υπουργείο...κατοχής.

 

Περί του υπουργείου…κατοχής.

Η Αγγλία και η Γαλλία το 1854 περί τα τέλη Μαΐου, έστειλαν στρατεύματα στον Πειραιά, τον κατέλαβαν, και ανάγκασαν τον Όθωνα να δηλώσει ότι θα τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα. Σχηματίσθηκε μάλιστα υπουργείο, φιλικό προς τις δύο δυνάμεις, με πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, το υπουργείο κατοχής, όπως το ονόμασε ο βαρύθυμος Ελληνικός λαός. Η ωμή επέμβαση των Μεγάλων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας, του προκάλεσε τόση αγανάκτηση ώστε να του γίνουν μισητές όχι μόνον αυτές οι δυνάμεις αλλά και τα ονόματα των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό). Ο νομομαθής και υπουργός της κυβερνήσεως πρίν την κατοχή Σπυρίδων Πηλίκας, καθηγητής του πανεπιστημίου διερμηνεύοντας αυτά τα συναισθήματα της κοινής γνώμης έγραψε στις αναμνήσεις του: « Για μένα δεν υπήρχε πράγμα πιο μισητό από τα πολιτικά αυτά κόμματα τα βαφτισμένα με το όνομα των μεγάλων δυνάμεων». Τα θλιβερά αυτά γεγονότα έδωσαν και τη χαριστική βολή στη ζωή τους.

Σκέψεις επάνω στην καταγωγή του χριστιανισμού.

 

Διαβάσαμε το βιβλίο του Κάρλ Κάουτσκυ: Η καταγωγή του χριστιανισμού. Διαβάσαμε πολλές και σημαντικές σκέψεις: Το βιβλίο είναι δομημένο επάνω σε μία αναμφισβήτητη αξία (την οποία εμείς δεν πολυπιστεύουμε αλλά αυτή η αναμφισβήτητη αξία αρμόζει κατάλληλα στην περίπτωση του χριστιανισμού. Κατ΄αρχάς ο ιστορικός του μέλλοντος (όχι οι παρόντες ιστορικοί που ερευνούν την αλήθεια στη βιβλιογραφία, εκεί δηλαδή όπου απουσιάζει) θα δεχθεί και θα κατανοήσει ότι μία αόρατος αρμονική μυστική δύναμις καθόρισε την πορεία της γήϊνης ιστορίας (αυτής που ξέρουμε) : ο χριστιανισμός εμφανίσθηκε όταν εμφανίσθηκε επιτέλους στη Ρώμη ο Ένας καθολικός οικουμενικός Αύγουστος: ενώθηκε η γή υπό τον Αύγουστο και ο ουρανός υπό τον Ιησού. Το θέμα όμως βέβαια δεν σταματά εκεί.

Όταν σταμάτησαν οι πόλεμοι, όταν σταμάτησε η παραγωγή δούλων, όταν σταμάτησε η αχλύς και αναταραχή και αναρχία των πολέμων εμφανίσθηκε ο χριστιανισμός: άρα γιατί συνέβη αυτό: έπρεπε να υπάρξει λοιπόν η διαχείριση του υπάρχοντος ανθρωπίνου δυναμικού: η Ρώμη ένωσε όλο τον κόσμο υπό την ισχύ της , υπό το δίκαιό της: όμως αυτό δεν έφθανε: όταν εμφανίσθηκε ο χριστιανισμός η παγκόσμιος ρωμαϊκή ειρήνη είχε κινητοποιήσει τις κοινωνικές μάζες: οι δούλοι προσπαθούσαν να καταστούν δουλοπάροικοι ή προλετάριοι με μακρύτερη φιλοδοξία να καταστούν εργάτες ρωμαίοι πολίτες: άρα η παγκόσμιος ρωμαϊκή ειρήνη οδηγούσε σε μία παγκόσμιο εξίσωση όλων των ανθρώπων. Αυτό όμως δεν έπρεπε να συμβεί, για αυτό εμφανίσθηκε ο χριστιανισμός ώς η θρησκεία των φτωχών και απολωλότων προκειμένου να ξεκινήσει ένα νέο είδος κοινωνικής διαμάχης με το ένδυμα της θρησκευτικής εσχατολογίας.

ετυμολογίες...

 

1. Το ρ. αγείρω (συναθροίζω) δηλώνει τη μεταφορά της συμπαντικότητας στη ζωή μας: όπως οι αστέρες συναθροίζονται στον ουρανό ή άρτια Ελληνική γλώσσα έφτιαξε την κατάλληλη λέξη για την συνάθροιση των ανθρώπων επί της γής: οι αστέρες οδηγούνται και συμμαζεύονται, παρομοίως από το ρ. άγω (οδηγώ) οι άνθρωποι αγείρονται (συμμαζεύονται) και λειτουργούν επί της γής όπως οι αστέρες στον ουρανό: από το αγείρω λοιπόν η αγορά (των αστέρων στον ουρανό και των ανθρώπων στη γή) αλλά και ο αγύρτις: αυτός ο οποίος συναθροίζεται και μαζεύεται με άλλους προσπαθεί να επιβάλει τα δικά του και να επιβληθεί, όπως ο αστήρ Ήλιος προσπαθεί ώς αγύρτις να επιβληθεί σε όλους τους αστέρες.

2. Ο άγγαρος είναι ο αγγελιαφόρος στην περσική γλώσσα. Μέσα από την μετατροπή του -α σε -ε και του υγρού -ρ σε -λ προκύπτει ο άγγελος: άρα αγγαρεία είναι η δράση του αγγέλου, αγγαρεία είναι η αγγελιοφορία. Ώστε αγγαρεία σημαίνει το έργο της αγγελίας, αλλά επειδή μέσα στα χρόνια η δύσκολη ζωή μετέτρεψε την πληροφορία σε ενημέρωση δουλείας , ο άγγελος ενημέρωνε για δουλειές επεκράτησε η γνωστή σημασία της αγγαρείας.
3. Το άγω (οδηγώ) επειδή όλα στο σύμπαν είναι κίνησις, επειδή η αρχή και το τέλος του αρχεγόνου Ελληνικού κοσμοθεωρητικού μοντέλου είναι η ροή, αυτό το ρήμα είναι βασικό και κυριαρχικό στη συμπαντική κουλτούρα των Πατέρων μας: προσφέρει μάλιστα άπειρες λέξεις: εάν θυμηθούμε μάλιστα ότι οι δωριείς και οι αιολείς ενήλλασσον το -α και το -η τότε ο Ηγεμών (Αγαμών) είναι αυτός ο οποίος άγει τα πλήθη: διότι όλα είναι κίνησις και το άγω μεταφέρει την κίνησιν του Ηλίου: όπως ο Ήλιος οδηγεί τα ουράνια όντα παρόμοια και ο Α(η)γεμών (εκ του άγω) οδηγεί τα επίγεια όντα.

H Οντολογία του Σώματος.

 

H Οντολογία του Σώματος.

Το Σώμα ώς συσσώρευση δυνάμεων είναι ισάξιο των συσσωρευμένων με άλλο τρόπο πνευματικών δυνάμεων, ομιλεί και μας λέγει με άλλη γλώσσα όσα μας λέγει αοράτως το πνεύμα. Το Σώμα είναι οντολογικό μέγεθος, σύνολο οντικών χαρακτηριστικών τα οποία μας ομιλούν για τον τρόπο πορείας και εξέλιξης των δυνάμεων που εμπλέκονται στη σωματική διάπλαση. Οι Έλληνες έγλυφαν ως γλύπτες και εδημιούργησαν αγάλματα προκειμένου να κατανοήσουν εν ακινησία τις οντικές δυνάμεις του σώματος οι οποίες είναι δυνάμεις τρόπου και πορείας.

Κατ΄αρχάς υπήρξε εποχή κατά την οποία το σώμα ήταν αυτό το οποίο εμείς σήμερα θεωρούμε το πνεύμα: αιώνιο, αέναο, διδακτικό. Ας ιδούμε τις λειτουργίες του σώματος με φόντο το Όν: δισεκατομμύρια νευρώνες, κύτταρα, οντολογικές δυνάμεις οι οποίες κρύβονται σε υπέροχες σωματικές δημιουργίες προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να συνεχίσουν το οντολογικό σχέδιο. Το Σώμα υπήρξε εποχή κατά την οποία εθεωρείτο Οντική και αιώνιος τελειότητα. Ήταν ο τρόπος κατά τον οποίο το Όν μεταμορφωνόταν σε κάτι άλλο , το αόρατο σε ορατό, το αόρατο εισερχόταν στο Νού και γινόταν συγκεκριμένη σκέψη στην Καρδία και γινόταν συν-αίσθηση, στο στομάχι ώστε να δώσει κίνηση στο σώμα: Όλο αυτό ως κίνηση σε σχέση με το Όν είναι Θαύμα Οντικής κίνησης: Ξεχάσαμε ότι η κινησις του σώματός μας από μόνη της είναι Θαύμα Οντικό: εάν συγκρίνουμε τον Εαυτόν μας με μία πέτρα θα νοιώσουμε μέρος και κομμάτι της πιο ωραίας οντικής συνεργασίας μας.

Σταδιακά και επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία το σώμα θα πρέπει να αντικατασταθεί με μία επομένη οντολογική δημιουργία, άρχισαν να το υποτιμούν: από τον αστείο μύθο του Αριδαίου στον Πλάτωνα, έως τις αντιοντολογικές θεωρίες περί παθών στα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλους έως την απίστευτη αντιοντολογική ηθική των θρησκειών η οποία πλήρως απέκοψε το Σώμα από την οντική του καταβολή: το Σώμα χωρίσθηκε από τις φυσικές του καταβολές, υπέπεσε σε μία αυτόνομη πολιτική και θεολογική ηθική, λές και δεν κινείται με βάση τη φύση, και σε αυτή τη βάση θεωρήθηκε μιαρό και αμαρτωλό γιατί δεν αφήνει ελεύθερο τον άνθρωπο ώς πνεύμα να πετάξει: ξεχάσαμε όμως ότι υπήρξε εποχή κατά την οποία το Σώμα ώς οντολογική συνέχεια είχε την τελειότητα που αποδίδουμε εμείς στο πνεύμα, διότι το σώμα δεν αρρώσταινε μίας και συμμετείχε τέλεια στην οντολογική ακολουθία. Ο Ιπποκράτης και η νοησιοκρατική σχολή αποκόπτοντας το σώμα από την οντολογική αντισκεπτική συνέχειά του το έθεσε σε μία νοησιοκρατική λογική και με αυτόν τον τρόιπο το Σώμα υπέπεσε σε ένα ελεγχόμενο από ένα μικρονού τρόπο και έγινε θύμα ασθενειών και άλλων πραγμάτων ώστε ξαφνικά το πνεύμα ώς μορφική απουσία του σώματος που το περιέχει με άλλο τρόπο να καταστή το καλό και το σώμα το κακό.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ 218. – Ἀντώνιος 26-27, 75, 84-86: το τέλος της Κλεοπάτρας.

 

(γ) To τέλος της Κλεοπάτρας

[84,1] Υπήρχε λοιπόν ανάμεσα στους φίλους του Καίσαρα Οκταβιανού κάποιος επιφανής νέος, ονόματι Κορνήλιος Δολαβέλλας. [2] Τα αισθήματα του νέου αυτού προς την Κλεοπάτρα ήταν ιδιαιτέρως φιλικά. Τότε, ανταποκρινόμενος στην παράκλησή της, κρυφά της στέλνει μήνυμα πως ο Καίσαρας ο ίδιος ετοιμάζεται να αναχωρήσει με το πεζικό του δια μέσου της Συρίας, την ίδια και τα παιδιά της σκοπεύει σε τρεις μέρες να τους στείλει στη Ρώμη. [3] Μόλις το πληροφορείται αυτό η Κλεοπάτρα, το πρώτο που ζητά από τον Καίσαρα είναι να της επιτρέψει να προσφέρει χοές στον Αντώνιο. Της δίνει αυτός την άδεια κι εκείνη έρχεται με τις βάγιες της στον τάφο, πέφτει, αγκαλιάζει την τεφροδόχο και λέει: [4] «Αγαπημένε μου Αντώνιε, πριν από λίγο με χέρια ελεύθερα ακόμη σ᾽ έθαψα, τώρα αιχμάλωτη σου προσφέρω σπονδές. Τόσο καλά με φρουρούν που δεν μπορώ με θρήνους και κοπετούς το σκλάβο κορμί μου να αφανίσω. Με προορίζουν να στολίσω τον θρίαμβο11 του εχθρού σου. [5] Άλλες τιμές, άλλες χοές μη περιμένεις πια. Αυτές τις τελευταίες σου προσφέρει η σκλάβα Κλεοπάτρα. [6] Γιατί ενόσω ζούσαμε τίποτε δεν μπόρεσε τους δυο μας να χωρίσει, όμως ο θάνατος μάς αναγκάζει να ανταλλάξουμε πατρίδα. Εσύ ο Ρωμαίος, εδώ να κείτεσαι, εγώ η δύστυχη στην Ιταλία, μονάχα τόσο λίγο τόπο από την χώρα σου μερίδιο να πάρω. [7] Αληθινά, αν κάποιος θεός στη χώρα σου το σθένος έχει και τη δύναμη (της γης αυτής μας πρόδωσαν οι θεοί) όσο ζει η γυναίκα σου, μη την εγκαταλείψεις. Μην επιτρέψεις να λαμπρυνθεί με εμένα ο θρίαμβος του εχθρού σου. Εδώ μαζί σου κρύψε με, μαζί σου θάψε με. Από τα μύρια βάσανά μου κανένα μεγαλύτερο, κανένα φοβερότερο δεν είναι, όσο ο λίγος τούτος χρόνος που έχω ζήσει χώρια σου».

[85,1] Μετά, αφού πολύ έκλαψε εκείνη κι αγκάλιασε και καταφίλησε την τεφροδόχο, διέταξε να της ετοιμάσουν το λουτρό της. Κι αφού λούστηκε, ξάπλωσε στο ανάκλιντρό της κι έφαγε ένα λαμπρό γεύμα. Και τότε έφτασε κάποιος από τους αγρούς κρατώντας ένα καλάθι. [2] Επειδή οι φύλακες θέλησαν να μάθουν τι έχει μέσα, άνοιξε ο άνθρωπος το καλάθι, έβγαλε τα φύλλα και είδαν πως ήταν γεμάτο σύκα. [3] Αυτοί θαυμάσανε την ομορφιά και το μέγεθος των σύκων κι εκείνος χαμογελώντας τους παρακάλεσε να πάρουν από ένα. Τον εμπιστεύτηκαν τότε και του επέτρεψαν να μπει μέσα. [4] Η Κλεοπάτρα πάλι, μόλις τελείωσε το γεύμα της, έστειλε στον Καίσαρα ένα δελτάριο που είχε προηγουμένως γράψει και σφραγίσει. Έδιωξε μετά όλους τους άλλους, εκτός από τις δυο πιστές της γυναίκες και κλείδωσε τις πόρτες.

[5] Έλυσε λοιπόν ο Καίσαρας το δελτάριο και σαν είδε εκεί να τον ικετεύει με παρακάλια και κλάματα να τη θάψει μαζί με τον Αντώνιο, αμέσως αντελήφθη τι είχε γίνει. Και στην αρχή σκέφτηκε να τρέξει να βοηθήσει, μετά όμως έστειλε κάποιους να πάνε γρήγορα και να ερευνήσουν. [6] Το κακό όμως είχε κιόλας συμβεί. Επειδή, ενώ οι άνθρωποι έτρεξαν γρήγορα και είδαν πως ούτε οι φύλακες είχαν τίποτε αντιληφθεί, με το που άνοιξαν τις πόρτες την βρήκαν να κείτεται νεκρή πάνω σε χρυσή κλίνη και να είναι στολισμένη βασιλικά. [7] Η μια γυναίκα, αυτή που λεγόταν Ειράς, ξεψυχούσε μπροστά στα πόδια της, η άλλη, η Χάρμιον, παραπατούσε ζαλισμένη προσπαθώντας να τακτοποιήσει το διάδημα που στεφάνωνε το κεφάλι της βασίλισσας. Τότε κάποιος της φώναξε οργισμένος, [8] «Ωραία τα κατορθώματα αυτά, Χάρμιον;» Κι αυτή απάντησε, «Ωραιότατα, μα την αλήθεια, και ταιριαστά σε μιαν απόγονο τόσων βασιλέων». Και δεν είπε τίποτε άλλο, αλλά εκεί δίπλα στην κλίνη έπεσε.

Το Ησυχαστικό κίνημα στο βυζάντιο: δούρειος ίππος ένωσης χριστιανισμού και μωαμεθανισμού;

 

Το ησυχαστικό κίνημα στο βυζάντιο αποτελεί όριο: θεολογικό αλλά και πολιτικό όριο. Βέβαια η βιβλιογραφία αντιμετωπίζει το κίνημα αυτό πολιτικά. Ήλθε όμως ο καιρός να ιδούμε ίσως και κάποιες άλλες κρυφές πτυχές αυτού του εξωτερικά και μόνον θεολογικού ζητήματος.

Ο εξ καλαμβρίας Βαρλαάμ ξεκίνησε αυτή την ησυχαστική έριδα, αυτός προερχόταν από τη δύση, από την ανερχομένη πίστη ότι ο άνθρωπος ως τέτοιος μπορεί να αυτοεξελιχθεί στο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας με βάση όσα άντλησε ο άνθρωπος από τη θεωρία της ενσάρκωσης του Ιησού. Κατέκρινε σφόδρα του ησυχαστάς ως ομφαλοσκόπους οι οποίοι τίποτε δεν επιτυγχάνουν με το να θέλουν να φύγουν από τον κόσμο και να αφιερωθούν στον κόσμο του θεού, τον άϋλο και άκοσμο.

Άρα σε εποχές όπου προήλαυνον οι οθωμανοί (14^ο αι) επικρατούσε στο βυζάντιο η πίστη ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να φεύγει από τον κόσμο αυτό και να μετέχει του αοράτου θείου φωτός. Εάν σκεφθούμε ότι ο μωαμεθανισμός προέρχεται από την ίδια με το χριστιανισμό πηγή του μονοθεϊσμού, παρατηρούμε ότι και ο μωαμεθανισμός κινείται στο ίδιο ησυχαστικό ρυθμό (πέραν της αναπτύξεως καθαρά εσωτεριστικών κινημάτων (σούφι, δερβίσηδες κ.λ.π): αυτός ο κόσμος δεν έχει αξία αλλά αξία έχει ο αόρατος και απροσπέλαστος και μόνον αρνητικά οριζόμενος θεός των μωαμεθανών. Συναντάται λοιπόν το ησυχαστικό κίνημα των βυζαντινών με την βασική κουλτούρα των μωαμεθανών ότι αυτός ο κόσμος δεν αξίζει στη βάση ότι εμποδίζει την ένωση του ανθρώπου με τον αφηρημένο και πνευματώδη θεό. Άρα μέσω του ησυχασμού προετοιμάσθηκε το βυζάντιο (πέραν της πραγματικής πτώσης της Κωνσταντινούπολης) σε μία υποσυνείδητη και ανεπαίσθητη αλλά εσωτερική ένωση με τον οθωμανισμό: στη βάση του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού: όλα είναι πορεία προς τον αόρατο θεό, όλα αξιζουν κατά τη στιγμή που θα ενωθούν οι άνθρωποι μυστικά με το θεό, εάν αυτό γίνει στη μάχη του μοναστηριού για τους καλογέρους ή στα πεδία των μαχών για τους πολεμιστές ολίγην σημασία έχει αυτό το γεγονός. Ο Ελληνισμός ως Υποκείμενη και Ανθρωποκεντρική συμπαντική πορεία του ανθρώπου προς το Όλον ξεχάσθηκε, μεταλλάχθηκε σε οθωμανικοβυζαντινή (χριστιανομουσουλμανική) κοινή πορεία προς τον αόρατον  θεόν: όχι προς τον ατομικόν προορισμόν (Ελληνικός Οδυσσεϊκός εσχατολογισμός) αλλά προς το συλλογικό πνευματικό κόσμο ενός άλλου, πέρα από εμένα, του θεούυ. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι ενώθηκαν στην κοινή πίστη ότι αυτός ο κόσμος είναι ένα απλό πέρασμα στον αόρατο και ανείπωτο και άρρητο κόσμο του θεού. Στη βάση αυτή η πτώση της Πόλης απλά εφανέρωσε εκείνες τις ισορροπίες που οι άνθρωποι δεν θέλουν  να ίδουν.

Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Ανάλυση ιστορικών παραθεμάτων: Α)Ανάλυση ιστορικού παραθέματος όπου οι ιδέες, οι έννοιες και οι δομές αποτελούν διαχρονικά αποτελέσματα περασμένων ιδεών, εννοιών και δομών.

 

Παραδίδεται το παρακάτω ιστορικό παράθεμα:

Η «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το σύνταγμα του Ρήγα (1797) 2. Τα φυσικά δίκαια είναι: πρώτον το να είμεθα όλοι Ίσοι και όχι ο ένας ανώτερος από τον άλλον· δεύτερον να είμεθα ελεύθεροι, και όχι ο ένας σκλάβος του αλλουνού· τρίτον να είμεθα σίγουροι εις την ζωήν μας και κανένας να μην ημπορή να μας την πάρη αδίκως και κατά την φαντασίαν του· και τέταρτον, τα κτήματα οπού έχομεν κανένας να μην ημπορή να μας τα εγγίξη, αλλ’ να είναι εδικά μας και των κληρονόμων μας. 3. Όλοι οι άνθρωποι, Χριστιανοί και Τούρκοι, είναι Ίσοι. [...] Π. Κιτρομηλίδη (επιμ.), Ρήγα Βελεστινλή, Άπαντα τα σωζόμενα, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 2000, τόμ. 5, σ. 36.

1^ο βήμα ανάλυσης:

Α)οι ιδέες του κειμένου:

1.Η ιδέα του φυσικού δικαίου.

2. Η ιδέα της Ελευθερίας.

3. Η ιδέα της ασφαλείας.

4.Η ιδέα της ιδιοκτησίας.

Β) Οι ιδέες αυτές γεννούν τις παρακάτω έννοιες:

1. Την έννοια του συντάγματος.

2.Την έννοια της ισότητας.

3.Την έννοια της δικαιοσύνης.

4.Την έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας.

Γ) Οι δομές οι οποίες αναφύουν από όλα τα παραπάνω είναι οι εξής:

1.Η δομή ενός κράτους το οποίον θα στηρίζεται στο σύνταγμα, στις αρχές του δικαίου, στην εφαρμογή του φυσικού δικαίου, στα αγαθά των νόμων και της δικαιοσύνης.

Δ) Ο μαθητής λοιπόν καλείται να καταλάβει ότι η διαχρονική σύλληψη των ιδεών του φυσικού δικαίου, των εννοιών της ισότητας και της ελευθερίας, της δομής ενός κράτους δικαίου και εξέλιξης, όλα αυτά εφαρμόσθηκαν και στο νεόκοπο Ελληνικό κράτος μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Διάσια: εορτή πρός τιμήν του Διός.

 

Τα Διάσια ήταν αρχαία γιορτή των Αθηναίων προς τιμήν του Μειλίχιου Δία, χθόνιας θεότητας με τη μορφή φιδιού που προστάτευε τις οικίες των κατοίκων. Η γιορτή τελούνταν δέκα μέρες μετά τα Ανθεστήρια, στις 23 του μήνα Ανθεστηριώνα, στο ναό του Ολύμπιου Δία στον Ιλισό, έξω από τα τείχη της πόλης.

Κατά τη διάρκεια της γιορτής, οι ευπορότερες οικογένειες παλαιότερα συνήθιζαν να θυσιάζουν χοιρίδια, ενώ στον απλό λαό γίνονταν αναίμακτες θυσίες με εξιλαστήριο χαρακτήρα και προσφορές προϊόντων. Επίσης ψάλλονταν ύμνοι και τελούνταν ιππικοί αγώνες. Ο χαρακτήρας της θα πρέπει να μεταβλήθηκε από τον αρχικό της εορτασμό, καθώς στις Νεφέλες του Αριστοφάνη αναφέρεται σαν πανηγυρική γιορτή.

Όταν ο Κύλων θέλησε να αντιταχθεί στην εφαρμογή της Δρακόντειας νομοθεσίας, πήρε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών που τον συμβούλευε: "εν τού Διός τή μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν". Ο Κύλων θεώρησε ότι ήταν τα Ολύμπια, οπότε κατέλαβε την ακρόπολη μαζί με τους οπαδούς του, οι οποίοι ωστόσο εξαπατήθηκαν και δολοφονήθηκαν μέσα σε ιερό χώρο, κάτι που έγινε γνωστό ως Κυλώνειο Άγος. Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, ο χρησμός αναφερόταν στη γιορτή των Διασίων, όταν όλοι οι Αθηναίοι βρίσκονταν εκτός των τειχών της πόλης.

Γιατί ήταν αυτή η μεγίστη εορτή του Διός; Διότι ώς όφις η κυρίαρχη συμπαντική δύναμις εκτός των τειχών απελευθέρωνε συμπαντικά τους Ανθρώπους.

 

Επίκαιρος ο στρατηγός Μακρυγιάννης...

 

Πόσο επίκαιρο και αληθινό:

Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη Στρατηγού της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821: «Όταν ο φτωχός Έλληνας κατεπολέμησε τον σουλτάνο, φτωχός, ξυπόλυτος και του σκότωσε 400.000 ψυχές τότε πολέμαγε και με εσένα το χριστιανό (εννοεί τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις) με τις αντενέργειές σου και το δόλο σου και τις απάτες σου και εφοδίασμα τις πρώτες χρονιές των κάστρων. Εάν δεν τα εφοδίαζες εσύ ο Ευρωπαίος ήξερες που θα πηγαίναμε με εκείνη την ορμή που είχαμε. Ύστερα μας γιομώσετε και φατρίες, ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγέν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσους και δεν αφήσετε κανένα Έλληνα, πήρε ο καθείς σας το μερίδιό του. Και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας: Και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας ότι δεν την αισθανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται δεν γεννιέται με γνώση. Οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν: Τέτοια ηθική είχατε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσατε και εμάς τους δυστυχείς».

Περί των επιθέτων: ἀγαθός και καλός.

 

Οι πάνσοφοι πρόγονοί μας, ζώντας σε σχέση με τη συμπαντική ανοικτή πραγματικότητα, επέθεσαν πλείστες όσες διακριτές ιδιότητες στους ανθρώπους. Άλλο αγαθός και άλλο καλός: αγαθός είναι αυτός ο οποίος μπορεί και άγαται (θαυμάζει) το Όλον Είναι και εξ αυτής της θαυμαστικής κίνησης μπορεί και διαπλάθει τον εσωτερικό και εξωτερικό του εαυτό: Ο αγαθός λοιπόν είναι επίθετο ατομικής ιδιότητας, σε σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του: Εάν ο άνθρωπος προσανατολισθεί πνευματικά, ψυχικά και ηθικά ως άτομο σε σχέση με το άπειρον, το σύμπαν, τους θεούς, εάν με βάση αυτούς διαπλάσει εσωτερικό και εξωτερικό εγνωσμένο χαρακτήρα, τότε είναι αγαθός: δηλαδή θαυμαστός, περίοπτος,άξιος θαυμασμού και μιμήσεως. Για αυτό εξάλλου ο Πλάτων ωμίλησε περί του Αγαθού: είναι η θαυμαστική επενέργεια του σύμπαντος επί του ανθρώπου.

Το αγαθός εις την αρχαίαν Ελληνικήν γραμματείαν παρουσιάζει τέσσαρα παραθετικά:

ο η  ἀμείνων, το ἄμεινον, ἄριστος (σε αυτήν την περίπτωση το αγαθός καλύπτει την ικανότητα του ανθρώπου να γίγνεται αυτός που εκ φύσεως προορίζεται με βάση τις συμπαντικές δυνάμεις που τον συναποτελούν).

Ο η βελτίων το βέλτιον , βέλτιστος (σε αυτήν την περίπτωσιν ο άνθρωπος μπορεί και ελέγχει τη φύση του με βάση τα θεία προστάγματα ώστε να την βελτιώνει ως κίνησιν συμπαντικήν (ηθικήν θα λέγαμε).

Ο η κρείττων το κρείττον, κράτιστος: διά αυτών των παραθετικών το αγαθός ανοίγεται προς την κοινωνίαν των ανθρώπων: ο άνθρωπος ενδυναμώνει ως προσωπικότητα και μπορεί να επιτυγχάνει ως κράτιστος όλα όσα επιθυμεί, διά της αγαθής δικής του δυνάμεως.

Ο η λώων το λῷον,  λῷστος: ο άνθρωπος ο οποίος εφαρμόζει το αγαθόν σε όλους τους βαθμούς στη σχέση του με το λαό, με τους άλλους, σταδιακά με την Πόλιν.

Ώστε λοιπόν η ωριμότης του Ανθρώπου εις τους προγόνους μας εγνώριζε διαβαθμίσεις συγκεκριμένες και ήταν κλιμακωτή μέσα στο άπειρο σύμπαν όπου διεβίωναν οι άνθρωποι αυτοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον τίτλο του υπερθετικού βαθμού τον ελάμβανον όσοι είχαν εκδηλώσει ικανότητες συμπαντικής εσωτερικής και πολιτικής ολοκλήρωσης αλλά και φυσικής.

Το καλός-η-όν, ήταν στη βαθμίδα της κοινωνικής προσαρμοστικότητος. Για αυτό και ο Σωκράτης αλλά και ο Αριστοτέλης κάνουν λόγο για καλλίονες πολίτας.

Καλός-ή-όν, ο η καλλίων το κάλλιον, κάλλιστος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εάν στηριχθούμε στο Θουκυδίδη , θα ονομάσουμε ως αντίθετο του αγαθού τον άχρηστον, και ως αντίθετο του καλού τον κακόν πολίτην. Άρα ο άχρηστος ήταν αυτός ο οποίος δεν χρησιμοποιούσε τις εγγενείς θείες δυνάμεις του προκειμένου να κερδίσει τη θεία συμπαντική ολοκλήρωση: αυτός δεν ήταν κακός: κακός ήταν αυτός που δεν την χάριζε ως καλός πολίτης στην κοινωνία: διαλύοντας σήμερα τη συμπαντική ποικιλία και πολυσχιδιότητα, σαρώσαμε τον αγαθό μαζί με τον καλό, τον άχρηστο με τον κακό, ξεχνώντας ότι ο άνθρωπος (όπως αναφέρει και ο Πλάτων) είναι φυτόν που οι ρίζες του είναι στον ουρανό: εμείς σήμερα ασχολούμεθα μόνον με ένα κλαδάκι από το ανθρώπινο δένδρο.

 

 

 

Περί του θανάτου της Φιλοσοφίας.

 

Η Φιλοσοφία δεν υπήρχε πάντοτε: σύμφωνα με τη διάταξη των όντων από το Θωμά τον Ακινάτη, ό,τι δεν υπήρχε πάντοτε, σημαίνει ότι υπόκειται στο νόμο της γένεσης και της φθοράς. Η φιλοσοφία σαφέστατα είναι απροσδιόριστο μέγεθος, μέγεθος το οποίον έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα διαχρονικά: ο Όμηρος δεν εφιλοσόφησε υπό την έννοια ότι παρέδωσε ως ενορατική δύναμη τη Σοφία-Αθηνά, ο Πλάτων εφιλοσόφησε διότι κατέστησε τη φιλοσοφία διακρική ικανότητα μερικών νόων: γενικά ως Φιλοσοφία ωρίσθη η αγάπη του ανθρωπίνου Νοός να συλλαμβάνη όσα κάποιοι άλλοι εσκέφθηκαν και διά της παιδείας τα μετέδωσαν: άρα η Φιλοσοφία δεν έχει καμμία θέση στην κοινωνία των θεών, των Ηρώων, των ανθρώπων οι οποίοι βυθίζονται στην Οντολογική τους συνέχεια: η φιλοσοφία είναι η προσπάθεια του Υποκειμένου, το οποίο έχει εξέλθει της οντολογικής συνεχείας, και προσπαθεί διά του Νοός, να τη συλλάβει πνευματικά και όχι βιωματικά: προσπαθεί βέβαια αυτή τη βιωματική έλλειψη να την καλύψει κάπως με το μύθευμα της ηθικής. Η φιλοσοφία λοιπόν είναι η προσπάθεια του πεπτωκότος ανθρώπου να συλλάβει πνευματικά και να πράξει κάποια από αυτά, όσα εκτυλίσσονται στο Όν και πέφτουν ως ολίγα στη γήϊνη πραγματικότητα: από αυτήν την άποψη η προσωκρατική φιλοσοφία ξεκίνησε όταν ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι δεν συμμετέχει πραγματικά στην κίνηση του ύδατος του αέρος και του πυρός αλλά ως εξωτερικότητα διά του Νοός μπορεί απλά να ομιλήσει για όλα αυτά: η Πλατωνική φιλοσοφία και η Αριστοτελική φιλοσοφία ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι δεν συμμετέχουν στην οντολογική ακολουθία αλλά μπορούν να την αναπαραστήσουν ως ψέμα (την οποία εβάφτισαν αληθή Ιδέα) στο μυαλό τους, και να την επιβάλουν στους ανθρώπους: ο πλατωνισμός και ο αριστοτελισμός δεν έχουν καμμία σχέση με τον Οντολογικό Ελληνισμό (πλήρως ξεχασμένος) αποτελούν βέβαια τη βάση των θρησκειών των πολιτικών και των επιστημών (αντιοντολογικά μεγέθη) διότι απομονώνουν τον άνθρωπο όλοι αυτοί μαζί από την οντολογική ακολουθία και επιβάλουν μία πρόσκαιρη άποψη για ένα φαντασιακό μέγεθος το οποίο λέγεται θεός, πόλις, υγεία: τη στιγμή κατά την οποία μέσα στο Όν όλα Είναι και συνεχίζονται: αόριστα και απροσδιόριστα.

Ειδικά η Πλατωνική φιλοσοφία είναι αυτή η οποία στηρίζεται στην αρχή της συγκεκριμενικότητας: ο Σωκράτης προσπαθεί να επιβάλει το συγκεκριμένο δίκαιο και το συγκεκριμένο απόλυτο υποκείμενο: αυτό προσπάθησαν οι θρησκείες και η πολιτική, αυτό προσπάθησε η επιστήμη όταν ωμίλησε περί την Φύσιν και τον Άνθρωπον, αυτό προσπαθεί η ψηφιακή εποχή η οποία αποτελεί την ολοκλήρωση της κυκλικότητας του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους: όλα γίγνονται συγκεκριμένα και πλήρως φανερά διά της ηλεκτρονικής πληροφορίας σε όλους, αυτός εξάλλου είναι και ο σωκρατικός πόθος: δεν έχει σημασία το χωροχρονικό εύρος αλλά η παραγωγή του συγκεκριμένου και ελεγχομένου από όλους προς όλους κόσμου και η ολοσχερής διάχυσις της πληροφορίας (αυτός εξάλλου είναι και ο διακαής πόθος του Σωκράτους στην πλέον ανόητο αλληγορία του σπηλαίου)(πώς είναι δυνατόν το Όν που είναι παντού να μην είναι σε σπήλαιο;).

Η Οντολογία του σώματος.

 

Όλα γύρω μας είναι πέρασμα και παίγνιον απείρων Οντολογικών δυνάμεων, οι οποίες συντίθενται, αποσυντίθενται, ές  άπειρον. Το σώμα αποτελεί μία τέτοια στιγμή των οντολογικών δυνάμεων: άρα κατ΄αρχάς το σώμα αποτελεί σύνολο και παίγνιον απείρων οντολογικών δυνάμεων: από αυτό και μόνον το πράγμα διαπιστώνουμε το μέγα ψεύδος το οποίο ξεκίνησε από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και γιγαντώθηκε στις εσχατολογίες των θρησκειών: πώς είναι δυνατόν να καταδικάζεται σύνολο κοινών και ομοίων οντολογικών δυνάμεων ως ανήθικο, φθαρτό, αμαρτωλό κ.λ.π. Από πότε κάποιες οντολογικές δυνάμεις είναι καλές και κάποιες είναι κακές; Από πότε διαχωρίζονται οι κοινές οντολογικές δυνάμεις, από πότε χάνουμε τη συνέχειά τους τι κόβουμε σε κομμάτια και κάποια κομμάτια είναι καλά και κάποια κομμάτια είναι άσχημα;

Διότι επάνω σε αυτές τις αποκοπές των οντολογικών δυνάμεων έχουν επισυμβεί τα χειρότερα ψεύδη: μία είναι η ζωή, κίνησις υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος. Ούτε γένεσις ούτε φθορά, ούτε εδώ ζωή ούτε μεταθανάτιος κρίσις, ούτε αμαρτία ούτε χάρις. Το σώμα αποτελεί το πεδίο όπου εκτυλίχθηκαν τα χειρότερα ψεύδη και της φιλοσοφίας αλλά και της θεολογίας.

Ετυμολογικά το σώμα παράγεται από το ρήμα: σώζω, τι σώζει όμως και τι σοβεί το σώμα; Τίποτε απολύτως. Διότι το σώμα όπως ήδη είπαμε είναι άθροισμα ήδη υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων, μία πρόσκαιρος οντολογική κατασκευή, στιγμή και άθροισμα: άρα το όνομα σώμα είναι εντελώς λανθασμένο, οι οντολογικές δυνάμεις οι οποίες συνθέτουν το σώμα δεν σώζονται διότι φανερά προχωρούν στην όλη τους σκοποθεσία: εξάλλου οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν το σώμα για κάτι ζωντανό (σώμα εθεωρείτο το πεθαμένο πτώμα, διότι ως ύλη το σώμα προστάτευε την ψυχή η οποία εξήρχετο της σαρκός): οι Ομηρικοί και οι άνθρωποι του Ησιόδου χρησιμοποιούσαν για το ζωντανό «σώμα» τη λέξη δέμας: από το δέμω, κτίζω, διότι πράγματι το σώμα κτίζει και συνεχίζει το σχέδιο των οντολοιγικών δυνάμεων οι οποίες συνθέτουν το δέμας (σώμα) διότι με αυτόν τον τρόπο προχωρούν το αναδιανεμητικό σχέδιό τους. Ποιο είναι αυτό όμως;