Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο α΄γυμνασίου: ασκήσεις υπερσυντελίκου και παρακειμένου.

 

1.Να κλίνετε την οριστική Παρακειμένου και Υπερσυντελίκου των ρημάτων παιδεύω , στρατεύω, ἁθροίζω , θύω , χορεύω, φυτεύω.

2.Να σχηματίσετε τον Παρακείμενο και τον Υπερσυντέλικο των παρακάτω ρημάτων

συγγράφω, καταρρίπτω, διαφέρω, ἐγκωμιάζω.

3.Να συμπληρώσετε τις παρακάτω προτάσεις με τον κατάλληλο τύπο παρακειμένου ενεργητικής φωνής των ρημάτων που είναι στην παρένθεση

α Ἐγώ ……………………………..ὑμῖν μόνα τά καλά καί προσήκοντα , ὑμεῖς δέ μοι οὐ……………………………..(συμβουλεύω, πιστεύω)

β Ἡ πίστις σου ……………………….σε.(σώζω).

γ Οἱ Ἀθηναῖοι τῶν ένδόξων ἀνδρῶν εἰκόνας …………………….(ἱδρύω)

δ Ἀρταξέρξης τω Θεμιστοκλεῖ χάριν ἔχει , ὅτι τούς Ἕλληνας ……………………………………λῦσαι τάς γεφύρας.(κωλύω)

ε.Εἰ μή ὁ στρατηγός ……………………………….οὐκ ἄν …………………………ταῦτο οἱ στρατιῶται(κελεύω,πράττω).

4. Να συμπληρώσετε τις παρακάτω προτάσεις με τον κατάλληλο τύπο υπερσυντελίκου ενεργητικής φωνής των ρημάτων που είναι στην παρένθεση

Οργάνωσις Κωνσταντινουπόλεως: Η μυστική οργάνωσις του Ελληνισμού της Ανατολής (1908-1912).

 

Το 1908 στην Κωνσταντινούπολη, ο Ιών Δραγούμης και ο Αθανάσιος Σουλιώτης – Νικολαΐδης ίδρυσαν τη μυστική οργάνωση  «οργάνωσις Κωνσταντινουπόλεως». Ο σκοπός της οργάνωσης ήταν κατ΄αρχάς αντισλαβικός, ειδικότερα η καταπολέμηση του βουλγαρικού κομιτάτου στη Θράκη και της βουλγαρικής προπαγάνδας στη Μακεδονία. Επίσης προωθούσε η οργάνωση αυτή την οργάνωση των Ελλήνων της Πόλης έναντι των νέων ιστορικών προκλήσεων. Η οργάνωση απέβλεπε στην απελευθέρωση του Ελληνικού στοιχείου της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας μέσα και από τη σύμπραξη με το τουρκικό στοιχείο.  Υπήρξε μάλιστα μία μυστική συμφωνία με το Ελληνικό υπουργείο εξωτερικών το οποίο χρηματοδοτούσε μάλιστα δράσεις της οργάνωσης.

Όπως ήδη είπαμε η οργάνωση επεδίωκε την Ελληνοτουρκική προσέγγιση,  είχε έντονα αντισλαβικό χαρακτήρα και πρωτίστως προσπαθούσε να σώσει τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και της Θράκης. Πρωτίστως βοηθούσε και το Μακεδονικό αγώνα, είχε μάλιστα ειδικό και ξεχωριστό τελετουργικό μύησης.

Η οργάνωση κατάφερε πράγματα και είχε κάποιες επιτυχίες: Επέτυχε να επανέλθουν στο Πατριαρχείο χωριά της επαρχίας των Δέρκων τα οποία η σχισματική βουλγαρική εξαρχία τα είχε ιδιοποιηθεί. Τα καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη απομάκρυναν τις ξενόγλωσσες επιγραφές και τις αντικατέστησαν με Ελληνικές. Επίσης με συνεχείς παροτρύνσεις της οργάνωσης οι Έλληνες μαθητές έφυγαν από τα καθολικά σχολεία και φοιτούσαν πλέον σε αμιγώς Ελληνικά σχολεία. Κατάφερε η οργάνωση και ενδυνάμωσε τα Ελληνικά ήθη και έθιμα όπως και τις ανάλογες πολιτιστικές Ελληνικές κινήσεις στην περιοχή.

Καθώς η οργάνωση επανδρώθηκε από εξαιρετικά σημαντικές προσωπικότητες κατάφερε και έφερε στην εξουσία (πολιτική και θρησκευτική) της Κωνσταντινούπολης αξιολογώτατους ανθρώπους, είχε μάλιστα την μεγίστη επιρροή στους κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ήλεγχε το ανώτατο συμβούλιο του Οικουμενικού πατριαρχείου, επίσης διέθετε δύο εβδομαδιαίες εφημερίδες την «πολιτική επιθεώρηση» αλλά και τη γαλλόφωνη “tribune des nationalites”. Η οργάνωση μέσα και από αυτόν τον τρόπο ήλεγχε πραγματικά την κοινή γνώμη της Πόλης, μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε ότι οι μετέπειτα καταστροφές και η εξαφάνιση του Ελληνικού στοιχείου από τις πατρογονικές εστίες της Ανατολής (Μικρά Ασία κ.λ.π) εξελίχθηκε κατ΄αρχάς σε οργανώσεις ενάντια στην «οργάνωση της Κωνσταντινούπολης» οι οποίες αυτές οργανώσεις συνέλαβαν τα ανθελληνικά τους σχέδια και τα εκπόνησαν πολεμώντας πνευματικά κατ΄αρχάς την οργάνωση της Κωνσταντινούπολης, η στρατιωτική πλευρά είναι η τελευταία.

Περί του σημερινού πολιτικού και όχι μόνον αναρχισμού.

 

Ο σημερινός άπατρις και άθρησκος και οικουμενικός αναρχισμός είναι αυτός ο οποίος έχει και Πατρίδα και θρησκεία και Εθνικότητα: είναι το πρωτότοκο παιδί της ιστορικής μίξης του Ελληνισμού και του χριστιανισμού: είναι το πρωτότοκο παιδί αυτών των δύο ιδεολογιών (κοσμοθεωριών) μέσα από τη σύγκρησή τους διαχρονικά ειδικά μέσα από τη σύνθεση και τα αποτελέσματα αυτής της σύνθεσης στην ευρώπη των νέων χρόνων: μόλις και χρειάζεται να σημειώσουμε ότι οι πανάρχαιες κοσμοθεωρίες (φιλοσοφικές και θεολογικές) είναι αυτές οι οποίες μέσω πολιτικών μεταμορφώσεων (τύπου αναρχισμού) καθορίζουν τις τύχες των ανθρώπων και του κόσμου. Ο αναρχισμός είναι η τρίτη τάση της συνθετικότητας του Ελληνισμού και του χριστιανισμού (η πρώτη είναι το κράτος, η δεύτερη είναι η κοινωνική προσαρμοστικότητα στο κράτος και η τρίτη είναι ο αναρχισμός).

Χωρίς λοιπόν τις Ελληνικές αξίες αναρχισμός δεν θα υπήρχε: ο αναρχισμός σήμερα στηρίζεται αποκλειστικά στις πλατωνικές αξίες της ανάμνησης και της ηθικής, διότι οι άνθρωποι πρέπει να θυμούνται από γενεά σε γενεά το τίμιο και το ηθικό ανάμεσα στους ανθρώπους και να το πράττουν: ειδικά μάλιστα ο αναρχισμός υιοθετεί τις Αριστοτελικές αξίες των πολιτικών περί κοινωνικής ευημερίας, κοινωνικής αυτάρκειας και ευμάρειας, περί της πίστεως ότι η Πόλις φτιάχθηκε για να σκορπίζει ευτυχία στους ανθρώπους. Ο αναρχικός διά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους έχασε την επαφή του με τη φύση, ο αναρχικός είναι το παιδί της πλατωνικής και αριστοτελικής πόλης: εάν τον αφήσεις στη φύση αυτοαναιρείται και αυτοκαταργείται διότι στην ελευθερία της φύσης ούτε πόλις υπάρχει ούτε μορφή εξουσίας: άρα πρώτα ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης εδημιούργησαν τις πόλεις, έκλεισαν κατά την πολιτική συνείδηση τον άνθρωπο εκεί, και σε αυτό το σημείο ως τάση επεμβαίνει ο αναρχισμός για να πεί ότι όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ευτυχείς χωρίς εξουσία: το λάθος είναι οντολογικό και είναι ορατό: ο άνθρωπος είναι ατομική χαοτική οντότητα πέρα από την πόλη (η οποία αποτελεί ένα απλό στάδιό του) άρα ο αναρχισμός είναι ένα απλό και πρόσκαιρο στάδιο τάσης για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι εάν αφεθούν στη συμπαντική τους συνέχεια θα υπερβούν και την πλατωνική και αριστοτελική πόλη και τον αναρχισμό (το τέκνο της πλατωνικής και αριστοτελικής πόλης).

Κυρίωτατα όμως ο αναρχισμός ως ένα εξόχως οντολογικά νόθο κίνημα στηριζόμενο αποκλειστικά στην πλατωνική νοησιοκρατία και αριστοτελική εμπειριοκρατία, είναι η αποθέωση της νοητικής παραίσθησης των ανθρώπων ότι μέσα στο χάος στο οποίο η γή αποτελεί ένα σταθμό και μόνον οι άνθρωποι με όπλο το νού και τις επιδιώξεις τους μπορούν να επιτύχουν την καθολική ευτυχία: είναι η αποθέωση της πλατωνικής νοησιοκρατικής πολιτείας όπου οι άνθρωποι απομακρυσμένοι από το χάος και την οντολογική πραγματικότητα ονειρεύονται ότι με όπλο το νού μπορούν να φτιάξουν μια πολιτεία κομμένη και ραμμένη στο νού, αν και το χάος άλλα χαοτικά και πέρα από το νού κανονίζει. Οι αναρχικοί όμως νοητικά είναι προσκολλημένοι στην πλατωνική και αριστοτελική νοησιοκρατία.

Διαγώνισμα Νεοελληνικής γλώσσας. Β΄γυμνασίου.

 

Α’ Κείμενο:

Η φιλία στις μέρες μας

Α. Φιλία. Μία τόσο μικρή λέξη αλλά τόσο δύσκολη. Μία πολυσύνθετη έννοια, που στις μέρες μας περνάει από πολλές δοκιμασίες. Σήμερα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρει κανείς πραγματικούς φίλους, που θα είναι ειλικρινείς, ευγενικοί και άμεσοι. Ίσως οι ρυθμοί της καθημερινότητας και ο ανθρώπινος εγωισμός να το απαιτούν. Σε έναν κόσμο λοιπόν που σχεδόν βρίσκεται στο σκοτάδι δεν είναι τόσο εύκολη η ανάπτυξη και καλλιέργεια των ανθρωπίνων σχέσεων.

Β. Παρατηρώντας τις παλαιότερες εποχές, μεταφερόμαστε σε μία άλλη πραγματικότητα, όταν οι σχέσεις των ανθρώπων στις μικρές κοινωνίες ήταν απλούστερες. Όταν οι εργασίες τους, η γη και οι κοινωνικές εκδηλώσεις τους έφερναν πραγματικά κοντά και δεν αποτελούσαν μέσο προβολής. Αντίθετα, σήμερα φαίνεται πως οι άνθρωποι είναι πλήρως κλεισμένοι στον εαυτό τους και έχουν απογοητευτεί από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η ελπίδα όμως δεν πρέπει να χάνεται. Θα πρέπει να πηγάζει από την θέληση για ζωή και την προσωπική βελτίωση.

Γ. Κάνοντας λοιπόν αυτοκριτική και αφιερώνοντας χρόνο στον εαυτό μας, μπορούμε να είμαστε πολύ πιο σίγουροι όσον αφορά σε αυτά που ψάχνουμε σε μία φιλία. Μάλιστα, στις μέρες μας υπάρχει έντονο το αίσθημα της μοναξιάς. Συνήθως όμως δεν κρίνουμε με αντικειμενικά κριτήρια. Δηλαδή, δεν θα πρέπει να επέρχεται απογοήτευση αν ο δικός μας κύκλος φίλων είναι μικρότερος από άλλους, ακόμη και αν αποτελείται από ένα μόνο άτομο. Είναι δυνατόν η σχέση μας με αυτό το άτομο να είναι τόσο δυνατή και υγιής που να μην μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με τον κύκλο πολλών ατόμων, μέσα στον οποίο πιθανόν να υπάρχει υποκρισία και ψέμα.

Δ. Γι’ αυτό πρέπει αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και οι κατάλληλοι άνθρωποι θα βρεθούν στον δρόμο μας και θα μας εκτιμήσουν και αποδεχτούν γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Σίγουρα όλες οι ανθρώπινες σχέσεις απαιτούν δουλειά και αφοσίωση, αλλά αν είμαστε εξαρχής ο εαυτός μας, δεν θα έχουμε τίποτα να φοβόμαστε.

Μαριάνθη Θηβαίου, www.dotnews.gr, 21-8-2015 (διασκευή)

 

Β. Ερωτήσεις.

Αξιολόγηση επαγωγικών συλλογισμών.

 

Η αξιολόγηση της αποδεικτικής αξίας των επιχειρημάτων συνίσταται:

Α) στον έλεγχο των προκειμένωμν:

1.Κατά πόσο αποτελούν γενικά αποδεκτές αλήθειες και ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

2. Αν είναι απλώς προσωπικές κρίσεις. Π.χ Η άθληση προκαλεί προβλήματα στην υγεία, για παράδειγμα στα γόνατα (προσωπική άποψη, αυθαίρετη κρίση).

Β) Στον έλεγχο του συμπεράσματος κατά πόσο από αληθείς προκείμενες καταλήγουμε σε αυτό με λογική αναγκαιότητα:

Στην αξιολόγηση των επαγωγικών συλλογισμών ελέγχουμε τον τρόπο με τον οποίο οργανώνονται, πώς δηλαδή μεταβαίνει ο συντάκτης από τις προκείμενες στο συμπέρασμα.

 

Α. Γενίκευση:Ο συλλογισμός στηρίζεται σε επιμέρους στοιχεία που βρίσκονται στις προκείμενες και γενικεύονται στο συμπέρασμα.

(Επαρκή δεδομένα , αποδεκτές αλήθειες, επιτρεπτή γενίκευση- βέβαιο συμπέρασμα, τελείαι επαγωγή).

(Ανεπαρκή, ελλιπή δεδομένα, βεβιασμένη, επισφαλής μη επιτρεπτή γενίκευση, πιθανολογικό συμπέρασμα- ατελής επαγωγή).

Τι πραγματικά κρύβεται και υπονοείται στις επιστολές του Πλήθωνος προς τον Μανουήλ και Θεόδωρο Παλαιολόγο;

 

Οι επιστολές του Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνος προς τους Μανουήλ Β΄Παλαιολόγο (αυτοκράτορα του Βυζαντίου) και Θεοδώρου Β΄Παλαιολόγου (ηγεμόνος της Πελοποννήσου) αποκαλύπτουν αλήθειες τόσο ξεχασμένες από το χρόνο, ορατές όμως σε όποιον θέλει να τις ίδη. Σε αυτές τις επιστολές ο Πλατωνικός φιλόσοφος, προτείνει πλείστους όσους τρόπους προκειμένου η Πελοπόννησος να καταστή πόλις κράτος και τελικά να διατηρήσει την Ελληνική της συνέχεια, γενομένη Πόλις κράτος ανεξάρτητο, ιστορικά ελεύθερο, ανάχωμα στον οθωμανικό επεκτατισμό. Μέσα από τα μέτρα που προτείνει ο εξέχων αυτός φιλόσοφος μπορούμε να κατανοήσουμε πολλά για την πραγματική φύση του βυζαντίου, για την αιτία απωλείας του βυζαντίου, γιατί και ποιοι δεν άφησαν την Ελληνικότητα διά της Πόλεως κράτους της Πελοποννήσου να συνεχίσει το ιστορικό της ταξίδι: εάν είχε εισακουσθεί ο Πλήθων η Πελοπόννησος θα είχε τη δυναμική μίας Πόλεως-Κράτους τύπου της Αθήνας του Περικλέους, οι οθωμανοί δεν θα μπορούσαν να την κατακτήσουν, μέσα από την ένωσή της με την ευρώπη αυτή η Ελληνική Πόλη-Κράτος θα συνέχιζε την ιστορία των Ελληνικών Πόλεων-κρατών, ανανεώνοντας συνεχώς μέχρι σήμερα τον προαιώνιο Ελληνισμό: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν έγινε, οι οθωμανοί κατέκτησαν τα πάντα, και μέσα από τις επιστολές του Πλήθωνος αναφύουν σημαντικά ερωτήματα: γιατί δεν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του βυζαντίου (το οποίο σύμφωνα με τον Πλήθωνα είναι συνέχεια της Ρώμης, η Ελληνικότητα υπήρχε στην Πελοπόννησο, στους απογόνους των Λακεδαιμονίων) από την Κωνσταντινούπολη στην Πελοπόννησο; Γιατί δεν οργανώθηκε ο Ελληνισμός της Πελοποννήσου με τον τρόπο του Πλήθωνος ώστε να καταστή Ελληνική Πόλις-Κράτος άβατη στους οθωμανούς, συνεχίζουσα την Ελληνική παράδοση και ως προάγγελος μιάς καινούργιας ακμαζούσης Ελλάδος; Γιατί το ρωμαϊκό κράτος , βυζαντινό κράτος, ενώ φαινομενικά δήθεν ανακάλυψε την Ελληνικότητά του δεν έκανε τίποτε ώστε να σώσει αυτή την Ελληνικότητά του, αντί αυτού καρτερικά περίμενε τους οθωμανούς να το κατακτήσουν;

Μήπως τελικά ετέθη σε εφαρμογή σχέδιο εξαφάνισης του Ελληνισμού (όπως τον εννοεί προαιωνίως ο Πλήθων ως σκέψη και πράξη συμπαντική επί της γής) διότι κανείς δεν έκανε τίποτε από όσα προτείνει ο Πλήθων, αντί αυτού η Ελλάδα και η ανατολή σκλαβώθηκαν στους οθωμανούς, η δύση ανέπτυξε ένα μίγμα Ελληνοχριστιανισμού το οποίο από την μία εξηφάνισε τον γνήσιο προαιώνιο Ελληνισμό, από την άλλη όμως μετήλλαξε όλες τις Ελληνικές αξίες σε προτεσταντικές οι οποίες μέσα από το πέρασμά τους στη βιομηχανική πολιτική και επιστημονική πραγματικότητα δημιούργησαν τον κόσμο που σήμερα κυβερνά η δύση. Διότι εάν είχαν εισακουσθεί οι προτάσεις του Πλήθωνος η Πελοπόννησος ως Πόλις-Κράτος θα διατηρούσε την ιστορική συνέχεια του γνησίου συμπαντικού Ελληνισμού.

Ο Πλήθωνας μέσα από τις επιστολές του αυτές στον Μανουήλ και στο Θεόδωρο, προτείνει την οικοδόμηση μιάς Ελληνικής Πολιτείας ώστε η Πόλις Κράτος που θα ιδρυθεί να συνεχίσει το λίκνο του Ελληνισμού: από την άλλη πλευρά καταλαβαίνουμε την κατάσταση που είχε περιπέσει το βυζάντιο μέσα από την αντιΕλληνική ανάπτυξή του και οικοδόμησή του με βάση όχι τον Ελληνικό συμπαντισμό αλλά το χριστιανικό ενισμό: ο ένας αυτοκράτορας είχε διαρρήξει κάθε σχέση με τους γαιοκτήμονες, οι ευνοούμενοι του αυτοκράτορος ήταν αυτοί οι οποίοι δέσποζαν στην πολιτική ζωή ακόμα και αν ανίκανοι ήταν, παντού υπήρχαν φόροι (λές και το προπατορικό αμάρτημα ξεπλενόταν με αυτόν τον τρόπο) δεν επικρατούσε η διάκριση των αξιών όπως στην Πλατωνική Πολιτεία όπου οι μέν θα είναι επίκουροι πολεμιστές  οι άλλοι επίκουροι εργάτες κ.λ.π. Η αντινοησιοκρατική ανάπτυξη του βυζαντίου με γνώμονα ότι ο θεός φροντίζει για τα πάντα είχε φέρει την Κωνσταντινούπολη σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Ο Πλήθωνας προτείνει την ανοικοδόμηση μίας Πλατωνικής Πολιτείας με κέντρο τον άξιο Άνθρωπο ώστε να οικοδομηθεί μία σύγχρονη ελεύθερη και Ελληνική Πόλις – Κράτος στην Πελοπόννησο.

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-A107/391/2585,21837/ (πατήσθε στο σύνδεσμο).

Η "'Έξοδος" του Ι.Βλαχογιάννη, από τα ωραιότερα αλλά και συγκινητικότερα κείμενα για το ένδοξο αυτό γεγονός της Ελληνικής Επαναστάσεως.

 

απόσπασμα από το βιβλίο μου Λατινικά γ΄λυκείου.

ΙΙ.Επισημάνσεις σε Γραμματικούς και συντακτικούς τύπους.

(κατά κεφάλαιο).

Κεφ.1.

querelarum    = Γενική ως συμπλήρωμα του επιθέτου plenae.

          Epistulis         =Aφαιρετική του οργάνου στο ρ.repugnat.

          Romam          =Eπιρρηματική αιτιατική που δηλώνει κατεύθυνση(πρβλ.

                                  Κεφ.28).

Κεφ.2.

dolo                =Αφαιρετική του τρόπου στο ρ.expugnat.

          Cum nato,cum.....=εμπρόθετοι προσδιορισμοί της συνοδείας.

          Novam            =δανείζεται  το συγκριτικό από το recens-ntis.

          Filius               =προσοχή στις:γενική ενικού  =fili

                                                           κλητική ενικού=fili.

Kεφ.3.

Cepheus-Cassiope =κλίνονται ως ακολούθως:

Nom   Cepheus                                        Cassiope

Gen   Cephei (Cepheos)                          Cassiopes

Dat     Cepheo                                          Cassiopae

Acc    Cepheum (Cephea)                        Cassiopen

Voc    Cepheu                                           Cassiope

Abl     Cepheo.                                          Cassiope.

         Superba=          Επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου ή κατηγορηματικός προσδιορισμός στο Cassiope.

         Forma  =             Αφαιρετική της αιτίας στο superba.

         Cum Nymphis=  Εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός που δηλώνει σύγκριση.

         Incolis =          Aντικείμενο στο ρ. noceo (  σε πτώση δοτική).

        Calceis=           Αφαιρετική του μέσου στο ρ.advolat.

        Gaudent=         ρήμα ημιαποθετικό.

         Hasta=             Αφαιρετική  του οργάνου στο ρ.delet.

 

Κεφ.4.

maxima-minima: Κατηγορούμενα αντίστοιχα στα Concordia-avaritia(από το est το οποίο σε αυτή την περίπτωση το λαμβάνουμε ως συνδετικό).

Ή

διαγώνισμα Ευριπίδου , Ελένη.

 

Α. Κείμενο:

Πρόλογος, στίχοι :  1-25.

Ελένη: Να ο Νείλος με τις όμορφες νεράιδες

             που αυτός και όχι  βροχή του Δία μουσκεύει

             τους κάμπους της Αιγύπτου, όταν τα χιόνια

             λιώνουν. Εδώ βασίλευε ο Πρωτέας

             της χώρας κυβερνήτης όσο ζούσε

             στο νησί Φάρο κατοικώντας. Πήρε

             γυναίκα μία Νηρηίδα, την Ψαμάθη,

             που άντρα τον Αιακό πρωτύτερα  είχε.

             Μές στα παλάτια αυτά γεννάει δύο τέκνα,

             το Θεοκλύμενο, γιατί σεβόταν

             στη ζωή του τους Θεούς, κι ένα κορίτσι

             ευγενικό, καμάρι της μητέρας,

             που Ειδώ την έλεγαν, μικρή όταν ήταν,

             στην ώρα όμως όταν έφτασε για γάμο,

             την είπαν Θεονόη, γιατί τα θεία

             μελλούμενα και τωρινά, τα ήξερε όλα

             μία τέτοια έλαβε χάρη από το Νηρέα

             τον πρόγονό της. Ο δικός μου τόπος

             η ξακουστή΄ναι Σπάρτη και πατέρας

             ο Τυνδάρεως. Μία φήμη ωστόσο λέει

διαγώνισμα Οδύσσειας Ομήρου.

 

 

 

Α. Κείμενο: (α, 1-25).

«Τον άντρα Μούσα τον πολύτροπο, να μου ανιστορήσεις που βρέθηκε

ως τα πέρατα του κόσμου να γυρνά, αφού της Τροίας

πάτησε το κάστρο το ιερό.

Γνώρισε πολιτείες πολλές, έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές,

κι έζησε καταμεσής στο πέλαγος πάθη πολλά που τον σημάδεψαν,

σηκώνοντας το βάρος για τη δική του τη ζωή και των συντρόφων του

τον γυρισμό. Κι όμως δεν μπόρεσε, που τόσο επιθυμούσε,

να σώσει τους συντρόφους.

Γιατί εκείνοι χάθηκαν από τα δικά τους μεγάλα σφάλματα,

νήπιοι και μωροί, που πήγαν και έφαγαν τα βόδια

του υπέρλαμπρου Ήλιου, και αυτός τους άρπαξε του γυρισμού την ημέρα.

Από όπου θές Θεά ξεκίνα τη αυτή την Ιστορία, κόρη του Δία,

και  πές την και σε εμάς.

πώς εξετάζεται η νεοελληνική γλώσσα και τα νεοελληνικά κείμενα στο γυμνάσιο;

 https://mnfilologos.wordpress.com/2018/05/21/neos-tropos-eksetasis_glossa_logotexnia/ 

πατήσθε στο σύνδεσμο.

 Πώς τίθενται τα θέματα στο μάθημα συνεξέτασης Αρχαίων Ελληνικών από το πρωτότυπο και Αρχαίων Ελληνικών από μετάφραση:  https://www.esos.gr/arthra/68689/apofasi-tropos-kai-periehomeno-trioris-exetasis-toy-mathimatos-tis-arhaias-ellinikis

πατήσθε στο σύνδεσμο.

http://users.sch.gr/fousteri/eleni/sxolia.pdf 

εξαιρετική ανάλυση της Ελένης του Ευριπίδου. Πατήσθε στο σύνδεσμο.

διαγώνισμα απολυτηρίων εξετάσεων γ΄γυμνασίου στο μάθημα της ιστορίας.

 

                                                                      Ομάδα Α.

Ερωτήσεις.

1. Τι γνωρίζετε για το κίνημα του Διαφωτισμού;

                                                                                         Μον.4.

2.Να χαρακτηρίσετε τις παρακάτω προτάσεις ως Σωστές ή Λανθασμένες, σημειώνοντας τη σωστή απάντηση στις λανθασμένες προτάσεις:

   Α)Ο Κοραής  πίστευε στην επικράτηση των Αρχαίων Ελληνικών ως γλώσσα του Λαού.

   Β)Η Συμβατική συνέλευση των Γάλλων δεν κατήργησε τη μοναρχία.

   Γ) Η Α΄Εθνοσυνέλευση ψήφισε την αβασίλευτη δημοκρατία.

   Δ) Ο Ι.Καποδίστριας ίδρυσε το πρώτο Ελληνικό πανεπιστήμιο.

                                                                                         Μον.4.

3. Τι ζητούσε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος (κίνημα στο Γουδί);

                                                                                         Μον.4.

4. Ποια ήταν τα αίτια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου;

                                                                                          Μον.4.

5.Να βάλεις στη σωστή χρονολογική σειρά τα παρακάτω ιστορικά γεγονότα αρχίζοντας από τα παλαιότερα:

    Α) Κατάληψη της Σμύρνης από τα τουρκικά στρατεύματα

    Β) Κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας από τον Ελληνικό στρατό.

    Γ)Επιστροφή του Βασιλέως Κωνσταντίνου

   Δ) Έναρξη Β΄Βαλκανικού πολέμου.

                                                                                           Μον.4.

(Σημείωση: Από τις 5 ερωτήσεις να απαντηθούν οι 3).

 

                                                                           Ομάδα Β.

Ερωτήσεις.

1.Ποια αίτια του Α΄παγκοσμίου πολέμου διακρίνονται στο παρακάτω απόσπασμα; Τι γνωρίζετε για αυτά;

Κάποιες ενστάσεις προς κάθε μορφή ανθρωποκεντρισμού.

 

Είναι πράγματι δύσκολο, αυθεντίες επικρατούσες (όπως ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης), θρησκείες επικρατούσες (όπως οι μονοθεϊστικές θρησκείες) –όλοι αυτοί έχουν τον ανθρωποκεντρισμό ως κοινή βάση- είναι λοιπόν πράγματι δύσκολο όλες αυτές οι παράμετροι να κριθούν αρνητικά και να ξεπερασθούν. Θα πρέπει όμως να υπάρξει κάποιος οντολογικός αντίλογος στα ειρημένα αυτοίς: ας ξεκινήσουμε με την αντίθετη έννοια του ανθρωποκεντρισμού:

Η αντίθετος λοιπόν έννοια του ανθρωποκεντρισμού είναι η τοποθέτηση του ανθρώπου πουθενά, και η παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν ορίζεται αλλά αποτελεί συνεχείς αναδιανομές οντολογικών απείρων δυνάμεων: άνθρωπος είναι και το αστρικό σώμα, άνθρωπος είναι και μία δυναμική εικόνα, άνθρωπος είναι αυτός ο επικρατούν συνδυασμός μορφής και ύλης: με αυτόν τον οντολογικό απελευθερωτισμό από κάθε μορφή ανθρωποκεντρισμού, παύει ο άνθρωπος να θεωρείται μονοκόμματα ένα συγκεκριμένο όν (σύνολο μορφής και ύλης κατά τον αντιοντολογικό ορισμό του Αριστοτέλους) παύει ο άνθρωπος ως συγκεκριμένη οντότητα να ελέγχεται πνευματικά και ηθικά από φιλοσόφους και θεολόγους: ως άνθρωπος πλέον θεωρείται κάθε πορεία οντολογικών δυνάμεων πρίν την μορφή του ανθρώπου, πρίν την ύλη του ανθρώπου, κατά τη σύνθεση αυτών των δύο, και μετά από τη διάλυση της σύνθεσης και για όσο στο άπειρο ενυπάρχουν αναδιανεμηθείσες δυνάμεις που ομοιάζουν μορφικά τω ανθρώπω.

Ας προσέξουμε την κυρία αντίφαση στο πλατωνικό ανθρωποκεντρικό οικοδόμημα, η οποία έγκειται στον τρόπο συμπαντικής φυγής του Σωκράτους: εάν πράγματι ίσχυαν όλα όσα είπε στους διαλόγους ο Πλάτων διά του στόματος του Σωκράτους, εάν ίσχυαν όλες οι ηθικές και πνευματικές συλλήψεις που θέσπισαν τον ανθρωποκεντρισμό, γιατί ο Σωκράτης στην Απολογία του θεωρεί ότι θα υπάρξει με ένα τρόπο απελεύθερο συμπαντικά; Γιατί δεν συνθέτει αυτά τα δύο είδη ανθρώπου αλλά εδώ διακηρύσσει μία σκληρή ηθική τύπου Φιλήβου, μία σκληρή παιδεία τύπου Πρωταγόρου, καταστάσεις που απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου ο οποίος όμως αλλάζει διάσταση και απελευθερώνεται σε μία νέα ασώματο διάσταση. Γιατί αυτός ο διχασμός; Γιατί ο Πλάτων και ο Σωκράτης δεν προσπάθησαν να συζητήσουν για το ενιαίο συμπαντικό υποκείμενο όχι ανθρωποκεντρικά αλλά να καταδείξουν τον άνθρωπο ως συνέχεια ώστε να φανεί ότι ο άνθρωπος αποτελεί πρόλογο και προηγούμενο απείρων οντολογικών δυνάμεων οι οποίες ούτως ή άλλως θα συνεχίσουν την πορεία τους και όλοι οι άνθρωποι ανήκουν στην οντολογική σειρά και γνωρίζουν τα πάντα και δεν χρειάζονται συγκεκριμένες γνώσεις και ηθικές;

Η απάντηση φαντάζει απλή: οι Πλάτωνας και Αριστοτέλης ύψωσαν ανάμεσα στο Όν ως χάος και στον άνθρωπο ένα κάτοπτρο (την Ιδέα των εννοιών) και εκεί καθρεπτίζοντας ο άνθρωπος νού και σώμα αντέγραφε όσα του έλεγαν, όχι ό,τι έβλεπε στο Όν ως τέτοιο να κινείται, αλλά όσα του έθεταν στο νού οι φιλόσοφοι και οι θρησκείες: αποχωριζόμενος ο άνθρωπος από το Όν σταμάτησε να θεάται του Όντος αλλά έβλεπε και για λίγο ακόμα θα βλέπει το όν με τα μάτια των άλλων:

1.4.4..4 Η περίπτωσις του Ιπποκράτους του Κώου (από το ετοιμαζόμενο βιβλίο: πέρα από τη ζωή και το θάνατο...).

 

Ο Ιπποκράτης ο Κώος σηματοδοτεί στην υποταγή του ανθρωπίνου σώματος στο πνεύμα ενός πλήρως ελεγχομένου κόσμου, ο οποίος δεν βιώνεται ενορατικά αλλά έχει ελεγχθεί πνευματικά, έχει μοιρασθεί σε έννοιες (ψυχρό-θερμό κ.λ.π) και πλέον οι άνθρωποι αισθάνονται βάσει αυτών, αυτές τις έννοιες τις περνούν στη σωματική τους λειτουργία και βάσει αυτών καθορίζονται οι σωματικές λειτουργίες, μιάς και το σώμα πλέον δεν συνδέεται με το ευρύτερο σύμπαν ως μέρος των δυνάμεων αυτού, αλλά συνδέεται με ό,τι για αυτό το σύμπαν έχει στο νού του ο άνθρωπος: θα μπορούσαμε λοιπόν να ονομάσουμε τον Ιπποκράτη διαχειριστή της πνευματικής ιατρικής η οποία ως νοητική ιατρική δεν θεωρεί ότι το σώμα αποτελεί μέρος και συνέχεια ενός υπερκοσμικού όλου, αλλά μέρος ενός μικροκοσμικού όλου που διέπειται από δυνάμεις οι οποίες ελεγχθείσες από το ανθρώπινομ μυαλό έχουν περάσει διά των αισθήσεων στον άνθρωπο: άρα ο Ιπποκράτης δεν νοητικοποιεί απλά την ιατρική, επίσης απομονώνει τον άνθρωπο σε σχέση με αυτή την ιατρική, και αφ΄ής στιγμής ό,τι εμπεριέχεται σε αυτήν την ιατρική υπάρχει ό,τι άπειρον δεν υπάρχει σε αυτήν την ιατρική, αυτός ο δυαλισμός γεννά την αρρώστια και την υγεία: υγείαι είναι η τήρηση όλων όσων επιτάσσει ο νούς και η αρμονία που αυτός έθεσε στο σώμα και τον κόσμο ξεχνώντας ότι ο άνθρωπος ανήκει σε ένα ευρύτερο όλον: αρρώστια και ασθένεια είναι ό,τι διαταράσσει την απαραίτητη νοητική αρμονία που κατά διαταγή του Τιμαίου έχει επιβάλει στο σώμα ο νούς. Ο Ιπποκρατικός λοιπόν άνθρωπος δεν ανήκει στο όν αλλά σε αυτή τη γήϊνη μικροδιάσταση, αφ΄ής στιγμής αυτός ο Ιπποκράτειος άνθρωπος απομονώνεται από το σύμπαν παύει και το σώμα να θεωρείται ως δυνάμεις πρόσκαιρης αναδιανομής του Όλου: το σώμα θεωρείται ως ύλη που φιλοξενεί το πνεύμα, εξάλλου έχοντας δημιουργήσει ο Ιπποκράτης ένα ολόκληρο υλικό φυσικό σύστημα αισθητικών δεδομένων (υγρά, φλέγματα, φυτά κ.λ.π) θέλει να συνδέσει το σώμα με τη φύση ώστε η φύση πλέον να αποκτήσει αξία ως φορέας υλικών απαραιτήτων φαρμάκων: άρα η σάρκα διαχωρίζεται από το πνεύμα, η σάρκα αρρωσταίνει και όχι το πνεύμα, αρα χρειάζεται το σώμα ώστε να πεθαίνει να διαταράσσεται η τεθείσα αρμονία του τελείου νοός, καινούργια σώματα να έρχονται τα οποία θα εφαρμόζουν τις ισορροπίες του Ιπποκράτη καλύτερα. Άρα ο θάνατος της ύλης όπως και η μορφή της ζωής χρειαζεται απαραίτητα στον Ιπποκράτη διότι μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δικαιολογήσει το ότι οι υλικές σχέσεις στη φύση του ανανεώνονται μορφικά συνεχώς αλλοιώς ως αιώνιες θα ήταν τέλειες και αθάνατες: χωρίς ασθένεια δεν υπάρχει ο Ιπποκράτης όπως χωρίς την άγνοια ο πλατωνισμός και χωρίς την αμαρτία ο χριστιανισμός. Η διαχώρηση της μορφής από την ύλη, όπως διαχωρίζει ο Ιπποκράτης (αυθαίρετα θα μπόρούσαμε να πούμε) τη φύση από το λοιπό Όν, διασφαλίζει την αναγκαιότητα μιάς ολόκληρης εποχής να κινηθεί όχι σε οντικό περιβάλλον αλλά σε μικρόκοσμο ανάμεσα στην μορφή και την ύλη.

Περί της Ομηρικής Ημέρας....

 

Ό Όμηρος δεν είναι βέβαια σημαντικός μόνον για όσα μας μεταφέρει διά της Μούσας Καλλιόπης, διά των συμπαντικών του φωνών: είναι σημαντικός διότι μας αφήνει κάποιες εξόδους σκέψεις σε έναν ανώτατο προηγούμενον αυτού οντολογικό πολιτισμό, μέρος του οποίου μεταφέρεται στα έπη, πρίν αιχμαλωτισθεί από τη νοησιοκρατική φιλοσοφία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους και οριστικά διαστασιοποιηθεί και μερικοποιηθεί στον πολιτισμό της βίβλου και μετέπειτα στον κόσμο που στηρίχθηκε σε όλα αυτά: Τίποτε λοιπόν δεν υπάρχει στον προσωκρατικό λόγο το οποίο δεν υπάρχει επίσης στον άρτιο ενοποιημένο οντολογικό λόγο του Ομήρου, ο οποίος αποτελεί ανάμνησιν του εντελώς χαμένου προΕλληνικού πολιτισμού ο οποίος κρυφείως υπάρχει και θα εμφανισθεί μετά τον παρόντα πεπτωκότα κόσμο: Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα εξής: από τον Αναξίμανδρο έως τον Αναξαγόρα υπεστηρίχθη ότι ο ήλιος δεν έχει δικό του φώς αλλά αποτελεί το φώς που παρέχει ο ήλιος αντανάκλαση του κρυφίου συμπαντικού φωτός, δυνάμεως μετεξελιχθείσης από τα βάθη του χάους: η γένεσις το παρουσιάζει αυτό ώς Εωσφόρος ο οποίος βέβαια έχει τη γνωστή κατάληξη: ο Όμηρος είναι πλήρως θιασώτης αυτού μεταφέροντας την αρχέγονο και λησμονημένη Ελληνική θέση περί του χάους όπου όλα Είναι και η λέξις σκότος είναι άγνωστος προϊόν της αντιοντολογικής δυαλιστικής θεολογίας, διότι για τον Όμηρο όλα είναι Φώς απλά ο τρόπος του οντολογικού φωτός έχει τρόπους, διότι ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει και με το νού (επιφανειακά σκότος) αλλά και με τα μάτια (επιφανειακά φώς). Πάντως στον Ποιητή δεν φέρει ο Ήλιος το φώς διότι ο Ποιητής συνεχώς λέξει ότι : ήμος δε ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος ηώς: δηλαδή η αυγή φέρει όχι το φώς αλλά την Ημέρα , όμως η αυγή (εώς) είναι κατάσταση, άρα η κατάσταση του όντος συνεχώς μεταφέρει τις δυνάμεις της μέρος της οποίας είναι η Ημέρα όπου ο άνθρωπος ζεί ως εξωτερικότητα και σταδιακά η Ημέρα κρύβεται ώστε ο άνθρωπος να ζήσει με άλλες δυνάμεις : ποτέ δεν χάνεται η Εώς (Αυγή) διότι Είναι ώς οντική κατάσταση: άρα η Εώς η οποία έρχεται από τα ρείθρα του Ωκεανού (σύνδεσμος του κόσμου αυτού με το χάος) δεν φέρει το φώς αλλά την Ημέρα, η Ημέρα δεν σχετίζεται με το φώς απλά με το μέρος εκείνο των ανθρωπίνων δυνάμεων που χρειάζονται το φώς και σταδιακά η Ημέρα κρύβεται ώστε να ζήσουν και άλλες πλευρές του ανθρώπου: άρα η Εώς φέρει όλες τις οντικές πλευρές και το φώς είναι μία από αυτές ο Ήλιος είναι απλά ένας εντολοδόχος ο Εωσφόρος είναι το Όν το φέρον όλες τις δυναμικές διακυμάνσεις για όλες τις ανθρώπινες πλευρές: ο Ήλιος λοιπόν είναι δούλος του Εωσφόρου για αυτό και στη βίβλο δεν δημιουργείται ο Εωσφόρος αλλά ο Ήλιος ώστε σταδιακά να ξεχασθεί ο Εωσφόρος ώς πηγή Όντος και αυτή τη θέση να την πάρει ο θεός: για αυτό ο Πλάτων αναδεικνύει εκ του Ηλίου το Νού προκειμένου ο άνθρωπος να χάσει τον άπειρο οντικό εαυτό του και να ελεγχθεί με το μικρομέρος του το νού. Για αυτό σταδιακά οι άνθρωποι ξέχασαν τις καταστάσεις και ασχολήθηκαν με όργανα: ξέχασαν το Όν Εωσφόρο και ασχολήθηκαν με όργανα που απλά αντανακλούν μέρος αυτού: με το νού το σώμα την ψυχή, για αυτό και σήμερα φτιάξαμε μία μικρογραφία του όντος (τον μικροκόσμο μας ) ξεχνώντας τον πραγματικό κόσμο μας: προσπαθούμε τώρα να ερμηνεύσουμε γιατί τα Ορφικά κείμενα ασχολούνται τόσο επισταμένως με τον ήλιο και όχι με το Όν ώς Εωσφόρο κατάσταση συνεχούς Αυγής: ίσως διότι λέγοντας Ήλιο εννοούν άλλα πράγματα όπως ό Όμηρος: άρα στον Όμηρο ο Εωσφόρος ώς μία οντική δύναμη φέρει την ανθρώπινη συνεχή κίνηση, με τον τρόπο της Αυγής και χωρίς αυτή: χρησιμοποιώντας τον Ήλιο και το Φώς αλλά αυτά δεν υπάρχουν οι οντικές καταστάσεις Αυγής και Εωσφόρου υπάρχουν που χρησιμοποιούν τον Ήλιο και το Φώς και άπειρες άλλες δυνάμεις: το δράμα της μετέπειτα φιλοσοφίας είναι ότι δεν ασχολήθηκαν με οντικές καταστάσεις αλλά με δούλες αυτών δυνάμεις : με τον ήλιο από όπου εγέννησαν το νού και το θεό, τη θάλασσα από όπου εγέννησαν την ψυχή κ.λ.π. Με αυτό τον τρόπο απομόνωσαν τον κόσμο και τον άνθρωπο από τις οντολογικές καταστάσεις, η κατα-στροφή αυτού του κόσμου θα είναι η εξαφάνιση των μέσων (Ηλίου θαλάσσης ανθρώπου κ.λ.π) και η επαναφορά στις οντικές καταστάσεις, για αυτό ο Όμηρος δεν σκέπτεται αλλά ακολουθεί τις συμπαντικές δυνάμεις της Μούσας Καλλιόπης.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Β΄ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ (γ΄γυμνασίου).

 

Α ΚΕΙΜΕΝΟ:

Υποταχτήκαμε λοιπόν άλλη μια φορά, τι άλλο μπορούσε να γίνει. Ανήκουμε τώρα στην απίθανη κοινωνία των καταχθόνιων πλασμάτων. Είμαστε οι πολίτες του χαρακώματος. Αυτό μας δαμάζει μέρα με τη μέρα, μας αφομοιώνει. Μας χωνεύει, μας λιώνει σιγά-  σιγά έτσι σαν ένα μακρύ κι άντερο. Το χώμα απλώνει το χρώμα του στα πρόσωπα, στα χέρια, γεμίζει την όσφρηση, εξοικειώνεται με την αφή. Κατόπι λίγο-λίγο ποτίζει με τη μουχλιασμένη ανάσα του την ανθρώπινη ψυχή. Η πλήξη ξανακαθίσει πάνω στα κορμιά και στις ψυχές, ένα άμορφο, πνιγερό στοιχείο, ένα βουνό από σταχτί ξασμένο μπαμπάκι. Εκεί μέσα τυλίγεται, μπερδεύεται, βογκά από ασφυξία και παραδέρνει ο νους.

Κανένας απ΄ έξω δεν παίρνει είδηση από το δράμα. Ο αγώνας είναι άνισος και αφύσικος. Στο τέλος τα βάζεις κάτω και παραδίνεσαι. Έρχεται μια μέρα που η λέρα, η ψείρα, ο βαριεστισμός μπαίνουν από παντού και σε κουρσεύουν. Κείνη τη μέρα λοιπόν είναι που το χαράκωμα σε παραδέχεται για δικόν του. Το σκουλήκι παύει να σε ξαφνιάζει. Το ποντίκι μπαίνει στο γελιό  και ροκανίζει γαλέτα. Το ακούς κάτω από το μάγουλο γιατί έχεις το γελιό για προσκέφαλο. Χτυπάς με το χέρι, όχι τίποτα, να φύγει, να σ΄ αφήσει να κοιμηθείς μια στάλα.

Προχθές βράδυ ένας υποδεκανέας από τη Λήμνο πάτησε μιάν άγρια κραξιά, που όλοι στ΄ αμπρί του πετάχτηκαν κι άρπαξαν τα όπλα. Δεν ήταν τίποτα. Ένα ποντίκι τούτρωγε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Όλοι θύμωσαν κ΄ έριξαν σε κείνον το φταίξιμο, που κοιμόταν ξεπαπουτσωμένος. Μιάν άλλη νύχτα ο Φύκος, ο υπερέτης, σηκώθηκε με το μισό του κεφάλι κουρεμένο. Στην αρχή το πήραν για κακή φάρσα, ύστερα κατάλαβαν πώς οι ποντικοί φάγανε τα μαλλιά του γιατί είχε κοιμηθεί κάτω από το λυχνάρι και το λίπος έσταζε από το φυτίλι και έπηζε στα μαλλιά του. Από κείνη τη νύχτα κοιμάται με το δίκωχο κι από πάνου βάζει τη κάσκα.

Περί του Πλατωνικού διαλόγου «Τιμαίου»,κάποιες ενστάσεις επί αυτού.

 

Σε αυτόν το διάλογο ο Πλάτων διακρίνει το φυσικό από τον πνευματικό κόσμο: Ο φυσικός είναι ο κόσμος που χάνεται ενώ ο πνευματικός κόσμος είναι ο αιώνιος κόσμος: αυτό όμως που δεν λέγει ο Αθηναίος φιλόσοφος, και δεν το αναφέρει διότι ούτε αυτός το γνωρίζει ούτε κανείς από τους ανθρώπους, είναι το πότε συνέβη αυτή η συμπαντική μοιρασιά, ποιο είναι το σημείο τομής, υπάρχει άραγε κάποιο σημείο όπου κομμάτι του ενός κόσμου είναι και λίγο κομμάτι του άλλου κόσμου; Ή ξαφνικά ο ένας κόσμος σταμάτησε να συνεχίζει ως πνευματικός και συνέχισε τη συνέχειά του ως φυσικός; Άρα λοιπόν είναι έωλη κάθε συζήτηση περί δυαλισμού διότι μέσα στο σύμπαν, στο άπειρο σύμπαν, κανείς δεν μπορεί να χωρίσει τίποτε μιάς και οι άπειρες χαοτικές δυνάμεις του απείρου δεν τέμνονται διότι ποτέ δεν σταθεροποιούνται αλλά συνεχώς κινούνται και αυτό(ετερο)πλουτίζονται, ώστε το να απομονώσει κανείς κάποιες δυνάμεις και να τις ονομάσει φυσικές ή πνευματικές είναι αντιοντολογική γενίκευση ανύπαρκτη σε αυτό που υπάρχει πραγματικά.

Η Δημιουργία του κόσμου χωρίζεται σε τρία σημεία: του νοός, της ανάγκης, της ανάγκης και του νοός. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι και πάλι πουθενά δεν διευκρινίζεται πόσο κομμάτι του Όλου Όντος δημιουργείται, πόσο μέρος του Όλου Είναι μένει απ΄έξω από αυτή τη δημιουργία, η οποία ενώ είναι μία φυσιολογική ανακατανομή οντολογικών δυνάμεων, όχι δημιουργία, ανακατανομή δυνάμεων, αντιθέτως διαφημίζεται από τον Πλάτωνα ως δημιουργία, στρώνοντας βέβαια το έδαφος στις μετέπειτα βιβλικές αιτιάσεις. Ας μην αναφερθούμε στην υφέρπουσα αντίφαση: αφού οι άνθρωποι διά του νοός κατανοούν τη δημιουργία του κόσμου γιατί δεν γνωρίζουν τις πλήρεις δυνάμεις που συνεργάσθηκαν σε αυτή τη δημιουργία ώστε να ελέγξουν πλήρως τον κόσμο τους συνταυτιζόμενοι με το δημιουργό; Γιατί ο δημιουργός μένει υψιπετής υπέρ τη γήϊνη πραγματικότητα; Γιατί ξαφνικά η σχέση του ανθρώπου με το όλον γίνεται σχέση ανωτέρου-κατωτέρου αν και ο άνθρωπος διά του νοός κατανοεί και γνωρίζει; Σε ποιο σημείο το όν διαχωρίζεται από τον άνθρωπο; Σε ποιο σημείο οι οντικές δυνάμεις είναι απλά δυνάμεις σκέψης και όχι ικανότητας; Ίσως η απάντηση είναι στο σημείο όπου κάποια εξουσιαστικότητα αυτού του κόσμου απεφάσισε να χωρίσει κομμάτια του όλου προκειμένου όλοι και όλα να ταξιονομηθούν και να ελεγχθούν.

Εάν σκεφθούμε ότι ο Πλάτων γράφει αυτό το διάλογο στην τελευταία περίοδο της ζωής του, όταν η Ελλάδα έχει χάσει το κύρος της και την ισχύ της, όταν επέρχεται έντονος συγκρητισμός με την ανατολή, καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι θέλουν να νοιώσουν τη γή σαν σπίτι τους, να ασφαλιστούν σε σχέση με κάποιον δημιουργό-προστάτη, ο οποίος θα μεταλλαχθεί σε ηγεμόνα τύπου Μεγάλου Αλεξάνδρου: η Ελληνική εποχή η οποία έδωσε το συμπαντικό λόγο, η Ελληνική εποχή του Οντολογικού Ανθρώπου που ταύτιζε σύμφωνα με τον Παρμενίδη

σημειώσεις σε κείμενα νέων Ελληνικών κειμένων α΄γυμνασίου: το ξανθό παιδί, η νέα παιδαγωγική, Λεώνη, το πιο γλυκό ψωμί, το παιδί με τα σπίρτα, τα κόκκινα λουστρίνια.

 

Κείμενα Νεοελληνικής λογοτεχνίας α΄γυμνασίου.

Ανάλυση κειμένων.

Α. Το πιο γλυκό ψωμί.

1.Ενότητες και πλαγιότιτλοι:

1^η: κάποτε ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς….που λέει ο λόγος: η ανορεξία του βασιλιά.

2^η: όπου κάποια μέρα….θα γιατρευτείς:  η συμβουλή του σοφού γέροντα.

3^η: από την ίδια μέρα…και περίμενε: Η αποτυχημένη προσπάθεια εφαρμογής της συμβουλής.

4^η: άκουσε βασιλιά μου…του απάντησε εκείνος: η δοκιμασία του βασιλιά.

5^η: σε λίγο βγήκανε τα καρβέλια…και εμείς έτσι: η θεραπεία του προβλήματος.

Β.Αφηγηματικές παρατηρήσεις – τεχνικές:

Ο αφηγητής είναι ετεροδιηγηματικός, παντογνώστης και αμέτοχος στην ιστορία, σε γ΄πρόσωπο αφηγείται.Έουμε βέβαια κάποια β΄ενικό (παιδί μου) α΄πληθυντικό (τρώγαμε) για να αποδοθούν όλες οι ψυχολογικές διακυμάνσεις της ιστορίας.

Η γλώσσα είναι απλή, καθημερινή, προφορική, κυριαρχεί ο μικροπερίοδος λόγος (διάλογος, ερωταποκρίσεις) προκειμένου να δοθούν όλες οι πλευρές σκέψης και πράξης των ανθρωπίνων χαρακτήρων.

Έχουμε επίσης λαϊκές φράσεις και ιδιωματισμούς (λιμπιζότανε =ήθελε πολύ).

Το ύφος είναι απλό και κατανοητό.

Γιατί απορρίπτουμε τη θεωρία του Δαρβίνου και γενικά την έννοια του εξελικτισμού.

 

Όλα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία υπακούουν στον εξελικτισμό ο οποίος την απαρχή του έχει στην κλασσική φιλοσοφία του 5^ου αι. Ο Σωκρατικός ανθρωποκεντρισμός επροίκησε την ανθρωπότητα με τη μανία του εξελικτισμού, θεωρήθηκε λοιπόν ότι οι άνθρωποι διά της παιδείας έχουν την τάση και την ικανότητα της πνευματικής προόδου, ο Αριστοτέλης μάλιστα όλο αυτό το προσάρμοσε στην ηθική εξέλιξη του Ανθρώπου. Ο χριστιανισμός απογείωσε την έννοια του εξελικτισμού σε ηθικό κυρίως και συναισθηματικό επίπεδο, ισχυριζόμενος ότι ο άνθρωπος ως αμαρτωλός πρέπει να εξελιχθεί σε μία μορφή αγίου ο οποίος θα κληρονομήσει τη Βασιλεία των Ουρανών: θεωρούμε ότι σε αυτά λοιπόν υπάρχει η πρώτη σπερματική διατύπωση των όσων ισχυρίσθηκε ο Δαρβίνος και οι λοιποί εξελικτιστές, διότι ο χριστιανισμός διατύπωσε την άποψιν ότι στη Βασιλεία του θεού θα επιβιώσει ο ισχυρότερος ηθικά όπως και ο Σωκράτης ισχυρίσθηκε ότι στην τελεία πολιτεία θα επιβιώσει ο ισχυρότερος γνωσιολογικά.

Ο Δαρβίνος προσάρμοσε όλα αυτά στην κοινωνία που μετέφερε μαζί του ο διαφωτισμός, η αναγέννηση και η μεταρρύθμιση: η καινοτομία του Δαρβίνου είναι ότι έλαβε τη σκυτάλη από το Σωκράτη και τον Χριστιανισμό και μετέφερε την εξελικτικότητα στη φύση, και αυτό είναι κάτι το οποίο ελάχιστα έχει αναλυθεί, ας σκεφθούμε και τις συζητήσεις του Ρουσσώ περί τη φύση. Από το σωκρατισμό ανθρωποκεντρισμό και το χριστιανικό θεοκεντρισμό η εξελικτικότητα μεταφέρθηκε στις δυνάμεις της φύσης, αυτή η καινοτομία συμβαίνει παράλληλα με ό,τι καινούργιο φέρει μαζί της η αναγέννηση και ο διαφωτισμός και η μεταρρύθμιση: έχοντας πλέον λάβει η εποχή του Δαρβίνου από τους Έλληνες την ανθρωποκεντρική φιλοσοφία τους, από τους χριστιανούς το θεάνθρωπο θεό τους, ένα μένει: δημιουργικά όλα αυτά να τα αναλύσει και ως πνευματικές και ηθικές ιδιότητες να τα ονομάσει γεννήματα δυνάμεων οι οποίες είναι έτοιμες να εισέλθουν στο νέο ευρωπαίο άνθρωπο, το σύνολο αυτών των δυνάμεων ονομάσθηκε φύση: η φύση λοιπόν του Δαρβίνου δεν έχει καμμία σχέση με την Οντολογία του Είναι, με το προαιώνιο Όν, κομμάτια του οποίου ανακαλύψαμε στους Παρμενίδη, Ηράκλειτο, κ.α. Η δαρβινική φύση είναι η συνολική δυναμική του ανθρώπου που θεωρεί ότι είναι μικρός και αγνοών, κακός και αμαρτωλός και θα πρέπει να εξελιχθεί σε γνώστη, ηθικό, σεσωσμένη οντότητα. Επειδή όμως το σύνολο των δυνάμεων του δαρβινικού κόσμου καλύπτει όλο τον μικρόκοσμο όπου άρχισε να επιδρά η νεοευρωπαϊκή κουλτούρα, αυτό το σύνολο των δυνάμεων επεκτάθη σε όλο το μέγεθος του ανθρωπίνου ζωϊκού και φυτικού βασιλείου: ενάντια στην μεγίστη Παρμενίδεια αλήθεια ταύτισης του Είναι με τη νόηση (ταυτόν εστίν τε νοείν και είναι) ενάντια στη μεγίστη οντολογική αλήθεια ότι όλα την ίδια στιγμή είναι τα πάντα, ο Δαρβίνος εφαρμόζει τις σωκρατικές και χριστιανικές αρχές εξέλιξης σε όλη τη φύση, η οποία ως σύνολο προβλεπομένων δυνάμεων πλέον ελέγχεται: ο Δαρβίνος δεν ασχολείται με την εσώτατη φύση των όντων τα οποία διέπονται από την πλέον βασική αρχή ότι όλα Είναι το ίδιο και το ίδιο Είναι όλα ως κομμάτια της μίας και ανωλέθρου οντικής δυνάμεως η οποία απλά αναδιανέμει μορφές και δυνάμεις πρίν τις ξαναμαζέψει. Ο Δαρβίνος  και οι εξελικτιστές ασχολούνται με την εξωτερική δύναμη της φυσικής προσαρμογής η οποία οντολογικά είναι μία απειροελάχιστη δύναμη διότι τα όντα ζούν σε όλους τους κόσμους λόγω της μίας και αναλλοίωτης και κοινής εσωτάτης οντολογικής δυνάμεως η οποία δεν εξελίσσεται αλλά αναδιανέμεται ως τελεία και διηνεκής.

Ασχολούμενος λοιπόν ο Δαρβίνος με τη φυσική προσαρμογή ουσιαστικά εξέφρασε την πίστη των αστών, των ανθρώπων της νέας εποχής της επιστήμης και των ανακαλύψεων, οι οποίοι ήθελαν να κυριαρχήσουν στη γή, ο εξελικτισμός τους έδινε όλα τα επιχερήματα: δεν μας ενδιαφέρει η εσωτάτη και παραμόνιμη και αναλλοίωτη φύση μας, θα πρέπει να φανεί ότι η τάξη των ανακαλύψεων, των βιομηχάνων, των επιστημόνων, της ιεράς εξέτασης, οι μεταρρυθμιστές, είναι η νέα τάξη η πιο εξελικτική βαθμίδα, ο άνθρωπος σε σχέση με τα ζώα, είναι η πιο υψηλή εξελικτική βαθμίδα κοσμικής προσαρμογής προκειμένου αυτό το νέο είδος ανθρώπου και σειράς να βάλει και να επιβάλει την εξουσιαστική σειρά του.

Οι απαντήσεις μας στα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων στη συνεξέταση Γλώσσας και Κειμένων. 3/6/2022.

 

Τα θέματα παραδίδονται εδώ:

https://www.poukamisas.gr/wp-content/uploads/2022/06/them_nea_logot_gel.pdf

οι απαντήσεις μας:

Πανελλήνιες εξετάσεις 2021-2022.

Ενδεικτικές απαντήσεις στα υποβληθέντα θέματα.

Θέμα Α.

Α1.

Ο συγγραφέας του κειμένου γνωρίζοντας το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω από το μάθημα της Ιστορίας προτείνει διαφόρους λόγους ώστε οι μαθητές να πεισθούν και να προσέξουν και αυτό το μάθημα. Κατ΄αρχάς θεωρεί ότι όλοι οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι ζωντανές αποδείξεις για τη σπουδαιότητα της Ιστορίας διότι οι πιο πολλές ανθρώπινες ικανότητες έρχονται από το παρελθόν.Ο άνθρωπος μέσα από την ιστορική συνέχεια αποκτά συλλογική ταυτότητα και ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι με αυτόν τον τρόπο κερδίζει την αυτογνωσία. Εν τέλει ο συγγραφέας παραδέχεται ότι η ιστορία είναι η ατομική μας δασκάλα που κάνει τους ανθρώπους καλύτερους και πιο αυτεγνωσμένους.

Θέμα Β.

Β1.

1.Λ

2.Λ

3.Σ

4.Σ

Β2.

Τα θέματα των Πανελληνίων εξετάσεων των ΕΠΑΛ με δικές μου απαντήσεις. (2/6/2022).

 Τα θέματα παρατίθενται σε αυτόν το σύνδεσμο:

https://www.esos.gr/sites/default/files/articles-legacy/them_nea_epal_220602_0.pdf

Οι απαντήσεις μου:

Απαντήσεις:

1^η δραστηριότητα.

Α1.

Α)Το κείμενο σε αυτές τις παραγράφους παρουσιάζει δύο συγκεκριμένα προβλήματα που σχετίζονται με τη διατροφή: αρχικά επισημαίνει ότι η αστικοποίηση άλλαξε τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων εισάγοντας στο διατροφολόγιο πολλές ανθυγιεινές τροφές. Επίσης σημειώνεται ότι η αύξηση του παγκοσμίου πληθυσμού του πλανήτη επιβαρύνει τη διατροφική αλυσίδα των ανθρώπων της πόλης, διότι πολλοί άνθρωποι θα πρέπει να τρέφονται σύμφωνα με τα καταναλωτικά πρότυπα της πόλης.

Β)Η επίκληση στο συναίσθημα επιτυγχάνεται με τα παρακάτω μέσα πειθούς:

1) η χρήση του θαυμαστικού στη φράση «μεγάλες διαφορές!» τονίζει την ανάγκη να νοιώσουν  με θαυμασμό οι άνθρωποι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στο σενάριο της ανθρώπινης διατροφής.

2) η μεταφορική χρήση του ρ. «μαγειρεύουμε» συνδυάζει κατά μεταφορικό τρόπο την ανάγκη συνδυασμού της σωστής διατροφής με την οικοδόμηση ενός πιο υγιούς και σώφρονος κόσμου.

3) Η χρήση της προστακτικής «στήριξε» απευθύνεται στο θυμοειδές του αναγνώστη οποίος πρέπει να βγεί από το λήθαργο και να ασχοληθεί και με το σοβαρό θέμα της διατροφής το οποίο είναι θέμα και σωματικής αλλά και πνευματικής υγείας.

 

2^η δραστηριότητα.

Όταν η οθωμανική αυτοκρατορία δεν έγινε αιγυπτιακή επαρχία με την επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων.

 

Η οθωμανική αυτοκρατορία και η τουρκία είναι καθαρά ετερόφωτες δομές οι οποίες πάντα στηρίζονταν και θα στηρίζονται σε ισχυρούς πνευματικούς και πολιτικούς προστάτες: έλαβαν από το βυζάντιο την πολιτειακή επιβίωση με την οποία ξεπέρασαν το νομαδικό εαυτό τους δημιουργώντας κράτος (Ορχάν ο Α΄). Όταν είδαν ότι δεν άντεχαν τις ιστορικές πιέσεις διότι δεν είχαν το πνευματικό και πολιτικό υπόβαθρο να αντεπεξέλθουν στις ιστορικές προκλήσεις τότε η ρωσία και οι λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις τους έδωσαν χείρα βοηθείας προκειμένου να μην εξαφανισθεί η οθωμανική αυτοκρατορία και μετέπειτα η  τουρκία και η ρωσία ή οι λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις θέσουν άνετα εαυτόν στον πλούτο της ανατολής.

Συγκεκριμένο παράδειγμα αποτελεί η ιστορία του Ηγεμόνος της Αιγύπτου Μωχάμεντ Άλι, ο οποίος κατ΄αρχάς βοήθησε αποφασιστικά το σουλτάνο μαχμούτ Β΄στέλλοντας τον υιό του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο ώστε να καταστείλει την Ελληνική επανάσταση. Ο γαλλικά εκπαιδευμένος στρατός του Αιγυπτίου στρατηγού έφερε σε δύσκολη θέση τους Έλληνας όμως ο Μοχάμεντ Άλι διείδε ότι η ευρώπη επιθυμεί αυτόνομη Ελλάδα ώστε ελέγχοντας Ελλάδα και οθωμανική αυτοκρατορία να προωθηθεί για πρώτη φορά στην Ιστορία προς τα Ανατολικά: ο Αιγύπτιος μονάρχης κυριολεκτικά παρακαλούσε το σουλτάνο να προσφέρει αυτονομία στους Έλληνες, και όταν έγινε λόγω της σουλτανικής αδιαλλαξίας η ναυμαχία του Ναυαρίνου όπου ολοκληρωτικά  εξαφανίσθηκε ο αιγυπτιακός και οθωμανικός στόλος, ο Μοχάμεντ Άλι διέκοψε κάθε σχέση με το σουλτάνο και μάλιστα ξεκίνησε την πλήρη κατάληψη της οθωμανικής αυτοκρατορίας διότι ως Αιγύπτιος μονάρχης είχε δημιουργήσει ένα εξαιρετικά οργανωμένο και ισχυρό κράτος. Όλοι μας μπορούμε να φαντασθούμε τη ροή της ιστορίας εάν ο Μοχάμεντ Άλι είχε διαλύσει την οθωμανική αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός απλωνόταν προς την Ανατολή και οι περιοχές της ανατολής θα ελέγχονταν από δυνάμεις οι οποίες είχαν αιώνια Εθνικά και Ιστορικά δικαιώματα σε περιοχές της Μικράς Ασίας και όχι μόνον.

Το 1831  ο Ιμπραήμ πασάς εισήλθε και πολιόρκησε τη Συρία επειδή η οθωμανική αυτοκρατορία εδέχθη 6.000 αιγυπτίους οι οποίοι έφυγαν από την Αίγυπτο μη αντέχοντας τις συνθήκες ζωής εκεί.  Ο Ιμπραήμ πασάς ενίκησε και τον Κιουταχή και όποιον άλλον έστειλε ο σουλτάνος και σε ολίγους μήνες κατέλαβε όλη τη Συρία, θέτοντας βάση να προχωρήσει προς την Κωνσταντινούπολη. Το 1832  ο Ιμπραήμ πασάς κατενίκησε περνώντας την οροσειρά του Ταύρου το Χουσεΐν πασά και πλέον ελέγχοντας την πλήρη Ανατολία ήταν ένα βήμα να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη και την οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία ήταν γίγαντας με ξύλινα πόδια, και εδώ φαίνεται ότι εάν οι Έλληνες ήταν ομονοούντες και πραγματικά όλοι μαζί στον αγώνα θα είχαν κυριεύσει πρώτοι αυτοί την οθωμανική αυτοκρατορία.

Ευριπίδου Ελένη, γ΄γυμνασίου αρχαία Ελληνικά από μετάφραση: φύλλο εργασίας με απαντήσεις.

 

ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 2 (ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ)

1. Η ταυτότητα του ήρωα: Είναι ο Τεύκρος, ο γιος του Τελαμώνα (βασιλιά της Σαλαμίνας). Είναι εξόριστος από τον πατέρα του, επειδή δεν προσπάθησε να αποτρέψει την αυτοκτονία του αδερφού του, Αίαντα, ο οποίος αυτοκτόνησε, επειδή δεν άντεξε που τα όπλα του Αχιλλέα μετά το θάνατό του δεν δόθηκαν στον ίδιο αλλά στον Οδυσσέα. Ήρθε στην Αίγυπτο, για να βρει τη μάντισσα Θεονόη, για να πάρει οδηγίες για το πώς θα φτάσει στην Κύπρο, επειδή έχει πάρει χρησμό από τον Απόλλωνα να ιδρύσει εκεί μια αποικία με το όνομα Σαλαμίνα. Όλα αυτά τα πληρο-φορούμαστε πλέον μέσα από διάλογο (το δράμα δηλαδή αποκτά θεατρικότητα).

Οι πληροφορίες που αποσπά η Ελένη: α) Οι Έλληνες επέστρεψαν από την Τροία εκτός από το Μενέλαο που εξαφανίστηκε στο πέλαγος μαζί με την Ελένη της Τροίας. β) Όλοι θεωρούν το Μενέλαο νεκρό, γιατί χάθηκε στη μέση του πελάγους. γ) Η μητέρα της Ελένης, η Λήδα, αυτοκτόνησε από ντροπή για την κόρη της. δ) Η τύχη των αδερφών της Ελένης παραμένει αβέβαιη. Άλλοι λένε πως σκοτώθηκαν και αυτοί για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας, επειδή τους ντρόπιασε η Ελένη, και άλλοι πως έγιναν θεοί - αστέρια (= ο αστερισμός των Διδύμων - προστάτες των ναυτικών). ε) Επιβεβαιώνεται ότι η Ελένη είναι μισητή στους Έλληνες και στ) ότι η Τροία καταστράφηκε ολοσχερώς πριν από επτά χρόνια. Οι πληροφορίες αυτές την καθιστούν τραγικό πρόσωπο γιατί α) γκρεμίζουν τη μοναδική ελπίδα της ότι ο Μενέλαος θα έρθει να τη σώσει και β) αυξάνουν τις ενοχές της, γιατί η Ελένη στην πραγματικότητα είναι αθώα και συνεπώς άδικος ο χαμός των προσφιλών της προσώπων.

2. Τραγική ειρωνεία: Στίχοι: 90-91, 91-93, 96-97, 98-100, 102-103, 134, 140, 142, 146, 150, 187-191.

«Είναι» - «φαίνεσθαι» ( = το παιχνίδι ανάμεσα στην πλάνη και την αλήθεια): Στίχοι: 91-93, 96-97, 102-103, 142, 143, 146, 187-191.

απόσπασμα απο το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου : "πέρα από τη ζωή και το θάνατο".

 

Βλέπει και καταλαβαίνει λοιπόν ο δραματικός ήρωας ότι ένα από τα σημαντικότερα και εγκληματικά λάθη της νοησιοκρατικής φιλοσοφίας των Αθηνών είναι ο δυαλισμός σώματος και πνεύματος ο οποίος καταστροφικά προδίδει ως λύσιν σε όλα μα όλα τα δραματικά δήθεν αδιέξοδα το θάνατο (την απελευθέρωση του πνεύματος από το σώμα τη στιγμή κατά την οποία διά της οντικής συνεχείας το σώμα θα αναλυθεί σε όσα το αποτελούν και θα ενωθεί με το πνεύμα με το οποίο ούτως ή άλλως είναι μία κοινή οντολογική δύναμις) το θάνατο ως απελευθέρωση του πνεύματος από το σώμα: η Αντιγόνη λυτρώνεται διά του θανάτου, ο Οιδίποδας το ίδιο επιθυμεί, ο Ευριπίδης θέτει την Ελένη και το Μενέλαο σχεδόν προσομοίωση θανάτου να κάμνουν κ.α

Ουσιαστικά λοιπόν η νοησιοκρατική φιλοσοφία γεννά τη δραματική ποίηση, η οποία δεν έχει επιλογή: θα πρέπει να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο οντολογικής λήθης που την έχει τοποθετήσει η νοησιοκρατική φιλοσοφία: το αρχηγικό στοιχείο της δραματικής ποίησης είναι ο Ξενοφάνειος Νούς, ο οποίος συνεχώς οιστρηλατείται από το διονυσιακό οντολογικό στοιχείο το οποίο άντεξε στις νοησιοκρατικές πιέσεις των Αθηναίων φιλοσόφων οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το εξαφανίσουν:  ο Νούς εξήγαγε τον άνθρωπο από την οντολογική σειρά και τον έκανε παρατηρητή της Οντολογικής πορείας, μοιραία –όπως ήδη είπαμε – αυτή η Υποκειμενοποίηση του ανθρώπου τον διχοτόμησε σε δύο κομμάτια: ο νούς θεωρήθηκε αθάνατος, ενώ το σώμα φθαρτό, ο νούς θεωρήθηκε ότι συνεχώς συμμετέχει την οντολογική πορεία, ενώ το σώμα θέλει συνεχώς ανατροφοδότηση μέσα από τη γένεση: Ο νούς θεωρήθηκε ως ο ομφάλιος λώρος ο συνδέων τον άνθρωπο με το άπειρο ενώ το σώμα θεωρήθηκε αυτό το οποίο δειλά δειλά προσπαθεί να ζήσει έξω της οντολογικής πορείας κλέβοντας δυνάμεις από αυτή. Μοιραία ζωή θεωρήθηκε η αυτοτελής ύπαρξη του κάθε σώματος ενώ η ανανέωσή του θεωρήθηκε θάνατος, αν και οντολογικά η μία και αδιάσπαστη πορεία είναι δύναμις πέρα από τη ζωή και το θάνατο.

Σε αυτό το σημείο επεμβαίνει η δραματική ποίηση η οποία αντιπροσωπεύει την απέλπιδα προσπάθεια του Αθηναίου πολίτη να ξαναεύρη την απολεσθείσα θέση του μέσα στο όν, ο Αθηναίος είδε όσα ποτέ δεν σταμάτησε να βλέπει ο Σπαρτιάτης (η δραματική ποίηση είναι μίμηση περισσότερο της Σπαρτιατικής κοινωνίας της δυνάμεως του Ταϋγέτου παρά της Αθηναϊκής κοινωνίας του Νοός) : η δραματική ποίηση είναι η προσπάθεια όχι  του ασυνειδήτου (ο Διόνυσος απλά χτυπά την πόρτα) αλλά του Νοός να αυτοεξαφανισθεί ώστε να επιτρέψει στον Άνθρωπο να επανενωθεί με το Όν ως τέτοιο: η δραματική ποίηση σηματοδοτεί μία αντίστροφο οντολογική γένεση του ανθρώπου, μία επαναφορά του στην οντολογική σειρά του Όλου: μοιραία όμως ο δραματικός ήρωας δεν μπορεί να αρνηθεί όσα ψεύτικα εδημιούργησε η νοησιοκρατική φιλοσοφία του Ξενοφάνους και των άλλων: ο δραματικός ήρωας βλέπει το σώμα του ότι μακριά από την οντολογική διαδοχή των δυνάμεων θεωρείται ως κάτι το φθαρτό: διά του νοός του συλλαμβάνει το ποτάμι του Είναι που κυλά δίπλα του και βλέπει ότι ούτε ζωή υπάρχει ούτε θάνατος αλλά κίνησις: