Περί της μεσαίας τάξης….

 

Για το επίπεδο της μόρφωσής μας είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι: για το τι δεχόμεθα και το τι απορρίπτουμε επειδή αυτό αυτοεπιβεβαιώνεται από το μορφωτικό μας επίπεδο είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι: ώστε λοιπόν με τη σειρά: πρώτα υπήρξαν οι θεωρητικοί του καπιταλισμού και μετέπειτα του επιστημονικού σοσιαλισμού: πρώτα εφαρμόσθηκε ο καπιταλισμός και έπειτα εφευρέθη ο επιστημονικός σοσιασλισμός: άρα χωρίς τον ένα δεν υπάρχει ο άλλος: απλούστερα: και ο καπιταλισμός και ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι τέκνα ιδίου πατρός και μητρός: ο πατήρ είναι το χρήμα και ειδικά η μετααναγεννησιακή εποχή κατά την οποία η διάλυση της φεουδαρχικής ευρώπης και η μετατροπή της θρησκείας σε πολιτικό status quo μετατόπισε τη ζωή των ανθρώπων από το πνεύμα στην ύλη. Ήδη είχε εργασθεί προς αυτήν την πλευρά ο χριστιανισμός (τις αξίες του χριστιανισμού εγκολπώθηκε και ο καπιταλισμός και ο επιστημονικός σοσιαλισμός, ο χριστιανισμός είναι η στοργική μητέρα και του καπιταλισμού και του επιστημονικού σοσιαλισμού: απλά όπως ο συσσωρευτής ιδεών θεός μοιράζει τα πάντα στα τέκνα του, τα οποία ποθούν την δικαιοσύνη και την ισότητα παρόμοια και ο πολιτικός συσσωρευτής μοιράζει τα πάντα στα πλήθη τα οποία ποθούν την δικαιοσύνη και ισότητα). Ο χριστιανισμός λοιπόν προετοίμασε πολύ προσεκτικά τον άνθρωπο που χρησιμοποιήθηκε στο διπολικό παιχνίδι των αδελφών: καπιταλισμού και επιστημονικού σοσιαλισμού. Διότι ο άνθρωπος της θρησκείας θεωρεί ότι ως τέτοιος φέρει το προπατορικό αμάρτημα (ροπή προς την αμαρτία (αυτή μεταλλάχθηκε στο καπιταλιστικό σοσιαλιστικό κόσμο διότι πλέον όλοι χρεωστούμε κάτι σε κάποιον και έχουμε τη ροπή προς το χρέος) άρα πρέπει ο άνθρωπος να ζεί σε σχέση με κάποιο θεό (ο πολιτικός σταδιακά μετατράπηκε σε συνεταίρο των ανθρώπων οικονομικά και κοινωνικά, όπως μάλιστα οι θρησκευόμενοι στην ευρώπη απαίτησαν παραπάνω από όσα τους εδίδοντο παρόμοια και οι σοσιαλιστές απαιτούν όλα όσα δικαιούνται από τους επιγείους θεούς του χρήματος και τους διαχειριστές του.

Η πορεία είναι απλουστάτη: ας την προσέξουμε: στο χριστιανικό σύστημα υπάρχουν τρείς τάξεις: ο θεός, οι άγιοι και το πλήρωμα: εάν βλέπεις τον κόσμο από το θεό θέλεις και τις τρείς τάξεις διότι με αυτόν τον τρόπο συντηρείς το οικοδόμημα που λές ότι έφτιαξες. Εάν βλέπεις το όλο οικοδόμημα από το πλήρωμα και  τότε  θέλεις τους αγίους διότι σου δίδουν την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν σκάλα προς τον ουρανό: σταδιακά όμως η επέκταση της αμαρτίας καταργεί τους αγίους διότι οι άνθρωποι απευθύνονται απευθείας στο συσσωρευτή θεό: το ίδιο συνέβη και στην εποχή του οικονομισμού: οι καπιταλιστές δεν θέλουν την μεσαία τάξη διότι τους εμποδίζει από την τελική κατανομή πλούτου (αυτό το βλέπουμε στη σημερινή κατάσταση όπου σταδιακά οι άνθρωποι ζούν με όσα έχουν ανάγκη υπαρχόντων ολίγων πλουσίων) οι σοσιαλιστές ομοίως δεν θέλουν την μεσαία τάξη διότι τους εμποδίζει από την ολοκληρωτική τους διεκδίκηση.

Η αμερική και η σοβιετική ένωση είναι αυτές οι οποίες πραγμάτωσαν επί οικονομικού πεδίου όσα αποτυπώθηκαν στο θρησκευτικό πεδίο της ανθρωπότητας: ο θεός του χρήματος εγκατέστησε τον παράδεισό του  των ολίγων στην αμερική (εκ μέρους των καπιταλιστών) και τον αντιπαράδεισο της προσπάθειας των  πολλών να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν μακριά από τον παράδεισο στη σοβιετική ένωση (εκ μέρους των σοσιαλιστών): όμως εκεί απεκαλύψθη η μεγάλη αλήθεια: οι ιδέες του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού δεν αγγίζουν την ανθρωπίνη οντολογική φύση (αυτή ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά) αλλά τον πρόσκαιρα κατασκευασμένο χρηματάνθρωπο, ο οποίος μέσα από όλα αυτά προσπαθεί να ανοίξει όλους τους δυνατούς δρόμους ώστε να επιτραπεί κάθε είδους διεκδίκησης του χρήματος και της ύλης: διότι μέσα από το χριστιανισμό με έναν παράδοξο τρόπο προχώρησε και το καλό και το κακό: το κακό απαγορεύεται αλλά γίγνεται διότι ο καλός θεός συγχωρεί, αλλά το κακό έχει συμβεί, συγχωρείται και σταματά, το καλό επικρατεί και άντε πάλι από την αρχή: το καλό υπάρχει το κακό εξελίσσεται μέσα από τις διαρκείς συγχωρέσεις και φθάνουμε στο σημείο όπου δεν διακρίνεται καλό και κακό. Το ίδιο συνέβη με τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό: σταδιακά επιτρέπεται κάθε κίνηση χρήματος (είτε από τους καπιταλιστές  είτε από τους σοσιαλιστές) και με αυτόν τον τρόπο ικανοποιούνται όλοι και όλα τα πάθη.

Η σοβιετική ένωση εργάσθηκε στον ίδιο χρηματικό αντιπνευματικό  τόπο με την αμερική αλλά ακολουθώντας την αντίθετη κατεύθυνση: κατέδειξε με ποιο τρόπο οι άνθρωποι μπορούν να εξισωθούν μέσω της ύλης: η αμερική κατέδειξε το ίδιο αλλά από την άλλη φορά: απέδειξε τον τρόπο που όλοι οι άνθρωποι μπορούν να μην εξισωθούν μέσω της ύλης: σε θρησκευτική βάση είναι το παιχνίδι καλού και κακού: η αμερική πάντα συγχωρεί τον κακό ισορροπιστή με το να του προσφέρει το αμερικανικό όνειρο όπως ο θεός συγχωρεί τον κακό έχοντας όμως προχωρήσει το κακό: επίσης η σοβιετική ένωση συγχωρεί τον καλό ισορροπιστή όπως ο θεός αμείβει τον άγιό του. Τι μένει από όλα αυτά; Όλα τα υλιστικά κομμάτια συμπληρώνονται ώστε ο άνθρωπος να κλεισθεί στην αγορά του χρήματος χωρίς διέξοδο.

Άρα  συζητούμε για σταδιακή σύγκλιση καπιταλιστών και σοσιαλιστών (αυτό το στάδιο βαδίζει τώρα ο κόσμος): διότι πλέον ο πλούτος έχει γίνει ο μόνος τρόπος ζωής, ας το προσέξουμε: οι άνθρωποι ζούν μόνον με υλικές προδιαγραφές (όλα αγοράζονται και ως έτοιμα θέλουν κόπο μόνο ως το να έχει κανείς χρήματα, εάν έχει χρήματα έχει τα πάντα από νερό έως τα αγαθά των σούπερ μάρκετ): άρα όταν το χρήμα μετατραπεί σε ψηφιακό και με ένα στικάκι περάσει στο ανθρώπινο χέρι η αμερική και ενωθεί με τη σοβιετική νοοτροπία, πλούσιοι και φτωχοί θα γίνουν ένα ενώπιον των κρυφίων εξουσιαστών: είναι ο ψηφιακός παράδεισος ισοδύναμος του βιβλικού παραδείσου όπου καλοί και κακοί παύουν  να υπάρχουν ενώπιον του κοινού θεϊκού τρόπου.

Ο Γκράμσι λοιπόν ήταν ένας έξυπνος άνθρωπος, αλλά ποιος τον διαβάζει θα μου πείτε: αυτός λοιπόν αφιέρωσε τη ζωή του σε ένα σκοπό: να μεταφέρει από τη σοβιετική ένωση το σοσιαλισμό στη δύση: περιέργως όλα όσα γράφει συμβαίνουν στις ημέρες μας: κυρίως όμως αρνούνται οι σοσιαλιστές του επιστημονικού σοσιαλισμού τη μεσαία τάξη διότι με αυτόν τον τρόπο κρύπτονται τα προλεταριακά προβλήματα και καθυστερεί η προλεταριακή επανάσταση. Επίσης ο Γκράμσι συζητεί για το σοσιαλιστικό τρόπο ώστε το κράτος και η παιδεία του και οι φορείς του σταδιακά να επέλθουν στα χέρια των σοσιαλιστών. Ας αναφέρουμε εν ολίγοις το μοντέλο που ακολούθησε η προεπαναστατική Ελλάδα και προχώρησε σε πρωτοφανή για την εποχή (1821) εξέλιξη: οι κοινότητες ως η μεσαία τάξη ανάμεσα στους πλουσίους Φαναριώτες και στον πενόμενο λαό εξέλιξαν τον πλούτο της περιοχής τους μέσα από την κοινή προσπάθεια: διότι στην Ελλάδα το Ελληνικό φιλότιμο και οι φυσικοί πόροι είναι η μεσαία τάξη. Αλλά ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός στην τελική τους μορφή θέλουν έναν κόσμο δύο ταχυτήτων (πλουσίους και φτωχούς) διότι μόνον με δύο πόδια προχωρεί ο κόσμος τους στην τελική ένωσή τους.