H γένεσις του φύλου στην επική ποίηση.

Η Ιλιάδα γεννά τη διάσταση του Φύλου: κατά ένα μοναδικό τρόπο καταδεικνύει τον τρόπο διά του οποίου το σύνολο των οντολoγικών δυνάμεων διαχέεται στη θηλυκή και άρρενα μορφή. Ίσως δεν είναι υπερβολικό να συζητήσουμε ότι ο Όμηρος είναι ο διαμορφωτής της έμφυλης ταυτότητας των μετέπειτα ανθρώπων. Οι έμφυλες όμως ταυτότητες του Ομήρου έχουν έντονη οντολογική θεμελίωση και δεν είναι απλά περιγραφικές ταυτότητες ανθρώπων και ηθών και πράξεων.

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα σηματοδοτεί τη Γιγαντομαχία περί της ανθρωπίνης υπάρξεως: απασχολεί το σύνολο των οντολογικών δυνάμεων διότι στον τρωϊκό πόλεμο συμμετέχει το σύνολο των θεών : από την αναχώρηση της Αυλίδος ακόμη τότε που η Ιφιγένεια έπρεπε να θυσιασθεί αλλά η γυναίκα Ιφιγένεια έφυγε στην άπειρο φύση της Αρτέμιδος (1^η λύση): Η γυναίκα είναι η μορφή η οποία με βάση τις οντολογικές δυνάμεις που την απασχολούν απελευθερώνεται στο όλον ώς ελεύθερη πορεία δυνάμεων. Ώς Άρτεμις η οποία απελευθερωμένη γυρίζει στη φύση όπως το Όν στο χάος.

Ο Τρωϊκός πόλεμος απασχολεί τις δυνάμεις των θεών, δηλαδή τη δύναμη (Δίας), τη σοφία, (Αθηνά) , την ανδρεία (Άρης) , την νοημοσύνη (Ερμής), το φώς (Απόλλων), την εξυπνάδα (Ποσειδών) κ.λ.π. Άρα ερευνούμε τα εξής : Ποιες από αυτές τις δυνάμεις θα φιλοξενηθούν στην γυναικεία  και ποιες στην ανδρική μορφή; Κατ΄αρχάς ας υπενθυμίσουμε ότι και η γυναίκα και ο άνδρας στον Όμηρο είναι φυτά που έχουν τις ρίζες τους βαθέως μέσα στο Όν διότι οι δυνάμεις που τους κινούν ξεκινούν από το βάθος του Όντος και συνεχίζουν σε αυτό. Άρα η γυναίκα στον Όμηρο όπως και ο άνδρας είναι βαθεία οντολογική εσωτερικότητα και εμφανής μορφική εξωτερικότητα. Μοναδικά και ανυπέρβλητα μεγέθη.

Η Ελένη ώς γυναίκα υιοθετεί την εξυπνάδα της θαλάσσης , είναι το αγαπημένο παιδί του Ποσειδώνος για αυτό εξάλλου δεν πολυεμφανίζεται στο κείμενο, έχει όμως αφήσει την απειρία της θαλάσσης της ψυχής της παντού: για χάρη της γίγνεται ένας ολόκληρος πόλεμος και αυτή με την βαθύτητα της θαλάσσης απλά υπάρχει και επηρεάζει: άρα η γυναίκα στον Όμηρο είναι ατρύγετος όπως και η θάλασσα, βαθεία απροσδιόριστη χαώδης. Επίσης είναι άδηλος φύσις η οποία γνωρίζεται μέσα από την μεταφορά του νοός και του συναισθήματος σε αυτή τη ζωή. Είναι το μεγάλο ενδιάμεσο η γυναίκα στον Όμηρο διότι μέσα από αυτή μεταφέρονται οι οντολογικές δυνάμεις στον άνθρωπο. Η Ανδρομάχη στην Τειχοσκοπία υιοθετεί ώς γυναίκα αυτές τις δυνάμεις: θέλει να προφυλάξει όλα όσα μία γυναίκα μεταφέρει και να τα προσφέρει στην αγαπημένη της οικογένεια, στον Έκτορα και στον Αστυάνακτα: για αυτό μετά ο μονοθεϊσμός καθήλωσε τη γυναίκα σε αυτόν τον ρόλο διότι η γυναίκα ακυρώνεται ώς κίνηση σε ένα κόσμο ο οποίος κτίζεται από την ανδρική δημιουργική ορατή δύναμη. Η γυναίκα ώς Ελένη στον Όμηρο είναι η Ψυχή η οποία μεταφέρει τις κατάλληλες συμπαντικές δυνάμεις στη Γή, έπειτα ώς Ανδρομάχη επιθυμεί όλες αυτές τις δυνάμεις να τις μεταφέρει στην οικογένειά της.

To πρόβλημα όμως παραμένει και ο Όμηρος πρέπει να το διαχειρισθεί: η Ελένη εμπεριέχεται ώς ψυχικές δυνάμεις στην Ανδρομάχη, όμως παραμένουν τόσες άλλες οντικές δυνάμεις οι οποίες πρέπει να μεταφερθούν στη γή και στο άρρεν ώστε να οικοδομηθεί η διάσταση της Γαίας. Στον Όμηρο η Γυνή είναι το μεγάλο ενδιάμεσο: όπως ήδη είπαμε η Ελένη μεταφέρει τη νόηση που θα λάβει ο Οδυσσέας την βουλητική δύναμιν (οργή) την οποία θα λάβει ο Αχιλλέας, την έννοια της στάσης όλων αυτών σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο με συγκεκριμένους ανθρώπους, την οποία λαμβάνει η Ανδρομάχη: για αυτό εξάλλου έχουμε την Ανδρομάχη να της αφιερώνεται ολόκληρη ραψωδία. Όμως οι λοιπές θήλειες δυνάμεις πώς θα κατανεμηθούν; Θα αποτελέσουν χαρακτηριστικό των γυναικών ή θα εξαφανισθούν στο  χάος ή θα εμφιλοχωρήσουν στο ανδρικό φύλο;

Ο Όμηρος μεταφέρει τη Σοφία της Αθηνάς στον Τηλέμαχο ώς δύναμη ωριμότητας και εξέλιξης: άρα αυτή η χρήση της Σοφίας δεν προορίζεται για την Γυναίκα διότι η Γυναίκα ήδη είναι Φύση ώριμη και σοφή και εξελίξιμη: για αυτό και δεν χαραμίζει για αυτή τη δουλειά την Αθηνά ο Ποιητής:εάν προσέξουμε ο Όμηρος δεν επικοινωνεί τους Θεούς της Δύναμης (Δίας) Σοφίας (Αθηνά) και Μηνύματος (Ερμή) με γυναίκες: αυτό συμβαίνει διότι ο Ποιητής δέχεται ότι η γυναικεία φύση ήδη Είναι και ο Άνδρας πρέπει να λάβει εκείνες τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες θα τον πλάσουν ώς ικανό κτίστη αυτού του κόσμου: ο νοήμων Οδυσσέας είναι νοήμων συγκεκριμένης πορείας και νόστου όχι χαοτικά όπως το θήλυ, ο Αχιλλέας οργίζεται χαοτικά όχι όπως ήρεμα η Ανδρομάχη: διότι η Γυνή ώς το μεγάλο ενδιάμεσο εκφράζει τη δυναμικότητά της στο να μεταφέρει τις δυνάμεις τις οποίες ο δυναμικός και οργισμένος άνδρας διά της οργής και της σκέψης θα κτίσει.

Ο ανήρ λοιπόν πλάθεται από τον Όμηρο ως εξελίξιμος Τηλέμαχος ο οποίος ερευνά τη δύναμή του (ο Τηλέμαχος ερευνά για τον Πατέρα του) ως νοήμων Οδυσσέας ο οποίος ερευνά το Νόστο και την χαμένη του Πατρίδα ( ο άνδρας σε αντίθεση με τη χαοτική γυνή έχει χώρο και χρόνο, η Πατρίδα είναι υπόθεση του Άρρενος υπό την έννοια ότι το Θήλυ είναι υπόθεση της Όλης φύσεως, για αυτό και ο Οδυσσέας έχει το Νόστο του). Άρα οι δυνάμεις του Σύμπαντος αποκτούν έμμορφη χαρακτηριστικότητα φύλου ώς σύλληψη, πορεία, πραγμάτωση και εξέλιξη σε ένα κόσμο ο οποίος κινείται με τα πόδια του θήλεος και του άρρενος ώστε να προχωρήσει προς την οντολογική του έξοδο: όμως οι μορφές των ανθρώπων αποκτούν και διαχωρίζουν τις οντολογικές δυνάμεις αναλόγως φύλου: η κίνηση στη γή είναι υπόθεση του ανδρός η κίνηση επί της Φύσεως είναι υπόθεσις της γυναικός: σε αυτό το σημείο ο Όμηρος συγκεκριμενοποιείται: η Θεά Καλυψώ ώς φυσική θεά νικάται από την Πηνελόπη, ο Οδυσσέας επιθυμεί την Πηνελόπη και όχι την Καλυψώ: άρα η μεταφορά φυσικών δυνάμεων (Ναυσικά) στη γή μεταφέρεται στη Γυναίκα (Πηνελόπη) όχι ώς κίνηση αλλά ως κτίσιμο της Οικίας η οποία γεμίζει από τις Φυσικές δυνάμεις της Εστίας (άρα η γυναίκα είναι αυτή που μεταφέρει τις φυσικές δυνάμεις στην Οικία): για αυτό και οι Γυναίκες ουσιαστικά κυβερνούν τον κόσμο διότι αυτές μεταφέρουν τις φυσικές δυνάμεις οι οποίες κτίζονται ώς πολιτισμός και πολιτική από τους άνδρες.

Άρα η γυναίκα στον Όμηρο είναι το εσωτερικό κλειστό γενεσιουργό φύλο ο άνδρας η εξωτερικότητα του φύλου το οποίο ώς δύναμις κτίζει τον κόσμο: ο άνδρας κινείται σε αυτόν τον κόσμο διότι η γυναίκα επί της κινήσεώς της στη φύση έχει μεταφέρει όλες τις δυνάμεις προκειμένου να κτισθεί από τον άνδρα αυτός ο κόσμος τον οποίο οι γυναικείες προμήθειες συντηρούν: όταν αυτές παύσουν τότε ο κόσμος θα αναδιανεμηθεί: για αυτό ο σημερινός κόσμος προσπαθεί απλά να εξισορροπήσει τις γυναίκες και όχι να τους δώσει τη βασιλική φυσική τους θέση: διότι έρχεται το τέλος ενός κόσμου οι δυνάμεις του οποίου ψηφιοποιήθηκαν αλλά οντολογικά δεν ανανεώθηκαν και η ανανέωση περιμένει στον επόμενο κόσμο.