Η μετατροπή της Ιδέας σε Αξία.

Πρίν το θεό υπήρξε έναν τεράστιο χρονικό διάστημα προετοιμασίας αυτού του οντολογικού μεγέθους: Σήμερα μπορεί να θεωρούμε όσα επιστημονικά και τεχνολογικά συμβαίνουν ως κάτι το εξαιρετικό όμως όλα μα όλα έχουν τη βάση τους στο ότι το σύμπαν, μέρος του σύμπαντος κλείσθηκε σε ιδέα και αυτή η ιδέα μεταλλάχθηκε σε αξία. Οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να πιστεύσουν σε κανένα μα κανένα θεό εάν πρώτα δεν είχε εμφυτευθεί μέρος του σύμπαντος ως ιδέα μέσα τους, επίσης εάν δεν είχαν σμιλευθεί στο να μετουσιώνουν όσα πιστεύουν διά της Ιδέας σε πράξεις.

Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πότε ο Άνθρωπος σταμάτησε να περπατά ελεύθερος στο σύμπαν, σταμάτησε να συμμετέχει βιωματικά σε όσα γίγνονται στο Όλον, ακινητοποιήθηκε στη Γή και έκλεισε στο επίπεδο της εμβέλειάς του δυνάμεις του όλου που θα μπορούσε να φυλακίσει και να ελέγξει: σαφέστατα συζητούμε ότι όταν ο Άνθρωπος κατάφερε και ακίνητος στη Γή μπόρεσε να ελέγξει κάποιες δυνάμεις ώστε μέσω αυτών να αναπαραστήσει κομμάτι του Όλου, άρχισε να βλέπει το όλον μέσω αυτών των φυλακισθεισών δυνάμεων, εκ του ορώ (βλέπω) γεννήθηκε (β΄αόριστος είδον) η ιδέα. Η στιγμή αυτή, η οποία είναι παντελώς άγνωστη σε εμάς σε σχέση με το πότε συνέβη, είναι η στιγμή γένεσης ανθρώπου και θεού. Διότι και ο άνθρωπος και ο θεός είναι παιδιά αυτής της κίνησης:  ο Άνθρωπος ακινητοποιήθηκε στη γή, δέσμευσε δυνάμεις του όλου και αυτές  χρησιμοποίσε ως ιδέες (νοητά μάτια) ώστε να βλέπει τον εαυτό του και τον κόσμο. Όλη η μεγαλοπρέπεια των δυνάμεων αυτών εκ του όντος αποκοληθεισών μεταλλάχθηκε σε αγαθό, θεό, ιδανική πολιτεία και άνθρωπος. Καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο το οποίο να ομιλεί για αυτήν  την στιγμή, το μόνον που μπορούμε να φαντασθούμε είναι ότι όταν κάποιοι συζητούσαν για το ότι ο Άνθρωπος και η γή είναι το  κέντρο του Όλου εννοούσαν αυτή ακριβώς τη στιγμή και τη γένεση της Ιδέας.

Ο άνθρωπος λοιπόν σταμάτησε να βιώνει την οντολογική του πορεία και άρχισε να βλέπει το όλον μέσω των ιδεών, τις ουρές των οντολογικώ δυνάμεων οι οποίες έγιναν ιδέες. Εάν το θέμα αυτό ούτως έχει κατανοούμε ότι συλλήβδην η φιλοσοφία δεν έχει τουλάχιστον την αξία που της έχουμε προσδώσει διότι βλέπει τον κόσμο όχι ως άνθρωπος που κινείται στο όλον αλλά ως άνθρωπος που βλέπει το Όν διά των ιδεών. Σαφέστατα ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί φυλάκισαν κομμάτι του όλου και το μετέτρεψαν σε δυνάμεις κτίσης του κόσμου μας.

προγραμματισμός λήξης μαθημάτων γυμνασίου λυκείου.

https://www.esos.gr/arthra/82165/saranta-exi-imeres-mathima-apemeinan-gia-ta-lykeia-kai-53-gia-ta-gymnasia  (Πατήσθε στο σύνδεσμο).

Η Ελένη του Ισοκράτους συνδυαστικά με την Ελένη του Ευριπίδου.

http://ikee.lib.auth.gr/record/300417/files/GRI-2018-22809.pdf  (Πατήσθε στο σύνδεσμο).

Ποιός ενθυμείται του Πρωταγόρου;

 

Η ολοκλήρωσις του Προμηθεϊσμού στην Ελλάδα συνέβη με τον Πρωταγόρα και το Σωκράτη: Αυτό το οποίο αποσυμβολίζει την κίνηση του τιτάνα Προμηθέα να δώσει το πύρ, τη φωτιά στους ανθρώπους, είναι το γεγονός ότι η φωτιά(οντολογική βούληση) περνά πλέον από τα προηγούμενα όντα στον Άνθρωπο. Η Προμηθεϊκή φωτιά είναι η οντολογική συνέχεια ως βούληση του Ανθρώπου πλέον, ο Πρωταγόρας, ομού και ο Σωκράτης, μεταφέρουν τη συνέχεια του Όντος από τη Φύση (ως σύνολο εξωτερικών ιδιοτήτων) στον Άνθρωπο (ως σύνολο εσωτερικών ιδιοτήτων) ο οποίος πλέον έχει τη φωτιά βούληση της οντολογικής συνεχείας.

Αυτή η οντολογική μετατόπιση είναι σημαντικοτάτη. Ο Πρωταγόρας στο περί θεών αλλά και σε άλλα έργα του είναι σαφής: «Για τους θεούς» μας λέγει, «δεν μπορώ να γνωρίζω τίποτε, ούτε εάν υπάρχουν ούτε εάν δεν υπάρχουν, ούτε τι λογής μορφή έχουν. Είναι πολλά όσα μας εμποδίζουν να γνωρίζουμε αυτό το ζήτημα. Το άδηλο και αφανές του ζητήματος, το βραχύ της ανθρώπινης ζωής». Ας αναλύσουμε αυτή τη φράση: ο Πρωταγόρας ουσιαστικά απορρίπτει τους θεούς: διότι εάν υπήρχαν θεοί (έστω υπό την ανθρωποκεντρική Ομηρική μορφή) θα είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους στον μεγάλο φιλόσοφο. Ουσιαστικά αυτό το οποίο μας λέγει ο Πρωταγόρας είναι ότι όλα είναι δυνάμεις και ας εστιάσουμε στον τρόπο που ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει την οντολογική του πορεία πέρα από κάθε τι άλλο (θεός ή ό,τι άλλο) : η αθεΐα του Πρωταγόρου είναι οντολογική και ανθρωπογενής και είναι η απάντησις του ανθρώπου στον θείο ανθρωπομορφισμό του Ομήρου: δεν χρειάζομαι καμμία Αθηνά Σοφία μόνος μου με τη φωτιά της Προμηθεϊκής οντολογικής συεχείας μπορώ να συνεχίσω την οντολογική μου πορεία:

Η οντολογική μετατόπιση της οντολογικής συνεχείας από το υπερπέραν Χάος και τη φύση στον Άνθρωπο,ολοκληρώνεται με τους Αναξαγόρα Πρόδικο και λοιπούς νοησιοκράτες. Οι θεοί είναι τα φυσικά φαινόμενα και οι συμπαντικές δυνάμεεις διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει και τα ανθρωποποιεό για να τα ελέγξει: άρα η Προμηθεϊκη φωτιά της Πρωταγόρειας ικανότητας ο άνθρωπος διά του ενορατικού μυαλού του να συνεχίσει την οντολογική του πορεία καταργεί τους θεούς, δέχεται όσα συμπαντικά συμβαίνουν (τα οποία απεδόθησαν στο σύμπαν( η αρμονία του σύμπαντος βιώνεται ως τέτοια και όχι ως Αθηνά Θεά Σοφίας) άρα ολοκληρώνεται η θυσία του Προμηθέως: ο άνθρωπος πλέον με τη φωτιά της βούλησής του να συνεχίσει την οντολογική του πορεία αποκαθαίρει το όλον , καταργεί τους θεούς, δέχεται τις συμπαντικές δυνάμεις ως τέτοιες, και απελευθερωμένος προχωρεί στο Όν ως γνησία δύναμις ανάμεσα σε δυνάμεις χωρίς θείες ήάλλες ανθρωπομορφικές παραισθήσεις.

Τα Προγράμματα Σπουδών που θα εφαρμοστούν στα Γυμνάσια από το 2023-2024 Θα εφαρμοστούν για δύο σχολικά έτη πιλοτικά στα Πρότυπα και στα Πειραματικά Γυμνάσια Πηγή άρθρου: ΔΔΕ Φλώρινας

https://dide-new.flo.sch.gr/ta-programmata-spoudon-pou-tha-efarmostoun-sta-gymnasia-apo-to-2023-2024/  (πατήσθε στο σύνδεσμο).

Ηροδότου Ιστορίαι, 1.48.1

 Στους Δελφούς όμως, ευθύς ως οι Λυδοί μπήκαν στο άδυτο για να ζητήσουν από το θεό χρησμό και έκαναν την ερώτησή τους σύμφωνα με την εντολή που είχαν, η Πυθία σε εξάμετρο λέγει τα ακόλουθα:

[1.47.3] Ηξεύρω εγώ τον αριθμόν της άμμου και τα μέτρα της θαλάσσης.
Νοώ τον βουβόν και τον ακούω, χωρίς να ομιλεί.
Ήλθεν εις τας αισθήσεις μου οσμή σκληροδέρμου χελώνης,
η οποία βράζει ομού με αρνίσια κρέατα εις χάλκινον αγγείον.
Υποκάτω αυτής είναι χαλκός και άνωθεν πάλιν χαλκός.
[1.48.1] Αυτά σα μάντεψε η Πυθία, οι Λυδοί τα κατέγραψαν και ύστερα σηκώθηκαν και έφυγαν για τις Σάρδεις. Όταν έφτασαν εκεί από τα διάφορα μέρη και οι άλλοι αποσταλμένοι, φέρνοντας μαζί τους τους χρησμούς, τότε ο Κροίσος άνοιγε ένα προς ένα τα γραφτά τους και εξέταζε τί έλεγαν. Από τα άλλα κανένα δεν τον σταμάτησε· ευθύς όμως ως άκουσε τί έλεγε ο δελφικός χρησμός, αμέσως προσκύνησε και παραδέχτηκε την αλήθεια του, έτσι που πείστηκε πως μόνο αληθινό μαντείο είναι των Δελφών, αφού του βρήκε τί έκανε αυτός. [1.48.2] Γιατί σαν σκόρπισε ο Κροίσος στα διάφορα μαντεία τους ανθρώπους του για να ρωτήσουν το θεό, φύλαξε την ορισμένη μέρα και νά τί μηχανεύτηκε· σκέφτηκε πράγμα που ήταν αδύνατο να το βρει κανείς και να το βάλει ο νους του: έκοψε σε κομμάτια μια χελώνα και ένα αρνί και τα έβαλε ο ίδιος να βράσουν μαζί σε χάλκινο λεβέτι που το αποσκέπασε με χάλκινο καπάκι.

Από τον Κίρκεγγωρ έως τον Χάϊντεγγερ.

 

Από τον Ζαίρεν Κίρκεγγωρ έως τον Μάρτιν Χάϊντεγγερ η Ύπαρξη σαφώς γιγαντώνεται. Ο χριστιανισμός του Ζαίρεν Κίρκεγγωρ, του Βορείου Σωκράτους, του Δανού ερημίτου, είναι ανήσυχος και εξελικτικός, συνέχεια του Σωκρατικού ιδεώδους περί συνδέσεως της ατομικής υπάρξεως με τις ιδέες και την ατομική Ηθική. Όπως ο Σωκράτης διά των οριστικών και επαγωγικών του λόγων ανέπτυξε ιδίαν και προσωπικήν ηθικήν, παρομοίως ο Κίρκεγγωρ διά της πίστεως εις τον θεόν των χριστιανών –όπως αυτός τον εννοούσε- ανέπτυξε ιδίαν ηθικήν συμπεριφοράν. Μέσα από το «φόβο και τρόμο» και το «είτε-είτε» ο Θεός του Κίρκεγγωρ αποτελεί συνέχεια του Σωκρατικού ιδεαλισμού, είναι το Αγαθόν το οποίον διά της σαφηνείας του και της πνευματικότητάς του καθαγιάζει και απελευθερώνει συμπαντικά την ύπαρξιν. Δυοίν θάτερον: αφ΄ής στιγμής η Ελλάδα στερήθηκε της πατρώας θρησκείας της, θα ήταν προτιμότερο να συνδεθεί με τον χριστιανισμό τύπου Κίρκεγγωρ, ο οποίος ουσιαστικά είναι κρυφός σωκρατισμός, παρά με το βυζαντινό ανατολίζοντα χριστιανισμό ο οποίος δι-έστρεψε το γνήσιον οντολογικόν Ελληνικόν πνεύμα.

Η Κιρκεγγωριανή Ύπαρξις θυμίζει το Σωκράτη εάν ζούσε το 18^ο αι. στην Ευρώπη του Λόγου: αν και οι δύο άνδρες έχουν μία ουσιώδη διαφορά την οποία οι μελετητές τους προσπαθούν να λησμονήσουν: ο Κίρκεγγωρ μισούσε θανάσιμα ένα μέγεθος το οποίο ο Σωκράτης στους πλατωνικούς διαλόγους φαίνεται πολύ να αγαπά, τη μεταφυσική πραγμάτων και εννοιών: παρά ταύτα ο Κίρκεγγωρ (όπως και ο Σωκράτης) απομονώνει την ύπαρξη από την αχλύ της πόλης και του ψευδοπολιτισμού των αστών, και την συνδέει με την εσωτερική βιωματική οντολογική της συνέχεια.Οδηγός δεν είναι το μυαλό αλλά το βίωμα, ο άνθρωπος κινείται χωρίς σκέψη μόνον πράττοντας, διότι το μυαλό του έχει παραδοθεί στην μόνη πίστη του θεού. Συζητούμε για μία ιδιότυπη ανθρώπινη απελευθέρωση, διότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται πλέον να πιστεύσει αλλά μόνον να δράσει, να βιώσει, να πράξει την οντολογική του σύνέχεια, να την πλέξει όπως ακριβώς η Πηνελόπη έπλεκε το ύφασμα ξεγελώντας τους εραστές του χρόνου οι οποίοι από κάπου ήθελαν να πιασθούν. Ο Κίρκεγγωρ αποτελεί τη λύτρωση του αστού ανθρώπου όπως ο Σωκράτης απετέλεσε τη λύτρωση του Αθηναίου κλειστού πολίτου, ολίγον πρό της Ελληνιστικής εποχής του χάους: παρόμοια ο Κίρκεγγωρ δυνητικά σώζει τον αστό άνθρωπο ολίγον πρίν το χάος της σύγχρονης Ελληνιστικής εποχής της ηλεκτρονικής παγκοσμιοποίησης: τότε ο Σωκράτης προσπάθησε να διασώσει την ατομικήν αξιοπρέπειαν του ανθρώπου ο οποίος επειδή ακριβώς μεγάλωνε στο αφελές ψεύδος της Αθήνας, νομίζοντας ότι η πόλη και η ησυχία της πνευματικής της ραστώνης είναι το πάν, είχε εγκαταλείψει τον ατομικό υπαρξιακό οντολογικό ξεχωριστό αγώνα: παρόμοια και ο Κίρκεγγωρ προσπάθησε να αφυπνίσει το χριστιανό της εποχής του ο οποίος υπνωτισμένος από την παπική πίστη στο θείο μεγαλείο του κόσμου δεν καταλάβαινε ότι έπρεπε ατομικά να δράσει ως ύπαρξις η οποία ναι μεν πιστεύει στο Αγαθό αλλά βιωματικά κινείται, μάλλον αυτοκινείται.

http://www.iep.edu.gr/el/component/k2/748-neoi-fakeloi-ylikou-g-lykeiou  

Φάκελοι υλικού φιλολογικών μαθημάτων του ΙΕΠ. Πατήσθε στο σύνδεσμο.

Η Οντολογία του ποδοσφαίρου.

 

Το ποδόσφαιρο αναμφίβολα αντιπροσωπεύει τον κόσμο μας. Γενικά θα μπορούσαμε να  ισχυρισθούμε ότι τα παίγνια, ή οι αγώνες, έρχονται νωρίτερα από τα πνευματικά γεγονότα. Αρκεί να σκεφθούμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες όπου ο άνθρωπος ήταν το κέντρο του Όλου ως σωματικά αγωνιζόμενος εμφανίσθηκαν αρκετά χρόνια πρίν  στη δραματική ποίηση ο άνθρωπος και πάλι θα γίνει κέντρο του Όλου του αλλά πνευματικά. Ώστε το ποδόσφαιρο είναι ο κόσμος μας, η ζωή μας η ηθική μας.

Όλα υπάρχουν στον ισχυυρό συμβολισμό του ποδοσφαίρου: είναι προτύπωση του ευρυτέρου σύμπαντος: η μπάλλα παίζεται μέσα σε συγκεκριμένο χώρο και όχι έξω από αυτόν, όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους οι οποίοι δεν θα πρέπει να παραβούν τους θείους και πολιτειακούς κανόνες. Ο ποδοσφαιριστής δεν είναι ελεύθερος, κινείται σε όρια, όπως και ο καλός Θρησκευόμενος και ο καλός πολίτης. Εάν εξέλθει του χώρου η μπάλλα και όχι ο παίκτης, το παιχνίδι σταματά. Και στην θρησκευτική και πολιτική μας ζωή αυτό συμβαίνει, ολίγον κεκαλυμμένα: δεν μετρά ο άνθρωπος να χάσει τον έλεγχό του, κανείς δεν ασχολείται με τον άνθρωπο: δεν πρέπει να χαθεί η «μπάλλα», δηλαδή  το σύνολο των νοητικών και ηθικών κανόνων οι οποίοι είναι η «μπάλλα» «παιχνιδιού»  του κάθε ανθρώπου. Το κέντρο βάρους δεν είναι ο ποδοσφαιριστής, δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ή μπάλλα , το σύνολο της ηθικής κανονιστικότητας, να εισέλθει στα δίκτυα, να εισέλθει στα άδυτα του κακού που ως δίκτυ έχει επιβληθεί στη ζωή μας. Ο κάθε ένας από εμάς  ως καλός ποδοσφαιριστής πρέπει να βάλει «γκόλ» σε όποιον και ό,τι του έχουν επιδείξει ώς αντίπαλο, ο θρησκευόμενος στον κακό σατανά με τις πράξεις του, ο πολιτευόμενος στον πολιτικό του αντίπαλο με τις κινήσεις του, κ.ο.κ.

Το ποδόσφαιρο στηρίζεται στο ότι πρέπει να υπάρχει αντίπαλος, πραγματικά κανείς από εμάς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αντίπαλο: η οντολογική αρμονία του Όλου, τεχνηέντως έχει απολεσθεί, όλα πλέον είναι διηρημένα σε δύο. Εγώ και ο Αντίπαλός μου, η μετατροπή του Άλλου σε Αντίπαλο  είναι αναμενόμενη: χωρίς Αντίπαλο δεν υπάρχει παιχνίδι, χωρίς εχθρούς η ζωή μας δεν έχει κίνητρο κινήσεως: κινούμασθε μέσω της αγάπης προς αυτό που εμείς είμαστε και μέσω του μίσους για αυτό το οποίο είναι ο Άλλος. Αυτή η κίνηση είναι καθαρά ποδοσφαιρική. Επίσης είναι η ζωή μας: Βαυκαλιζόμεθα με το ποδόσφαιρο διότι συμβολίζει τη ζωή μας, την ίδια στιγμή που αγαπώμεν κάποιον ή κάτι πρέπει να μισούμε το αντίθετό του, προστατεύουμε τα δίχτυα της ζωής μας αλλά θέλουμε να διαλύσουμε τα δίχτυα του αντιπάλου.

Κατασκευή φύλλου μαθήματος (εργασίας). Iστορία γ΄γυμνασίου.

 

Δομή.

Ταυτότητα:

Ιστορία γ΄γυμνασίου. Κεφ 4. Ενότητα 17. Ο Ι.Καποδίστριας.

 

Σκοπός του μαθήματος:

Οι σκοποί και στόχοι του μαθήματος είναι οι εξής:

1)Οι μαθητές  θα πρέπει να κατανοήσουν τις δυσκολίες του έργου του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

2) Οι μαθητές θα πρέπει να γνωρίσουν την γενικότερη εποχή και τις συνθήκες της, οι οποίες καθόρισαν και τον τρόπο δράσης του πρώτου Έλληνα Κυβερνήτη.

3) Οι μαθητές χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν την δυσκολία της Εθνικής ανασυγκρότησης μετά την Εθνική Επανάσταση του 1821.

4) Είναι καλό οι μαθητές να μάθουν περισσότερα πράγματα  για το μεταρρυθμιστικό έργο του Ιωάννη Καποδίστρια.

 

Μέθοδος διδασκαλίας:

1)Επαγωγική μέθοδος:θα διδαχθεί το πραγματικό έργο του Ι.Καποδίστρια (στη διοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις κ.λ.π) ώστε η τάξη να κατανοήσει το εύρος των αρχών και των προσπαθειών του Κυβερνήτη.

2)Ερμηνευτική μέθοδος: θα διδαχθεί το συγκείμενον ώστε να κατανοηθεί το γιατί ο Καποδίστριας έστρεψε συγκεκριμένους ανθρώπους και φατρίες εναντίον του, οι οποίες τελικά τον δολοφόνησαν.

 

Μέθοδος διδασκαλίας:

απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου : "περί του Όλου".

 

Ο Πλάτων σηματοδοτεί την εισαγωγή στην Ελλάδα ανατολικών δοξασιών: ήδη οι Έλληνες ως τολμηροί έμποροι και θαλασσοπόροι έφθαναν μέχρι τα πέρατα της οικουμένης μεταφέροντας πίστεις και δοξασίες άλλων πολιτισμών: η Ανατολή παραδομένη στο  χάος του Ηλίου και της ερήμου, στην απεραντοσύνη της θαλάσσης, έψαχνε απεγνωσμένα κάτι το συγκεκριμένο: οι θρησκείες του φυσικού νόμου είχαν κουράσει με την αοριστία τους και τη χαότητα με την οποία περιεβάλλοντο. Η πίστη σε ένα συγκεκριμένο θεό, σε μία συγκεκριμένη πράξη και ζωή φάνταζε μονόδρομος. Η γένεση βασιλειών όπως του Φαραώ φανερώνει αν μη τι άλλο ότι οι άνθρωποι ήθελαν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στη γή ως σκέψη και πράξη. Ο Πλάτων είχε επαφές  με την Αίγυπτο και η αποθέωση του Νοός σηματοδοτεί τη θέληση του Ανθρώπου να ισχυροποιήσει τη θέση του στη γή, ελέγχοντας τη διαστασιακή του θέση εδώ. Αποδιώχνοντας ο Πλάτων τους θεούς, αποδιώχνοντας ο Σωκράτης τη μυθολογία, λέγοντας ο Ευριπίδης ότι οι θεοί δεν κάνουν τίποτε το κακό (εννοώντας ότι αποκλείεται οι θεοί να πράττουν όλα όσα λέγονται στη μυθολογία) οι άνθρωποι πλέον θεοποίησαν ένα  άλλο μέγεθος το οποίο άκουσε στο όνομα Νούς.

Ο Νούς δεν είναι όργανο, περί αυτού κτίσθηκε μία απίστευτη θολή κατάσταση θεωρώντας το μέγεθος αυτό ως όργανον. Εάν όμως ο Νούς ήταν όργανον , θα δημιουργούνταν σε αυτή την περίπτωση πάμπολλά όσα προβλήματα, τα οποία βέβαια δημιουργήθηκαν και ταλανίζουν τον άνθρωπο μέχρι σήμερα. Στην Μυθολογία ο Άνθρωπος ήταν ένα ενιαίο μέγεθος, το οποίο συμμετείχε ως όλον στην οντολογική ροή. Επί της ουσίας μάλλον η μυθολογία αφορούσε τη ζωή ανθρώπων οι οποίοι μάλλον ζούσαν με ένα τρόπο άλλων διαστάσεων και κόσμων. Φαίνεται ότι όταν καταστράφηκε ένας κόσμος προηγούμενος οι κάτοικοί του μετοικίζοντας επί της γής, συνέχιζαν να ζούν με τον ίδιο τρόπο, ο οποίος όμως σταδιακά ονομάσθηκε –από τους επομένους –μυθολογία. Ας προσέξουμε ότι όσοι ζούσαν με μυθικό τρόπο δεν τον ονόμαζαν μυθικό και δεν εύρισκαν τίποτε το παράξενο σε αυτόν τον τρόπο  ζωής. Οι επομένοι θιασώτες του Λόγου αρνήθηκαν και κατέκριναν το μύθο ως κάτι το άλογο.

Σε αυτή τη βάση έπρεπε να δημιουργηθεί όχι  ο Νούς, αυτό είναι το λάθος το οποίο συλλήβδην χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία. Σε αυτή τη βάση έπρεπε να δημιουργηθεί ένας κόσμος ή αντίθετος ή συνεχιστής  της μυθολογίας, όπως ήδη είπαμε η μυθολογία ενοχλούσε διότι μάλλον αφορούσε άλλο είδος ανθρώπων το οποίο ήταν απροσπέλαστο στους ανθρώπους της γής. Οι οποίοι επειδή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν και να μιμηθούν τα μυθολογικά όντα άλλου κόσμου , σταδιακά τα έστειλαν στη σφαίρα του μυθικού: επειδή έπρατταν διαφορετικά πράγματα, επειδή οι άνθρωποι που   εγένοντο στη γή δεν μπορούσαν  να κάνουν όσα έκαναν τα μυθολογικά όντα από άλλη διάσταση όταν ήλθαν για  διαφόρους λόγους στη γή. Η μετάβαση από το μύθο στο λόγο είναι η συνέχεια της τιτανομαχίας η οποία και αυτή σηματοδοτεί το πέρασμα από μία άλλη διάσταση σε μία άλλη. Διότι φαίνεται πώς οι τιτάνες, όντα άλλου κόσμου, έχασαν τον έλεγχο όσων μετά ονομάσθηκαν θεοί. Οι οποίοι θεοί ερχόμενοι σε ένα γήϊνο περιβάλλον έπρεπε να ξεφορτωθούν με κάθε τρόπο τον τρόπο των τιτάνων και των γιγάντων.

Αυτό έπραξαν ακριβώς οι άνθρωποι υιοθετώντας ένα μέγεθος σαν το Νού. Εννοείται ότι δεν υφίσταται τέτοιο μέγεθος όπως ο Νούς. Ο Νούς δεν είναι βέβαια όργανο αλλά τάση, τρόπος αντιμετώπισης του όλου, τρόπος διαμόρφωσης της ανθρωπίνης προσωπικότητας.

 

Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση α΄γυμνασίου. Οδύσσεια Ομήρου. Τα προσωπεία του Οδυσσέα.

 

Ο Οδυσσέας μέσα στα Ομηρικά έπη, ειδικά στην Οδύσσεια η οποία είναι και αφιερωμένη στον Βασιλέα της Ιθάκης και στις περιπλανήσεις του, παρουσιάζεται όχι ως ενιαία προσωπικότητα, αλλά ως άτομο έχον πολλαπλά προσωπεία και χαρακτηριλογικές διαμορφώσεις. Αυτό είναι φυσιολογικό και ξεκινά από τον ίδιο τον ποιητή εάν σκεφθούμε ότι ο Τρωϊκός πόλεμος είναι ο πόλεμος περί της ανθρωπίνης υπάρξεως (η οποία είναι ακόμη αδιαμόρφωτη) και οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως είναι ο τρόπος της αποφασισμένης Υπάρξεως από την αγορά του Όλου να συλλέξει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες θα κτίσουν τη φύση της, το πρόσωπό της, τον χαρακτήρα της.

Όταν λοιπόν ο Βασιλεύες της Ιθάκης φεύγει από την Τροία ευρίσκεται στο στάδιο του Ήρωος. Ρέει η συμπαντική δύναμη του νικητού, έχει ήδη βοηθήσει και συμβάλει τα μάλα στην πτώση της Τροίας. Όμως ο Οδυσσέας – ίσως εκείνη τη στιγμή δεν το ήξερε, το έμαθε όμως πολύ καλά μετά – απέδειξε έναν αθάνατο και συνεχώς επιβεβαιωμένο κανόνα: οι ηττημένοι νικούν τους νικητές. Η Τροία, ως αγορά του Όλου, προσέδωσε στον Οδυσσέα άπειρες δυνάμεις, νέες, ώστε ως Ύπαρξη να συνεχίσει υιοθετώντας πολλές νέες ιδιότητες νοκητού και θριαμβευτού: δέκα χρόνια εσωτερικής υπαρξιακής μάχης, η οποία συνοδεύεται από την νίκη του Ήρωος , από την  επίτευξη των όποιων συμπαντικών ή άλλων στόχων, καθιστά τον Οδυσσέα (αλλά και κάθε άνθρωπο) Ήρωα. Ο Ήρωας ως ροή συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες συνδέονται με την ενσώματη Ύπαρξη και συνεχίζει και διά της Γής το οντολογικό ταξείδι, φεύγει από την Τροία, υπάγει προς την Ιθάκη. Συζητούμε για τον Ήρωα Οδυσσέα, τον ανέμελο, τον σίγουρο ότι αύριο κιόλας θα είναι πιο κοντά στην αγαπημένη του Πηνελόπη, και στον αγαπημένο του επίσης γιό, τον Τηλέμαχο.

Όμως ο Οδυσσέας είναι το μοντέλο εκείνου του ανθρώπου ο οποίος δεν συνδέει τις δεκάχρονες πράξεις του στην Τροία, στο συμπαντικό του ταξείδι, με τις κρύφιες δυνάμεις οι οποίες πραγματικά κρύβονται κάτω και πίσω από αυτές τις πράξεις. Όλα  όσα έπραξε στην Τροία και τον κατέστησαν Ήρωα μετέφεραν συμπαντικές κρύφιες δυνάμεις, οι οποίες εσωτερικοποιήθηκαν στον Οδυσσέα, και ο Βασιλεύς της Ιθάκης ασυνείδητα προκάλεσε τις περιπλανήσεις του ώστε με αυτόν τον τρόπο να φανούν όλες οι δυνάμεις που κληρονόμησε κατά τη δεκάχρονη συμπαντική μάχη περί της Υπάρξεώς του: τίποτε δεν συμβαίνει στον Άνθρωπο εάν μυστικά ή φανερά ο Άνθρωπος δεν το θέλει: γεννιόμαστε διότι με κάποιο τρόπο το θέλουμε, πεθαίνουμε διότι με κάποιο τρόπο το επιθυμούμε.

Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο, β΄γυμνασίου. Ενότητα 7. Β2: ασκήσεις ετυμολογίας.

1.Να σχηματίσετε σύνθετα ουσιαστικά της αρχαίας Ελληνικής με τα συνθετικά που δίδονται:

Α. ημί+όνος=

Β. πρώτος + αγωνιστής=

Γ. άκρα+ πόλις=

Δ. μύθος + ιστορία=

Ε. τράγος + ελάφι =

Στ.α(στερητικό α) +κόλαση=

Ζ. ευθύς + κρίση=

 

2. Να σχηματίσετε σύνθετα επίθετα της αρχαίας Ελληνικής με τα συνθετικά που δίδονται, προσέχοντας το μετασχηματισμό του β΄συνθετικού:

Α. α(στερητικό α) +θάνατος=

Β. ευ (επίρρ) + δαίμων=

Γ. πάν+ δήμος=

Δ. πολύς+ πόρος=

Ε. ημί + λευκός=

Hegel-Platon.blogspot.com: Αριστοτέλης: τι είναι η Πρώτη Φιλοσοφία;

Hegel-Platon.blogspot.com: Αριστοτέλης: τι είναι η Πρώτη Φιλοσοφία;:   (πατήσθε στο σύνδεσμο)...

Αριστοτέλης 384-322 π.Χ.   Εμπειρία και Φιλοσοφική Γνώση 1. Όπως αναφέρει στην αρχή του έργου του Μετά τα Φυσικά ο Αριστοτέλης, από...

Νεοελληνική γλώσσα β΄γυμνασίου Δομή της παραγράφου.

 

Τρία είναι τα δομικά συστατικά μιάς παραγράφου:

Α. Η θεματική πρόταση/περίοδος

Β. Τα σχόλια ή οι λεπτομέρειες

Γ.  η πρόταση ή περίοδος κατακλείδα

Η Θεματική πρόταση / περίοδος.

Η θεματική πρόταση/περίοδος αποτελεί τον πρόλογο της παραγράφου και παρουσιάζει το θέμα το οποίο θα αναπτυχθεί με τα υπόλοιπα στοιχεία που θα ακολουθήσουν. Είναι η πρόταση η οποία θα αποτελέσει τον οδηγό  για το συγγραφέα ώστε ξεκάθαρα να επιλέξει τι θα περιλάβει αλλά και τι θα αποκλείσει από μία συγκεκριμένη παράγραφο. Ταυτόχρονα αποτελεί και τον οδηγό για τον αναγνώστη ώστε να διαμορφώσει από την αρχή μία σαφή αντίληψη για το περιεχόμενο των παραγράφων που θα ακολουθήσει.

Α. Οι αρετές της θεματικής περιόδου.

Για τους λόγους που προαναφέρθηκαν ή θεματική πρόταση πρέπει:

Α. να είναι σαφώς διατυπωμένη

Β. να μην ξεκινά την ανάλυση του θέματος.

αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο α΄γυμνασίου.

Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο στο Γυμνάσιο:

Αναλύοντας ένα κείμενο της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας.

2η Ενότητα, Το τέχνασμα του Θεμιστοκλή 

 

Ἂλλ’ ἐπεὶ τῶν πολεμίων ὁ στόλος	Αλλά όταν ο στόλος των εχθρών
προσφερόμενος τῇ Ἀττικῇ κατὰ τὸ Φαληρικὸν	πλησιάζοντας στην Αττική από την πλευρά του Φαλήρου
τοὺς πὲριξ ἀπέκρυψεν αἰγιαλούς,	απέκρυψε τις γύρω παραλίες
πάλιν ἐπάπταινον οἱ Πελοποννήσιοι πρὸς τὸν Ἰσθμόν.	οι Πελοποννήσιοι φοβισμένοι πάλι σκέφτονταν να αποπλεύσουν για τον Ισθμό.
Ἔνθα δὴ ὁ Θεμιστοκλῆς ἐβουλεύετο	Ενώ λοιπόν έτσι είχε η κατάσταση, ο Θεμιστοκλής σκεφτόταν
καὶ συνετίθει τὴν περὶ τὸν Σίκινον πραγματείαν.	και κατάστρωνε το τέχνασμα με το Σίκινο.
Ἦν δὲ τῷ μὲν γένει Πέρσης ὁ Σίκινος, αἰχμάλωτος,	Ο Σίκινος ήταν Πέρσης στην καταγωγή, αιχμάλωτος,
εὔνους δὲ τῷ Θεμιστοκλεῖ καὶ τῶν τέκων αὐτοῦ παιδαγωγός.	φιλικός στον Θεμιστοκλή και παιδαγωγός των παιδιών του.
Τοῦτον ἐκπέμπει πρὸς τὸν Ξερξην κρύφα,	Αυτόν τον στέλνει κρυφά προς τον Ξέρξη,
κελεύσας λέγειν ὅτι Θεμιστοκλῆς ὁ τῶν Ἀθηναίων στρατηγὸς	αφού τον διέταξε να πει ότι ο Θεμιστοκλής, ο στρατηγός των Αθηναίων,
αἱρούμενος τὰ βασιλέως	παίρνοντας το μέρος του (Πέρση) βασιλιά
ἐξαγγέλλει πρῶτος αὐτῷ	στέλνει πρώτος σ’ αυτόν την πληροφορία
τοὺς Ἕλληνας ἀποδιδράσκοντας,	ότι οι Έλληνες προσπαθούν να δραπετεύσουν
καὶ διακελεύεται ἐν ᾧ ταράττονται τῶν πεζῶν χωρὶς ὄντες	και συμβουλεύει, ενώ βρίσκονται σε σύγχυση χωρίς το πεζικό,
ἐπιθέσθαι καὶ διαφθεῖραι τὴν ναυτικὴν δύναμιν.	να τους επιτεθεί και να εξοντώσει τη ναυτική τους δύναμη.
Ταῦτα δ’ ὁ Ξέρξης ὡς ἀπ’ εὐνοίας λελεγμένα δεξάμενος,	Επειδή ο Ξέρξης δέχτηκε αυτά, πιστεύοντας ότι είχαν λεχθεί με φιλική διάθεση,
ἥσθη καὶ εὐθὺς ἐξέφερε πρὸς τοὺς ἡγεμόνας τῶν νεῶν	ευχαριστήθηκε και αμέσως έδωσε διαταγή στους κυβερνήτες των πλοίων
διακοσίαις ναυσὶν ἀναχθέντας ἤδη	αφού αποπλεύσουν με διακόσια καράβια
διαζῶσαι τάς νήσους,	να περικυκλώσουν τα νησιά,
ὅπως ἐκφύγοι μηδεὶς τῶν πολεμίων.	για να μη ξεφύγει κανείς από τους εχθρούς.
	Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Θεμιστοκλῆς 12.2-6 (διασκευή).

 

1. Ερωτήσεις για την ανάλυση του κειμένου:

Α.Ποιά ήταν η πορεία του εχθρικού στόλου;