Aπό την αντανάκλαση του Εμπεδοκλέους στη σύγχρονη φαινομενοκρατία.

 

Ο Εμπεδοκλής μέσα στο τόσο αξιόλογο έργο του έχει διατυπώσει και ενσωματώσει μερικές πράγματι αξιόλογες αστρονομικές παρατηρήσεις. Η φύση του ηλίου ουσιαστικά δεν είναι πύρινη αλλά πρόκειται για μία αντανάκλαση φωτιάς.Εμείς δηλαδή βλέπουμε μία ανακλωμένη φωτιά,δηλαδή τη φωτιά του ημερησίου ημισφαιρίου η οποία αποτελεί αντανάκλαση επάνω και από το υδάτινο στοιχείο το οποίο περιβάλλει τη γή. Όλο αυτό συμβαίνει επάνω στο ημερήσιο ημισφαίριο με αποτέλεσμα να προκύπτει μία συγκεκριμένη εστία ανακλωμένης φωτιάς, η οποία ονομάσθηκε Ήλιος.

Η διαπίστωση-πίστη του προσωκρατικού φιλοσόφου, σαφέστατα ενέχει σημαντικά στοιχεία οντολογικού λόγου.Θεωρεί ότι οι πλανήτες δεν αυτοϋπάρχουν αλλά είναι αντανακλάσεις της κυρίας οντολογικής δυνάμεως η οποία ακάθεκτη μέσα από ανακατανομές προχωρεί. Υπάρχει μία δύναμη η οποία εξαντλείται στη διάστασή μας, αυτή αντανακλά στο ύδωρ και μέσα από την ενέργειά της φαίνεται ως πύρ στον πλανήτη ήλιο.Εάν θέλαμε να αυξήσουμε τη συλλογιστική του Εμπεδοκλέους θα ισχυριζόμασταν ότι όλα γύρω μας, η διάστασή μας, η φύση και ο άνθρωπος δεν υπάρχουν αλλά αποτελούν αντανακλάσεις της κυρίας οντολογικής δυνάμεως η οποία συνεχώς από τα βάθη του Είναι κινείται.

Ο τρόπος είναι συγκεκριμένος.Μόνον δύναμη υπάρχει και κίνηση και όλα τα άλλα είναι ανακλώμενες εικόνες – φαινόμενα τα οποία όταν έλθει το σκότος του Είναι θα χαθούν ως αντανάκλαση και θα υπάρξει και πάλι μόνον η κύρια οντολογική δύναμη.Ως φαίνεται μέσα από τα σπλάχνα του όντος μία δύναμη επέλεξε έναν άλλο τρόπο πορείας, και αυτό ονομάσθηκε φώς.Αυτή η δύναμη μέσα από την οντολογική πορεία και ικανότητά της αντανακλά επάνω στο ύδωρ και στις άλλες πρωτογενείς δυνάμεις και ανακλά εικόνες και φαινόμενα,πλανήτες, φύση και ανθρώπους. Άρα δεν υπάρχουμε αυτοτελώς αλλά είμαστε η αντανάκλαση των δυνάμεων του όντος επάνω στα πρωτογενή στοιχεία του πλανήτου, είμαστε δυνάμεις στις οποίες για λίγο στερεοποιήθηκε η ύλη και αυτό μας έδωσε την  ψευδαίσθηση της αυτοτελούς ζωής.

Όλα λοιπόν στη βάση τους είναι  αγνή δύναμη και τίποτε παραπάνω, η πρωταρχική οντολογική δύναμη κάνει παίγνια με τις αντανακλάσεις επάνω στα στοιχεία που η ίδια σταθεροποιεί για λίγο. Ως εκ τούτου όλα γύρω μας αναφέρονται στην πρωταρχική οντολογική δύναμη και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν θα πρέπει να λησμονηθεί. Ο άνθρωπος λοιπόν δεν προήλθε από κάποιο θεό διότι και ο θεός αποτελεί αντανάκλαση της κυρίας οντολογικής δύναμης.Ως εκ τούτου συζητούμε για την πυραμίδα της οντολογικής κατάταξης αυτού του κόσμου.Δεν συζητούμε για  δημιουργία απλά για ταξιθέτηση των αντανακλάσεων της κυρίας οντολογικής δύναμης η οποία αρχικά εξάγει από τη δύναμή της τις υποδυνάμεις του πυρός, του ύδατος, της ύλης και του αέρος. Αυτά τα στοιχεία ως δυνάμεις λαμβάνουν τη σκυτάλη και προχωρούν τη βασική οντολογική δύναμη προς τα  εμπρός. Το πύρ φέρει το φώς υπό την έννοια ότι η δύναμη αυτή εξαπλώνεται σε ένα χώρο και μόνον διά του πυρός επέρχεται πλέον η αντίληψη διότι όλα τα μετέπειτα όντα αυτού του χώρου (θεός, άνθρωπος, ζώα) θα είναι μέρη και μέλη του πυρός, δεν βλέπουμε με το φώς, είμαστε φώς.Το νερό ως δύναμη και αυτό καταλαμβάνει το χώρο του προκειμένου η δύναμη να ενεργήσει όπως και η αήρ και η ύλη. Όλα αντανακλούν στο πύρ και αυτό φέρει τις εικόνες του ουρανού και της γής, της φύσης του θεού και του ανθρώπου, τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο όλα είναι αντανακλάσεις των στοιχείων της δύναμης, οντολογικές αέρινες δυνάμεις οι οποίες και πάλι ένα θα γίνουν στους κόλπους της κυρίας οντολογικής δυνάμεως.

Η σελήνη μάλιστα-σύμφωνα με τον προσωκρατικό φιλόσοφο- δεν είναι καν ανακλωμένη φωτιά αλλά ανακλώμενο φώς από τον ήλιο, δηλαδή μέσα στην όλη ανακατανομή των οντολογικών δυνάμεων στη διάστασή μας η κάθε δύναμη χαρίζει ενέργεια και κίνηση στην κάθε παραγομένη μορφή. Δηλαδή δεν υφίσταται ούτε σελήνη ούτε φώς αλλά όλα αποτελούν εικονική πραγματική της μιάς και ατόφιας οντολογικής δυνάμεως. Όλα είναι και ως Είναι διαμοιράζεται το πάν φαινομενικά και εικονικά έως τη στιγμή κατά την οποία όλα θα επιστραφούν στο Όν ως πράγμα καθ΄εαυτό.

Είναι χαρακτηριστικά όσα γράφει ο φιλόσοφος στο απόσπασμα Β 45: « Ένα κυκλικό ξένο φώς ελίσσεται γύρω από τη γή.». Μπορούμε στηριζόμενοι σε αυτό το απόσπασμα να ομιλήσουμε για το φώς και τη γή, διότι μάλλον και το φώς το οποίο διαμοιράζεται από τις οντολογικές δυνάμεις προς τη γή, αντανάκλαση του κυρίου οντολογικού τρόπου δύναμης είναι και όχι κάτι το αυθύπαρκτο.Δηλαδή η δύναμη του Όντος αντανακλάται στο πύρ και φαίνεται ως το φώς του Ηλίου, το οποίο και πάλι αντανακλάται στο διαμοιραζόμενο πύρ στους πλανήτες και ως αντανάκλαση φωτός  προερχομένου από τον ήλιο εμφανίζεται  και στη γή, διά  του πρώτου πυρός και του ηλίου. Η γή λοιπόν δεν διαθέτει αυθύπαρκτο εκ του ηλίου φώς αλλά διά του πυρός και διά του ηλίου της έρχεται το αντανακλώμενο φώς του Όντος, μέσα από την κίνηση των τεσσάρων στοιχείων, όπως  η δύναμη του όντος ως αήρ αντανακλά στο ύδωρ, διά του αέρος   το πύρ που κινεί  όλο το Είναι αντανακλά στο ύδωρ προσφέρει αντανάκλαση φωτιάς στον ήλιο και φωτός στη γή.Ώστε λοιπόν η γή και το φώς της αποτελούν ένα εικονικό φαινομενικό σύνολο, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε περαιτέρω ίσως οι πλανήτες και κάθε οντότητα αποτελεί αντανάκλαση του όντος και των τεσσάρων στοιχείων του μέσα από την αδυσώπητη πορεία του Είναι. Όπως οι δυνάμεις του Όλου αντανακλούν ως αέρας στο πύρ και στο ύδωρ, στη γή και στον αιθέρα παράγονται μορφές και ύλες οι οποίες ουσιαστικά δεν υφίστανται αλλά «υπάρχουν» για όσο καιρό ενεργούν  οι δυνάμεις οι οποίες και πάλι θα απορροφηθούν εκ του όντος.Άρα όλα είναι από τον άνθρωπο έως τη φύση εικονικές και φαινόμενες οντολογικές στιγμές οι οποίες ως  έρμαια των δυνάμεων του Είναι θα απορροφηθούν ανάλογα με την κίνηση των πρωταρχικών δυνάμεων.

Ίσως με αυτό τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε την «ιερά μανία» του Σωκράτους να καθιερώσει την έννοια και τον τρόπο του ανθρωποκεντρισμού, μόνον μέσα από την καλλιέργεια της άποψης ότι ο άνθρωπος ως νοήμων προσωπικότητα αποτελεί ξεχωριστή ρυθμιστική στγμή μέσα στην αβυσσαλέα πορεία του όντος θα ήταν δυνατόν ο άνθρωπος να σταθεροποιήσει την εικονική ούτως ή άλλως θέση  του μέσα στην πορεία του Όντος. ‘Ώστε η Ελληνική προσπάθεια από το Σωκράτη έως τη δραματική ποίηση να θεμελιωθεί το νοήμον υποκείμενο το οποίο θα αντισταθεί στον ανίκητο τρόπο του Όλου λαμβάνει άλλες τιτάνιες διαστάσεις. Οι Έλληνες κατάφεραν το αδύνατο. Έδωσαν οντολογικές διαστάσεις σε ένα εικονικό έρμαιο εικονίδιο του όντος όπως είναι ο άνθρωπος και η φύση, ξεγέλασαν το όν φέροντας στον άνθρωπο ιδιότητες γιγάντιες.Αναφερόμαστε στη Σωκρατική και τραγική φιγούρα του ανθρώπου ο οποίος σκέφτεται, δημιουργεί, ατενίζει το όλον και χάνεται σε αυτό όπως ο μέγας μαιευτικός σοφός.Οι Έλληνες ποτέ δεν υιοθέτησαν την ψευδαίσθηση ότι δεν αποτελούν μία πρόσκαιρη εικονική φαινόμενη στιγμή μέσα στην αβυσσαλέα πορεία του όντος.Μία προσεκτική ματιά ειδικά στην κλασσική φιλοσοφία του Πλάτωνος θα καταδείξει ότι ο μέγας αυτός φιλόσοφος απλά κατέγραψε τον τρόπο του Όντος, τον προσέφερε στο νοήμονα άνθρωπο ο οποίος ήξερε ότι μπορεί να περιχωρήσει το αγαθό στην πόλη και στον πολίτη έως όμως τη στιγμή της μεγάλης επιστροφής στον κόσμο των ιδεών,γι αυτό και ο Σωκράτης τόσο υπερήφανα έφυγε. Επειδή ακριβώς οι Έλληνες ήξεραν πόσο εικονικά είναι όλα,αντανακλάσεις των στοιχείων του όλου,  άφησαν την Τέχνη και τον Παρθενώνα ως εμφάνιση αναλλοίωτη στο χρόνο των αρμονιών του Όλου που ανακάλυψαν.Ο Παρθενών αποτελεί νίκη επί της αντανάκλασης των στοιχείων του Όλου επάνω στην ψεύτικη γή, αποτελεί αυθύπαρκτη δημιουργία νοών βγαλμένων μέσα από το Είναι.

Από εκεί και πέρα ο άνθρωπος υποδουλώθηκε στην ψευδαίσθηση ότι αποτελεί κάτι το πραγματικό μέσα στο Όν.Οι θρησκείες και η πολιτική κουλτούρα, η επιστήμη και η τεχνολογία αυτό φανερώνουν. Ούτως ή άλλως στηρίχθηκαν στη μεγάλη απόκρυψη των αληθειών τις οποίες είδαμε να τίθενται από τον Εμπεδοκλή. Όμως η επαναφορά –ειδικά έως και μετά τα Χάίντεγγερ- της φαινομενολογίας άνοιξε και πάλι μία συζήτηση αυτών των αληθειών-η οποία όμως έγινε αντιληπτή από ολίγους. Όλα γύρω μας είναι φαινόμενα, αντανακλάσεις του όντος και των πρωταρχικών στοιχείων του, το Ώδε Είναι αποκτά αξία μόνο εάν δια της μερίμνης αλληλοπεριχωρηθεί δημιουργικά στο μόνο αυθύπαρκτο Είναι, ο οντολογικός λόγος του Χάϊντεγγερ είναι αξεπέραστος. Διείδε ότι όλα γύρω μας είναι οντολογικές αντανακλάσεις φαινομένων και εικόνων και έλαβε την μόνη διαρκή αντανάκλαση το Ώδε Είναι , τη μόνη αντανάκλαση η οποία έχει αντέξει στο χρόνο (γι αυτό συνδύασε το Είναι με το Χρόνο) ώστε αυτή να περιχωρηθεί στο Είναι και ο άνθρωπος ως δύναμη πέρα από αντανακλάσεις μορφής και ύλης να υπάρξει πραγματικά στις αγκάλες του Είναι.

Ζώντας σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και της εικονικής πραγματικότητας που αυτή γεννά καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά προέρχονται από τις αντανακλάσεις του Είναι.Όπως η ίδια μας η ζωή αποτελεί μία εικονική πραγματικότητα των οντολογικών δυνάμεων του Όντος , η τεχνολογία απλά και τελείως εμπειρικά και πιστά λόγω της υλικής φύσεώς της αποκαλύπτει όλα όσα είναι αλήθεια. Όλα είναι εικονική πραγματικότητα, όπως διά της τεχνολογίας θα έχουμε την περίφημη εικονική πραγματικότητα, παρόμοια όλα τα χρόνια ζούμε στην εικονική πραγματικότητα την οποία έχει ετοιμάσει για εμάς το Όν. Όπως στην τεχνολογία όλα είναι αντανακλάσεις ενός κεντρικού υπολογιστού παρόμοια και στην πορεία του Είναι ο άνθρωπος και η γή αποτελούν αντανακλάσεις του Όντος και των δυνάμεών του,των μόνων αυθυπάρκτων οντολογικών δυνάμεων.

Η δυνατότητα του ανθρώπου να αυτογνωσθεί και να κατανοήσει την εσωτερική του σύνδεση με το όν αποτελεί το τέλος της αμαθίας και του οντολογικού ψεύδους. Πέρα από την  αλήθεια και το ψεύδος ανοίγει ο δρόμος της βύθισης του ανθρώπου στην οντολογική πορεία. Ο άνθρωπος  θα επιτύχει την Παρμενίδειο ταύτιση του νοείν και του Είναι όταν ενώσει την αρχή του με το τέλος του.Ως γνωστόν η αρχή του είναι η σκέψη προς το Όν και το τέλος η πράξη φυγής , όταν εισπηδήσει στο Όν και ενώσει την πρώτη σκέψη  με την τελευταία πράξη τότε θα ολοκληρωθεί οντολογικά καλύπτοντας πλήρως το χάσμα ανάμεσα στα λόγια και τα έργα.