Περί των Ελληνοτουρκικών σχέσεων.

 

Ένα από τα σημαίνοντα θέματα των ημερών είναι τα Ελληνοτουρκικά θέματα. Ίσως η πιο σημαντική παράμετρος είναι η εξής: Δεν ομιλούν οι επαίοντες, οι επιστήμονες ιστορικοί ώστε να ειπωθούν αλήθειες, αλλά ακούγονται ένθεν κακείθεν δοξασίες και εικασίες οι οποίες είτε είναι αληθινές είτε ψεύτικες και πάλι διχάζουν και πάλι κρατούν τεχνηέντως τον Ελληνικό λαό διαχασμένο. Το Αιγαίο πέλαγος έχει διχάσει και πάλι τους Έλληνες, έχουμε ξεχάσει εντελώς ποιοι είμαστε και το ποιοι θα μπορούσαμε να ήμασταν, αυτή η υποσυνείδητη χαοτική κατάσταση μας έχει οδηγήσει σε μία απίστευτη διάσπαση.

Από την μία πλευρά οι υποστηρικτές όποιας άποψης έχει επικρατήσει ως Εθνική και από την άλλη οι άλλοι μιάς άλλης άποψης, Εθνικής και αυτής. Κανείς –φυσικώ τω λόγω- δεν πρόκειται να υποστηρίξει ότι υπάρχει αντεθνική στάση: Παραφράζουμε τον Τσώρτσιλ: οι μεγαλύτετοι λάτρεις του Έθνους θα είναι αυτοί που δεν θέλουν το Έθνος.

Ας ιδούμε το όλο θέμα καθαρά ιστορικά, καθαρά μέσω γεγονότων: το  Αιγαίο πέλαγος πάντα μα πάντα ανήκε σε μία δύναμη: όταν ανήκε σε δύο δυνάμεις επροκαλείτο πόλεμος: ας δώσουμε ως παράδειγμα τους Έλληνες του Ομήρου: τι μαθαίνουμε από τον Ποιητή αλλά και από τους τραγικούς: όποιος Βασιλεύς Ελλήνων ήθελε όδευε το Αιγαίο και ελεύθερα ίδρυε πατρίδες στην Κύπρο και αλλού: όταν τέθηκε θέμα έγιναν οι Περσικοί πόλεμοι και σταδιακά το Αιγαίο έγινε Ελληνική θάλασσα, έπειτα με τη Ρώμη έγινε Ρωμαϊκή θάλασσα και έπειτα με τους βυζαντινούς επίσης μία θάλασσα: όταν εμφανίσθηκαν οι Άραβες ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε καιρός συγκυβέρνησης, πάντα μία δύναμις τουλάχιστον προσπαθούσε να κατέχει το Αιγαίο πέλαγος. Αυτά σε περιόδους Αυτοκρατορίας: ούτε κουβέντα για την οθωμανική αυτοκρατορία: το αιγαίο πέλαγος ανήκε και μόνον στους οθωμανούς: ο Ρήγας και ο Δραγούμης επειδή ήταν και σοβαροί άνθρωποι αλλά κυρίως μορφωμένοι αλλά κυρίως δεν είχαν κανένα συμφέρον να είπουν κάτι αντίθετο στην αλήθεια, επειδή  είχαν γνήσιο Εθνικό λόγο (και όχι τον χαλκευμένο σημερινό Εθνικό λόγο γραφικών περιπτώσεων ο οποίος έχει ακυρωθεί άμα τη διατυπώσει του) είπαν το αυτονόητο: αυτό που κανείς δεν συζητεί και για αυτό το θέμα του Αιγαίου έχει τοποθετηθεί σε τραγικά λανθασμένη βάση: επαναλαμβάνουμε: τι είπαν ο Ρήγας και ο Δραγούμης: πρώτα θα γίνει μία Ελληνική δημοκρατία η οποία θα περιέχει Ελλάδα, Σλαύους, τούρκους, βαλκανίους γενικώς, υπό την πνευματική και οικονομική καθοδήγηση του Ελληνικού πολιτικού φιλοσοφικού και πολιτειακού Λόγου και έπειτα το Αιγαίο θα ανήκει ως μία θάλασσα σε ένα κράτος.

Αυτή είναι η θέση του Ρήγα και του Δραγούμη ενώπιον του οποίου απεκαταστάθη πλήρως ο σωστός Εθνικός Λόγος, η συνέχεια του Πανελληνίου και παγκοσμίου Λόγου που ξεκίνησε από τον Περικλή και συνεχίσθηκε με το Μεγάλο Αλέξανδρο.

Η Μεγάλη Ιδέα, το κάκιστο αυτό εφεύρημα το οποίο ήταν κάκιστο γιατί ποτέ δεν έδωσε τον τρόπο πραγμάτωσης ενός τόσο ιερού σκοπού, ήταν προς αυτήν την κατεύθυνση: άρα το Αιγαίο διακυβεύθηκε όταν υπήρξε περίπτωση όταν απελευθερώθηκε το 1830 η Ελλάς να δημιουργηθεί η Ελλάς του Ρήγα. Αυτό δεν έγινε: ο Καποδίστριας ως άνθρωπος του τσάρου και ο Όθωνας ως άνθρωπος των Άγγλων και όχι μόνον απομάκρυναν τους αγωνιστές του 1821 ώστε αυτοί να πάρουν τα ηνία της Ελλάδος στα χέρια τους πραγματώνοντας τα σχέδια του  Ρήγα. Αντί όλων αυτών τι έγινε; Στην αρχή των Εθνοτήτων, στην αρχή ταύτισης Έθνους και Κράτους μέσα από τους παγκοσμίους πολέμους και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την διαμοίραση της Ηπείρου η Ελλάδα έγινε ένα κράτος από εδώ και η τουρκία ένα κράτος από εκεί. Κανείς μα κανείς Έλληνας δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τα σχέδια του Ρήγα και του Δραγούμη οι οποίοι σοφοί  όντες είδον ότι μόνον ένα κράτος θα κατέχει το ένα Αιγαίο. Ξαφνικά όλοι ευαγγελίζονται το δίκαιο δικαίωμα της Ελλάδος (σύμφωνο Μοntego bay) διεύρυνση της υφαλοκρηπίδος αυτοβούλως: σωστά αλλά το θέμα είναι πολύ βαθύτερο και έχει να κάνει με το ότι το Αιγαίο για να δώσει τους πλουσίους καρπούς του θέλει μία   δύναμη, αυτό δεν είναι πρόβλημα, πρόβλημα είναι το ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε όταν απελευθερώθηκε το 1830 να γίνει αυτό το παμμεσογειακό κράτος υπό τον Ελληνικό Λόγο το οποίο θα ήλεγχε το Ένα Αιγαίο.

Ώστε λοιπόν μετά το 1922 δημιουργήθηκαν 2 κράτη τα οποία είχαν τα δικά τους δικαιώματα στο Αιγαίο πέλαγος: αυτό δεν ξανασυνέβη ποτέ στην ιστορία. Ποτέ. Αλλά κανείς δεν το συζητεί αυτό. Επίσης αυτό το γεγονός έχει και μία άλλη παράμετρο την οποία επίσης κανείς μα κανείς δεν συζητεί: το ότι αυτοί που εκρύβησαν πίσω από τη Μικρασιατική καταστροφή και στη συρρίκνωση του Ελληνικού κράτους μακριά από τις Πατρίδες οι οποίες στο βωμό της Εθνικής ιστορικής δικαιοσύνης του ανήκαν, αυτοί οι ίδιοι φυσικά κρύβονται από πίσω από την Ελλάδα και την τουρκία στην εκμετάλλευση του Αιγαίου ως ΜΙΑ δύναμις. Αυτή είναι η ουσία, το Αιγαίο θέλει μία δύναμη, όλα αυτά τα οποία διαβάζουμε για επέκταση υφαλοκρηπίδας δεν συναντώνται ουδαμού της ιστορίας.

Φαίνεται ότι όλα αυτά ουδέποτε απησχόλησαν τους Έλληνες διότι ουδέποτε δεν ασχολήθηκαν με το τι πραγματικά συμβαίνει και στο Αιγαίο και αλλού. Η συρρίκνωση της Ελλάδος και η γειτνίαση με την τουρκία σημαίνει ότι πρέπει να βρεθεί μία τρίτη δύναμις να κυριαρχήσει στο Αιγαίο: δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα ή την τουρκία αλλά με την τρίτη δύναμη που υποκρύπτεται σταθερά από την επανάσταση του 1821 και μετά. Είναι ο ιστορικός νόμος: ο Ρήγας το είδε ίδει το είχε είπει όπως και ο Δραγούμης. Ήρεμα και ήσυχα οι μεγάλες δυνάμεις μεθόδευσαν δύο κράτη (Ελλάδα και τουρκία) οι Έλληνες επί σειρά ετών εψηφίζομεν όλους όσοι μας προσέφερεν μισθούς επιδόματα και μπόλικο δημόσιο, αλλά δεν εβλέπαμε τη συνέχεια μίας πολιτικής η οποία τελικά δεν έφθασε στο απώγειό της στην Μικρασιατική καταστροφή, έχει και σήμερα στο Αιγαίο καινούργιο απώγειο. Τουλάχιστον τώρα ας ανοίξουμε τα ιστορικά βιβλία και ας μορφωθούμε διότι οι ιστορικοί νόμοι προφητεύουν μήπως καταφέρουμε μελλοντικά και υποστηρίξουμε ρεαλιστικές θέσεις για μία Ελλάδα που θα έχει βιώσιμη ιστορική θέση: δεν είναι τυχαίο ότι ο τούρκος πρόεδρος συνδύασε το Αιγαίο με την ευρωπαϊκή θέση της τουρκίας: πρέπει να φανεί ότι η μία ευρωπαίκή ένωση κυριαρχεί στο αιγαίο όπως η μία βυζαντινή ή ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Είπομεν: όλβιος όστις έσχον ιστορίης μάθησιν. Τουλάχιστον άς σταματήσουν οι γραφικές φωνές ( ένθεν κακείθεν) και ας εμφανισθούν επιστήμονες  ιστορικοί να θέσουν βάσεις σοβαρής ιστορικής αληθείας. Ισως με αυτόν τον τρόπο καταλάβουμε τι χάσαμε (και φταίμε ολοι ) αλλά και τι μπορούμε μελλοντικά να κερδίσουμε  (και εκεί όλοι θα έχουμε ευθύνη). Εγγύς ο καιρός….