Η ΄έννοια της μορφώσεως στον Όμηρο: ή ποιός εδολοφόνησε τον Όμηρο;

 Ο Οδυσσέας ήξερε να διαβάζει το βιβλίο του Κόσμου το οποίον είναι γραμμένο με τα σημεία των Θεών. Ο Οδυσσέας είναι ο συμπαντικός αναγνώστης, ο διαβάζων το βιβλίον των Θεών, το Σύμπαν. Η αλφάβητος που χρησιμοποίησαν οι Θεοί για να γράψουν το βιβλίο του Σύμπαντος είναι οι δυνάμεις και οι ενέργειές τους. Είναι ζωντανά, δυναμικά γράμματα, τα οποία δεν διαβάζονται με το Νού αλλά βιώνονται με το σύνολο της ανθρωπίνης υπάρξεως. Η «αναγνωστική» σχέση του Οδυσσέως με το Σύμπαν μέσα σε Ελληνικό γνωσιακό περιβάλλον, σηματοδοτεί την ενεργό Υποκειμενοποίηση του Ανθρώπου, ο οποίος ως ολική δύναμις συμμετέχει στον ατομικό του Νόστο, επιλέγει ποιο συμπαντικό δρόμο θα μελετήσει και θα βαδίσει, χωρίς να απορροφάται από το χαοτικό σύμπαν. Ο άνθρωπος δεν μελετά το Όλον με το Νού, ο Όμηρος αγνοεί το Νού, ο Όμηρος γνωρίζει την εσωτερική ενορατική ανάγνωση του Όλου ως συνόλου δυνάμεων οι οποίες κατευθύνουν τα πάντα: μία λάμψη, μία οπτασία, μία Αθηνά, μία ικανότητα κίνησης: η μούσα εξάλλου αποδεικνύει ότι ο δάσκαλος του Ποιητού και του Οδυσσέως είναι οι κρύφιες συμπαντικές εσωτερικές δυνάμεις οι οποίες ενυπάρχουν σο βιβλίο  του Όλου και κατευθύνουν τον άνθρωπο. Η Μούσα αντιπροσωπεύει τον εσώτατο εαυτό μας ο οποίος συναντά το άλλο μισό μας στο άπειρο και μαζί αναμιγνύνονται με τις άπειρες κινηματικές δυνάμεις του Είναι.Ο βυθισματικός Ποσειδών είναι εχθρός διότι η ανάγνωση του Οδυσσέως επιθυμεί το να επιπλέεει επάνω στον υδάτινο νόστο του (στην αέναη κίνησή του) και να μην βυθίζεται σε αυτή (για αυτό και ο Ιησούς θα παραδοθεί ως βαδίζων επί του ύδατος).

Η αλφάβητος του βιβλίου της Φύσεως έχει ως συγγραφέαν την Αθηνά, τη θεά της Σοφίας: αυτή διαμοιράζει τα συμπαντικά νοήματα τα οποία τόσο καλά κατανοεί ο Βασιλεύς της Ιθάκης: διαβάζει την Καλυψώ ως εμμένεια, τις Σειρήνες ως επικινδυνότητα, και τις απορρίπτει. Η μελέτη είναι εσωτερική συναίσθηση της αποστολής άρα η Οδυσσεϊκή μόρφωση έχει να κάνει με το βαθύ συμπαντικό εαυτό μας και την πραγματική μας πορεία επί του κόσμου: σύμφωνα με τον Όμηρο ο άνθρωπος δεν γεννάται ως κάτι το καινούργιο αλλά έχει προδιαγεγραμμένη την πορεία του: ο Οδυσσέας προϋπάρχει ως δύναμις η οποία εδώ θα αποδείξει όλα όσα είναι: ενάντια στην μετέπειτα άποψη ότι όταν γεννώμεθα ξεκινούμε να υπάρχουμε: η συνάντηση με την Καλυψώ είναι δηλωτική όλων αυτών: ο Οδυσσέας εγεννήθη ως Άνθρωπος και ως εκ τούτου επιθυμεί της ανθρωπίνης ταυτότητός του, άρα επιθυμεί της ανθρωπίνης Πηνελόπης.

Η Μελέτη του κόσμου περνά όχι από κάποιον Νού ή σκέψιν, αυτά αγνοούνται στον Όμηρο, είναι μετέπειτα εφευρήματα μιάς κατωτέρας εμμενούς φιλοσοφίας: Όλος ο Οδυσσέας συμμετέχει στην ανάγνωση του βιβλίου του Σύμπαντος: όλο του το Είναι κινείται, δεν σκέπτεται ανεξάρτητα του σώματός του, η πράξις του είναι η σκέψις του, η σκέψις του είναι η πράξις του: όταν τυφλώνει τον Πολύφημο, ή όταν περνά την Σκύλλα και τη Χάρυβδη έχουμε ταύτιση σκέψεως και πράξεως υπέρ της κινήσεως του Ανθρώπου ως Όλου χωρίς να χωρίζεται σε νού ή πράξη, σε πνευματική σκέψη ή ηθική πράξη: το Σύμπαν δεν γνωρίζει ιδέες και ηθική, ο Ποιητής και ο Οδυσσέας το γνωρίζουν αυτό και ανάλογα προχωρεί ως κίνησις οντολογική, αυθόρμητη και καταιγιστική: για αυτό δεν μπορεί να αντισταθεί στην ανάγνωση της Σοφίας-Αθηνάς: διότι ταυτίζεται η δύναμις ως σκέψις και πράξις και δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής: το Όν δεν επιλέγει το Όν κινείται: οι ευήθειες περί διαλεκτικής ή επιλογής είναι μετέπειτα διαστασιακές ανακαλύψεις αποκρύπτουσες τον πρώτον Ελληνισμό του Όντος.

Ο Οδυσσέας ενώπιον της Σοφίας δεν έχει καμμία σταθερότητα Εαυτού, κανένα Εγώ, καμμία σταθερή κατάσταση: συνεχώς γίγνεται νέος και αμέσως γέρος, ενώπιον του Ευμαίου γίγνεται γέρος ενώπιον του Τηλεμάχου νέος: η μόρφωση σημαίνει ότι όπως το Όν είναι άπειρο παρόμοια και ο άνθρωπος δεν έχει Εγώ αλλά συνεχώς αλλάζει, τροποποιείται, πλάθεται, αλλάζει και εξελίσσεται: ο Εαυτός, η σταθερότητα του δήθεν ηθικού Εαυτού, αυτές οι φληναφηματικές ευήθειες που ξεκίνησαν από το Σωκράτη και κορυφώθηκαν στο χριστιανισμό είναι ανύπαρκτες στην οντολογία της Οδυσσείας. Ο Βασιλεύς της Ιθάκης μορφώνεται σε τρία επίπεδα: στο ουράνιο (από τη Σοφία(Αθηνά, το Άγιο Πνεύμα (Ερμής) και την Πατρική συμπαντική δύναμη (Ζεύς): επίσης μορφώνεται σε γήϊνο επίπεδο από την Κίρκη, τους Λαιστρυγόνες, και τους Λωροφάγους: αλλά μορφώνεται και στο επίπεδο του Άδου: το βιβλίο του Όλου έχει πολλές σελίδες και ο βασιλεύς της Ιθάκης όλες πρέπει να τις διαβάσει.

Τα άστρα είναι παραπομπές της συμπαντικής αλφαβήτου και ο Οδυσσεύς τα ακολουθεί: στο βιβλίο του Όλου όλα είναι φανερά: επίσης όντα άλλων μορφών αποτελούν πολύτιμα κεφάλαια γνώσης στο βιβλίο του Όλου (αυτά τα οποία η επίσημος φιλοσοφία του «λόγου»και η επίσημος θεολογία του «δημιουργού Θεού» κατήργησε): ο Αίολος, η Κίρκη, ο Κύκλωπας, μορφώνει συμπαντικά τον Οδυσσέα μοιράζοντάς του δυνάμεις οντικής πορείας οι οποίες δεν χάνουν την αξία τους με το να γίνουν ιδέες που απλά εικονικά παρασταίνονται στο μυαλό: ο Οδυσσέας ad hoc ως τέτοιες συμμετέχει στο πανηγύρι της κινήσεως των συμπαντικών δυνάμεων και διαπλάθει ως τέτοιον τον συμπαντικόν εαυτόν του και όχι απλά τον γήϊνο εαυτό του: όταν διαβάσεις ένα βιβλίο ιδεών απλά γεμίζει ο νούς, το Είναι σου μένει από έξω: ο Οδυσσέας είναι ο ολοκληρωτικός αναγνώστης, διαβάζει ως Όλος το Όλον άρα είναι ένα μαζί του, γιατί το βιβλίο του Όλου ταυτίζεται με το Είναι και είναι Ένα.

Μετέπειτα η φιλοσοφία το μερικοποίησε το βιβλίο, όταν δεν άντεξε τις μορφές της Σκύλλας και τις έκανε ιδέες: δηλαδή όταν δεν άντεξε την ατομική χαοτική πορεία και συγκέντρωσε όλες τις πορείες σε ολίγες ιδέες οι οποίες ακόμα και σήμερα ξεγελούν: για αυτό ο Πλάτων θεωρείται μεγάλος φιλόσοφος: διότι βοήθησε στην οικοδόμηση του μεγίστου ψεύδους: στη λήθη του ότι το βιβλίο του Όντος βαδίζεται και διαβάζεται ως όλος εαυτός κίνησης, υπό αυτή όμως την έννοια όλοι οι άνθρωποι οντολογικά είναι ατομικά οντολογικά απροσδιόριστοι: ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης και οι μετέπειτα θεμελιωμένες επάνω τους θρησκείες έκρυψαν το βιβλίο του Όλου, και το έκλεισαν σε ιδέες οι οποίες δεν βιώνουν τη Σκύλλα και τον Πολύφημο και τον Άδη αλλά απλά τον φέρουν ως εικονική ιδέα στο Νού: από αυτή τη στιγμή ο Άνθρωπος ακινητοποιήθηκε ως Οδυσσεϊκός Όλος και κινείται μόνον ως πνεύμα: όλες οι ιδέες μαζεύθηκαν στην ιδέα του Αγαθού και του Θεού και όλοι οι νόες ελέγχθηκαν: είναι γνωστοί οι δολοφόνοι του Ομήρου.