O Πλατωνικός διάλογος Ίων: Περί της Σωκρατικής α-νοησίας.

 

Στον Πλατωνικό διάλογο «Ίων» ο Σωκράτης δυστυχώς θέτει ή προσπαθεί να θέσει α-νόητα όρια στην συμπαντική αντιληπτότητα της επικής ποίησης.Θεωρεί  ότι ο ρψωδός και αοιδός Ίων δεν μπορεί να κατέχει τα βαθύτερα μυστικά του Ομήρου, παρά μόνο να τα τραγουδά και να τα απαγγέλλει μπορεί. Φυσικά τηρείται όλη η γνωστή θεατρικότητα των πλατωνικών διαλόγων, ο Ίων υποτάσσεται στο Σωκράτη και σε τίποτε δεν αντιλέγει στον άνθρωπο ο οποίος και διά αυτού του διαλόγου διαλύει την αγνότητα του Ελληνικού οντολογικού πνεύματος και εισαγάγει έναν ανατολικό ξένο τρόπο σκέψης ο οποίος σταδιακά υπέταξε τον Ελληνικό σε μία θρησκευτική ηθικότητα εξωτερικής πράξης.

Ο Σωκράτης στηρίζει την κριτική του στον Ίωνα σε κάτι ανεπίτρεπτο: χωρίζει σκληρά το Ομηρικό σύμπαν σε απροσπέλαστο βασίλειο των θεών και σε ομάδα των ανθρώπων: ο ποιητής είναι κάτι το ενδιάμεσο. Ο ποιητής επικοινωνεί με τους θεούς και μεταφέρει τα ανώτερα μηνύματά τους αλλά ελάχιστοι μπορούν να τα μεθέξουν, να τα γνωρίσουν. Οι πολλοί παραμένουν αγνοούντες: άρα η επική ποίηση τελικά είναι μία άχρηστη ποίηση: στο ερώτημα του Σωκράτους : ωραία Ίων τραγουδάς για στρατηγούς, άρα μπορείς να είσαι στρατηγός; Ο Ίων φυσικά απαντά  πώς όχι. Μόνον για να τραγουδά τον Όμηρο είναι. Στο ερώτημα του Σωκράτους εάν ο Όμηρος είναι μεταφορέας θείων μηνυμάτων τα οποία ανήκουν στους θεούς ενώ ο Ίων είναι ικανός να ομιλεί μόνον για τον ηνίοχον του Αχιλλέως ή  του Έκτορος, φυσικά ο Ίων καταλήγει στο τελείως ανόητο συμπέρασμα ότι είναι ικανός να τραγουδά μόνον για τον ηνιοχο και όχι για τα βαθέα μυστικά του Ομήρου.

Ο  Σωκράτης πράγματι μέσα από αυτόν τον διάλογο αποκαλύπτει το τέχνασμα του Πλάτωνος και όσων έφεραν τον άνθρωπο αυτόν στα πεδία του Ελληνισμού. Ο σκοπός του Σωκράτους μας θυμίζει τους παπικούς της προλουθηρανικής εποχής όταν είχαν χωρίσει σε δύο το σύμπαν: σε κόσμο του θεού και σε κόσμο των αμαθών ανθρώπων :ανάμεσα ίστατο ο αλάθητος πάπας και το σύστημα του: οι άνθρωποι ήταν ικανοί μόνον να προσεύχονται και τίποτε άλλο: το ίδιο πράττει και ο Σωκράτης: διαιρεί το σύμπαν σε δύο κόσμους: σε κόσμο των θεών και σε κόσμο των ανθρώπων: ο παμπόνηρος Σωκράτης γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αναιρέσει τη σημασία και την ύπαρξη και τη δυναμική των συμπαντικών δυνάμεων των θεών: το γνωρίζει πολύ καλά: μπορεί όμως να κάνει κάτι άλλο πολύ χειρότερο: να απομακρύει τους θεούς αυτούς από τους ανθρώπους: αυτό πράττει στον Ίωνα: θεωρεί ότι οι θεοί (όπως και στο χριστιανισμό μετέπειτα) είναι μακριά από τους ανθρώπους, απροσπέλαστοι από αυτούς, οι άνθρωποι είναι ικανοί μόνον να τραγουδούν για τους θεούς (όπως λένε οι χριστιανοί (και ο Νιτσε) ο καλός χριστιανός μπορεί όλην την ημέρα να προσεύχεται στο θεό του και μέχρι εκεί.

Ο Σωκράτης προσπαθεί μανιωδώς (βέβαια σοβαρό αντίλογο δεν έχει διότι ο Πλάτωνας στους προβληματικούς σε αυτό το σημείο διαλόγους του φρόντισε κανείς να μην δυσκολεύει μέσα από σοβαρά αντεπιχειρήματα το Σωκράτη ) να διώξει τους θεούς στο αχανές σύμπαν: γνωρίζουμε ότι ο Πλάτων προκειμένου να επιβάλει το νού του ως κινητήριο μοχλό του ανθρώπου, ως σύνδεσμο ανάμεσα στο αγαθό και  τον άνθρωπο, έπρεπε να εξαφανίσει τους θεούς (τι περίεργη σύμπτωση, όταν εμφανίσθηκε  ο θεός των χριστιανων εξηφάνισε κάθε άλλο θεό (αναφέρεται και στις 10 εντολές μόνον ο θεός αυτός υπάρχει και κανείς άλλος): διώχνοντας ο Σωκράτης στο αχανές σύμπαν τους 12 θεούς (ουσιαστικά διώχνοντας τις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες είχαν απλωθεί απλόχερα ως Αθηνά (Σοφία) ως Δίας (Δύναμις) ως Ερμής (Μήνυμα) στους ανθρώπους , ουσιαστικά άφηνε ανοικτό το πεδίο όλες οι συμπαντικές δυνάμεις να χωρέσουν στον πλατωνικό νού και διά της παιδείας να εξαπλωθούν σε όλους τους ανθρώπους απομακρύνοντας τους ανθρώπους από το σύμπαν ως δυναμικό μέγεθος αμέσου βιωματικού μεγέθους, μετατρέποντας το σύμπαν σε ιδέα στο μυαλό του ανθρώπου, ώστε όταν ελεγχθεί το ανθρώπινο μυαλό να ελεγχθεί και η  άποψη που θα έχει για το σύμπαν. Εξαφανίζοντας ο Σωκράτης τους 12 θεούς ως δυνάμεις που φωτίζουν τον κάθε άνθρωπο , απομάκρυνε τον άνθρωπο από το σύμπαν ως τέτοιο, τον προίκισε με τον ελεγχόμενο νού, και ο άνθρωπος πλέον χάνοντας την συμπαντική  χαότητα του Ομήρου απέμεινε με το νού και την παιδεία που του προσέφεραν ελέγχοντάς τον πλήρως. Ο Σωκράτης διώχνοντας τους θεούς ως κοινό ανθρώπινο υποσυνείδητο το οποίο όλοι κατανοούν θυσιάζει την ανθρώπινη οντικότητα στο να καταστήσει τον υποχείριο του ελεγχομένου Νοός ο οποίος μόνον διά της παιδείας επί της γής απέκτησε κάποια αξία. Εάν σκεφθούμε ότι ο Λούθηρος έκανε αυτό ακριβώς το πράγμα (έδιωξε το θεό και άφησε τον άνθρωπο στη γή με την πίστη) (παρόμοια και ο Σωκράτης έδιωξε τους θεούς και άφησε μόνον του τον άνθρωπο με το νο)άρα ο Σωκράτης είναι ο Λούθηρος του 5^ου αι,ο άνθρωπος ο οποίος απέκοψε τους ανθρώπους από το υγιές σύμπαν υποδουλώνοντάς τους στον ελεγχόμενο διά της παιδείας και των επιτηδείων Νού.

Η ανοησία η εσκεμμένη ανοησία του Σωκράτους είναι δεδομένη στον Ίωνα. Αλλά όπως και σε κάθε διάλογο ο «σοφώτερος» των ανθρώπων δεν είχε σοβαρό αντίλογο, ο Ίων όλο ναι και ναι του απαντούσε: ξέχασε ο σοφώτερος των ανθρώπων ότι τα μυστικά του ο Όμηρος διά του ανθρωπομορφισμού της Αθηνάς τα  μοίρασε σε όλους τους ανθρώπους.Ξέχασε ο Αθηναίος «σοφός» ότι στο σύμπαν του Ομήρου θνητοί και αθάνατοι συνυπάρχουν , ότι υπήρξε εποχή όπου το σύμπαν εμοίραζε σε ολους τα δώρα του πρίν  κάποιοι επιτήδειοι (σαν  τον  Πλάτωνα και το Σωκράτη) υπακούοντας σε διηνεκη αφεντικά χωρίσουν το σύμπαν σε μακρινούς θεούς και σε ανθρώπους οι οποίοι αναγκαστικά εξουσιάζονται από έναν πιο κοντινό νού, τον οποίο αφούδεν μπορούν να τον χειρισθούν οι μακρινοί θεοί ας τον χειρισθούν οι ανθρώπινοι εξουσιαστές (οι οποίοι κάποια στιγμή έγιναν και θεάνθρωποι).

Το τεράστιο όμως λάθος του Σωκράτους είναι πρόδηλο: και είναι καθαρά οντολογικό: υπήρχε εποχή όπου το σύμπαν δεν ήξερε θεούς και ανθρώπους όπως τους έχει στο νού του ο Σωκράτης:  ήταν όλοι αυτοί απλές δυνάμεις όπως φανερώνονται στον Όμηρο όπου η αντίληψη των θεών από τους ανθρώπους γίγνεται σε δυναμικό ενορατικό και όχι νοητικό επίπεδο (όπως εξαναγκάζει τον Ίωνα να παραδεχθεί, αλλά και αυτός ο ευλογημένος δεν του απαντά να τον κατατροπώσει ότι Σωκράτη οι θεοί του Ομηρου και οι ανθρωποι δεν έχουν το νού που τους αποδίδεις αλλα΄είναι αγνές δυνάμεις που επικοινωνούν ενορατικά και μέσα από τον ανθρωπομορφισμό φανερώνεται ότι όλοι μπορούν ενορατικά και οντολογικά να γίνουν όλα άρα όλοι μπορούμε να ξέρουμε ενορατικά τα πάντα για θεούς και ανθρώπους.

Το παμπόνηρο κόλπο του Σωκράτους είναι το κόλπο του μονοθεϊσμού: καταργείται η δυναμική ενορατική θέαση του παντός , ο άνθρωπος αποκόπτεται από την εν στιγμή άπλετη  θέαση οντολογική  του παντός, κλείνεται στο νού του, και διά της ελεγχομένης παιδείας πιστεύεί ότι μπορεί να γνωρίσει όσα το μικρομυαλό του και όχι η ανωτέρα ενορατική ολική φύση του, μπορεί να γνωρίσει.Αυτό το απαίσιο κόλπο ολοκληρώθηκε βέβαια με τη  θρησκεια μετέπειτα η οποία έκλεισε τον άνθρωπο στον ελεγχόμενο νού. Πάντως διαβάζοντας τον Ιωνα και διδοντας τις Ελληνικές απαντήσεις στο Σωκράτη κατανοούμε το απύθμενο εύρος του Ελληνισμού, του Οντολογικού Ομηρικού και πίσω Ελληνισμού.