Σημειώσεις περί των θρησκειών.

 

Αντιγράφουμε από τη βίβλο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ.28,19-20).  O Iησούς λοιπόν σε αυτό  το απόσπασμα προσφέρει το στίγμα το δικό του και της εποχής του,προς τους μαθητές του,  συζήτηση γίγνεται με τους μαθητές του. Τους λέγει λοιπόν ότι θα πρέπει να πορευθούν σε όλα τα γνωστά Έθνη, να βαπτίσουν τους ανθρώπους εκεί στο όνομα της αγίας τριάδος και στη συνέχεια να τους πείσουν να τηρούν τις εντολές του Ιησού: έχουμε λοιπόν δύο σημαντικά μεγέθη (πνευματικά κατ΄ουσίαν) τα οποία πλέον χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ζωή (στην μετέπειτα ανθρώπινη ιστορία αυτά τα δύο μεγέθη επικράτησαν ολοκληρωτικά: έχουμε το μέγεθος της πειθούς και της πίστης: η πίστις εξάγεται εκ του ρήματος πείθω άρα στην ουσία έχουμε την έννοια της πειθούς. Ήδη το κλίμα είχε καλλιεργηθεί προς την έννοια της πειθούς μέσα από την Ελληνική Γραμματεία η οποία με την Ελληνιστική εποχή είχε κατακλύσει τον κόσμο: Ο Πλάτων και ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης δεν ομιλούν απλά για να ομιλούν : θέλουν να πείσουν: Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Πολιτεία (λές και το αντιγράφουμε από τη βίβλο) ο Σωκράτης προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι οι πεπαιδευμένοι δεν θα πρέπει να κάθονται στην ησυχία τους στην νήσο των Μακάρων αλλά θα πρέπει να καταβούν στη Γή να φωτίσουν τους ανθρώπους: ο Αριστοτέλης επίσης θεωρεί ως σώφρονα άνθρωπο αυτόν και μόνον ο οποίος πράττει σύμφωνα με τη λογική του.

Σταχυολογώντας όλα τα παραπάνω οδηγούμεθα στα παρακάτω συμπεράσματα:

1.Ως άτομα δεν είμαστε κάτι το συγκεκριμένο σε σχέση με τη Φύση ως οντολογική χαοτική συνέχεια.

2.Είμαστε ή γιγνόμεθα κάτι μόνον και εφόσον προσδιορισθούμε με ένα νού (ο οποίος θα ονομασθεί θεός) τα κελεύσματα του οποίου πρέπει να εκτελούμε.

3.Δεν έχουμε φύση (ή η συμπαντική οντολογική ούτως υπάρχουσα φύση δεν υπολογίζεται) αλλά πρέπει διά της επιμελείας της διδαχής και της παιδείας (από τον Πλάτωνα έως το Σωκράτη και τον Αριστοτέλη έως το διδάσκαλο Ιησού) να θεμελιωθεί αυτή η καινή λογική φύση του ανθρώπου που δεν θα περιέχει τίποτε το συμπαντικό αλλά όσα ο νούς των παραπάνω διδασκάλων θα εμφυτεύσει στους ανθρώπους : αρετές, ιδέες, έννοιες και αξίες.

4.Πειθόμεθα σε αυτά τα κελεύσματα των δασκάλων διότι διαφορετικά θα μείνουμε άλογοι, σταδιακά αυτή η αλογία (από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού) θα ταυτισθεί σε κόλαση, τιμωρία, επανερχομός τιμωρητικός στη γη κ.λ.π).

Ώστε ένας άνθρωπος ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτε από τα παραπάνω σε ποια πλευρά του όντος θα καταταχθεί; Όλα αυτά τα κελεύσματα τα οποία πρέπει να πεισθούμε και να υπακούσουμε έχουν οντολογική βάση ή είναι αυθαίρετος ανθρώπινη κατασκευή με σκοπό τον ανθρώπινο έλεγχο; Δηλαδή ένα παιδί το οποίο διδάσκεται ότι είναι μία συνέχεια δυνάμεων σε σχέση με το ποτάμι τον ήλιο και τη θάλασσα και περιμένει τη συστράτευση μαζί τους,  αυτό το παιδί το οποίο σταδιακά θα συνεχίσει την οντολογικη του πορεία γιατί θα πρέπει να πεισθεί στα κελεύσματα των παραπάνω δασκάλων; Άνθρωποι οι οποίοι μεγάλωσαν διαφορετικά, άνθρωποι οι οποίοι έχουν τους δικούς τους δρόμους στο Όν γιατι θα πρέπει να πεισθούν σε αυτούς τους δασκάλους; Οι άνθρωποι οι οποίοι προϋπήρξαν όλων αυτών δενν βρήκαν την οντολογική πορεία τους; Μήπως όλα αυτά είναι ένας τρόπος ελέγχου των ανθρώπων;

Διαβάζουμε στο Κοράνι: «Καταπολεμείσθε τους εχθρούς σας …σκοτώστε τους εχθρούς σας παντού  όπου τους ευρίσκετε…ο κίνδυνος να αλλάξετε θρησκεία είναι χειρότερος από το φόνο…» (Κ.Καλοκαιρινός, Ιστορία ρωμαϊκή και βυζαντινή, σελ.232). Ώστε λοιπόν οι άνθρωποι οι οποίοι μέχρι χθές έβλεπαν κάποιους άλλους ανθρώπους ως απλά υπάρχοντες, μπορεί και να συναλλάσσονταν μαζί τους, τώρα πείσθηκαν ότι αυτοί ως μουσουλμάνοι είναι διαφορετικοί και θα πρέπει να συμπεριφερθούν σύμφωνα με το ιερό βιβλίο. Ας προσέξουμε συζητούμε για μία εξωτερική πειθώ. Οι άνθρωποι εάν δεν υπήρχε ο Μωάμεθ ή  κάποιος άλλος ιδρυτής  θρησκείας ποτέ δεν θα θεωρούσαν τους άλλους κατά αυτόν τον τρόπο. Πείσθηκαν σε μία εξωτερική πηγή, κανείς ποτέ δεν έγινε χριστιανός ή μουσουλμάνος από μόνος του, ποτέ κανείς δεν το ανεκάλυψε αυτό στο άπειρο σύμπαν, ποτέ κανείς στο άπειρο σύμπαν δεν βρήκε το θεό, δεν πείσθηκε σε κάτι τέτοιο, πρώτα εφευρέθηκε ο θεός , πρώτα διδάχθηκε ο θεός, και μετά οι άνθρωποι διά της παιδείας τον υιοθέτησαν. Άρα η θρησκεία ως προϊόν παιδείας είναι προϊόν εξωτερικής πειθούς η οποία δεν έχει να κάνει με την βαθύτατα εσωτερική οντολογική πορεία μας αλλά με την εξωτερική παιδευτική πειθώ διά της οποίας ανανεώνεται η  θρησκεια και ο θεός της από γενεά σε γενεά.

Όλη όμως αυτή  η θεώρηση καταρρίπτει μία άλλη  μυθώδη πίστη , η οποία μάλιστα ποτέ δεν καρποφόρησε. Θεωρείται λοιπόν ότι η θρησκεία σκοπό έχει την ηθική βελτίωση του ανθρώπου και τη δημιουργία ενός καλυτέρου κόσμου. Όμως σύμφωνα με όλα τα παραπάνω  για να επιτευχθούν όλα αυτά θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να διδαχθούν και να πεισθούν στον ίδιο θεό, κάτι που είναι αδύνατο και ποτέ δεν έχει επιτευχθεί. Επίσης το ότι υπάρχουν πολλές θρησκείες και πολλοί θεοί σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί εφευρέτες θεών άρα πολλοί άνθρωποι που θέλουν να επιτύχουν τα σχέδιά τους.Εάν ο θεός ήταν ένας και υπήρχε θα τον είχε μέσα του το βρέφος, θα  μεγάλωνε μαζί του και δεν θα χρειαζόταν καμμία παιδεία για να του τον γνωρίσει. Άρα γνωσιακά κατασκευαστική φύση των θρησκειών και η μετάδοσή της διά της παιδείας φανερώνει ότι κάποιοι θέλουν να επικρατήσουν έναντι κάποιων άλλων, θέλουν να αφοπλίσουν ηθικά τους πολλούς απαγορεύοντας διά του συστήματος της ηθικής την ελεύθερη πράξη, θέλουν να διχάσουν τους ανθρώπους (οι οποίοι μαλώνουν όχι γιατί κάτι πραγματικά υπάρχει αλλά για έναν μακρινό θεό) κυρίως θέλουν περικλείσουν τους ανθρώπους σε οργανωμένες ομάδες ώστε να ξεχασθεί και να λησμονηθεί η ελεύθερη ατομική πορεία. Όλα είναι πνευματικά κατασκευάσματα, τα οποία διαιωνίζονται από μυαλό ισχύον σε μυαλό υπερισχύον  μέχρι τη στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι θα εύρουν το κουράγιο να πέσουν σε έναν Ωκεανό διά του οποίου θα φύγουν εκεί που ο καθείς ανήκει. Ο Ωκεανός αυτός είναι ο φόβος και ο τρόμος των θρησκειών διότι  είναι η ατομική διέξοδος : ονομάζεται κόλαση, πύρ γεέννης, όμως ο Μέγας Ηράκλειτος το είπε απλά πύρ αείζωον και εννοούσε ένα πύρ ως άϋλη βούληση συνεχείας του ήδη Όντος μέρη του οποίου όλοι είμεθα. Μη φοβείσθε, κοιτάξτε πίσω για να δείτε το νόστο κοιτάξτε μπροστά την οδό. Πλάϊ μην κοιτάτε.  Η πειθώ υποκρύπτεται.