Η γένεση της Φιλοσοφίας.

 Η γένεση της Φιλοσοφίας:

Ο 6ος.αι. μετά από τις πρώτες Ολυμπιάδες αποτελεί την μεγαλυτέρα τομή για την πορεία του παγκοσμίου ιστορικού γίγνεσθαι. Διότι στις αρχές αυτού του αιώνα εμφανίζονται στην ιστορική σκηνή οι πρώτοι μεγάλοι διανοητές που θελελίωσαν τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Ο χώρος τώρα όπου γίνεται το βαρυσήμαντο τούτο πνευματικό γεγονός είναι η μητρόπολις του μικρασιατικού Ελληνισμού , η Μίλητος της Ιωνίας. Η Μίλητος με τον γλαυκό ουρανό της, το γλυκό κλίμα της, την οικονομική της ευρωστία και τις πολλές και μακρινές αποικίες της έμελλε να είναι ευλογημένη περιοχή όπου εκεί οι Έλληνες πρώτοι εφιλοσόφησαν εξήλθον δηλαδή του χάους του Μύθου και εισήλθαν στην τάξη του Λόγου.

Η γέννηση του φιλοσοφικού στοχασμού δεν υπήρξε ούτε αιφνίδια ούτε ακαριαία. Κυοφορήθηκε χρόνια πρίν και συνετελέσθη μόλις ωρίμασαν οι συνθήκες πνευματικές κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές. Η καλλιέργεια της φιλοσοφίας είναι  η στροφή από το πρακτικό πνεύμα στο θεωρητικό, η σύνταξη σε "κόσμο των ποικίλων εμπειρικών γνώσεων, η προσπάθεια να εξηγηθεί έλλογα το σύμπαν". Με τη φιλοσοφία υπερβαίνεται η μυθική σκέψη. 

Ο μύθος υπήρξε το κύριο όργανο με το οποίο οι προηγούμενοι λαοί και πολιτισμοί αγωνίσθηκαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενα αυτού του κόσμου να δώσουν τελικές λύσεις σε μεγάλα ερωτήματα όπως: η γέννηση και ο θάνατος, όμως οι απαντήσεις στα προβλήματα αυτά ήταν συμβολικές, μεταφορικές και μυθολογικές. Ωστόσο μέσα στις μυθικές εξηγήσεις ευρίσκονται τα σπέρματα της ορθολογικής σκέψης, η άλωσις του μύθου από το λόγο συνέβη εκ των ένδον. Δεν υπάρχει μύθος απηλλαγμένος ολοκληρωτικά από το λόγο και δεν υπάρχει λόγος απελεύθερος του μύθου. Έτσι μυθικό στοιχείο αποκαλύπτει κανείς όχι μόνον στην πρώϊμη φιλοσοφική σκέψη αλλά και στο αποκορύφωμα του φιλοσοφικού στοχασμού , λ.χ στον ΄Εγελο. Ο πατέρας της φιλοσοφίας, ο προσωκρατικός Θαλής ο Μιλήσιος, θεωρούσε ότι ο κόσμος είναι πλήρης δαιμόνων. Ο Έγελος τόσους αιώνες μετέπειτα βλέποντας το παγκόσμιο πνεύμα ενσαρκωμένο στο Ναπολέοντα να καλπάζει μέσα στους δρόμους της γενέτειράς του Ιένας.

Ο λόγος τώρα επιβάλλεται σιγά-σιγά και με την κριτική του ρώμη κλονίζει την παντοδυναμία και την λαμπρότητα του μύθου. Η αχλύς και το πλέγμα του μύθου μέσα στο οποίον είχαν ζήσει και δημιουργήσει οι Ανατολικοί λαοί διαλύεται βαθμιαία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να ιχνεύσει κανείς σπέρματα φιλοσοφικού στοχασμού και στους Αιγυπτίους και στους Βαβυλωνίους. Πρόκειται εδώ για σκόρπιες εμπειρίες και ασύντακτες πρακτικές γνώσεις τέχνες ή σοφίες. Δεν πρόκειται όμως για ορθολογικά ωργανωμένη συστηματική και μεθοδική γνώση για φιλοσοφική και επιστημονική γνώση. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους Έλληνες επικούς τον Όμηρο και τον Ησίοδο τους Ορφικούς αλλά και το Φερεκύδη από τη Σύρο. Δεν ασκούν φιλοσοφία, προοιονίζονται την φιλοσοφία, στρώνουν το δρόμο της, προετοιμάζουν την ανατολή του φιλοσοφικού στοχασμού με τις κοσμογονικές και τις μυθικές τους θεογονίες.Ούτε οι αποκαλούμενοι επτά σοφοί καλλιεργούν τη φιλοσοφία. Η οποία εξάλλου δεν είναι σοφία τέχνη και τεχνική δεν είναι επίσης η φιλοσοφία κατοχή της σοφίας αλλά έλλογη συστηματική θεωρητική και μεθοδική γνώση.