Η Οντολογία του Δουρείου Ίππου.

 

Ο Δούρειος Ίππος σηματοδοτεί μία αρχή και ένα τέλος: την αρχή του Λόγου μετά την εποχή των Θεών και των Ηρώων (οι οποίοι είναι οι τελευταίοι ενδιάμεσοι ανάμεσα σε Θεούς (εννοουμένους ως Ανωτέρους Ανθρώπους) και στους απλούς ανθρώπους: το τέλος της εποχής της οντολογικής δυνάμεως ως τρόπου ζωής των Ανωτέρων Ανθρώπων σε σχέση με το Σύμπαν: σε ένα πόλεμο Ηρώων η πόλις του Ιλίου επάρθη με δόλο: με το Δούρειο Ίππο. Ο Δούρειος Ίππος ήταν ό,τι ήθελε ο καθένας να είναι: για τον Λαοκόωντα ήταν κάτι κακό, για τους Τρώες μπορεί να ήταν και  δώρο των ηττημένων Αχαιών προς τους Θεούς για τους Έλληνες ήταν η τελευταία ευκαιρία να παρθεί η Τροία έστω με δόλο.Όλοι έλεγον για το Δούρειο Ίππο, είναι η γένεσις του Λόγου: πλέον δεν υπάρχει η δύναμις του Όντος ως τέτοια, η γιγαντομαχία της Τροίας περί της υπάρξεως δεν απέδωσε την υιοθέτηση της οντολογικής δυνάμεως: αυτή εχάθη: πλέον ο Άνθρωπος θα είναι και θα γίγνεται ό,τι λέγει και ό,τι προσποιείται: ο Λόγος ως ψεύδος ατομικό που όμως θα γίνει καθολικό (διότι λησμονηθείσης της Οντολογικής δυνάμεως όλοι υιοθετούν ό,τι λεχθεί) θα επιβληθεί: διότι το Όν είναι πέραν ψέμματος και αληθείας αλλά ο Λόγος εγκαινιάζει την εποχή που κάτι ως λεχθέν θα είναι ψέμμα και κάτι άλλο ως αλήθεια.

Ο Οδυσσέας είναι παιδί του Λόγου: καταργεί τη βύθιση στο χάος (είναι ο μεγάλος αντίπαλος του εννοσιγαίου Ποσειδώνος) δεν δέχεται την μία οντολογική δύναμιν (τυφλώνει τον μονόφθαλμο Πολύφημο) και προωθεί το Λόγο: δίνοντάς του την αίγλη της πράξης: ο Βασιλεύς της Ιθάκης  λέγει τις Σειρήνες κακές άρα τελείωσε: είναι κακές: μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως οι Σειρήνες θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο. Ο Λόγος αντιστρέφει ως Δούρειος Ίππος τη σειρά του Όλου: οι σειρήνες είναι κακό διότι είναι κακό να χαθείς στο χάος ο άνθρωπος πρέπει να υπάρξει ως άρχων της γής: ο λόγος ως δούρειος ίππος μεταφέρει όλες τις κρύφιες δυνάμεις ώστε να παρθεί το κάστρο του όντος και όταν ανοιχθεί μέσα στο όν αυτό να καταληφθεί από το νού και τις ιδέες και τις αξίες του. Το Ον επάρθη από το δούρειο ίππο του λόγου με ό,τι σημαίνει αυτό.

Ο πρώτος που εξήλθε από το δούρειο ίππο του λόγου ήταν το καλό και το κακό: το καλό είναι αντίγραφο του δουρείου ίππου:η πιο φριχτή και ανύπαρκτη ανθρώπινη εφεύρεση: είναι ένα παραπέτασμα που κρύβει το όν επιβάλλει ένα μονοπατάκι διότι οι πολλοί θα το βαδίσουν προκειμένου οι ολίγοι που ξέρουν τι είναι ο δούρειος Ίππος να ελέγξουν αυτούς που υποτάχθηκαν στο καλό: το καλό π.χ του χριστιανισμού είναι ο δούρειος ίππος ο οποίος κατέλαβε το μυαλό των ανθρώπων, διότι το καλό είναι το σύνολο των μικροκανόνων που ελέγχει το ανθρώπινο είδος προκειμένου οι ολίγοι να ελέγξουν το διαστασιακό σχέδιο επί της γής: χωρίς το καλό θα υπήρχε απόλυτος ελευθερία και ατομική οντικότης, τώρα όχι, ο δούρειος ίππος του καλού κατέλαβε κάθε Τροία μέσα μας και έξω μας: Η Σωκρατική Ηθική (η οποία τόσο βάναυσα κατήργησε την παγανιστική  οντολογική φυσικότητα αποθεώνοντας το δούρειο ίππο του λόγου και του λογικού ήθους και του λογικού ελέγχου του πάντός όχι ως όντος αλλά ως φαντασιακής ιδέας) έβαλε το δούρειο ίππο του καλού σε κάθε σπίτι, υπό το μανδύα της δικαιοσύνης και των αρετών: το καλό εξαπλώθηκε αλλά μόνον οι πολλοί και αδύναμοι το υπακούουν (για αυτό και ο χριστός απευθύνθηκε σε φτωχούς και πένητες διότι έπρεπε με το καλό να ελεγχθούν οι μάζες ώστε οι ολίγοι δυνατοί να προωθήσουν τα σχέδια επί της γής): χωρίς το δούρειο ίππο του καλού κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του λόγια άλλων ξεχνώντας τον οντολογικό εαυτό του.

Σταδιακά ο  δούρειος ίππος άλλαξε πολλά πρόσωπα: το θεολογικό καλό εισήλθε σε  κάθε σπίτι,διελυσε την ανθρώπινη ατομική οντικότητα χάριν κανόνων μαζικού ελέγχου: τα κάστρα του οντολογικού ανθρωπίνου ατομισμού έπεσαν, είχαν ήδη πέσει με τις αριστοτελικές πομφόλυγες περί της κοινωνίας: ο πολιτικός λόγος συνέστησε το δικό του δούρειο ίππο: ο σοσιαλισμός είναι καλός και ο καπιταλισμός κακός: το θεολογικό πεδίο μεταλλάχθηκε σε πολιτικό: οι ισορροπίες ίδιες ο δούρειος ίππος πανομοιότυπος ήλλαξε μόνον επιγραφή: ο σοσιαλισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά το καλό που  ελέγχει τους πολλούς και όταν το καταφέρει στο βωμό της ανύπαρκτης δικαιοσύνης τότε ανοίγει ο δούρειος ίππος και από μέσα εξέρχονται οι καπιταλιστές και καταλαμβάνουν τα πάντα: για αυτό μας κάνει έκπληξη το γεγονός ότι σοσιαλιστές αυξάνουν φόρους όπως και χριστιανοί ζούν από την πίστη ότι ο θεός θα τιμωρεί τους κακούς: ο δούρειος ίππος περιέχει αχαιούς οι οποίοι διαλύουν όποιον πίστευσε ότι είναι ο λόγος κάτι φαίνεσθαι και καλό.

Σταδιακά ο Δούρειος Ίππος περνά στο τελικό του στάδιο: ταυτίζεται με τον άνθρωπο: ο άνθρωπος του Λόγου  γίνεται διπλός, και η θρησκεία και η φιλοσοφία πανηγυρίζουν διότι κατακρίνουν την υποκρισία που αυτοί γέννησαν: διότι ο άνθρωπος ταυτιζόμενος με το δούρειο ίππο του λόγου δημιουργεί μοιραία δύο εαυτούς: ο ένας είναι ο γνήσιος οντολογικός εαυτός του τον οποίο ο λόγος απαρνείται και  διά της θεολογίας και της φιλοσοφίας και της πολιτικής προσπαθεί να καταργήσει: ο άλλος είναι ο εαυτός που ο πορθητής που εξήλθε από το δούρειο ίππο επιτρέπει να υπάρχει: η κρυφή ψυχή η οποία ελέγχεται και γίνεται απολύτως προβλέψιμη: διότι ο δούρειος ίππος δεν είναι ανόητος; Δεν επιτρέπει σε κανέναν στην πόλη που ελέγχει να σκέπτεται διαφορετικά διότι  αλοίμονο εάν  κάποιος δεν ελέγχεται και ως κρυφός δούρειος ίππος κατακτήσει τα τείχη του λόγου: άρα έχουμε τον οντολογικό εαυτό μας που ως δούρειοι ίπποι τον κρύβουμε και τον προσποιητό εαυτό μας αυτόν που η κοινωνία θέλει σαν τους τρώες που επαινούσαν την ομορφιά του δουρείου ίππου: εν ολίγοις εχάθη η αγνότης και ο αυθορμητισμός του όντος και όλα είναι κατασκευή: αυτό ένοιωσε ο Χάϊντεγγερ και συζήτησε  ως βασική αρχή  του κόσμου μας το κτίζειν.

Το να διαλυθεί ο δούρειος ίππος θα είναι το τελικό στάδιο: όταν ο ήλιος και η νύκτα συνδεθούν με τον άνθρωπο ως όμοια δύναμη τότε ο δούρειος ίππος θα διαλυθεί και ο άνθρωπος ως ατομική οντικότητα θα φύγει στο χάος που ανήκει: μέχρι τότε οι δούρειοι ίπποι συναγωνίζονται σε ομορφιά και χάρη διότι εμείς τίποτε άλλο δεν κάνουμε να τους ανοίγουμε τας θύρας των οικειών μας.