O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

 

O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι  ο επόμενος  δρόμος  της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας. Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι η μετέπειτα εξέλιξη του σημερινού ανθρώπου και της φύσης του. Κυρίως είναι ένα κάλεσμα στην εσωτέρα οντολογική μας φύση να αρχίσουμε να ζούμε μέσα σε έναν ευρύτερο συμπαντικό κόσμο και όχι εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο που τώρα διαβιούμε: εάν σκεφθούμε ότι σύμφωνα με το φιλόσοφο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών μορφών και υλών που τον συναποτελούν, τότε το κάλεσμα του Μπρούνο είναι συγκεκριμένο: πρέπει να υπερβούμε τις ιδέες που μας καταδυναστεύουν, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αξίες που σαν αλυσίδες μας βαραίνουν, να ενώσουμε την ύλη μας και τη μορφή μας με τις αστρικές και ευρύτερες ελεύθερες πλανητικές δυνάμεις μέρος των  οποίων είμαστε.

Ο Μπρούνο ξεπερνά το θεό με έναν πραγματικά πολύ απλό τρόπο: με τον ίδιο τρόπο που ξεπερνά και τον άνθρωπο της λήθης: διότι ο θεός υπάρχει μόνον εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι της λήθης: Ο άνθρωπος ζεί μέσα στη συμπαντική ροή, μέσα στην αμείλικτη διαδοχή των κόσμων, μέσα στην αδυσώπητη κίνηση του Όλου: άρα κανείς θεός δεν είναι σταθερός, κανείς άνθρωπος δεν γνωρίζει λιγότερα από το θεό: το σύμπαν δεν φέρεται διαφορετικά στο θεό από ό,τι στον άνθρωπο διότι το Όν διαλύει τα πάντα και τα ξανασυνθέτει, άρα ο θεός είναι  πρόσκαιρες δυνάμεις όπως και ο άνθρωπος, το μόνον το οποίο υφίσταται είναιη αδυσώπητη ροή. Οι Ηρακλείτειες θέσεις του φιλοσόφου είναι σαφείς, πύρ αείζωον και  συνεχώς μεταβαλλόμενον είναι  το μόνον που υπό αρχές ευρίσκεται , υπάρχει. Όχι τυχαία και χωρίς να το γνωρίζουν οι διώκτες του του έκαναν το μεγαλύτερο καλό: το έδωσαν στας χείρας του πυρός ώστε να χαθεί  στη συνέχεια του απείρου που τόσο πολύ επιθυμούσε.

Ο Τζιοβάνι Μπρούνο, ξεπερνώντας τον Αριστοτέλη και τον κόσμο της έλλογης κλειστότητας που αυτός υιοθέτησε, επίστευσε στο άπειρο σύμπαν: άρα δεν πίστευσε στο γεωκεντρισμό ή  ακόμα και στον ηλιοκεντρισμό διότι μέσα από τις άπειρες διαδοχές του κόσμου  και των κόσμων κανείς ήλιος και καμμία γαία και κανένας θεός ή άνθρωπος δεν θα  μπορούσαν σταθεροί να μείνουν: σε μία φυσιολογική επέκταση της μυστικής θεολογίας του ο Μπρούνο ανήγαγε το μηδέν στον  πιο δημιουργικό αριθμό: διότι όλα υπάρχουν αλλά προϋπάρχουν διότι θα μεταϋπάρξουν με νέο τρόπο, άρα κάποια στιγμή θα μηδενισθούν διότι θα πρέπει να διαλυθούν και να μεταϋπάρξουν με ένα νέο τρόπο: Αποκάλυψε λοιπόν ο μέγιστος Ιταλός φιλόσοφος το κυριώτερο χαρακτηριστικό των χριστιανών προκειμένου να εγκλβίσουν τους ανθρώπους εδώ και να τους ελέγξουν: την εμμένεια , τίποτε δήθεν δεν αλλάζει διότι ο ένας θεός έκανε τον ένα κόσμο τον ένα άνθρωπο και είναι αυτή η σταθερότητα της μορφής και της ύλης ώστε μόνο το εδώ υφίσταται:

Ώστε ο Μπρούνο αποδομεί το σημερινό κόσμο πλήρως: είναι ένας από τους πάμπολλους κόσμους ο κόσμος μας, ο θεός μας είναι ένας από τους πάμπολλους θεούς μας, ο άνθρωπος είναι ένα από τα πάμπολλα είδη  μορφών που μπορούν να υπάρξουν: ο Μπρούνο καταδεικνύει την πλέον ξεχασμένη αλήθεια: μόνον  η κίνησις υπάρχει μέσα στο αχανές όν όλα τα άλλα είναι  εμμένειες πρόσκαιρες και αυταρχικές.

Η εμμονή του Τζιοβάνι Μπρούνο στο χριστιανισμό του Αρείου ο οποίος διεκήρυξε ότι ο Χριστός δεν ήταν  θεός αλλά κτίσμα του Θεού μας υπενθυμίζει κάτι απλό μέν το οποίο το ξεχάσαμε δε: η δύση στηρίχθηκε επάνω στο χριστιανισμό του Αρείου και για αυτό το λόγο ο θεός των δυτικών  χριστιανών  είναι αφηρημένος σε σχέση  με το συγκεκριμένο θεό των ορθοδόξων χριστιανών της ανατολής. Γι αυτό εξάλλου το λόγο φθάσαμε και στο θεϊσμό των γάλλων διαφωτιστών. Όμως ο Μπρούνο ως οντοσοφιστής, ζών μέσα στο ευρύτερο οντολογικό περιβάλλον  ενός συμπαντικού Είναι έθεσε τους δυτικούς ενώπιον των όποιων ευθυνών των: ο θεός έκτισε τον  υιόν του σε αυτόν τον κόσμον, σε προηγούμενο κόσμο είχαμε άλλους τρόπους όπως και στον επόμενο κόσμο θα έχουμε κάτι άλλο: άρα ο θεός δεν χρειάζεται  λατρεία αλλά ως άνθρωποι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε κτίσματα δυνάμεων, πρέπει να θυμηθούμε τις οντολογικές μας δυνάμεις ώστε να προχωρήσουε δημιουργικά στο αχανές σύμπαν. Άρα ο θεός κτίζει ο άνθρωπος επίσης κτιζει το θέμα είναι όλα αυτά να προχωρούν ες αόριστον. Με αυτόν τον τρόπο ο θεός και ο άνθρωπος είναι απλά συμπαντικά κτίσματα που απλά προωθούν την οντολογική υπερενέργεια.  Η αντιμετώπιση  που έτυχε ο Μπρούνο σήμανε ότι  ο κυριώτερος εχθρός του ήταν η ιδρυματοποιημένη παπική εκκλησία και τα παρακλάδια της (πολιτική και επιστήμη). Διότι κανείς πλέον δεν ήθελε τη συμπαντική διαδοχή αλλά  η επίγειος παπική και πολιτική εξουσία ήθελαν να ακινητοποιήσουν εδώ τον άνθρωπο συνδέοντάς τον με όλα τα αξιώματα και τις επιταγές της θρησκείας, της πολιτικής και της επιστήμης.

Μεγάλη απογοήτευση για το Μπρούνο ήταν η αντίληψή του ότι και οι προτεστάντες (καλβινιστές) ήταν  της ίδιας σκεπτικής και αξιολογικής άποψης με τους παπικούς: σε αυτό το σημείο αξίζει να μείνουμε για λίγο: η πρωτοβουλία  του Λουθήρου να αφήσει ελεύθερο διά της πίστεως το θεό και να τον συνδέσει συμπαντικά με τον άνθρωπο θεωρήθηκε ότι ανοίγει το δρόμο στην οντική θέαση του θείου: όμως η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη όταν κατάλαβε ότι ακόμα και ο θεός των προτεσταντών ωδήγησε σε μία σκληρή επίγεια ελεγξιμότητα του ανθρώπου μέσω της επιστήμης της βιομηχανίας της τεχνολογίας: απλά ο άνθρωπος έδιωξε το θεό στο σύμπαν ώστε εμμενώς και προσκολημμένος στη γή να καταστή ένας θεός στη γή χωρίς καμμία διάθεση συμπαντικής κίνησης παρά μόνον να γίνει θεός επί γής στη θέση του θεού του ουρανού.

Σε αυτή τη φάση της εργασίας μας αυτής θυμηθήκαμε τη φράση του Μακιαβέλι ότι για όλα τα δεινά του ρωμαϊκού κράτους ευθύνεται η παπική εκκλησία: σε σχέση με το Μακιαβέλι ο Μπρούνο μας προσφέρει την καλύτερη κατανόηση ότι η εκκλησία μέσα από την επικράτηση του ρωμαϊκού δικαίου και του βυζαντινού παποκαισαρισμού ήταν η τελική εκδήλωση του εξουσιαστικού σχεδίου των ανθρώπων πού ήταν θεϊκώς επιφορτισμένοι με αυτό το σχέδιο επί της  γής: ο άνθρωπος έπρεπε να εγκλεισθεί επί της  γής ακινητοποιημένος μακριά από κάθε έννοια της συμπαντικής του συνέχειας.

Η πίστις του Μπρούνο στους πολλούς και διαδοχικούς κόσμους σχετίζεται  άμεσα με το ερμητικό μοντέλο του ξεχασμένου  οντικού ανθρώπου: ο άνθρωπος την ίδια στιγμή ανήκεί σε πολλούς κόσμους  άρα εν στιγμή έχει τις δυνάμεις  όλων των κόσμων που ήταν είναι  και θα πορευθεί. Ο ερμητισμός λοιπόν του Μπρούνο οδηγεί στον καθολικό και οντολογικό άνθρωπο ο οποίος έχει άπειρες δυνάμεις και ανήκει σε όλους τους κόσμους , η διαδοχή των κόσμων και των ανθρώπων είναι ό,τι πιο φυσιολογικό και δεν θα πρέπει να προκαλεί φόβο ούτε ως ζωή και θάνατος κόλαση ή παράδεισος να ελέγχεται από καμμία θρησκεία. Ο Μπρούνο λοιπόν καταδεικνύει τον άνθρωπο ο οποίος ως δύναμις ανήκει σε όλον και Είναι και όν δεν δεσμεύεται από τίποτε και ως το πύρ της συνεχείας συνεχίζει την ύπαρξή του σε όλους τους διαδοχικούς κόσμους.