Ήταν η δημοκρατία του Περικλή στρατιωτικό πολίτευμα;

 

Ήταν η δημοκρατία του Περικλέους στρατιωτικό πολίτευμα;

Το δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηναίων ετυμολογικά αποτελείται από δύο λέξεις οι οποίες ίσως αυτοαναιρούνται: δήμος+κρατέω=δημοκρατία: η λέξις δήμος έλκει την καταγωγή από το δάμνυμι (δαμάζω, ηρεμώ) άρα ο δήμος είναι αυτός ο οποίος δαμάζει και γαλουχεί τη βοή και την αναρχία των πολλών: για αυτό οι Πατέρες έδωσαν αυτό το διακανονιστικό όνομα: διότι όχλος είναι μη λαός: άρα ο δήμος ο δαμάζων τον ατρύγετο και χαώδη εαυτό του (όπως θα έλεγε και ο Όμηρος) είναι το αντίθετον λοιπόν του όχλου. Μας προκαλεί εντύπωση το ότι δεν υπάρχει αντίθετος λέξις για το «δήμος»: οι Έλληνες θεώρησαν ότι είναι μοναδική έννοια καταργηθείσα κάποιες φορές μόνον πρακτικά, νοηματικά δεν έχει αντίθετο εκ της ιδίας ρίζης. Οχλοκρατία λοιπόν σημαίνει ότι  επικρατεί ο όχλος: ή ότι κρατεί τον όχλο και τον χρησιμοποιεί μία άλλη πολιτική δύναμις: δεν είμεθα σίγουροι ότι η πρώτη εξήγησις είναι η σωστοτέρα.

Αναλόγως λοιπόν δημοκρατία σημαίνει ή ότι ο δήμος κρατεί και κατευθύνει τις τύχες της πόλεως ή  ότι κάποιος άλλος κρατεί και καθοδηγεί τον ωκεανό του λαού και δήμου προκειμένου να ελέγχει την αχανή δύναμιν των ανθρώπων (από την μία πλευρά) και αφετέρου να την τροποποιεί κατά το δοκούν διότι οι άνθρωποι χωρίς οργάνωση αφήνουν τον ατομικό τους δρόμο ανοικτό και η έννομος τάξις του Λεβιάθαν κινδυνεύει.

Εάν προκρίνουμε τη δευτέρα ετυμολογία τότε η Δημοκρατία του Περικλέους είναι η ικανότητα του Περικλέους να κρατεί και να ελέγχει το δήμο ώστε να ελέγχει να τροποποιεί και να καθοδηγεί κατά το χρεών και αναγκαίον μίας κρύφιας εξουσιαστικής κάστας τις ατομικές δυνάμεις των πολιτών: δεν είναι τυχαίο ότι όσο οι άνθρωποι δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν ένα συνεκτικό κρίκο για τους ανθρώπους υπήρχε η βασιλεία, όταν ο νούς κατέστη ο συνεκτικός δεσμός των ανθρώπων τότε επεκράτησε η δημοκρατία διότι όποιος ελέγχει τον ένα νού  ελέγχει όλους τους νόες: άρα η δημοκρατία του Περικλέους ήταν η ικανότητα των προγόνων του Πλάτωνος αλλά και των απογόνων του Αναξαγόρου να κρατούν διά των κοινών νοητικών εμφυτεύσεων το δήμο υπό το κράτος του λόγου και του κοινού καλού: δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κράτη και Έθνη χωρίς φιλοσοφία ή νοητικό τρόπο ελέγχου των ανθρώπων η δημοκρατία δεν υπήρξε.

Η ιστορική  όμως σειρά  είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Μετά τους περσικούς πολέμους και διά της Αθηναϊκής συμμαχίας η οποία στηρίχθηκε στις στρατιωτικές επιτυχίες του Κίμωνος αλλά κυρίως στο ότι οι Αθηναίοι ήλεγχον θαλασσίους και  ηπειρωτικούς δρόμους, οι Αθηναίοι κατέστησαν εαυτούς απολύτους ηγεμόνας της ευρυτέρας Ελλαδικής περιοχής: όποιο κράτος μέλος δεν μπορούσε να προσφέρει χρήματα έπρεπε να προσφέρει πλοίο. Βία και επιθετικότητα ήνωσαν την Ελλαδική μεγίστη περιοχή υπό την Αθήνα.

Αυτή είναι η μία πλευρά: η άλλη πλευρά είναι η φιλοσοφία: μπορούμε τώρα να εκτιμήσουμε αυτά τα δύο αντίθετα κομμάτια του ιστορικού πάζλ όσον αφορά την Αθήνα. Είχε δίκαιο ο Ηράκλειτος όταν έλεγε ότι η κοινή δύναμις του λόγου κινεί τα πάντα, το πύρ ως οντολογική βούλησις ενός απροσδιορίστου Όντος κινεί τα πάντα: οι Αθηναίοι εκτός πόλεως διά της χειροπιαστής στρατιωτικής δυνάμεως ήλεγχον τα πάντα ενάντια σε κάθε ομόνοια, πανελλήνια ένωση, σύμπνοια, όλα προς ίδιον καλόν οικονομικόν κυρίως. Εσωτερικώς όμως αναπτύχθηκε η θαυμαστή φιλοσοφία του Αναξαγόρου, του Πρωταγόρου και όλων των λοιπών σκαπαναίων του πνεύματος: Μπορούμε να εικάσουμε ότι η κρύφια εξουσία η οποία έκαιγε τα βιβλία του Πρωταγόρου και τον κυνηγούσε να τον σκοτώσει, αυτή η οποία θεώρησε τον τεράστιο Γοργία κατώτερον του Σωκράτους και αυτή η οποία θεώρησε ότι ο Σωκράτης είναι ο τίμιος ενώ οι σοφιστές οι άτιμοι, αυτή η κρύφια εξουσία η οποία είχε αποβιβασθεί με τον Ξέρξη στην Ελλάδα είχε πιάσει καλή δουλειά. Ολίγοι έχουν καταλάβει την πλευρά αυτή των Περσικών πολέμων, σύμφωνα με την οποία αυτό που ανεφώνησαν οι ρωμαίοι θα μπορούσαν να το αναφωνήσουν και οι πέρσες: με την μεταφερομένη σκοτεινή ανατολική κουλτούρα τους ενίκησαν το καθάριο οντολογικό πρόσωπο του Ελληνισμού.

Ακόμα και ο Ηρόδοτος δεν δείχνει ιδιαίτερη αντιληπτικότητα σε αυτό το σκοτεινό σημείο. Ας είναι: μετά τους περσικούς πολέμους αρχίζει μια τρομερή ζωογόνηση της Αθήνας λές και μία νέα δύναμις άρχισε να επενεργεί σε αυτήν την πόλη ερχομένη από τα βάθη της Ανατολής: ο Κίμων στρατιωτικώς απλώνει την αθηναϊκή κυριαρχία σε όλη τη Μεσόγειο, υλικώς και στρατιωτικώς: ο Αναξαγόρειος Νούς απλώνει την αθηναϊκή κυριαρχία επί παντός ανθρώπου. Άρα το στρατιωτικό καθεστώς του Νοός ελέγχει τα πάντα: σε αυτό το χρονικό σημείο εμφανίζεται η δημο-κρατία, ή η  ικανότητα του δήμου να κρατεί τα πάντα και να τα συνέχει, ή η ικανότητα κάποιων  αλλων να κρατούν και να συνέχουν το δήμο. Η ετυμολογία είναι νοηματικώς διττή και αμφίβολος. Είναι φυσικό αυτό το Αθηναϊκό καθεστώς να μπορεί να επιβάλει τα πάντα τοις πάσι: υπό την επήρεια αυτού του στρατιωτικονοητικού καθεστώτος η δημοκρατία του Περικλέους εφαρμόσθηκε απόλυτα στην Αθήνα: κανείς δεν επιτρεπόταν να μην υπακούει στους νόμους του κράτους: η Παρμενίδειος σχετικότης, η Ηρακλείτεια απρσδιοριστία όπως και η Αναξιμάνδρειος και η Αναξιμένιος καθολικότης και συνύπαρξις εν τω απείρω όλων των διπλών και διττών αντιθέτων (μάνωσις και πύκνωσις  κ.λ.π) εξαφανίσθηκαν όλα αυτά. Η Αθηναϊκή δημοκρατία έγινε το πολίτευμα όλων (διά τους πλείονας ες τα κοινά μετέχειν ) θα μας πεί με περηφάνεια ο Περικλής) διότι πολύ απλά όλοι διά του Αθηναϊκού καθεστώτος απέκτησαν ένα μυαλό και μία πράξη: εξέλιπε το διαφορετικό. Για αυτό και οι τριάκοντα τύραννοι με τόση  μανία εξέσπασαν  το μένος τους ενάντια στους δημοκρατικούς διότι ποτέ δεν είχαν την ελευθερία λόγου απέναντί τους: για αυτό και ο Σωκράτης εδολοφονήθη από την Αθηναϊκή δημοκρατία: δεν επιτρεπόταν το διαφορετικό (αν και ο Σωκράτης με την ατομική φιλοσοφία του η οποία έχει βαθείες ανατολικές ρίζες των μετέπειτα μονοθεϊστικών κινήσεων απλά επισημοποίησε όσα υποχθονίως ετέχθησαν στην Ελλάδα από τους περσικούς πολέμους και μετά από την σύμμιξη της Ιωνίας με την ανατολή και την Ελλάδα γενικότερα, Έπρεπε όλοι να αποκτήσουν έναν νού, να διαμορφωθεί ένα ανθρώπινο μοντέλο εύκολα κυβερνήσιμο: είναι ο ίδιος βυζαντινός δρόμος ελέγχου των μαζών με ένα κοινό θεό: όπως και το βυζάντιο διαλύθηκε στον ατομικό προτεσταντισμό παρόμοια και ο νούς των Αθηναίων διαλύθηκε στην σωκρατική ατομικότητα: μόλις κατάλαβαν τι έκαναν οι Αθηναίοι απλά δολοφόνησαν αυτόν που τους το θύμισε δεν μπορούσαν να σκοτώσουν και το χρόνο, ο ατομικός Αλέανδρος επιβεβαίωσε το Σωκράτη ότι όλα είναι καλά,όλα είναι γνώση, ο άνθρωπος δεν έχει καμμία σχέση με το Όν ως τέτοιο αλλά με όσα το μυαλό του μπορεί να κτίσει ως ωραία και ηθικά: η λήθη του Όντος και η κτίσις μιάς μικροφύσης ξεπήδησε από την Αθηναϊκή δημοκρατία: η  ρομαντική φύσις της Αθήνας από το Θουυδίδη, η ρομαντική πόλις των σωκρατικών διαλόγων, φαντάζει σαν κάποιος να κρατούσε το δήμο προκειμένου να ομονοήσουν οι άνθρωποι σε όλα: διότι παρόμοια και το βυζάντιο ομονόησαν όλοι σε ένα κοινό θεό, και με αυτόν τον τρόπο όλοι ελεγχομένοι σταδιακά υπήκουσαν σε ανθρώπους οι οποίοι σημαιοφόρισαν τις ζωές τους ως απεσταλμένους του καλού. Όλβιος όστις κατέχει την βαθεία και πραγματική γνώση της ιστορίας.