Η ύπαρξις του Υποκειμένου εντός του Έθνους.

 

Πρόκεται για μία σημαντική παρατήρηση. Η ιστορία ως επιστήμη έγινε φύση την οποία θαυμάζει ως κάτι το στείρο και ακίνητο ο άνθρωπος. Απλά ο Άνθρωπος στην Ιστορία βλέπει μία παγιωμένη Φύση: την ιδέα της Ένωσης να γίνεται Έννοια της Ένωσης και αυτή η Δομή  του Έθνους: κανείς δεν ασχολείται με το Υποκείμενο το οποίο τίκτεται στο Έθνος, σε κάθε Δομή. Σήμερα κάθε συζήτηση για το Έθνος είναι παρωχημένη διότι η μήτρα έχει αξία μέχρι να τέξει και να κυοφορήσει και να γεννήσει το τέκνον που φέρει: η σύλληψις του Έθνους ποίο Υποκείμενο φέρει, συγχρονικώς και διαχρονικώς; Αυτή είναι η σημαντική σήμερα συζήτηση περί του Έθνους η οποία όμως δεν γίνεται διότι κανείς δεν την έχει κατανοήσει διότι όλοι θαυμάζουν δομές και παγιωμένες καταστάσεις: ποιο Υποκείμενο φέρει το Έθνος; Εάν δεν ασχοληθούμε με αυτό απλά βαυκαλιζόμαστε ως καλοί πιστοί λατρεύοντας τη δομή του Έθνους όπως ένας χριστιανός το θεό του. Αυτό όμως πλέον καμμία αξία δεν έχει. Η έρευνα θα πρέπει να απαντήσει στο κάτωθι ερώτημα: κυοφορείται μέσα στην έννοια του Έθνους το Υποκείμενο το οποίο έρχεται ως δύναμις από την προηγουμένη κατάσταση της Γής, συνεχίζει εδώ και θα μεταϋπάρξει στην επομένη κατάσταση διότι μέσα στο Έθνος ενυπάρχουν δυνάμεις του χθές που θα γίνουν αύριο, διότι το Έθνος (τουλάχιστον με τα κριτήρια του Ηροδότου) είναι μία οντολογική δομή μεταφέρουσα οντολογικές δυνάμεις συνεχείας πρίν να ξεπέσει στα ανόητα της απλής γήϊνης πολιτικής και άλλης θεώρησης η οποία απλά βαυκαλίζει και παρηγορεί όσους δεν μπορούν ούτε να κινηθούν από μόνοι τους. Εάν η απάντησις είναι θετική ότι το Οντολογικό Έθνος ως φορέας υπερσυμπαντικών δυνάμεων φέρει υποκείμενο συνεχείας στο σύμπαν τότε η ιστορία ως ασκί διαλύεται και δεν έχει αξία η δομή αλλά το υποκείμενο που μεταφέρεται μέσα από δομές, και ο διεθνισμός δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτό το οντολογικό ταξείδι.