Η δραματική ποίηση ως εσωτερική συνέχεια του Πελοποννησιακού πολέμου.

 

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος καθόρισε την τύχη της πόλεως – κράτους η οποία απεγνωσμένα προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τα στενά χωρικά δεσμά της. Ήδη ο Νούς του Αναξαγόρα και της λοιπής φιλοσοφικής Αθήνας, προεξαρχόντος του Σωκράτους, είχε ετοιμάσει τον παγκόσμιο Άνθρωπο ο οποίος ήταν έτοιμος να ενώσει όλους τους ανθρώπους κάτω από τις κοινές νοητικές κατηγορίες του Αγαθού,της Ενδελέχειας, του καλού και του ωραίου: Κάτι το οποίο έπραξε η ρώμη και το βυζάντιο. Το πέρασμα από το Νού της  Πόλεως-κράτους στην Ελληνιστική οικουμενική Πολιτεία του οικουμενικού νοός ήταν επώδυνο, στηρίχθηκε επάνω στη βιαία φύση που απεκάλυψε ο Πελοποννησιακός πόλεμος: ποτέ πάλι δεν επετράπη στον άνθρωπο να εξωτερικεύσει τέτοια φύση, και όταν το έπραξε υπήρξε ισχυρός αντίλογος από θεολογικά ή φιλοσοφικά συστήματα αξιών: ο Πελοποννησιακός πόλεμος εξωτερίκευσε τη φύση του ανθρώπου, την οποία σμίλευσε ο νούς των Αθηναίων, το δίκαιο της ρώμης, η αγάπη των χριστιανών ώστε να κρυβεί και να εμφανισθεί στη θέση της το χριστιανικό μετέπειτα υποκείμενο.

Αυτά συνέβησαν κατά  την εξωτερικότητα των πραγμάτων: Συγχρόνως με τον Πελοποννησιακό πόλεμο και την άνωθεν περιγραφείσα λειτουργία του εκδηλώθηκε ένας άλλος πόλεμος εσωτερικής υφής και φύσεως, ιδίας φύσεως σημαντικότητας και σκοπού: η δραματική ποίηση: οι αφελείς ερευνητές αποδίδουν την πηγή της δραματικής ποιήσεως στον διθύραμβο κ.λ.π. Ουδεμία εξωτερικότητα τέτοια μπορεί να περιγράψει τη βαθεία πολεμική μεταβατική φύση της δραματικής ποιήσεως: η δραματική ποίηση είναι η εσωτερική πορεία του Ανθρώπου από τα στενά όρια ενός μικροκόσμου προς ένα άλλο ανώτερο και ευρύτερο κόσμο: εάν ο Πελοποννησιακός πόλεμος απελευθερώνει τον άνθρωπο από την πόλη-κράτος και τον ανοίγει στην ευρύτητα του Ελληνιστικού κόσμου (οριζόντια πρόοδος αλλά έν κόσμω) η δραματική ποίηση είναι ο εσωτερικός πελοποννησιακός πόλεμος ο οποίος απελευθερώνει οντολογικές δυνάμεις του ανθρώπου συμπαντικής φύσεως (όχι απλά κοσμικές νοητικές όπως κάνει ο κυριολεκτικός πελοποννησιακός πόλεμος) προκειμένου να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα στενά πλαίσια της πόλεως κράτους αλλά όχι οριζόντια, κάθετα, δηλαδή να ωθήσει τον άνθρωπο προς έναν υπεργήϊνο κόσμο οντολογικών καθαρά μεταγηΐνων δυνατοτήτων. Η Αντιγόνη είναι το επόμενο υποκείμενο ενός υπεργηΐνου κόσμου το οποίο ξεπερνά τις  γήϊνες δυνατότητες του νοητικού ανθρώπου των Αθηνών, ο Οιδίποδας επίσης τα ίδια.

Άρα η Αθήνα του Πελοποννησιακού πολέμου γεννά μέσω αυτού του εξωτερικού πολέμου και μέσω του εσωτερικού πολέμου της δραματικής ποιήσεως (μέσω όλων αυτών αποκαλύπτεται η ανθρωπίνη φύσις προκειμένου να σμιλευθεί κατά το δοκούν) δύο οδούς: την οριζόντια προς τον κόσμο όπου η ανθρωπίνη φύσις θα καταστή νοητική και γηΐνως ηθική πλήρως ελεγχομένη από το χριστιανισμό και τα παρακλάδιά του, την κάθετη προς τον ουράνιο μετακόσμο όπου ο άνθρωπος θα ακολουθήσει οντολογική υπερπορεία βυθιζόμενος στις οντολογικές δυνάμεις που τον έφεραν στη γή ώστε να τον απομακρύνουν  από εδώ (όπως αυτό φαίνεται στην Αντιγόνη και στον Οιδίποδα): για αυτό δημιουργούνται δύο ανθρώπινες φύσεις : η θεία και η ανθρώπινη: για αυτό και ο χριστιανισμός εδημιούργησε το μύθευμα του θεανθρώπου ώστε να καλύψει το χάσμα ανάμεσα στα δύο αυτά γεννηθέντα υποκείμενα: καταλαβαίνουμε βέβαια ότι δεν υπήρχε καμμία ανάγκη δημιουργίας θεανθρώπου: οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να ακολουθήσουν όποιον δρόμο και όποια οδό επιθυμούσαν: όμως εδώ αρχίζει το μεγάλο σχέδιο του μονοθεϊσμού:

Μόλις τελείωσε ο Πελοποννησιακός πόλεμος και ολοκληρώθηκαν τα μηνύματα της δραματικής ποίησης, οι άνθρωποι είχαν δύο οδούς: τη γήϊνη προς την παντοκρατορία του λόγου, την ουράνια προς την ακολούθηση της οντολογικής φύσης που όλοι ως η Αντιγόνη και ο Οιδίπους φέρουμε μέσα μας: εάν όμως τα επέτρεπε η εξουσία όλα αυτά σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί ο άνθρωπος: ήδη ο απαράδεκτος Πλάτων και ο Αριστοτέλης χωρίς ίχνος σεβασμού στην οντολογική ελευθερία των άνωθεν οδών , απορρίπτουν την δραματική ποίηση ως ελευθέρα οντολογική οδό και την υποβιβάζουν σε μία απλή μίμηση πράξεων σπουδαίων και τελείων: τίποτε ψευδέστερον αυτών: η δραματική ποίηση είναι το κύκνειο άσμα του τεθνηκότος από τον Αθηναϊκό Νού Οντολογικού Ελληνισμού: η Αντιγόνη δεν αποτελεί απλά μίμηση , αποτελεί βύθισμα, επαναφορά στην οντολογική δυναμική συνέχεια εκεί όπου ο Νούς χάνεται ούτε μιμείται ούτε τίποτε τέτοιο απλά ακολουθεί το χαοτικό οντολογικό κομμάτι των επομένων οντολογικών σειρών. Αυτό όμως ξεχάσθηκε μέσα από την νοησιοκρατική και εμπειρική φιλοσοφία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους οι οποίοι υποβίβασαν τη δραματική ποίηση σε κάτι το πνευματικό , ο Λέσκι το αποθέωσε, και οι χριστιανοί το υποβίβασαν σε δράμα του θεανθρώπου το οποίο μιμούνται οι πιστοί του: κλαίει το Όν αλλά δεν το ακούει κανείς:

Το βήμα της οντολογικής καταστροφής έχει συντελεσθεί : όπως ήδη είπαμε μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο και τη δραματική ποίηση είχαν ανοιχθεί δύο κάθετοι δρόμοι, ένας οριζόντιος προς τη γή και ένας κάθετος προς τον ουρανό: οι άνθρωποι έπρεπε ελεύθεροι να επιλέγουν τι θα διαλέξουν: σίγουρα είχε διαλυθεί η πόλις-κράτος η οποία κρατούσε τους ανθρώπους ενωμένους ενώπιον του νόμου, τώρα ο νόμος ήταν η εσωτερική βούληση του ανθρώπου για τον επόμενο στόχο, κάθετο ή οριζόντιο: δεν είναι τυχαίο ότι τώρα ωριμάζουν οι στωϊκοί και οι επικούρειοι οι οποίοι κατά απαράδεκτο τρόπο στρώνουν το έδαφος στο χριστιανισμό: αντί να διαλέξουν το δρόμο της Αντιγόνης και του Οιδίποδος, μένουν στον κόσμο και προσπαθούν να ενώσουν τις δύο κάθετες οδούς με την υποτείνουσα της τέχνης του βίου, η οποία ξεκινά από τον ουρανό και τελειώνει στη γη φυλακίζοντας το υποκείμενο στο εδώ: ο χριστιανισμός άλλο που δεν ήθελε: από εκεί στηρίχθηκε και ένωσε τις δύο κάθετες οδούς με την υποτείνουσα του θεανθρώπου ο οποίος ζεί την τελεία γήϊνη ζωή πρίν αναληφθεί στους ουρανούς: ξαφνικά οι άνθρωποι χάνουν την επιλογή της Αντιγόνης και του Οιδίποδος (της απευθείας οντολογικής απελευθέρωσης) και διά της γής οδεύουν προς το μύθευμα της βασιλείας των ουρανών: πλέον δεν υπάρχει επιλογή οι δύο κάθετες επιλογές ενώνονται στο πρόσωπο του θεανθρώπου και η Αντιγόνη και ο Οιδίποδας αναγκαστικά θα γίνουν καλοί χριστιανοί οι οποίοι εάν είναι καλοί στον κόσμο θα κληρονομήσουν τον ουρανό. Με αυτά και με άλλα ξεχάσθηκαν όλοι οι δρόμοι εκτός από το δρόμο της θρησκείας ο οποίος μεταλλάχθηκε σε δρόμο της πολιτικής της επιστήμης επίσης της τεχνολογίας. Οι άνθρωποι έχασαν το πρότυπο της Αντιγόνης (το οποίο δεν είναι μίμηση αλλά πηγαία φυγή προς το Όν ως τέτοια αυθεντική κατά άτομο κάθε φορά, δεν είναι μίμηση αλλά υπενθύμιση της ατομικής οντολογικής μας πορείας) και αναγκαστικά οδεύουν προς τον κατασκευασμένο ουρανό διά της γής: και στον ουρανό δεν ταξιδεύουν στην χαότητα του όλου αλλά στην οικία ενός κατασκευασμένου θεού: ο αυθεντικός Ελληνισμός είναι ό,τι πιο ελεγχόμενο έχει υπάρξει στη γή αρκεί βέβαια να το κατανοήσουμε και ατομικά να προχωρήσουμε σε πράξεις απελευθέρωσής του.