Η είσοδος στην μεταϊστορία: ή το τέλος της πολιτικής.

 

Τρείς περιόδους, τρείς μεγάλες περιόδους έχει η διάστασή μας: την προϊστορία, την ιστορία και την μεταϊστορία (η εποχή μας αποτελεί την  είσοδο σε αυτή την περίοδο της μεταϊστορίας). Η προϊστορία χαρακτηρίζεται από την πλήρη επιρροή της φύσεως στον άνθρωπο. Όταν λέμε φύση εννοούμε τις γυμνές φυσικές και ακατέργαστες συμπαντικές δυνάμεις (αναπαραγωγή,επιβίωσης, συντήρησης) οι οποίες πλήρως επικρατούσαν στον άνθρωπο ο οποίος χωρίς Νού, δρών μόνον με την ενορατική του συμπαντική προσανατολιστικότητα προσπαθούσε για μία απλή ζώσα ζωή και τίποτε παραπάνω. Αυτό το διάστημα θεωρείται ως κάτι το κατώτερο σε σχέση με τη λογική εποχή, άρα το σύμπαν ως τέτοιο θεωρείται ως κατώτερο σε σχέση με την εποχή του λόγου.

Η ιστορία επέρχεται μαζί με το λόγο, με τη δυνατότητα του ανθρώπου να εξέρχεται της συμπαντικής κινήσεως και ως υποκείμενο λόγου να κατασκευάζει το δικό του μικροκόσμο η γραφή σαν τον εργάτη μεταφέρει τα υλικά αυτής της κατασκευής από γενεά σε γενεά για αυτό και σηματοδοτεί την Ιστορία ως γένεση, η εκμετάλλευση της φωτιάς έφερε κάτι πολύ  σημαντικό: ο άνθρωπος δεν δέχεται τα πράγματα γύρω του ως έχουν αλλά μέσα από τη φωτιά του μυαλού του θέλει να τα μεταπλάθει και να τα μετουσιώνει σε κάτι άλλο συνεχώς: Η Ιστορία είναι η εποχή της επέμβασης του ανθρωπίνου Νοός στη φύση και ο πλήρης έλεγχος αυτής: Η πλέον σημαντική στιγμή της Ιστορίας είναι η πολιτική μάζωξη των ανθρώπων (και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη): η ίδρυση της πόλεως με ύψιστο αγαθό την αυτάρκεια και την ενδελέχεια.

Μέχρι στιγμής για έναν προσεκτικό μελετητή της ιστορίας είναι φανερό ότι η ιστορία όπως και η προϊστορία δεν είναι αυθυπαρκτα μεγέθη αλλά ανθρώπινα δημιουργήματα και εφευρήματα. Άρα όπως η προιστορία υπερβάθη από την ιστορία παρόμοια και η ιστορία θα πρέπει να υπερβαθή από την μεταίστορία. Κοινώς θα πρέπει να παύσει ο άνθρωπος του Λόγου  και της επιστήμης, ο άνθρωπος που πιστεύει σε θεό και θεωρεί ότι υπάρχει καλό κα και κακό , ζωή και θάνατος.

Αυτή η εποχή , η μεταϊστορία έφθασε, είναι η εποχή μας, το τρίτο και τελικό στάδιο αυτής της γήϊνης διάστασης: η μεταϊστορία είναι το τρίτο ιστορικό στάδιο το οποίο ολοκληρώνει ότι άρχισε με την προϊστορία, ουσιαστικά μετά την μεταϊστορία όλη η γή θα αναλυθεί σε μία απλή οντολογική δύναμη.

Ο Ηρόδοτος δεν είχε το πνευματικό ανάστημα να κατανοήσει την εποχή του Λόγου απλά την συνέχισε ως γεγονότα που στηρίζονται σε κάποιες ιδέες και αξίες: αυτό το οποιο έκανε ο Ηρόδοτος ήταν κάτι εξαιρετικό σαν σχέση: παρατήρησε ότι όλα τα γεγονότα έχουν στη βάση τους κοινές ιδέες θείου καλού και σωστού: άρα αξίζει να ομιλήσουμε για τα γεγονότα, αξίζει να ομιλήσουμε για την πρόοδο των ιδεών επί της γής, του θείου και του ανθρώπου. Όμως η προϊστορία είχε ξεκινήσει κάτι το σημαντικό, το οποίο κληρονόμησε ο Λόγος: η προϊστορία είχε ξεχωρίσει ένα μέγεθος το οποίο όλο και το προήγαγε και το εξέλισσε και το ανέβαζε: τον άνθρωπο: βέβαια ξέρουμε ότι οι άνθρωποι ήταν οι δούλοι της σελήνης όταν καταστράφηκε ο πλανήτης αυτός ήλθαν στη γή: όμως οι άνθρωποι μαζί με τα ζώα (τα όντα της σελήνης τα οποία μετά τις φριχτές μεταλλάξεις που υπέμειναν έμειναν ως ζώα στη γή). Η προϊστορία λοιπόν το ξεκαθάρισε: σε αυτή τη διάσταση όποιο όν καταφέρει και ξεπεράσει την καταστροφή του προηγουμένου του κόσμου (σελήνης) θα κυβερνήσει στη γή. Το έπραξε ο άνθρωπος, άρα ο άνθρωπος μετά από σκληρή μάχη με τα άλλα όντα που ήλθον από τον πλανήτη της σελήνης δικαίως κατέκτησε τη γή. Μάλιστα η ροπή που απέκτησε από την επικράτηση ήταν τόσο μεγάλη ώστε συνέχισε τη διάκριση και μέσα στην πόλη των ανθρώπων: βασιλεύς, δούλοι, ενώ η συμφωνία ήταν να ισχύσει αυτό μόνον στον πόλεμο της προϊστορικής επικράτησης σε σχέση με τα ζώα: όμως ο πόλεμος συνεχίσθηκε και στις πόλεις, μπήκαν και οι θεοί στο παιχνίδι, αυτοί οι οποίοι διαπλανητικά κανονίζουν τα πάντα. Η προϊστορία λοιπόν είναι η γένεση του ανθρώπου ως άλλου είδους.

Η Μεταϊστορία είναι στις ημέρες μας η επιστροφή στην προϊστορία αλλά με τους λογικούς όρους της ενδιάμεσης ιστορίας: της επιστήμης, της τεχνολογίας, της ψηφιακής εποχής, κατά τα άλλα ήλθε η προϊστορία και πάλι αλλά επειδή είναι μετά την ιστορία είναι μεταϊστορία , προϊστορία αλλά με  όρους σύγχρονους. Όπως και στην προϊστορία έτσι και τώρα στην μεταιστορία η φύση ως ψηφιακή φύση ελέγχει τον άνθρωπο των σπηλαίων (διαμερισμάτων): ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ομιλήσει τα ιερογλυφικά τραυλίσματα μέσω των μίντια του φθάνουν: δεν πιστεύει σε καλό και κακό αλλά γενικά στις μεταλλαγές του ψηφιακού καιρού (ανάλογα με τα μηνύματα των μίντια): δεν έχει όνειρα για τίποτε , απλή επιβίωση κάνει καθοδηγουμενη από τα μίντια. Δεν ζεί σε πόλεις (ο κάθε ένας  έχει τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή (το δικό του σπήλαιο και στρέμμα γής). Πλέον ο μεταϊστορικός άνθρωπος όπως και ο προϊστορικός δεν σκέφτεται, καθοδηγείται πλήρως από τα ψηφιακά αφεντικά του (όπως ο προϊστορικός άνθρωπος από τα καιρικά φαινόμενα) απλά κάνει επιβίωση μέσα σε έναν κόσμο με τον οποία απλά αποτελεί μέρος του διακριτό αλλά χωρίς να ελέγχει τίποτε, όπως και ο προιστορικός άνθρωπος ο οποιος μέσα στο νερό έβλεπε την ερινυα όπως και ο μεταϊστορικός άνθρωπος βλέπει μέσα στον υπολογιστή ό,τι μπορεί να φαντασθεί κανείς.

Άρα η μεταϊστορία κατάφερε το αδύνατο: έκλεισε τον άνθρωπο ως Όν και τη φύση ως Ούσα μέσα στην ψηφιακή πραγματικότητα. Οι πόλεις καταργήθηκαν, αυτό το βλέπουμε σε ένα πολύ απλό συμβάν: οι πολιτικοί δεν πολιτικολογούν: κανείς πολιτικός δεν ομιλεί για πολιτικές φιλοδοξίες παραγωγής έργου, ανθρώπου μίας άλλης κοινωνίας ή επιδιώξεων της πόλης: Η δεξιά και η αριστερά ομιλούν μόνον για σούπερ μάρκετ, μάρκετ πάς, δεή και νερό. Διότι όπως και στην προϊστορία μας ενδιαφέρουν μόνον τα ψηφιακά διαμερίσματα και η πληροφορία όπως διαχέεται στους υπολογιστές για να ελέγχουν τους ανθρώπους :όπως και στην προιστορία ο ουρανός περνούσε στους ανθρώπους των σπηλαίων ό,τι τους επηρέαζε. Ο μεταϊστορικός άνθρωπος ψαρεύει ψάρια στα ποτάμια και σπέρνει σπόρους στη γή αυτό μόνον τον ενδιαφέρει, γιατί το ίδιο έκανε και ο προϊστορικός άνθρωπος, απλά ο μεταϊστορικός άνθρωπος το κάνει ψηφιακά : μέσα από τηλεπαιχνίδια, τηλεριάλιτυ κ.λ.π. Η επιστροφή του πρωτογόνου ψηφιακού ανθρώπου είναι γεγονός: τυχεροί όποιοι βλέπουν τους θεούς πίσω από τα σύννεφα της ιστορίας.