Η Οντολογία του Δουρείου Ίππου.

 

Ο Δούρειος Ίππος σηματοδοτεί μία αρχή και ένα τέλος: την αρχή του Λόγου μετά την εποχή των Θεών και των Ηρώων (οι οποίοι είναι οι τελευταίοι ενδιάμεσοι ανάμεσα σε Θεούς (εννοουμένους ως Ανωτέρους Ανθρώπους) και στους απλούς ανθρώπους: το τέλος της εποχής της οντολογικής δυνάμεως ως τρόπου ζωής των Ανωτέρων Ανθρώπων σε σχέση με το Σύμπαν: σε ένα πόλεμο Ηρώων η πόλις του Ιλίου επάρθη με δόλο: με το Δούρειο Ίππο. Ο Δούρειος Ίππος ήταν ό,τι ήθελε ο καθένας να είναι: για τον Λαοκόωντα ήταν κάτι κακό, για τους Τρώες μπορεί να ήταν και  δώρο των ηττημένων Αχαιών προς τους Θεούς για τους Έλληνες ήταν η τελευταία ευκαιρία να παρθεί η Τροία έστω με δόλο.Όλοι έλεγον για το Δούρειο Ίππο, είναι η γένεσις του Λόγου: πλέον δεν υπάρχει η δύναμις του Όντος ως τέτοια, η γιγαντομαχία της Τροίας περί της υπάρξεως δεν απέδωσε την υιοθέτηση της οντολογικής δυνάμεως: αυτή εχάθη: πλέον ο Άνθρωπος θα είναι και θα γίγνεται ό,τι λέγει και ό,τι προσποιείται: ο Λόγος ως ψεύδος ατομικό που όμως θα γίνει καθολικό (διότι λησμονηθείσης της Οντολογικής δυνάμεως όλοι υιοθετούν ό,τι λεχθεί) θα επιβληθεί: διότι το Όν είναι πέραν ψέμματος και αληθείας αλλά ο Λόγος εγκαινιάζει την εποχή που κάτι ως λεχθέν θα είναι ψέμμα και κάτι άλλο ως αλήθεια.

Ο Οδυσσέας είναι παιδί του Λόγου: καταργεί τη βύθιση στο χάος (είναι ο μεγάλος αντίπαλος του εννοσιγαίου Ποσειδώνος) δεν δέχεται την μία οντολογική δύναμιν (τυφλώνει τον μονόφθαλμο Πολύφημο) και προωθεί το Λόγο: δίνοντάς του την αίγλη της πράξης: ο Βασιλεύς της Ιθάκης  λέγει τις Σειρήνες κακές άρα τελείωσε: είναι κακές: μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως οι Σειρήνες θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο. Ο Λόγος αντιστρέφει ως Δούρειος Ίππος τη σειρά του Όλου: οι σειρήνες είναι κακό διότι είναι κακό να χαθείς στο χάος ο άνθρωπος πρέπει να υπάρξει ως άρχων της γής: ο λόγος ως δούρειος ίππος μεταφέρει όλες τις κρύφιες δυνάμεις ώστε να παρθεί το κάστρο του όντος και όταν ανοιχθεί μέσα στο όν αυτό να καταληφθεί από το νού και τις ιδέες και τις αξίες του. Το Ον επάρθη από το δούρειο ίππο του λόγου με ό,τι σημαίνει αυτό.

Τίτλος: Η έννοια της Οδυσσεϊκής κινήσεως.

 

 

Περίληψη: Η κίνηση του Οδυσσέα ίσως ευρίσκεται πέραν της ισορροπίας ανάμεσα στη σκέψη και στην πράξη, ίσως συνιστά ένα μέγεθος το οποίο είναι ενιαίο και αυτόνομο ως εξέλιξη και εκτύλιξη. Η Οδυσσεϊκή κίνηση μιάς και πηγάζει από την Αθηνά- Σοφία δηλώνει την ελεύθερη πορεία του Ανθρώπου με βάση τις εγγενείς συμπαντικές δυνάμεις του η οποία είναι αυθόρμητη και ελευθέρα και δεν αναλύεται σε σκέψη και πράξη. Αυτά όσον αφορά τα Ομηρικά έπη, πολλά χρόνια αργότερα η νοησιοκρατική φιλοσοφία συνέδεσε τον Άνθρωπο με τον κόσμο των Ιδεών και θεώρησε κάθε εκδήλωση (πράξη) ως προερχομένη από τις ιδέες που θυμάται το νοούν Υποκείμενο. Συζητούμε λοιπόν για μία μετάβαση από την ενιαία εκδήλωση δύναμης του Οδυσσέως στη σύνθετη πράξη η οποία δεν πηγάζει από το εγγενές αυθόρμητο οντολογικό υπόβαθρο του ανθρώπου αλλά μέσα από ένα σύνολο σκέψεων και νοητικών κατηγοριών. Όμως από αυτή την άποψη η Οδυσσεϊκή κίνηση δεν είναι πράξη διότι δεν στηρίζεται και δεν απορρέει από συγκεκριμένες ιδέες αλλά αποτελεί αυθόρμητη εκωτερίκευση εγγενών συμπαντικών δυνάμεων του Ήρωος.

 

Λέξεις κλειδιά: κίνηση, νόηση, πράξη, αρετή, ενόραση, σοφία.

   1. Η Οδυσσεϊκή κίνηση.

Ο Βασιλέας της Ιθάκης συνθέτει τον δεύτερο ανθρώπινο τύπο της Ιλιάδος. Είναι ο άνθρωπος που σκέπτεται, που ενορατικά αναλύει τις κοσμικές δυνάμεις που τον περιβάλλουν περισσότερο με το νού παρά με την καρδιά. Είναι ο πολύτροπος, και πολύμαθος  Ήρωας, αντίπαλον δέος του θυμωμένου και οργισμένου Αχιλλέως, ο οποίος εκδηλώνει αυθόρμητα και χωρίς πολλή σκέψη τις δυνάμεις του και τις ενέργειές του. Δεν είναι τυχαίο ότι στη ραψωδία Ι (225-431) ο Ποιητής τον Οδυσσέα θέτει επικεφαλής της κουστωδίας η οποία επισκέπτεται τον Βασιλέα των Μυρμιδόνων σε μία απέλπιδα προσπάθεια να τον πείσουν να ξεχάσει την οργή του ενάντια στον Αγαμέμνονα και να επιστρέψει στα πεδία των μαχών. Μάλιστα τα επίθετα που χρησιμοποιεί ο Αχιλλεύς για τον Οδυσσέα είναι δηλωτικά της βαθείας σκεπτικής φύσης του Ιθακησίου Άρχοντος (Ι, 308): “Λαερτιάδη ευρετικέ, διογέννητε Οδυσσέα» καλείται από τον Αχιλλέα ο Οδυσσέας. Παρατηρούμε όμως ότι η εξυπνάδα και ευστροφία του Οδυσσέως δεν είναι αποτέλεσμα ατομικής σκέψης ή παρατήρησης: στην Οδύσσεια η πολυμάθεια, πολυτροπικότητα, και ευρύνοια του Ιθακησίου Βασιλέως έρχεται ως αποτέλεσμα της συναναστροφής του με την Αθηνά-Σοφία: ο Οδυσσέας δεν σκέπτεται υπό την έννοια  που εσκέπτετο ο μεταπλατωνικός άνθρωπος. Εάν σκεφθούμε ότι η σκέψις παράγεται από το ρ΄.σκοπώ (εξετάζω, παρατηρώ) ο Οδυσσέας δεν παράγει παραγωγική ή επαγωγική σκέψη κινουμένη ανάμεσα στα πράγματα, στις παραστάσεις των πραγμάτων και στο νού του.

Η Επικούρεια αριστερά του Λουΐ Αλτουσέρ.

 

Στα πολιτικά και φιλοσοφικά του κείμενα ο Λουΐ Αλτουσέρ, καταφέρνει και αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η αριστερά δεν είναι μία σταθερά ιδεολογία και πράξη η οποία σκοπό έχει να κυβερνήσει ή να εξ-οντωθεί σε κρατικές δομές κρατικώ τρόπω σε αυτή την υλική και χρηματιστηριακή εποχή. Ο φιλόσοφος υπενθυμίζει ότι η αριστερά είναι μία απλή ανθρώπινη τάση να συνεχίζει καταστάσεις όπως κάποιοι προσπαθούν αυτό να το πράξουν: στα κείμενά του αυτά ο Γάλλος φιλόσοφος αρνείται ότι ο Μάρξ είχε κάποια σχέση με το διαλεκτικό υλισμό: το θέμα αυτό είναι σοβαρό: εάν αρνείται κάποιος ότι μόνον ο Ένγκελς διατύπωσε το δόγμα του διαλεκτικού υλισμού, αυτό αυθορεί και παραχρήμα σημαίνει ότι ο Μάρξ ουδέποτε ανακατεύθηκε με δόγματα και εξουσιαστικές  ατραπούς, ο Λουΐ Αλτουσέρ μάλιστα στα κείμενά του αυτά αρνείται και το δόγμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, συλλήβδην αρνείται τα πεπραγμένα από τη σοβιετική ένωση. Εν ολίγοις κατά Επικούρειο τρόπο προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι αριστερά είναι μία τάση η οποία συνεχίζει μία οντολογική δύναμη (σαν και αυτή που κινεί κατ΄αρχάς τον Επίκουρο) προκειμένου οι άνθρωποι να μπορέσουν να διαχειρισθούν τον πόνο και τις δυσκολίες της ζωής.

Προχωρεί μάλιστα ακόμα παραπέρα: υιοθετεί ο Γάλλος στοχαστής τη Δημοκρίτεια λογική ότι εν αρχή υπήρξαν ατάκτως ερριμμένα άτομα τα οποία υπήκουσαν στην συμπαντική λογική του κόσμου: αυτή ή παραδοχή του κάποτε γάλλου μαρξιστού είναι εξαιρετικά σημαντική: η αριστερά δεν είναι ένα πολιτικό και κρατικίζον σύστημα αλλά τάση πορείας παρά τω λόγω προς την αρχή και τη συνέχεια αυτού του κόσμου: υπό αυτή την έννοια συναντάται ο Ελληνισμός ως τάση συμπαντικής απελευθέρωσης και καταργείται ουσιαστικά ο όρος αριστερά ή δεξιά διότι αυτό το οποίο παραμένει είναι η ατομική αφύπνιση του ανθρώπου ο οποίος ερευνά τις απαρχές του και την τελική του Ιθάκη πέραν του κράτους και κάθε σκλαβωτικής δομής: ο Αλτουσέρ δεν το λέγει στα κείμενά του αυτά αλλά θα μπορούσαμε να το υπονοήσουμε: εάν το κράτος που μετήλλαξε την αριστερά και τη δεξιά σε απλά κρατικά συστήματα κρύβοντας τον διευρενητικό οντολογικό χαρακτήρα τους είχε ανάγκη και τον Επίκουρο θα τον μετήλλασε και αυτόν σε μόνο πολιτικό φιλόσοφο: ο Αλτουσέρ επιβεβαιώνει κάτι το οποίο εμείς το έχουμε γράψει επανειλημένως: η αριστερά όπως και η δεξιά είναι ανθρώπινα εφευρήματα τα οποία περιγράφουν απλά τάσεις, κοσμικές, συμπαντικές οντολογικές: η μετατροπή τους σε κρατικές δομές και φιλοσοφικά δόγματα απλά ακολούθησαν το δρόμο τον παρόμοιο της θρησκείας η οποία προσπάθησε να εργαλειοποιήσει τις αλήθειες ώστε να ελέγξει πλήρως τη συμπεριφορά του κόσμου ως συνέχεια εν κόσμω και έξω από αυτόν.

Το μνημειώδες έργο του Πλήθωνος: Περί ών Αριστοτέλης πρός Πλάτωνα διαφέρεται: http://ikee.lib.auth.gr/record/129402/files/GRI-2012-8829.pdf.

Τρία σημεία: 1) ο Νεοπλατωνισμός του Πλήθωνος σε μία εποχή μεταβατική ολίγον πρίν την άλωσιν της Πόλεως τον βοηθεί να συλλάβει τη μεταφυσική νεοπλατωνική φυγή: η υποκειμενική αρχή του Ενός είναι αυτή που θα ωθήσει τον Ελληνισμό.

                      2) η πίστις σε μία υπερτάτη συμπαντική αρχή θα απελευθερώσει τον Ελληνισμό πρός την υπερσυμπαντικότητά του ώστε να ξεφύγει από τον εμπειρικό αριστοτελικό εναγκαλισμό (ο οποίος εξεφράσθη στη μοναστική πολιτική ζωή στραγγαλίζοντας το πραγματικό νόημα του οντολογικού Ελληνισμού.

                      3) η υπερτάτη απορροή πρός το συμπαντικό Νού η οποία θα αναδείκνυε την συνέχεια κατά Ελληνικό τρόπο σε ένα κόσμο ευρύτερο του τότε γνωστού: όμως ο φόβος της επικρατούσης θρησκείας κατήργησε τη νεοπλατωνική συμπαντική φυγή σωτηρίας, δεν βοήθησε την Πόλιν η οποία υπήχθη σε οθωμανούς και ο Ελληνισμός εις την Δύσιν αναμίχθηκε με επιστήμη και πολιτική χάνοντας το οντολογικό εστιακό του πρίσμα. 

Τι πραγματικά κρύβεται και υπονοείται στις επιστολές του Πλήθωνος προς τον Μανουήλ και Θεόδωρο Παλαιολόγο;

Οι επιστολές του Γεωργίου Γεμιστού Πλήθωνος προς τους Μανουήλ Β΄Παλαιολόγο (αυτοκράτορα του Βυζαντίου) και Θεοδώρου Β΄Παλαιολόγου (ηγεμόνος της Πελοποννήσου) αποκαλύπτουν αλήθειες τόσο ξεχασμένες από το χρόνο, ορατές όμως σε όποιον θέλει να τις ίδη. Σε αυτές τις επιστολές ο Πλατωνικός φιλόσοφος, προτείνει πλείστους όσους τρόπους προκειμένου η Πελοπόννησος να καταστή πόλις κράτος και τελικά να διατηρήσει την Ελληνική της συνέχεια, γενομένη Πόλις κράτος ανεξάρτητο, ιστορικά ελεύθερο, ανάχωμα στον οθωμανικό επεκτατισμό. Μέσα από τα μέτρα που προτείνει ο εξέχων αυτός φιλόσοφος μπορούμε να κατανοήσουμε πολλά για την πραγματική φύση του βυζαντίου, για την αιτία απωλείας του βυζαντίου, γιατί και ποιοι δεν άφησαν την Ελληνικότητα διά της Πόλεως κράτους της Πελοποννήσου να συνεχίσει το ιστορικό της ταξίδι: εάν είχε εισακουσθεί ο Πλήθων η Πελοπόννησος θα είχε τη δυναμική μίας Πόλεως-Κράτους τύπου της Αθήνας του Περικλέους, οι οθωμανοί δεν θα μπορούσαν να την κατακτήσουν, μέσα από την ένωσή της με την ευρώπη αυτή η Ελληνική Πόλη-Κράτος θα συνέχιζε την ιστορία των Ελληνικών Πόλεων-κρατών, ανανεώνοντας συνεχώς μέχρι σήμερα τον προαιώνιο Ελληνισμό: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν έγινε, οι οθωμανοί κατέκτησαν τα πάντα, και μέσα από τις επιστολές του Πλήθωνος αναφύουν σημαντικά ερωτήματα: γιατί δεν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του βυζαντίου (το οποίο σύμφωνα με τον Πλήθωνα είναι συνέχεια της Ρώμης, η Ελληνικότητα υπήρχε στην Πελοπόννησο, στους απογόνους των Λακεδαιμονίων) από την Κωνσταντινούπολη στην Πελοπόννησο; Γιατί δεν οργανώθηκε ο Ελληνισμός της Πελοποννήσου με τον τρόπο του Πλήθωνος ώστε να καταστή Ελληνική Πόλις-Κράτος άβατη στους οθωμανούς, συνεχίζουσα την Ελληνική παράδοση και ως προάγγελος μιάς καινούργιας ακμαζούσης Ελλάδος; Γιατί το ρωμαϊκό κράτος , βυζαντινό κράτος, ενώ φαινομενικά δήθεν ανακάλυψε την Ελληνικότητά του δεν έκανε τίποτε ώστε να σώσει αυτή την Ελληνικότητά του, αντί αυτού καρτερικά περίμενε τους οθωμανούς να το κατακτήσουν;

Τα σύνθετα του φέρω.

 Οι αρχικοί χρόνοι του φέρω.

φέρω-ἔφερον- οἴσω-ἤνεγκον-ἐνήνοχα-ἐνηνόχειν.

φέρετρο

φερνή (η νύφη φέρει προίκα)

φόρος,φοροαπαλλαγή, φοροεισπράκτορας, φοροφυγάς

δίφρος (το άρμα έφερε δύο άνδρας, τον ηνίοχο και τον πολεμιστή, άρα δίφρος=πολεμικό άρμα).

ζωηφόρος

φορά (συν τοις άλλοις φέρω τον πόνο= συμφορά)

παρά τοις άλλοις φέρω μόνος μου τον πόνο (παραφορά)

από αυτού φέρω τη θέληση να φύγω (αποφορά)

φορτίον

φέρω εγγύηση-φερέγγυος

΄άνω φέρει κλίση =ανωφερής το αντίθετο : κατωφερής

πολύ προίκα έφερε η νύφη (πολύφερνη)

το δόρυ φέρει ο πολεμιστής (δορυφόρος): ο δορυφόρος γυρίζει περί το βασιλέα άρα δορυφόρος είναι και ο πλανήτης ο οποίος φέρεται περί ενός άλλου μεγαλυτέρου πλανήτου.

καρποφόρος

μισθοφόρος

φερέφωνο

βαθμοφόρος

Ετυμολογία του προσώπου.

Από το ρ.ὁρῶ και ειδικά τον απηρχαιωμένο παρακείμενό του

 

ὄ

πωπα παράγεται πλούτος λέξεων ο οποίος καταδεικνύει ότι η δυναμική των Ελλήνων είχε να κάνει με την όραση ώς αισθητική πρωτόλεια λειτουργία: οι Έλληνες διά του ρ.ὁρῶ διαφημίζουν την πίστιν τους ότι η όραση δεν είναι απλά μία αισθητική λειτουργία: το φώς του ηλίου όπως περνά μέσα από τους οφθαλμούς μεταφέρει άπειρες δυνάμεις οι οποίες αντανακλώνται στο σύμπαν και σε εμάς παράγοντας ποικιλία γνώσεων συναισθημάτων και πράξεων.

Ως  εκ τούτου εκ του 

ὄ

πωπα (έχω ίδει) εκ του ὤψ (οφθαλμός) παράγεται η ευρεία ωπή, η Ευρώπη (αυτή η οποία έχει ανοιχτούς ορίζοντες να ατενίζει τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι χαρ-ωπός όταν βλέπει μέσα από την χαρά όσα συμβαίνουν γύρω του. Κάποιος δεν είναι απλά χαρούμενος αλλά βλέπει τον κόσμο διά της χαράς διότι η λειτουργία  της οράσεως είναι δημιουργική και διά αυτής ανοίγουν πολλοί ορίζοντες στον άνθρωπο.

Προτεινόμενο διαγώνισμα προαγωγικών εξετάσεων στο μάθημα: Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο, β΄γυμνασίου.

Α΄κείμενο: Ενότητα 9: Η Καλλιπάτειρα. Ο Παυσανίας (115-180 μ.Χ.) είναι ο πολυταξιδεμένος περιηγητής και γεωγράφος στον οποίο οφείλουμε μια κατατοπιστική και λεπτομερειακή περιγραφή της Πελοποννήσου και μέρους της Στερεάς Ελλάδας. Στο έργο του Ἑλλάδος Περιήγησις μας δίνει, μεταξύ άλλων, εκτεταμένες περιγραφές θρησκευτικών εθίμων και τελετών, καθώς και σημαντικότατες πληροφορίες για τη θρησκευτική τέχνη και αρχιτεκτονική των περιοχών της Ολυμπίας και των Δελφών. Με την ευκαιρία της επίσκεψής του στην Ολυμπία αφηγείται την περίπτωση της Καλλιπάτειρας, της μοναδικής έγγαμης γυναίκας που κατάφερε να εισέλθει στον χώρο τέλεσης των αγώνων και να μην τιμωρηθεί.

Κατὰ δὲ τὴν ἐς Ὀλυμπίαν ὁδὸν ἔστιν ὄρος πέτραις ὑψηλαῖς ἀπότομον, Τυπαῖον καλούμενον. Κατὰ τούτου τὰς γυναῖκας Ἠλείοις ἐστὶν ὠθεῖν νόμος, ἢν φωραθῶσιν ἐς τὸν ἀγῶνα ἐλθοῦσαι τὸν Ὀλυμπικὸν ἢ καὶ ὅλως ἐν ταῖς ἀπειρημέναις σφίσιν ἡμέραις διαβᾶσαι τὸν Ἀλφειόν. Οὐ μὴν οὐδὲ ἁλῶναι λέγουσιν οὐδεμίαν, ὅτι μὴ Καλλιπάτειραν μόνην, ἣ ὑπό τινων καὶ Φερενίκη καλεῖται. Αὕτη προαποθανόντος αὐτῇ τοῦ ἀνδρός, ἐξεικάσασα αὑτὴν τὰ πάντα ἀνδρὶ γυμναστῇ, ἤγαγεν ἐς Ὀλυμπίαν τὸν υἱὸν μαχούμενον· νικῶντος δὲ τοῦ Πεισιρόδου, τὸ ἔρυμα ἐν ᾧ τοὺς γυμναστὰς ἔχουσιν ἀπειλημμένους, τοῦτο ὑπερπηδῶσα ἡ Καλλιπάτειρα ἐγυμνώθη. Φωραθείσης δὲ ὅτι εἴη γυνή, ταύτην ἀφιᾶσιν ἀζήμιον καὶ τῷ πατρὶ καὶ ἀδελφοῖς αὐτῆς καὶ τῷ παιδὶ αἰδῶ νέμοντες –ὑπῆρχον δὴ ἅπασιν αὐτοῖς Ὀλυμπικαὶ νῖκαι– ἐποίησαν δὲ νόμον ἐς τὸ ἔπειτα ἐπὶ τοῖς γυμνασταῖς γυμνοὺς σφᾶς ἐς τὸν ἀγῶνα ἐσέρχεσθαι. Παυσανίας, Ἑλλάδος Περιήγησις 5.6.7-8 (διασκευή)

Η δύναμις της οργής στην Ελληνική κοσμοθέαση.

Η λέξις «οργή»  και η δύναμις που  αυτή περικλείει, ενέχει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Ελληνικού μοντέλου του κόσμου και του Ανθρώπου. Σε καθαρή ετυμολογική βάση η λέξη «οργή» έχει σχέση με το έργο, δηλώνει την εκτέλεση και δημιουργία συγκεκριμένων δυνάμεων και ενεργειών. Εργάζεται κάποιος προκειμένου να συνθέσει κάποιες δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσει νέα όντα, προϊόντα, και καταστάσεις.

Ο Ησίοδος στη Θεογονία του αποκαλύπτει την οργή της Γαίας, εννοώντας τη δύναμη εκείνη η οποία θέλει και επιθυμεί να εξωτερικεύσει δυνάμεις, να φανερώσει προθέσεις, να συνθέσει ενέργειες ώστε να παράξει νέες μορφές και ουσίες. Άρα λοιπόν η Ησιόδεια οργή είναι το έργον της Γής η οποία μέσα από το Χάος και τη Νύκτα, τον Ουρανό και τον Τάρταρο θέλει να εργασθεί με δυνάμεις οντικής συνεχείας προκειμένου να παράξει μορφές και ουσίες οντικής συνέχειας. Η οργή είναι η μεγάλη επιθυμία των μεταχαοτικών δυνάμεων να παράξουν νέες μορφές ζωής, νέες οντικές συνέχειες, νέα συστήματα ζωής. Είναι η μεγάλη δημιουργός και τροφός των όντων που ξεπηδούν μέσα από το χάος. Είναι η οργή το ιερό συναίσθημα της Γαίας προκειμένου δυνάμεις να γνωσθούν και να συντεθούν γεννώντας και αποκαλύπτοντας οντικές συνέχειες και εξελίξεις.

Ιστορία Β΄Λυκείου. Ανάλυση ιστορικού παραθέματος.

 

Πώς δικαιολογείται η κρίση της φεουδαρχίας σύμφωνα με το παρακάτω παράθεμα;

 

«Η φεουδαρχική κοινωνία αναγνώριζε τρεις τάξεις: τους ανθρώπους της προσευχής (κληρικούς και μοναχούς), τους ανθρώπους του πολέμου (άρχοντες) και τους ανθρώπους της εργασίας. Στην ουσία, αυτές αντιστοιχούσαν σε δύο, στους προνομιούχους φεουδάρχες και στους χωρικούς, αφού οι άνθρωποι της Εκκλησίας ανήκαν στους πρώτους. Στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας βρισκόταν ο βασιλιάς και ακολουθούσαν οι άμεσοι υποτελείς από τους οποίους εξαρτιόνταν οι κατώτεροι υποτελείς. Στην τάξη των αρχόντων ή ευγενών ανήκαν και οι έφιπποι μαχητές, που ονομάζονταν ιππότες, και οι οποίοι συγκροτούσαν μια κλειστή φεουδαρχική ομάδα. Τέλος, φέουδα μπορούσαν να κατέχουν και εκκλησιαστικοί άρχοντες.

 Στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας βρίσκονταν οι χωρικοί, δηλ. οι ελεύθεροι γεωργοί που ήταν μικροϊδιοκτήτες, οι πάροικοι και οι δούλοι. Οι πάροικοι ήταν εγκατεστημένοι ως μόνιμοι καλλιεργητές σε κτήματα που δεν τους ανήκαν και απολάμβαναν μια περιορισμένη ελευθερία, που διέφερε από περιοχή σε περιοχή (δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν τη γη, κατέβαλλαν τέλη στο φεουδάρχη, δεν μπορούσαν να νυμφευθούν χωρίς την άδειά του). Τέλος, οι δούλοι που εξακολουθούσαν να υπάρχουν και να ανήκουν, όπως και στη Ρώμη, σε ένα κύριο, ήταν συνήθως ξένοι και αιχμάλωτοι πολέμου ή λεηλασίας. Ο αριθμός όμως περιορίστηκε μετά το 10ο αιώνα, και το καθεστώς διαβίωσης τους βελτιώθηκε, αφού συνήθως τους εγκαθιστούσαν ως καλλιεργητές.».

Προεργασία:

1)Το παράθεμα με τη μέθοδο της διαίρεσης παραθέτει τις τάξεις της φεουδαρχικής κοινωνίας.

2)Το παράθεμα αναλύοντας τα διαιρετικά μέλη παραθέτει πληροφορίες για κάθε ένα από αυτά.

3)Η πορεία του ιστορικού αυτού παραθέματος είναι πυραμιδική, προχωρεί από τα ανώτερα κοινωνικά μέλη της φεουδαρχικής κοινωνίας και κατεβαίνει προς τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

 

Ανάλυση ιστορικού παραθέματος.

Α.Ανάλυση του ιστορικού αυτού παραθέματος ανά διαιρετικό μέλος και πληροφορία. Η τελική γραφή μου υπακούει στην γραφή καλής παραγράφου, δηλαδή γράφω θεματική πρόταση (η οποία συμπυκνώνει την κεντρική ιδέα του ιστορικού παραθέματος), λεπτομέρειες και κατακλείδα, αλλά επίσης η παράγραφός μου διαθέτει επάρκεια, αλληλουχία, συνοχή, εσωτερική σύνδεση.

Περί της μεσαίας τάξης….

 

Για το επίπεδο της μόρφωσής μας είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι: για το τι δεχόμεθα και το τι απορρίπτουμε επειδή αυτό αυτοεπιβεβαιώνεται από το μορφωτικό μας επίπεδο είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι: ώστε λοιπόν με τη σειρά: πρώτα υπήρξαν οι θεωρητικοί του καπιταλισμού και μετέπειτα του επιστημονικού σοσιαλισμού: πρώτα εφαρμόσθηκε ο καπιταλισμός και έπειτα εφευρέθη ο επιστημονικός σοσιασλισμός: άρα χωρίς τον ένα δεν υπάρχει ο άλλος: απλούστερα: και ο καπιταλισμός και ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι τέκνα ιδίου πατρός και μητρός: ο πατήρ είναι το χρήμα και ειδικά η μετααναγεννησιακή εποχή κατά την οποία η διάλυση της φεουδαρχικής ευρώπης και η μετατροπή της θρησκείας σε πολιτικό status quo μετατόπισε τη ζωή των ανθρώπων από το πνεύμα στην ύλη. Ήδη είχε εργασθεί προς αυτήν την πλευρά ο χριστιανισμός (τις αξίες του χριστιανισμού εγκολπώθηκε και ο καπιταλισμός και ο επιστημονικός σοσιαλισμός, ο χριστιανισμός είναι η στοργική μητέρα και του καπιταλισμού και του επιστημονικού σοσιαλισμού: απλά όπως ο συσσωρευτής ιδεών θεός μοιράζει τα πάντα στα τέκνα του, τα οποία ποθούν την δικαιοσύνη και την ισότητα παρόμοια και ο πολιτικός συσσωρευτής μοιράζει τα πάντα στα πλήθη τα οποία ποθούν την δικαιοσύνη και ισότητα). Ο χριστιανισμός λοιπόν προετοίμασε πολύ προσεκτικά τον άνθρωπο που χρησιμοποιήθηκε στο διπολικό παιχνίδι των αδελφών: καπιταλισμού και επιστημονικού σοσιαλισμού. Διότι ο άνθρωπος της θρησκείας θεωρεί ότι ως τέτοιος φέρει το προπατορικό αμάρτημα (ροπή προς την αμαρτία (αυτή μεταλλάχθηκε στο καπιταλιστικό σοσιαλιστικό κόσμο διότι πλέον όλοι χρεωστούμε κάτι σε κάποιον και έχουμε τη ροπή προς το χρέος) άρα πρέπει ο άνθρωπος να ζεί σε σχέση με κάποιο θεό (ο πολιτικός σταδιακά μετατράπηκε σε συνεταίρο των ανθρώπων οικονομικά και κοινωνικά, όπως μάλιστα οι θρησκευόμενοι στην ευρώπη απαίτησαν παραπάνω από όσα τους εδίδοντο παρόμοια και οι σοσιαλιστές απαιτούν όλα όσα δικαιούνται από τους επιγείους θεούς του χρήματος και τους διαχειριστές του.

Η πορεία είναι απλουστάτη: ας την προσέξουμε: στο χριστιανικό σύστημα υπάρχουν τρείς τάξεις: ο θεός, οι άγιοι και το πλήρωμα: εάν βλέπεις τον κόσμο από το θεό θέλεις και τις τρείς τάξεις διότι με αυτόν τον τρόπο συντηρείς το οικοδόμημα που λές ότι έφτιαξες. Εάν βλέπεις το όλο οικοδόμημα από το πλήρωμα και  τότε  θέλεις τους αγίους διότι σου δίδουν την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν σκάλα προς τον ουρανό: σταδιακά όμως η επέκταση της αμαρτίας καταργεί τους αγίους διότι οι άνθρωποι απευθύνονται απευθείας στο συσσωρευτή θεό: το ίδιο συνέβη και στην εποχή του οικονομισμού: οι καπιταλιστές δεν θέλουν την μεσαία τάξη διότι τους εμποδίζει από την τελική κατανομή πλούτου (αυτό το βλέπουμε στη σημερινή κατάσταση όπου σταδιακά οι άνθρωποι ζούν με όσα έχουν ανάγκη υπαρχόντων ολίγων πλουσίων) οι σοσιαλιστές ομοίως δεν θέλουν την μεσαία τάξη διότι τους εμποδίζει από την ολοκληρωτική τους διεκδίκηση.

Περίληψη. Σημειώσεις – Περίληψη.

 Από τις σημειώσεις μου για το μάθημα της έκθεσης-έκφρασης.

Ο μαθητής ο οποίος    έχει μελετήσει την  ενότητα  «Σημειώσεις-Περίληψη» θα πρέπει :Να

1) Να έχει κατανοήσει ότι η περίληψη είναι ένα δικό του κείμενο που δεν προδίδει όμως το πνεύμα του συγγραφέα.

2)Να έχει αντιληφθεί ότι η περίληψη είναι μία αφαιρετική διαδικασία και συνεπώς πρέπει να εντοπίζει το καίριο με τις σημαντικές λεπτομερειεςτους πλαγιοτίτλους των παραγράφων, τις λέξεις-κλειδιά.

3)Να έχει εντοπίσει τα βασικά στοιχεία που πρέπει να προσέχει στη σύνταξη  της περίληψης.

4)Να έχει ασκηθεί σε ένα λόγο σαφή και νοηματικά πυκνό,οξύνοντας ταυτόχρονα και την κριτική του ικανότητα.

Περιεχόμενο-μεθοδολογία.

Περίληψη και έκταση.

Ήταν η δημοκρατία του Περικλή στρατιωτικό πολίτευμα;

 

Ήταν η δημοκρατία του Περικλέους στρατιωτικό πολίτευμα;

Το δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηναίων ετυμολογικά αποτελείται από δύο λέξεις οι οποίες ίσως αυτοαναιρούνται: δήμος+κρατέω=δημοκρατία: η λέξις δήμος έλκει την καταγωγή από το δάμνυμι (δαμάζω, ηρεμώ) άρα ο δήμος είναι αυτός ο οποίος δαμάζει και γαλουχεί τη βοή και την αναρχία των πολλών: για αυτό οι Πατέρες έδωσαν αυτό το διακανονιστικό όνομα: διότι όχλος είναι μη λαός: άρα ο δήμος ο δαμάζων τον ατρύγετο και χαώδη εαυτό του (όπως θα έλεγε και ο Όμηρος) είναι το αντίθετον λοιπόν του όχλου. Μας προκαλεί εντύπωση το ότι δεν υπάρχει αντίθετος λέξις για το «δήμος»: οι Έλληνες θεώρησαν ότι είναι μοναδική έννοια καταργηθείσα κάποιες φορές μόνον πρακτικά, νοηματικά δεν έχει αντίθετο εκ της ιδίας ρίζης. Οχλοκρατία λοιπόν σημαίνει ότι  επικρατεί ο όχλος: ή ότι κρατεί τον όχλο και τον χρησιμοποιεί μία άλλη πολιτική δύναμις: δεν είμεθα σίγουροι ότι η πρώτη εξήγησις είναι η σωστοτέρα.

Αναλόγως λοιπόν δημοκρατία σημαίνει ή ότι ο δήμος κρατεί και κατευθύνει τις τύχες της πόλεως ή  ότι κάποιος άλλος κρατεί και καθοδηγεί τον ωκεανό του λαού και δήμου προκειμένου να ελέγχει την αχανή δύναμιν των ανθρώπων (από την μία πλευρά) και αφετέρου να την τροποποιεί κατά το δοκούν διότι οι άνθρωποι χωρίς οργάνωση αφήνουν τον ατομικό τους δρόμο ανοικτό και η έννομος τάξις του Λεβιάθαν κινδυνεύει.

Εάν προκρίνουμε τη δευτέρα ετυμολογία τότε η Δημοκρατία του Περικλέους είναι η ικανότητα του Περικλέους να κρατεί και να ελέγχει το δήμο ώστε να ελέγχει να τροποποιεί και να καθοδηγεί κατά το χρεών και αναγκαίον μίας κρύφιας εξουσιαστικής κάστας τις ατομικές δυνάμεις των πολιτών: δεν είναι τυχαίο ότι όσο οι άνθρωποι δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν ένα συνεκτικό κρίκο για τους ανθρώπους υπήρχε η βασιλεία, όταν ο νούς κατέστη ο συνεκτικός δεσμός των ανθρώπων τότε επεκράτησε η δημοκρατία διότι όποιος ελέγχει τον ένα νού  ελέγχει όλους τους νόες: άρα η δημοκρατία του Περικλέους ήταν η ικανότητα των προγόνων του Πλάτωνος αλλά και των απογόνων του Αναξαγόρου να κρατούν διά των κοινών νοητικών εμφυτεύσεων το δήμο υπό το κράτος του λόγου και του κοινού καλού: δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κράτη και Έθνη χωρίς φιλοσοφία ή νοητικό τρόπο ελέγχου των ανθρώπων η δημοκρατία δεν υπήρξε.

Φύλλο εργασίας. Ιστορία Α΄γυμνασίου. Κεφάλαιο 5ο.

 

Η σταθεροποίηση του Δημοκρατικού πολιτεύματος: Ο Περικλής και το Δημοκρατικό πολίτευμα.

Σημαντικά στοιχεία:

√ Η συμμαχία της Δήλου ήταν αυτή η οποία ανέδειξε τους σκοπούς και τους τρόπους της Αθηναϊκής ηγεμονίας: όπως λέγει και ο Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα του, η εκάστοτε Ηγεμονία αναζητεί τον κατάλληλο τρόπο και καιρό ώστε να φανερώσει τις προθέσεις της και τις πραγματικές τάσεις της.

√Η σημαντική νίκη του Κίμωνος στον Ευρυμέδοντα και αλλού σήμανε ότι οι Αθηναίοι δεν είχαν μόνον πλέον τον λόγο αλλά και τον τρόπο επιβολής: όπως αναφέρει ο Χόμπς ο Ηγεμόνας έχει πάντα τον τρόπο επιβολής των θέσεών του: ήταν πολύ σημαντικό ότι οι Αθηναίοι ελάχιστο χρόνο μετά τους Περσικούς πολέμους είχαν τον τρόπο να επιβάλλονται στους γείτονές τους: αυτό σήμαινε εσωτερική εξέλιξη άρα συμμετοχή όλων στα κοινά ώστε να είναι δυνατή η ισχυροποίηση της πόλης: συμπέρασμα: "Η στρατιωτική ισχύς και η επιβολή επί των Περσών έφερε την πολιτική αναγέννηση συνεπεία αυτής και την άνοδο της παιδείας η οποία φώτισε όλους τους Αθηναίους άρα ισχυροποίησε το Δημοκρατικό πολίτευμα.

Οι στόχοι λοιπόν του μαθήματος είναι :

Α) αναμφίβολα η γνωριμία με την προσωπικότητα του Περικλέους.

Ερευνώντας τα ιστορικά αρχεία: Ο ιδρυτικός λόγος του Κ.Καραμανλή για το κόμμα της ΕΡΕ (1956).

 

Στο υπουργικό συμβούλιο αφού συζητήθηκαν τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα ο Κ. Καραμανλής ανήγγειλε:

− «Κύριοι, ήλθεν η ώρα να ιδρυθεί νέον Κόμμα». Η δήλωση έγινε δεκτή με επευφημίες και χειροκροτήματα και ο πρωθυπουργός συνέχισε: − «Θα ονομαστεί Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (ΕΡΕ). Εθνική γιατί δεν θα υπακούει σε ξένα συμφέροντα, ριζοσπαστική διότι θα βαδίσει προς την προοδευτικήν ανάπλασιν της Ελλάδος με την πραγματοποίηση βαθύτατων μεταρρυθμίσεων. Ένωσις διότι απευθύνεται προς όλους τους Έλληνες. Αυτό είναι μία δική μου απόφασις, δεν αποτελεί όμως υποχρεώσιν δια σας να την αποδεχθήτε. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να με ακολουθήσει. Θα είμαι ευτυχής να προχωρήσω έστω και μόνος. Αλλά τότε αυτό είναι αυτονόητο, θα είμαι περισσότερο ευτυχής αν δω να με ακολουθούν ελεύθερα, εκείνοι που  πιστεύουν όπως εγώ στην ανάγκη εξυγίανσης της πολιτικής ζωής της Χώρας. Έχω καθήκον, έτσι το αισθάνομαι, να προσφέρω αυτή την ευκαιρία στο λαό. Έχω εδώ το ιδρυτικόν έγγραφον, αλλά δεν σας το δίνω τώρα για υπογραφήν. Διότι θέλω να σας αφήσω καιρόν, εν 24ωρο προς τούτο. Εφόσον συμφωνείτε μετά την παρέλευσιν του 24ώρου, τότε θα έχετε τη δυνατότητα να υπογράψετε την προτεινόμενη ιδρυτικήν πράξιν»

To νόημα της φράσεως: Πάς μη Έλλην βάρβαρος.

 

 

Οι Έλληνες μέσα στο χρόνο στον οποίο έζησαν δημιούργησαν όχι μόνο τη δική τους κλασσική εποχή αλλά κυριολεκτικά ένα χρονικό ρήγμα, το οποίο προκλήθηκε από την φιλοσοφική κατά βάση αποθέωση της παιδείας.

Ο Σωκράτης ήδη στην Πολιτεία μας δίνει το χωρισμό των ανθρώπων σε πεπαιδευμένους και σε μη πεπαιδευμένους. λόγω όλων αυτών των οποίων έχουμε πει αυτοί οι οποίοι είναι απαίδευτοι και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, δεν θα πρέπει να κυβερνήσουν ποτέ την πολιτεία. Η έννοια του βαρβάρου έχει όλα τα χαρακτηριστικά του απαίδευτου, του ανθρώπου που δεν μπορεί να υπάγει προς τη χώρα των μακάρων, δεν κατέχει τηνιδέα του Αγαθού και την αξιολογία του, τελικά δεν δικαιούται να μείνει και να απολαύσει τα αγαθά της έλλογης πλατωνικής πολιτείας.
Αναφέρεται: « Είναι ανάγκη λοιπόν οι πεπαιδευμένοι να μην αναχωρούν προς τη νήσο των μακάρων, αλλά να μένουν εδώ και να καθοδηγούν παιδευτικά τους λοιπούς ανθρώπους…» είναι ανάγκη λοιπόν.
Γνωρίζουμε ότι ο Σωκράτης μέσα από τους οριστικούς και επαγωγικούς του λόγους ανήγαγε τον ανθρωποκεντρισμό του στην ικανότητα του ανθρώπου να μάθει, να θυμηθεί, να οδηγηθεί σε ανώτερες αξιολογικές ατραπούς. Βαρβαρότητα είναι η εμμονή του ανθρώπου στην ακατέργαστη εγγενή φύση και στις κληρονομηθείσες δυνάμεις. Ο εξωραϊσμός της ανθρώπινης φύσης επιτυγχάνεται μέσα από την πλατωνική ανάμνηση του αγαθού η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στη μνήμη και μίμηση όλων εκείνων τα οποία καλλωπίζουν τον ανθρώπινο νου, ωραιοποιούν την πράξη, καθιστούν τον άνθρωπο ηθικά και αισθητικά άρτιο. 
Οι Έλληνες δεν διατυμπάνισαν τη φράση : «πάς μη Έλλην βάρβαρος» χωρίς να τη στηρίξουν οντολογικά. Βάρβαρος είναι ο άνθρωπος ο οποίος δεν έχει δια της παιδείας συνδεθεί με τον κόσμο των θεών και των ιδεών και παραμένει δούλος ανθρώπων και των παθών, της αρχέγονης και παθητικής φύσης του. 
  Χαρακτηριστικά ας αναφέρουμε ότι στον Προτρεπτικό του ο νεοπλατωνικός φιλόσοφοςΙάμβλιχος αναφέρει για το Σωκράτη όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία τον έσωσαν από την κατάσταση της βαρβαρότητας: «αυτός λέγουν, λέγει στο διάλογό του (όταν συζητά) πώς ουδέν γνωρίζω ούτε διδάσκω κάτι , αλλά μόνον απορίες έχω». Η έξοδος από τη βαρβαρότητα της αγνοίας ακριβώς επιτυγχνάνεται μέσα από την τριπλή εκδίπλωση της γνώσης όπως την κατάφεραν οι Έλληνες. Γνώση του Άλλου, γνώση του Εαυτού μου, γνώση του Κόσμου. Η απορία και ο θαυμασμός σηματοδοτούν την έξοδο του ανθρώπου από την εγγενή βαρβαρότητα και την αναγωγή του ανθρώπου σε συνδημιοργό και συν-καθοριστή του κόσμου και της πορείας του, διότι μέσα από το Λόγο ο άνθρωπος προσδιορίζεται λογικά και ηθικοπρακτικά. Βαρβαρότητα είναι η εμμονή σε όσα σου έδωσε η φύση χωρίς εσύ να αυξηθείς πνευματικά ανταποδίδοντας τα φυσικά δώρα προσφέροντας όσα η έλλογη ανεπτυγμένη φύση σου δύναται στην όλη οντολογική πορεία και εξέλιξη.

Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο β΄γυμνασίου. Προτεινόμενο διαγώνισμα προαγωγικών εξετάσεων.

Α΄κείμενο:

Δίδεται το κείμενο 2 του σχολικού βιβλίου.

Το τέχνασμα του Θεμιστοκλή.

Β. Ερωτήσεις:

1. Γιατί ο Θεμιστοκλής έστειλε ειδικά το Σίκινο ως απεσταλμένο στον Ξέρξη;

4 μον.

2 α) Ποιο συναίσθημα ένοιωσε ο Ξέρξης έπειτα από το τέχνασμα του Θεμιστοκλή (να σημειωθεί η λέξη του κειμένου που αποδίδει αυτό το συναίσθημα).

2 μον.

   Β)Σε ποιο μέρος κατευθύνθηκαν οι Πελοποννήσιοι; Με ποιες φράσεις του κειμένου σημειώνονται οι κινήσεις τους;

2 μον.

3)προσφερόμενος, ἐβουλεύετο, ἐκπέμπει, ταράττονται : να γραφούν από 2 ομόρριζες λέξεις για κάθε μία από τις δοθείσες παραπάνω λέξεις.

4 μον.

Διαγώνισμα προαγωγικών εξετάσεων. Β΄γυμνασίου. Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση: Ιλιάδα Ομήρου.

 

Α. Κείμενο.

Δίδεται το μετεφρασμένο κείμενο από το σχολικό βιβλίο: ραψ.Π 830-867.

Ερωτήσεις.

1.α)Για ποια ακριβώς πράγματα κατηγορεί ο Έκτορας τον Πάτροκλο;

Μον.2.

   Β)Ποιους θεωρεί υπευθύνους για το θάνατό του ο  Πάτροκλος;

Μον.2.

2.α)Ποια δοξασία περι του θανάτου διαφαίνεται στο στίχο του κειμένου 857;

Μον.2.

   Β) Σε ποιους αποδίδει τη νίκη του Έκτορα ο Πάτροκλος στον στίχο 844; Πώς διαγράφονται στον  Όμηρο οι σχέσεις θεών και ανθρώπων;

Μον.2.

Ποιος ήταν ο Νάρκισσος;

 

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο Νάρκισσος ήταν ένα πολύ όμορφος νέος ο οποίος μάλιστα αδιαφορούσε επιδεικτικά για την όποια αγάπη του επεδείκνυαν οι τριγύρω του. Μία ημέρα τυχαία τελείως, αντίκρυσετο είδωλό του στα νερά μιας πηγής(ας κρατήσουμε τον ισχυρο συμβολισμό του νερού,του τρομερού αυτού συμβόλου της συμπαντικής κατ΄αρχήνκίνησης)τόσο μάλιστα πολύ αγάπησε την εικόνα που είδε, τη δική του αναμφίβολα εικόνα,ώστε θέλησε να την αγγίξει και να την χαϊδέψει. Όπως όμως είναι εύκολα κατανοητό αυτό ήταν αδύνατο διότι με το που ακουμπούσε στο νερό την εικόνα αυτή αμέσως διαλυόταν.Στην επιμονή του επάνω προκειμένου να αγγίξει τη σχηματιζομένη εικόνα έπεσε στο νερό και πνίγηκε, φύτρωσε μάλιστα και το ομώνυμο πανέμορφο λουλούδι.

Δυστυχώς,κατά τη γνώμη μας, έχει επικρατήσει ότι η ιστορία του Ναρκίσσου συμβολίζει τον ωραιοπαθητικό θαυμασμό προς τον εαυτό μας.Νάρκισσος είναι αυτος ο οποίος αμετάπειστα καιπαθολογικά αγαπά και υπερθαυμάζει τον εαυτό του ώστε να ασχολείται μόνο και μόνο με το Εγώ του. Ναρκισσισμός (όπως θα διαβάσουμε και σε περίφημα γραπτά των Φρόϋντ,Γιούνγκ και άλλων λαμπρών εκπροσώπων της συγχρόνου ψυχολογίας)είναι η παθολογικά ωραιοπαθητική τάση να ερωτεύεται ο άνθρωπος τον ίδιο του τον εαυτό ώστε να θεωρεί  ότι είναι κάτι το τέλειο και να αυτοθαυμάζεται συνεχώς γι αυτό. Θεωρείται ότιο Νάρκισσος θεωρεί τον εαυτό του πάρα πολύ σημαντικό χωρίς κατ΄ανάγκη να έχει σημειώσει πολλές επιτυχίες στη ζωή του, φαντασιώνεται μάλιστα κατά τρόπο προσωπικό και άμετρο την πρόοδο, την  εξέλιξη, την επιτυχία και την καριέρα.Σύμφωνα μάλιστα με το Φρόϋντ ο Νάρκισσος είναι μία άλλη τάση αυτοσυντήρησης,ο Νάρκισσος προσπαθεί άρρωστα να συντηρήσει τον εαυτό του και όσα ο ίδιος ονειρεύεται για το ίδιο του το Εγώ.

Νίτσε: Ο Θεός πέθανε.

http://hegel-platon.blogspot.com/ (Πατήσθε στο σύνδεσμο).

Aπό την αντανάκλαση του Εμπεδοκλέους στη σύγχρονη φαινομενοκρατία.

 

Ο Εμπεδοκλής μέσα στο τόσο αξιόλογο έργο του έχει διατυπώσει και ενσωματώσει μερικές πράγματι αξιόλογες αστρονομικές παρατηρήσεις. Η φύση του ηλίου ουσιαστικά δεν είναι πύρινη αλλά πρόκειται για μία αντανάκλαση φωτιάς.Εμείς δηλαδή βλέπουμε μία ανακλωμένη φωτιά,δηλαδή τη φωτιά του ημερησίου ημισφαιρίου η οποία αποτελεί αντανάκλαση επάνω και από το υδάτινο στοιχείο το οποίο περιβάλλει τη γή. Όλο αυτό συμβαίνει επάνω στο ημερήσιο ημισφαίριο με αποτέλεσμα να προκύπτει μία συγκεκριμένη εστία ανακλωμένης φωτιάς, η οποία ονομάσθηκε Ήλιος.

Η διαπίστωση-πίστη του προσωκρατικού φιλοσόφου, σαφέστατα ενέχει σημαντικά στοιχεία οντολογικού λόγου.Θεωρεί ότι οι πλανήτες δεν αυτοϋπάρχουν αλλά είναι αντανακλάσεις της κυρίας οντολογικής δυνάμεως η οποία ακάθεκτη μέσα από ανακατανομές προχωρεί. Υπάρχει μία δύναμη η οποία εξαντλείται στη διάστασή μας, αυτή αντανακλά στο ύδωρ και μέσα από την ενέργειά της φαίνεται ως πύρ στον πλανήτη ήλιο.Εάν θέλαμε να αυξήσουμε τη συλλογιστική του Εμπεδοκλέους θα ισχυριζόμασταν ότι όλα γύρω μας, η διάστασή μας, η φύση και ο άνθρωπος δεν υπάρχουν αλλά αποτελούν αντανακλάσεις της κυρίας οντολογικής δυνάμεως η οποία συνεχώς από τα βάθη του Είναι κινείται.

Ο τρόπος είναι συγκεκριμένος.Μόνον δύναμη υπάρχει και κίνηση και όλα τα άλλα είναι ανακλώμενες εικόνες – φαινόμενα τα οποία όταν έλθει το σκότος του Είναι θα χαθούν ως αντανάκλαση και θα υπάρξει και πάλι μόνον η κύρια οντολογική δύναμη.Ως φαίνεται μέσα από τα σπλάχνα του όντος μία δύναμη επέλεξε έναν άλλο τρόπο πορείας, και αυτό ονομάσθηκε φώς.Αυτή η δύναμη μέσα από την οντολογική πορεία και ικανότητά της αντανακλά επάνω στο ύδωρ και στις άλλες πρωτογενείς δυνάμεις και ανακλά εικόνες και φαινόμενα,πλανήτες, φύση και ανθρώπους. Άρα δεν υπάρχουμε αυτοτελώς αλλά είμαστε η αντανάκλαση των δυνάμεων του όντος επάνω στα πρωτογενή στοιχεία του πλανήτου, είμαστε δυνάμεις στις οποίες για λίγο στερεοποιήθηκε η ύλη και αυτό μας έδωσε την  ψευδαίσθηση της αυτοτελούς ζωής.

Φύλλο εργασίας στο μάθημα των Νεοελληνικών κειμένων β΄γυμνασίου με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.

 

Κείμενο: όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη.

Σκοπός του μαθήματος: η πνευματική προσέγγιση των μαθητών της λειτουργίας της ωρίμανσης, η οποία συνδυάζεται με αλλαγή οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και αλλαγή τόπου κατοικίας. Επίσης η αισθητική προσέγγιση ότι καλό είναι αυτό το οποίο βοηθεί τον Άνθρωπο στο να αποκτά όσα θέλει και πρέπει στη ζωή του και όχι απλά αυτά που τον εντυπωσιάζουν. Η παιδεία είναι καλή επειδή προσφέρει τα μέσα προς σκέψη και βίωση.

Προσέγγιση πολιτιστική του μαθήματος: Οι μαθητές μπορούν να φαντασθούν τη ζωή σε ένα κοσμοπολίτικο μέρος όπως η Σμύρνη, επίσης μέσα από την αντίθεση του μικρού χωριού του πρωταγωνιστού και της κοσμοπολίτικης Σμύρνης μπορούν να κατανοήσουν την έννοια της μορφώσεως ως ενός ανοικτούς μεγέθους το οποίο υπερβαίνει το χώρο της οικογένειας και του σχολείου και ανοίγεται στον προσωπικό τρόπο που ο νέος γνωρίζει τον κόσμο. Ιδιαίτερη σημασία θα πρέπει να δοθεί στη σχέση του κειμένου με την πραγματική ζωή, ο Μανώλης πραγματικά είναι ένας πραγματικός νέος ο οποίος μέσα από την προσωπική του Οδύσσεια γνωρίζει τη Σμύρνη, τον κόσμο, τους ανθρώπους.

Βιωματική συμμετοχή του μαθητού στο εξεταζόμενο κείμενο: Οι μαθητές καλούνται να εισέλθουν στη θέση του Μανώλη. Καλούνται να φαντασθούν τον εαυτό τους σε μία μεγαλόπολη σε μία εφηβική ηλικία, ερευνώντας τις αντιδράσεις τους και τον τρόπο επιβίωσής τους.

Οικουμενικές αξίες, ταυτότητες: Η εξέλιξη του νέου, η μόρφωσή του, η συνεχής πρόοδός του, είναι αξίες οι οποίες θα πρέπει να βιωθούν από τους μαθητές. Ο μαθητής θα πρέπει να καταλάβει αυτό το οποίο γράφει ο Σολωμός: τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν, θα πρέπει πάντα να κινείται, να γνωρίζει, να μαθαίνει και να εξελίσσεται. Η ταυτότητα ενός Οδυσσέα είναι αυτή που ταιριάζει στον μαθητή: ο οποίος θα πρέπει να εξέλθει στην πραγματική ζωή, να αποκτήσει εμπειρίες και επάνω σε αυτές να κτίσει τη ζωή όπως αυτός επιλέγει με βάση τα δικά του λάθη και σωστά.

Το νέο βιβλίο μου: πέρα από τη Ζωή και το θάνατο.

 Μόλις εκδόθηκε από τις εκδόσεις "Ζήτρος" το βιβλίο μου "πέρα από τη Ζωή και το Θάνατο". Ευχαριστώ θερμώς τον Ηλία Βαβούρα και τον κ.Ζήτρο για την επιγενομένη τιμή. Πρόκειται για βιβλίο το οποίο αξίζει να μελετηθή διότι θεωρώ ότι θα βοηθήσει στην εσωτερική ενδυνάμωση του κάθε ενός σε σχέση με το μεγάλο θέμα του θανάτου, ο οποίος μέσα σε αυτό το βιβλίο αναιρείται ώς απλή συνέχεια της κοινής δυνάμεως που προκαλεί την κοινή κίνηση μέρος της οποίας ονομάσθηκε ζωή μέρος της οποίας ονομάσθηκε θάνατος. Άπειρα ξενύχτια, άπειρος πόνος σκέψεων και μελετών προκειμένου να γραφεί μία πρός μία η κάθε σελίδα του πολύ ενδιαφέροντος και πρωτοτύπου (θέλω να πιστεύω) αυτού βιβλίου.

Η Οντολογία του ποδοσφαίρου.

 Το ποδόσφαιρο αναμφίβολα αντιπροσωπεύει τον κόσμο μας. Γενικά θα μπορούσαμε να  ισχυρισθούμε ότι τα παίγνια, ή οι αγώνες, έρχονται νωρίτερα από τα πνευματικά γεγονότα. Αρκεί να σκεφθούμε ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες όπου ο άνθρωπος ήταν το κέντρο του Όλου ως σωματικά αγωνιζόμενος εμφανίσθηκαν αρκετά χρόνια πρίν  στη δραματική ποίηση ο άνθρωπος και πάλι θα γίνει κέντρο του Όλου του αλλά πνευματικά. Ώστε το ποδόσφαιρο είναι ο κόσμος μας, η ζωή μας η ηθική μας.

Όλα υπάρχουν στον ισχυυρό συμβολισμό του ποδοσφαίρου: είναι προτύπωση του ευρυτέρου σύμπαντος: η μπάλλα παίζεται μέσα σε συγκεκριμένο χώρο και όχι έξω από αυτόν, όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους οι οποίοι δεν θα πρέπει να παραβούν τους θείους και πολιτειακούς κανόνες. Ο ποδοσφαιριστής δεν είναι ελεύθερος, κινείται σε όρια, όπως και ο καλός Θρησκευόμενος και ο καλός πολίτης. Εάν εξέλθει του χώρου η μπάλλα και όχι ο παίκτης, το παιχνίδι σταματά. Και στην θρησκευτική και πολιτική μας ζωή αυτό συμβαίνει, ολίγον κεκαλυμμένα: δεν μετρά ο άνθρωπος να χάσει τον έλεγχό του, κανείς δεν ασχολείται με τον άνθρωπο: δεν πρέπει να χαθεί η «μπάλλα», δηλαδή  το σύνολο των νοητικών και ηθικών κανόνων οι οποίοι είναι η «μπάλλα» «παιχνιδιού»  του κάθε ανθρώπου. Το κέντρο βάρους δεν είναι ο ποδοσφαιριστής, δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ή μπάλλα , το σύνολο της ηθικής κανονιστικότητας, να εισέλθει στα δίκτυα, να εισέλθει στα άδυτα του κακού που ως δίκτυ έχει επιβληθεί στη ζωή μας. Ο κάθε ένας από εμάς  ως καλός ποδοσφαιριστής πρέπει να βάλει «γκόλ» σε όποιον και ό,τι του έχουν επιδείξει ώς αντίπαλο, ο θρησκευόμενος στον κακό σατανά με τις πράξεις του, ο πολιτευόμενος στον πολιτικό του αντίπαλο με τις κινήσεις του, κ.ο.κ.

Το ποδόσφαιρο στηρίζεται στο ότι πρέπει να υπάρχει αντίπαλος, πραγματικά κανείς από εμάς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αντίπαλο: η οντολογική αρμονία του Όλου, τεχνηέντως έχει απολεσθεί, όλα πλέον είναι διηρημένα σε δύο. Εγώ και ο Αντίπαλός μου, η μετατροπή του Άλλου σε Αντίπαλο  είναι αναμενόμενη: χωρίς Αντίπαλο δεν υπάρχει παιχνίδι, χωρίς εχθρούς η ζωή μας δεν έχει κίνητρο κινήσεως: κινούμασθε μέσω της αγάπης προς αυτό που εμείς είμαστε και μέσω του μίσους για αυτό το οποίο είναι ο Άλλος. Αυτή η κίνηση είναι καθαρά ποδοσφαιρική. Επίσης είναι η ζωή μας: Βαυκαλιζόμεθα με το ποδόσφαιρο διότι συμβολίζει τη ζωή μας, την ίδια στιγμή που αγαπώμεν κάποιον ή κάτι πρέπει να μισούμε το αντίθετό του, προστατεύουμε τα δίχτυα της ζωής μας αλλά θέλουμε να διαλύσουμε τα δίχτυα του αντιπάλου.

Η Ανάστασις εις τους Έλληνας και εις τους Χριστιανούς.

 

Διαβάζουμε για έναν περίεργο ανταγωνισμό «Αναστάσεων» ανάμεσα σε «Ελληνιστές» και «Χριστιανούς». Οι μέν πρώτοι διατείνονται ότι εις τους Έλληνας υπήρξαν σειρά Αναστάσεων (αναφορά γίγνεται στον Ορφέα, Διόνυσο, Οδυσσέα κ.α) οι δεύτεροι βέβαια αναφέρονται στη γνωστή Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Επίσης γίγνεται αναφορά και στην περίφημη συνάντηση ανάμεσα στους Αθηναίους και στον χριστιανό Σαούλ-Παύλο ο οποίος τους ξένισε κάνοντας αναφορά στην Ανάσταση του Ιησού διότι διά τους Έλληνας αυτό το γεγονός ως σκέψη και πράξη ήταν παντελώς κάτι το άγνωστο και παράδοξο.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο λογικό λάθος σε όλα αυτά, είναι το ίδιο βέβαια λογικό λάθος το οποίο επισυμβαίνει και στην εποχή μας σήμερα. Γενικά όπου υπάρχει η προσπάθεια διαχωρισμού των εποχών σύμφωνα με το σύνθημα «αυτή η εποχή είναι αυτό και για αυτό είναι καλύτερη από κάποια άλλη» εκεί συμβαίνουν πάμπολλα όσα λογικά λάθη διότι χάνεται ο τρόπος της συνεχείας. Η Ανάστασις του Ιησού συνέβη 3 χρόνια (σύμφωνα με όσα έχουν επικρατήσει από όσες πηγές έχουν επικρατήσει και δεν θα συζητήσουμε πράγματα τα οποία αλλαχού τα έχουμε αναλύσει) αφ΄ής στιγμής ο Ιησούς ενεφανίσθη: το έργο του Ιησού είχε χαρακτηριστικά άγνωστα στον αρχετυπικό Ελληνισμό (αυτό όμως δεν προβληματίζει αυτούς οι οποίοι θεωρούν ότι υπήρξε Ανάστασις της Ευρυδίκης ή του Διονύσου): αναφερόμεθα στην έννοια της αμαρτίας, στο σκληρό δυαλισμό σαρκός και πνεύματος, στην υπακοή σε ένα προσωπικό θεό, στη συγκεκριμένη αποφυγή του απείρου και του αχανούς, στη συγκεκριμένη πορεία από τον άνθρωπο προς το θεό των χριστιανών. Υπό αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος της μεταελληνιστικής εποχής όπου έζησε ο Ιησούς είχε ένα χαρακτηριστικό το οποίο ήταν παντελώς άγνωστο στον αρχετυπικό Ελληνισμό: ένοιωθε περισσότερο σάρκα παρά πνεύμα, ύλη παρά φώς, και επιζητούσε στο χαοτικό ρωμαϊκό κόσμο έναν άνθρωπο (θεό) να τον βοηθήσει σε πιο συμπαντικές βάσεις. Άρα η Ανάστασις του Ιησού αναφέρεται σε αυτόν αποκλειστικά τον  πεπτωκότα Άνθρωπο και σε κανέναν άλλον. Υπό την έννοια ότι στην Ελληνική μυθολογία και επική εποχή  (την μυθολογία την αντιμετωπίζουμε σαν μία άλλου είδους πραγματικότητα) ο Διόνυσος, ο Ορφέας, ο Οδυσσέας είχαν μία άλλη τελείως διαφορετική αυτοάποψη για τον εαυτό τους, ως Οντολογικά υποκείμενα τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με τον σαρκικό εν λήθη άνθρωπο στον οποίο και μόνον απευθύνεται η Ανάστασις του Ιησού: η Ανάστασις του Ιησού ουδεμία σχέσιν έχει με Οντολογικά Υποκείμενα όπως ο Οδυσσέας, ο Αχιλλέας και λοιποί Ημίθεοι διότι αυτοί είχαν μέσα τους  την οντολογική συνέχεια ώστε να μεταβούν στον Όλυμπο εν πορεία ηρωϊκών πράξεων και ουδεμία ανάγκη είχον κάποιου προσωπικού θεού για να τους καθοδηγήσει. Γι αυτό και ο Όμηρος την κατάβαση και ανάβαση του Οδυσσέως από τον Άδη ούτε καν την ονομάζει Ανάσταση (λέξη άγνωστος εις τους Έλληνας με το χριστιανικό νόημα) διότι ποτέ ο Ήρωας δεν έχασε την οντολογική σειρά και συνέχεια ώστε να μεταβή εις τον Όλυμπο (κάτι που έπαθε ο μορφικός και σαρκικός άνθρωπος της εποχής του Ιησού έχων ανάγκη της «αναστάσεως» ως ενθύμησιν αυτού ακριβώς του ξεχασμένου Οδυσσεϊκού δρόμου).