Ο θάνατος του Σωκράτους: Louis David (1877).

Πιστεύουμε τα εξής για αυτόν τον πίνακα:

Ο Σωκράτης ευρίσκεται σε όρθια λογική στάση επαφής με τις δυνάμεις που πρεσβεύει: δεν είναι ήρεμος ούτε ατάραχος διότι τα χέρια του και τα πόδια του ευρίσκονται σε στάση κινήσεως: όμως είναι δημιουργικά αυτοκυρίαρχος διότι η ελικοειδής κίνησις των άκρων του φανερώνει ότι κινείται πνευματικά και ψυχικά πανέτοιμος για το μεγάλο αυτόβουλο ταξείδιον: Η αριστερά χείρ του είναι σε ορθή γωνία με υψωμένο το δείκτη: σαφέστατα δείχνει τον ουρανό και την μελλούμενη επίσκεψή του στον κόσμο των Ιδεών, επίσης η ορθή γωνία του χεριού του φανερώνει την πλήρη αυτοκυριαρχία του και την τελειότητα των σκέψεών του διότι το χέρι του ως απόληξη εσωτερικών δυνάμεων τις θέτει στην ισορροπία της αρμονικής ορθής γωνίας η οποία ορθή γωνία θαυμάσθηκε από τον Πυθαγόρα ποικιλοτρόπως: Επίσης το αριστερό χέρι δεν είναι το χέρι της λογικής, επικοινωνεί με το δεξιό εγκεφαλικό ημισφαίριο και είναι το ενορατικό απηγορευμένο από τη θρησκεία χέρι ( οι χριστιανοί κάνουν το σταυρό τους με το δεξί χέρι ως επικοινωνούν με το αριστερό έλλογο ημισφαίριο του εγκεφάλου) άρα ο Σωκράτης καταδεικνύει ότι δεν θα πρέπει να ακολουθούμε τη λογική όσο το άπειρο ενορατικό συμπαντικό συναίσθημα μέσα μας το ενώνων ημάς με το Όν, από αυτήν την άποψιν ο ζωγράφος θέτει το Σωκράτη να αναιρεί την εμμονή του Πλάτωνος στη νοησιοκρατία, εδώ ο Σωκράτης εμφανίζεται ως συναισθηματικά πράττων και αναχωρών.

Το σώμα του διδασκάλου είναι ανελυμένο: σαν να ευρίσκεται σε έναν ιδιότυπο σταυρό: τα χέρια δημιουργούν γωνία ορθή και το αριστερό πόδι με το υπόλοιπο σώμα δημιουργεί το σχήμα του σταυρού: ο διδάσκαλος ανοίγεται στο σύμπαν και γνωρίζει ότι διά των χειρών και των πόδων επέρχονται όλες εκείνες οι συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες μας κυβερνούν και μας ταξιδεύουν :ήλθε ή ώρα του ταξειδίου και ο διδάσκαλος ανοίγει το σώμα του σε όλες τις δυνάμεις οι οποίες τώρα είναι σε φάση ανόδου: δεν είναι τυχαίο ότι και οι χριστιανοί ίδια σταυρική στάση επέλεξαν διά τον Ιησού: όλοι οι θάνατοι δεν είναι ίδιοι: γνωρίζουμε ότι ανάλογα με το πώς θα πεθάνεις ανάλογα το έσω θα ταξιδεύσει στο επόμενο σύμπαν: ο ελευθεριακός σταυρωτός θάνατος (όπως του Σωκράτους) απελευθερώνει τις εσωτερικές δυνάμεις του μαιευτικού και τις ωθεί προς την τελείαν αναχώρησιν.

Το περιβάλλον είναι θλιβερό και σκοτεινό ενάντια στο Ελληνικό φώς, θυμίζει περισσότερο βιβλικό περιβάλλον: ο Πλάτων αν και νεώτατος όταν έφυγε ο διδάσκαλος παρουσιάζεται γέρων ίσως διότι ο ζωγράφος απέδωσε το γηρασμένο από τη στενοχώρια έσω και όχι το σωματικό νέο έξω: Αποδίδεται η αξιολογική διαφορά του Σωκράτους με τους μαθητές του: σχεδόν όλοι θρηνούν και είναι διαφορετικοί από την υπερήφανη στάση του διδασκάλου διότι είναι ο όχλος, οι ανήμποροι, αυτοί που δεν κατάλαβαν τίποτε από το δίδαγμα του διδασκάλου ή το κατάλαβαν μόνο θεωρητικά: ο ένας που κρατεί τον αριστερό πόδα του Σωκράτους είναι ο χείριστος όλων διότι μάλλον προσπαθεί να τον εμποδίσει και να τον ψευτοπαρηγορήσει μη καταλαβαίνοντας το οντολογικό  θέμα που διακυβεύεται: ο Σωκράτης πρέπει να απαντήσει στο Θουκυδίδη και να δώσει τη δική του απάντηση ες αεί: ο άνθρωπος ένα τρόπο έχει να καθαγιάσει την αισχρά φύση του: να φύγει από το περιβάλλον της αισχρότητας, ο άνθρωπος ο ταξιδεύων στο σύμπαν αποκαθίσταται και είναι η απάντηση στο Θουκυδίδη, διότι όταν η ψυχή ευρεθεί στο σύμπαν καθάρεται και αποκαθίσταται στην ύστατη οντική της πορεία. Το παιχνίδι είναι οντολογικό και κανείς εκεί δεν φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει: λείπει η νεότητα, λείπει ο Αλκιβιάδειος χαρακτήρας, μάλλον όλοι είναι γέροι από στενοχώρια αλλά και νέοι κλαίοντες: ο ζωγράφος δεν εθέλησε να μεταφέρει το κλίμα του γυμναστηρίου όπου ο Σωκράτης ωμιλούσε σε νέους πεπαιδευμένους δυνητικά σώματι και πνεύματι: το βιβλικό περιβάλλον δείχνει την ανείπωτη θλίψη όλων για την αναχώρηση του διδασκάλου.

Ο ένας δείκτης είναι υψωμένος: η μία αλήθεια, το Έν υπάρχει:

υλικό για την 5η ενότητα νεοελληνικής γλώσσας γ΄γυμνασίου.

 

Η αξία της ειρήνης:

·        Ευημερία, πρόοδος ανθρώπων και κοινωνίας.

·        Ασφάλεια, αυτοπεποίθηση, πίστη στο μέλλον.

·        Σεβασμός ανθρώπινων δικαιωμάτων, ύπαρξη ελευθερίας και δικαιοσύνης.

·        Βελτίωση βιοτικού επιπέδου του ανθρώπου, προσπάθεια επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων, δημιουργία δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας.

·        Άνθηση γραμμάτων και τεχνών, η επιστημονική έρευνα στην υπηρεσία του ανθρώπου.

·        Συνεργασία, συναδέλφωση λαών, προώθηση διαλόγου ως μέσου επίλυσης των διαφορών.

Αίτια πολέμου:

·        Οικονομικά –> Τα συμφέροντα και ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών / η ανάγκη πρόσβασης σε πηγές ενέργειας, σε πρώτες ύλες και ο έλεγχος των αγορών.

·        Πολιτικά –> α) Η ιμπεριαλιστική (επεκτατική) πολιτική ορισμένων κρατών, β) η προσπάθεια των υπερδυνάμεων να αποκτήσουν ηγεμονικό ρόλο στη  διεθνή σκηνή.

·        Ιδεολογικά –> Ο πολιτικαντισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός και ο ρατσισμός.

·        Ηθικά  –> Η ανθρώπινη απληστία, η έλλειψη ανθρωπιστικής καλλιέργειας, ο αμοραλισμός

·        Άλλα αίτια –> α) Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού (αναζήτηση ξένων εδαφών),β) προαιώνιο μίσος μεταξύ χωρών, γ) εμφύλιοι πόλεμοι (σύγκρουση κοινωνικών τάξεων ή θρησκευτικών ομάδων).

Συνέπειες πολέμου:

·        Εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας του ατόμου (απώλεια ανθρώπινων ζωών, τραυματισμοί, βασανιστήρια, πείνα κ. α).

Λεξικόν δημώδους Ελληνικής Ε.Κριαρά. 

Πατήσθε στο σύνδεσμο.

Εξαιρετικός σύνδεσμος για το υλικό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού σε σχέση με το Βυζάντιο. 

Πατήσθε στο σύνδεσμο.

Βιβλίο έκθεσης έκφρασης γ΄λυκείου (πατήσθε στο σύνδεσμο). 

περί του κειμένου της εκθέσεως: οι αρετές του κειμένου.

 

Κειμενικές λειτουργίες.Οι βασικές  λειτουργίες που αναγνωρίζονται σε κάθε κείμενο(DeBeaugrande,  R., Dressler, W. 1981:5, Αρχάκης 2005:59-63, Ματσαγγούρας 2001:47), ανεξαρτήτως του είδους και του στόχου του,είναι:

α) Η συνοχή (cohesion): αναφέρεται στους γραμματικούς τρόπους σύνδεσης των δομικών στοιχείων του κειμένου. Γενικότερα αφορά στα ποικίλα γλωσσικά μέσα, με τα οποία οι προτάσεις συνδέονται μεταξύ τους, ώστε να αποτελέσουν μεγαλύτερες ενότητες λόγου.

β) Η συνεκτικότητα (coherence): αναφέρεται στις εννοιολογικές συνδέσεις των δομικών στοιχείων, τις οποίες προβάλλει στον αναγνώστη το κείμενο. Είναι η αλληλουχία σημασιών, που καθιστά ένα κομμάτι λόγου κατανοητό ως κείμενο.

γ) Η προθετικότητα (intentionality): είναι οι γενικότερες πεποιθήσεις, στάσεις και επιδιώξεις του δημιουργού (Μπαμπινιώτης 1984: 123). Η κωδικοποίηση ενός μηνύματος, η γλωσσική του δόμηση έχει ως σκοπό την αποκωδικοποίησή του από τον αναγνώστη στον οποίο απευθύνεται. Επομένως, η προθετικότητα είναι ο παράγοντας που μας υποδεικνύει ότι ο πομπός ενός κειμένου (προφορικού ή γραπτού) έχει συνειδητή πρόθεση επίτευξης συγκεκριμένων στόχων με την  παραγωγή του κειμένου του, δηλαδή η προθετικότητα αναφέρεται στην επικοινωνιακή λειτουργία και το μήνυμα που έχει κατά νου ο συγγραφέας.

δ)  Η πληροφορικότητα (informativity): είναι ο παράγοντας που μας υποδεικνύει ότι, για να είναι αποδεκτό ένα κείμενο, πρέπει να περιέχει καικαινούριες πληροφορίες για συγκεκριμένους αποδέκτες και, δηλαδή η πληροφορικότητα αναφέρεται στον τρόπο και στο βαθμό που το κείμενο επαληθεύει ή διαψεύδει τις κειμενικές προσδοκίες του αναγνώστη.

Από το Θουκυδίδη στο Σωκράτη: πώς ο Αθηναίος ιστορικός προσέφερε το κώνειο στον Αθηναίο φιλόσοφο;

 

Από τη Μυθολογία των Ελλήνων έως το Λόγο των Ελλήνων, η ανθρώπινη εξέλιξη και πορεία περνά μέσα από δύο πολέμους: τον Τρωϊκό πόλεμο και τον Πελοποννησιακό πόλεμο: μετά από αυτούς τους πολέμους παύει να υπάρχει η Οντολογική Ελλάς και συνεχίζει να υφίσταται το νοητικό αντικαθρέπτισμα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλους, ένα ιδεατό κατασκεύασμα το οποίο απλά ως κιβωτός έσωσε όσα έπρεπε να γίνουν από τους ανθρώπους στη γή, στη βάση της θρησκειάς, του πολιτισμού, της πολιτικής, της κοινωνίας, της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τελικής ανθρωπίνης τελεολογίας: Η Οντολογική Ελλάς έφυγε στα άστρα και από εκεί συνέχισε ένα ταξείδι το οποίο κάποια στιγμή θα γνωρίσουμε: στο Όλον.

Ο Θουκυδίδης είναι αυτός ο οποίος έθεσε την ταφόπετρα στην προσπάθεια του οντολογικού Ελληνισμού να κατεβάσει τον Όλυμπό στη γή: ο ιστορικός είναι σαφής: για τα αίσχη του Πελοποννησιακού πολέμου φταίει και ευθύνεται η ανθρωπίνη φύσις: η αληθεστάτη αυτή πρόφασις: Τι και αν οι Θεοί έδωσαν τόσες δυνάμεις στους ανθρώπους, τι και αν ποιητές και φιλόσοφοι, τραγωδοί και δραματουργοί, ρήτορες και άλλοι χάλασαν και ξόδευσαν κόπο και γράμματα για να καλύψουν την πραγματική ανθρωπίνη φύση: Τόλμησαν οι Έλληνες να κρύψουν την χαοτική ανθρωπίνη φύση κάτω από το θείο ανθρωπομορφισμό, ο Δίας ζευγάρωνε και ως κύκνος και ως ταύρος αλλά ήταν και ο Πατήρ Θεών και Ανθρώπων: ο κένταυρος Χείρων μισός ίππος προσέφερε το Θείο Αχιλλέα, ο Οδυσσέας θείος και συνετός εξηφάνισε τους μνηστήρες και δεν μπόρεσε και δεν εθέλησε να τους συγχωρήσει: Συμμαχούσαν και με τους Πέρσες οι Έλληνες, στην Κέρκυρα Πατέρας έσφαζε τον υιό του, έγκλημα δεν υπήρξε που δεν έγινε, οι λέξεις ( θα μας πεί ο μέγας Ιστορικός) έχασαν και άλλαξαν κατά την ειωθυίαν φύσιν την σημασίαν των, και έχασαν την νοητική καθολικότητά τους, δεν σήμαιναν πιά στον Πελοποννησιακό πόλεμο καθολικές ιδέες και αξίες, διότι χάθηκε το κοινό των ανθρώπων: πλέον οι λέξεις σήμαινε ότι ήθελε ο καθένας ξεχωριστά:

Η ανακάλυψη του Θουκυδίδη είναι μεγαλοφυής και καθαρά Οντολογική: αντιαριστοτελική και αντιπλατωνική αλλά καθαρά σωκρατική: διότι αυτό το οποίο έκανε ο Πλάτων είναι  να φορέσει το προσωπείο του δήθεν καλού στο Σωκράτη διότι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης έθεσαν ως σκοπό της ζωής τους να κρυβούν από τη μεγίστη Θουκυδίδεια Αλήθεια: ότι για όλα φταίει η ανθρωπίνη φύσις, η οποία είναι αδήριτη, αμείλικτη, χάος και έρεβος, πορεία προς το άπειρον, χωρίς λόγο και συναίσθημα: όλα τα Ελληνικά όρια έσπασαν από τους ιδίους Έλληνες οι οποίοι μέσα από την Σπάρτη και την Αθήνα δοκίμασαν το μέγιστο ανθρώπινο πείραμα: μπορεί ο άνθρωπος να ομοιάσει προς κάτι το φαντασιακό όπως είναι η μορφή και οι αρετές της: προσπάθησαν οι Έλληνες: οι Αθηναίοι με τη φιλοσοφία και οι Σπαρτιάτες με τη δύναμιν: προσπάθησαν να μικρύνουν τον άνθρωπο ως Όν και να τον φανερώσουν ως μορφή και ύλη συγκεκριμένων ιδιοτήτων και αρετών:

Από τον Οδυσσέα έως το Σωκράτη, το τέλος της Αληθείας ή η μετάλλαξη Αυτής;

 

Τι ενώνει άραγε και τι χωρίζει τον Οδυσσέα σε σχέση με το Σωκράτη; Οι διαφορές τους είναι φυσικές μεταλλάξεις της μίας οντολογικής δυνάμεως που ενώνει τα πάντα, ή οι διαφορές τους ανοίγουν ανήκεστα χάσματα ανάμεσά τους τόσα ώστε να συζητούμε για το ότι ο Σωκράτης εξηφάνισε τις Οδυσσεϊκές οντολογικές αλήθειες ή τις παρουσίασε μεταλλαγμένες και προσιτές στον πολύ κόσμο μεταλλάσσοντας το οντικό μεγαλείο σε νοησιοκρατικό κατάστημα το οποίο έχει ως οροφή τη μεταφυσική και ως δάπεδο την εμπειρία και όλα αυτό φυλακίζει κάθε άμεση βιωματική αυτογνώση του όλου;

Ο Οδυσσέας κινείται ως Ύπαρξις ο Σωκράτης όχι, ο Σωκράτης είναι ακίνητος στο χώρο. Ο Οδυσσέας δεν σκέπτεται ο Σωκράτης μόνον αυτό πράττει. Ο Οδυσσέας πράττει και διά της πράξεως απελευθερώνει τις οντολογικές δυνάμεις του, ο Σωκράτης δεν πράττει διά της ομιλίας (συναναστροφής) απελευθερώνει εσωτερικές μυστικές δυνάμεις του ανθρώπου: Ο Οδυσσέας δεν χρειαζόταν να πίει το κώνειο διότι βίωνε την ερίβωλον Φθίαν, όλα τα επίπεδα ζωής και θανάτου, διότι δεν σκεπτόταν αλλά βίωνε: ο Σωκράτης αντίθετα ακίνητος στο χώρο εάν δεν έπιε το κώνειο δεν υπήρχε περίπτωση να βιώσει όσα βίωσε ο κατεβαίνων στον Άδη Οδυσσέας: Ο Οδυσσέας είναι ήρωας ως βιωματικός ενορατικός σύνδεσμος ανάμεσα σε Γή και Όλυμπο, ο Σωκράτης είναι αντιήρωας σύνδεσμος νοητικά του Εδώ και του Εκεί, ο Οδυσσέας έχει σύνολο μορφής και πράξης εντυπωσιακής ενώ ο Σωκράτης σύνολο μορφής και σκέψης, εξωτερικά ο Ιθακήσιος Βασιλεύς είναι επιβλητικός ο Σωκράτης είναι αποκρουστικός: άρα ενώ ο Οδυσσέας θεωρεί ότι ο άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα αλλά ένα ενιαίο όλον κίνησης πέρα από σκέψη και πράξη που χρειάζεται ένα επιβλητικό σύνολο οντικών δυνάμεων ( ως σώμα και πνεύμα αλλά ενιαίως) ο Σωκράτης υποπίπτει σε έναν άγνωστο στον Όμηρο δυαλισμό, το σώμα αχρηστεύεται και γίνεται απαραίτητος μόνον ο Νούς: άρα ο Άνθρωπος αχρηστεύεται ως όλον (ο Ήρωας ταύτιζε στην εντυπωσιακή του εμφάνιση τη μία δύναμη η οποία ως σωματικοπνευματική τον οδηγούσε στο σύμπαν) και αποκτά σημασία μόνον ως κρυφή διασκεπτική οντότητα. Άρα ο Οδυσσέας παύει να υπάρχει ως ενιαία οντολογική αδιάσπαστη δύναμις η οποία άμεσα και βιωματικά προχωρεί στο σύμπαν ως τέτοιο, στο Σωκράτη έχουμε τον ακίνητο άνθρωπο ο οποίος πνευματικά φέρει στο νού του μέρος του σύμπαντος χωρίς να ασχοληθεί βιωματικά με αυτό.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και έχει να κάνει με το ότι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης θυσιάζοντας τον οντολογικό άνθρωπο, αυτόν ο οποίος άμεσα και βιωματικά ως μία δύναμις ανοίγεται στο Όν ως τέτοιο, άνοιξαν το δρόμο στην θρησκευτική πολιτική και κάθε άλλου είδους εξουσιαστικότητα η οποία διά θεού και ηθικής έκλεισαν το σύμπαν, αρπάχθηκαν από μέρος ιδεών και διά της  επιτρεπτέας σκέψης έφεραν όσο σύμπαν ήθελαν στον άνθρωπο της υποταγής.

Θεωρία έκθεσης – έκφρασης Λυκείου. Διάκριση συλλογισμών.

 

Ως προς τη συλλογιστική πορεία.

1.Παραγωγικός: από μία γενική θέση στην αρχή της παραγράφου έχουμε μετάβαση σε μία ειδική στο τέλος της: βέβαιο συμπέρασμα.

Εφαρμογή:

Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σύμφυτη με τη δημοκρατία.

Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης αναγνωρίζεται ως ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.

Άρα κάθε δημοκρατική πολιτεία προστατεύει την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης των πολιτών της.

Εκτίμηση: Ο συλλογισμός βέβαια είναι παραγωγικός. Στην πρώτη (μείζονα) προκείμενη διατυπώνεται μία γενική θέση που αφορά τη σύνδεση της δημοκρατίας με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία τα οποία και είναι αποδεκτά από όλους. Στην δεύτερη προκείμενη (ελάσσονα) γίνεται αναφορά σε μια  ειδικότερη έννοια δηλαδή την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης ως ένα από τα προαναφερθέντα ανθρώπινη δικαιώματα. Τέλος καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που αφορά σε αυτή την ειδικότερη έννοια της δεύτερης προκείμενης, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης.

Η πορεία βέβαια είναι από το γενικό προς το ειδικό.

 

2. Επαγωγικός: από μία ή περισσότερες ειδικές θέσεις στην αρχή της παραγράφου έχουμε μετάβαση σε μία γενική στο τέλος της παραγράφου. Πιθανόν συνήθως συμπέρασμα (ατελής επαγωγή). Όταν περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους περιπτώσεις τότε η επαγωγή και το συμπέρασμά της είναι βέβαιο (τελεία επαγωγή).

Εφαρμογή:  

Περί της θυσίας του αλεκτρύονος από τους μαθητάς του Σωκράτους.

 

Ας ασχοληθούμε και με τον αλεκτρύονα, αφού κατ΄αρχάς υπενθυμίσουμε την όλη ιστορία. Ολίγον πρίν ο Σωκράτης να πίει το κώνειο και να ταξιδέψει στην ερίβωλον Φθίαν, ο Σωκράτης απευθύνεται στον Κρίτωνα ζητώντας του να προσφέρει ως θυσία στο ιατρό Ασκληπιό έναν κόκκορα λέγοντάς του: «τω Ασκληπιώ οφείλομεν αλεκτρύονα, αλλά απόδοτε και μη αμελήσητε» (118a7-8, Φαίδων). Η κίνηση αυτή του Σωκράτη η οποία – ας σημειώσουμε- είναι πολυσυζητημένη- ερμηνεύεται διττώς, και βέβαια πολύ ενδιαφέρει την όλη μας εδώ έρευνα: κατ΄αρχάς ο Σωκράτης με αυτά τα λεγόμενά του, με την απαίτησή του να θυσιασθεί ένας αλεκτρύονας στο Θεό Ιατρό Ασκληπιό, αποδίδει την πίστη στον δυαλισμό σώματος και ψυχής: προσπαθεί να είπει ότι όπως ο κόκκορας απελευθερώνεται από το σώμα του και διά της θυσίας του η δύναμις που τον κινεί απελευθερώνεται στο σύμπαν, παρόμοια και ο άνθρωπος όταν πεθαίνει χωρίζεται η ψυχή εκ του σώματος, και απελευθερωθείσα η ψυχή ταξιδεύει στους οντολογικούς δρόμους της: ουσιαστικά ο Σωκράτης προχωρεί σε μία θεατρικοποίηση του παναρχαίου εθίμου της θυσίας: όπως θα απελευθερωθεί το ένδον του αλεκτρύονος και θα συνεχίσει το αχανές ταξείδιόν του παρόμοια και ο Σωκράτης διά του κωνείου θα αφήσει το σώμα του και το οντολογικό ένδον μέρος του θα συνεχίσει το οντολογικό ταξείδι.

Παραδίδεται όμως και ακόμη μία εξήγηση: Ο αλεκτρύονας απαρτίζεται συμβολικά από δύο μέρη: το ορατό και το αόρατο: αφαιρώντας το ορατό τον απελευθερώνεις από όλα όσα απαρτίζουν το αόρατο μέρος του το οποίο απελευθερωμένο ταξιδεύει στο σύμπαν και στη συνέχειά του: παρόμοια και ο άνθρωπος: χάνοντας και θυσιάζοντας όλα όσα ψευδή έχει ο άνθρωπος στο νού του (δοξασίες, ψεύδη κ.α) απελευθερώνεται από όλα όσα πρέπει να θυσιάσει και ελεύθερος συνεχίζει το ταξείδι του. Η θυσία αυτή αποδίδει πλήρως την μαιευτική τέχνη του Σωκράτους ο οποίος διαρκώς θυσίασε τις δοξασίες, τις κοινωνικές επικαλύψεις, τα ψεύδη, προκειμένου ελεύθερο το πνεύμα του να προχωρήσει προς τους συμπαντικούς δρόμους του. Εξάλλου και οι θυσίες προς τους θεούς αυτή ακριβώς τη νοηματική είχον, να φανεί ότι απελευθερώνεται το αιώνιο μέρος του ζώου και χάνεται το φθαρτό.

Ετυμολογίες.

 1.Ξεκινά ο Ήλιος περί την ροήν (πρωΐ) την πορεία του, την αποστολή του, και σταδιακά φθάνει ες πέρας (εσπέρα) την αποστολή του αυτή: Δεν ρέει Φώς νη εκ ρέει= νύξ έρχεται, σταδιακά και πάλι εκκινεί περί την ροή.

2.Λέμε λοιπόν " αγόρασα τούτο φθηνά". Η φιλοσοφία της λέξεως "φθηνά" αποκαλύπτει την οικονομική σκεπτική των Ελλήνων: κάποια πράγματα τα οποία θεωρώ σημαντικά ή δεν θέλω ναν αποκομίσω κέρδη από αυτά οι Έλληνες τα έδιδαν στους άλλους οι οποίοι είχαν και την ευθύνη τους, αποκτούσαν λοιπόν σχέσιν ευθύνης πρός αυτά τα πράγματα: άρα αυτό το πράγμα ήταν "φθηνό" από την ευθύνη με την οποία το αποκτούσε κανείς, από τη λέξη ευθύνη με παραφθορά εξάγεται το φθηνό: σταδιακά η υλική επικράτηση του παντός βοήθησε να ταυτισθεί η λέξη φθηνά με λίγα χρήματα όμως δεν σημαίνει αυτό, σημαίνει ότι αποκτώ κάτι χωρίς χρήματα διότι φέρω την ευθύνη του (ευθυνό=φθηνό). Εξαιρετική συνώνυμη λέξη απαντάται στον Αγησίλαο του Ξενοφώντος όπου λέγεται ότι ο Μέγας Σπαρτιάτης ανήρ αποκτούσε φίλους μέσα από αντιπροίκες(ευθύνες (φθηνές) δηλαδή απέδιδε πράγματα χωρίς χρήματα αλλά τα έδιδε στην ευθύνη των άλλων που τα χάριζε.

file:///C:/Users/home/Downloads/%CE%91%CE%9E%CE%99%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%97%CE%A3%CE%97%20%CE%A6%CE%99%CE%9B%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%9A%CE%A9%CE%9D%20%CE%9C%CE%91%CE%98%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%A9%CE%9D%20%CE%93%CE%A5%CE%9C%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%9F%CE%A5_compressed.pdf 

Τρόπος εξέτασης μαθημάτων Γυμνασίου (2021-2022) (Πατήσθε στο σύνδεσμο).

https://www.esos.gr/arthra/78224/tropos-exetasis-ton-mathimaton-gel 

Ο τρόπος εξέτασης των μαθημάτων του Λυκείου.

Πατήσθε στο σύνδεσμο.

Περί της Γενοκτονίας των ΕλληνοΠοντίων.

 

Οι Έλληνες του Πόντου ζούσαν οργανωμένοι σε ακμάζουσες Ελληνορθόδοξες κοινότητες. Ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο και την αγροτική οικονομία. Μεγάλα εμπορικά κέντρα ήταν η Τραπεζούντα η Κερασούντα και η Σαμψούντα. Το ονομαστόν «φροντιστήριον της Τραπεζούντας» που είχει ιδρυθεί προς τα τέλη του 17^ου αι. υπήρξε το κέντρο της Ελληνικής παιδείας στην περιοχή.

Ο ποντιακός Ελληνισμός παρόλο που δεν διατηρούσε άμεση επαφή με την Ελλάδα είχε διασώσει ένα χαρακτηριστικό ιδίωμα της Ελληνικής. Η επικοινωνία με την Κωνσταντινούπολη και τη νότια Ρωσία και το ζωηρό εμπόριο της Τραπεζούντας και των άλλων λιμανιών της Μαύρης θάλασσας εξηγούν το σχετικά υψηλό πολιτιστικό επίπεδο και την εξαιρετικά ανεπτυγμένη συνείδηση της Ελληνικότητας των χριστιανών των παραλίων του αποκομμένου Πόντου, ο οποίος ακόμη και μετά την πτώση της Βασιλεύουσας ήταν ένα διαρκές λίκνο διατήρησης του αιωνίου Ελληνισμού.

Η επικράτηση των νεοτούρκων το 1908 (οι οποίοι όπως και ο κεμάλ ελέγχονταν από τα ισχυρότατα γερμανικά συμφέροντα στην περιοχή, οδήγησε στην αφ΄ενός ίδρυση του τουρκικού κράτους (το οποίο αντικατέστησε την πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία) και στην αφ΄ετέρου γενοκτονία των Αρμενίων, Ελληνοποντίων και στην ασύγκριτης τραγικότητας Μικρασιατική καταστροφή. Ουσιαστικά οι διωγμοί των Ελλήνων της περιοχής όπου οι νεότουρκοι εδημιούργησαν το τουρκικό κράτος είχαν ξεκινήσει από τις απαρχές του 20 ου αι, εντάθηκαν κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων αλλά και του πρώτου παγκοσμίου πολέομου με το σαθρό επιχείρημα ότι η προαιώνιος Ελληνική παρουσία στην περιοχή (η οποία σε κάθε περίπτωση είχε να κάνει με αναλλοίωτα ιστορικά Εθνικά και Πολιτιστικά χαρακτηριστικά) θα έθετε σε κίνδυνο τις τουρκικές πόλεις εάν αυτές δέχονταν Ελληνική επίθεση: Ελληνική επίθεση από τους Μικρασιάτες και τους Ποντίους οι οποίοι όχι μόνον ήταν πολιτισμένοι άνθρωποι αλλά και οικονομικά και κοινωνικά εξαιρετικής ευχέρειας και υπόληψης ώστε ήθελαν την Ειρήνη και τη Δημιουργία.

Γι αυτούς τους λόγους ξεκίνησαν οι εκτοπίσεις των Ελλήνων της Μικρασίας αλλά και του Πόντου  στο βάθος της τουρκίας, παράλληλα οργανώθηκαν τα τάγματα εργασίας στα οποία κατατάσσονταν άνδρες πάνω από την ηλικία των 45 ετών που οδηγούνταν για αγγαρείες στα λατομεία και δημόσια έργα στο βάθος της χώρας. Έτσι εξοντώθηκαν  εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου πράγμα που απετέλεσε αληθινή και διηνεκή τραγωδία για τον Ελληνισμό, ίδια βέβαια τύχη είχαν και οι Αρμένιοι.

απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: πέρα από τη ζωή και το θάνατο....

 

Εννοείται όμως ότι ο διαχωρισμός της ανθρώπινης ουσίας σε είδος και ύλη ως κάτι το ανθρωπίνως κινούμενο και όχι συμπαντικώς, γεννά καταστάσεις στο ανθρώπινο μυαλό και όχι στη συμπαντική συνέχεια. Ο διαχωρισμός μορφής (είδους) και σώματος (ύλης) ως αυθαίρετη ανθρώπινη κίνηση συνδέεται στενά με τη μυθολογία ζωής και θανάτου σε τέτοιο βαθμό ώστε άνετα μπορούμε να διατυπώσουμε το συμπέρασμα ότι η ζωή και ο θάνατος ως αντισυμπαντική διαρραγή της οντολογικής συνεχείας ευρίσκεται και μόνον στο ανθρώπινο μυαλό και όχι στη συμπαντική συνέχεια. Αφ΄ής στιγμής ο άνθρωπος επιδέχεται τον Αριστοτελισμό διχοτομισμό του Είναι του σημαίνει αυτοχρήμα ότι επιδέχεται ένα πρόσκαιρο και ένα διαρκές χαρακτηριστικό: η μορφή είναι το διηνεκές το οποίο ως μεταφορά των συμπαντικών δυνάμεων στον άνθρωπο κείται πέραν κάθε φθοράς: μοιραία όμως χωριζομένου αυτού του μεγέθους από το σώμα-ύλη αμέσως το σώμα-ύλη χαρακτηρίζεται από φθαρτότητα, διότι ο Αριστοτέλης προέκρινε την ανθρώπινη συνέχεια ως πολιτιστική ενδελέχεια υπέρ του ατομικού ανθρώπου, τον οποίο διεχώρισε σε μορφή και ύλη προκειμένου ο καθείς όταν χάνει το σώμα του να μεταφέρει το είδος του στους επομένους: η Αριστοτελική κοινωνική σκοποθεσία λοιπόν του θανάτου και της ζωής είναι έκδηλη διότι ο θάνατος και η ζωή στο πολιτικό σύστημα του Αριστοτέλους υπηρετεί την ιστορική διαιώνιση της ανθρωπίνης ουσίας, όπως την προσδιόρισε ο Αριστοτέλης: αφ΄ής στιγμής ο Σταγειρίτης θεώρησε τον ατομικό άνθρωπο, ατομική ουσία, συναποτελουμένη από ένα φθαρτό και ένα άφθαρτο μέρος (μορφή και ύλη) μοιραία διεκήρυξε την διαδοχή της αιωνίας υπάρξεως της μορφής και την πρόσκαιρο ύπαρξη της ύλης: όσο συνυπάρχουν κινείται η ύλη άρα αυτό είναι ζωή (γνωρίζουμε ότι ο Αριστοτέλης κατήργησε την πλατωνική αυτοκίνηση), όσο διαχωρίζονται η ύλη εξαφανίζεται και η μορφή παραμένει (θάνατος): καταλαβαίνουμε όμως το ανυπόστατο του όλου συλλογισμού: είναι απλά ένας συλλογισμός ο οποίος από τη στιγμή ειδικά που ταίριαξε με τη θρησκεία και τους εκπροσώπους της βρήκε πρόσφορο έδαφος ώστε να εξαπλωθεί στα πλήθη: Ορίζεται ο Άνθρωπος ως μορφή και ύλη: είναι αυθαίρετο αυτό διότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ένα μέγεθος τόσο άπειρο όπως είναι η μορφή που αρχίζει η δική μου μορφή και που του συνανθρώπου μας: επίσης: η ύλη του σώματος δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό συνταυτίζεται με τη μορφή ώστε όταν διαχωρίζονται ολοκληρωτικά η ύλη να έχει μεταλλαχθεί σε μορφή (μετατροπή του θνητού σε αθάνατο) ώστε να συζητούμε ότι όλα δεν είναι πορεία ζωής και θανάτου αλλά πορεία απλής εκτύλιξης, αναδιανομής, και ολικής αλλαγής και ύπαρξης όλων των δυνάμεων: Μέσα στο χάος του Όλου αυθαιρετεί ο Αριστοτέλης όταν υποστηρίζει ότι έτσι απλά μπορούμε αχανή μεγέθη όπως τα είδη και οι μορφές να τα αλληλοπεριχωρήσουμε σε υλικούς υποδοχείς όπως είναι τα σώματα. Επίσης: τα σώματα δεν είναι συνέχεια των μορφών και δεν αιωνοποιούνται μαζί τους; Επίσης: το εύρος της ατομικής μορφής μπορεί ποτέ να μην διαχωρίζεται από την συμπαντική συλλογικότητά του ώστε όλοι οι άνθρωποι να υπήρξαν, να υπάρχουν και θα υπάρχουν με χίλιους δύο τρόπους (ακόμα και αν δεχθούμε τη διαρραγή μορφής και ύλης ) ώστε είναι πολύ αντιοντολογικό έτσι απλά να θεωρούμε ότι σε κάποιο σημείο διαρρηγνύεται η ένωση μορφής και ύλης και επέρχεται ο θάνατος: εάν οι άνθρωποι υπάρχουν μετά τη διαρραγή μορφής και ύλης με έναν νέο οντολογικό τρόπο που δεν ήξερε ο Αριστοτέλης;

Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση

Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας

του Α.-Φ. Χριστίδη

https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=2 

Eξαιρετικό βιβλίο, πατήσθε σε αυτό το σύνδεσμο όπου το ανακαλύψαμε.

Ελένη Ευριπίδου, στ.951-986: διαγώνισμα.

 

ΘΕΟΝΟΗ	Πήγαινε μπρος εσύ να μου φωτίζεις και κατά την πρεπούμενη συνήθεια μες στον αιθέρα ανέμιζε το θειάφι, για να 'ρθουν τ' ουρανού πνοές καθάριες·
	με τη φωτιά καθάρισε το δρόμο, ανόσιο αν τον μόλυνε ποδάρι, και το δαυλό μπροστά μου δώθε κείθε κούνησε να περάσω.2 Έτσι τιμώντας τους θεούς, όπως ορίζω, πάλι μέσα	955
	την ιερή να πάτε φλόγα. Ελένη, τι λες για τα μαντέματά μου; Να τος ο άντρας σου ο Μενέλαος, έχει χάσει το είδωλό σου κι όλα τα καράβια. Ξέφυγες συμφορές, δυστυχισμένε,	960
	κι ήρθες χωρίς να ξέρεις αν θα μείνεις ή θα γυρίσεις πίσω στην πατρίδα· υπάρχει αμάχη στους θεούς για σένα,3 θα συναχτούν τη μέρα αυτή κι ο Δίας θα λάβει την απόφασή του. Η Ήρα,	965
	που πρώτα σε κατέτρεχε, σε στέργει4 τώρα και θέλει να γυρίσεις πάλι στον τόπο σου μ' αυτήν κι όλη η Ελλάδα να μάθει πως του Πάρη ο γάμος, δώρο της Αφροδίτης, ήταν ένα ψέμα·	970
	η Κύπριδα γυρεύει να εμποδίσει το γυρισμό σου, για να μη φανεί έτσι πως με το μάταιο γάμο της Ελένης της ομορφιάς επήρε το βραβείο. Η τύχη σου όμως κρέμεται από μένα·5 στον αδελφό μου άμα σε φανερώσω, χάθηκες, που το θέλει κι η Αφροδίτη,	975
	κι αν πάω με την Ήρα, θα σε σώσω σωπαίνοντας παρά την προσταγή του, να του το πω στη χώρα όταν θα φτάσεις.

Ποια ήταν η πραγματική αιτία του Πελοποννησιακού πολέμου;

 

Σε καμμία των περιπτώσεων δεν μπορούμε πλέον να δεχθούμε ότι η αιτία του οριακού για τον Ελληνισμό πολέμου, του Πελοποννησιακού πολέμου, ήταν η ζήλεια ή ο φθόνος που ένοιωθαν οι Σπαρτιάτες και λοιποί Πελοποννήσιοι για τους Αθηναίους: Προσπαθώντας να σημειώσουμε την πορεία του Ελληνισμού διαμέσου της Αρχαϊκής και Γεωμετρικής και Κλασσικής εποχής, διαπιστώνουμε ότι σταδιακά σταθεροποιήθηκαν τα κοινά Εθνικά χαρακτηριστικά (όπως αυτά αποδίδονται από τον Ηρόδοτο ως το όμαιμον, ομότροπον, ομόφυλον, ομόθρησκον, ομόγλωσσον) όμως ποτέ δεν εφθάσαμε σε ένα Πανελλήνιο Έθνος –Κράτος. Σε αυτό το σημείο έχει λανθασμένα προβληθεί το Εθνικό δήθεν ελάττωμα των Ελλήνων, η διχόνοια. Η διχόνοια όμως έχει συγκεκριμένες αιτίες οι οποίες είναι σημαντικές για το μέλλον ενός Έθνους και ενός Κόσμου.

Η αιτία του Πελοποννησιακού πολέμου ήταν η δομική οντολογική διαφοροποίηση της Αθήνας της αποθέωσης του νοός,  των φιλοσόφων, των γεφυραίων, των μετοίκων, από τη Σπάρτη, της δύναμης, της καθ΄εαυτής φυσικής συμπαντικής δύναμης, της ατομικής οντολογικής δύναμης και όχι τόσο της νοητικής:Εάν σκεφθούμε ότι από την αρχαϊκή εποχή έως την κλασσική εποχή οι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να επιτύχουν την ίδρυση ενός Πανελληνίου Έθνους, καταλαβαίνουμε ότι έφθασε η στιγμή ώστε να εξαχθούν και να φανερωθούν όλες οι οντολογικές διαφορές τους οι οποίες υπήρχαν από πάντα ώστε να ξεκαθαρίσει ποια Ελληνική τάση θα επικρατήσει: Η ζήλεια από την Σπάρτη προς την Αθήνα δεν ήταν αιώνια, όμως η διαφορά ανάμεσα σε μία πνευματική Αθήνα και σε μία συμπαντική Σπάρτη μετρούσε ζωή πολλών χρόνων, εάν σκεφθούμε τον διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης Αθηναίων και Σπαρτιατών.  Μας κάνει ιδιαιτέρα εντύπωση η πασίγνωστη φράση του Ξενοφώντος από τα Ελληνικά του (η οποία είναι αρκετά σημαντική τουλάχιστον σε αυτή μας την έρευνα (21-23): αναφέρεται λοιπόν: « οι εξόριστοι (όταν οι Σπαρτιάτες επικράτησαν του Πελοποννησιακού πολέμου και γκρέμισαν τα μακρά τείχη) γκρέμιζαν τα τείχη με τη συνοδεία των ασμάτων των αυλητρίδων διότι ενόμιζον ότι εκείνη η ημέρα ήταν η αρχή της ελευθερίας της Ελλάδος».

https://e-pimorfosi.cti.gr/anakoinoseis/45-pistopoiisi/478-ypovoli-aitisewn-a-epipedou 

Υποβολή Αιτήσεων Πιστοποίησης A’ Επιπέδου ΤΠΕ (πατήσθε στο σύνδεσμο).

Ιστορία β΄γυμνασίου. Γραπτή δοκιμασία.

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

ΟΜΑΔΑ Α ( Από τις πέντε ερωτήσεις επιλέγετε τρεις. Κάθε ερώτηση βαθμολογείται με 4 μονάδες)

 

1)      Να εξηγήσετε τους όρους: Θέματα, Εξελληνισμός της κρατικής διοίκησης.

 

2)      Να γράψετε δίπλα σε κάθε αριθμό της στήλης Α τον Αυτοκράτορα (Ιουστινιανός ή Ηράκλειος) που σχετίζεται.

  Στήλη Α

1 Κωδικοποίηση του Ρωμαϊκού  Δικαίου.

2 Αναστολή Νεοπλατωνικής Ακαδημίας

3 Δημιουργία Θεμάτων

4 Ανάκτηση Τιμίου Σταυρού

 

3)      Να γράψετε δίπλα  σε κάθε αριθμό της στήλης Α το γράμμα της στήλης Β που αντιστοιχεί 

σε αυτό. Δύο στοιχεία από τη στήλη Β περισσεύουν.

          Στήλη Α                                                          Στήλη Β

         1 Στάση του Νίκα                                             α Πέρσες

         2 Αγία Σοφία                                                     β Ανθέμιος και Ισίδωρος

         3 Ανατολή                                                         γ Φράγκοι

         4 Βορράς                                                           δ Δήμοι 

                                                                                   ε Σλάβοι                       

                                                                                   στ Πανδέκτης

                                                                                    

      4) Ποια κατάσταση επικρατούσε στο Βυζάντιο κατά το  δεύτερο μισό  του 6^ου και τις αρχές 

        του 7^ου αιώνα;

5) Τι γνωρίζετε για τις εκστρατείες του Ηρακλείου εναντίον των Περσών;

 Ποιος τον ενίσχυσε οικονομικά για να αναδιοργανώσει το στράτευμα του και ποιο αποτέλεσμα

 είχαν;  

Διαγώνισμα Ιλιάδος β΄γυμνασίου: Α 150-199.

 

Α.Κείμενο:

«Ωιμένα πανουργότατε, μ' αναίδειαν ενδυμένε, και ποιος από τους Αχαιούς θα δράμει, αν τον ζητήσεις, είτε εις ταξίδι πρόθυμος, είτε εις πολέμου αγώνα; Εγώ δεν ήλθα εξ αφορμής των λογχοφόρων Τρώων να πολεμήσ', ότι ποσώς εκείνοι δεν μου πταίουν· τα βόδια μήτε τ' άλογα δεν βγήκαν να μου πάρουν μήτε στην μεγαλόσβολην, την ανδροθρέπτραν Φθίαν ποτέ μου εβλάψαν τους καρπούς, ότ' είναι ανάμεσόν μας όρη κατάσκια πολλά και πέλαγ' αγριωμένα· αλλά για τον Μενέλαο και, αναίσχυντε, για σένα ήλθομεν όλοι εκδίκησιν να πάρομε των Τρώων, και συ, ω σκυλοπρόσωπε, λησμονημένα τα 'χεις. Και τώρ' αυτό το δώρο μου να πάρεις φοβερίζεις που 'ναι αμοιβή των κόπων μου κι οι Αχαιοί μου εδώσαν· κι ίσια με σε δεν έχω εγώ δώρο καλό ποτέ μου, όταν καλά τειχόκαστρα πατούμε της Τρωάδος· αλλά το βάρος του σφοδρού πολέμου πρώτος έχω εγώ και αν τύχει μοιρασμός, τρανό συ παίρνεις δώρο, κι εγώ με δώρο μικροστό και αγαπητό γυρίζω στες πρύμνες από τον σκληρόν αγώνα του πολέμου· στην Φθίαν τώρ' αναχωρώ· καλύτερα να γύρω στον τόπον μου με τα κυρτά καράβια, και δεν θέλω εδώ να μείνω ατίμητος τα πλούτη να σου αυξήσω». Και προς αυτόν απάντησεν ο μέγας Αγαμέμνων: «Φύγε, αν το θέλεις, φύγ' ευθύς· και χάριν μου να μένεις, εγώ δεν σε παρακαλώ· κοντά μου υπάρχουν και άλλοι να με δοξάσουν, κι έξοχα ο πάνσοφος Κρονίδης· και απ' τους διοθρέπτους βασιλείς συ είσαι ο μισητός μου· ότι την έριδα διψάς, τες μάχες, τους πολέμους· και αν είσαι τόσο δυνατός, είναι θεού το δώρον· σπίτι σου με τα πλοία σου και τους συντρόφους σου άμε, των Μυρμιδόνων δέσποζε· κι εγώ δε σε λογιάζω και στην χολήν σου αδιαφορώ· κι ιδού τι σου κηρύττω: Καθώς εμένα μου αφαιρεί την Χρυσηίδα ο Φοίβος —κι εκείνην με συντρόφους μου και με δικά μου πλοία θα στείλω — και το δώρον σου την κόρην του Βρισέως, εις την σκηνήν σου θα 'λθω, εγώ να πάρω, για να μάθεις, πόσο σου είμαι ανώτερος εγώ και να τρομάζει