Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.

 

Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.

Εισάγουμε λοιπόν τον Όρο της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας: ο ένας όρος επικοινωνεί σε ελεύθερο Οντολογικό περιβάλλον ολοκληρωτικά με τον επόμενο: εάν σκεφθούμε τον τρόπο κατά τον οποίο οι προσωκρατικές αρχές ωδήγησαν στην εφεύρεση θεού και ανθρώπου και από εκεί στην πλήρη ελεγξιμότητα των όντων, καταλαβαίνουμε ότι μέσα σε ένα ευρύτερο συμπαντικό περιβάλλον καταργώντας την έννοια κάθε Αρχής διαλύουμε και τα εφευρήματα περί θεών και ανθρώπων: η αναρχία έχει να κάνει με το ότι μέσα στο Είναι όλα είναι συνέχεια δυνάμεων και ανακατανομών, και καμμία μα καμμία δύναμις δεν μπορεί να θεωρηθεί τώρα Αρχή και μετέπειτα ως Τέλος. Αποτελεί πρόσκαιρη εφεύρεση η έννοια της Αρχής, διότι μαζί με την αρχή διαλύεται κάθε προηγούμενο που φέρει την αρχή και κάθε επόμενο το οποίο πλέον δεν καθορίζεται από το Όν ως τέτοιο αλλά από τους ανθρώπους κατά τρόπου που διαλύει την οντολογική πορεία των δυνάμεων και εισαγάγει την ανθρώπινη λογική παντού.

Η δήθεν πρώτη Αρχή καταργείται και δεν υφίσταται, ή τουλάχιστον αποκαθίσταται στην αδήριτη οντολογική συνέχεια: άρα όλες οι δυνάμεις είναι ως οντολογικές απρόσωπες ως τέτοιες δυνάμεις συνεχείας και δημιουργικότητας, αυτοδημιουργικότητας: άρα δεν χρειάζεται κανένας θεός να καθοδηγήσει όλα όσα οντολογικά αυτοκαθοδηγούνται: άρα ο άνθρωπος δεν αποτελεί δημιούργημα κανενός παρά ανακατανομή οντολογικών δυνάμεων: ώστε θεός και άνθρωπος επιστρέφουν στην οντολογική τους θέση η οποία είναι ότι αποτελούν πρόσκαιρη σύνθεση χαοτικών δυνάμεων , τέτοιες συνθέσεις αποτελούν συνεχώς τρόπο του όντος: όλα Είναι ως πορεία ως Κίνησις ως συνέχεια.

Καθώς ο Άνθρωπος ατενίζει το Όλον δεν νοιώθει καθόλου ύλη ούτε πνεύμα παρά ό,τι είναι: καλούμαστε να καταργήσουμε κάθε φιλοσοφικό ή θεολογικό προσδιορισμό βυθίζοντας τον Άνθρωπο στην ατομική οντολογική του πορεία: ένα αστέρι δεν γνωρίζει ότι είναι αστέρι αλλά γνωρίζει την ατομική του πορεία, και ο ελέφαντας λίγο πρίν πεθάνει πηγαίνει σε ένα γνωστό σε αυτόν μέρος και πεθαίνει χωρίς φόβο και τύψεις: καταργώντας κάθε έννοια Αρχής και Ύπαρξης απελευθερώνουμε τις πραγματικές οντολογικές δυνάμεις που κινούν όλα τα όντα αυτής της διάστασης και απελευθερώνουμε τις γνήσιες οντολογικές τους πορείες στο άπειρο στο χάος στο ήδη υπάρχον.

Ήδη η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην εκμηδένιση του φιλοσοφικού και θεολογικού μοντέλου του υπεταγμένου σε αρχές και φύση και ιδέες και αξίες ανθρώπου: Η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην πλήρη αποκοπή του ανθρώπου από το Όν και στην τελική επικράτηση της Αρχής του θεού και του ανθρώπου ως ιδέες και αξίες διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει απελευθερωμένος στο όν αλλά πάντα πρέπει να ζεί στηριζόμενος σε ιδέες και αξίες: όπως της καθοδηγουμένης γνώσης της ηλεκτρονικής εποχής. Καταργώντας λοιπόν κάθε έννοια αρχής θεού και ανθρώπου απελευθερώνουμε τις δυνάμεις ως τέτοιες πέρα από ονόματα και ταξιθετήσεις και τις αφήνουμε στις ελεύθερες ατομικές συμπαντικές απελεύθερες πορείες προς τη δική του Ιθάκη.

Η φιλοσοφία ειδικά από τον Πλάτωνα και έπειτα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κλείσει τον άνθρωπο σε ανυπόστατες ιδέες και αξίες οι οποίες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υποβάθμισαν τον άνθρωπο σε παθητικό δέκτη μιάς κεντρικής πηγής που αναβλύζει ιδέες και αξίες ξεχνώντας ότι μέσα στο Όν καμμία δύναμις δεν μερίζεται σε ιδέα και αξία, όλα αυτά αποτελούν αυθαιρεσίες ανθρώπων που θέλουν να εξουσιάσουν, ξεχνώντας ότι μέσα στο Είναι όλοι είναι απελεύθεροι στις ατομικές τους πορείες και δεν χρειάζεται μία κεντρική πορεία να επιβάλλεται στους πολλούς.

Ειδικά η νεωτέρα ευρωπαϊκή φιλοσοφία, ειδικά η κλασσική γερμανική φιλοσοφία, αποτελεί αντιγραφή επί το φιλοσοφικώτερον της βίβλου, στηρίζεται σε ανυπόστατες οντολογικά αρχές, όπως του απολύτου του υποκειμενικού και του αντικειμενικού, οι οποίες καταπίπτουν εάν το υποκείμενον αφεθεί στο οντολογικό του βύθισμα. Ο φόβος του Στράους η φιλοσοφία να μην εκπέσει στο μηδενισμό επιστρέφοντας σε αγνές φυσικές αξίες οι οποίες θα μετεξελιχθούν σε αγνές πολιτικές αξίες μας βρίσκει αντιθέτους συμπονετικά, διότι το Όν από μόνο του θα διαλύσει όλες τις αρχές τη φύση και τις ιδέες και αξίες διότι επιτέλους θα πρέπει να αντικρύσουμε την ατέρμονα οντολογική πορεία μέρος της οποίας είμαστε: ο κόσμος μας αποτελεί συνέχεια ενός άλλου κατεστραμμένου κόσμου και πρόλογο ενός επομένου κόσμου όταν ο δικός μας καταστραφεί: ο κόσμος μας κρατείται στις ψευτοστηρίξεις της αρχής του θεού του ανθρώπου και των πέριξ αυτών ιδεών και αξιών: διαλύοντας όλα αυτά επιτέλους απελευθερώνονται οι δυνάμεις που έχουν ονομασθεί θεός και άνθρωπος (δεν το ξέρουν ότι είναι θεός και άνθρωπος σταδιακά το έμαθαν) και όλα τα όντα ως δυνάμεις συνεχίζουν τις συμπαντικές πορείες τους: δεν επιβεβαιώνουμε κανένα μηδέν απλά αφήνουμε ελευθέρα την Οντολογική πορεία ως Τέτοια να συνεχίσει να εξελιχθεί και να εξελίξει.