Περί του Αχιλλέως και Οδυσσέως.

 

Περί του Αχιλλέως, περί του Οδυσσέως.

Οι δύο βασικοί χαρακτήρες στην Ιλιάδα είναι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας. Ο Όμηρος μορφοποιεί στα πρόσωπά τους τις δύο βασικές δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο: το πνεύμα των ιδεών, την ψυχή των συναισθημάτων: Η ιδέα είναι η όραση των δυνάμεων που κινούν το σύμπαν και ο άνθρωπος τις σκέπτεται τις παρατηρεί: όταν αυτές εισέλθουν  μέσα του , συν-αισθαντικά, γίνονται συναίσθημα και παρασύρουν τον άνθρωπο, οι ιδέες καταλήγουν σε διασκεπτικές πράξεις διαρκείας, ενώ τα συναισθήματα καταλήγουν σε παρορμητικές πράξεις στιγμής.

Ο Αχιλλέας λοιπόν είναι ο συναισθηματικός τύπος, είναι αυτός που οργίζεται και η οργή του τον καθοδηγεί σε άμεσες παρορμητικές πράξεις: ο Όμηρος όμως δομεί πολύ ωραία το χαρακτήρα του και τον δικαιολογεί βέβαια: ο Αχιλλέας είναι συναισθηματικός διότι είναι ωκύμορος, δηλαδή ολιγοήμερος σε αυτή τη ζωή, η Θέτις του λέγει ότι θα πεθάνει άμεσα: άρα ο Αχιλλέας αντιπροσωπεύει το συναισθηματικό τύπο ο οποίος δεν σκέπτεται όσο εσωτερικοποιεί συναισθηματικά τις  κοσμικές δυνάμεις, ανήκει στο όλον, δεν φοβείται και εν στιγμή προχωρεί πέρα από διάρκειες και σκέψεις. Ο Αχιλλέας είναι ο συναισθηματικός τύπος ο οποίος με φόντο το όλον ζεί σε σχέση με τις δυνάμεις ως αίσθηση και όχι ως σκέψη, προχωρεί ως στιγμή, βλέπει τη ζωή ως σύνολο στιγμών και όχι ως διάρκεια, αντιμετωπίζει την ενσώματη ζωή σε σχέση με την ακατάσχετη ροή του όλου και δεν φοβείται με γνώμονα την εσωτάτη δύναμιν να ταξιδεύσει στην ολιστική συνέχεια: είναι η προτύπωσις του Λεωνίδα και όλων των μετέπειτα Ηρώων.

Ο Οδυσσέας είναι ο τύπος της λογικής: είναι ο τύπος που βλέπει (είδε) τις συμπαντικές δυνάμεις, τις σταθμίζει μέσα από τις πράξεις του και επιλέγει ποιες θα συνεχίσει να πράττει και ποιες όχι: είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνδέει τη μορφή όχι με την εσωτάτη οντολογική δύναμιν που την κινεί αλλά με την γήϊνη επιφανειακή δύναμι που χρειάζεται ο άνθρωπος να επιβιώσει: ο Οδυσσέας θα ζήσει πολλά χρόνια άρα ο άνθρωπος της σκέψης θέλει το χρόνο ώστε να υιοθετήσει ως μορφή τις ιδέες που θα τον βοηθήσουν στη ζωή του, ο διασκεπτικός άνθρωπος χρειάζεται τη διάρκεια και όχι τη στιγμή. Ο Οδυσσέας είναι αυτός ο οποίος συνδέει τη μορφή με πράξεις που στηρίζονται σε καλά ζυγισμένες ιδέες, η Αθηνά η οποία είναι δίπλα στον Οδυσσέα συνεχώς, αντιπροσωπεύει ότι ο νοήμων και όχι συναισθηματικός Οδυσσέας κινείται παραγωγικά: σταθμίζει τις ιδέες, ελέγχει τα συναισθήματά του, θεοποιεί την επιβίωση της μορφής, τον ενδιαφέρει η παραμονή του στη γή και όχι η γρήγορη αναχώρηση στον Όλυμπο, είναι ο θεμελιωτής της έλλογης εμμενούς ζωής. Είναι αυτός ο οποίος σκέπτεται υιοθετεί θέλει τη διάρκεια μέσα από το ζεύγος σκέψης και πράξης ώστε με βάση τη μορφή και την ηθική της να παραμείνει και να αναπτύξει την γήϊνη εικόνα του, ενώ η συναισθηματικότητα διαλύει τη μορφή χάριν της οντολογικής εσωτάτης δυνάμεως η οποία αναχωρεί άμεσα τον άνθρωπο.

Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης μέσα από τις ιστορίες τους μας παραδίδουν και τα δύο διαχρονικά παραδείγματα: ο Θεμιστοκλής και ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος και ο ιερέας των μυστών ο οποίος πεθαίνει άμεσα για να σωθεί η Αθηναϊκή ειρήνη: ο Σωκράτης συνδύασε και τα δύο μοντέλα διότι έζησε ως Οδυσσέας απέθανεν όμως ως ο Αχιλλέας. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες επίσης ετήρησαν και τα δύο αυτά μοντέλα ανθρώπου: ο Ιησούς έζησε ως ο Οδυσσέας αλλά ωκύμορος και αυτός έφυγε ως ο Αχιλλέας. Διαχρονικά ο Οδυσσέας εξελίχθηκε σε άνθρωπο της ειρήνης και ο Αχιλλέας των πολέμων: δύο πρότυπα διαχρονικά τα οποία συνθλίβει μόνον η ηλεκτρονική μας εποχή η οποία επειδή ελέγχει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο συνθλίβει τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα μιάς και η κεντρική ψηφιακή δύναμις είναι κονή για όλους σε σχέση με τον κοινό ηλεκτρονικό κόσμο: απλά να σημειώσουμε ότι στην οντολογική επομένη σύνθεση του Ανθρώπου ο Οδυσσέας θα χαθεί όπως και ο Αχιλλέας στην κοινή απορρόφηση από την εσωτάτη και πέρα από κάθε τι οντολογική δύναμιν.

(απόσπασμα από το  βιβλίο μου: πέρα από τη ζωή και το θάνατο)....