Η επιστροφή της Ελληνιστικής εποχής.

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος διαλύοντας τις πόλεις- κράτη μετέδωσε τον Ελληνικό λόγο στα πέρατα της Οικουμένης, Ξεκίνησε η Ελληνιστική εποχή, για πρώτη φορά οι άνθρωποι ενώθηκαν μπροστά στον Ελληνικό Λόγο: στην κοινή θέαση του θείου, της φύσης, του ανθρώπου: πλέον ο Νούς και οι κατηγορίες του έγιναν παναθρώπινα όργανα: η εσωτερικότης του Ελληνισμού και ο εκλεκτικισμός των Ελλήνων μυστών οι οποίοι διά του Ελληνικού λόγου επικοινωνούσαν με το Υπέρπέραν εχάθησαν αυτά, ο Λόγος (ειδικά μετά τον Επίκουρο και τους Στωϊκούς) κατέστη ένας χαρμόλυπος τρόπος ζωής ο οποίος με μαθηματική ακρίβεια ως τεχνική ζωής οδήγησε στο χριστιανισμό. Πλέον οι άνθρωποι έχοντας έναν νού και μία πράξη υποτάχθηκαν στην κυκλική κλειστότητα του κόσμου, πηγαίνοντας κυκλικά στη διάσταση αυτή, χάνοντας κάθε έξοδο προς το Όν: όλα ξεκινούσαν από το θεό διά της φύσεως κατέληγαν στον Άνθρωπο και τανάπαλιν. Ας προσέξουμε το ότι ο λόγος ως ομιλία περί του τι υπάρχει μόνον ως διάνοια επεκράτησε: πλέον δεν μετρούσε η ανθρώπινη εσωτερικότητα ως δυναμική πορεία στο όλον, αλλά η εν στάσει εδώ του τι έχω στο μυαλό μου: η Ελληνιστική εποχή σάρωσε την Ελληνική διασυμπαντική μυστικότητα, την έδωσε βρώση και πόση στα πλήθη του κόσμου.

Ο χώρος της Ελληνιστικής εποχής  ήταν η Ανατολή. Τα χρόνια πέρασαν, η βιομηχανική δύση έμοιαζε σε πολλά με την πόλη-κράτος και την εποχή της. Ήταν κλεισμένη στην ευρώπη,δεν είχε εξουσιαστική διέξοδο, επίσης εάν προσέξουμε θα ιδούμε ότι ο βασιλιάς και η εποχή του σκίαζε την αστική πλουτοκρατία όπως ο Δημοσθένης προσπαθούσε να συσκοτίσει τη δράση και τη λάμψη του Φιλίππου και του υιού του Αλεξάνδρου λίγο πρίν την πτώση της ΑΘήνας. Η Ευρώπη όμως κοντά στα χρόνια της Γαλλικής επανάστασης είχε το ίδιο όπλο με τον Μεγάλο Αλέξανδρο το οποίο και ενεργοποίησε: τον Ελληνικό λόγο όπως αυτός σμιλεύθηκε μέσα στα μοναστήρια, εκεί που οι αντιγραφείς διέλυσαν την γνησιότητα του Ελληνικού λόγου για να τον παντρέψουν με το χριστιανισμό φαντασίωμα: όμως το έκαναν, έστω και με αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός έφθασε μέχρι τα χρόνια της Βαστίλλης και του Ρουσσώ και του Ροβεσπιέρου: και έδωσε το απόλυτο όν του Ροβεσπιέρου, την ανεξιθρησκεία του Βολταίρου, τις τρείς εξουσίες του Μοντεσκιέ, την κοινή βούληση του Ρουσσώ. Άλλος λόγος ήταν αυτός, διαφορετικός από του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο λόγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε δεχθεί όλες τις αλλοιώσεις του Αριστοτέλους και του Πλάτωνος αλλά παρέμενε Ελληνικός: είχε διώξει την Αθηνά ως συμπαντική σοφία και την είχε κάνει λογικές αρχές: είχε διώξει τον Ερμή ως πηγή ενωτική του Ολύμπου με τη γή και τα είχε όλα δώσει στην ανθρώπινη διάνοια.Είχε ετοιμασθεί δηλαδή να προσγειωθεί στο κάθε σπίτι της Ελληνιστικής εποχής.

Στην εποχή του Γαλλικού διαφωτισμού ο Ελληνικός λόγος βασίλευε ακόμα αλλά είχε γλιστρήσει ακόμα πιο μέσα στον υλικό κόσμο: ήταν η αρμονία του ηλίου και της γής, η αρμονία του υγιούς σώματος, η δύναμη να εξηγήσω τις χημικές αντιδράσεις και να εφεύρω το αεροπλάνο: ο λόγος των Ελλήνων είχε βαρύνει από το χριστιανικό άφοβο πλέον μυαλό των προσγειωμένων ευρωπαίων οι οποίοι πλέον ήθελαν τον Ελληνικό λόγο όχι για να χαθούν στο Όν αλλά για να χαθεί η γή στις φιλοδοξίες τους.

Και το κατάφεραν: μετά τη γαλλική επανάσταση και την αμερικανική επίσης όλος ο κόσμος ενώθηκε κάτω από τον Ελληνικό λόγο πάλι αλλά αυτή τη φορά ως επιστήμη και τεχνολογία, ως φάρμακα, ανακαλύψεις, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, τεχνολογικά επιτεύγματα, ψηφιακή εποχή. Πλέον ο λόγος ένωσε τους ανθρώπους ως μηχανή που μπαίνει στο κάθε σώμα και μυαλό και κινεί έναν ολόκληρο κόσμο και ανθρώπους.

Ο μηχανιστικός Ελληνιστικός κόσμος, αυτός που  χρησιμοποίησε το λόγο όχι για να φύγει στο όλον αλλά για να απολαύσει το εδώ, οδήγησε στην παντοκρατορία του Ιησού: ο μηχανιστικός ψηφιακός κόσμος θα οδηγήσει σε έναν άλλον Ιησού: το ίδιο φαντασιακό και παντοδύναμο: στον ψηφιακό θεό ο οποίος δεν θα κατοικεί στον ουρανό αλλά μέσα μας: με αυτόν τον τρόπο θα ενωθεί η παντολογικότητα της γαλλικής επανάσταασης. Ο ψηφιακός θεός θα ιδρύσει την ψηφιακή οικουμενική θρησκεία διότι όλοι οι άνθρωποι θα υπακούουν στις ψηφιακές επιταγές οι οποίες τόσο εκλεκτικά διασπείρονται μέσα του. Όλα κατευθύνονται για τη λατρεία του ψηφιακού αυτού θεού: στο σούπερ μάρκετ υπάρχει το καλάθι της νοικοκυράς όπως το ιερό των ιερών στους ναούς: όλοι σιγά-σιγά μαθαίνουν τι επιτρέπεται και μέχρι που επιτρέπεται να υπάγουν. Ο ψηφιακός θεός θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του θεού αλλά θα είναι τελείως ανεπαίσθητος διότι θα είμαστε εμείς χωρίς να το γνωρίζουμε: διότι κανείς θεός δεν ξέρει ότι είναι θεός η αδυναμία του άλλου καθιστά κάποιον θεό: ο αδάμ και η εύα δεν ένοιωθαν τη δύναμη του θεού μέχρι που τρώγοντας το μήλο (ανάγκη φυγής στην ατομική οντολογική πορεία) ένοιωσαν αδύναμοι έναντι του θεού. Θα νοιώσουμε ότι είμαστε ψηφιακοί θεοί όταν θα πρέπει να εγκαταλείπουμε σιγά-σιγά τον πραγματικό οντολογικό εαυτό μας και κάτι μέσα μας θα μας πονεί όταν από τα σύννεφα οι φωνές θα μένουν αναπάντητες.

Ο κύκλος κλείνει: ο λόγος φθάνει στις εσχατιές της απάτης του και θα εξαφανισθεί μαζί με τα λόγια του τα οποία πλέον δεν έχουν και πολλά να περιγράψουν: η α-λογία ως οντολογική δυναμική συνεχείας θα υπερβεί κάθε ροή λόγου χάριν κάθε επομένου: η νύκτα πλέον όλο και πιο πολύ δεν θα γίνεται σκοτάδι αλλά οδός φυγής.