Η ετυμολογία της γνώσεως εις τον Όμηρον.

 Η αρχή του κόσμου εις τον Θαλήν είναι το ύδωρ: εις τον Πλατωνικόν Κρατύλον η βασική για τον Ελληνικό πολιτισμό λέξις «δράσις» παράγεται από το ύδωρ. Άρα η κίνησις του ύδατος, συμβολικά του ύδατος, η κίνησις του σύμπαντος να φέρει το σύνολο των δυνάμεων υπό μορφή ρεουσών δυνάμεων, χαρακτηρίζει τον Έλληνα μύστη και εραστή της συμπαντικής Σοφίας. Θα πρέπει οπωσδήποτε να κατανοήσουμε ότι η δράσις εις τους αρχέγονας Έλληνας δεν σημαίνει όσα η πλατωνική διαστρέβλωση μετάφερε, αλλά σημαίνει τη ροή δυνάμεων οι  οποίες εκ του σύμπαντς ρέουσες ωριμάζουν σε όλα τα επίπεδα τον Άνθρωπο. Η επικράτησις της λέξεως δράσεως ως συνώνυμης λέξεως με αυτή της πράξεως αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ατοπήματα: οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος απομόνωσε το νού του σε κάποιες αλήθειες, (Ιδέα, θεός, κ.λ.π) τον ακινητοποίησε και φύλαξε τη δράση μόνο για την ηθική πράξη η οποία είναι η μόνη η οποία κινείται όταν φτιάξει κανείς μία ακίνητη ιδέα και έναν ακίνητο θεό ο οποίος απαιτεί ηθική δράση και μόνο.

Άρα σύμφωνα με το Θαλή δράσις είναι η ολική συμπαντική κίνησις του Ατόμου, το οποίο ενορατικά ενυπάρχει στην κίνηση του Όλου, σκεπτικά αντιλαμβάνεται τρόπους αυτού, συναισθάνεται τις ενέργειες γύρω του, πρακτικά μετουσιώνει κάποιες από αυτές τις δυνάμεις σε πράξη. Είμαστε ύδωρ άρα είμαστε μέρος της συμπαντικής δράσης, συνεχώς κινούμεθα διά των ρεουσών δυνάμεων χωρίς ποτέ να ησυχάζουμε. Η δράσις είναι η κοινή εφ΄όλων των ανθρώπων επιρροή του ύδατος, υπό αυτήν την άποψιν όλοι είμεθα κατά το σύμπαν και τη ροή του πεπαιδευμένοι. Η μεταφορά της γνώσης από το όλον του ανθρώπου στο νού του και μόνο, σε σχέση όχι με το σύμπαν αλλά με το αγαθόν (το οποίο μόνον ο Σωκράτης φαντάσθηκε και οι θρησκείες ακολούθησαν) όλα αυτά εσκέπασαν την ούτως ή άλλως υπάρχουσα κοινή ρέουσα συμπαντική γνώση, και δημιούργησαν την επικάλυψη του δυαλισμού (πλατωνική πολιτεία) σε πεπαιδευμένους και απαιδεύτους. Η παραχάραξις είναι συγκεκριμένη, διότι υποκρύπτει την οντολογική αλήθεια ότι το κοινό ύδωρ, η κοινή συμπαντική ρέουσα δράσις αφορά όλους, το σύμπαν ως δράσιν εννοεί την ροή όλων των δυνάμεών του εφ΄όλου του ανθρωπίνου προσώπου.

Ο Όμηρος είχε προλογίσει το Θαλή. Κατά τρόπο εξαιρετικό: ας τον παρακολουθήσουμε: η λέξις Fιδρίη σημαίνει γνώσις, εμπειρία: ας το προσέξουμε: ετυμολογικά η λέξις αυτή προέρχεται από το ύδωρ, και σημαίνει γνώσιν και εμπειρίαν, διότι ασχολείται με άλλο Υποκείμενο σε άλλο χωρικό περιβάλλον από αυτό που επέβαλε η καταστροφική νοητική φιλοσοφία η φυλακίσασα τον Άνθρωπο στον κύκλο των Ιδεών, στερώντας του το συμπαντικό άπειρο των υδατίνων ρεουσών δυνάμεων: ή λέξις λοιπόν Fιδρίη σημαίνει ότι διά της κινήσεως των ρεουσών (υδατίνων συμβολικά) δυνάμεων ο άνθρωπος γνωρίζει και γίγνεται έμπειρος: άρα γνώση είναι η δράση και εμπειρία η δράση: δεν είναι γνώση η σκέψη και η αφηρημένη νόηση: για αυτό ο Οδυσσέας ως δρών περιπλανώμενον Υποκείμενον γνωρίζει και γίγνεται πολύπειρος: άρα γνώσις εις τον Αρχέγονον Ελληνισμόν είναι η ενορατική περιδιάβασις ως Εαυτός ολιστικός μέσα στο Ήδη Υπάρχον Σύμπαν: το οποίον δεν περιορίζεται από καμμία Ιδέα και Αξία:

άρα ο Οδυσσέας γνωρίζει περιπλανώμενος και κινούμενος διότι συναναστρέφεται με τις ρέουσες δυνάμεις: δεν σκέπτεται, δεν φαντάζεται ιδέες, δεν νοεί ιδέες και αξίες: κινείται και η κίνησις είναι γνώσις και εμπειρία: για αυτό η αFιδρίη είναι άγνοια και απειρία: για αυτό και η αλήθεια στον Όμηρο δεν έχει να κάνει με την πλατωνική διαστρέβλωση όπου όλα νοούνται πνευματικά στο ακινητοποιημένο έναντι της ιδέας νοητικό υποκείμενο: η λέξις ατρεκής στον Όμηρο σημαίνει αλήθεια υπό την έννοια ότι όποιος κινείται μέσα στο Όν και συναναστρέφεται με τις δρώσες ρέουσες δυνάμεις πρέπει να μένει σταθερός (ατρεκής) ώστε να αντέχει τη ροή των δυνάμεων (αληθινός ήταν ο Οδυσσέας όταν έμεινε ατρεκής στις Σειρήνες και δεν παρασύρθηκε από το τραγούδι τους (ατρεκής η σταθερή πορεία επί των δυνάμεων που κινούμαι και αυτό είναι η αλήθεια στον Όμηρο): ο Πλάτωνας ο οργανωτής όλων των μετέπειτα θρησκειών έκλεισε το σύμπαν σε ιδέα, έφερε έναντι αυτής τον άνθρωπο, τον ακινητοποίησε, και πλέον η σκέψις ταυτίσθηκε με τη νόηση (πράγμα ακατανόητο στον Όμηρο). Έπειτα η σκέψις διά του χριστιανισμού κατέστη νόησις του ακινήτου υποκειμένου  του θεού: εν ολίγοις η γνώσις των Ελλήνων ως κίνησις εν τω όντι μεταβλήθηκε από τη νοησιοκρατική φιλοσοφία σε σκέψη και μόνο του υποανθρωπίνου υποκειμένου το οποίο έναντι του θεού δεν μπορεί να κινηθεί ως ο Οδυσσεύς ώστε να παράξει τις δικές του δρώσες αλήθειες αλλά κινούμενο μόνο πνευματικά ταύτισε τη σκέψη με τη γνώση και την εμπειρία: κάτι το οποίο είναι απαράδεκτο για τον Όμηρο και τους προσωκρατικούς φιλοσόφους: για ολίγον και διά της δραματικής ποιήσεως ο Έλληνας προσπάθησε να αποκαταστήσει τη λέξη δράση (ο Οιδίποδας και η Αντιγόνη διά της δράσεως σκέπτονται και ωριμάζουν πνευματικά) αλλά η λαίλαπα του πελοποννησιακού πολέμου και της μετέπειτα νοησιοκρατικής σωκρατικής φιλοσοφίας τα παρέσυρε όλα στο σύγχρονο τρόπο του ανθρώπου αυτού.

Ο Ελληνισμός ως οντολογικό μέγεθος και σήμερα είναι επίκαιρος: ο δρόμος της γνώσης και εμπειρίας είναι ο δρόμος της συμπαντικής δράσης: εκεί ο Εαυτός αναγνωρίζει τις ρέουσες δυνάμεις και διά της κινήσεως γνωρίζει και γίγνεται πολυπειρος φεύγοντας πολύ μακριά στη δική του οντολογική αποστολή προς τους δικούς του κόσμους οι οποίοι κτίζονται εάν οι άνθρωποι απελευθερώσουν όσα τώρα φυλακίζουν για να κτισθεί αυτή η κοινωνία των πολλών.