Η δραματική ποίηση ως εσωτερική συνέχεια του Πελοποννησιακού πολέμου.

 

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος καθόρισε την τύχη της πόλεως – κράτους η οποία απεγνωσμένα προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τα στενά χωρικά δεσμά της. Ήδη ο Νούς του Αναξαγόρα και της λοιπής φιλοσοφικής Αθήνας, προεξαρχόντος του Σωκράτους, είχε ετοιμάσει τον παγκόσμιο Άνθρωπο ο οποίος ήταν έτοιμος να ενώσει όλους τους ανθρώπους κάτω από τις κοινές νοητικές κατηγορίες του Αγαθού,της Ενδελέχειας, του καλού και του ωραίου: Κάτι το οποίο έπραξε η ρώμη και το βυζάντιο. Το πέρασμα από το Νού της  Πόλεως-κράτους στην Ελληνιστική οικουμενική Πολιτεία του οικουμενικού νοός ήταν επώδυνο, στηρίχθηκε επάνω στη βιαία φύση που απεκάλυψε ο Πελοποννησιακός πόλεμος: ποτέ πάλι δεν επετράπη στον άνθρωπο να εξωτερικεύσει τέτοια φύση, και όταν το έπραξε υπήρξε ισχυρός αντίλογος από θεολογικά ή φιλοσοφικά συστήματα αξιών: ο Πελοποννησιακός πόλεμος εξωτερίκευσε τη φύση του ανθρώπου, την οποία σμίλευσε ο νούς των Αθηναίων, το δίκαιο της ρώμης, η αγάπη των χριστιανών ώστε να κρυβεί και να εμφανισθεί στη θέση της το χριστιανικό μετέπειτα υποκείμενο.

Αυτά συνέβησαν κατά  την εξωτερικότητα των πραγμάτων: Συγχρόνως με τον Πελοποννησιακό πόλεμο και την άνωθεν περιγραφείσα λειτουργία του εκδηλώθηκε ένας άλλος πόλεμος εσωτερικής υφής και φύσεως, ιδίας φύσεως σημαντικότητας και σκοπού: η δραματική ποίηση: οι αφελείς ερευνητές αποδίδουν την πηγή της δραματικής ποιήσεως στον διθύραμβο κ.λ.π. Ουδεμία εξωτερικότητα τέτοια μπορεί να περιγράψει τη βαθεία πολεμική μεταβατική φύση της δραματικής ποιήσεως: η δραματική ποίηση είναι η εσωτερική πορεία του Ανθρώπου από τα στενά όρια ενός μικροκόσμου προς ένα άλλο ανώτερο και ευρύτερο κόσμο: εάν ο Πελοποννησιακός πόλεμος απελευθερώνει τον άνθρωπο από την πόλη-κράτος και τον ανοίγει στην ευρύτητα του Ελληνιστικού κόσμου (οριζόντια πρόοδος αλλά έν κόσμω) η δραματική ποίηση είναι ο εσωτερικός πελοποννησιακός πόλεμος ο οποίος απελευθερώνει οντολογικές δυνάμεις του ανθρώπου συμπαντικής φύσεως (όχι απλά κοσμικές νοητικές όπως κάνει ο κυριολεκτικός πελοποννησιακός πόλεμος) προκειμένου να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα στενά πλαίσια της πόλεως κράτους αλλά όχι οριζόντια, κάθετα, δηλαδή να ωθήσει τον άνθρωπο προς έναν υπεργήϊνο κόσμο οντολογικών καθαρά μεταγηΐνων δυνατοτήτων. Η Αντιγόνη είναι το επόμενο υποκείμενο ενός υπεργηΐνου κόσμου το οποίο ξεπερνά τις  γήϊνες δυνατότητες του νοητικού ανθρώπου των Αθηνών, ο Οιδίποδας επίσης τα ίδια.

Η Μακιαβελική απόρριψη του πλατωνικού βασιλέως.

 

Ο Καζαντζάκης σε κανένα έργο του δεν απορρίπτει τον Ιησού Χριστό. Άρα η εκκλησία δεν τον απέρριψε για αυτό το λόγο: ο Νικόλαος Καζαντζάκης κατέδειξε τον Ιησού ως μία οντολογική αναπόφευκτη συνέχεια στην αλυσίδα των μυστών (από το Βούδα έως το Νίτσε): για αυτό και η εκκλησία δεν μπόρεσε να τον αντιμετωπίσει: είτε πιστεύεις ότι δεν είναι ούτως το θέμα είτε όχι. Μεταφέρεις το όλο θέμα στο πεδίο της πίστης και όχι της γνώσης: στο πεδίο της γνώσης οι πνευματικές γροθιές του Καζαντζάκη φάνηκαν ανίκητες.

Το ίδιο έπραξε και ο Μακιαβέλι με τον Πλατωνικό Βασιλέα: όχι βέβαια άμεσα αλλά έμμεσα: έμμεσα ευτελίζει τον πλατωνικό βασιλέα, καθιστώντας τον ένα καθαρά φαντασιακό μέγεθος ανυπόστατο στην πραγματική οντολογική αλλά και πραγματική ιστορία του ανθρώπου και του κόσμου. Ο Μακιαβέλι επειδή είναι οντολόγος, αναζητεί τον Ηγεμόνα έπειτα από την τελειότητά του και προσπαθεί να είπει ότι κάτι πρέπει να γίνει για να επανέλθει ο ηγεμών στη χαμένη τελειότητά του, εξετάζοντας όλες τις πλευρές του πεσμένου Ηγεμόνος αναδεικνύει ταυτόχρονα όλες τις αντίθετες τέλειες πλευρές του οι οποίες ξεχάσθηκαν αλλά θα πρέπει να επανέλθουν: συγχρόνως καταργεί την πλατωνική πολιτεία και το πρότυπο του βασιλέως- φιλοσόφου. Ως ακολούθως:

Πάντα στα έργα του ο Μακιαβέλι παραδίδει κατά ζεύγη διάφορα πρότυπα ηγεμόνων και βασιλέων και αρχόντων: κατά ζεύγη παραδίδει πράξεις καλές οι οποίες καταργήθηκαν από πράξεις κακές, σκέψεις καλές οι οποίες καταργήθηκαν από πράξεις κακές: στις επιστολές του στον Τίτο Λίβιο εξετάζει ζευγαρωτά το ζεύγος της συγκλήτου με τους πληβείους για να δείξει ότι δεν υπήρχε περίπτωση να εγκατασταθεί καμμία τελεία πολιτεία όπως την ονειρευόταν ο Πλάτων (έμμεσα συμπεράσματα): όταν οι Φλωρεντίνοι υπερασπίζονταν την πατρίδα τους έναντι των Γάλλων οι καλές τους πράξεις καταργήθηκαν από αυτούς οι οποίοι συμπορεύθηκαν με τους Γάλλους: διότι μέσα στην οντολογική λειτουργία της γής ο Ηγεμών (Βασιλεύς) είναι σύνολο αντιφάσεων, πρόσκαιρων επιβολών, έκφραση της εκάστοτε εξουσίας): δεν υπάρχει περίπτωση καθολικού Ηγεμόνος ο οποίος να ηγείται σοφής κοινωνίας διότι ποτέ δεν πρόκειται ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι να υποταχθούν σε ένα ηγεμόνα εκτός και εάν μέσω ανηθίκων επιβολών ένθεν κακείθεν επιβληθεί στυγνή εξουσία, ή εκτός και εάν σε κάποια εποχή όπως η ηλεκτρονική επιβληθεί ένας ψηφιακός ηγεμών σε ψηφιακά ελεγχομένους ανθρώπους.

Η οντολογία της μυθολογίας.

 

Η μυθολογία δεν αποτελεί την αρχή αυτού του κόσμου. Η μυθολογία είναι το σημαντικό πέρασμα, η γέφυρα, το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα σε άλλους κόσμους και στον δικό μας. Η μυθολογία είναι ο αγγελιαφόρος ανάμεσα σε ξεχασμένα όντα (που δεν ήταν ακριβώς άνθρωποι ή θεοί) και σε ό,τι στον κόσμο μας κατασταλάξαμε ως θεό, φύση και άνθρωπο. Ώστε λοιπόν όλες οι θεωρίες περί της προελεύσεως της μυθολογίας θα πρέπει να ξαναγίνουν αντικείμενο μελέτης διότι η προέλευση της μυθολογίας δεν έχει να κάνει με γήϊνες αιτίες, συλλήψεις, ή γήϊνους πολιτισμούς, αλλά με συμπαντική υπεργήϊνη κίνηση όντων τα οποία απεφάσισαν να μεταφερθούν προς τη γή και άρχισαν να ξεδιαλέγουν ποια όντα περασμένων ή κατεστραμμένων πολιτισμών θα μεταφέρουν στη γή. Ώστε η μυθολογία λοιπόν είναι η συμπαντική κίνηση-μετακίνηση αλλοπλανητικών όντων τα οποία διά της οδού της μυθικής σκέψεως μεταφέρθηκαν προς τη γή: όταν λέμε γή εννοούμε: τον Ήλιο, τη θάλασσα και τη γή. Επίσης θα πρέπει να καταλάβουμε ότι πρίν ο λόγος να διασπασθεί σε σκέψη και πράξη, και χωρίς πράξη να μην υπάρχει ολοκλήρωση σκέψης, υπήρχε η απευθείας ενσκεπτική δυναμική οντολογική ικανότητα των ανθρώπων επειδή ήταν μέσα στην οντική μεταφερομένη δύναμη να την μεταφέρουν όπου θέλουν όποια οντική δύναμη επιθυμούσαν.

Η μυθολογία λοιπόν μεταφέρει όντα του ακριβώς προηγουμένου πλανητικού πολιτισμού, τα οποία όταν εξάντλησαν την ώρα και διάρκεια του πολιτισμού τους, απεφάσισαν να μεταφερθούν σε επόμενο πλανήτη. Αυτό ακριβώς θα γίνει και με το δικό μας πλανήτη: στον επόμενο πλανήτη θα μεταφερθεί ο πολιτισμός της ψηφιακής εποχής και από εκεί θα αρχίσει η επόμενη γενεά σε σχέση με τις δυνάμεις που αυτή τη στιγμή μεταφέρονται οντολογικώς και θα καθορίσουν την πορεία του επομένου κόσμου.

Ώστε λοιπόν μπορούμε μέσα από τη μυθολογία να κατανοήσουμε τον πολιτισμό της σελήνης: Στη σελήνη ζούσαν όντα τα οποία ως μορφές δεν ήταν σταθερά: μπορούσαν την ίδια στιγμή να είναι άνθρωποι ζώα και φυτά: επίσης στη σελήνη κυβερνούσαν οι Τιτάνες και οι Γίγαντες ως ελεγκτές της οντολογικής δυνάμεως που έδιδε ζωή σε αυτόν τον πλανήτη: Ανθρωπόμορφα όντα, ζωόμορφα όντα, φυτόμορφα όντα, ζούσαν αρμονικά υπό την καλή διοίκηση των οντολόγων Τιτάνων και Γιγάντων: δεν ήξεραν τον Ήλιο ως κάτι το ξεχωριστό ήταν ένα όλο μεταφερόμενο μαζί του διότι με αυτόν τον τρόπο εξαντλούσαν την οντολογική δύναμη που τους παρεσχέθη. Για αυτό και ζούσαν σε μία διαρκή εσωτερικότητα διότι την ίδια στιγμή το φώς ήταν μη φώς και το μη φώς ήταν φώς: Για αυτό και ο Διόνυσος έχει σεληνιακές ρίζες και είναι ο θεός της εσωτερικότητας: στη Σελήνη τα όντα ζούσαν εντός του Ηλίου και όχι εκτός αυτού. Το μεγάλο εφεύρημα της Σελήνης ήταν η μορφή: σε κανέναν άλλο πολιτισμό η οντολογική δύναμη δεν είχε κάνει αυτό το διάλειμμα της συγκεκριμένης παρουσίας. Στη Σελήνη το έκανε.

Όμως η Σελήνη καταστράφηκε για το λόγο που γεννήθηκε  ή γή: αποκολήθηκε ο Ήλιος και αυτό το Φώς (το οποίο το ήξεραν οι συγγραφείς της Βίβλου και για αυτό λένε: είπε φώς και εγένετο φώς ως αρχή του κόσμου) έδωσε εικόνα και μορφή στη γή: όλα πλέον έπρεπε να υπάρχουν ως μορφή και ιδιότητες της μορφής, για αυτό και ο θεός της βίβλου συζητεί για το κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν όπως και ο Αριστοτέλης ανακαλύπτει την ουσία των πραγμάτων στη μορφή και στο είδος τους: ο ήλιος τα δίδει και τα δύο διότι δεν ζούν πλέον τα όντα ως εσωτερικότητες σε ένα πλανήτη που δεν ξεχωρίζει από τον ήλιο, είναι ένα μαζί του, αλλά εξέρχονται αυτού και πρέπει να διακρίνονται και με βάση τη μορφή και με βάση όσα τους προσφέρει ο ήλιος ως εσωτερικές δυνάμεις.

Περί των Ελληνοτουρκικών σχέσεων.

 

Ένα από τα σημαίνοντα θέματα των ημερών είναι τα Ελληνοτουρκικά θέματα. Ίσως η πιο σημαντική παράμετρος είναι η εξής: Δεν ομιλούν οι επαίοντες, οι επιστήμονες ιστορικοί ώστε να ειπωθούν αλήθειες, αλλά ακούγονται ένθεν κακείθεν δοξασίες και εικασίες οι οποίες είτε είναι αληθινές είτε ψεύτικες και πάλι διχάζουν και πάλι κρατούν τεχνηέντως τον Ελληνικό λαό διαχασμένο. Το Αιγαίο πέλαγος έχει διχάσει και πάλι τους Έλληνες, έχουμε ξεχάσει εντελώς ποιοι είμαστε και το ποιοι θα μπορούσαμε να ήμασταν, αυτή η υποσυνείδητη χαοτική κατάσταση μας έχει οδηγήσει σε μία απίστευτη διάσπαση.

Από την μία πλευρά οι υποστηρικτές όποιας άποψης έχει επικρατήσει ως Εθνική και από την άλλη οι άλλοι μιάς άλλης άποψης, Εθνικής και αυτής. Κανείς –φυσικώ τω λόγω- δεν πρόκειται να υποστηρίξει ότι υπάρχει αντεθνική στάση: Παραφράζουμε τον Τσώρτσιλ: οι μεγαλύτετοι λάτρεις του Έθνους θα είναι αυτοί που δεν θέλουν το Έθνος.

Ας ιδούμε το όλο θέμα καθαρά ιστορικά, καθαρά μέσω γεγονότων: το  Αιγαίο πέλαγος πάντα μα πάντα ανήκε σε μία δύναμη: όταν ανήκε σε δύο δυνάμεις επροκαλείτο πόλεμος: ας δώσουμε ως παράδειγμα τους Έλληνες του Ομήρου: τι μαθαίνουμε από τον Ποιητή αλλά και από τους τραγικούς: όποιος Βασιλεύς Ελλήνων ήθελε όδευε το Αιγαίο και ελεύθερα ίδρυε πατρίδες στην Κύπρο και αλλού: όταν τέθηκε θέμα έγιναν οι Περσικοί πόλεμοι και σταδιακά το Αιγαίο έγινε Ελληνική θάλασσα, έπειτα με τη Ρώμη έγινε Ρωμαϊκή θάλασσα και έπειτα με τους βυζαντινούς επίσης μία θάλασσα: όταν εμφανίσθηκαν οι Άραβες ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε καιρός συγκυβέρνησης, πάντα μία δύναμις τουλάχιστον προσπαθούσε να κατέχει το Αιγαίο πέλαγος. Αυτά σε περιόδους Αυτοκρατορίας: ούτε κουβέντα για την οθωμανική αυτοκρατορία: το αιγαίο πέλαγος ανήκε και μόνον στους οθωμανούς: ο Ρήγας και ο Δραγούμης επειδή ήταν και σοβαροί άνθρωποι αλλά κυρίως μορφωμένοι αλλά κυρίως δεν είχαν κανένα συμφέρον να είπουν κάτι αντίθετο στην αλήθεια, επειδή  είχαν γνήσιο Εθνικό λόγο (και όχι τον χαλκευμένο σημερινό Εθνικό λόγο γραφικών περιπτώσεων ο οποίος έχει ακυρωθεί άμα τη διατυπώσει του) είπαν το αυτονόητο: αυτό που κανείς δεν συζητεί και για αυτό το θέμα του Αιγαίου έχει τοποθετηθεί σε τραγικά λανθασμένη βάση: επαναλαμβάνουμε: τι είπαν ο Ρήγας και ο Δραγούμης: πρώτα θα γίνει μία Ελληνική δημοκρατία η οποία θα περιέχει Ελλάδα, Σλαύους, τούρκους, βαλκανίους γενικώς, υπό την πνευματική και οικονομική καθοδήγηση του Ελληνικού πολιτικού φιλοσοφικού και πολιτειακού Λόγου και έπειτα το Αιγαίο θα ανήκει ως μία θάλασσα σε ένα κράτος.

Επιστολή του Ιουλιανού...

Με την επιστολή του αυτή ο Ιουλιανός προσπαθεί να απαγορεύσει σε όσους δεν πιστεύουν στην Ελληνική κοσμοθέαση να ασχολούνται με τους Έλληνας σοφούς και μύστες. Η επιστολή έχει ουσία: η Ελληνική κοσμοθέαση έχει δυναμική όχι μόνο σκέψης αλλά και πορείας, άρα όποιος δεν την ακολουθεί λόγοις και έργοις δεν μπορεί να διδάσκει τους Έλληνας μύστες. Όπως αναφέρει ο Έλλην Αυτοκράτωρ: ας ασχοληθούν με το Ματθαίο και το Λουκά. Παραδίδουμε μέρος της επιστολής σε δική μας μετάφραση.

 "Εἰ μὲν οὖν ἀληθὲς ἢ μή, τοῦτο ἀφείσθω νῦν· ἐπαινῶν δὲ  αὐτοὺς οὕτως ἐπαγγελμάτων καλῶν ὀρεγομένους, ἐπαινέσαιμ' ἂν ἔτι πλέον, εἰ μὴ ψεύδοιντο, μηδ' ἐξελέγχοιεν αὑτοὺς ἕτερα μὲν φρονοῦντας, διδάσκοντας δὲ τοὺς πλησιάζοντας ἕτερα. Τί οὖν; Ὁμήρῳ μέντοι καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Δημοσθένει [μέντοι] καὶ Ἡροδότῳ καὶ Θουκυδίδῃ καὶ Ἰσοκράτει καὶ Λυσίᾳ θεοὶ πάσης ἡγοῦνται παιδείας· οὐχ οἱ μὲν Ἑρμοῦ σφᾶς ἱερούς, οἱ δὲ Μουσῶν ἐνόμιζον; Ἄτοπον μὲν οἶμαι τοὺς ἐξηγουμένους τὰ τούτων ἀτιμάζειν τοὺς ὑπ' αὐτῶν τιμηθέντας θεούς· οὐ μὴν ἐπειδὴ τοῦτο ἄτοπον οἶμαι, φημὶ δεῖν αὐτοὺς μεταθεμένους τοῖς νέοις συνεῖναι· δίδωμι δὲ αἵρεσιν μὴ διδάσκειν ἃ μὴ νομίζουσι σπουδαῖα, βουλομένους <δέ>; διδάσκειν ἔργῳ πρῶτον, καὶ πείθειν τοὺς μαθητὰς ὡς οὔτε Ὅμηρος οὔτε Ἡσίοδος οὔτε τούτων οὓς ἐξήγηνται *** καὶ κατεγνωκότες ἀσέβειαν ἄνοιάν τε καὶ πλάνην εἰς τοὺς θεούς. Ἐπεὶ δ' ἐξ ὧν ἐκεῖνοι γεγράφασι παρατρέφονται μισθαρνοῦντες, εἶναι ὁμολογοῦσιν αἰσχροκερδέστατοι καὶ δραχμῶν ὀλίγων ἕνεκα πάντα ὑπομένειν. 
   Ἕως μὲν οὖν τούτου πολλὰ ἦν τὰ αἴτια τοῦ μὴ φοιτᾶν εἰς τὰ ἱερά, καὶ ὁ πανταχόθεν ἐπικρεμάμενος φόβος ἐδίδου συγγνώμην ἀποκρύπτεσθαι τὰς ἀληθεστάτας ὑπὲρ τῶν θεῶν δόξας· ἐπειδὴ δὲ ἡμῖν οἱ θεοὶ τὴν ἐλευθερίαν ἔδοσαν, ἄτοπον εἶναί μοι φαίνεται διδάσκειν ἐκεῖνα τοὺς ἀνθρώπους, ὅσα μὴ νομίζουσιν εὖ ἔχειν. Ἀλλ' εἰ μὲν οἴονται σοφοὺς ὧν εἰσιν ἐξηγηταὶ καὶ ὧν ὥσπερ προφῆται κάθηνται, ζηλούτωσαν αὐτῶν πρῶτον τὴν εἰς τοὺς θεοὺς εὐσέβειαν· εἰ δὲ εἰς τοὺς τιμιωτάτους ὑπολαμβάνουσι πεπλανῆσθαι, βαδιζόντων εἰς τὰς τῶν Γαλιλαίων ἐκκλησίας, ἐξηγησόμενοι Ματθαῖον καὶ Λουκᾶν

Η Γεωμετρία της Ελληνικής γλώσσης.

 

Η εκπληκτική αρμονία της Ελληνικής γλώσσης απλώνεται στο Θυυκυδίδη, στην περιγραφή του της παρακάτω ετοιμαζομένης ναυμαχίας.

 Ἐπειδὴ δὲ παρεσκεύαστο τοῖς Κορινθίοις, λαβόντες τριῶν ἡμερῶν σιτία ἀνήγοντο ὡς ἐπὶ ναυμαχίαν ἀπὸ τοῦ Χειμερίου νυκτός,  καὶ ἅμα ἕῳ πλέοντες καθορῶσι τὰς τῶν Κερκυραίων ναῦς μετεώρους τε καὶ ἐπὶ σφᾶς πλεούσας. ὡς δὲ κατεῖδον ἀλλήλους, ἀντιπαρετάσσοντο, ἐπὶ μὲν τὸ δεξιὸν κέρας Κερκυραίων αἱ Ἀττικαὶ νῆες, τὸ δὲ ἄλλο αὐτοὶ ἐπεῖχον τρία τέλη ποιήσαντες τῶν νεῶν, ὧν ἦρχε ‹τῶν› τριῶν στρατηγῶν ἑκάστου εἷς.

Ως ακολούθως:

1. τοῖς Κορινθίοις: ποιητικό αίτιον από το συντελικό ρήμα υπερσυντελίκου : παρεσκεύαστο: αυτό που σήμερα θα λέγαμε από τους Κορινθίους, καταστρέφοντας τη συμμετρία του στην πρόταση, ο Θουκυδίδης με απλή δοτική κεφράζει όλη τη δυναμική των προσώπων.

2.λαβόντες: με μία μόνον μετοχή (χρονική κατά βάση αλλά και αιτιολογική( ο χρόνος πάντα είναι αιτία) αναφέρει τη συλλογή τροφών, η οικονομία της γλώσσας εκπληκτική (στα νέα Ελληνικά θα είχαμε καταστρέψει το κείμενο λέγοντας: αφού έλαβαν προμήθειες  για τρείς ημέρες)…

3. τριῶν ἡμερῶν σιτία: η εναλλαγή των πτώσεων εκπληκτική, κάτι που έχουμε πλήρως καταστρέψει στα Νέα Ελληνικά: προμήθειες τριών ημερών.

4.Όλες οι κινήσεις των Κορινθίων δίδονται με δύο εξαιρετικές μετοχές: λαβόντες και πλέοντες και ποιήσαντες: Σαν να λέμε η μία κορυφή του τριγώνου καταλήγει σε δύο γωνίες: το μεγαλείο συνεχίζεται με σύνθετα εκπληκτικά ρήματα: ἀνήγοντο, καθορῶσι, κατεῖδον, ἀντιπαρετάσσοντο:

Ανά +άγομαι: ανοίγομαι

Η Οντολογία της συμπαθείας.

 

Ο Οδυσσέας δεν αγαπούσε, μάλλον συμπαθούσε. Το οντολογικό εύρος της συμπάθειας είναι άγνωστο στην αγάπη η οποία απλώνεται σε ένα πολύ μικρότερο διαστασιακό εύρος από αυτό που απλώνεται η συμπάθεια. Η ιστορία της συμπαθείας αξίζει να αναλυθεί οντολογικώς  για να καταλάβουμε με ποιόν τρόπο η πολυδιαφημιζόμενη αγάπη περιόρισε το συμπαντικό άνθρωπο και μετέτρεψε ένα συμπαντικό όργανο (συμπάθεια)  σε ένα απλό συναισθηματικό εργαλείο το οποίο απέκοψε τον άνθρωπο από τις οντολογικές του ρίζες.

Ας ξεκινήσουμε αυτό το ωραίο ταξείδι για τη συμπάθεια μέσα από την ετυμολογία της λέξης: συν+πάθος: άρα σε πλήρη πρόταση η οποία και δίδει αυτή την λέξη έχουμε τα εξής: σύν το σύμπαν πάσχω (το πάθω είναι αόριστος β΄του πάσχω) συν το σύμπαν παθαίνω, μαζί με το σύμπαν, κομμάτι του οποίου είμαι, παθαίνω όλα όσα σκέφτομαι νοιώθω πράττω. Η συμπάθεια λοιπόν στο πραγματικό οντολογικό της εύρος είναι η αλληλοπάθεια του ανθρώπου με το συμπαντικό εύρος το οποίο τον περιβάλλει, ως δυνάμεις, σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις, ήθη και έθη. Ο άνθρωπος είναι συμπαθών όταν συν-πάσχει με τα άστρα, με τη θάλασσα, με τις πεδιάδες, με τους άλλους, όταν αλληλοδρά, αλληλοπαθαίνει, διότι νοιώθει όλες τις δυνάμεις οι οποίες γύρω του απλώνονται: ο συμπαθών άνθρωπος δεν σκέπτεται ή δεν νοιώθει τη συν-πάθεια αλλά συν-πάσχει σε σχέση με τις δυνάμεις ως τέτοιες με τις οποίες συν-διαλέγεται και συν-εξελίσσεται μαζί τους: με το πύρ του ουρανού, με το ύδωρ της θαλάσσης, με το αέρα του κόσμου, με την ύλη της γής.

Κριτήριο συνεξέτασης έκθεσης-έκφρασης και λογοτεχνίας , γ΄λυκείου, με προτεινόμενες λύσεις δικές μου.

 Κριτήριο αξιολόγησης 1

 

Κείμενο 1

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι διασκευή άρθρου γνώμης, το οποίο δημοσιεύτηκε στον ημερήσιο τύπο, σχετικά με τον ρόλο της παιδείας στη σύγχρονη κοινωνία.

 

Άποψη: Παιδεία, κοινωνία και ανάπτυξη!

 

Η παιδεία και η εκπαίδευση είναι ο τομέας στον οποίο η Ελλάδα παρουσιάζει ένα από τα σημαντικότερα ελλείμματα συγκριτικά με τις άλλες προηγμένες χώρες της Ευρώπης και αυτό δεν μπορεί κανείς να το υποβαθμίσει, με τον οποιοδήποτε τρόπο, ό,τι είδους ιδεοληψία και να κουβαλάει πάνω του. Η παιδεία είναι προτεραιότητα επιβίωσης, πλέον, για τον τόπο μας και ως τέτοια επιβάλλεται να την αξιολογήσει και να την αναβαθμίσει, επειγόντως μάλιστα, το σύνολο της κοινωνίας. Η παιδεία σήμερα είναι ένα πολύ σημαντικό οικονομικό θέμα, αλλά και ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα για την ταλαιπωρημένη από τη δεκαετή κρίση Ελλάδα.

Η παιδεία, πράγματι, είναι ένα κολοσσιαίας σημασίας ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της νέας γενιάς, καθώς αποτελεί το βασικό μοτέρ εξέλιξης της κοινωνικής δομής, των επιστημών και του πολιτισμού. Παράλληλα είναι εργαλείο βασικό για την αναβάθμιση της οικονομίας και της τεχνολογίας. Η παιδεία, μαζί με την ελευθερία και τη δημοκρατία, έννοιες αναπόσπαστες άλλωστε και μεταξύ τους ανατροφοδοτούμενες, αποτελούν το ύψιστο δημόσιο αγαθό στον σύγχρονο κόσμο. Η πρόσβαση στην παιδεία αφορά ή πρέπει να αφορά όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες και αυτή ήταν η επιτυχία του

μεταπολεμικού συστήματος της Δύσης. Η περίφημη μεσαία τάξη, η οποία λειτούργησε όντως ως η ραχοκοκαλιά του μεταπολεμικού μοντέλου, ήταν το αποτέλεσμα αυτής της ευρύτερης πρόσβασης στην παιδεία γενικότερα και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ειδικότερα.

Η παιδεία υπήρξε ο μεγάλος κοινωνικός αναβατήρας (και περισσότερο στις φτωχότερες χώρες σαν την Ελλάδα) και ο παράγοντας σύγκλισης ισοδυνάμων ευκαιριών και δυνατοτήτων, πεμπτουσία δηλαδή της δημοκρατίας σε κάθε πολιτισμένη και ανεπτυγμένη κοινωνία. Τα χρόνια της κρίσης, όμως, στην Ελλάδα αυτός ο εξαιρετικός μηχανισμός σχεδόν κονιορτοποιήθηκε. Η έλλειψη συγκρότησης και στόχων με γνώμονα την παιδεία, οδήγησε γρήγορα στην περαιτέρω όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Σήμερα, τα περιθώρια που διαθέτουν αρκετές κοινωνικές ομάδες, για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, είναι δραματικά συμπιεσμένα… Άρα; Η απόκτηση των γνώσεων, η ανάδειξη των δεξιοτήτων, η εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, οι μεταπτυχιακές σπουδές και οι καλές δουλειές είναι στην Ελλάδα το αποκλειστικό προνόμιο των εύπορων οικογενειών;

Η νέα εποχή της ατελείωτης τεχνολογίας, της πλούσιας γνώσης, του καλά καταρτισμένου ανθρώπινου δυναμικού και της ταχύτατης μετανάστευσης των πληροφοριών και των κεφαλαίων, διαμορφώνει οικονομίες πολύ υψηλής ανταγωνιστικότητας. Οι κοινωνίες που δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν σε αυτήν την πρόκληση κινδυνεύουν να γκρεμιστούν (και ήδη υποχωρούν) από τη θέση που έχουν καταλάβει στο διεθνές σύστημα επί πολλές δεκαετίες. Πόσο μάλλον η Ελλάδα! Το αντίδοτο ασφαλώς είναι η παιδεία δυνατού επιπέδου, οι επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό και έρευνα. Από την ικανότητα των χωρών, στη δημιουργία νέων ανταγωνιστικών προϊόντων και υπηρεσιών διεθνούς ζήτησης, στη νέα τεχνολογία που μεταβάλλει τα κόστη και τους οικονομικούς κλάδους, θα κριθούν η ανάκαμψη των οικονομιών και η ανάπτυξη των κοινωνιών, για τις οποίες πολύς λόγος γίνεται πρωτίστως σήμερα στη χώρα μας. Είναι ο επόμενος κύκλος που θα κρίνει τη βιωσιμότητα και την προοπτική, το βιοτικό επίπεδο, τα εισοδήματα, τις θέσεις απασχόλησης, ιδίως για την Ελλάδα. Εάν πράγματι η χώρα μας θα καταφέρει κάποτε, δηλαδή, να βγει από την κρίση…

Ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός και ο ναός του Σολομώντος.

 

Ως γνωστόν ο αυτοκράτωρ του βυζαντίου Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός προσπάθησε να ανοικοδομήσει τον κατεστραμμένο από τον Τίτο ναό του Σολομώντος. Θα θέλαμε απλά να θέσουμε υπ΄όψιν αυτών που θα διαβάσουν αυτή την εργασία ότι κανείς δεν γνωρίζει το οντολογικό βάθος αυτού του ναού, το τι τελικά αντιπροσώπευσε, η βιβλιογραφία συζητεί για ύπαρξη κοινού άβακος στο σχεδιασμό του ναού με τον μινωϊκό άβακα.Ας θεωρήσουμε ότι κανείς δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να γνωρίζει το τι είχε στο νού του ο Ιουλιανός όταν προσπάθησε να ανοικοδομήσει το ναό του Σολομώντος. Η εποχή του Ιουλιανού ήταν απόρροια έντονης συγκρητικής εποχής, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν ο Ιουλιανός εθέλησε να προχωρήσει σε αυτό το διάβημα απλά για να πειράξει τους χριστιανούς ή επειδή μέσα από την τρομερή ανάμειξη της Ελληνιστικής εποχής είχαν τόσο πολύ αναμιχθεί οι θεοί ώστε ο Ιουλιανός είχε ίδει στο θεό των Χαναναίων (παιδί του οποίου ήταν ο θεός που αντιπροσωπευόταν στο ναό του Σολομώντος) ένα θεό με κοινά στοιχεία με το δικό του δωδεκαθεϊστικό πρότυπο (του Διός κ.λ.π): εξάλλου σταδιακά το Ελληνικόν πάνθεον είχε τόσο αναμιχθεί με τις ανατολικές θεότητες ώστε ο Δίας σταδιακά απέκτησε ένα σωρό χαρακτηριστικά τα οποία είναι άγνωστα στην Ελληνική φύση του: ο Δίας έγινε Δημιουργός, έγινε αποδέκτης προσευχών, αυτός εδημιούργησε τον άνθρωπο, ειδικά φθάνοντας και στην εποχή του Πλήθωνος κάποιος είναι δύσκολο να ξεχωρίσει το Δία από τον Ιησού.

Ο Ιουλιανός διόρισε τον ανώτερο αξιωματούχο της αυλής του, τον Αλύπιο, ως υπεύθυνο της ανοικοδόμησης του ναού του Σολομώντος. Αυτό δηλώνει και την μεγάλη σημασία που απέδιδε στο έργο. Ο Μαρκελλίνος (ουδέτερος ιστορικός, εξαιρετικά αντικειμενικός) αναφέρει ότι οι εργασίες διεκόπησαν όταν πύρινες φλόγες άρχισαν να πετάγονται μέσα από τη γή, τραυματίζοντας και φοβίζοντας τους εργάτες, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις εργασίες τους. Επιστημονικά θα μπορούσε κανείς να κάνει διάφορες εικασίες για το έδαφος επάνω στο οποίο ήταν κτισμένος ο ναός (τι πραγματικά έκρυβε η γή σε εκείνο το σημείο).

Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: συμβολή στην ανάλυση των ιστορικών παραθεμάτων.

 

Β.Ιστορικά παραθέματα τα οποία στηρίζονται στον επαγωγικό συλλογισμό.

Ως γνωστόν τα χαρακτηριστικά του επαγωγικού συλλογισμού είναι τα εξής:

1.Υπάρχουν προκείμενες οι οποίες παραδίδουν πολλά συγκεκριμένα γεγονότα, συμβάντα, διαπιστώσεις και τεκταινόμενα.

2.Όλα όσα παρατίθενται σε αυτές τις  προτάσεις έχουν κάποιο κοινό στοιχείο: αυτό το κοινό στοιχείο μπορεί να οδηγήσει στη διατύπωση ενός συλλογικού και ολοκληρωτικού συμπεράσματος το οποίο συμπυκνώνει τα δεδομένα του επαγωγικού συλλογισμο.

3.Θα  πρέπει όμως να προσεχθεί η μεταφορά από τα δεδομένα του επαγωγικού σλλογισμού στο τελικό συμπέρασμα να είναι η μεταφορά στηριζομένη  σε λογικά και κυριολεκτικά στοιχεία και όχι σε μεταφορικά ή συειρμικά στοιχεία χωρίς εσωτερικό ειρμό και αποδεικτική λογική ισχύ.

4.Στην τελική κριτική γραφή του ιστορικού παραθέματος ισχύουν όσα παραπάνω σημειώσαμε και στα λοιπά ιστορικά παραθέματα.

Παράδειγμα 1^ον.

(Ιστορία γ΄λυκείου: σελ.98): Η πορεία προς την αναγνώριση των δικαιωμάτων των γυναικών: Τα γερμανικά [...]  πανεπιστήμια δέχονταν φοιτήτριες από το 1909. Στη Γαλλία η πρώτη γυναίκα δικηγόρος διορίστηκε το 1903. Τα κολέγια θηλέων στα βρετανικά πανεπιστήμια καθιστούσαν την ανώτερη μόρφωση προσιτή στις γυναίκες, παρόλο που πολλά επαγγέλματα παρέμεναν κλειστά γι’ αυτές, με εξαίρεση το διδασκαλικό επάγγελμα. Το 1900 υπήρχαν στη Γερμανία 850 οργανώσεις που αγωνίζονταν για παραχώρηση εκλογικών δικαιωμάτων στις γυναίκες. Η Φινλανδία ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που έδωσε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου, το 1906. Ο αντίστοιχος αγώνας στη Βρετανία απέκτησε δυναμική με τη δημιουργία της Κοινωνικής Πολιτικής Ένωσης Γυναικών, το 1903. Στις παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου οι Βρετανίδες είχαν διεξαγάγει μια βίαιη εκστρατεία για να προωθήσουν το αίτημά τους, χωρίς να διαφαίνονται προο- πτικές επιτυχίας. Ωστόσο, ο αγώνας για τα εκλογικά δικαιώματα της γυναίκας ήταν ένα προφανές παράδειγμα πανευρωπαϊκού κινήματος.

Σημειώσεις περί των θρησκειών.

 

Αντιγράφουμε από τη βίβλο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ.28,19-20).  O Iησούς λοιπόν σε αυτό  το απόσπασμα προσφέρει το στίγμα το δικό του και της εποχής του,προς τους μαθητές του,  συζήτηση γίγνεται με τους μαθητές του. Τους λέγει λοιπόν ότι θα πρέπει να πορευθούν σε όλα τα γνωστά Έθνη, να βαπτίσουν τους ανθρώπους εκεί στο όνομα της αγίας τριάδος και στη συνέχεια να τους πείσουν να τηρούν τις εντολές του Ιησού: έχουμε λοιπόν δύο σημαντικά μεγέθη (πνευματικά κατ΄ουσίαν) τα οποία πλέον χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ζωή (στην μετέπειτα ανθρώπινη ιστορία αυτά τα δύο μεγέθη επικράτησαν ολοκληρωτικά: έχουμε το μέγεθος της πειθούς και της πίστης: η πίστις εξάγεται εκ του ρήματος πείθω άρα στην ουσία έχουμε την έννοια της πειθούς. Ήδη το κλίμα είχε καλλιεργηθεί προς την έννοια της πειθούς μέσα από την Ελληνική Γραμματεία η οποία με την Ελληνιστική εποχή είχε κατακλύσει τον κόσμο: Ο Πλάτων και ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης δεν ομιλούν απλά για να ομιλούν : θέλουν να πείσουν: Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Πολιτεία (λές και το αντιγράφουμε από τη βίβλο) ο Σωκράτης προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι οι πεπαιδευμένοι δεν θα πρέπει να κάθονται στην ησυχία τους στην νήσο των Μακάρων αλλά θα πρέπει να καταβούν στη Γή να φωτίσουν τους ανθρώπους: ο Αριστοτέλης επίσης θεωρεί ως σώφρονα άνθρωπο αυτόν και μόνον ο οποίος πράττει σύμφωνα με τη λογική του.

Σταχυολογώντας όλα τα παραπάνω οδηγούμεθα στα παρακάτω συμπεράσματα:

1.Ως άτομα δεν είμαστε κάτι το συγκεκριμένο σε σχέση με τη Φύση ως οντολογική χαοτική συνέχεια.

2.Είμαστε ή γιγνόμεθα κάτι μόνον και εφόσον προσδιορισθούμε με ένα νού (ο οποίος θα ονομασθεί θεός) τα κελεύσματα του οποίου πρέπει να εκτελούμε.

3.Δεν έχουμε φύση (ή η συμπαντική οντολογική ούτως υπάρχουσα φύση δεν υπολογίζεται) αλλά πρέπει διά της επιμελείας της διδαχής και της παιδείας (από τον Πλάτωνα έως το Σωκράτη και τον Αριστοτέλη έως το διδάσκαλο Ιησού) να θεμελιωθεί αυτή η καινή λογική φύση του ανθρώπου που δεν θα περιέχει τίποτε το συμπαντικό αλλά όσα ο νούς των παραπάνω διδασκάλων θα εμφυτεύσει στους ανθρώπους : αρετές, ιδέες, έννοιες και αξίες.

4.Πειθόμεθα σε αυτά τα κελεύσματα των δασκάλων διότι διαφορετικά θα μείνουμε άλογοι, σταδιακά αυτή η αλογία (από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού) θα ταυτισθεί σε κόλαση, τιμωρία, επανερχομός τιμωρητικός στη γη κ.λ.π).

Η είσοδος στην μεταϊστορία: ή το τέλος της πολιτικής.

 

Τρείς περιόδους, τρείς μεγάλες περιόδους έχει η διάστασή μας: την προϊστορία, την ιστορία και την μεταϊστορία (η εποχή μας αποτελεί την  είσοδο σε αυτή την περίοδο της μεταϊστορίας). Η προϊστορία χαρακτηρίζεται από την πλήρη επιρροή της φύσεως στον άνθρωπο. Όταν λέμε φύση εννοούμε τις γυμνές φυσικές και ακατέργαστες συμπαντικές δυνάμεις (αναπαραγωγή,επιβίωσης, συντήρησης) οι οποίες πλήρως επικρατούσαν στον άνθρωπο ο οποίος χωρίς Νού, δρών μόνον με την ενορατική του συμπαντική προσανατολιστικότητα προσπαθούσε για μία απλή ζώσα ζωή και τίποτε παραπάνω. Αυτό το διάστημα θεωρείται ως κάτι το κατώτερο σε σχέση με τη λογική εποχή, άρα το σύμπαν ως τέτοιο θεωρείται ως κατώτερο σε σχέση με την εποχή του λόγου.

Η ιστορία επέρχεται μαζί με το λόγο, με τη δυνατότητα του ανθρώπου να εξέρχεται της συμπαντικής κινήσεως και ως υποκείμενο λόγου να κατασκευάζει το δικό του μικροκόσμο η γραφή σαν τον εργάτη μεταφέρει τα υλικά αυτής της κατασκευής από γενεά σε γενεά για αυτό και σηματοδοτεί την Ιστορία ως γένεση, η εκμετάλλευση της φωτιάς έφερε κάτι πολύ  σημαντικό: ο άνθρωπος δεν δέχεται τα πράγματα γύρω του ως έχουν αλλά μέσα από τη φωτιά του μυαλού του θέλει να τα μεταπλάθει και να τα μετουσιώνει σε κάτι άλλο συνεχώς: Η Ιστορία είναι η εποχή της επέμβασης του ανθρωπίνου Νοός στη φύση και ο πλήρης έλεγχος αυτής: Η πλέον σημαντική στιγμή της Ιστορίας είναι η πολιτική μάζωξη των ανθρώπων (και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη): η ίδρυση της πόλεως με ύψιστο αγαθό την αυτάρκεια και την ενδελέχεια.

Μέχρι στιγμής για έναν προσεκτικό μελετητή της ιστορίας είναι φανερό ότι η ιστορία όπως και η προϊστορία δεν είναι αυθυπαρκτα μεγέθη αλλά ανθρώπινα δημιουργήματα και εφευρήματα. Άρα όπως η προιστορία υπερβάθη από την ιστορία παρόμοια και η ιστορία θα πρέπει να υπερβαθή από την μεταίστορία. Κοινώς θα πρέπει να παύσει ο άνθρωπος του Λόγου  και της επιστήμης, ο άνθρωπος που πιστεύει σε θεό και θεωρεί ότι υπάρχει καλό κα και κακό , ζωή και θάνατος.

Αυτή η εποχή , η μεταϊστορία έφθασε, είναι η εποχή μας, το τρίτο και τελικό στάδιο αυτής της γήϊνης διάστασης: η μεταϊστορία είναι το τρίτο ιστορικό στάδιο το οποίο ολοκληρώνει ότι άρχισε με την προϊστορία, ουσιαστικά μετά την μεταϊστορία όλη η γή θα αναλυθεί σε μία απλή οντολογική δύναμη.

O Πλατωνικός διάλογος Ίων: Περί της Σωκρατικής α-νοησίας.

 

Στον Πλατωνικό διάλογο «Ίων» ο Σωκράτης δυστυχώς θέτει ή προσπαθεί να θέσει α-νόητα όρια στην συμπαντική αντιληπτότητα της επικής ποίησης.Θεωρεί  ότι ο ρψωδός και αοιδός Ίων δεν μπορεί να κατέχει τα βαθύτερα μυστικά του Ομήρου, παρά μόνο να τα τραγουδά και να τα απαγγέλλει μπορεί. Φυσικά τηρείται όλη η γνωστή θεατρικότητα των πλατωνικών διαλόγων, ο Ίων υποτάσσεται στο Σωκράτη και σε τίποτε δεν αντιλέγει στον άνθρωπο ο οποίος και διά αυτού του διαλόγου διαλύει την αγνότητα του Ελληνικού οντολογικού πνεύματος και εισαγάγει έναν ανατολικό ξένο τρόπο σκέψης ο οποίος σταδιακά υπέταξε τον Ελληνικό σε μία θρησκευτική ηθικότητα εξωτερικής πράξης.

Ο Σωκράτης στηρίζει την κριτική του στον Ίωνα σε κάτι ανεπίτρεπτο: χωρίζει σκληρά το Ομηρικό σύμπαν σε απροσπέλαστο βασίλειο των θεών και σε ομάδα των ανθρώπων: ο ποιητής είναι κάτι το ενδιάμεσο. Ο ποιητής επικοινωνεί με τους θεούς και μεταφέρει τα ανώτερα μηνύματά τους αλλά ελάχιστοι μπορούν να τα μεθέξουν, να τα γνωρίσουν. Οι πολλοί παραμένουν αγνοούντες: άρα η επική ποίηση τελικά είναι μία άχρηστη ποίηση: στο ερώτημα του Σωκράτους : ωραία Ίων τραγουδάς για στρατηγούς, άρα μπορείς να είσαι στρατηγός; Ο Ίων φυσικά απαντά  πώς όχι. Μόνον για να τραγουδά τον Όμηρο είναι. Στο ερώτημα του Σωκράτους εάν ο Όμηρος είναι μεταφορέας θείων μηνυμάτων τα οποία ανήκουν στους θεούς ενώ ο Ίων είναι ικανός να ομιλεί μόνον για τον ηνίοχον του Αχιλλέως ή  του Έκτορος, φυσικά ο Ίων καταλήγει στο τελείως ανόητο συμπέρασμα ότι είναι ικανός να τραγουδά μόνον για τον ηνιοχο και όχι για τα βαθέα μυστικά του Ομήρου.

Ο  Σωκράτης πράγματι μέσα από αυτόν τον διάλογο αποκαλύπτει το τέχνασμα του Πλάτωνος και όσων έφεραν τον άνθρωπο αυτόν στα πεδία του Ελληνισμού. Ο σκοπός του Σωκράτους μας θυμίζει τους παπικούς της προλουθηρανικής εποχής όταν είχαν χωρίσει σε δύο το σύμπαν: σε κόσμο του θεού και σε κόσμο των αμαθών ανθρώπων :ανάμεσα ίστατο ο αλάθητος πάπας και το σύστημα του: οι άνθρωποι ήταν ικανοί μόνον να προσεύχονται και τίποτε άλλο: το ίδιο πράττει και ο Σωκράτης: διαιρεί το σύμπαν σε δύο κόσμους: σε κόσμο των θεών και σε κόσμο των ανθρώπων: ο παμπόνηρος Σωκράτης γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αναιρέσει τη σημασία και την ύπαρξη και τη δυναμική των συμπαντικών δυνάμεων των θεών: το γνωρίζει πολύ καλά: μπορεί όμως να κάνει κάτι άλλο πολύ χειρότερο: να απομακρύει τους θεούς αυτούς από τους ανθρώπους: αυτό πράττει στον Ίωνα: θεωρεί ότι οι θεοί (όπως και στο χριστιανισμό μετέπειτα) είναι μακριά από τους ανθρώπους, απροσπέλαστοι από αυτούς, οι άνθρωποι είναι ικανοί μόνον να τραγουδούν για τους θεούς (όπως λένε οι χριστιανοί (και ο Νιτσε) ο καλός χριστιανός μπορεί όλην την ημέρα να προσεύχεται στο θεό του και μέχρι εκεί.

Εξαιρετικό βιβλιογραφικό εργαλείο για την εκφραση-έκθεση γ΄λυκείου.

https://ellid.schools.ac.cy/archeia/ypostiriktiko_yliko/katalogos_ergaleion_katanoisis_paragogis_graptou_proforikou_logou_ellinika_dde.pdf  Πατήσθε στο σύνδεσμο.

Εξαιρετικές ο.δηγίες του ΙΕΠ για την Έκφραση-Έκθεση γ΄λυκείου

 http://iep.edu.gr/el/humanities-social-yliko/yliko-gia-g-lykeiou-2  Πατήσθε στο σύνδεσμο.

Η ύπαρξις του Υποκειμένου εντός του Έθνους.

 

Πρόκεται για μία σημαντική παρατήρηση. Η ιστορία ως επιστήμη έγινε φύση την οποία θαυμάζει ως κάτι το στείρο και ακίνητο ο άνθρωπος. Απλά ο Άνθρωπος στην Ιστορία βλέπει μία παγιωμένη Φύση: την ιδέα της Ένωσης να γίνεται Έννοια της Ένωσης και αυτή η Δομή  του Έθνους: κανείς δεν ασχολείται με το Υποκείμενο το οποίο τίκτεται στο Έθνος, σε κάθε Δομή. Σήμερα κάθε συζήτηση για το Έθνος είναι παρωχημένη διότι η μήτρα έχει αξία μέχρι να τέξει και να κυοφορήσει και να γεννήσει το τέκνον που φέρει: η σύλληψις του Έθνους ποίο Υποκείμενο φέρει, συγχρονικώς και διαχρονικώς; Αυτή είναι η σημαντική σήμερα συζήτηση περί του Έθνους η οποία όμως δεν γίνεται διότι κανείς δεν την έχει κατανοήσει διότι όλοι θαυμάζουν δομές και παγιωμένες καταστάσεις: ποιο Υποκείμενο φέρει το Έθνος; Εάν δεν ασχοληθούμε με αυτό απλά βαυκαλιζόμαστε ως καλοί πιστοί λατρεύοντας τη δομή του Έθνους όπως ένας χριστιανός το θεό του. Αυτό όμως πλέον καμμία αξία δεν έχει. Η έρευνα θα πρέπει να απαντήσει στο κάτωθι ερώτημα: κυοφορείται μέσα στην έννοια του Έθνους το Υποκείμενο το οποίο έρχεται ως δύναμις από την προηγουμένη κατάσταση της Γής, συνεχίζει εδώ και θα μεταϋπάρξει στην επομένη κατάσταση διότι μέσα στο Έθνος ενυπάρχουν δυνάμεις του χθές που θα γίνουν αύριο, διότι το Έθνος (τουλάχιστον με τα κριτήρια του Ηροδότου) είναι μία οντολογική δομή μεταφέρουσα οντολογικές δυνάμεις συνεχείας πρίν να ξεπέσει στα ανόητα της απλής γήϊνης πολιτικής και άλλης θεώρησης η οποία απλά βαυκαλίζει και παρηγορεί όσους δεν μπορούν ούτε να κινηθούν από μόνοι τους. Εάν η απάντησις είναι θετική ότι το Οντολογικό Έθνος ως φορέας υπερσυμπαντικών δυνάμεων φέρει υποκείμενο συνεχείας στο σύμπαν τότε η ιστορία ως ασκί διαλύεται και δεν έχει αξία η δομή αλλά το υποκείμενο που μεταφέρεται μέσα από δομές, και ο διεθνισμός δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτό το οντολογικό ταξείδι.

Ήσαν ανήθικοι οι θεοί των Ελλήνων;

Ας αρχίσουμε αυτή τη εργασία μας αναφέροντας ένα αυτονόητο επιχείρημα σχετικά πάντα με το θέμα μας:Το να αποκαλεί κανείς τους θεούς των Ελλήνων ανήθικους αποτελεί απλά λογικό λάθος και παραλογισμό, διότι προσάπτει στις θείες οντότητες των Πατέρων μας μία έννοια ανύπαρκτη κατά την εποχή όπου παρεδόθη το Ολύμπιον Πάνθεον. Ομοιάζει η όλη ιστορία σαν να ισχυριζόμαστε ότι οι Έλληνες ήταν υποανάπτυκτοι επειδή δεν είχαν κινητά τηλέφωνα.Κανείς και τίποτε δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί σε σχέση με κάτι το οποίο εμφανίσθηκε πολύ μετέπειτα. Εξάλλου και η ηθική των μονοθεϊστών μεταβάλλεται εάν θυμηθούμε τις δύο γυναίκες του Αβραάμ κάτι που έπειτα στην καινή διαθήκη απετέλεσε αμαρτία.

Μετά ειδικά την Κριτική του Πρακτικού λόγου του Καντίου γνωρίζουμε ότι η ηθική προέρχεται μέσα από την αντίστοιχο γνωσιολογία. Η Ηθική εμφανίσθηκε εκεί όπου καθιερώθηκε η ιδέα η οποία νοητικοποιώντας το Όλον, προχώρησε στην ίδρυση μιάς μικράς φύσεως εντός του ανθρωπίνου μυαλού, αυτή η φύσις όμως προσπελαύνεται μόνον μέσα από συνεπείς πράξεις οι οποίες λόγω του έθους της επαναλήψεως ονομάσθηκε ηθική. Γι αυτόν τον πολύ απλό λόγο ο χριστιανισμός στηρίχθηκε στην ηθική. Ο Σωκράτης νοητικοποιώντας το όλον αντικατέστησε την πραγματική φύση των προσωκρατικών με τη νομιναλιστική φύση του Πλάτωνος εντός του μυαλού. Από εκεί ξεπήδησαν οι αρετές και οι ιδέες του καλού και του ωραίου. Ο Αριστοτέλης προσέφερε στο χριστιανισμό μέσα από τα Μεταφυσικά το ξεχωριστό υποκείμενο ως μορφή και ιδέα. Το επόμενο βήμα ήταν εύκολο για τους χριστιανούς και την αποθεωτική ηθική τους. Έχοντας ο άνθρωπος εντός του μυαλού του τον κόσμο και την πορεία του εαυτού του ως νοητική πορεία σύμφωνα με τις επιταγές του θεού εντός αυτού του κόσμου δεν είχε πλέον να σκεφθεί τίποτε παρά μόνο να πράττει όσα επιτάσσει στον ήδη προδιαγεγραμμένο δρόμο του θεού αυτός ο θεός, η μετεξέλιξη του πρώτου κινούντος ακινήτου του Αριστοτέλους. Ενώπιον του θεού γεννάται το μέγεθος της πραγματικότητος και ο άνθρωπος κρίνεται μέσα από τις πραγματικές πράξεις οι οποίες απέκτησαν το όνομα της ηθικής. Ολίγοι έχουν κατανοήσει ότι ο Αριστοτέλης αποτελεί με τη θεωρία του περί της ουσίας (Μεταφυσικά , βιβλίον Ζ) το όριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο ενορατικό πρόσωπο. Ο Αριστοτέλης ουσιοποιώντας το κάθε υποκείμενο αποδέχθηκε ότι ο Οδυσσέας δεν αποτελεί ποιητικό συμπαντικό υποκείμενο, ο Δίας δεν αποτελεί ενορατική αντανάκλαση των συμπαντικών δυνάμεων, αλλά πραγματικό υποκείμενο το οποίο ελέγχεται από το πραγματικό υποκείμενο Θεός μόνο διά της φυλακής της επαναλαμβανομένης και ντετερμινιστικά καθοριζομένης πράξης της ηθικής.

Αυτό εξάλλου το σημείο αποτελεί και το διαχωριστικό σημείο ανάμεσα στον αν-ηθικό Πρωταγόρα και το δήθεν ηθικό Σωκράτη. Ισχυριζόμενος ο μέγας σοφιστής ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέτρο του παντός αρνήθηκε να δώσει τη χροιά του προσδιοριζομένου και του συγκεκριμένου και του καθοριζομένου στον άνθρωπο και στις πράξεις του, μη δεχόμενος να διαχωρίσει δυαλιστικά τα όρια ανάμεσα στο νού και στην πράξη.

Η επιστροφή της Ελληνιστικής εποχής.

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος διαλύοντας τις πόλεις- κράτη μετέδωσε τον Ελληνικό λόγο στα πέρατα της Οικουμένης, Ξεκίνησε η Ελληνιστική εποχή, για πρώτη φορά οι άνθρωποι ενώθηκαν μπροστά στον Ελληνικό Λόγο: στην κοινή θέαση του θείου, της φύσης, του ανθρώπου: πλέον ο Νούς και οι κατηγορίες του έγιναν παναθρώπινα όργανα: η εσωτερικότης του Ελληνισμού και ο εκλεκτικισμός των Ελλήνων μυστών οι οποίοι διά του Ελληνικού λόγου επικοινωνούσαν με το Υπέρπέραν εχάθησαν αυτά, ο Λόγος (ειδικά μετά τον Επίκουρο και τους Στωϊκούς) κατέστη ένας χαρμόλυπος τρόπος ζωής ο οποίος με μαθηματική ακρίβεια ως τεχνική ζωής οδήγησε στο χριστιανισμό. Πλέον οι άνθρωποι έχοντας έναν νού και μία πράξη υποτάχθηκαν στην κυκλική κλειστότητα του κόσμου, πηγαίνοντας κυκλικά στη διάσταση αυτή, χάνοντας κάθε έξοδο προς το Όν: όλα ξεκινούσαν από το θεό διά της φύσεως κατέληγαν στον Άνθρωπο και τανάπαλιν. Ας προσέξουμε το ότι ο λόγος ως ομιλία περί του τι υπάρχει μόνον ως διάνοια επεκράτησε: πλέον δεν μετρούσε η ανθρώπινη εσωτερικότητα ως δυναμική πορεία στο όλον, αλλά η εν στάσει εδώ του τι έχω στο μυαλό μου: η Ελληνιστική εποχή σάρωσε την Ελληνική διασυμπαντική μυστικότητα, την έδωσε βρώση και πόση στα πλήθη του κόσμου.

Ο χώρος της Ελληνιστικής εποχής  ήταν η Ανατολή. Τα χρόνια πέρασαν, η βιομηχανική δύση έμοιαζε σε πολλά με την πόλη-κράτος και την εποχή της. Ήταν κλεισμένη στην ευρώπη,δεν είχε εξουσιαστική διέξοδο, επίσης εάν προσέξουμε θα ιδούμε ότι ο βασιλιάς και η εποχή του σκίαζε την αστική πλουτοκρατία όπως ο Δημοσθένης προσπαθούσε να συσκοτίσει τη δράση και τη λάμψη του Φιλίππου και του υιού του Αλεξάνδρου λίγο πρίν την πτώση της ΑΘήνας. Η Ευρώπη όμως κοντά στα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης είχε το ίδιο όπλο με τον Μεγάλο Αλέξανδρο το οποίο και ενεργοποίησε: τον Ελληνικό λόγο όπως αυτός σμιλεύθηκε μέσα στα μοναστήρια, εκεί που οι αντιγραφείς διέλυσαν την γνησιότητα του Ελληνικού λόγου για να τον παντρέψουν με το χριστιανισμό φαντασίωμα: όμως το έκαναν, έστω και με αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός έφθασε μέχρι τα χρόνια της Βαστίλλης και του Ρουσσώ και του Ροβεσπιέρου: και έδωσε το απόλυτο όν του Ροβεσπιέρου, την ανεξιθρησκεία του Βολταίρου, τις τρείς εξουσίες του Μοντεσκιέ, την κοινή βούληση του Ρουσσώ. Άλλος λόγος ήταν αυτός, διαφορετικός από του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο λόγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε δεχθεί όλες τις αλλοιώσεις του Αριστοτέλους και του Πλάτωνος αλλά παρέμενε Ελληνικός: είχε διώξει την Αθηνά ως συμπαντική σοφία και την είχε κάνει λογικές αρχές: είχε διώξει τον Ερμή ως πηγή ενωτική του Ολύμπου με τη γή και τα είχε όλα δώσει στην ανθρώπινη διάνοια.Είχε ετοιμασθεί δηλαδή να προσγειωθεί στο κάθε σπίτι της Ελληνιστικής εποχής.

H γένεσις του φύλου στην επική ποίηση.

Η Ιλιάδα γεννά τη διάσταση του Φύλου: κατά ένα μοναδικό τρόπο καταδεικνύει τον τρόπο διά του οποίου το σύνολο των οντολoγικών δυνάμεων διαχέεται στη θηλυκή και άρρενα μορφή. Ίσως δεν είναι υπερβολικό να συζητήσουμε ότι ο Όμηρος είναι ο διαμορφωτής της έμφυλης ταυτότητας των μετέπειτα ανθρώπων. Οι έμφυλες όμως ταυτότητες του Ομήρου έχουν έντονη οντολογική θεμελίωση και δεν είναι απλά περιγραφικές ταυτότητες ανθρώπων και ηθών και πράξεων.

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα σηματοδοτεί τη Γιγαντομαχία περί της ανθρωπίνης υπάρξεως: απασχολεί το σύνολο των οντολογικών δυνάμεων διότι στον τρωϊκό πόλεμο συμμετέχει το σύνολο των θεών : από την αναχώρηση της Αυλίδος ακόμη τότε που η Ιφιγένεια έπρεπε να θυσιασθεί αλλά η γυναίκα Ιφιγένεια έφυγε στην άπειρο φύση της Αρτέμιδος (1^η λύση): Η γυναίκα είναι η μορφή η οποία με βάση τις οντολογικές δυνάμεις που την απασχολούν απελευθερώνεται στο όλον ώς ελεύθερη πορεία δυνάμεων. Ώς Άρτεμις η οποία απελευθερωμένη γυρίζει στη φύση όπως το Όν στο χάος.

Ο Τρωϊκός πόλεμος απασχολεί τις δυνάμεις των θεών, δηλαδή τη δύναμη (Δίας), τη σοφία, (Αθηνά) , την ανδρεία (Άρης) , την νοημοσύνη (Ερμής), το φώς (Απόλλων), την εξυπνάδα (Ποσειδών) κ.λ.π. Άρα ερευνούμε τα εξής : Ποιες από αυτές τις δυνάμεις θα φιλοξενηθούν στην γυναικεία  και ποιες στην ανδρική μορφή; Κατ΄αρχάς ας υπενθυμίσουμε ότι και η γυναίκα και ο άνδρας στον Όμηρο είναι φυτά που έχουν τις ρίζες τους βαθέως μέσα στο Όν διότι οι δυνάμεις που τους κινούν ξεκινούν από το βάθος του Όντος και συνεχίζουν σε αυτό. Άρα η γυναίκα στον Όμηρο όπως και ο άνδρας είναι βαθεία οντολογική εσωτερικότητα και εμφανής μορφική εξωτερικότητα. Μοναδικά και ανυπέρβλητα μεγέθη.

Δομή διδακτικού σεναρίου.

 

Δομή Διδακτικού Σεναρίου

 

1. ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ

Τίτλος διδακτικού σεναρίου

 

Δημιουργός/οί

 

Βαθμίδα - Τάξη

 

Εμπλεκόμενες γνωστικές περιοχές και συμβατότητα με ΠΣ

 

- Γνωστικό αντικείμενο - Θεματικό πεδίο - Θεματική ενότητα

 

- Προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα όπως αναφέρονταιστο ΠΣ

 

- Σχέση με άλλεςθεματικές ενότητεςή/και θεματικά πεδία του γνωστικού αντικειμένου ή/και άλλα γνωστικά αντικείμενα

 

Χρονική διάρκεια

Ποιος είναι ο Μετάνθρωπος;

 

Το ερώτημα περί του Μετανθρώπου δεν είναι καινούργιο, είναι παλαιό, αλλά είναι αδύνατον στην απάντησή του για πολλούς και διαφόρους λόγους όπως θα ιδούμε στη συνέχεια. Ας ξεκινήσουμε από την πρόθεση –μετά: τι σημαίνει η πρόθεση μετά;

Η πρόθεση μετά κοσμεί κατ΄αρχάς ρήματα της Ελληνικής γλώσσης: μέτειμι (συμμετέχω) μεταβαίνω (μετά του άλλου βαίνω=προχωρώ προς κάποιο προορισμό αλλά σε σχέση με κάποιον ή κάτι). Μετατρέπω, αλλάζω τη φύση κάποιου πράγματος: καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η πρόθεση μετά σημαίνει το επόμενο βήμα πορείας, εξέλιξης και εκτύλιξης των ενεργειών που σηματοδοτούνται μέσα από τις κινήσεις που αντιπροσωπεύουν τα ρήματα αλλά και τα ονόματα.

Η συζήτηση περί του μετανθρώπου είναι τελείως λάθος διότι για να γνωρίσουμε τον μετάνθρωπο θα πρέπει να γνωρίζουμε και να ξέρουμε τον προάνθρωπο. Αυτό όμως δεν ισχύει για πολλούς και διαφόρους λόγους. Λόγω του χριστιανισμού (κυρίως) έχουμε ξεχάσει τον προάνθρωπο άρα δεν μπορούμε να ομιλήσουμε για τον μετάνθρωπο ώστε να αποδώσουμε όλο το εύρος διαφοροποίησης και εξέλιξης του ανθρώπου: απλά σε σχέση με ό,τι έχουμε καθορίσει άνθρωπο συζητούμε για τον μετάνθρωπο, τρομοκρατημένοι κυρίως επειδή χάνεται το υποκείμενο της βίβλου αυτό το καλό ανθρωπάκι που υπακούει στο θεό και δεν γνωρίζει κάποιον άλλο δρόμο πέραν αυτού: φαίνεται λοιπόν ότι ο μετάνθρωπος είτε είναι ένας άλλος δρόμος από αυτόν του θεού είτε είναι ο ίδιος δρόμος ο οποίος συνεχίζει και αλλάζει το μοντέλο ανθρώπου που έχουμε στο μυαλό μας: άρα ο μετάνθρωπος μπορεί να είναι το τελευταίο εξαρτημένο στάδιο του χριστιανισμού και ο άνθρωπος να μην θέλει να πιστέψει ότι ο καλός θεός θέλει να τον καταστρέψει να τον ψηφιοποιήσει ώστε πλέον τίποτε εδώ να μην υπάρξει ώς καλό και ο άνθρωπος να αναπολεί και να ελπίζει την πορεία του προς τον ουρανό.

Μετάνθρωπος δεν υπάρχει, ανθρώπινη εξελικτική διαδικασία υπάρχει. Το τεράστιο λογικό λάθος που κάνουμε είναι το ότι αγνοούμε ηθελημένα ότι άνθρωπος δεν υπάρχει, ο άνθρωπος είναι ένα επινόημα κάποιων νόων οι οποίοι εμφύτευσαν στο ανθρώπινο μυαλό ότι αυτή η μορφή θα ονομάζεται άνθρωπος. Ο Αριστοτέλης ίσως αυτό εννοεί στα Μεταφυσικά του όταν αναφέρει –τελείως αυθαίρετα- ότι αυτή η μορφή και η συνεπαγομένη ειδικότητά της σε σχέση δυνάμεων θα λέγεται άνθρωπος. Αυθαίρετα το σύνολο των δυνάμεων που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη μορφή ονομάσθηκε άνθρωπος: πότε υπήρξε η πρώτη στιγμή, πότε οι δυνάμεις συνεζεύχθησαν σε ανθρώπινη μορφή: άγνωστον: η παλαιά διαθήκη βέβαια δεν ομιλεί για αυτή τη στιγμή, την οποία ούτε ο θεός ξέρει, διότι εάν διαβάσουμε προσεκτικά τη βίβλο θα καταλάβουμε ότι πρώτα υπήρξε ο άνθρωπος ώς μορφή και έπειτα ο θεός ήξερε τι άνθρωπο θα δημιουργήσει: αυτή η αντίστροφη ταυτοποιητική δύναμη αποκαλύπτει ότι πρώτα υπήρξε ο άνθρωπος και έπειτα ένας θεός να τον φτιάξει ώστε να κατοχυρωθεί επίσημα ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να κυριαρχήσει στη γή ώς έχων θείες δυνάμεις.

Ετυμολογία του ρ.ἀγαπῶ.

 

Το ρ. ἀγαπῶ παράγεται από το επίρρημα  ἄγαν + πα (πάομαι= αποκτώ). Εντύπωση προκαλεί ότι το ἄγαν γεννά ένα τέτοιο ρήμα: άρα το νόημα είναι η θέληση και η διάθεση υπερβολικά να αποκτήσω κάτι διότι διάκειμαι θετικά έναντι του άλλου. Ώστε το ἀγαπῶ κρύβει μέσα του την υπερβολή, για αυτό και στον χριστιανισμό ο Ιησούς διδάσκει την αγάπη στον υπερβολικό βαθμό (αγαπάτε αλλήλους). Άρα το «μηδέν ἄγαν» αναφέρεται σε ό,τι δεν ενέχει την καλή και ευνοϊκή προδιάθεση της αγάπης.

Ετυμολογία του ρ. .ἀγγέλjω- με αφομοίωση του j σε λ=αγγέλλω.

Σημαίνει : μηνύω, σημαίνω, λέγω, δηλώ.

Στον κόσμον των Ελλήνων η μήνυσις, ο λόγος, η δήλωσις, η διάχυσις της είδησης ήταν η συμπαντική ενεργοποίησις των όσων συμβαίνουν, η είδησις ήταν το οξυγόνο των Όντων: για αυτό και υπήρξε Θεός αγγελιαφόρος (Ερμής). Για αυτό και το αγγέλλω δίδει πολλά συνώνυμα και σύνθετα:ώστε μαζί με τις προθέσεις να καλύφθεί κάθε επίπεδο της πληροφορίας προς τον ουρανό τη γή τους Ανθρώπους και τους θεούς: