Τι πραγματικά κρύβεται και υπονοείται στις επιστολές του Πλήθωνος προς τον Μανουήλ και Θεόδωρο Παλαιολόγο;

Οι επιστολές του Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνος προς τους Μανουήλ Β΄Παλαιολόγο (αυτοκράτορα του Βυζαντίου) και Θεοδώρου Β΄Παλαιολόγου (ηγεμόνος της Πελοποννήσου) αποκαλύπτουν αλήθειες τόσο ξεχασμένες από το χρόνο, ορατές όμως σε όποιον θέλει να τις ίδη. Σε αυτές τις επιστολές ο Πλατωνικός φιλόσοφος, προτείνει πλείστους όσους τρόπους προκειμένου η Πελοπόννησος να καταστή πόλις κράτος και τελικά να διατηρήσει την Ελληνική της συνέχεια, γενομένη Πόλις κράτος ανεξάρτητο, ιστορικά ελεύθερο, ανάχωμα στον οθωμανικό επεκτατισμό. Μέσα από τα μέτρα που προτείνει ο εξέχων αυτός φιλόσοφος μπορούμε να κατανοήσουμε πολλά για την πραγματική φύση του βυζαντίου, για την αιτία απωλείας του βυζαντίου, γιατί και ποιοι δεν άφησαν την Ελληνικότητα διά της Πόλεως κράτους της Πελοποννήσου να συνεχίσει το ιστορικό της ταξίδι: εάν είχε εισακουσθεί ο Πλήθων η Πελοπόννησος θα είχε τη δυναμική μίας Πόλεως-Κράτους τύπου της Αθήνας του Περικλέους, οι οθωμανοί δεν θα μπορούσαν να την κατακτήσουν, μέσα από την ένωσή της με την ευρώπη αυτή η Ελληνική Πόλη-Κράτος θα συνέχιζε την ιστορία των Ελληνικών Πόλεων-κρατών, ανανεώνοντας συνεχώς μέχρι σήμερα τον προαιώνιο Ελληνισμό: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν έγινε, οι οθωμανοί κατέκτησαν τα πάντα, και μέσα από τις επιστολές του Πλήθωνος αναφύουν σημαντικά ερωτήματα: γιατί δεν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του βυζαντίου (το οποίο σύμφωνα με τον Πλήθωνα είναι συνέχεια της Ρώμης, η Ελληνικότητα υπήρχε στην Πελοπόννησο, στους απογόνους των Λακεδαιμονίων) από την Κωνσταντινούπολη στην Πελοπόννησο; Γιατί δεν οργανώθηκε ο Ελληνισμός της Πελοποννήσου με τον τρόπο του Πλήθωνος ώστε να καταστή Ελληνική Πόλις-Κράτος άβατη στους οθωμανούς, συνεχίζουσα την Ελληνική παράδοση και ως προάγγελος μιάς καινούργιας ακμαζούσης Ελλάδος; Γιατί το ρωμαϊκό κράτος , βυζαντινό κράτος, ενώ φαινομενικά δήθεν ανακάλυψε την Ελληνικότητά του δεν έκανε τίποτε ώστε να σώσει αυτή την Ελληνικότητά του, αντί αυτού καρτερικά περίμενε τους οθωμανούς να το κατακτήσουν;

Μήπως τελικά ετέθη σε εφαρμογή σχέδιο εξαφάνισης του Ελληνισμού (όπως τον εννοεί προαιωνίως ο Πλήθων ως σκέψη και πράξη συμπαντική επί της γής) διότι κανείς δεν έκανε τίποτε από όσα προτείνει ο Πλήθων, αντί αυτού η Ελλάδα και η ανατολή σκλαβώθηκαν στους οθωμανούς, η δύση ανέπτυξε ένα μίγμα Ελληνοχριστιανισμού το οποίο από την μία εξηφάνισε τον γνήσιο προαιώνιο Ελληνισμό, από την άλλη όμως μετήλλαξε όλες τις Ελληνικές αξίες σε προτεσταντικές οι οποίες μέσα από το πέρασμά τους στη βιομηχανική πολιτική και επιστημονική πραγματικότητα δημιούργησαν τον κόσμο που σήμερα κυβερνά η δύση. Διότι εάν είχαν εισακουσθεί οι προτάσεις του Πλήθωνος η Πελοπόννησος ως Πόλις-Κράτος θα διατηρούσε την ιστορική συνέχεια του γνησίου συμπαντικού Ελληνισμού.

Ο Πλήθωνας μέσα από τις επιστολές του αυτές στον Μανουήλ και στο Θεόδωρο, προτείνει την οικοδόμηση μιάς Ελληνικής Πολιτείας ώστε η Πόλις Κράτος που θα ιδρυθεί να συνεχίσει το λίκνο του Ελληνισμού: από την άλλη πλευρά καταλαβαίνουμε την κατάσταση που είχε περιπέσει το βυζάντιο μέσα από την αντιΕλληνική ανάπτυξή του και οικοδόμησή του με βάση όχι τον Ελληνικό συμπαντισμό αλλά το χριστιανικό ενισμό: ο ένας αυτοκράτορας είχε διαρρήξει κάθε σχέση με τους γαιοκτήμονες, οι ευνοούμενοι του αυτοκράτορος ήταν αυτοί οι οποίοι δέσποζαν στην πολιτική ζωή ακόμα και αν ανίκανοι ήταν, παντού υπήρχαν φόροι (λές και το προπατορικό αμάρτημα ξεπλενόταν με αυτόν τον τρόπο) δεν επικρατούσε η διάκριση των αξιών όπως στην Πλατωνική Πολιτεία όπου οι μέν θα είναι επίκουροι πολεμιστές  οι άλλοι επίκουροι εργάτες κ.λ.π. Η αντινοησιοκρατική ανάπτυξη του βυζαντίου με γνώμονα ότι ο θεός φροντίζει για τα πάντα είχε φέρει την Κωνσταντινούπολη σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Ο Πλήθωνας προτείνει την ανοικοδόμηση μίας Πλατωνικής Πολιτείας με κέντρο τον άξιο Άνθρωπο ώστε να οικοδομηθεί μία σύγχρονη ελεύθερη και Ελληνική Πόλις – Κράτος στην Πελοπόννησο. Κατ΄αρχάς διαχωρίζει τους αγρότες και γεωργούς από τους στρατιώτες, απορρίπτει μάλιστα τη φορολογία στους στρατιώτες: θεωρεί ότι όποιοι προωθούν την πρωτογενή παραγωγή δεν θα πρέπει να ασχολούνται με τον πόλεμο ο οποίος θα πρέπει να καταστή ασχολία των στρατιωτικών. Προτείνει λοιπόν κάποιοι να είναι φορολογούμενοι βάσει της εργασίας τους και κάποιοι άψογοι στρατιώτες, ικανοί και απερίσπαστοι για όλα.Η δημιουργία ολοκληρωτικού στρατεύματος από παραγωγικούς ανθρώπους θα είναι η καλλίτερη εγγύηση της ελευθερίας της Πελοποννήσου η οποία θα καταστή άπαρτο κάστρο.

Στο στράτευμα διακρίνει τις συζυγίες: Άνθρωποι με κοινά συμφέροντα, οι οποίοι έχουν δεσμούς εγγύτητας και εντοπιότητας θα μπορούσαν να οργανωθούν ως αποτελεσματικοί στρατιώτες που θα προστάτευαν την πατρίδα τους. Η συζυγία επιφέρει την συνδοσία δηλαδή όλοι, ακόμα και οι φτωχότεροι θα συνεισέφεραν έστω έναν στρατιώτη. Σε κάθε χωριό οι κάτοικοι θα είναι ομόζυγοι δηλαδή όσοι είναι ταγμένοι για στρατιώτες είτε μαζί είτε εκ περιτροπής θα στρατεύονται για το καλό της Πόλεως – Κράτους.

Είναι σαφές ότι εάν μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204 (όταν την είχαν καταλάβει οι σταυροφόροι) εξελισσόταν μία Ελληνική πολιτική η Πελοπόννησος ως γνησία Ελληνική Πόλις-Κράτος θα διεφύλαττε τον προαιώνιο Ελληνισμό και συγχρόνως την ανόθευτο και χωρίς καμμία οθωμανική σκλαβιά Ελληνική συνέχεια. Έπρεπε να μεταφερθεί η πρωτεύουσα του βυζαντίου από την Κωνσταντινούπολη στο Μυστρά, έπρεπε με τον τρόπο του Μ.Κωνσταντίνου και του Διοκλητιανού (μετέφεραν τις βάσεις του ρωμαϊκού κράτους από τη ρώμη στην Κωνσταντινούπολη και στη Νικομήδεια αντίστοιχα, διαβάζοντας τα μηνύματα των καιρών) το κέντρο βάρους του βυζαντίου να μεταφερθεί στην Ελληνική Πόλιν  Κράτος της Πελοποννήσου, η Ελληνική συνέχεια και σε σχέση με την ευρώπη θα ήταν γεγονός: όμως η κρυφή εξουσία αυτού του κόσμου απεργαζόταν άλλα: είχε κρύψει και ελέγξει τον Ελληνισμό με το μονοθεϊσμό, έδωσε στη δύση τον ανθρωπιστικό χριστιανισμό που διά του προτεσταντισμού προσέφερε τον ανθρωποκεντρικό επιστημονισμό και τεχνοκρατισμό της δύσης, και άφησε την ανατολή στο μουσουλμανικό μονοθεϊσμό για να ελέγχεται αλλοιώς: ο πραγματικός Ελληνισμός έπρεπε να εξαφανισθεί. Η Πόλις κράτος του Πλήθωνος ήταν εχθρός για αυτό και οι Μανουήλ και Θεόδωρος ούτε που τον έλαβαν υπ΄όψιν.

Κυρίως ο Πλήθων διαβλέπει την Ελληνικότητα και στην ιδιοκτησία: δεν θέλει την κοινοκτημοσύνη, θέλει την ιδιοκτησία αλλά προς το συμφέρον της πόλεως: δεν αρνείται χριστιανικώ τω τρόπω τους πλουσίους και τους ισχυρούς αλλά ενώπιον της πόλεως όλοι είναι κοινωνικά ενωμένοι, κατά τον τρόπο του Θουκυδιδείου Περικλέους: Ο Πλήθων είναι εραστής της Λακεδαιμονίων Πολιτείας όπου η κοινωνική ισορροπία ήταν η βάση κάθε δυναμικής και ευημερίας.
Επίσης πολύ μεγάλη σημασία έδιδε ο Πλήθων (όχι ότι εισακούσθηκε) στην οχύρωση του Ισθμού, τον οποίον ονειρευόταν να καταστήσει άπαρτο και απρόσιτο πέρασμα και για τους οθωμανούς και για άλλους εχθρούς και αντιπάλους: Είναι εντυπωσιακός ο όρος που χρησιμοποιείται από τον Πλήθωνα για να περιγράψει την κατάντια του χριστιανικού βυζαντίου: κακοπολιτεία: η μεταφορά της καινοδιαθηκικής κουλτούρας στην εξουσία ήταν καταστροφική: οι εκλεκτοί του βασιλέως, οι οικογενειακοί εκλεκτοί, καμαρίλα νεποτισμός και νομενκλατούρα, ο θεός που αγαπά τους εκλεκτούς του στον ουρανό και ο αυτοκράτορας κατά προτύπωση αυτού βοηθεί μόνον τους δικούς του επί της γής. Ο Πλήθων προτείνει τρείς τάξεις, πολεμιστές και φορολογουμένους και ιερείς (ίσως ανάμνηση των βασιλέων φιλοσόφων) προκειμένου και μόνον να λάμψουν οι άξιοι αυτοί οι οποίοι έχουν τις συμπαντικές και εσωτερικές ικανότητες να ολοκληρώσουν την πορεία της Πόλεως κράτους.

Είναι σαφές λοιπόν ότι ο Πλήθων διείδε ότι ο Ελληνισμός ως ακραιφνής συνέχεια μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μέσα από συγκεκριμένες δομές (όπως η Πόλις Κράτος της Πελοποννήσου που ονειρεύθηκε). Ας υπενθυμίσουμε ότι ο Πλήθων ήξερε πολύ καλά όλα τα εξουσιαστικά σχέδια που στηρίζονταν στις μονοθεϊστικές επικρατήσεις (ας υπενθυμίσουμε ότι ο Ιωάννης ο Η είχε καταστρέψει οχυρωματικά έργα της Κωνσταντινούπολης λόγω συμφωνιών με το βαγιαζήτ). Φαίνεται ότι όλα ήταν κανονισμένα, και ο Πλήθων δυστυχώς δεν μπόρεσε να διασαλεύσει αυτή την τεθείσα σειρά της ιστορίας: όμως το Όν συνεχίζει Ελληνικώ τω τρόπω.