Οι διδαχές της ζωής και του θανάτου.

 

Οι διδαχές της ζωής και του θανάτου.

Η ζωή και ο θάνατος διδάσκουν. Διδάσκουν ποιες πραγματικά δυνάμεις και ενέργειες πρέπει να διαθέτουμε και να απελευθερώνουμε. Κατ΄αρχάς θα πρέπει να θέσουμε τη ζωή μας και το θάνατό μας στην οντολογική τους συνέχεια, σε όλο το συμπαντικό σκηνικό τους, να μην βλέπουμε αποσπασματικά αυτά μέσα από ένα απλά διαρκές παρόν.

Ζούμε εδώ στη  γή μέσα σε κάποιο σώμα (το οποίο έχει ταυτισθεί με τον Εαυτό μας) διότι υπήρξαμε με κάποιο άλλο τρόπο πρίν σε μία άλλη διάσταση ως άλλη κατανομή των δυνάμεων τις οποίες και εδώ έχουμε: άρα ζούμε ως ίδιες οντότητες σε σχέση με τον κόσμο από τον  οποίο ήλθαμε απλά έχουμε άλλη κατανομή δυνάμεων: άρα ζούμε στον ίδιο κόσμο με αυτόν από τον οποίο ήλθαμε στη γή διότι οι ίδιες δυνάμεις προϋποθέτουν ίδιο χώρο και χρόνο:  μπορούμε λοιπόν να θυμηθούμε πού ήμασταν,αρκεί να ενεργοποιήσουμε το σύνολο των δυνάμεών μας: π.χ: εδώ ο νούς έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας: η ίδια αυτή δύναμη στην προηγουμένη κατάστασή μας ίσως δεν είχε μεγάλο ρόλο στη ζωή μας (για αυτό και δεν ενθυμούμαστε από πού ήλθαμε): άρα ποιο μέρος του εαυτού μας  είχε σημαντικό ρόλο ζωής στην προηγουμένη ζωή μας; Ποιο κομμάτι του εαυτού μας  φοβήθηκε η επικρατούσα σκέψη; Το πάθος; Από πού προέρχεται το πάθος; Όχι από το σώμα (το σώμα απλά το πράττει) προήλθε από τον ανώτερο αιθέριο νού που μας περιβάλλει και τον έχουμε πλήρως απενεργοποιήσει: άρα εάν αυτόν τον αιθέριο νού ο οποίος σε σύνδεση με το όλον μας περιβάλλει και μας συνδέει με το σύμπαν τον ενεργοποιήσουμε τότε θα συνδεθούμε και πάλι συνειδητά με το άπειρο παρελθόν μας μέσα από το οποίο ήλθομεν εδώ: ποιο μέρος της ημέρας η επικρατούσα σκέψη κατεδίκασε ως σκότος και έρεβος: τη νύκτα: μέσα στη νύκτα ζωοποιείται και ενεργοποιείται ο αιθέριος νούς μας διά της νυκτός συνδεόμαστε με την προαιώνια ύπαρξή μας.

Άρα εάν συνδεθούμε με την προαιώνια ύπαρξή μας η ζωή εδώ αποκτά άλλο νόημα. Ζούμε  ως συνέχεια ενός προϋπάρχοντος όλου και ενός προϋππάρχοντος εαυτού ο οποίος συνεχίζει εδώ να υπάρχει συνεχίζοντας  το αέναο ταξίδι του,  άρα ανακαλύπτουμε την μία και συνεχή και ανώλεθρο δύναμή μας η οποία μας συνδέει με τον ολιστικό εαυτό μας. Δεν φοβούμαστε αυτή τη ζωή διότι δεν υπάρχει αυτή η ζωή ως αποκομμένο κομμάτι (έρμαιο θρησκευτικών δοξασιών οι οποίες μας φοβίζουν σε σχέση με τη συνέχειά μας στο χρόνο) αλλά ζούμε γνωρίζοντας την όλη συμπαντική εικόνα στην οποία ανήκουμε: ακολουθούμε τον πραγματικό εαυτό μας, σκεφτόμαστε τις δικές μας ιδέες, πράττουμε αυτά τα οποία πραγματικά μας εκφράζουν, νοιώθουμε όλες τις διαφορές μας με τις επικρατούσες απόψεις οι οποίες μας αποκόπτουν από τη συμπαντική συνέχειά μας. Δεν έχουμε πρόβλημα να ταξιδεύουμε στο χρόνο χωρίς το φόβο του θανάτου διότι θάνατος δεν υπάρχει απλά υπάρχει η επομένη συνέχειά μας.

Γιατί ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του; Μία εμβάθυνση στην έννοια της βρώσεως (φαγητού) του Άλλου

 

Γιατί ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του; Μία εμβάθυνση στην έννοια  της βρώσεως (φαγητού) του Άλλου.

Η ιστορία του Κρόνου είναι γνωστή, σύμφωνα με το Γκάθρι προέρχεται από τη βαθεία ινδοευρωπαϊκή παράδοση, η οποία σμιλεύθηκε στον Όμηρο και έπειτα, στην καθαρά Ελληνική παράδοση σταδιακά μετατράπηκε η έννοια του «τρώγω» τον Άλλον στην σύλληψη «γνωρίζω» τον Άλλον: εξάλλου εάν προσέξουμε η πράξη του φαγητού είναι πράξη συμβολικής γνώσεως: επιλέγουμε το φαγητό μας, όπως επιλέγουμε να γνωρίσουμε ένα αντικείμενο, τις καλές και κακές πλευρές του. Τις πλευρές που μας ωφελούν και μας προσφέρουν ευεξία και δύναμη. Αναλύουμε, διαλύουμε την τροφή όπως αναλύουμε και διαλύουμε τις ιδιότητες ενός αντικειμένου όταν θέλουμε να το γνωρίσουμε. Η τροφή εισέρχεται μέσα μας όπως η γνώση εισέρχεται μέσα μας, τρέφει το φαγητό τα ζωτικά όργανα και προσφέρει υγεία και ζωϊκή συνέχεια. Το ίδιο η γνώση; Εισέρχεται μέσα μας και μας προσφέρει σκέψη, ήθος, πράξη, ζωϊκή συνειδητοποίηση.

Η ιστορία του κόσμου μας ξεκινά μέσα από την έννοια του εσθίω, τρώγω: ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση αυτών που ξεκίνησαν αυτή την προέλευση του κόσμου μας, να τονίσουν ότι το πρώτο μέγεθος που χαρακτηρίζει τη διάστασή μας, ο Χρόνος, το σύνολο των σκέψεών μας και των πράξεών μας, ο Χρόνος, η διάρκεια την οποία έχει ως πίστωση δώσει το Όν στα όντα προκειμένου να ολοκληρώσουν αυτή τη μορφή του Όντος, την ανθρωπίνη μορφή, μέσα λοιπόν σε αυτόν τον Χρόνο όλα θα πρέπει να αναλυθούν ως εξωτερικότητα και εσωτερικότητα και να απορροφηθούν το ένα με το άλλο προκαλώντας νέες μορφές, γνώσεις, πράξεις, εξέλιξη. Εάν προσέξουμε η έννοια της βρώσεως (φαγητού) (ειδικά η σκηνή κατά την οποία ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του ) είναι η πρώτη μορφή οντολογικής διαλεκτικής. Είναι η ανταλλαγή δυνάμεων ανάμεσα σε αυτόν που τρώγει και σε αυτόν που τρώγεται: η σύνθεση είναι η σύζευξη της εξωτερικότητας και της εσωτερικότητας: αυτός ή  ό,τι τρώγεται ως εξωτερικότητα, εσωτερικοποιείται και προκαλεί νέες δυνάμεις υγείας, γνώσης, κίνησης, μέσα στο σώμα ή το μυαλό αυτού που έφαγε (σκέφθηκε, εγνώρισε): άρα η έννοια του τρώγω (πνευματικά ή  σωματικά) αποτελεί την γενεσιουργό αιτία του κόσμου μας. Για αυτό εξάλλου σμιλεύθηκε τόσο πολύ στον άνθρωπο, όχι όμως στα ζώα. Ο άνθρωπος όπως με το Λόγο ηρέμησε το όλον και το ανέλυσε σε ιδέες και αξίες, παρόμοια μέσω της φωτιάς (συμβολικού λόγου) ηρέμησε και την έννοια και τον τρόπο της τροφής: ο άνθρωπος σταδιακά τρώγει μαγειρεμένο και όχι ωμό φαγητό: όπως μέσω του λόγου μετατρέπει τα πάντα σε ιδέες και αξίες και τα εσωτερικοποιεί, παρόμοια μέσω της φωτιάς σμιλεύει την τροφή και την θέτει μέσα  του αφού την μετατρέψει σε ένα ωραίο και ευπαρουσίαστο φαγητό το οποίο έχει χάσει τη φυσική του αγριότητα.

Η ιστορία του Κρόνου μας θυμίζει ότι η ιστορία αυτού του κόσμου , αυτού του χρόνου, ξεκινά με την έννοια του τρώγω. Ο Κρόνος (χρόνος) δεν νοείται χωρίς την έννοια της διάλυσης, φάγωσης, βρώσης, άρα ανάλυσης και κατανόησης, εσωτερίκευσης και πράξης: όπως ο άνθρωπος τρώγει την ύλη παρόμοια αναλύει και εσωτερικοποιεί τα πνευματικά και ηθικά δεδομένα: οι κινήσεις αναλογικά είναι ίδιες: όπως χωνεύουμε το φαγητό αφού πρώτα το διαλύσουμε παρόμοια εσωτερικοποιούμε τη γνώση  αφού πρώτα την αναλύσουμε και την κατανοήσουμε: ‘Αρα η ιστορία  του Κρόνου ο οποίος τρώγει τα παιδιά του περνά το μήνυμα το οποίο δανειστικά πέρασε και η παλαιά διαθήκη: σε αυτόν τον Κρονικό δεσμό είμαστε όλοι πεινασμένοι άρα με πόνο και κόπο θα εσθίουμε , θα τρώγουμε υλικώς και πνευματικώς τα πάντα, οδηγούμενοι και στην υλική αλλά και στην πνευματική υγεία.

Η γένεση της γλώσσας.

 

Η γένεση της γλώσσας.

Τι πραγματικά είναι η γλώσσα; Σίγουρα δεν είναι η ακουστικότητά της, μόνο, το ύφος ή υφή της. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο από όλα αυτά. Γλώσσα είναι το σύνολο των ιδεών και των αξιών οι οποίες μεταφέρονται μέσω αυτής και κυβερνούν τις ζωές μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η γλώσσα συναποτελεί το πλέον ολοκληρωμένο εξουσιαστικό μέσο σε σχέση με τον άνθρωπο, επίσης θα πρέπει να καταλάβουμε κάτι το οποίο ίσως δεν έχει επισημανθεί αλλά είναι κάτι πολύ σημαντικό. Δεν ομιλούν οι άνθρωποι: είναι λάθος αυτό: τουλάχιστον δεν ομιλούν μόνον οι άνθρωποι το ανεπτυγμένο φθογγολογικό αλφάβητο το οποίο δημιούρησε τον κόσμο μας και την πολυσχιδή ιστορία  του.Ομιλεί ο αέρας όταν δέχεται τους νεκρούς ανελυμένους σε δυνάμεις, ομιλούν βέβαια και οι ενσώματοι άνθρωποι.

Ας συζητήσουμε αυτό το οποίο είναι κάτι πράγματι κατατοπιστικό: η μεγάλη αιτία της  γλώσσας (ομιλίας) δεν είναι ο άνθρωπος ούτε το μυαλό του. Αυτά έρχονται έπειτα: η μεγάλη αιτία είναι ο αέρας. Ο οποίος ακολουθεί και ανήκει σε ολους τους ανθρώπους: ο αέρας είναι ο πατήρ της γλώσσας, η γλώσσα είναι η συμφωνία ανάμεσα στους ανθρώπους για το πώς θα καταλαβαίνουν τους φθόγγους οι οποίοι είναι αέρας και τίποτε άλλο: άρα ο αέρας βάζει το υλικό και οι άνθρωποι το νοητικό συμβόλαιο.

Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε και κάτι άλλο το οποίο επίσης είναι πολύ σημαντικό (η γλώσσα ως ίδιον της ανθρωπίνης μορφής βοήθησε τον Αριστοτέλη να αναπτύξει την έννοια της ανθρωπίνης μορφής στα Μεταφυσικά του).Τι ακριβώς είναι η ανθρωπίνη μορφή: εάν απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα καταλάβουμε τη γένεση και τη ροή και την διατήρηση της γλώσσας. Η ανθρωπίνη μορφή δεν είναι μόνον η ύλη του σώματος και των οργάνων του: άρα η ανθρωπίνη μορφή είναι το σύνολο των πνευματικών και σωματικών δυνάμεων οι οποίες χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο: άρα ο άνθρωπος ομιλεί τη γλώσσα με την υλική δομή  του φωνητικού του συστήματος αλλά και με τις πνευματικές του δυνάμεις οι οποίες απλώνονται στο χρόνο και μετά θάνατον: ομιλούν οι ζωντανοί αλλά και οι νεκροί: διότι και οι ζωντανοί και οι νεκροί απολαμβάνουν τον ίδιο αέρα. Δεν φεύγουν σε άλλο σύμπαν στην ίδια διάσταση ζούν: άρα ο άνθρωπος δέχεται τους φθόγγους και τις λέξεις τους με τρείς τρόπους: από τον εαυό του, τους άλλους ζωντανούς, τους άλλους νεκρούς: άρα η γλώσσα είναι η παραμόνιμη διαχείριση των ιδεών και αξιών οι οποίες μέσα από ζωντανούς και νεκρούς φτιάχνουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο διαβιοί ο άνθρωπος: άρα όλα γύρω μας ομιλούν και ποτέ δεν παύουν να ομιλούν: το αγαθό, το καλό, το κακό, η λύπη και η χαρά κάθε μέσα εδώ και χιλιάδες χρόνια απασχολεί το νού και την  καρδιά κάθε ανθρώπου είτε από ζωντανούς είτε από νεκρούς πομπούς: αυτό το κατάλαβε ο Θαλής και φωνάζει ότι τα πάντα πλήρη θεών εστί: εννοούσε ότι όλα γύρω μας φωνάζουν και ομιλούν στο ανθρώπινο μυαλό: άρα η λέξη π.χ ενδελέχεια επέζησε γιατί την είπαν οι ζωντανοί, την επαναλαμβάνουν ως ανάμνηση υπενθύμιση ο νεκροί, την βλέπουμε γραμμένη στο βιβλίο: η λέξη αυτή  (όπως συλλήβδην οι λέξεις) κλείνουν τον άνθρωπο σε ένα σύστημα ιδεών και αξιών: ουσιαστικά οι ανθρώπινες μορφές όπως περιφέρονται στο σύμπαν (ζωντανοί και νεκροί) διά της γλώσσης αλληλοεξουσιάζονται, διότι η γλώσσα προκαλεί σκέψεις και πράξεις: χωρίς τη γλώσσα ο άνθρωπος ως αγνή ανεξάρτητος δύναμις θα είχε φύγει από αυτή τη  διάσταση. Είμαστε ό,τι ομιλούμε, υπάρχουμε (πρακτικά και θεωρητικά) διότι ομιλούμε.

Ας αναζητήσουμε τον τρόπο γένεσης της γλώσσης.

Η Πλατωνική προέλευση της θεραπείας του παραλύτου από τον Ιησού.

 

Η Πλατωνική προέλευση της θεραπείας  του παραλύτου από τον Ιησού.

Η καινή  διαθήκη μπορεί αναμφιβόλως να διαβασθεί κατά φιλοσοφικό μόνον  τρόπο. Υπό αυτό το πρίσμα θα κατανοηθεί ότι αποτελεί το μεταελληνιστικό τέλος της ανθρωποκεντρικής σωκρατικής φιλοσοφίας. Ο Ιησούς ως το ιδανικο ανθρώπινο μοντέλο (κατά το Σωκράτη) φαντάζει ως ο μετααπολογητικός Σωκράτης μέσα στα χρόνια:επαγωγικά λόγια, οριστικοί λόγοι, ο άνθρωπος ως το σημείο αναφοράς του κόσμου και των γνωστών δυνάμεών του, η υψηλή και ψιλή στάση έναντι του θανάτου, η διάκριση ψυχής και σώματος. Κυρίως όμως επανέρχεται κεκαλυμμένη μέσω των θελογικών εφευρημάτων (η βασιλεία του θεού, ο παράδεισος, η ανάσταση των νεκρών κ.λ.π) πλήρως η θεωρία  του Μένωνος περί την ανάμνηση, η θεωρία του Φαίδωνος περί την αθανασία της ψυχής, περί την σκληράν διάκρισιν της προϋπαρχούσης αθανάτου ψυχής και του φθαρτού σώματος. Θα λέγαμε ότι συλλήβδην η καινή  διαθήκη αποτελεί συνέχεια των πλατωνικών διαλόγων, επειδή μάλιστα έπρεπε το βιβλίο αυτό να επιβληθεί σε εκατομμύρια ανθρώπων ενεδύθη το θρησκευτικό λατρεία μανδύα προκειμένου  διά του θρησκευτικού συναισθήματος να επιβληθεί ευκολότερα στα πλήθη ώστε ξαφνικά οι βυζαντινοί λαοί να αποκτήσουν έναν νούν τον χριστιανικόν τρόπο σκέψης και πράξης.

Η πλατωνική λοιπόν προέλευσις της καινής διαθήκης είναι έκδηλος στα θαύματα αλλά και στις παραβολές  του Ιησού. Εξάλλου στη Γαλιλαία όπου πρωτοεδίδαξε –όχι στην Ιερουσαλήμ- ήταν αποικία (κατά κάποιον τρόπον Ελλήνων (υπήρχε πλουσιώτατο Ελληνικό παρελθόν (ναός του Διός κ.λ.π). Ας ασχοληθούμε με τη θεραπεία του παραλυτικού: του παραλυτικού της Καπερναούμ: Κατά Μάρκον , κεφ. Β΄, 1-12. Ο Ιησούς ευρισκόταν σε οικία, οι άνθρωποι όταν το έμαθαν (κάποιοι από αυτούς) έφεραν έναν παραλυτικό συγγενή τους. Ο Ιησούς (κατ΄αρχάς δεν του είπε: σήκω και περιπάτει, αλλά : αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι»: Έπειτα προκειμένου να ολοκληρώσει τη θεραπεία του παραλυτικού (ενώπιον των Φαρισαίων οι οποίοι αντιπροσώπευαν  το παλαιό κατεστημένο του τόπου) είπε το περίφημον: «άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει».

Κατ΄αρχάς ο Όμηρος αποθεώνει την έννοια της κινήσεως:  σημαντικά θαύματα του Ιησού έχουν να κάνουν με την κίνησιν: η κίνησις (σωματική και πνευματική  (η σωματική κίνησις των Ολυμπιακών αγώνων είναι προτύπωσις της πνευματικής αξιακής  κίνησης των Ανθρώπων προς τον Όλυμπον των αιωνίων δυνάμεων) αποτυπωνεται στον ωκύποδα και ωκύμορον Αχιλλέα, ο οποίος κινείται γρήγορα προς τον ουρανόν της Μοίρας του: ο Οδυσσέας επιτυγχάνει τον νόστον του μέσω της κινήσεώς του εις το πέλαγος των πολυτρόπων περιπλανήσεών του. Ο παραλυτικός είναι ο άνθρωπος ο οποίος ακινητοποιήθηκε και πρεπει να κινηθεί: ο Σωκράτης στον  Φαίδωνα, κατά τρόπο εκπληκτικής διαλεκτικής σαφηνείας, αποκαθιστά την αιωνία μεταζωϊκή και θανάτια κίνησιν της ψυχης: ο Θεός αποστέλλει κίνδυνον και ανάγκην ώστε ο Σοφός να κινηθεί προς την αιωνιότητα της Γνώσεως: όχι τυχαία ο Ιησούς αποκαθιστά την κίνησιν και περνά το μήνυμα: κινηθείτε,  η κίνησις είναι αυτή που  κινεί τα όντα στον σκοπόν των. Ο Σωκράτης κινείται προς την ερίβωλον Φθίαν όπως ο παραλυτικός κινείται προς την βασιλεία των ουρανών (πλατωνική ανάμνησιν του κόσμου των ιδεών).

Εις τον Φαίδωνα η αθανασία της ψυχής προϋποθετει την διάκρισίν  της από το σώμα το θνητό και το παθογόνο: ο παραλυτικός της Καπερναούμ εκκινείται σε αυτό το δυαλιστικό ξυρό μονοπάτι: η τελεία και καθαρά ψυχή κινεί το σώμα ακέραιο προς το θάνατο και την διακριτή απελευθέρωσιν σώματος και ψυχής:

Είμαστε όλοι θρησκευόμενοι.

 

Υπάρχει μή θρησκευόμενος Άνθρωπος; η απάντηση βέβαια είναι κατηγορηματικά όχι: όλοι είμαστε (εκόντες άκοντες) θρησκευόμενοι, διότι η βάση του κόσμου αυτού δεν είναι η φιλοσοφία αλλά η θρησκεία. Οι Μινωΐτες δεν είχαν Πλάτωνα αλλά είχαν θρησκεία, οι Μυκηναίοι δεν είχαν Αριστοτέλη αλλά είχαν θρησκεία. ο Όμηρος και η παλαιά διαθήκη ώς θρησκειες έκτισαν τον κόσμο, όλα αρχίζουν από θείες συλλήψεις πρίν ολοκληρωθούν σε μοντέλα ανθρώπων δημιουργημένων με θείες προδιαγραφές: ο Οδυσσέας όσο και ο Μωύσής δεν τολμούν να ξεφύγουν από τις επιταγές των θεών των. Άρα λοιπόν πρώτα πιστεύσαμε σε θεούς και έπειτα στον εαυτό μας: ακόμα και οι άθεοι (Πρωταγόρας) ήταν βαθέως θρησκευόμενοι διότι δέχονταν την αρετή η οποία είναι θεία έννοια ισόρροπης δημιουργίας του κόσμου: απλά ο άνθρωπος αρνειται την πηγή αλλά υιοθετεί το νερό της: ο Πλάτων και ο Σωκράτης είναι σημαντικοί όχι τόσο γιια αυτά που είπαν (μία προσεκτική μελέτη θα καταλάβει ότι η πλατωνική φιλοσοφία ισχύει επειδή ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στον κύκλο ανάμεσα στην ανύπαρκτη ιδέα και στον κατευθυνόμενο εαυτό του, ο Πλατωνισμός ισχύει επειδή χρειάζονται τα πανεπιστήμια ως εκκλησίες να κρατούν τους πιστούς καθηλωμένους πέρα από το ατομικό ξύπνημα του ατομικού δρόμου ο οποίος απελευθερώνει από τις φιλοσοφίες της πρόσκαιρης ιδέας) αλλά είναι σημαντκοί διότι είναι οι πρώτοι οι οποίοι έκρυψαν τη θρησκεία στη φιλοσοφία: καλλίτερα: είναι οι πρώτοι οι οποίοι τη Μινωϊκή και Μυκηναϊκή θρησκεία την βάφτισαν ιδέα, την έκαναν σκέψη, την ένωσαν με ηθική, την άρχισαν από το ανθρώπινο μυαλό, και ξαφνικά ο άνθρωπος ένοιωσε ότι είναι Νούς ανεξάρτητος και ελεύθερος: λάθος, μέγα λάθος: ο νούς είναι ο μεταμορφωμένος θεός των θρησκειών μέσα μας ο οποίος μας υποδουλώνει το ίδιο με  κάθε θεό: για αυτό εξάλλου ο Αχιλλέας μεταλλάχθηκε σε Σωκράτη, το εξωτερικό κάλλος σε εξωτερικό άσχημο αλλά δήθεν σε εσωτερική αρμονία (από πότε οι Έλληνες υιοθέτησαν το εξωτερικό μη κάλλος ως αρχή της ζωής των, το έκαναν όταν ο θρήσκος προχριστιανός Σωκράτης  τους έπεισε ότι ο Ελληνικός Οντισμός είναι πολύ χαοτικός και για αυτό θα πρέπει ένας θεός να στηρίξει τη θεατρικότητα και συγκεκριμενικότητα αυτού  του κόσμου: διότι ακριβώς αυτό  είναι θρησκεία: η συγκεκριμενικότητα της σκηνής αυτόύ του θεάτρου που λέγεται κόσμος όπου με σεναριογράφο το θεό ο άνθρωπος υποδύεται διαφόρους λόγους.

Για αυτό οι Αθηναίοι σκότωσαν το Σωκράτη: στην απολογία του Ξενοφώντος είναι πασιφανές ότι ο Σωκράτης υιοθέτησε έναν τέτοιο εσωτερικό θεό (και στο Μένωνα) άγνωστο στους Έλληνες αλλά γνωστό στους μετέπειτα χριστιανούς: ένα θεό κοινό σε  όλους ως ήθος και αρετές: ο Οντολογικος λησμονηθείς Ελληνισμός δεν τα ήξερε αυτά τα πράγματα: ήξερε την ατομικότητα του Αχιλλέως, το νόστο του Οδυσσέως, πιο πίσω ακόμα την ατομική πορεία των Φωτισμένων Όντων, τη συμπαντική περιδιάβαση, τις πολλές μορφές (από τον Πάνα έως την Ωραία Ελένη) τους πολλούς θεού και θεότητες , ερπετοειδείς και ποικιλόμορφους και ανθρωπίνους.

Η βαθυυτέρα σημασία της Κίρκης.

 

Η βαθυυτέρα σημασία της Κίρκης.

Η ιστορία της Κίρκης, είναι η μοναδική περιπλάνηση του Οδυσσέως η οποία θέτει τον Βασιλέα,  το νοήμονα Βασιλέα της Ιθάκης, έναντι των αλόγων ζώων. Η βαθυτέρα διαλεκτική είναι δεδομένη: κάτι θέλει και πρέπει να κερδίσει ο έλλογος Οδυσσέας από αυτή την αντιπαράθεση: ο Όμηρος είναι σαφής στη μέθοδό του: ο αντίπαλος και εχθρός είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος διότι αυτός καθορίζει την προσδιοριστικότητα του Ανθρωπίνου υποκειμένου ουσιαστικά το ερώτημα τίθεται ως εξής: μέσω του ζώου τι κερδίζει το νοήμον υποκείμενο (ο Οδυσσέας;). Τι πραγματικά αντιπροσωπεύει το ζώον, το άλογον ζώον, το οποίον δεν πρέπει να παρασύρει τον πολύτροπο και πολυέλλογο βασιλεα της Ιθάκης;

Δεν θα πρέπει να μείνουμε στους γνωστούς αφορισμούς ότι το άλογο ζώο αντιπροσωπεύει την αλογία κ.λ.π. Είναι μάλλον μία υπεραπλούστευση Εξάλλου δεν θα πρέπει να ξεχνούμε την παραδοσιακά καλή σχέση των Ελλήνων με τα ζώα μέσω της Μυθολογίας. Ο Δίας συχνά –πυκνά μεταμορφωνόταν σε ποικίλα ζώα, τα ζώα έχουν ξεχωριστή θέση στην Ελληνική μυθολογία επειδή μεταφέρουν κοινές τοις ανθρώποις φυσικές ενδιάθετες δυνάμεις: Η τραγωδία είναι η ωδή των τράγων, τα ταυροκαθάψια και ο Δίας –ταύρος ενθυμίζουν την σεβασμιότητα προς τον ταύρο ως πηγή  δυνάμεως, οι Λέοντες των Μυκηνών θυμίζουν την πίστη των Ελλήνων ότι ο Λέων είναι και αντιπροσωπεύει συμπαντική δύναμη, το τέθριππο άρμα του Αχιλλέως μας θυμίζει την αγάπη των ηρώων  για τους ίππους οι οποίοι στον Πλάτωνα αναπαριστούν ψυχικές δυνάμεις.

Άρα δεν είναι απλά το πέρασμα από το άλογο στο λογικό το οποίο ώθησε τον Οδυσσέα να απαρνηθεί αγαθά της Κίρκης: ζωώδους καταστάσεως: εάν προσέξουμε το κείμενο θα διαπιστώσουμε τα εξής: Η Κίρκη προσφέρει μαγικό ποτό (κυκεώνα) και με το μαγικό της ραβδί μεταμόρφωσε τους συντρόφους σε χοίρους: είναι ο μοναδικός περιπλανητικός σταθμός όπου ένας σύντροφος μένει έξω από όλο αυτό και ο σύντροφος (ο Άλλος) είναι αυτός ο οποίος ενημερώνει το Βασιλέα της Ιθάκης. Ας το προσέξουμε αυτό είναι πολύ σημαντικό: ο Άλλος είναι το μέτρο μου, ξεκινά η δύναμη της πληροφορίας, της γνώσης: άρα ο Οδυσσέας ενημερώνεται από τον Ευρύλοχο: ο Όμηρος θέτει τις βάσεις της πολιτικής γνώσης,  ο ένας αποτελεί πηγή γνώσης του άλλου: ο Άλλος αποκτά τη δυναμικότητα της Γνώσης περί του είδους, της μορφής, της ουσίας.

Ο Οδυσσέας όμως δεν υπολογίζει τον Ευρύλοχο όσο τον Ερμή: σε αυτό το σημείο ευρίσκεται η σημαντικότητα της απόρριψης της ζωώδους φύσεως: Ο Ερμής (εκ του είρω = ενωνω) ο φορέας της πληροφορίας η οποία ενώνει τους ουρανούς με τη γαία, πληροφορεί τον Οδυσσέα και του δίδει και  αντιφάρμακο: θα  πρέπει να προσέξουμε πολύ αυτό το σημείο: νέα πληροφορία, νέα γνώση, νέα αξία , νέα αιτία, προκαλεί  την απόρριψη της ζωώδους φύσεως: γενικά ο Όμηρος  είναι αυτός ο οποίος κληρονομεί την παράδοση ανθρώπων οι οποίοι είτε προέρχονταν από δυνατούς πολιτισμούς είτε είχαν  ανακαλύψει το πολύτροπο ποιόν τους  (καταλαβαίνουμε ότι η ασύλληπτη Ομηρική γλώσσα δεν εγεννήθη το 800 π.Χ αλλά χρειάσθηκε πολλούς αιώνες ώστε να συνειδητοποιηθεί άρα επί πολλούς αιώνες εκυοφορείτο η ανθρωπίνη προσωπικότητα αυτή που ήθελε το νού και την ψυχή και το σώμα να το διαφοροποιήσει από τη λοιπή κοινή σε όλα φύση) ( εξάλλου οι αναμνήσεις των προσωκρατικών, πυθαγορείων , ερμητικών και ορφικών  κειμένων αυτό εξυπηρετούν :την προσπάθεια επιφανείας ενός νέου νοήμονος ανθρώπου) μέσα από τα βάθη της γής)( ο Προμηθέας δεσμώτης επιτίθεται στο Δία αλλά μας δίδει την πολύτιμη πληροφορία ότι οι άνθρωποι έχουν το Γιγάντιο και Τιτάνειο στοιχείο άρα αξίζουν της φωτιάς (τέχνης του λόγου και της ποίησης): η στιγμή είναι σημαντική: ο Ερμής μεταφέρει το μήνυμα της εσωτερικής σοφίας του ουρανού (συμβολισμός για τη μεταφερομένη συμπαντική σοφία) ότι ο Άνθρωπος πρέπει να δομήσει μία νέα μορφή, είδος, ουσία: τον Άνθρωπο ως Λόγο και πράξη: ηστιγμή είναι σημαντική και βέβαια προλογίζει τα Μεταφυσικά του Αριστοτέλους, ειδικά το βιβλίο Ζ.

η πορεία του Οδυσσέως στον Άδη (απόσπασμα από ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Όψεις της Φιλοσοφίας).

 

Η πορεία του Οδυσσέα (στη νέκυια) προς τον Άδη, προς το βασίλειο του Κάτω κόσμου, έρχεται ως αναγκαία προϋπόθεση της λογικής ωρίμανσής του. Τι πραγματικά συμβολίζει η επίσκεψη στον κάτω κόσμο; Τι πραγματικά αντιπροσωπεύει ο κάτω κόσμος; Γιατί αυτός ο κόσμος δεν εμφανίζεται όπως ο άνω κόσμος των θεών  (υπό τη Σοφία (Αθηνά), ύπό τη δύναμη του αυτεξουσίου (Δίας) υπό  την πληροφορία που ενώνει  τον ουρανό με τη γή (Ερμής;): Διότι ο νοήμων άνθρωπος ζεί υπό το φώς του Ηλίου με τον φανερό εαυτό του ο οποίος εξελίσσεται μέσα από τη συναναστροφή με τους άλλους. Υπάρχει όμως και μία πλευρά αθέατη του εαυτού μας η οποία ξεκινά από ατομικές ρίζες στο χάος και προχωρεί πέρα από τον κόσμο αυτόν: είναι ο βαθύς εαυτός μας:  αυτόν προσπαθεί να συναντήσει στον Άδη ο Οδυσσέας: δεν είναι τυχαίο ότι η τριμερής διάκριση της ψυχής σε μετέπειτα ψυχολόγους και φιλοσόφους καθιερώθηκε, ο Όμηρος δηλαδή εγκαινιάζει μία τριμερή διχοτόμηση του ανθρωπίνου εαυτού η οποία θεωρήθηκε με βάση το Λόγο: υπάρχει δηλαδή  ένα λογικό μέρος του εαυτού μας το οποίο ως Εγώ  στο παρών αντιλαμβάνεται τον κόσμο, τους Άλλους, τις εμπειρίες και τις σκέψεις που προκύπτουν από αυτές τις εμπειρίες.

Γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι η πνευματική και ηθική βάση του κόσμου μας;

 

Γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι η πνευματική και ηθική βάση του κόσμου μας;

Οι ανατολικές γλώσσες χρησιμοποιούσαν κάθε συλλαβή ως ξεχωριστή λέξη: παρόμοια και οι Έλληνες στις γραμμικές γραφές τους αυτό  ακριβώς έπραττον: κάθε συλλαβή ήταν και μία λέξη. Με αυτόν τον τρόπο όταν λέγαμε: πο, κα, λο, αυτές ήταν συλλαβολέξεις. Καταλαβαίνουμε ότι ήταν αδύνατον με αυτές τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί καθολικός λόγος ο οποίος θα περικλείει μέσα του το όλον, τον κόσμον, τον άνθρωπο, λόγος ο οποίος  θα μπορούσε να γίνει ευρέως γνωστός και να ωριμάσει και να εξελίξει τα πλήθη: ειδικά οι σημιτικές γλώσσες είχαν μόνον σύμφωνα διότι τα σύμφωνα περιέκλειον μέσα τους και τα φωνήεντα. Άρα κάθε φράση των ανατολικών λαών ήταν λέξη , κλεισμένη σε σύμφωνα τα οποία εννοούσαν τα φωνήεντα, υπό αυτή την έννοια παρέμεναν γλώσσες  κλειστές  στην άρχουσα τάξη, δεν μπορούσαν  να αντιπροσωπεύσουν  κορυφαίες συμπαντικές έννοιες, ευρέως γνωστές μόνον από ολίγους.

Βέβαια ευρισκόμεθα σε εποχές (αυτό ισχύει και για τις μινωϊκές και μυκηναϊκές γραμμικές γραφές) όπου η κεντρική εξουσία χειρίζεται ως δύναμις τα πάντα, δεν χρειάζεται τη  γλώσσα προκειμένου να ελέγξει τα πλήθη: η γλώσσα είναι ο κινητήριος μοχλός κάθε είδους εξουσίας και τρόπου ζωής: η βασιλεία των εποχών αυτών από άκρου είς άκρον της γής καθόριζε τα πάντα σύμφωνα με το ενδιάθετο φυσικό δίκαιο άρα δεν χρειαζόνταν τη συγκεκριμενικότητα της γλώσσας ώστε να  περάσει τις ιδέες της και τις αξίες της στα πλήθη, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω απλά ζούσαν κατά φυσικό τρόπο στην φυσική υποταγή του πλείονος δυνατού, όπως όλα στη φύση υποτάσσονται στον πλείονα δυνατόν.

Η ασύλληπτη πρωτοτυπία της Ελληνικής γλώσσας, αυτή η οποία την κατέστησε λίκνο του παγκοσμίου γίγνεσθαι ήλθε όταν οι Έλληνες διά του Λόγου επέρασαν από το φυσικό τρόπο ζωής στον έλλογο βάσει οριστικών και επαγωγικών αρχών τρόπο ζωής. Οι Έλληνες κατέκτησαν κοινές ιδέες και αρχές οι οποίες συνέχουν το σύμπαν: δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί και πώς έγινε όλο αυτό, φαίνεται όμως ότι οι  Έλληνες είναι ο λαός εκείνος ο οποίος συνέχισε μία λαμπρή παράδοση συμπαντικής δόμησης του κόσμου: υπήρξε μία πανοραμική άποψη του κόσμου: αυτές οι κοινές αρχές δόμησαν το λόγο, κατήργησαν τη φύση ως απλή παραδοχή των τεσσάτων στοιχείων (νερού, αέρος, φωτιάς και ύλης) και όλα έγιναν ιδέες (σοφία, δύναμη, βούληση) στο ανθρώπινο Είναι: ο άνθρωπος εξήλθε του οντολογικού γίγνεσθαι και άρχισε να το ζεί πνευματικά και ηθικά με τις δικές του αρχές.

Η μεγαλογράμματη γραφή.

 

Η γραφή έως τον 6^ο αι α.κ.χ ήταν μεγαλογράμματη, έπειτα (ειδικά από τον 9^ο αι.α.κ.χ) αντικαταστάθηκε από την μικρογράμματη γραφή: Το όλο θέμα έχει να κάνει με την ανθρώπινη ελεγξιμότητα στο χριστιανικό βυζάντιο: Όταν λέγει κάποιος ΕΛΕΝΗ (το πνεύμα και ο τόνος και τα σημεία στίξης εισήχθησαν και αυτά έπειτα από τον 6.αι στο βυζάντιο) δεν χρειάζεται εξωτερικό πνεύμα και τονισμό: σύμφωνα με την εσωτερική συμπαντική του ενόραση σε σχέση με το υποκείμενο ΕΛΕΝΗ λέγει: ΕΛΕΝΗΗ τονίζοντας όποιο μέρος της λέξεως νοιώθει: όπως αναφέρει ο Τσόμσκι η γλώσσα στηρίζεται σε κοινό επιβληθέν πνευματικό και ψυχολογικό υπόβαρθο άρα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να τονίζουμε το ίδιο τιςλέξεις: η μεγαλογράμματη αρχή ήταν δείγμα της ατομικής οντλογικής ελευθεριότητος του ανθρώπου ο οποίος επρόφερε συμπαντικά τις λέξεις όπως αυτός ένοιωθε τον αέρα που εισερχόταν και εξερχόταν διά των λέξεων στο νού του στις φωνητικές του χορδές. Στη μεγαλογράμματη αρχή λέγεις την ΕΛΕΝΗ σύμφωνα με τα δικά σου ατομικά και μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις: υπό αυτήν την έννοια η λέξη ΘΕΟΣ προφέρεται ατομικά , προκαλεί ατομικά αντανακλαστικά και αυτό η εξουσιότης αυτού του κόσμου (η οποία καθορίζει και τη γλώσσα δεν το θέλει): διότι όποιος λέγει ΘΕΟΣ ή ΘΕΕΟΣ ή ΘΕΟΟΣ αντιλαμβάνεται το θεό με διαφορετικό τρόπο.

Η μικρογράμματη γραφή είναι η πλήρως εξουσιαζομένη γραφή η οποία εξαναγκάζει το σύνολο των  ανθρώπων να τονίζουν και άρα να αντιλαμβάνονται τις λέξεις με ένα κοινό τρόπο άρα η κοινή προφορά οδηγεί σε κοινό τρόπο σκέψης και πράξης; Τονίζοντας όλοι οι άνθρωποι το Θεό στο Ό τον αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο μέσα από την κοινή ακουστική  επανάληψη του ονόματος του Θεού: Οι τόνοι αποτελούν εξουσιαστικά απώλεια της συμπαντικής προσωδίας της λέξης, οι λέξεις ομοιώνονται και τονίζεται το μέρος εκείνο το οποίο καθιστά τις λέξεις όμοιες ακουστικά άρα χάνουν οι λέξεις την ατομική οντολογική προσέγγιση ανά προφορά και άτομο: όλοι τώρα τονίζουν  Άνθρωπο , ενώ στη μεγαλογράμματη γραφή κάποιος μπορεί να θεωρούσε τελείως διαφορετικά τη λέξη: ΑΝΘΡΩΠΟΣ (υπό την έννοια ότι θα τόνιζε το μέρος εκείνο το οποίο ανταποκρινόταν στον εαυτό του άρα θα είχαμε πολλές προφορές άρα πολλές νοηματοδοτήσεις μίας λέξης άρα πολλά είδη ανθρώπου αντιλαμβανομένου του κόσμου και του εαυτού του διά της  λέξης με πολλούς τρόπους. Η οξεία επιβάλλει το κοινό ανέβασμα των λέξεων η βαρεία το κοινό κατέβασμα και η περισπωμένη το κοινό δέσιμο μακροχρόνων φωνηέντων.

Η μεγαλογράμματη γραφή είχε  ως δασεία το F και το Η: έλειπε η ψιλή και η δασεία: όμως στο χριστιανικό και μανιχαϊστικό βυζάντιο όλα ήταν διπλά, στον κόσμο του καλού και του κακού δεν γίνεται να γλιτώσουν οι λέξεις από το παιχνίδι του καλού και του κακού: Η δασεία ως πνεύμα φέρει τη γλυκύτητα του καλού ενώ η ψιλή το απότομο του κακού, η γλυκύτητα μεταβάλλει (όντως το π ενώπιον δασείας θα γίνει φ άρα επί+οδός =εφοδος): με αυτόν τον τρόπο όλοι οι άνθρωποι γίνονται ομοίως γλυκείς ή απότομοι: η λέξις: FΕΛΕΝΗ τόνιζε τη δασύτητα του Ε γενικώς, το F ως δασεία δεν επηρέαζε άμεσα το Ε ήταν ένα ανεξάρτητο γράμμα το οποίο μπορεί σε κάποια χείλη να επροφέρετο τελείως ανεξάρτητα του Ε: στην λέξη όμως Ελένη

Συνεπτυγμένη θεωρία για την έκθεση έκφραση στο λύκειο.

 

Συνεπτυγμένη θεωρία για την έκθεση έκφραση στο λύκειο.

1.Περίληψη.

Περίληψη.

Σημειώσεις – Περίληψη.

Ο μαθητής ο οποίος    έχει μελετήσει την  ενότητα  «Σημειώσεις-Περίληψη» θα πρέπει :Να

1) Να έχει κατανοήσει ότι η περίληψη είναι ένα δικό του κείμενο που δεν προδίδει όμως το πνεύμα του συγγραφέα.

2)Να έχει αντιληφθεί ότι η περίληψη είναι μία αφαιρετική διαδικασία και συνεπώς πρέπει να εντοπίζει το καίριο με τις σημαντικές λεπτομερειεςτους πλαγιοτίτλους των παραγράφων, τις λέξεις-κλειδιά.

3)Να έχει εντοπίσει τα βασικά στοιχεία που πρέπει να προσέχει στη σύνταξη  της περίληψης.

4)Να έχει ασκηθεί σε ένα λόγο σαφή και νοηματικά πυκνό,οξύνοντας ταυτόχρονα και την κριτική του ικανότητα.

Περιεχόμενο-μεθοδολογία.

Περίληψη και έκταση.

Αν η περίληψη που πρόκειται να γράψει είναι εκτενής τότε βασίζεται στη θεματική περίοδο και στις σημαντικές λεπτομέρειες κάθε παραγράφου του κειμένου, από το οποίο θα προέλθει η περίληψη(όπως και στις σημειώσεις από μία παράγραφο).

Αν η περίληψη είναι συνοπτική τότε βασίζεται στα θεματικά κέντρα των παραγράφων ή των ευρυτέρων νοηματικών ενοτήτων του κειμένου.

Προετοιμάζω την περίληψη.

1) Κατανοώ το κείμενο.

Α) το διαβάζω μία φορά με τους εξής σκοπούς:

Να βρώ το θέμα  του κειμένου

Να αντιληφθώ ποια είναι  η στάση ή η άποψη του συγγραφέα για το θέμα.

Β) το διαβάζω δεύτερη φορά με τους εξής σκοπούς:

Να επιβεβαιώσω αυτά που κατάλαβα με την πρώτη ανάγνωση.

Ο μοναδικός ναός του Άδη στην Ηλειακή Πύλο.

 

Ο μοναδικός Ναός του Άδη ευρίσκεται στην Ηλειακή Πύλο.Ίσως επειδή εκεί ήταν η Πύλη (η Πύλη έδωσε και το όνομα στην Πύλο)   πρός τον Άδη, μία φορά καταβαίνουμε πρός τον Άδη άρα ένας εκεί Ναός είναι ικανός για την απαραίτητη προετοιμασία του Ανθρώπου στη μετάστασή του. 

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που θα πρέπει να προσέξουμε: ο Ναός (εκ του ναίομαι =κατοικώ) σήμαινε για τους Έλληνες τον Τόπο όπου πραγματικά κατα-οίκον, κατοικεί, ενυπάρχει,η συμπαντική δύναμις του θείου: άρα υπάρχουν πολλοί ναοί του Ποσειδώνος και του Διός άρα ένας του Άδου διότι ο Άδης κατοικεί εντός της Γαίας : άρα οι Ναοί είναι πραγματικές κατοικίες θεών και των δυνάμεών των και δεν είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία.

Γιατί η Ελένη χρησιμοποιεί ψεύδη προκειμένου να φύγει από την Αίγυπτο και το Θεοκλύμενο;

 

Γιατί η Ελένη χρησιμοποιεί ψεύδη προκειμένου  να φύγει από την Αίγυπτο και το Θεοκλύμενο;

Η Ελένη του Ευριπίδου είναι αναμφίβολα κομβική «τραγωδία» σε σχέση με την Ελληνική πολιτική αλλά και προσωπική κοσμοθέαση. Ο σοφιστής-φιλόσοφος Ευριπίδης μεταλλάσσει τα ανθρώπινα και πολιτικά πρόσωπα και θεσμούς αλλά κυρίως παραδίδει κεκαλυμμένα τον μετέπειτα καντιανό κόσμο των φαινομένων και των νοούμένων. Ας το προσέξουμε.

Η τραγωδία επειδή ακριβώς αποτελεί νοητική διάλυση ανθρωπίνων και πολιτικών μοντέλων ξεφεύγει προς τα όρια της σκληρής σάτιρας. Ο Βασιλέας Μενέλαος, ο πορθητής  της Τροίας διακωμωδείται προκειμένου να αναφανεί ότι Βασιλέας είναι αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί το Νού του, οδεύουμε προς το Βασιλέα φιλόσοφο του Πλάτωνος. Ο Ευριπίδης όμως κυριώτατα (κατά τρόπο δικό του) χρησιμοποιεί την Ωραία Ελένη (όπως και ο Όμηρος έπραξε) προκειμένου να φέρει τα δικά του  ωραία δώρα στον Άνθρωπο. Εάν προσέξουμε η Ωραία Ελένη και πάλι ως φυσική κοινή ανθρωπίνη δύναμις είναι η μήτρα η τίκτουσα το Ανθρώπινο πρόσωπο κατά Ευριπίδη: Μόνον που τώρα ο Ευριπίδης επιλέγει ως ωραία χαρακτηριστικά του δικού του νοήμονος Ανθρώπου τη σκέψη, την πράξη, την πορεία, την επιστροφή. Βασιλέας είναι αυτός ο οποίος επιλέγει ενορατικά τις έσω φυσικές καταβολές του, τις συνδέει με το νού του και διά του Ήθους προχωρεί στο σκοπό του. Είναι το νοήμον Υποκείμενο το οποίο επιβίωσε στην Ελληνιστική εποχή, είναι το νοήμον υποκείμενο το οποίο απετέλεσε τη μήτρα του βυζαντινού χριστιανικού ανθρωπισμού. Ο Ευριπίδης (όπως και ο Σωκράτης) διευρύνουν  την έννοια της Πόλεως – Κράτους, την έννοια του Πολίτου: ας προσέξουμε ο Μενέλαος αποκτά αξία δίπλα στην Φυσική Ωραιότητα της Ελένης διότι κοσμογυρισμένος κατανοεί ότι ο νοήμων άνθρωπος έχει ως Πατρίδα του τον τόπο και χώρο της Γής διότι πνευματικά και ηθικά παντού μπορεί να επιβιώσει: ο Ελληνικός Νούς κατακτά τη Γή ως Οικείο χώρο ασφαλούς και εξελικτικής επιβίωσης και διαβίωσης: εκεί θα στηριχθεί ο Στωϊκός κοσμοπολιτισμός και ο χριστιανικός πολιτισμός της Βασιλείας του Θεού (διεύρυνση των ανθρωπίνων οριζόντων της Πολιτείας του Θεού).

Εξάλλου αυτό είναι και το ωραίο  (ώρα=φροντίδα, εποχή): όλα στην φροντισμένη τους στιγμή, για αυτό και η Ελένη είναι Ωραία, διότι στην κατάλληλη Στιγμή γεννά τα πρέποντα Υποκείμενα και γήϊνες Στιγμές.

Υπάρχει όμως μία υποφώσκουσα αξιολογική μετατόπιση του Ευριπίδου σε σχέση με την έννοια της Αληθείας την οποία θα πρέπει να προσέξουμε. Συλλήβδην η τραγωδία ασχολείται με το Φαίνεσθαι και το Είναι. Μέσα από τη συμβολική μυθολογία η Αλήθεια φεύγει από την Ομηρική άποψή της (ατρεκής και νημερτής: αλήθεια  είναι ότι δεν ταράζεται, δεν περιπλανάται, δεν διαφοροποιείται ως μοίρα, η σταθερότης της Οδυσσεϊκής πορείας είναι η αλήθεια (όχι πνευματική έννοια αλλά βιωματική πορεία, αλήθεια είναι ο νόστος, για αυτό και ο Όμηρος χρησιμοποιεί για να δηλώσει την αλήθεια τα επίθετα ατρεκής και νημερτής (σταθερός στην πορεία και στην μοίρα).  

Διδάσκοντας Λογοτεχνία στο Γυμνάσιο. Ο παππούς και το εγγονάκι του.

 

Διδάσκοντας Λογοτεχνία στο Γυμνάσιο.

Ο παππούς και το εγγονάκι του.

Ο Λέων Τολστόι στο μικρό αυτό αφήγημα περιγράφει τη συμβίωση του γέροντος γονέως με την οικογένεια του παιδιού του. Αναμφίβολα το πρώτο  μήνυμα του κειμένου είναι η αγάπη η οποία θα πρέπει να διαχέεται ανάμεσα σε όλα τα άτομα μιάς οικογενείας.

Λέξεις οι οποίες δηλώνουν τη συναισθηματική κατάσταση του παππού.

Ο παππούς…χυνόταν το φαγητό: η σωματική κατάσταση προοικονομεί την δύσκολη και βεβαρημένη ψυχολογικά κατάσταση του παππού.

Ο παππούς αναστέναξε: η παραίτηση του παππού από τη διεκδίκηση μιάς καλύτερης ζωής.

Λέξεις οι οποίες δηλώνουν τη συναισθηματική  κατάσταση των γονέων.

Ο γιός του και η νύφη του…όπου πλάγιαζε: τα παιδιά του παππού τον είχαν ήδη παραγκωνίσει.

Η νύφη του …ξύλινη γαβάθα : θα πρέπει να προσέξουμε ότι ο γιός αφήνει την τελική απόφαση στη νύφη, ίσως ντρέπεται ο ίδιος να κάνει το τελικό βήμα απαξίωσης του πατέρα του ( μας θυμίζει την ιστορία του Αδάμ και της Εύας (ο Αδάμ έριξε την ευθύνη της βρώσεως του μήλου στην Εύα (η έννοια της θηλείας  φυσικής δυνάμεως η οποία δημιουργεί συναισθήματα και προκαλεί σκέψεις καθορίζοντας τις πράξεις( η ιστορία επίσης της Κασσιανής (εκ της γυναικός τα κρείττω , εκ της γυναικός τα φαύλα).

Αφηγηματική τεχνική του συγγραφέως.

Ενώ το κείμενο είναι σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, όπου επικρατούν οι παρελθοντικοί χρόνοι (παρατατικός και αόριστος) προκειμένου με αυτόν τον τρόπο ψυχρά και αντικειμενικά να δοθούν οι πράξεις των γονέων, αντιθέτως οι πράξεις του παιδιού (όταν ο φακός του συγγραφέως στρέφεται στο παιδί) έχουμε α΄πρόσωπο και διάλογο: διότι πρέπει να ομιλήσει η παιδική αλήθεια και αθωότητα ώστε να ακουσθεί ο αληθής λόγος χωρίς μεσάζοντα: γονείς θα πάθετε τα ίδια από εμένα. Σύνηθες φαινόμενο: Οι πλατωνικοί διάλογοι σε α΄ενικό του Σωκράτους έδωσαν τις μέγιστες αλήθειες,όπως και το α΄ενικό της καινής διαθήκης.

Η συναισθηματική κατάσταση του παιδιού: