Η Οντολογία της συμπαθείας.

 

Ο Οδυσσέας δεν αγαπούσε, μάλλον συμπαθούσε. Το οντολογικό εύρος της συμπάθειας είναι άγνωστο στην αγάπη η οποία απλώνεται σε ένα πολύ μικρότερο διαστασιακό εύρος από αυτό που απλώνεται η συμπάθεια. Η ιστορία της συμπαθείας αξίζει να αναλυθεί οντολογικώς  για να καταλάβουμε με ποιόν τρόπο η πολυδιαφημιζόμενη αγάπη περιόρισε το συμπαντικό άνθρωπο και μετέτρεψε ένα συμπαντικό όργανο (συμπάθεια)  σε ένα απλό συναισθηματικό εργαλείο το οποίο απέκοψε τον άνθρωπο από τις οντολογικές του ρίζες.

Ας ξεκινήσουμε αυτό το ωραίο ταξείδι για τη συμπάθεια μέσα από την ετυμολογία της λέξης: συν+πάθος: άρα σε πλήρη πρόταση η οποία και δίδει αυτή την λέξη έχουμε τα εξής: σύν το σύμπαν πάσχω (το πάθω είναι αόριστος β΄του πάσχω) συν το σύμπαν παθαίνω, μαζί με το σύμπαν, κομμάτι του οποίου είμαι, παθαίνω όλα όσα σκέφτομαι νοιώθω πράττω. Η συμπάθεια λοιπόν στο πραγματικό οντολογικό της εύρος είναι η αλληλοπάθεια του ανθρώπου με το συμπαντικό εύρος το οποίο τον περιβάλλει, ως δυνάμεις, σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις, ήθη και έθη. Ο άνθρωπος είναι συμπαθών όταν συν-πάσχει με τα άστρα, με τη θάλασσα, με τις πεδιάδες, με τους άλλους, όταν αλληλοδρά, αλληλοπαθαίνει, διότι νοιώθει όλες τις δυνάμεις οι οποίες γύρω του απλώνονται: ο συμπαθών άνθρωπος δεν σκέπτεται ή δεν νοιώθει τη συν-πάθεια αλλά συν-πάσχει σε σχέση με τις δυνάμεις ως τέτοιες με τις οποίες συν-διαλέγεται και συν-εξελίσσεται μαζί τους: με το πύρ του ουρανού, με το ύδωρ της θαλάσσης, με το αέρα του κόσμου, με την ύλη της γής.

Αυτή η συν-πάθεια εγέννησε το Θαλή: ο οποίος μέσα από την συν-πάθεια με το ύδωρ συζήτησε για την απίστευτη διαχέουσα δύναμίν του: αυτή η συν-πάθεια μας έφερε το  πύρ του σκοτεινού Εφεσίου ο οποίος συν-έπαθον με την κίνηση του όλου στη βάση του οποίου διείδε το πύρ (τη βούληση του όντος να προχωρεί): Αυτή η συν-πάθεια κινούσε τους παγανιστές να είναι ένα με τη φύση και τα δώρα της: ο παγανιστής αγνοούσε την αγάπη των χριστιανών διότι η αγάπη δεν είναι αλληλοπάθεια δυνάμεων ως τέτοιων η οποία αλλαηλο-πάθεια ως συν-πάθεια πηγάζει από τα σπλάχνα του Όντος και καλύπτει όλους  τους ανθρώπους (δεν υπάρχει κανένας μη συν-παθών, όλοι συν-παθαίνουμε με το χιόνι, τον υετό (βροχή) τον ήλιο τα άστρα , τους πλανήτες)  αλλά  η αγάπη σε αυτό το κομμάτι δεν έχει καμμία σχέση με τη συν-πάθεια, για αυτό εξάλλου απουσιάζει από το λεξιλόγιο των συμπαντικών Ελλήνων οι οποίοι ζούσαν στο πάθος των άστρων του Ολύμπου και των πλανητών, συν-έπασχον μαζί τους , συν-έπαθον.

Η αγάπη γεννάται και μόνον εις τον νούν των ανθρώπων, είναι προϊόν ιδεολογικής και ηθικής αποδοχής, το παιδί όταν γεννάται ενώ συν-πάσχει και συν-παθεί με τα άστρα και τη μητέρα του, δεν αγαπά κανέναν και τίποτε: την μητέρα του, το πιο ιερό πλάσμα στο όλον δεν την αγαπά την συν-παθεί, θέλει να παθαίνει όλα τα ενεργειακά αποθέματα δυνάμεων που φεύγουν από τη μητέρα ως το παιδί. Είναι κρίμα ότι αντικαταστήσαμε την συν-πάθεια που συμπαντικά μας ολοκληρώνει όλους με την αγάπη η οποία είναι μια κατωτέρα ανθρώπινη καθαρά νοητική λειτουργία. Ενώ η συν-πάθεια δεν έχει αντίθετο διότι μέσα έστω στο ξεχασμένο σύμπαν όλοι συν-παθαίνουμε και μέσα από τη σχέση μας με τα άστρα και τον ήλιο εξελισσόμαστε, η αγάπη έχει αντίθετο το μίσος διότι η αγάπη δεν υπάρχει εκ φύσεως ως η συν-πάθεια αλλά μαθαίνεται, διδάσκεται, και όταν δεν πληροί τους όρους που την δίδαξαν μεταμορφώνεται σε μίσος.

Κατ΄αρχάς όταν ο άνθρωπος μαθαίνει να αγαπά , σε αυτή την φάση μαθαίνει την συν-πάθεια που νοιώθει σε όλο το σύμπαν και στους ανθρώπους, μαθαίνει την συν-πάθεια με τη βία να την μεταλλάξει σε αγάπη: κανένα παιδί δεν αγαπά, όλα μα όλα τα παιδιά συν-πάσχουν: αυτοί που δέχθηκαν την απομάκρυνση από τη φύση και με τη βία να δέχονται θεούς και ανθρώπους αυτοί ξέχασαν να συν-πάσχουν και έμαθαν να αγαπούν: η αγάπη λοιπόν σφετεριζομένη την συν-πάθεια, γρήγορα απομακρύνει τον άνθρωπο από το πεδίο της συν-παθούσης φύσης, γίνεται ένα σωρό ιδέες στο νού του ανθρώπου, κυριεύει το άτομο και γίνεται το κατευθυνόμενο νοητικά εκείνο συναίσθημα το οποίο πλέον κυριεύει τον θρησκευτικά κατευθυνόμενο κόσμο: εάν ο άλλος συμφωνεί μαζί σου, εάν ο άλλος σε δέχεται, εάν ο άλλος έχει την ανάγκη σου, τον αγαπάς: δεν συν-πάσχεις μαζί του μέσα σε ένα ευρύτερο σύμπαν, αλλά απλά αγαπάς κάποιον προκειμένου κάτι να κερδίσεις (σωτηρία ψυχής) αγαπάς κάποιον για να κερδίσεις κοινωνική ευτυχία (γάμος) αγαπάς τους ανθρώπους διότι τους λυπάσαι (ενώ η συν-πάθεια είναι η ισότιμη συμμετοχή στις ισότιμες συμπαντικές δυνάμεις) η αγάπη απομονώνει τον συμπαντικά άπειρο άνθρωπο και επιλέγοντας κάποια συναισθήματά του τα μοιράζει επιλεκτικά στους ανθρώπους με βάση τον οίκτο, τη βασιλεία του θεού, την κοινωνική ευτυχία κ.λ.π. Ενώ η συν-πάθεια δεν έχει αρχή και τέλος, δεν υπάρχει κανείς που δεν συν-παθεί διότι είμαστε κομμάτια του σύμπαντος και του αλληλοδιαδραστικού τρόπου του. Η αγάπη όμως ως επίπλαστο μέγεθος περιμένει τον άνθρωπο να ωριμάσει και τότε παραχαράσσοντας την συν-πάθεια ονομάζει την συν-πάθεια αγάπη προκειμένου ο άνθρωπος να ξεχάσει την αλληλοπάθεια με το σύμπαν και να δεθεί με ό,τι και όσα του λένει θρησκείες και κοινωνικά στερεότυπα, χάνοντας την συμπαντική αρτιότητά του. Ο ύμνος της αγάπης του Παύλου είναι οντολογικά λανθασμένος, διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που  δεν συν-πάσχει αλλά υπάρχει άνθρωπος που δεν αγαπά και είναι κύμβαλον αλλαλάζον: διότι η αγάπη είναι παιδευτικό θρησκευτικό κατασκεύασμα και όχι κάτι εγγενές οντολογικά: αυτό κανείς δεν το σχολιάζει διότι ελάχιστοι επρόσεξαν τούτο: προκειμένου το σύνολο των ανθρώπων να ελεγχθεί η εξουσία αυτού του κόσμου περιόρισε την συν-πάθεια προκειμένου να περιορίσει τη σχέση του ανθρώπου με το όλο: αντ΄αυτού διαφήμισε την επίπλαστη αγάπη προκειμένου οι άνθρωποι να καθοδηγηθούν στο ποιόν θα αγαπούν και ποιόν θα μισούν. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι αποχωρίζονται την συν-πάθεια των κοινών σε όλους άστρων και του ηλίου και της θαλάσσης και κλείνονται στην πόλη του μίσους και της αγάπης. Διότι στην ανοικτή φύση η αγάπη δεν αντέχει: καίγεται στο φώς του ηλίου, στον παγανιστή ο οποίος νοιώθει ένα με όλα και όταν ακούει για αγάπη την αγνοοεί εντελώς διότι όλα είναι συν-πάθεια: Η λήθη της συν-πάθειας και η έγερσις της αγάπης ξεκίνησε από τον μαιευτικό Σωκράτη ο οποίος κατήντησε την συν-πάθεια πορεία προς τον πεπαιδευμένο και αυτόν που δήθεν από μέσα του έχει ιδέες να εξαγάγει: όμως ο περιορισμός του ανθρώπου στην πόλη και σε όσα οι άνθρωποι της πόλης πρέπει να αποκαλύψουν έφερε το τέλος του πολιτισμού: η συν-πάθεια με το άλλον θα φέρει και την επομένη σειρά του Άλλου.