Ποιος ήταν ο Νάρκισσος;

 

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο Νάρκισσος ήταν ένα πολύ όμορφος νέος ο οποίος μάλιστα αδιαφορούσε επιδεικτικά για την όποια αγάπη του επεδείκνυαν οι τριγύρω του. Μία ημέρα τυχαία τελείως, αντίκρυσετο είδωλό του στα νερά μιας πηγής(ας κρατήσουμε τον ισχυρο συμβολισμό του νερού,του τρομερού αυτού συμβόλου της συμπαντικής κατ΄αρχήνκίνησης)τόσο μάλιστα πολύ αγάπησε την εικόνα που είδε, τη δική του αναμφίβολα εικόνα,ώστε θέλησε να την αγγίξει και να την χαϊδέψει. Όπως όμως είναι εύκολα κατανοητό αυτό ήταν αδύνατο διότι με το που ακουμπούσε στο νερό την εικόνα αυτή αμέσως διαλυόταν.Στην επιμονή του επάνω προκειμένου να αγγίξει τη σχηματιζομένη εικόνα έπεσε στο νερό και πνίγηκε, φύτρωσε μάλιστα και το ομώνυμο πανέμορφο λουλούδι.

Δυστυχώς,κατά τη γνώμη μας, έχει επικρατήσει ότι η ιστορία του Ναρκίσσου συμβολίζει τον ωραιοπαθητικό θαυμασμό προς τον εαυτό μας.Νάρκισσος είναι αυτος ο οποίος αμετάπειστα καιπαθολογικά αγαπά και υπερθαυμάζει τον εαυτό του ώστε να ασχολείται μόνο και μόνο με το Εγώ του. Ναρκισσισμός (όπως θα διαβάσουμε και σε περίφημα γραπτά των Φρόϋντ,Γιούνγκ και άλλων λαμπρών εκπροσώπων της συγχρόνου ψυχολογίας)είναι η παθολογικά ωραιοπαθητική τάση να ερωτεύεται ο άνθρωπος τον ίδιο του τον εαυτό ώστε να θεωρεί  ότι είναι κάτι το τέλειο και να αυτοθαυμάζεται συνεχώς γι αυτό. Θεωρείται ότιο Νάρκισσος θεωρεί τον εαυτό του πάρα πολύ σημαντικό χωρίς κατ΄ανάγκη να έχει σημειώσει πολλές επιτυχίες στη ζωή του, φαντασιώνεται μάλιστα κατά τρόπο προσωπικό και άμετρο την πρόοδο, την  εξέλιξη, την επιτυχία και την καριέρα.Σύμφωνα μάλιστα με το Φρόϋντ ο Νάρκισσος είναι μία άλλη τάση αυτοσυντήρησης,ο Νάρκισσος προσπαθεί άρρωστα να συντηρήσει τον εαυτό του και όσα ο ίδιος ονειρεύεται για το ίδιο του το Εγώ.

Δεν συμφωνούμε με αυτά, τουλάχιστον θεωρούμε ότι άλλη σηματοδότηση και ιδεοδότηση έχει αυτός ο μύθος.Σύμφωνα με την προσωκρατική φιλοσοφία, και μάλιστα τον πολύ Ηράκλειτο, το Όν καθίσταται γνωστό στον άνθρωπο μέσα από τη διπλή του κίνηση, της καθόδου και της ανόδου.Αυτή η κίνηση θα ευρεθεί και στον Πλατωνικό Σωκράτη ο οποίος στην Πολιτεία ξεκάθαρα θα συζητήσει για την άνω οδό της ψυχής προς τη νήσο των Μακάρων. Από εκεί θα εισχωρήσει και στην ιδεολογική φαρέτρα και των  θρησκειών. Στο χριστιανισμό μάλιστα ο άνθρωπος  γεννάται ως άνθρωπος της αμαρτίας και μετά το βάπτισμα αναγεννάται έχοντας κληρονομήσει τη διάθεση της κληρονομίας του Παραδείσου.

Ο άνθρωπος λοιπόν μέσα στο Είναι υπάρχει δύο φορές και με δύο τρόπους,πρίν αποκατασταθεί στον Ένα και Μοναδικό εαυτό του,όταν η παρούσα διάσταση ολοκληρώσει την πορεία της και ο άνθρωπος ανακτήσει την πραγματική δυναμική του πορεία στο Όν πέρα από μορφές και εικόνες. Υπάρχει όταν η Ιδέα αυτού του κόσμου δημιουργεί διά της φύσης τις μορφές και τις ουσίες. Είναι η καθοδική στιγμή της διάστασής μας. Ο άνθρωπος βγαλμένος μέσα από τα σπλάχνα της ιδέας, ως μορφή και ύλη πέφτει στη γή, μέσα από το ύδωρ, τη γή, τον αέρα και το πύρ. Η μορφή του διαχέεται μέσα από τα υλικά και τις δυνάμεις της κίνησης της φύσης, σαν σε στοά διά της οποίας τελικά τίκτεται, γεννάται και υπάρχει.

Όταν υπάρξει αναζητεί την άνοδο,την ανάμνηση και την πράξη, την βούληση της υπέρβασης  του κόσμου χάριν της οντολογικής συνεχείας. Το ύδωρ του θυμίζει τη δημιουργία και την κίνηση, την κάθοδο και την εμφάνιση των μορφών και των ουσιών, αλλά και τον τρόπο υπέρβασης του Εδώ χάριν του Επέκεινα. Μέσα στο ύδωρ καθρεπτίζεται η μορφή του ανθρώπου όταν ήταν σε καθοδική στιγμή δημιουργίας. Με το να βλέπει ο άνθρωπος τη μορφή του στο νερό, θυμάται όλη τη στιγμή καθόδου του στη γή.Θυμάται τη στιγμή κατά την οποία η οντολογική  δύναμη η οποία τον συναποτελεί περιενεδύθη μορφή και ύλη, θυμάται όλη τη διαδρομή διά του ύδατος και των άλλων στοιχείων από τον κόσμο της ιδέας προς τον κόσμο της γης.

Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος μπορεί να αναμνησθεί όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες τον αποτελούν, τον γεννούν, τον κατευθύνουν και τον οδηγούν διά της υπέρβάσεως αυτού του κόσμου προς τον επόμενο κόσμο του Είναι. Άρα ο Νάρκισσος συμβολίζει την έσχατη στιγμή αυτοσυνειδησίας και οντολογικής αυτογνωσίας του ανθρώπου. Ο Νάρκισσος μέσα στο νερό, μέσα στη δύναμη η οποία κινεί την ιδέα προς όλες τις μορφικές και υλικές δημιουργίες, προσπαθεί να ξαναθυμηθεί τον εαυτό του όταν εδημιουργείτο ευρισκόμενος προς την κάθοδο, λίγο πρίν εξέλθει του ύδατος και υπάρξει ως άνθρωπος,μορφή και ύλη. Ο Νάρκισσος προσπαθεί μέσα στο νερό να θυμηθεί τον εαυτό του εν καθόδω, προκειμένου να θυμηθεί όλη τη δυναμική του κύκλου από την ιδέα προς τον άνθρωπο και πάλι προς την ιδέα. Διότι εάν πραγματικά μέσα στο νερό θυμηθεί όλον τον εαυτό του όταν αυτός εσχηματοποιείτο μέσα στο ύδωρ το δημιουργικό της καθόδου προς την ανθρώπινη μορφή, τότε πιο εύκολα θα προχωρήσει προς την αντίθετο πορεία ανόδου, προς την επιστροφή στο Είναι.

Ο Ναρκισσισμός λοιπόν είναι μία εκ των υψίστων γνωστικών ενεργειών του ανθρώπου. Ο άνθρωπος προσπαθεί μέσα από την αυτοεκτίμηση να ίδει μέσα στο νερό της δημιουργικής δύναμης την πρώτη του μορφή, να την φαντασθεί, προκειμένου να μετουσιώσει την οδό της καθόδου προς οδό ανόδου. Παρόμοια ο Νάρκισσος στο Σωκράτη θα μεταλλαχθεί, διότι ο Νάρκισσος Σωκράτης θα προσπαθήσει μέσα από το νερό του διαλόγου και της αγοράς να ανακαλύψει τα σπασμένα κομμάτια του ανθρωπίνου εαυτού, τα οποία συναρμολογούμενα οδηγούν και θα οδηγούν τον άνθρωπο προς τη χώρα των Μακάρων. Ο Νάρκισσος λοιπόν αποτελεί το πλέον θετικό σύμβολο οντολογικής αυτογνωσίας, αξιολογικής μετάλλαξης της καθόδου σε άνοδο, τη στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπο διά του ύδατος θυμάται την πρώτη του μορφή και ανακαλύπτει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες αντεστραμμένες πλέον θα τον οδηγήσουν στον κόσμο του Όντος.