Σημειώσεις στον Επιτάφιο του Περικλέους, αρχαία Ελληνικά κατεύθυνσης γ ΄λυκείου.

 

Ο Επιτάφιος του Περικλέους αποτελεί το τελικό επιστέγασμα της εφαρμογής του Νοός επί της Πόλεως: Ο Επιτάφιος του Περικλέους επίσης αποτελεί το κύκνειο άσμα της πειθούς των Αθηναίων του Νοός και του Λόγου στο ότι μπορούν  διά του Νοός να μεταφέρουν τις ισορροπίες του κόσμου του Αγαθού στην πραγματική  Πόλη τους. Ώστε είναι ένα ρομαντικό αφήγημα το οποίο είναι η υψίστη φιλοσοφική στιγμή εκεί όπου συναντάται ο Νούς ως αφηρημένη δύναμις και συγχρόνως ως δύναμις ικανή να κατασκευάσει μία πραγματικά τελεία Πόλη και έναν πραγματικά τέλειο Πολίτη.

Δεν είναι τυχαία η στιγμή κατά την οποία εκφωνήθηκε ο Επιτάφιος του Θουκυδίδου: εκφωνήθηκε στην απαρχή του Πελοποννησιακού πολέμου, του πολέμου ο οποίος σήμανε την καταστροφή της νοητής Αθηναϊκής πόλης και την απαρχή της πορείας προς την χαοτική Ελληνιστική εποχή. Ο Περικλής, ο μαθητής του Αναξαγόρου και των σοφιστών, του Λόγου και του Νοός, εθέλησε να παραδώσει το τελικό επιστέγασμα του Νοός: ένας Νούς χωρίς πολιτικό κατασκεύασμα μοιάζει με έναν τεχνίτη ο οποίος απλά παινεύεται για τις ικανότητές του χωρίς όμως να παραδώσει κάποιο έργο τέχνης του. Ο Επιτάφιος του Περικλέους μας πείθει ότι ο Νούς των Αθηναίων , ο Νούς του Σωκράτους και των Σοφιστών, κατεσκεύσασε μία Πόλη, αποδεικνύοντας ότι ο Νούς μπορεί να διαμορφώσει ανθρώπινες φύσεις, συμπεριφορές, ισορροπίες, τελικά μπορεί να καταστή κοινό βίωμα Δημοκρατικής Πόλεως, ελέγχοντας ολικά το Νού και το Ήθος των Ανθρώπων. Ο Επιτάφιος του Περικλέους είναι η τελική απόδειξη ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί να διαμορφωθεί νοητικά, ο άνθρωπος μπορεί να καταστή αποτέλεσμα νοητών αρχών, δύναται να θέσει τη ζωή του σε σειρά ιδεών και αξιών όπως αυτές απορρέουν από τον απεσταλμένο του Αγαθού Νού.

Ο Επιτάφιος έχει τρία κύρια κομμάτια, τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Νούς ως ενδιάμεσο ανάμεσα στο Αγαθό και στον Άνθρωπο, μπορεί να μεταφέρει όλους τους τρόπους κατασκευής ενός προτύπου Αγαθού πραγματικού κόσμου επί της γής. Το πρώτο κομμάτι είναι ο αυτοσυνειδητοποιημένος πολίτης ,το δεύτερο είναι η δημοκρατική δόμηση των αυτοσυνειδητοποιημένων πολιτών, το τρίτο κομμάτι είναι η ολοκληρωτική υπεροχή αυτής της νοητής Αθήνας. Το μήνυμα λοιπόν του Περικλέους είναι σαφές: καταλάβαμε τον κόσμο του Αγαθού, διά του Νοός τον μεταφέραμε επί της γής και υπερέχουμε σε σχέση με όλους τους ανθρώπους. Έμμεσα ο Επιτάφιος αποτελεί  απάντηση στον Πρωταγόρα, διοτι ο Αθηναίος ηγεμών απαντά ότι μέτρο είναι ο Άνθρωπος και αυτό είναι απόλυτο και όχι σχετικό , διότι το μέτρο της Αθηναϊκής δημοκρατίας είναι απόλυτα η τελειότητα του νοήμονος ανθρώπου, ο οποίος συλλαμβάνοντας το αγαθό το διαχέει, το πράττει ηθικώς, το καθολικοποιεί μέσα στην  πόλη, διότι το επιστέγασμα του Επιταφίου είναι ότι ο λόγος καιη νοήσις του  τελείου μπορεί να γίνει κοινό κτήμα, αυτό το κοινό κτήμα έχει όνομα; Η Αθηναϊκή δημοκρατία.

Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;

 

Το ερώτημα : «υπάρχει ζωή μετά το θάνατο;» δεν είναι έμφυτο ερώτημα.Το βρέφος ημερών δεν γνωρίζει εάν ζεί ή εάν είναι νεκρό υπό την έννοια ότι απλά χαίρεται το νέο τρόπο ύπαρξής του χωρίς να του έχει δώσει το όνομα «ζωή» ή «θάνατο». Ο άνθρωπος αρχίζει να απασχολείται από το ερώτημα περί του εάν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο καθώς μεγαλώνει και όλη η παιδεία της καθεστηκυίας τάξης , όλη η επιβληθείσα παιδεία περί του τι θεωρείται ως ζωή και θάνατος, όλη αυτή η παιδεία τον κυριαρχεί. Ήδη στη γένεση βλέπουμε ότι ο αδάμ και  η εύα δεν γνωρίζουν τη ζωή επί της γής αλλά επί του παραδείσου.

Συγκεκριμένα γνωρίζουν ότι υπάρχουν δίπλα στο θεό, και αυτό το αίσθημα σύμφωνα με την παλαιά διαθήκη , δεν έχει να κάνει με τη ζωή ή το θάνατο, αλλά με την ωραία πρωταρχική κατάσταση δίπλα στο θεό (ο οποίος όπως λέγεται τους δημιούργησε κιόλας). Όταν υποπίπτουν στο προπατορικό αμάρτημα τότε μαθαίνουν για τη ζωή εν σώματι και το θάνατο εκτός σώματος. Άρα δεν είναι κάτι στο μυαλό του πρώτου ανθρώπου η ζωή και ο θάνατος, αλλά μετέπειτα αποκτηθείσα πνευματική καθαρά γνώση, η οποία δεν ενυπάρχει στην οντολογική τελειότητα η οποία ενυπάρχει στο πραγματικό ανθρώπινο βάθος.

Εάν ο νούς μας (πέρα πλέον από την παλαιά διαθήκη) ταξιδεύσει στον πρώτο άνθρωπο , θα κατανοήσουμε πλήρως το ότι ο πρώτος άνθρωπος, ο μεταφερόμενος από κάποιον άλλο κόσμο στη γή, δεν ήξερε ασφαλώς το ζεύγος ζωής και θανάτου, υπό την έννοια ότι εάν δεν πεθάνει κάποιος ώστε να αποσυντεθεί το σώμα του κανείς άλλος δεν το γνωρίζει αυτό. Άρα σε αυτήν την περίπτωση δύο τινά πρέπει να συνέβησαν: ή κάποιος θεός είπε , ή μάλλον προείπε στον άνθρωπο πώς θα πεθάνει με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, ή ο ίδιος ο πρώτος άνθρωπος αυτοκαθορίσθηκε να πεθαίνει με τον τρόπο που ήδη όλοι γνωρίζουμε: σε κάθε όμως περίπτωση όπως καταλαβαίνουμε η ζωή και ο θάνατος δεν αποτελούν πρωταρχική οντολογική κατάσταση αλλά μετέπειτα συμβαινομένη κατάσταση η οποία από μυαλό σε μυαλό μεταφέρθηκε στους ανθρώπους. Εάν μάλιστα προσέξουμε όλη τη λειτουργία της γής θα ιδούμε ότι ουσιαστικά ούτε στη γή ούτε στον άνθρωπο υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μόνον συνέχεια δυνάμεως φανερής και εσωτερικής: Όπως όλα στη γή ανθίζουν και μετέπειτα εξαφανίζονται και πάλι εμφανίζονται παρόμοια κατάσταση συμβαίνει και με τον άνθρωπο: ο άνθρωπος εμφανίζεται ως μορφή, αποκρύπτεται ως εσωτερικότητα και πάλι εμφανίζεται. Άρα μάλλον σε κάποια χρονική στιγμή ο άνθρωπος απετέλεσε συνέχεια της φύσεως σε επίπεδο δυνάμεων, εμφανίζεται εν σώματι, εξαφανίζεται ως πνεύμα και πάλι εμφανίζεται εν σώματι εις το διηνεκές.

Έκφραση-έκθεση γ΄λυκείου: Θεωρία: τεκμήρια.

 

Τεκμήρια είναι εκείνα τα στοιχεία που προσφέρουν πληροφορίες υλικές και απτές αποδείξεις, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, και χρησιμοποιούνται για την υποστήριξη και ισχυροποίηση των θέσεων του πομπού. Προσφέρουν ερεθίσματα στη σκέψη του δέκτη ώστε να λειτουργήσει λογικά και να υιοθετήσει τις θέσεις και τις απόψεις του πομπού.

Στα τεκμήρια περιλαμβάνονται:

Αυθεντίες:

Π.χ: εάν θέλετε το παιδί σας να γίνει έξυπνο διαβάστε του παραμύθια. Αν θέλετε να γίνει πιο έξυπνο διαβάστε του περισσότερα παραμύθια, είχε πεί ο Αϊνστάιν.

Παραδείγματα:

Π.χ: ο εθελοντισμός είναι μία κίνηση καλής θέλησης και οι τομείς που μπορεί να δραστηριοποιηθεί κάποιος είναι απεριόριστοι αρχίζοντας για παράδειγμα από μία απλή προσφορά ρούχων μέχρι τη στελέχωση της πυροσβεστικής υπηρεσίας ως εθελοντής πυροσβέστης.

Αλήθειες:

Π.χ : Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είναι η φοβερότερη πολεμική αναμέτρηση που γνώρισε η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα.

Γεγονότα:

Π.χ: σε εξέλιξη βρίσκεται μεγάλη φωτιά που ξέσπασε σε λεμονοδάσος στην Πελοπόννησο. Σύμφωνα με την πυροσβεστική υπηρεσία από την πυρκαγιά δεν κινδυνεύει τυχόν κατοικημένη περιοχή ωστόσο έχει γίνει μεγάλη κινητοποίηση κυρίως από εναέρια μέσα σε μία προσπάθεια να την περιορίσουν το συντομότερο δυνατόν.

Στατιστικά στοιχεία:

Π.χ : ο σύγχρονος πολιτισμός είναι πολιτισμός ο οποίος χαρακτηρίζεται από την ετερότητα και την πολυμορφία στη συγκρότηση των κοινωνιών. Ήδη στη χώρα μας υπάρχουν κάποιες χιλιάδες αλλοδαπών εκ των οποίων πολύ από αυτούς αποτελούν το 5% του μαθητικού πληθυσμού.

Ερευνητικά δεδομένα/ επιστημονικά πορίσματα:

Αρχαία Ελληνικά Κατεύθυνσης γ΄λυκείου. Σχόλια επάνω στη θεωρία της Αριστοτελικής μεσότητας.

Η Αριστοτελιθκή μεσότητα είναι η νοητική θεωρία η οποία άμεσα καταλήγει σε μία σχετική ηθική πράξη. Ο σταγειρίτης φιλόσοφος μέσω αυτής της θεωρίας εξελίσσει το φιλοσοφικό του μοντέλο το οποίο στηρίχθηκε στον οντολογικό χωρισμό : λογικού και αλόγου. Ο Αριστοτελικός άνθρωπος ως συνεχιστής του Πλατωνικού ανθρώπου, είναι αυτός ο οποίος κατά ηθικό τρόπο επισφραγίζει τον Λόγο. Πλέον οι άνθρωποι καλούνται να βαδίσουν επί λογικών πλαισίων μακράν κάθε υπερβολής , είτε θετικής (η θέληση να γίνουν θεοί) είτε αρνητικής (η θέληση να καταστρέψουν κάποιοι άνθρωποι τον κόσμο). Επιβάλλεται λοιπόν να καταλάβουμε ότι η Αριστοτελική μεσότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Πλατωνικής πίστης ότι οι άνθρωποι μπορούν να οικοδομήσουν ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα το οποίο θα στηρίζεται σε νόμους, και κανείς άνθρωπος έλλογος ούτε θα καταργεί τους νόμους, αλλά ούτε και θα θέτει απάνθρωπους και αφύσικους νόμους. Ο Πλατωνικός λοιπόν  νόμος μέσω της μεσότητας του Αριστοτέλους καθορίζεται ως η μέση οδός της ανθρώπινης πράξης: πλέον οι άνθρωποι δεν θα κινούνται ούτε στην ζούγκλα της ανομίας αλλά ούτε και στην θεία ελευθεριότητα, αντιθέτως ο νόμος ως μεσότητα θα τους κατευθύνει ως πολίτες εντός της Πόλης.

Ο Επιτάφιος του Θουκυδίδη, αν και γράφηκε έτη πρίν την θεωρία του Αριστοτέλους περί της μεσότητας είτε την προοικονομεί είτε την προετοιμάζει: ο ιδανικός Αθηναίος πολίτης  του Περικλέους, κινείται ανάμεσα σε κάθε υπερβολή και έλλειψη: άρα είναι η ίδια η Ελληνική έλλογος πραγματικότητα η οποία εγέννησε την Αριστοτελική μεσότητα, το μηδέν άγαν (τίποτε το υπερβολικό), η Ομηρική μεσότητα (ο Οδυσσέας κινείται ανάμεσα στην έπαρση εναντίον των θεών αλλά και στην έλλειψη ότι θα υποταχθεί στην κάθε Κίρκη, για αυτό και είναι ο μετρημένος άνθρωπος του νόστου) η Ελληνική τέχνη του δορυφόρου του Πολυκλείτου (ο οποίος κινείται ανάμεσα στη θεία τελειότητα και στην ανθρωπίνη υπερηφάνεια κρατώντας τις ανθρώπινες ισορροπίες) όλα αυτά ετοίμασαν την οδό της Αριστοτελικής μεσότητας: άρα η ηθική θεωρία της Αριστοτελικής μεσότητας είναι η τάση του Ελλόγου Ελληνικού πολιτισμού, ο άνθρωπος να κινείται ανάμεσα στο θείο μεγαλείο του Λόγου, αλλά και στον ζωώδη υποανθρωπισμό της αλογίας, γενόμενος ως άνθρωπος πολίτης έλλογος εντός της Λογικής πόλεως: είναι η μεσότητα η αποθέωση της πίστης του Αριστοτέλους ότι ενάντια σε κάθε αλογία και πάθος ο άνθρωπος μπορεί να κινηθεί με λογική, υπολογισμό, σωφροσύνη και ηθικότητα.

Αρχαία Ελληνικά κατεύθυνσης Γ΄Λυκείου. Σχόλια επάνω στην Πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου.

Η Πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου, όπως αυτή παραδίδεται στην Πλατωνική πολιτεία, στηρίζεται κατ΄αρχάς στον Ομηρικό διαχωρισμό του χώρου σε ανοικτό και σε κλειστό. Ο Οδυσσέας όταν ευρίσκεται στη νήσο της Καλυψούς, συναναστρέφεται με τη θεά σε δύο επίπεδα: σε ανοικτό (σε ανοικτό χώρο κατασκευάζει τη σχεδία της φυγής του από το νησί) αλλά και σε κλειστό επίπεδο (σε σπηλιά συνευρίσκεται και συντρώγει με τη θεά Καλυψώ). Εκεί υπονοείται ότι ο κλειστός χώρος είναι ο ατομικός χώρος όπου οι άνθρωποι πράττουν όσα ως άνθρωποι θέλουν. Ο ανοικτός χώρος είναι ο κοινός χώρος όπου οι άνθρωποι υπακούουν σε κανόνες συμπεριφοράς ώστε να μην διαταράσσεται η κοινή τάξη και ευταξία.

Επιβάλλεται όμως να αναφερθούμε και στο Δούρειο Ίππο, ο Δούρειος Ίππος, διά του οποίου οι Αχαιοί Έλληνες κατέκτησαν την Τροία, σηματοδοτεί το διαχωρισμό του χώρου σε κλειστό και ανοικτό. Μάλιστα ο κλειστός χώρος αποκτά ένα καινούργιο χαρακτηριστικό (δεν είναι πλέον ο δικός μου χώρος σε αντιπαράθεση με τον ανοικτό χώρο ο οποίος ανήκει σε όλους (με αυτόν τον τρόπο νοείται ο χώρος στην Καλυψώ) αλλά ο κλειστός χώρος εννοείται ως εσωτερικότητα, κάτι το οποίο ελάχιστοι γνωρίζουν, ένας χώρος ο οποίος μπορεί να φιλοξενεί σκέψεις και ιδέες και συναισθήματα, τα οποία είναι ως εσωτερικά άγνωστα στους πολλούς και γνωστά σε ολίγους και μυημένους. Αντίθετα ο εξωτερικός χώρος είναι ο χώρος όπου διά των πράξεων και της ηθικής όλες οι ιδέες και οι αξίες ευρέως γίνονται γνωστές.

Οι προσωκρατικοί (Αναξίμανδρος κ.α.) ως σπέαρ καθόρισαν το χώρο το σπηλαιώδη όπου μέσα σε αυτόν κλεισμένοι οι άνθρωποι περιμένουν την κίνηση του αιθέρα ώστε να καταλάβουν τη συμπαντική κίνηση που εκτελείται έξω από αυτούς. Παρατηρούμε ότι ο κλειστός χώρος σταδιακά και όσο η γή πίεζε με τις ανάγκες της τους ανθρώπους, έλαβε όχι μόνο πραγματικές αλλά μεταφυσικές διαστάσεις. Στην εποχή του Πλάτωνος οι θεοί ως συμπαντικές δυνάμεις , σταδιακά, άρχισαν να εμπεριέχονται σε ένα Αναξαγόρειο μέγεθος το οποίο αντικατέστησε την ανθρώπινη πραγματική δύναμη: εννοούμε το Νού, όλες οι δυνάμεις των Ελλήνων Θεών σταδιακά άρχισαν να αλληλοχωρούνται στον Ανθρώπινο Νού: οι συνέπειες είναι ραγδαίες και μία από αυτές βλέπουμε και διαπιστώνουμε στην αλληγορία του Πλατωνικού σπηλαίου.

Σταδιακά ο Άνθρωπος διά του Νοός θεώρησε ότι μπορεί να ατενίσει το ευρύτερο σύμπαν και να κατανοήσει τις ανώτερες νοητικές και πρακτικές δυνάμεις που το διέπουν: Ο νοήμων Πλατωνικός άνθρωπος έγινε εραστής και θαυμαστής του ανοικτού κόσμου διότι πλέον μπορεί να τον ερμηνεύσει και να τον εξηγήσει, να δανεισθεί τις δυνάμεις του και να υλοποιήσει μέσω της πόλεως κράτους και των νόμων της τον τρόπο δόμησης του αγαθού ώστε ο Άνθρωπος να καταστή νοήμων Πολίτης. Ο Σωκράτης μάλιστα μέσω των οριστικών και επαγωγικών του λόγων θεωρήθηκε ως ο σοφώτερος των ανθρώπων διότι κατενόησε τον ανοικτό κόσμο ως συνέχεια του κόσμου του Αγαθού, έριξε μάλιστα τόσες γέφυρες τισι οποίες και διά του εκουσίου θανάτου  του ακολούθησε.

Γραπτή δοκιμασία τετραμήνου Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση: Ελένη Ευριπίδου.

 

Α. Κείμενο:

Ελένη: Να ο Νείλος με τις όμορφες νεράιδες                        1

             που αυτός και όχι βροχή του Δία μουσκεύει

             τους κάμπους της Αιγύπτου όταν τα χιόνια

             λιώνουν. Εδώ βασίλευε ο Πρωτέας

             της χώρας κυβερνήτης, όσο ζούσε                                5

             στο νησί Φάρο κατοικώντας. Πήρε

             γυναίκα μία Νηρηίδα, την Ψαμάθη

             που άνδρα τον Αιακό πρωτύτερα είχε.

             Μές στα παλάτια αυτά γεννάει δύο τέκνα,

             το Θεοκλύμενο, γιατί σεβόταν                                        10

             στη ζωή του τους θεούς, κι ένα κορίτσι

             ευγενικό καμάρι της μητέρας

             που Ειδώ την έλεγαν, μικρή όταν ήταν

             στην ώρα όμως σαν έφθασε για γάμο

             την είπαν Θεονόη, γιατί τα θεία                                       15

             μελλούμενα και τωρινά τα ήξερε όλα

             μία τέτοια έλαβε χάρη από το Νηρέα

             τον πρόγονό της. Ο δικός μου τόπος

             η ξακουστή είναι Σπάρτη και πατέρας

             ο Τυνδάρεως. Μία φήμη ωστόσο λέει                             20

             πώς παίρνοντας ο Δίας θωριά κύκνου

             πέταξε προς τη μάνα μου τη Λήδα

             κάποιον αϊτό για να ξεφύγει τάχα

             κι έτσι μαζί της δολερά έχει σμίξει

Γραπτή δοκιμασία Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση: Ελένη Ευριπίδου.

 

Α. Κείμενο:

Ελένη: Να ο Νείλος με τις όμορφες νεράιδες                        1

             που αυτός και όχι βροχή του Δία μουσκεύει

             τους κάμπους της Αιγύπτου όταν τα χιόνια

             λιώνουν. Εδώ βασίλευε ο Πρωτέας

             της χώρας κυβερνήτης, όσο ζούσε                                5

             στο νησί Φάρο κατοικώντας. Πήρε

             γυναίκα μία Νηρηίδα, την Ψαμάθη

             που άνδρα τον Αιακό πρωτύτερα είχε.

             Μές στα παλάτια αυτά γεννάει δύο τέκνα,

             το Θεοκλύμενο, γιατί σεβόταν                                        10

             στη ζωή του τους θεούς, κι ένα κορίτσι

             ευγενικό καμάρι της μητέρας

             που Ειδώ την έλεγαν, μικρή όταν ήταν

             στην ώρα όμως σαν έφθασε για γάμο

             την είπαν Θεονόη, γιατί τα θεία                                       15

             μελλούμενα και τωρινά τα ήξερε όλα

             μία τέτοια έλαβε χάρη από το Νηρέα

             τον πρόγονό της. Ο δικός μου τόπος

             η ξακουστή είναι Σπάρτη και πατέρας

             ο Τυνδάρεως. Μία φήμη ωστόσο λέει                             20

             πώς παίρνοντας ο Δίας θωριά κύκνου

             πέταξε προς τη μάνα μου τη Λήδα

             κάποιον αϊτό για να ξεφύγει τάχα

             κι έτσι μαζί της δολερά έχει σμίξει

https://mnfilologos.wordpress.com/2018/05/21/neos-tropos-eksetasis_glossa_logotexnia/ 

τρόπος εξέτασης Νέας Ελληνικής γλώσσας και Νέων Ελληνικών κειμένων στο γυμνάσιο.

Ωριαίο διαγώνισμα στην Ομηρική Οδύσσεια Α΄τετραμήνου: Α.Κείμενο: α 109-130

    

109 Είπε και ευθύς δένει στα πόδια της τα ωραία σανδάλια

        θεσπέσια και χρυσά, εκείνα που την ταξιδεύουν στη θάλασσα

        και στην απέραντη  πλευρά ανάλαφρα με τις πνοές του ανέμου.

        Ύστερα στο χέρι κράτησε άλκιμο κοντάρι, ακονισμένο με χαλκό

        βαρύ, θεόρατο και στιβαρό. Με αυτό η κόρη του πανίσχυρου Διός

        δαμάζει των γενναίων πολεμιστών τις τάξεις που της ξανάψαν το θυμό

115  Χάθηκε τότε ακροπατώντας τις κορυφές του Ολύμπου

         και βρέθηκε μεμιάς στο δήμο της Ιθάκης να στέκει

         στην εξώθυρα του Οδυσσέα πατώντας το κατώφλι της αυλής του.

         Με το χαλκό κοντάρι στο χέρι της, επήρε τη μορφή ενός ξένου

          και ολόιδια με το Μέντη, άρχοντα των Ταφίων έπεσε επάνω στους αγέρωχους

  120 μνηστήρες , που εκεί μπροστά στις πύλες του σπιτιού εύρισκαν

          ευχαρίστηση παίζοντας τους πεσσούς σε τομάρια βοδιών καθισμένοι

          που τα΄σφάξαν οι ίδιοι.

          Κήρυκες και παιδόπουλα πρόθυμα τους υπηρετούσαν

           άλλοι να σμίγουν σε κρατήρες με νερό κρασί, άλλοι να πλένουν

   125 τα τραπέζια με σφουγγάρια τρυπητά και να τα στήνουν

           κάποιοι να κομματιάζουν άφθονα τα κρέατα.

Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση α΄γυμνασίου. Ομήρου Οδύσσεια.Ωριαίο διαγώνισμα .

 

Κείμενο , α-334-360.

334  Έτσι καλέ μου σε βλέπω ωραίο και αψηλό

         δείξου  και εσύ πώς είσαι παλικάρι να σε δοξάσουν οι μελλούμενες γενιές.

         Όσο για μένα αρμόζει να κατηφορίσω στο γοργό καράβι μου

         και στους συντρόφους, θα αδημονούν μες στην μεγάλη αναμονή τους

         δικό σου μέλημα τα υπόλοιπα.

         Θυμήσου και να σκέφτεσαι τις συμβουλές μου.

  340 Πάλι της αποκρίθηκε ο τόσο γνωστικός Τηλέμαχος

         «Ξένε το ξέρω πώς αυτά τα λόγια σου με αγάπη τα προφέρεις

         όπως πατέρας στο παιδί του , υπόσχομαι να μην το λησμονήσω.

         Αλλά παρακαλώ σε τώρα λίγο καθυστέρησε, κι ας είναι βιαστικός

         ο δρόμος σου, για να λουστείς και ύστερα ευφρόσυνος

   345 με δώρα στο καράβι να κατέβεις , που να τα χαίρεται η ψυχή σου

           πάγκαλα και πολύτιμα, για να σου μείνει από εμένα θυμητάρι σταθερό.

           Καθώς οι ξένοι που γνωρίζονται με  φίλους ανταλλάσσουν».

            Αμέσως η θεά Αθηνά τα μάτια λάμποντας του απάντησε:

            «Μην προσπαθείς να με κρατήσεις και άλλο , τώρα που ο δρόμος

   350   με καλεί: το δώρο σου όμως όποιο η καρδιά σου