Γιατί ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του; Μία εμβάθυνση στην έννοια της βρώσεως (φαγητού) του Άλλου

 

Γιατί ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του; Μία εμβάθυνση στην έννοια  της βρώσεως (φαγητού) του Άλλου.

Η ιστορία του Κρόνου είναι γνωστή, σύμφωνα με το Γκάθρι προέρχεται από τη βαθεία ινδοευρωπαϊκή παράδοση, η οποία σμιλεύθηκε στον Όμηρο και έπειτα, στην καθαρά Ελληνική παράδοση σταδιακά μετατράπηκε η έννοια του «τρώγω» τον Άλλον στην σύλληψη «γνωρίζω» τον Άλλον: εξάλλου εάν προσέξουμε η πράξη του φαγητού είναι πράξη συμβολικής γνώσεως: επιλέγουμε το φαγητό μας, όπως επιλέγουμε να γνωρίσουμε ένα αντικείμενο, τις καλές και κακές πλευρές του. Τις πλευρές που μας ωφελούν και μας προσφέρουν ευεξία και δύναμη. Αναλύουμε, διαλύουμε την τροφή όπως αναλύουμε και διαλύουμε τις ιδιότητες ενός αντικειμένου όταν θέλουμε να το γνωρίσουμε. Η τροφή εισέρχεται μέσα μας όπως η γνώση εισέρχεται μέσα μας, τρέφει το φαγητό τα ζωτικά όργανα και προσφέρει υγεία και ζωϊκή συνέχεια. Το ίδιο η γνώση; Εισέρχεται μέσα μας και μας προσφέρει σκέψη, ήθος, πράξη, ζωϊκή συνειδητοποίηση.

Η ιστορία του κόσμου μας ξεκινά μέσα από την έννοια του εσθίω, τρώγω: ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση αυτών που ξεκίνησαν αυτή την προέλευση του κόσμου μας, να τονίσουν ότι το πρώτο μέγεθος που χαρακτηρίζει τη διάστασή μας, ο Χρόνος, το σύνολο των σκέψεών μας και των πράξεών μας, ο Χρόνος, η διάρκεια την οποία έχει ως πίστωση δώσει το Όν στα όντα προκειμένου να ολοκληρώσουν αυτή τη μορφή του Όντος, την ανθρωπίνη μορφή, μέσα λοιπόν σε αυτόν τον Χρόνο όλα θα πρέπει να αναλυθούν ως εξωτερικότητα και εσωτερικότητα και να απορροφηθούν το ένα με το άλλο προκαλώντας νέες μορφές, γνώσεις, πράξεις, εξέλιξη. Εάν προσέξουμε η έννοια της βρώσεως (φαγητού) (ειδικά η σκηνή κατά την οποία ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του ) είναι η πρώτη μορφή οντολογικής διαλεκτικής. Είναι η ανταλλαγή δυνάμεων ανάμεσα σε αυτόν που τρώγει και σε αυτόν που τρώγεται: η σύνθεση είναι η σύζευξη της εξωτερικότητας και της εσωτερικότητας: αυτός ή  ό,τι τρώγεται ως εξωτερικότητα, εσωτερικοποιείται και προκαλεί νέες δυνάμεις υγείας, γνώσης, κίνησης, μέσα στο σώμα ή το μυαλό αυτού που έφαγε (σκέφθηκε, εγνώρισε): άρα η έννοια του τρώγω (πνευματικά ή  σωματικά) αποτελεί την γενεσιουργό αιτία του κόσμου μας. Για αυτό εξάλλου σμιλεύθηκε τόσο πολύ στον άνθρωπο, όχι όμως στα ζώα. Ο άνθρωπος όπως με το Λόγο ηρέμησε το όλον και το ανέλυσε σε ιδέες και αξίες, παρόμοια μέσω της φωτιάς (συμβολικού λόγου) ηρέμησε και την έννοια και τον τρόπο της τροφής: ο άνθρωπος σταδιακά τρώγει μαγειρεμένο και όχι ωμό φαγητό: όπως μέσω του λόγου μετατρέπει τα πάντα σε ιδέες και αξίες και τα εσωτερικοποιεί, παρόμοια μέσω της φωτιάς σμιλεύει την τροφή και την θέτει μέσα  του αφού την μετατρέψει σε ένα ωραίο και ευπαρουσίαστο φαγητό το οποίο έχει χάσει τη φυσική του αγριότητα.

Η ιστορία του Κρόνου μας θυμίζει ότι η ιστορία αυτού του κόσμου , αυτού του χρόνου, ξεκινά με την έννοια του τρώγω. Ο Κρόνος (χρόνος) δεν νοείται χωρίς την έννοια της διάλυσης, φάγωσης, βρώσης, άρα ανάλυσης και κατανόησης, εσωτερίκευσης και πράξης: όπως ο άνθρωπος τρώγει την ύλη παρόμοια αναλύει και εσωτερικοποιεί τα πνευματικά και ηθικά δεδομένα: οι κινήσεις αναλογικά είναι ίδιες: όπως χωνεύουμε το φαγητό αφού πρώτα το διαλύσουμε παρόμοια εσωτερικοποιούμε τη γνώση  αφού πρώτα την αναλύσουμε και την κατανοήσουμε: ‘Αρα η ιστορία  του Κρόνου ο οποίος τρώγει τα παιδιά του περνά το μήνυμα το οποίο δανειστικά πέρασε και η παλαιά διαθήκη: σε αυτόν τον Κρονικό δεσμό είμαστε όλοι πεινασμένοι άρα με πόνο και κόπο θα εσθίουμε , θα τρώγουμε υλικώς και πνευματικώς τα πάντα, οδηγούμενοι και στην υλική αλλά και στην πνευματική υγεία.

Η γένεση της γλώσσας.

 

Η γένεση της γλώσσας.

Τι πραγματικά είναι η γλώσσα; Σίγουρα δεν είναι η ακουστικότητά της, μόνο, το ύφος ή υφή της. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο από όλα αυτά. Γλώσσα είναι το σύνολο των ιδεών και των αξιών οι οποίες μεταφέρονται μέσω αυτής και κυβερνούν τις ζωές μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η γλώσσα συναποτελεί το πλέον ολοκληρωμένο εξουσιαστικό μέσο σε σχέση με τον άνθρωπο, επίσης θα πρέπει να καταλάβουμε κάτι το οποίο ίσως δεν έχει επισημανθεί αλλά είναι κάτι πολύ σημαντικό. Δεν ομιλούν οι άνθρωποι: είναι λάθος αυτό: τουλάχιστον δεν ομιλούν μόνον οι άνθρωποι το ανεπτυγμένο φθογγολογικό αλφάβητο το οποίο δημιούρησε τον κόσμο μας και την πολυσχιδή ιστορία  του.Ομιλεί ο αέρας όταν δέχεται τους νεκρούς ανελυμένους σε δυνάμεις, ομιλούν βέβαια και οι ενσώματοι άνθρωποι.

Ας συζητήσουμε αυτό το οποίο είναι κάτι πράγματι κατατοπιστικό: η μεγάλη αιτία της  γλώσσας (ομιλίας) δεν είναι ο άνθρωπος ούτε το μυαλό του. Αυτά έρχονται έπειτα: η μεγάλη αιτία είναι ο αέρας. Ο οποίος ακολουθεί και ανήκει σε ολους τους ανθρώπους: ο αέρας είναι ο πατήρ της γλώσσας, η γλώσσα είναι η συμφωνία ανάμεσα στους ανθρώπους για το πώς θα καταλαβαίνουν τους φθόγγους οι οποίοι είναι αέρας και τίποτε άλλο: άρα ο αέρας βάζει το υλικό και οι άνθρωποι το νοητικό συμβόλαιο.

Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε και κάτι άλλο το οποίο επίσης είναι πολύ σημαντικό (η γλώσσα ως ίδιον της ανθρωπίνης μορφής βοήθησε τον Αριστοτέλη να αναπτύξει την έννοια της ανθρωπίνης μορφής στα Μεταφυσικά του).Τι ακριβώς είναι η ανθρωπίνη μορφή: εάν απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα καταλάβουμε τη γένεση και τη ροή και την διατήρηση της γλώσσας. Η ανθρωπίνη μορφή δεν είναι μόνον η ύλη του σώματος και των οργάνων του: άρα η ανθρωπίνη μορφή είναι το σύνολο των πνευματικών και σωματικών δυνάμεων οι οποίες χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο: άρα ο άνθρωπος ομιλεί τη γλώσσα με την υλική δομή  του φωνητικού του συστήματος αλλά και με τις πνευματικές του δυνάμεις οι οποίες απλώνονται στο χρόνο και μετά θάνατον: ομιλούν οι ζωντανοί αλλά και οι νεκροί: διότι και οι ζωντανοί και οι νεκροί απολαμβάνουν τον ίδιο αέρα. Δεν φεύγουν σε άλλο σύμπαν στην ίδια διάσταση ζούν: άρα ο άνθρωπος δέχεται τους φθόγγους και τις λέξεις τους με τρείς τρόπους: από τον εαυό του, τους άλλους ζωντανούς, τους άλλους νεκρούς: άρα η γλώσσα είναι η παραμόνιμη διαχείριση των ιδεών και αξιών οι οποίες μέσα από ζωντανούς και νεκρούς φτιάχνουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο διαβιοί ο άνθρωπος: άρα όλα γύρω μας ομιλούν και ποτέ δεν παύουν να ομιλούν: το αγαθό, το καλό, το κακό, η λύπη και η χαρά κάθε μέσα εδώ και χιλιάδες χρόνια απασχολεί το νού και την  καρδιά κάθε ανθρώπου είτε από ζωντανούς είτε από νεκρούς πομπούς: αυτό το κατάλαβε ο Θαλής και φωνάζει ότι τα πάντα πλήρη θεών εστί: εννοούσε ότι όλα γύρω μας φωνάζουν και ομιλούν στο ανθρώπινο μυαλό: άρα η λέξη π.χ ενδελέχεια επέζησε γιατί την είπαν οι ζωντανοί, την επαναλαμβάνουν ως ανάμνηση υπενθύμιση ο νεκροί, την βλέπουμε γραμμένη στο βιβλίο: η λέξη αυτή  (όπως συλλήβδην οι λέξεις) κλείνουν τον άνθρωπο σε ένα σύστημα ιδεών και αξιών: ουσιαστικά οι ανθρώπινες μορφές όπως περιφέρονται στο σύμπαν (ζωντανοί και νεκροί) διά της γλώσσης αλληλοεξουσιάζονται, διότι η γλώσσα προκαλεί σκέψεις και πράξεις: χωρίς τη γλώσσα ο άνθρωπος ως αγνή ανεξάρτητος δύναμις θα είχε φύγει από αυτή τη  διάσταση. Είμαστε ό,τι ομιλούμε, υπάρχουμε (πρακτικά και θεωρητικά) διότι ομιλούμε.

Ας αναζητήσουμε τον τρόπο γένεσης της γλώσσης.

Η Πλατωνική προέλευση της θεραπείας του παραλύτου από τον Ιησού.

 

Η Πλατωνική προέλευση της θεραπείας  του παραλύτου από τον Ιησού.

Η καινή  διαθήκη μπορεί αναμφιβόλως να διαβασθεί κατά φιλοσοφικό μόνον  τρόπο. Υπό αυτό το πρίσμα θα κατανοηθεί ότι αποτελεί το μεταελληνιστικό τέλος της ανθρωποκεντρικής σωκρατικής φιλοσοφίας. Ο Ιησούς ως το ιδανικο ανθρώπινο μοντέλο (κατά το Σωκράτη) φαντάζει ως ο μετααπολογητικός Σωκράτης μέσα στα χρόνια:επαγωγικά λόγια, οριστικοί λόγοι, ο άνθρωπος ως το σημείο αναφοράς του κόσμου και των γνωστών δυνάμεών του, η υψηλή και ψιλή στάση έναντι του θανάτου, η διάκριση ψυχής και σώματος. Κυρίως όμως επανέρχεται κεκαλυμμένη μέσω των θελογικών εφευρημάτων (η βασιλεία του θεού, ο παράδεισος, η ανάσταση των νεκρών κ.λ.π) πλήρως η θεωρία  του Μένωνος περί την ανάμνηση, η θεωρία του Φαίδωνος περί την αθανασία της ψυχής, περί την σκληράν διάκρισιν της προϋπαρχούσης αθανάτου ψυχής και του φθαρτού σώματος. Θα λέγαμε ότι συλλήβδην η καινή  διαθήκη αποτελεί συνέχεια των πλατωνικών διαλόγων, επειδή μάλιστα έπρεπε το βιβλίο αυτό να επιβληθεί σε εκατομμύρια ανθρώπων ενεδύθη το θρησκευτικό λατρεία μανδύα προκειμένου  διά του θρησκευτικού συναισθήματος να επιβληθεί ευκολότερα στα πλήθη ώστε ξαφνικά οι βυζαντινοί λαοί να αποκτήσουν έναν νούν τον χριστιανικόν τρόπο σκέψης και πράξης.

Η πλατωνική λοιπόν προέλευσις της καινής διαθήκης είναι έκδηλος στα θαύματα αλλά και στις παραβολές  του Ιησού. Εξάλλου στη Γαλιλαία όπου πρωτοεδίδαξε –όχι στην Ιερουσαλήμ- ήταν αποικία (κατά κάποιον τρόπον Ελλήνων (υπήρχε πλουσιώτατο Ελληνικό παρελθόν (ναός του Διός κ.λ.π). Ας ασχοληθούμε με τη θεραπεία του παραλυτικού: του παραλυτικού της Καπερναούμ: Κατά Μάρκον , κεφ. Β΄, 1-12. Ο Ιησούς ευρισκόταν σε οικία, οι άνθρωποι όταν το έμαθαν (κάποιοι από αυτούς) έφεραν έναν παραλυτικό συγγενή τους. Ο Ιησούς (κατ΄αρχάς δεν του είπε: σήκω και περιπάτει, αλλά : αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι»: Έπειτα προκειμένου να ολοκληρώσει τη θεραπεία του παραλυτικού (ενώπιον των Φαρισαίων οι οποίοι αντιπροσώπευαν  το παλαιό κατεστημένο του τόπου) είπε το περίφημον: «άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει».

Κατ΄αρχάς ο Όμηρος αποθεώνει την έννοια της κινήσεως:  σημαντικά θαύματα του Ιησού έχουν να κάνουν με την κίνησιν: η κίνησις (σωματική και πνευματική  (η σωματική κίνησις των Ολυμπιακών αγώνων είναι προτύπωσις της πνευματικής αξιακής  κίνησης των Ανθρώπων προς τον Όλυμπον των αιωνίων δυνάμεων) αποτυπωνεται στον ωκύποδα και ωκύμορον Αχιλλέα, ο οποίος κινείται γρήγορα προς τον ουρανόν της Μοίρας του: ο Οδυσσέας επιτυγχάνει τον νόστον του μέσω της κινήσεώς του εις το πέλαγος των πολυτρόπων περιπλανήσεών του. Ο παραλυτικός είναι ο άνθρωπος ο οποίος ακινητοποιήθηκε και πρεπει να κινηθεί: ο Σωκράτης στον  Φαίδωνα, κατά τρόπο εκπληκτικής διαλεκτικής σαφηνείας, αποκαθιστά την αιωνία μεταζωϊκή και θανάτια κίνησιν της ψυχης: ο Θεός αποστέλλει κίνδυνον και ανάγκην ώστε ο Σοφός να κινηθεί προς την αιωνιότητα της Γνώσεως: όχι τυχαία ο Ιησούς αποκαθιστά την κίνησιν και περνά το μήνυμα: κινηθείτε,  η κίνησις είναι αυτή που  κινεί τα όντα στον σκοπόν των. Ο Σωκράτης κινείται προς την ερίβωλον Φθίαν όπως ο παραλυτικός κινείται προς την βασιλεία των ουρανών (πλατωνική ανάμνησιν του κόσμου των ιδεών).

Εις τον Φαίδωνα η αθανασία της ψυχής προϋποθετει την διάκρισίν  της από το σώμα το θνητό και το παθογόνο: ο παραλυτικός της Καπερναούμ εκκινείται σε αυτό το δυαλιστικό ξυρό μονοπάτι: η τελεία και καθαρά ψυχή κινεί το σώμα ακέραιο προς το θάνατο και την διακριτή απελευθέρωσιν σώματος και ψυχής:

Είμαστε όλοι θρησκευόμενοι.

 

Υπάρχει μή θρησκευόμενος Άνθρωπος; η απάντηση βέβαια είναι κατηγορηματικά όχι: όλοι είμαστε (εκόντες άκοντες) θρησκευόμενοι, διότι η βάση του κόσμου αυτού δεν είναι η φιλοσοφία αλλά η θρησκεία. Οι Μινωΐτες δεν είχαν Πλάτωνα αλλά είχαν θρησκεία, οι Μυκηναίοι δεν είχαν Αριστοτέλη αλλά είχαν θρησκεία. ο Όμηρος και η παλαιά διαθήκη ώς θρησκειες έκτισαν τον κόσμο, όλα αρχίζουν από θείες συλλήψεις πρίν ολοκληρωθούν σε μοντέλα ανθρώπων δημιουργημένων με θείες προδιαγραφές: ο Οδυσσέας όσο και ο Μωύσής δεν τολμούν να ξεφύγουν από τις επιταγές των θεών των. Άρα λοιπόν πρώτα πιστεύσαμε σε θεούς και έπειτα στον εαυτό μας: ακόμα και οι άθεοι (Πρωταγόρας) ήταν βαθέως θρησκευόμενοι διότι δέχονταν την αρετή η οποία είναι θεία έννοια ισόρροπης δημιουργίας του κόσμου: απλά ο άνθρωπος αρνειται την πηγή αλλά υιοθετεί το νερό της: ο Πλάτων και ο Σωκράτης είναι σημαντικοί όχι τόσο γιια αυτά που είπαν (μία προσεκτική μελέτη θα καταλάβει ότι η πλατωνική φιλοσοφία ισχύει επειδή ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στον κύκλο ανάμεσα στην ανύπαρκτη ιδέα και στον κατευθυνόμενο εαυτό του, ο Πλατωνισμός ισχύει επειδή χρειάζονται τα πανεπιστήμια ως εκκλησίες να κρατούν τους πιστούς καθηλωμένους πέρα από το ατομικό ξύπνημα του ατομικού δρόμου ο οποίος απελευθερώνει από τις φιλοσοφίες της πρόσκαιρης ιδέας) αλλά είναι σημαντκοί διότι είναι οι πρώτοι οι οποίοι έκρυψαν τη θρησκεία στη φιλοσοφία: καλλίτερα: είναι οι πρώτοι οι οποίοι τη Μινωϊκή και Μυκηναϊκή θρησκεία την βάφτισαν ιδέα, την έκαναν σκέψη, την ένωσαν με ηθική, την άρχισαν από το ανθρώπινο μυαλό, και ξαφνικά ο άνθρωπος ένοιωσε ότι είναι Νούς ανεξάρτητος και ελεύθερος: λάθος, μέγα λάθος: ο νούς είναι ο μεταμορφωμένος θεός των θρησκειών μέσα μας ο οποίος μας υποδουλώνει το ίδιο με  κάθε θεό: για αυτό εξάλλου ο Αχιλλέας μεταλλάχθηκε σε Σωκράτη, το εξωτερικό κάλλος σε εξωτερικό άσχημο αλλά δήθεν σε εσωτερική αρμονία (από πότε οι Έλληνες υιοθέτησαν το εξωτερικό μη κάλλος ως αρχή της ζωής των, το έκαναν όταν ο θρήσκος προχριστιανός Σωκράτης  τους έπεισε ότι ο Ελληνικός Οντισμός είναι πολύ χαοτικός και για αυτό θα πρέπει ένας θεός να στηρίξει τη θεατρικότητα και συγκεκριμενικότητα αυτού  του κόσμου: διότι ακριβώς αυτό  είναι θρησκεία: η συγκεκριμενικότητα της σκηνής αυτόύ του θεάτρου που λέγεται κόσμος όπου με σεναριογράφο το θεό ο άνθρωπος υποδύεται διαφόρους λόγους.

Για αυτό οι Αθηναίοι σκότωσαν το Σωκράτη: στην απολογία του Ξενοφώντος είναι πασιφανές ότι ο Σωκράτης υιοθέτησε έναν τέτοιο εσωτερικό θεό (και στο Μένωνα) άγνωστο στους Έλληνες αλλά γνωστό στους μετέπειτα χριστιανούς: ένα θεό κοινό σε  όλους ως ήθος και αρετές: ο Οντολογικος λησμονηθείς Ελληνισμός δεν τα ήξερε αυτά τα πράγματα: ήξερε την ατομικότητα του Αχιλλέως, το νόστο του Οδυσσέως, πιο πίσω ακόμα την ατομική πορεία των Φωτισμένων Όντων, τη συμπαντική περιδιάβαση, τις πολλές μορφές (από τον Πάνα έως την Ωραία Ελένη) τους πολλούς θεού και θεότητες , ερπετοειδείς και ποικιλόμορφους και ανθρωπίνους.

Η βαθυυτέρα σημασία της Κίρκης.

 

Η βαθυυτέρα σημασία της Κίρκης.

Η ιστορία της Κίρκης, είναι η μοναδική περιπλάνηση του Οδυσσέως η οποία θέτει τον Βασιλέα,  το νοήμονα Βασιλέα της Ιθάκης, έναντι των αλόγων ζώων. Η βαθυτέρα διαλεκτική είναι δεδομένη: κάτι θέλει και πρέπει να κερδίσει ο έλλογος Οδυσσέας από αυτή την αντιπαράθεση: ο Όμηρος είναι σαφής στη μέθοδό του: ο αντίπαλος και εχθρός είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος διότι αυτός καθορίζει την προσδιοριστικότητα του Ανθρωπίνου υποκειμένου ουσιαστικά το ερώτημα τίθεται ως εξής: μέσω του ζώου τι κερδίζει το νοήμον υποκείμενο (ο Οδυσσέας;). Τι πραγματικά αντιπροσωπεύει το ζώον, το άλογον ζώον, το οποίον δεν πρέπει να παρασύρει τον πολύτροπο και πολυέλλογο βασιλεα της Ιθάκης;

Δεν θα πρέπει να μείνουμε στους γνωστούς αφορισμούς ότι το άλογο ζώο αντιπροσωπεύει την αλογία κ.λ.π. Είναι μάλλον μία υπεραπλούστευση Εξάλλου δεν θα πρέπει να ξεχνούμε την παραδοσιακά καλή σχέση των Ελλήνων με τα ζώα μέσω της Μυθολογίας. Ο Δίας συχνά –πυκνά μεταμορφωνόταν σε ποικίλα ζώα, τα ζώα έχουν ξεχωριστή θέση στην Ελληνική μυθολογία επειδή μεταφέρουν κοινές τοις ανθρώποις φυσικές ενδιάθετες δυνάμεις: Η τραγωδία είναι η ωδή των τράγων, τα ταυροκαθάψια και ο Δίας –ταύρος ενθυμίζουν την σεβασμιότητα προς τον ταύρο ως πηγή  δυνάμεως, οι Λέοντες των Μυκηνών θυμίζουν την πίστη των Ελλήνων ότι ο Λέων είναι και αντιπροσωπεύει συμπαντική δύναμη, το τέθριππο άρμα του Αχιλλέως μας θυμίζει την αγάπη των ηρώων  για τους ίππους οι οποίοι στον Πλάτωνα αναπαριστούν ψυχικές δυνάμεις.

Άρα δεν είναι απλά το πέρασμα από το άλογο στο λογικό το οποίο ώθησε τον Οδυσσέα να απαρνηθεί αγαθά της Κίρκης: ζωώδους καταστάσεως: εάν προσέξουμε το κείμενο θα διαπιστώσουμε τα εξής: Η Κίρκη προσφέρει μαγικό ποτό (κυκεώνα) και με το μαγικό της ραβδί μεταμόρφωσε τους συντρόφους σε χοίρους: είναι ο μοναδικός περιπλανητικός σταθμός όπου ένας σύντροφος μένει έξω από όλο αυτό και ο σύντροφος (ο Άλλος) είναι αυτός ο οποίος ενημερώνει το Βασιλέα της Ιθάκης. Ας το προσέξουμε αυτό είναι πολύ σημαντικό: ο Άλλος είναι το μέτρο μου, ξεκινά η δύναμη της πληροφορίας, της γνώσης: άρα ο Οδυσσέας ενημερώνεται από τον Ευρύλοχο: ο Όμηρος θέτει τις βάσεις της πολιτικής γνώσης,  ο ένας αποτελεί πηγή γνώσης του άλλου: ο Άλλος αποκτά τη δυναμικότητα της Γνώσης περί του είδους, της μορφής, της ουσίας.

Ο Οδυσσέας όμως δεν υπολογίζει τον Ευρύλοχο όσο τον Ερμή: σε αυτό το σημείο ευρίσκεται η σημαντικότητα της απόρριψης της ζωώδους φύσεως: Ο Ερμής (εκ του είρω = ενωνω) ο φορέας της πληροφορίας η οποία ενώνει τους ουρανούς με τη γαία, πληροφορεί τον Οδυσσέα και του δίδει και  αντιφάρμακο: θα  πρέπει να προσέξουμε πολύ αυτό το σημείο: νέα πληροφορία, νέα γνώση, νέα αξία , νέα αιτία, προκαλεί  την απόρριψη της ζωώδους φύσεως: γενικά ο Όμηρος  είναι αυτός ο οποίος κληρονομεί την παράδοση ανθρώπων οι οποίοι είτε προέρχονταν από δυνατούς πολιτισμούς είτε είχαν  ανακαλύψει το πολύτροπο ποιόν τους  (καταλαβαίνουμε ότι η ασύλληπτη Ομηρική γλώσσα δεν εγεννήθη το 800 π.Χ αλλά χρειάσθηκε πολλούς αιώνες ώστε να συνειδητοποιηθεί άρα επί πολλούς αιώνες εκυοφορείτο η ανθρωπίνη προσωπικότητα αυτή που ήθελε το νού και την ψυχή και το σώμα να το διαφοροποιήσει από τη λοιπή κοινή σε όλα φύση) ( εξάλλου οι αναμνήσεις των προσωκρατικών, πυθαγορείων , ερμητικών και ορφικών  κειμένων αυτό εξυπηρετούν :την προσπάθεια επιφανείας ενός νέου νοήμονος ανθρώπου) μέσα από τα βάθη της γής)( ο Προμηθέας δεσμώτης επιτίθεται στο Δία αλλά μας δίδει την πολύτιμη πληροφορία ότι οι άνθρωποι έχουν το Γιγάντιο και Τιτάνειο στοιχείο άρα αξίζουν της φωτιάς (τέχνης του λόγου και της ποίησης): η στιγμή είναι σημαντική: ο Ερμής μεταφέρει το μήνυμα της εσωτερικής σοφίας του ουρανού (συμβολισμός για τη μεταφερομένη συμπαντική σοφία) ότι ο Άνθρωπος πρέπει να δομήσει μία νέα μορφή, είδος, ουσία: τον Άνθρωπο ως Λόγο και πράξη: ηστιγμή είναι σημαντική και βέβαια προλογίζει τα Μεταφυσικά του Αριστοτέλους, ειδικά το βιβλίο Ζ.

η πορεία του Οδυσσέως στον Άδη (απόσπασμα από ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Όψεις της Φιλοσοφίας).

 

Η πορεία του Οδυσσέα (στη νέκυια) προς τον Άδη, προς το βασίλειο του Κάτω κόσμου, έρχεται ως αναγκαία προϋπόθεση της λογικής ωρίμανσής του. Τι πραγματικά συμβολίζει η επίσκεψη στον κάτω κόσμο; Τι πραγματικά αντιπροσωπεύει ο κάτω κόσμος; Γιατί αυτός ο κόσμος δεν εμφανίζεται όπως ο άνω κόσμος των θεών  (υπό τη Σοφία (Αθηνά), ύπό τη δύναμη του αυτεξουσίου (Δίας) υπό  την πληροφορία που ενώνει  τον ουρανό με τη γή (Ερμής;): Διότι ο νοήμων άνθρωπος ζεί υπό το φώς του Ηλίου με τον φανερό εαυτό του ο οποίος εξελίσσεται μέσα από τη συναναστροφή με τους άλλους. Υπάρχει όμως και μία πλευρά αθέατη του εαυτού μας η οποία ξεκινά από ατομικές ρίζες στο χάος και προχωρεί πέρα από τον κόσμο αυτόν: είναι ο βαθύς εαυτός μας:  αυτόν προσπαθεί να συναντήσει στον Άδη ο Οδυσσέας: δεν είναι τυχαίο ότι η τριμερής διάκριση της ψυχής σε μετέπειτα ψυχολόγους και φιλοσόφους καθιερώθηκε, ο Όμηρος δηλαδή εγκαινιάζει μία τριμερή διχοτόμηση του ανθρωπίνου εαυτού η οποία θεωρήθηκε με βάση το Λόγο: υπάρχει δηλαδή  ένα λογικό μέρος του εαυτού μας το οποίο ως Εγώ  στο παρών αντιλαμβάνεται τον κόσμο, τους Άλλους, τις εμπειρίες και τις σκέψεις που προκύπτουν από αυτές τις εμπειρίες.

Γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι η πνευματική και ηθική βάση του κόσμου μας;

 

Γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι η πνευματική και ηθική βάση του κόσμου μας;

Οι ανατολικές γλώσσες χρησιμοποιούσαν κάθε συλλαβή ως ξεχωριστή λέξη: παρόμοια και οι Έλληνες στις γραμμικές γραφές τους αυτό  ακριβώς έπραττον: κάθε συλλαβή ήταν και μία λέξη. Με αυτόν τον τρόπο όταν λέγαμε: πο, κα, λο, αυτές ήταν συλλαβολέξεις. Καταλαβαίνουμε ότι ήταν αδύνατον με αυτές τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί καθολικός λόγος ο οποίος θα περικλείει μέσα του το όλον, τον κόσμον, τον άνθρωπο, λόγος ο οποίος  θα μπορούσε να γίνει ευρέως γνωστός και να ωριμάσει και να εξελίξει τα πλήθη: ειδικά οι σημιτικές γλώσσες είχαν μόνον σύμφωνα διότι τα σύμφωνα περιέκλειον μέσα τους και τα φωνήεντα. Άρα κάθε φράση των ανατολικών λαών ήταν λέξη , κλεισμένη σε σύμφωνα τα οποία εννοούσαν τα φωνήεντα, υπό αυτή την έννοια παρέμεναν γλώσσες  κλειστές  στην άρχουσα τάξη, δεν μπορούσαν  να αντιπροσωπεύσουν  κορυφαίες συμπαντικές έννοιες, ευρέως γνωστές μόνον από ολίγους.

Βέβαια ευρισκόμεθα σε εποχές (αυτό ισχύει και για τις μινωϊκές και μυκηναϊκές γραμμικές γραφές) όπου η κεντρική εξουσία χειρίζεται ως δύναμις τα πάντα, δεν χρειάζεται τη  γλώσσα προκειμένου να ελέγξει τα πλήθη: η γλώσσα είναι ο κινητήριος μοχλός κάθε είδους εξουσίας και τρόπου ζωής: η βασιλεία των εποχών αυτών από άκρου είς άκρον της γής καθόριζε τα πάντα σύμφωνα με το ενδιάθετο φυσικό δίκαιο άρα δεν χρειαζόνταν τη συγκεκριμενικότητα της γλώσσας ώστε να  περάσει τις ιδέες της και τις αξίες της στα πλήθη, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω απλά ζούσαν κατά φυσικό τρόπο στην φυσική υποταγή του πλείονος δυνατού, όπως όλα στη φύση υποτάσσονται στον πλείονα δυνατόν.

Η ασύλληπτη πρωτοτυπία της Ελληνικής γλώσσας, αυτή η οποία την κατέστησε λίκνο του παγκοσμίου γίγνεσθαι ήλθε όταν οι Έλληνες διά του Λόγου επέρασαν από το φυσικό τρόπο ζωής στον έλλογο βάσει οριστικών και επαγωγικών αρχών τρόπο ζωής. Οι Έλληνες κατέκτησαν κοινές ιδέες και αρχές οι οποίες συνέχουν το σύμπαν: δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί και πώς έγινε όλο αυτό, φαίνεται όμως ότι οι  Έλληνες είναι ο λαός εκείνος ο οποίος συνέχισε μία λαμπρή παράδοση συμπαντικής δόμησης του κόσμου: υπήρξε μία πανοραμική άποψη του κόσμου: αυτές οι κοινές αρχές δόμησαν το λόγο, κατήργησαν τη φύση ως απλή παραδοχή των τεσσάτων στοιχείων (νερού, αέρος, φωτιάς και ύλης) και όλα έγιναν ιδέες (σοφία, δύναμη, βούληση) στο ανθρώπινο Είναι: ο άνθρωπος εξήλθε του οντολογικού γίγνεσθαι και άρχισε να το ζεί πνευματικά και ηθικά με τις δικές του αρχές.

Η μεγαλογράμματη γραφή.

 

Η γραφή έως τον 6^ο αι α.κ.χ ήταν μεγαλογράμματη, έπειτα (ειδικά από τον 9^ο αι.α.κ.χ) αντικαταστάθηκε από την μικρογράμματη γραφή: Το όλο θέμα έχει να κάνει με την ανθρώπινη ελεγξιμότητα στο χριστιανικό βυζάντιο: Όταν λέγει κάποιος ΕΛΕΝΗ (το πνεύμα και ο τόνος και τα σημεία στίξης εισήχθησαν και αυτά έπειτα από τον 6.αι στο βυζάντιο) δεν χρειάζεται εξωτερικό πνεύμα και τονισμό: σύμφωνα με την εσωτερική συμπαντική του ενόραση σε σχέση με το υποκείμενο ΕΛΕΝΗ λέγει: ΕΛΕΝΗΗ τονίζοντας όποιο μέρος της λέξεως νοιώθει: όπως αναφέρει ο Τσόμσκι η γλώσσα στηρίζεται σε κοινό επιβληθέν πνευματικό και ψυχολογικό υπόβαρθο άρα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να τονίζουμε το ίδιο τιςλέξεις: η μεγαλογράμματη αρχή ήταν δείγμα της ατομικής οντλογικής ελευθεριότητος του ανθρώπου ο οποίος επρόφερε συμπαντικά τις λέξεις όπως αυτός ένοιωθε τον αέρα που εισερχόταν και εξερχόταν διά των λέξεων στο νού του στις φωνητικές του χορδές. Στη μεγαλογράμματη αρχή λέγεις την ΕΛΕΝΗ σύμφωνα με τα δικά σου ατομικά και μοναδικά συναισθήματα και σκέψεις: υπό αυτήν την έννοια η λέξη ΘΕΟΣ προφέρεται ατομικά , προκαλεί ατομικά αντανακλαστικά και αυτό η εξουσιότης αυτού του κόσμου (η οποία καθορίζει και τη γλώσσα δεν το θέλει): διότι όποιος λέγει ΘΕΟΣ ή ΘΕΕΟΣ ή ΘΕΟΟΣ αντιλαμβάνεται το θεό με διαφορετικό τρόπο.

Η μικρογράμματη γραφή είναι η πλήρως εξουσιαζομένη γραφή η οποία εξαναγκάζει το σύνολο των  ανθρώπων να τονίζουν και άρα να αντιλαμβάνονται τις λέξεις με ένα κοινό τρόπο άρα η κοινή προφορά οδηγεί σε κοινό τρόπο σκέψης και πράξης; Τονίζοντας όλοι οι άνθρωποι το Θεό στο Ό τον αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο μέσα από την κοινή ακουστική  επανάληψη του ονόματος του Θεού: Οι τόνοι αποτελούν εξουσιαστικά απώλεια της συμπαντικής προσωδίας της λέξης, οι λέξεις ομοιώνονται και τονίζεται το μέρος εκείνο το οποίο καθιστά τις λέξεις όμοιες ακουστικά άρα χάνουν οι λέξεις την ατομική οντολογική προσέγγιση ανά προφορά και άτομο: όλοι τώρα τονίζουν  Άνθρωπο , ενώ στη μεγαλογράμματη γραφή κάποιος μπορεί να θεωρούσε τελείως διαφορετικά τη λέξη: ΑΝΘΡΩΠΟΣ (υπό την έννοια ότι θα τόνιζε το μέρος εκείνο το οποίο ανταποκρινόταν στον εαυτό του άρα θα είχαμε πολλές προφορές άρα πολλές νοηματοδοτήσεις μίας λέξης άρα πολλά είδη ανθρώπου αντιλαμβανομένου του κόσμου και του εαυτού του διά της  λέξης με πολλούς τρόπους. Η οξεία επιβάλλει το κοινό ανέβασμα των λέξεων η βαρεία το κοινό κατέβασμα και η περισπωμένη το κοινό δέσιμο μακροχρόνων φωνηέντων.

Η μεγαλογράμματη γραφή είχε  ως δασεία το F και το Η: έλειπε η ψιλή και η δασεία: όμως στο χριστιανικό και μανιχαϊστικό βυζάντιο όλα ήταν διπλά, στον κόσμο του καλού και του κακού δεν γίνεται να γλιτώσουν οι λέξεις από το παιχνίδι του καλού και του κακού: Η δασεία ως πνεύμα φέρει τη γλυκύτητα του καλού ενώ η ψιλή το απότομο του κακού, η γλυκύτητα μεταβάλλει (όντως το π ενώπιον δασείας θα γίνει φ άρα επί+οδός =εφοδος): με αυτόν τον τρόπο όλοι οι άνθρωποι γίνονται ομοίως γλυκείς ή απότομοι: η λέξις: FΕΛΕΝΗ τόνιζε τη δασύτητα του Ε γενικώς, το F ως δασεία δεν επηρέαζε άμεσα το Ε ήταν ένα ανεξάρτητο γράμμα το οποίο μπορεί σε κάποια χείλη να επροφέρετο τελείως ανεξάρτητα του Ε: στην λέξη όμως Ελένη

Συνεπτυγμένη θεωρία για την έκθεση έκφραση στο λύκειο.

 

Συνεπτυγμένη θεωρία για την έκθεση έκφραση στο λύκειο.

1.Περίληψη.

Περίληψη.

Σημειώσεις – Περίληψη.

Ο μαθητής ο οποίος    έχει μελετήσει την  ενότητα  «Σημειώσεις-Περίληψη» θα πρέπει :Να

1) Να έχει κατανοήσει ότι η περίληψη είναι ένα δικό του κείμενο που δεν προδίδει όμως το πνεύμα του συγγραφέα.

2)Να έχει αντιληφθεί ότι η περίληψη είναι μία αφαιρετική διαδικασία και συνεπώς πρέπει να εντοπίζει το καίριο με τις σημαντικές λεπτομερειεςτους πλαγιοτίτλους των παραγράφων, τις λέξεις-κλειδιά.

3)Να έχει εντοπίσει τα βασικά στοιχεία που πρέπει να προσέχει στη σύνταξη  της περίληψης.

4)Να έχει ασκηθεί σε ένα λόγο σαφή και νοηματικά πυκνό,οξύνοντας ταυτόχρονα και την κριτική του ικανότητα.

Περιεχόμενο-μεθοδολογία.

Περίληψη και έκταση.

Αν η περίληψη που πρόκειται να γράψει είναι εκτενής τότε βασίζεται στη θεματική περίοδο και στις σημαντικές λεπτομέρειες κάθε παραγράφου του κειμένου, από το οποίο θα προέλθει η περίληψη(όπως και στις σημειώσεις από μία παράγραφο).

Αν η περίληψη είναι συνοπτική τότε βασίζεται στα θεματικά κέντρα των παραγράφων ή των ευρυτέρων νοηματικών ενοτήτων του κειμένου.

Προετοιμάζω την περίληψη.

1) Κατανοώ το κείμενο.

Α) το διαβάζω μία φορά με τους εξής σκοπούς:

Να βρώ το θέμα  του κειμένου

Να αντιληφθώ ποια είναι  η στάση ή η άποψη του συγγραφέα για το θέμα.

Β) το διαβάζω δεύτερη φορά με τους εξής σκοπούς:

Να επιβεβαιώσω αυτά που κατάλαβα με την πρώτη ανάγνωση.

Ο μοναδικός ναός του Άδη στην Ηλειακή Πύλο.

 

Ο μοναδικός Ναός του Άδη ευρίσκεται στην Ηλειακή Πύλο.Ίσως επειδή εκεί ήταν η Πύλη (η Πύλη έδωσε και το όνομα στην Πύλο)   πρός τον Άδη, μία φορά καταβαίνουμε πρός τον Άδη άρα ένας εκεί Ναός είναι ικανός για την απαραίτητη προετοιμασία του Ανθρώπου στη μετάστασή του. 

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως που θα πρέπει να προσέξουμε: ο Ναός (εκ του ναίομαι =κατοικώ) σήμαινε για τους Έλληνες τον Τόπο όπου πραγματικά κατα-οίκον, κατοικεί, ενυπάρχει,η συμπαντική δύναμις του θείου: άρα υπάρχουν πολλοί ναοί του Ποσειδώνος και του Διός άρα ένας του Άδου διότι ο Άδης κατοικεί εντός της Γαίας : άρα οι Ναοί είναι πραγματικές κατοικίες θεών και των δυνάμεών των και δεν είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία.

Γιατί η Ελένη χρησιμοποιεί ψεύδη προκειμένου να φύγει από την Αίγυπτο και το Θεοκλύμενο;

 

Γιατί η Ελένη χρησιμοποιεί ψεύδη προκειμένου  να φύγει από την Αίγυπτο και το Θεοκλύμενο;

Η Ελένη του Ευριπίδου είναι αναμφίβολα κομβική «τραγωδία» σε σχέση με την Ελληνική πολιτική αλλά και προσωπική κοσμοθέαση. Ο σοφιστής-φιλόσοφος Ευριπίδης μεταλλάσσει τα ανθρώπινα και πολιτικά πρόσωπα και θεσμούς αλλά κυρίως παραδίδει κεκαλυμμένα τον μετέπειτα καντιανό κόσμο των φαινομένων και των νοούμένων. Ας το προσέξουμε.

Η τραγωδία επειδή ακριβώς αποτελεί νοητική διάλυση ανθρωπίνων και πολιτικών μοντέλων ξεφεύγει προς τα όρια της σκληρής σάτιρας. Ο Βασιλέας Μενέλαος, ο πορθητής  της Τροίας διακωμωδείται προκειμένου να αναφανεί ότι Βασιλέας είναι αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί το Νού του, οδεύουμε προς το Βασιλέα φιλόσοφο του Πλάτωνος. Ο Ευριπίδης όμως κυριώτατα (κατά τρόπο δικό του) χρησιμοποιεί την Ωραία Ελένη (όπως και ο Όμηρος έπραξε) προκειμένου να φέρει τα δικά του  ωραία δώρα στον Άνθρωπο. Εάν προσέξουμε η Ωραία Ελένη και πάλι ως φυσική κοινή ανθρωπίνη δύναμις είναι η μήτρα η τίκτουσα το Ανθρώπινο πρόσωπο κατά Ευριπίδη: Μόνον που τώρα ο Ευριπίδης επιλέγει ως ωραία χαρακτηριστικά του δικού του νοήμονος Ανθρώπου τη σκέψη, την πράξη, την πορεία, την επιστροφή. Βασιλέας είναι αυτός ο οποίος επιλέγει ενορατικά τις έσω φυσικές καταβολές του, τις συνδέει με το νού του και διά του Ήθους προχωρεί στο σκοπό του. Είναι το νοήμον Υποκείμενο το οποίο επιβίωσε στην Ελληνιστική εποχή, είναι το νοήμον υποκείμενο το οποίο απετέλεσε τη μήτρα του βυζαντινού χριστιανικού ανθρωπισμού. Ο Ευριπίδης (όπως και ο Σωκράτης) διευρύνουν  την έννοια της Πόλεως – Κράτους, την έννοια του Πολίτου: ας προσέξουμε ο Μενέλαος αποκτά αξία δίπλα στην Φυσική Ωραιότητα της Ελένης διότι κοσμογυρισμένος κατανοεί ότι ο νοήμων άνθρωπος έχει ως Πατρίδα του τον τόπο και χώρο της Γής διότι πνευματικά και ηθικά παντού μπορεί να επιβιώσει: ο Ελληνικός Νούς κατακτά τη Γή ως Οικείο χώρο ασφαλούς και εξελικτικής επιβίωσης και διαβίωσης: εκεί θα στηριχθεί ο Στωϊκός κοσμοπολιτισμός και ο χριστιανικός πολιτισμός της Βασιλείας του Θεού (διεύρυνση των ανθρωπίνων οριζόντων της Πολιτείας του Θεού).

Εξάλλου αυτό είναι και το ωραίο  (ώρα=φροντίδα, εποχή): όλα στην φροντισμένη τους στιγμή, για αυτό και η Ελένη είναι Ωραία, διότι στην κατάλληλη Στιγμή γεννά τα πρέποντα Υποκείμενα και γήϊνες Στιγμές.

Υπάρχει όμως μία υποφώσκουσα αξιολογική μετατόπιση του Ευριπίδου σε σχέση με την έννοια της Αληθείας την οποία θα πρέπει να προσέξουμε. Συλλήβδην η τραγωδία ασχολείται με το Φαίνεσθαι και το Είναι. Μέσα από τη συμβολική μυθολογία η Αλήθεια φεύγει από την Ομηρική άποψή της (ατρεκής και νημερτής: αλήθεια  είναι ότι δεν ταράζεται, δεν περιπλανάται, δεν διαφοροποιείται ως μοίρα, η σταθερότης της Οδυσσεϊκής πορείας είναι η αλήθεια (όχι πνευματική έννοια αλλά βιωματική πορεία, αλήθεια είναι ο νόστος, για αυτό και ο Όμηρος χρησιμοποιεί για να δηλώσει την αλήθεια τα επίθετα ατρεκής και νημερτής (σταθερός στην πορεία και στην μοίρα).  

Διδάσκοντας Λογοτεχνία στο Γυμνάσιο. Ο παππούς και το εγγονάκι του.

 

Διδάσκοντας Λογοτεχνία στο Γυμνάσιο.

Ο παππούς και το εγγονάκι του.

Ο Λέων Τολστόι στο μικρό αυτό αφήγημα περιγράφει τη συμβίωση του γέροντος γονέως με την οικογένεια του παιδιού του. Αναμφίβολα το πρώτο  μήνυμα του κειμένου είναι η αγάπη η οποία θα πρέπει να διαχέεται ανάμεσα σε όλα τα άτομα μιάς οικογενείας.

Λέξεις οι οποίες δηλώνουν τη συναισθηματική κατάσταση του παππού.

Ο παππούς…χυνόταν το φαγητό: η σωματική κατάσταση προοικονομεί την δύσκολη και βεβαρημένη ψυχολογικά κατάσταση του παππού.

Ο παππούς αναστέναξε: η παραίτηση του παππού από τη διεκδίκηση μιάς καλύτερης ζωής.

Λέξεις οι οποίες δηλώνουν τη συναισθηματική  κατάσταση των γονέων.

Ο γιός του και η νύφη του…όπου πλάγιαζε: τα παιδιά του παππού τον είχαν ήδη παραγκωνίσει.

Η νύφη του …ξύλινη γαβάθα : θα πρέπει να προσέξουμε ότι ο γιός αφήνει την τελική απόφαση στη νύφη, ίσως ντρέπεται ο ίδιος να κάνει το τελικό βήμα απαξίωσης του πατέρα του ( μας θυμίζει την ιστορία του Αδάμ και της Εύας (ο Αδάμ έριξε την ευθύνη της βρώσεως του μήλου στην Εύα (η έννοια της θηλείας  φυσικής δυνάμεως η οποία δημιουργεί συναισθήματα και προκαλεί σκέψεις καθορίζοντας τις πράξεις( η ιστορία επίσης της Κασσιανής (εκ της γυναικός τα κρείττω , εκ της γυναικός τα φαύλα).

Αφηγηματική τεχνική του συγγραφέως.

Ενώ το κείμενο είναι σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, όπου επικρατούν οι παρελθοντικοί χρόνοι (παρατατικός και αόριστος) προκειμένου με αυτόν τον τρόπο ψυχρά και αντικειμενικά να δοθούν οι πράξεις των γονέων, αντιθέτως οι πράξεις του παιδιού (όταν ο φακός του συγγραφέως στρέφεται στο παιδί) έχουμε α΄πρόσωπο και διάλογο: διότι πρέπει να ομιλήσει η παιδική αλήθεια και αθωότητα ώστε να ακουσθεί ο αληθής λόγος χωρίς μεσάζοντα: γονείς θα πάθετε τα ίδια από εμένα. Σύνηθες φαινόμενο: Οι πλατωνικοί διάλογοι σε α΄ενικό του Σωκράτους έδωσαν τις μέγιστες αλήθειες,όπως και το α΄ενικό της καινής διαθήκης.

Η συναισθηματική κατάσταση του παιδιού:

Ετυμολογίες...

 

Χρησιμοποιώντας τα λεξικά στη ζωή μας.

1.Ευριπίδης: ευ+ριπή : άρα Ευριπίδης (ο αποτελεσματικός άνθρωπος).

2.Θουκυδίδης: Θεού +κύδος (δόξα): άρα Θουκυδίδης=ο ένδοξος άνθρωπος.

3. Βασίλειος : εκ του Βαίνω: αυτός ο οποίος προχωρεί στη ζωή του.

4.Δήμητρα: Δη+μήτερ: η γυναίκα της φύσεως.

5.Περίανδρος: περί του Ανδρός : περί της ενδόξου ηρωϊκής ζωής.

6.Περικλής: περί του κλέους: σε σχέση με τη δόξα.

7.Σωκράτης: ο ίσος εν τω κράτει: ο άνθρωπος ο έχων αρμονικά διαμοιράσει τις δυνάμεις του.

8.Λεωκράτης: το κράτος (δύναμις ) του Λαού.

9. Λεωνίδας: ο Λέων +ίδας (υιός): ο υιός του Λέοντος (έχει παραμείνει: Τριανταφυλλίδης= ο υιός του Τριανταφύλλου.

10. Εχέφρων: ο έχων ισορρόπους τας φρένας.

Ποιήματα του Μακιαβέλι (σε δική μου μετάφραση).

 

Ποιήματα του Μακιαβέλι.

Τα τρίστιχα της φιλοδοξίας.

Η ομοιότητα των ιδεών και ακόμα και αυτών των λέξεων κάποιων εκθέσεων του Μακιαβέλι προς την κυβέρνηση της Φλωρεντίας από την Βερόνα  το 1509  θέτει τις δραματικές ημερομηνίες 26/11 και 7/12 ως  πιθανόν τις πραγματικές χρονικές στιγμές δημιουργίας  αυτών των ποιημάτων στο τέλος αυτού του έτους.

Σε άμεση σχέση με ό,τι πραγματικά συμβαίνει η πραγματική βαθύτητα του συναισθήματος καθώς  και η ιερά αγανάκτησις ως κεφάλαια σε αυτά τα ποιήματα, ξεπερνούν κάθε άλλη σύνθεση του Μακιαβέλι τουλάχιστον σε άπταιστη ομοιοκαταληξία. Σε ιδεολογικό επίπεδο, περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά του, καταδεικνύεται η συμπάθειά του για τον απλό και αθώο  λαό ο οποίος εξαναγκάζεται από τους κατακτητές να συμμετέχει σε πράξεις οργανωμένης εμπόλεμης βίας.

Αφιερωμένο στο Λουΐτζι Κουϊτσιαρντίνι.

1.Λουΐτζι μιάς και έμεινες έκπληκτος από αυτό το τόσο καταπληκτικό συμβάν, το οποίο μάλιστα συνέβη στη Σιένα, θεωρώ ότι πλέον δεν αντιμετωπίζεις τον κόσμο σύμφωνα με αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει.

4.Εάν πράγματι αυτή η αναφορά σε ξενίζει, κάτι το οποίο παραδέχθηκες μάλιστα στα γράμματά σου, τότε εμβάθυνε λίγο παραπάνω στην ανθρώπινη θνητή μοίρα.

7. Διότι από τον Ήλιο της Σκυθίας προς τον Ήλιο της Αιγύπτου, από το Γιβραλτάρ προς τις απέναντι ακτές, βλέπουμε πόσο πραγματικά επικρατεί  η παραβατικότητα.

10. Ποια επαρχία ή ποια πόλη μπορεί να ξεφύγει από  την παρανομία που επικρατεί; Ακόμα και τα χωριά και τα μικρά χαμόσπιτα είναι βυθισμένα στην παραβατικότητα. Παντού επικρατούν η πλεονεξία και η άκρατη φιλοδοξία.

13. Όταν ο άνθρωπος εμφανίσθηκε σε αυτόν τον κόσμο μαζί του εμφανίσθηκε η φιλοδοξία με την πλεονεξία: βέβαια εάν δεν υπήρχαν αυτές οι καταστάσεις οι άνθρωποι θα ήταν πολύ περισσότερο χαρούμενοι.

16.Μετά βίας ο Θεός έφτιαξε τα αστέρια, τους ουρανούς, το φώς, τα στοιχεία, ο άνθρωπος –κύριος τόσων πολλών πραγμάτων τέτοιας ομορφιάς-

19.Κατέπνιξε την υπερηφάνεια των αγγέλων και έχασε την θέση του στον παράδεισο.Ο Αδάμ και η Εύα υπέστησαν αυτή την κατάσταση επειδή δοκίμασαν το απηγορευμένο μήλο.

Η αγωγή των νέων σύμφωνα με την Λακεδαιμονίων Πολιτείαν του Ξενοφώντος.

 

Η αγωγή των νέων σύμφωνα με την Λακεδαιμονίων Πολιτείαν του Ξενοφώντος.

Η Λακεδαιμονίων Πολιτεία του Ξενοφώντος αποτελεί απόδειξη ότι η Σπάρτη ήταν πόλις αρχών και βαθέων σκοπών, Πόλις αγωγής μέσω της οποίας υπήρχε ξεκάθαρο πλάνο διαπαιδαγώγησης των νέων προκειμένου αυτοί να καταστούν άξιοι πολίτες. Σε καμμία λοιπόν των περιπτώσεων η Αθήνα δεν ήταν η μόνη Πόλις με συγκεκριμένη ανθρωποκεντρική φιλοσοφία αγωγής. Η Σπάρτη είχε το δικό της Λόγο ο οποίος  διέπλαθε τους νόες και τα ήθη των Νέων ώστε να καταστούν άξοι και αγαθοί πολίτες.

Απλά ο Λόγος των Σπαρτιατών δεν είχε να κάνει με τη νοητική ικανότητα  του ανθρωπίνου νοός να μεταπλάθει σε ιδέες και αξίες τις  φυσικές δυνάμεις, ο Λόγος των Σπαρτιατών ήταν η επαφή των Σπαρτιατών με τις φυσικές δυνάμεις ως τέτοιες: αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα το οποίο ελάχιστα έχει προβληθεί αλλά εξηγεί το ότι και η Σπάρτη και η Αθήνα εκινήθησαν επάνω στο Λόγο αλλά από άλλη οπτική γωνία. Κηρύσσοντας ο Αναξαγόρας την παντοκρατορία του Νοός μετέτρεψε τον κεραυνό του Διός σε δύναμιν βουλήσεως. Αντιθέτως ο Σπαρτιάτης δεν προχώρησε σε αυτό το βήμα: ζούσε ως αίσθηση εξωτερικής δυνάμεως σε σχέση με τον κεραυνό από τον οποίο αντλούσε τη δύναμίν του: θα λέγαμε λοιπόν ότι ο Λόγος των Αθηναίων ήταν εσωτερικός παραστασιακός, ενώ ο Λόγος των Σπαρτιατών εξωτερικός μιμητικός.

Η Λακεδαιμονίων πολιτεία του Ξενοφώντος αποδεικνύει την ύπαρξιν αυτού του Σπαρτιατικού Λόγου: Υμνείται (κατ΄αρχάς ) ο Λυκούργος ως ο νομοθέτης εκείνος ο  οποίος προσπάθησε να φέρει την ευδαιμονία στους Σπαρτιάτες. Άρα παρατηρούμε ότι και στους Σπαρτιάτες υπήρχε το έσχατο πολιτειακό αγαθό της  ευδαιμονίας, η Πόλις δεν ήταν προϊόν τύχης. Αναφέρεται ότι οι έγκυες γυναίκες τρέφονται πολύ προσεκτικά,με επιλεγμένα ποτά και τροφές, ασχολούνταν με βιοτεχνικές εργασίες ώστε διάγοντας καθιστική ζωή να μην κουράζονται προκειμένου να γεννήσιουν υγιείς ανθρώπους.Παρατηρούμε την ύπαρξη προγεννητικής φροντίδας σε μία Πόλη η οποία εστηρίζετο στην αρχή ότι η ευτυχία του Ενός οδηγεί στην ευτυχία Όλων. Αναφέρεται μάλιστα ότι στη  Σπάρτη και οι  δούλες μπορούσαν να παρασκευάζουν ρούχα και άλλα βιοτεχνικά αγαθά, άρα μπορούσαν και οι δούλες να συμμετέχουν σε  εργασίες οι οποίες απαιτούσαν ανάλογο κόπο και κινήσεις. Αυτό οδήγησε στο ότι οι γυναίκες είχαν ενεργό ρόλο στην οικονομική ζωή της Πόλεως διότι κατά φυσική μίμηση εστηρίζοντο στο ότι στη φύση υπάρχουν θήλειες (βροχή) και άρρενες δυνάμεις (κτίσις). Ρητά αναφέρει ο  Ξενοφών ότι είχαν εφευρεθεί αγώνες δρόμων και άλλων αγωνισμάτων σωματικής δυνάμεως και για τις γυναίκες διότι εθεωρείτο ότι και τα δύο φύλα φυσικώς είναι ισχυρά και με αυτόν τον τρόπο θα εγένοντο ανδρείοι απόγονοι.

Καταλαβαίνουμε μέχρι εδώ τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην πνευματική αριστοκρατία των Αθηναίων, οι οποίοι υιοθέτησαν την αριστοκρατία του νοός απορρίπτοντας συγκεκριμένες θήλειες φυσικές δυνάμεις (επιθυμία) διότι ο νούς των  Αθηναίων φιλοσόφων-πολιτειολόγων  εστηρίχθη κυρίως στη δυναμική βούληση κτίσης αυτού του πολιτειακού πλατωνικού και αριστοτελικού κόσμου, ενώ οι Σπαρτιάτες ευρισκόμενοι σε φυσικό περιβάλλον εδέχοντο το σύνολο των αρρένων και θηλειών φυσικών δυνάμεων.

Περί της Οντολογίας της Μηχανής ( σε σχέση με την ανθρώπινη μηχανοποίηση).

 

Περί της Οντολογίας της Μηχανής ( σε σχέση με την ανθρώπινη μηχανοποίηση).

Πλέον μπορούμε να κατανοήσουμε την ετυμολογία της λέξεως «μηχανή, μηχανεύομαι, μηχανορραφία κ.λ.π». Η λέξις λοιπόν μηχανή παράγεται από το ρ.μητιάομαι-ώμαι το οποίο σημαίνει σκέπτομαι. Σαφέστατα λοιπόν η απαρχή της μηχανοποίησης του ανθρώπου είναι η σκέψις. Ας σημειώσουμε ότι η σκέψις παράγεται από το ρ.σκοπέομαι-σκοπούμαι το οποίο σημαίνει εξετάζω. Σημαίνει λοιπόν η λέξις σκέψις της εξωτερικοποίηση και αντικειμενικοποίηση του ανθρώπου σε σχέση με το Είναι του Όντος: διότι για να εξετάσει ο άνθρωπος τις ιδέες και το γύρω του κόσμο, βγαίνει έξω από αυτά τα μεγέθη, και προσπαθεί να τα ερευνήσει και να εξαγάγει ασφαλείς κρίσεις περί αυτών. Αυτό όμως τον μηχανοποιεί διότι ο άνθρωπος πλέον δεν ανήκει στην εσωτερική χαώδη πορεία του Είναι ως αφηρημένη οντολογικότητα αλλά ο άνθρωπος ως Υπο-κείμενο υπό των συνθηκών εξωτερικά κείται προσπαθώντας να ατενίσει τα πάντα όχι ευρισκόμενος ως δύναμις ομοία στην εσωτερική ροή τους αλλά ως παρατηρούν εξωτερικά Υποκείμενο.

Άρα ο Άνθρωπος καθίσταται μηχανή όταν εξέρχεται της συμπαντικής ροής στην οποία ως μυστική τέτοια δύναμις ανήκει και αποκτώντας μορφή και ύλη προσπαθεί εξερχόμενος της αενάου οντολογικής μορφής να ίδει τα πάντα ως αντικείμενο και να τα ερευνήσει και να τα κατακτήσει, να τα επηρεάσει, να τα ταξιθετήσει να τα ελέγξει. Θεωρείται λοιπόν ως πρόοδος η μηχανοποίησις του παντός: ο άνθρωπος να εξέλθη της οντολογικής του πορείας όπου είναι οντολογική αφηρημένη δύναμις και ως σκέψις- παρατήρησις να εξετάζει τα πάντα όχι ως συμμετέχουσα δύναμις εσωτερικότητας  αλλά ως εξωτερική παρατηρούσα δύναμις: ο Αρχιμήδης θεωρείται ως ο πλέον μηχανοποιημένος άνθρωπος διότι παρατήρησε πλείστα όσα φαινόμενα. Η επιστήμη θεωρείται ως η ναυαρχίδα της ανθρώπινης μηχανοποίησης διότι συνθέτει τα μηχανοποιημένα πράγματα της παρακολούθησης και διά των φυσικών και άλλων νόμων οργανώνει τον άνθρωπο σε σχέση με τον κόσμο: όμως η επιστήμη στηρίζεται στον άνθρωπο μηχανή και στον μηχανοποιημένο κόσμο: διότι πολύ απλά ο άνθρωπος βλέποντας το σύμπαν ως αντικείμενο παρατήρησης ταξιθετεί τις παρατηρήσεις του, περιορίζεται στον μικρόκοσμο που μπορεί να παρατηρεί και κατασκευάζοντας τα πάντα γύρω του ως μηχανή σκέψης παρακολούθησης και παρατήρησης μηχανοποιεί διασκεπτικά τον εαυτό του τους άλλους και τον κόσμο: πλέον ο άνθρωπος – μηχανή είναι αυτός ο οποίος έχει συγκεκριμένη μορφή και μυαλό, σώμα και ηθική.

Ποια ακριβώς είναι η Ηρακλείτεια γνώση;

 

Ποια ακριβώς είναι η Ηρακλείτεια γνώση;

Ας αρχίσουμε την έρευνά μας για την Ηρακλείτεια γνώση  από τους περιφήμους Ηρακλειτείους αφορισμούς προς φιλοσόφους οι οποίοι φημίζονταν για τις γνώσεις τους,οι οποίες αποκτήθηκαν μέσα από μελέτη και παρατήρηση. Συγκεκριμένα στο έργο του «περί Φύσεως» ο Εφέσιος φιλόσοφος διατείνεται ότι η γνώση πολλών πραγμάτων δεν αποτελεί δείγμα ευφυΐας. Αναφέρει σχετικά: « Η πολυμάθεια δεν διδάσκει τη βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων. Ειδάλλως θα την είχε διδάξει στον Ησίοδο και στον Πυθαγόρα αλλά και στον Ξενοφάνη και στον Εκαταίο». Επίσης στο ίδιο έργο αναφέρεται : « η πολυμάθεια βλάπτει». Σκωπτικά μάλλον ο σκοτεινός φιλόσοφος γράφει ότι : «Ο Πυθαγόρας, ο γιός του Μνήσαρχου, ασχολήθηκε με την έρευνα περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, και μέσω αυτής κατέκτησε τη σοφία,την πολυμάθεια και τη μοχθηρία».

Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος ζεί,σκέπτεται και πράττει σε σχέση με τον κόσμο, τον εαυτό του και τις ιδέες.Άρα η γνωσιολογική διαφοροποίηση του Ηρακλείτου μάλλον έγκειται όχι τόσο στο πώς της γνώσεως αλλά στο «τι». Καλλίτερα.Μάλλον έγκειται στο ότι η πολυμάθεια όταν δεν έχει να κάνει με την ουσία των συμπαντικών μεταβλητών οι οποίες επηρεάζουν την οντολογική ζωή των ανθρώπων αλλά με πρόσκαιρες επινοήσεις του νοός προκειμένου απλά ο άνθρωπος να προσδιορισθεί επί της γής , τότε η πολυμάθεια είναι ουσιαστικά και από το πρίσμα του Είναι «ολιγομάθεια». Οι απορριφθέντες φιλόσοφοι –ως πολυμαθείς αλλά άχρηστα πολυμαθείς- έχουν ένα κοινό σημείο. Προσπαθούν να κωδικοποιήσουν με συγκεκριμένες διατυπώσεις –οι οποίες παραπέμπουν σε όρατά σύμβολα – τις γνωσιολογικές ανακαλύψεις τους.Συγκεκριμένα ο Ξενοφάνης οδηγήθηκε στη γνώση ενός θεού ο οποίος είναι σύμφυτος με τον κόσμο και ακριβώς όπως ο κόσμος είναι αγέννητος και ανώλεθρος σαν το θείον άπειρον του Αναξιμάνδρου. Αντίθετα όμως προς το άπειρο του Αναξιμάδρου ο θεός του Ξενοφάνους είναι ακίνητος.

Από το οντολογικό Ηρακλείτειο πρίσμα μάλλον ερευνάται το πόσο Είναι ο Ξενοφάνειος θεός μέγεθος του Είναι το οποίο πάντα υπήρχε ώστε να είναι γνωστό σε όλους τους ανθρώπους ενδιάθετα και ενορατικά προκειμένου να τους βοηθήσει σε μία επερχομένη εξελικτική και εσωτερική πορεία. Ίσως ο θεός του Ξενοφάνους αποτελεί μία αντιοντολογική προσωπική ανακάλυψη του φιλοσόφου η οποία δεν κατέχει το οντολογικό υπόβαθρο του να Είναι ως τέτοια σε κάθε μυαλό και πράξη. Άρα από τη στιγμή κατά την οποία δεν ενυπάρχει στο κοινό εσωτερικό ποτάμι του Όντος το οποίο κυλά σε κάθε εαυτό ώστε να συνεχίζεται ένα εσωτερικό εξελικτικό ταξίδι, λόγω αυτού χαρακτηρίζεται η Ξενοφάνειος δόξα περιττή πολυμάθεια.

Περί της φράσεως του Ηρακλείτου: εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ αν εξευρήσει (εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον δεν θα το εύρεις.

 

Περί της  φράσεως του Ηρακλείτου: εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ αν εξευρήσει (εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον δεν θα το εύρεις.

Πρόκειται περί κορυφαίας οντολογικής έκφρασης του σκοτεινού φιλοσόφου: επειδή το μόνον μέσα στο χάος και στη συμπαντική κίνησή του είναι η βούληση της οντολογικής πορείας και εξέλιξης και συνεχούς αναδιανομής των κοσμικών δυνάμεων υπό το συμβολισμό του αειζώου και αενάου πυρός ο άνθρωπος ποτέ δεν θα πρέπει να εγκλωβίζεται στο παρόν: ποτέ στους περιορισμούς της ανθρωπίνης μορφής η οποία είναι ένα από τους πολλούς τρόπους ύπαρξης του ανθρώπου: ο άνθρωπος θα πρέπει να επεκτείνεται και να αναπετάννυται ώς εσωτάτη δύναμις στο σύμπαν ώστε να επικοινωνεί με παρεληλυθότα παρόντα και εσόμενα όντα και εξελίξεις: Ανοίγοντας τον άπειρο εαυτόν του ο άνθρωπος κατανοεί ότι ενυπάρχει ως οντολογική δύναμις σε ένα ευρύτερο κόσμο όπου πολλά μπορεί να γνωρίσει να καταγνωρίσει και να προγνωρίσει: Σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να εμμένει ο άνθρωπος στο σήμερα αλλά ακολουθώντας το πύρ (συμπαντική κίνησις) μέρος της οποίας είναι θα πρέπει να ανακαλύπτει όλα τα χρυσά δώρα και μήλα που φέρει το Όν. Με αυτή τη φράση ο Ηράκλειτος καταργεί τον κλειστό εαυτό και ανακαλύπτει τον οντολογικό Άνθρωπο ο οποίος μέσα στο Όλον ανακαλύπτει συνεχώς και πάντα πέρα από τους περιορισμούς του μορφικού εαυτού, ο πύρινος εαυτός της οντολογικής συνέχειας είναι ο αποδεκτός Ηρακλείτειος εαυτός.

Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου. Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.

 

Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου.

Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.

Σύνδεση με το έργο του συγγραφέα: Το απόσπασμα του σχολικού βιβλίου προέρχεται από το τρίτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «το διπλό βιβλίο» (1976) στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει τις εμπειρίες του από τα είκοσι χρόνια που έζησε στο εξωτερικό (Γερμανία).

Συγκείμενο: Η Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20^ου αι, έπειτα από τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Η μετανάστευση προς τις χώρες της ευρώπης αλλά και προς την αμερική είναι σύνηθες φαινόμενο.

Ιστορικές συνδέσεις:

Α΄και β΄αποικισμοί

Μεταναστεύσεις κατά την οθωμανική κατοχή.

Εξήγηση του φαινομένου:

Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση (φυσική οικονομία) η έναρξη της βιομηχανικής εποχής, σήμανε την πολιτική σύνδεση με την οικονομία: αυτή η σύνδεση απαιτεί πόλεις, εργατικό δυναμικό, μέσα παραγωγής,προϊόντα και κέρδος. Η αποθέωση του χρήματος ως χρηματιστηριακού μέσου πάσης φύσεως ανταλλαγών, κατέστησε τα κράτη να έχουν ως κοινό παρονομαστή τη δυνατότητα παροχής ή όχι αμειβομένης εργασίας και των καταλλήλων συνθηκών παροχής εργασίας και καλού επιπέδου ζωής. Άρα ως συνέπεια της βιομηχανικής εποχής παραδίδεται η οικονομική μετανάστευση προς χώρες με ισχυρή βιομηχανία άρα ισχυρή οικονομία και με τη δυνατότητα παροχής θέσεων εργασίας.

Υπόρρητη έννοια:

Επανέρχεται το πανάρχαιο πρόβλημα (το είχαν θέσει οι σοφιστές στον α΄ΝεοΕλληνικό διαφωτισμό) της διχοτόμησης του ανθρωπίνου εαυτού σε φυσικό και πολιτικό. Ο άνθρωπος απολλύει την Ελευθερία της Φύσεως χάριν της Πολιτικής εξέλιξης: όπως λέγει ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος προσφέρει μέρος του εαυτού του ώστε όλοι οι άνθρωποι να παράξουν αυτάρκη και ευδαίμονα πόλη.

Θα πρέπει όμως να αναφερθεί ότι οι πόλεις πολιτικά μιμούνται τη φύση, η οικονομία (όπως η φυσις διαχειρίζεται τις δυνάμεις της με σύνεση) είναι ο τρόπος διαχείρισης των πολιτικών δυνάμεων: Θα πρέπει να αναφερθεί ότι προκειμένου να προχωρήσει αυτό το οποίο εννοείται ως πρόοδος και πολιτισμός και επιστήμη υποβιβάζεται πνευματικά και ηθικά και αξιολογικά ο άνθρωπος , ο ξεχωριστός άνθρωπος ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την αλλοίωση του φυσικού πρωταρχικού εαυτού του, ο οποίος ενώ έχει μία τόσο ανεξάρτητη και αυτοτελή θέση στη φύση, στην Πόλη τίθεται συχνά κάτω από την ανάγκη συλλογικής προόδου, προοόδου δομών (όπως είναι η επιστήμη, η οικονομία κ.λ.π).

O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

 

O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι  ο επόμενος  δρόμος  της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας. Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι η μετέπειτα εξέλιξη του σημερινού ανθρώπου και της φύσης του. Κυρίως είναι ένα κάλεσμα στην εσωτέρα οντολογική μας φύση να αρχίσουμε να ζούμε μέσα σε έναν ευρύτερο συμπαντικό κόσμο και όχι εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο που τώρα διαβιούμε: εάν σκεφθούμε ότι σύμφωνα με το φιλόσοφο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών μορφών και υλών που τον συναποτελούν, τότε το κάλεσμα του Μπρούνο είναι συγκεκριμένο: πρέπει να υπερβούμε τις ιδέες που μας καταδυναστεύουν, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αξίες που σαν αλυσίδες μας βαραίνουν, να ενώσουμε την ύλη μας και τη μορφή μας με τις αστρικές και ευρύτερες ελεύθερες πλανητικές δυνάμεις μέρος των  οποίων είμαστε.

Ο Μπρούνο ξεπερνά το θεό με έναν πραγματικά πολύ απλό τρόπο: με τον ίδιο τρόπο που ξεπερνά και τον άνθρωπο της λήθης: διότι ο θεός υπάρχει μόνον εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι της λήθης: Ο άνθρωπος ζεί μέσα στη συμπαντική ροή, μέσα στην αμείλικτη διαδοχή των κόσμων, μέσα στην αδυσώπητη κίνηση του Όλου: άρα κανείς θεός δεν είναι σταθερός, κανείς άνθρωπος δεν γνωρίζει λιγότερα από το θεό: το σύμπαν δεν φέρεται διαφορετικά στο θεό από ό,τι στον άνθρωπο διότι το Όν διαλύει τα πάντα και τα ξανασυνθέτει, άρα ο θεός είναι  πρόσκαιρες δυνάμεις όπως και ο άνθρωπος, το μόνον το οποίο υφίσταται είναιη αδυσώπητη ροή. Οι Ηρακλείτειες θέσεις του φιλοσόφου είναι σαφείς, πύρ αείζωον και  συνεχώς μεταβαλλόμενον είναι  το μόνον που υπό αρχές ευρίσκεται , υπάρχει. Όχι τυχαία και χωρίς να το γνωρίζουν οι διώκτες του του έκαναν το μεγαλύτερο καλό: το έδωσαν στας χείρας του πυρός ώστε να χαθεί  στη συνέχεια του απείρου που τόσο πολύ επιθυμούσε.

Ο Τζιοβάνι Μπρούνο, ξεπερνώντας τον Αριστοτέλη και τον κόσμο της έλλογης κλειστότητας που αυτός υιοθέτησε, επίστευσε στο άπειρο σύμπαν: άρα δεν πίστευσε στο γεωκεντρισμό ή  ακόμα και στον ηλιοκεντρισμό διότι μέσα από τις άπειρες διαδοχές του κόσμου  και των κόσμων κανείς ήλιος και καμμία γαία και κανένας θεός ή άνθρωπος δεν θα  μπορούσαν σταθεροί να μείνουν: σε μία φυσιολογική επέκταση της μυστικής θεολογίας του ο Μπρούνο ανήγαγε το μηδέν στον  πιο δημιουργικό αριθμό: διότι όλα υπάρχουν αλλά προϋπάρχουν διότι θα μεταϋπάρξουν με νέο τρόπο, άρα κάποια στιγμή θα μηδενισθούν διότι θα πρέπει να διαλυθούν και να μεταϋπάρξουν με ένα νέο τρόπο: Αποκάλυψε λοιπόν ο μέγιστος Ιταλός φιλόσοφος το κυριώτερο χαρακτηριστικό των χριστιανών προκειμένου να εγκλβίσουν τους ανθρώπους εδώ και να τους ελέγξουν: την εμμένεια , τίποτε δήθεν δεν αλλάζει διότι ο ένας θεός έκανε τον ένα κόσμο τον ένα άνθρωπο και είναι αυτή η σταθερότητα της μορφής και της ύλης ώστε μόνο το εδώ υφίσταται:

Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

 

Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

Το Ελληνικό κράτος που προέκυψε στις 3/2/1830 μέσα από τον οθωμανικό ζυγό δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη: Το Νέον Ελληνικόν Κράτος ήταν ολοκληρωτικά βυθισμένο στην υποανάπτυξη, τη φτώχεια και τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Τη στιγμή κατά την οποία τα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη είχαν αναπτυχθεί σύμφωνα με τις βιομηχανικές προδριαγραφές οικονομικής πολιτικής και οικιστικής ανάπτυξης: Απουσίαζαν βέβαια  οι κοινότητες διότι οι βιομηχανικές πόλεις οι οποίες εστήριζαν τις οικονομίες των κρατών αναπτύχθησαν δίπλα σε ποταμούς εργοστάσια και κέντρα βιομηχανικής εξέλιξης. Στο νέο Ελληνικό κράτος η μεγάλη δυναμική ήταν οι κοινότητες με όπλο την πρωτογενή παραγωγή γύρω από την οικογένεια και τη μικροοικοβιοτεχνία  (Φάρσαλα, Αμπελάκια, κ.λ.π). Άρα το κέντρο της Ελλάδος ήταν η οικογένεια ενώ της Ευρώπης το εργοστάσιο, θα λέγαμε η οικογένεια των εργαζομένων: άρα η συνείδηση των Ελλήνων ήταν Εθνική και κοινοτική και οικογενειακή, ενώ των ευρωπαίων υπεροικογενειακή εργασιακή οικονομική σταδιακά υπερεθνική (για αυτό και συνεργάσθηκε αγαστά ο καπιταλισμός με τον κομμουνισμό υπερεθνικά συστήματα και τα δύο).

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την απόλυτη υποαναπτυξιακή στασιμότητα και ελεγξιμότητα που επεφύλαξαν οι πραγματικοί κυβερνήτες του Νέου Ελληνικού κράτους στην μεταεπαναστατική Ελλάδα ώστε να καταλάβουμε και τη φύση του σημερινού Ελληνικού κράτους: Το κράτος που ανεφύη το 1830 θα έπρεπε  σταδιακά να ακολουθήσει το δυτικό βιομηχανικό μοντέλο: ο Έλληνας του 1840 ζούσε σε σχέση με τη γή, τη στιγμή κατά την οποία στα ευρωπαϊκά εργοστάσια εφαρμόζονταν επιστημονικές μέθοδοι στην επεξεργασία των προϊόντων της βιομηχανίας, οι κύριοι με τα αυτοκίνητα πήγαιναν βόλτες τις κυρίες, το μυαλό των ανθρώπων αναπτυσσόταν με βάση την επιστήμη τη βιομηχανία και την νέα μηχανιστική και οικονομική πολιτική.

Η Ελλάδα είχε ικανώτατους επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος: Πάντα είχε και θα έχει: Έλληνες έδωσαν τα φώτα της Ελληνικής παιδείας στη δύση ώστε να εξελιχθεί η επιστήμη και να φθάσει η δύση στο θαύμα της βιομηχανικής και διαφωτιστικής επανάστασης: όταν όμως απελευθερώθηκε η Ελλάς από τον οθωμανικό ζυγό και ενώ είχαμε το παράδειγμα των σπουδαγμένων στην ευρώπη Κοραή, Ρήγα και άλλων, η Ελλάς ως κοιτίδα πολιτισμού έχουσα ικανωτάτους ανθρώπους επιστήμονες, δυστυχώς απομονώθηκε από την Ευρώπη, δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά, κληρονόμησε τη μεγάλη Ιδέα η οποία απεδείχθη όπλο στα χέρια των μεγάλων εξουσιαστικών δυνάμεων ώστε να συρρικνώσουν τον Ελληνισμό, η μία χρεωκοπία διαδεχόταν την άλλη, το κράτος κάπως με τον Τρικούπη ανέπτυξε κάποιον αγροτικό καπιταλισμό, ξένες εταιρείες έφεραν ρεύμα νερό και άλλα αγαθά: Η Ελλάς με τέτοιον ουρανό γή και θάλασσα έμεινε ολοκληρωτικά βιομηχανικώς υποανάπτυκτη, και όσες προσπάθειες ξεκίνησαν εγνώρισαν την απαξίωση και την αδυναμία επιβίωσης (ειδικά μετά τον τελευταίο ερχομό του Κ.Καραμανλή το 1974).

Παρώνυμα.

 Πρέπει να εγκύπτουμε στο πρόβλημα της μελέτης της ύλης (εγκύπτω = ασχολούμαι ενδελεχώς με κάτι).

Ενέσκηψε πρόβλημα βαρυχειμωνιάς (προέκυψε, εμφανίσθηκε)..

Η αγένειά του τον καθιστά απεχθή.

Οι επαχθείς όροι του δανείου.

Οι ενδοιασμοί του τον κρατούν σε αναποφασιστικότητα (φόβοι).

Παρουσιάζει ένδεια επιχειρημάτων.

Η χώρα διέρχεται βαθεία οικονομική κρίση.

Μετέρχεται (χρησιμοποιεί) κάθε μέσο να γλιτώσει.

Οδοιπόρος, οδοιπορία.

Το ρ.πορεύω δίδει την πορεία. Αλλά το Οδοιπόρος δίδει την Οδοιπορία: ως παρασύνθετο από το οδός και πόρος: άρα δεν μπορεί να γραφεί με -ει. Οδοιπορία.Με -ι.

Πρωτοπόρος-πρωτοπορία

Πεζοπόρος -πεζοπορία.

Γενικώς το β΄συνθετικό καθορίζει και την ορθογραφία της λέξεως:

ανεξίθρησκος: (ανεξαρτήτου θρησκείας): ανεξιθρησκεία.

Επίσης: γράφω καινούργιος και όχι καινούριος (χωρίς -γ).

Διότι παράγεται από το καινόν έργον : καινούργιο.

Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.

 

Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.

Ο κόσμος μας αποτελείται από τρείς κυρίως παραμέτρους: την ιδέα, τη φύση και τον άνθρωπο: η κινητικότητα αυτών των τριών παραμέτρων καθορίζει και την ποιότητα και ποσότητα του ανθρώπου και του κόσμου: η αφηρημένη ιδέα έγινε συγκεκριμένη αλλά ως ουσία και ονομάσθηκε φύσις (διότι έφυ η ουσία, το Είναι των ιδεών) επίσης αυτή η ουσία απέκτησε μορφή και κατέστη μορφική ουσιαστική ζωή (άνθρωπος και λοιπά έμβια όντα). Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε και να υποστηρίξουμε ότι αυτό το σύνολο δεν προϋπήρχε και δεν θα μεταϋπάρχει, αποτελεί μία πρόσκαιρη στάση του όντος: άρα ορθή σκέψις είναι η περιγραφή και γνώσις όλης της σειράς από τα βάθη του όντος πώς εφτάσαμε σε αυτές τις τρείς παραμέτρους και κυρίως η οντολογική μοίρα αυτών των τριών παραμέτρων στον επόμενο κόσμο: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν συμβαίνει στην παραδοθείσα φιλοσοφία, η οποία υποπίπτει στο παράδοξο απλά με το λόγο να πείθει ότι αυτά τα τρία μεγέθη υπάρχουν, με το λόγο να τα επιβάλει, να τα εγκαθιστά ως φιλοσοφικώς αποδεκτά, διαλύοντας κάθε οντική σειρά και στερεώνοντας μία όψιμη και πρόσκαιρη γήϊνη σειρά όλων αυτών των παραμέτρων η οποία όμως δεν έχει οντολογική αξία και συνέχεια.

Αυτό είναι και το παράδοξο του Αριστοτέλους: ως οντολόγος ορθός φιλόσοφος (εάν ήταν) ώφειλε να περιγράψει και να καθορίσει την οντολογική φύσιν των παραμέτρων του κόσμου μας ώστε να φανεί το οντολογικό αποτύπωμα στο χθές και σήμερα και αύριο των μεγεθών που αποτελούν τον κόσμο μας: Αντίθετα αυθαίρετα και αντιοντολογικά ο Σταγειρίτης φιλόσοφος θεωρεί ότι ο άνθρωπος ως μορφή και ύλη ήταν είναι και θα είναι: δεν λαμβάνει υπ΄όψιν άλλες μορφές ανθρώπου οι οποίες εξαφανίσθηκαν εντέχνως στο βάθος του χρόνου (οι θεότητες, οι ανθρωποθεότητες, τα όντα τα οποία περιγράφονται σε μυθολογίες και ποιήματα, ο Αριστοτέλης υιοθετεί μόνον μία από τις άπειρες ανθρώπινες μορφές με κριτήριο την επιφανειακή αρμονία ανάμεσα στην όψη στον Ήλιο στην αρμονία της μορφής και στο κοινώς αποδεκτό).

Περί του αριθμού Οκτώ (8).

 

Περί του αριθμού Οκτώ (8).

Ο αριθμός 8 δηλώνει την μεγάλη επανεκκίνηση και συνέχεια.  Ίσως είναι ο αριθμός της συνεχούς τελειότητας και ο αριθμός της απολύτου αληθείας διότι δηλώνει την απόλυτο οντολογική συνέχεια, επίσης δηλώνει κάτι που τρέμουν όσοι προσπαθούν να εμπεδώσουν παραμόνιμες αλήθειες και ιδέες και αξίες σε αυτή τη διάσταση: τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο, όλα είναι συνέχεια κάποιου άλλου, όλα γίγνονται ό,τι κάτι άλλο ήταν πρίν από αυτά και ό,τι όλα θα γίνουν μετά από αυτά.

Ο αριθμός 8 χαρακτηρίσθηκε ως ο αριθμός της τελειότητας (δεν είναι) διότι ακινητοποιήθηκε από τις θρησκείες: η απόσταση από την μία Κυριακή έως και την άλλη Κυριακή είναι ο αριθμός 8 και αυτός θεωρήθηκε ως τέλειος διότι κλείνει ο κύκλος της δημιουργίας και όλα επιστρέφουν αυτογνωσιακά στον εαυτόν τους: όμως αυτό είναι οντολογικό λάθος: ο αριθμός 8 δηλώνει την απόλυτη οντολογική ανακύκλιση, συνέχεια, μετατόπιση και ανακατανομή δυνάμεων, όλα είναι και δεν είναι όλα γίγνονται μηδενίζονται και ξαναγίγνονται.

Όχι τυχαία ο αριθμός 8 τοποθετήθηκε έπειτα από τον αριθμό 7 και πρίν από τον αριθμό 9: ο 7 είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης των πάντων ως το τέλειο άθροισμα του τελείου τετραγώνου της συναναστροφής θήλεος και άρρενος (2²) και της διά του τέκνου ολοκλήρωσής των (3) (4+3=7). Ο οκτώ δηλώνει ότι όλα ενώνονται, απολαμβάνουν την ολοκλήρωσή τους, γίγνονται ένα ως σύνολο συνεχούς αποκατάστασης, πρίν ξαναρχίσουν την ανανέωσή τους (νέο-εννέα).

Ας ιδούμε λοιπόν προσεκτικά τον αριθμό 8 και ας τον εφαρμόσουμε στην παρούσα διάστασή μας, διότι ο αριθμός 8 εφευρέθηκε από οντολόγους οι οποίοι διά του αριθμού αυτού  συνέδεσαν όλα τα όντα της διάστασής μας με την οντολογική πραγματική τους συνέχεια: ο αριθμός 8  δηλώνει την δίχως τέλος συνέχεια όλων επί όλων: ο άνθρωπος γίνεται θεός και ο θεός άνθρωπος: το ζώον γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος ζώον: η νύκτα ημέρα και η ημέρα νύκτα: ο πλούσιος πτωχός και ο πτωχός πλούσιος: η πόρνη άγιος και ο άγιος πόρνη: το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Το καλό κακό και το κακό καλό: εφαρμόζονται με αυτόν τον τρόπο όλα τα φυσικά ανθρώπινα και θεία μεγέθη: διότι τίποτε δεν υπάρχει (το θείο είναι ο άνθρωπος που γίγνεται θεός, ο άνθρωπος είναι ο θεός που γίγνεται άνθρωπος, η φύσις είναι η μεταμφίεσις του χάους που ξαναγίνεται χάος ad infinitum).

Η γένεση της Φιλοσοφίας.

 Η γένεση της Φιλοσοφίας:

Ο 6ος.αι. μετά από τις πρώτες Ολυμπιάδες αποτελεί την μεγαλυτέρα τομή για την πορεία του παγκοσμίου ιστορικού γίγνεσθαι. Διότι στις αρχές αυτού του αιώνα εμφανίζονται στην ιστορική σκηνή οι πρώτοι μεγάλοι διανοητές που θελελίωσαν τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Ο χώρος τώρα όπου γίνεται το βαρυσήμαντο τούτο πνευματικό γεγονός είναι η μητρόπολις του μικρασιατικού Ελληνισμού , η Μίλητος της Ιωνίας. Η Μίλητος με τον γλαυκό ουρανό της, το γλυκό κλίμα της, την οικονομική της ευρωστία και τις πολλές και μακρινές αποικίες της έμελλε να είναι ευλογημένη περιοχή όπου εκεί οι Έλληνες πρώτοι εφιλοσόφησαν εξήλθον δηλαδή του χάους του Μύθου και εισήλθαν στην τάξη του Λόγου.

Η γέννηση του φιλοσοφικού στοχασμού δεν υπήρξε ούτε αιφνίδια ούτε ακαριαία. Κυοφορήθηκε χρόνια πρίν και συνετελέσθη μόλις ωρίμασαν οι συνθήκες πνευματικές κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές. Η καλλιέργεια της φιλοσοφίας είναι  η στροφή από το πρακτικό πνεύμα στο θεωρητικό, η σύνταξη σε "κόσμο των ποικίλων εμπειρικών γνώσεων, η προσπάθεια να εξηγηθεί έλλογα το σύμπαν". Με τη φιλοσοφία υπερβαίνεται η μυθική σκέψη. 

Ο μύθος υπήρξε το κύριο όργανο με το οποίο οι προηγούμενοι λαοί και πολιτισμοί αγωνίσθηκαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενα αυτού του κόσμου να δώσουν τελικές λύσεις σε μεγάλα ερωτήματα όπως: η γέννηση και ο θάνατος, όμως οι απαντήσεις στα προβλήματα αυτά ήταν συμβολικές, μεταφορικές και μυθολογικές. Ωστόσο μέσα στις μυθικές εξηγήσεις ευρίσκονται τα σπέρματα της ορθολογικής σκέψης, η άλωσις του μύθου από το λόγο συνέβη εκ των ένδον. Δεν υπάρχει μύθος απηλλαγμένος ολοκληρωτικά από το λόγο και δεν υπάρχει λόγος απελεύθερος του μύθου. Έτσι μυθικό στοιχείο αποκαλύπτει κανείς όχι μόνον στην πρώϊμη φιλοσοφική σκέψη αλλά και στο αποκορύφωμα του φιλοσοφικού στοχασμού , λ.χ στον ΄Εγελο. Ο πατέρας της φιλοσοφίας, ο προσωκρατικός Θαλής ο Μιλήσιος, θεωρούσε ότι ο κόσμος είναι πλήρης δαιμόνων. Ο Έγελος τόσους αιώνες μετέπειτα βλέποντας το παγκόσμιο πνεύμα ενσαρκωμένο στο Ναπολέοντα να καλπάζει μέσα στους δρόμους της γενέτειράς του Ιένας.

Ο λόγος τώρα επιβάλλεται σιγά-σιγά και με την κριτική του ρώμη κλονίζει την παντοδυναμία και την λαμπρότητα του μύθου. Η αχλύς και το πλέγμα του μύθου μέσα στο οποίον είχαν ζήσει και δημιουργήσει οι Ανατολικοί λαοί διαλύεται βαθμιαία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να ιχνεύσει κανείς σπέρματα φιλοσοφικού στοχασμού και στους Αιγυπτίους και στους Βαβυλωνίους. Πρόκειται εδώ για σκόρπιες εμπειρίες και ασύντακτες πρακτικές γνώσεις τέχνες ή σοφίες. Δεν πρόκειται όμως για ορθολογικά ωργανωμένη συστηματική και μεθοδική γνώση για φιλοσοφική και επιστημονική γνώση. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους Έλληνες επικούς τον Όμηρο και τον Ησίοδο τους Ορφικούς αλλά και το Φερεκύδη από τη Σύρο. Δεν ασκούν φιλοσοφία, προοιονίζονται την φιλοσοφία, στρώνουν το δρόμο της, προετοιμάζουν την ανατολή του φιλοσοφικού στοχασμού με τις κοσμογονικές και τις μυθικές τους θεογονίες.Ούτε οι αποκαλούμενοι επτά σοφοί καλλιεργούν τη φιλοσοφία. Η οποία εξάλλου δεν είναι σοφία τέχνη και τεχνική δεν είναι επίσης η φιλοσοφία κατοχή της σοφίας αλλά έλλογη συστηματική θεωρητική και μεθοδική γνώση.