Ετυμολογία του προσώπου.

Από το ρ.ὁρῶ και ειδικά τον απηρχαιωμένο παρακείμενό του

 

ὄ

πωπα παράγεται πλούτος λέξεων ο οποίος καταδεικνύει ότι η δυναμική των Ελλήνων είχε να κάνει με την όραση ώς αισθητική πρωτόλεια λειτουργία: οι Έλληνες διά του ρ.ὁρῶ διαφημίζουν την πίστιν τους ότι η όραση δεν είναι απλά μία αισθητική λειτουργία: το φώς του ηλίου όπως περνά μέσα από τους οφθαλμούς μεταφέρει άπειρες δυνάμεις οι οποίες αντανακλώνται στο σύμπαν και σε εμάς παράγοντας ποικιλία γνώσεων συναισθημάτων και πράξεων.

Ως  εκ τούτου εκ του 

ὄ

πωπα (έχω ίδει) εκ του ὤψ (οφθαλμός) παράγεται η ευρεία ωπή, η Ευρώπη (αυτή η οποία έχει ανοιχτούς ορίζοντες να ατενίζει τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι χαρ-ωπός όταν βλέπει μέσα από την χαρά όσα συμβαίνουν γύρω του. Κάποιος δεν είναι απλά χαρούμενος αλλά βλέπει τον κόσμο διά της χαράς διότι η λειτουργία  της οράσεως είναι δημιουργική και διά αυτής ανοίγουν πολλοί ορίζοντες στον άνθρωπο.

Το πρόσωπο είναι αυτό το οποίο είναι πρός την κατεύθυνση των ωπών (ματιών) ενώ το μέτ-ωπο είναι μετά τους ώπας (μετά τα μάτια): Ο άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ανοικτούς ορίζοντες έχει παρά το νού ωπάς (παρωπίδας) ώστε δεν μπορεί να ίδει με ανοικτούς ορίζοντες. Ο Ωρ-ωπός είναι βέβαια ο τόπος ο οποίος ώς περιοχή έχει ωραία θέα (ωραίους ώπας: μάτια ωραία στο να βλέπουν την ομορφιά) όπως και ο Αλμ-ωπός ο οποίος ώς άλμα ωψ είναι η διευρυμένη μεγάλη περιοχή εκεί όπου ο οφθαλμός χάνεται από την ανοιχτή ομορφικά του τοπίου. Ο αρρενωπός είναι αυτός ο οποίος βλέπει εαυτόν ώς άρρεν αλλά και η Αντιόπη είναι αυτή (αντί=ίσον) είναι αυτή η οποία πλήρως μπορεί να ίδει τα πάντα.