Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.

 

Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.

Η υπαρξιακή πορεία του Οδυσσέως προς την Ιθάκην έχει δύο αναγνώσεις: μία από την πλευρά των ανθρώπων και μία από την πλευρά των όντων: αυτή πραγματικά είναι μία σημαντική  παρατήρηση διότι αλλάζει τη θέαση των όντων  και μας κάνει να βλέπουμε από δύο διαφορετικές πλευρές τα «τέρατα» που συναναστράφηκαν με τον Οδυσσέα.

Ας προσέξουμε το εξής: σταδιακά ο Οδυσσέας κορύφωσε την έννοια του Ανθρωποκεντρισμού. Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά το Όν χωρεί στην ανθρώπινη σκέψη και πράξη και το κέντρο του παρόντος σύμπαντος μετατοπίζεται προς τον Άνθρωπο ο οποίος κινείται προς ένα σκοπό: ας προσέξουμε και τούτο: ξαφνικά τα ευλογημένα Τέρατα (εν τη έρα (μέσα στο γίγνεσθαι της έρας Γής όντα) από σύνολα οντολογικής πορείας φυσικώ τω λόγω καθίστανται αποκρουστικά, άσχημα και πρέπει να νικηθούν. Γιατί όμως: διότι ο Οδυσσέας δεν έχει σκοπό να χαθεί μέσα στο Όν (αυτό συμβολίζει οι Σειρήνες, η Κίρκη, ο Άδης, κ.λ.π) αλλά να ανοίξει δρόμο μέσα στο σύμπαν ώστε να δημιουργήσει μέσα στο Όν ένα νησί σκοπού την Ιθάκη: όταν λέμε νήσον (εκ του νέω=κινούμαι) εννοούμε ότι ο Οδυσσέας δημιουργεί κάτι το μεγαλοφυές και πρωτότυπο το οποίο εκίνησε σύνολη την μετέπειτα φιλοσοφία και θεολογία: απομόνωσε την Ιθάκη από κάθε τι το συμπαντικό και απροσδιόριστο, ήλεγξε τον τόπο του, και τον έκανε ένα ξεχωριστό απομονωμένο τόπο μέσα στο σύμπαν, το οποίο βρέχεται παντού από το Όν αλλά αποτελεί ένα στέρεο ανθρωποκεντρικώς ελεγχόμενο τόπο.

Ο Οδυσσέας λοιπόν ιδρύει ένα νησί, θέλει την Ιθάκη όχι ως Πατρίδα προδημιουργηθείσα, αλλά θέλει ένα σταθερό τόπο τον οποίο μέσα στο χάος του όντος ως νησί να τον ανεξαρτητοποιήσει μέσα από την ανθρωποκεντρική ελεγξιμότητά του η οποία στηρίζεται στις περιπλανήσεις του (γνώση και μέθεξη συμπαντικών δυνάμεων) και στην απόκτηση συμπαντικού μυαλού: άρα για πρώτη φορά η γή καθίσταται νήσος δηλαδή μπορεί ως ανεξάρτητος τόπος και χώρος ανθρωποκεντρικώς (από συμπαντικούς ανθρώπους) να εξελιχθεί. Η Ομηρική Ιθάκη είναι ο πρώτος ανθρωποκεντρικώς αυτοκίνητος τόπος,ο Οδυσσέας κατάλαβε πώς ένας τόπος αυτοκινήτως μπορεί να υπάρξει, πώς ένας τόπος μπορεί να κλέψει συμπαντικές δυνάμεις να τις μηχανοποιήσει και μέσα από ένα ξεχωριστό γήϊνο τόπο ως μηχανή να κινήσει ανθρωποκεντρικώς ανεξάρτητα τη γή. Γι αυτό και σήμερα η γή κινείται διά της επιστήμης και της τεχνολογίας τόσο ανεξάρτητη πρίν απορροφηθεί από το Όν.

Ο Πλάτων ωλοκλήρωσε την  νοητική μετατροπή της Γής σε πνευματική νήσον διότι υπάρχει μία δομική διαφορά ανάμεσα στη Νήσον του Οδυσσέως και στην Νήσον του Πλάτωνος: η Νήσος του Οδυσσέως είναι ατομικόν γεγονός προσωπικής εμπειρίας και από γενεά σε γενεά είναι δυσκολομεταφερόμενον: ενώ εάν όλο αυτό το κάνει και το μετατρέψει κανείς σε νόηση ιδεών, του αφαιρεί το βάρος της πράξης και της πραγματικότητας και ως τέτοιο το μεταφέρει εύκολα από μυαλό σε μυαλό μέσα στο χρόνο.

Ο Πλάτων κατάλαβε ότι η Σκύλλα και η Χάρυβδη, ο Αίολος, οι Λωτοφάγοι έχουν διπλή ανάγνωση: από οντολογικής πλευράς είναι ωραίες συμπαντικές δυνάμεις όλα τα Οδυσσεϊκά «τέρατα»: με το λωτό ξεχνούμε τη βάσανο της γής, οι Λαιστρυγόνες ως Όν μας απορροφά και μας βυθίζει στην οντολογική συνέχεια, επίσης το Όν ως σκύλλα και χάρυβδη μας απελευθερώνει από κάθε γήϊνη περιπέτεια, και ο Κύκλωπας μας βοηθεί να βλέπουμε ψυχρά την μία οντολογική συνέχεια, και ο Άδης μας προσφέρει την ευκαιρία να προχωρήσουμε στον Ωκεανό της απελευθέρωσης στο Όν. Από την πλευρά του Οδυσσέως όμως και προκειμένου να κατασταθεί η Γή νήσος μέσα στο Όλον μιάς και ο Άνθρωπος γνωρίζει πώς να αυτοκινήσει ανθρωποκεντρικά την νήσον αυτήν, τα τέρατα αυτά καθίστανται εχθροί: η μετατροπή του Φιλίου όντος σε εχθρικό σημαίνει ότι ανθρωποκεντρικώς πρέπει να ελεγχθούν όλα: ξαφνικά οι Σειρήνες πρέπει να εξαφανισθούν όπως και κάθε πειρασμός, οι μνηστήρες δεν πρέπει να μας απελευθερώσουν από τη βάσανο της γυναικός-φύσεως και της κατάκτησής της αλλά πρέπει διά του θήλεος ψηλά στη νήσον να σταθεροποιηθούμε διότι η νήσος πρέπει να έχει φύσιν, ο Ήλιος δεν πρέπει να μας χαοποιήσει αλλά πρέπει όμορφα να χειρισθούμε τις δυνάμεις του.

Ο Πλάτων λοιπόν μεταχειρίσθηκε την γήν ως νήσον: την απομόνωσε νοητικά διότι την αυτοκίνησε συνδέοντάς την με την μηχανή ενεργείας του κόσμου των ιδεών: εάν η γεννήτρια της γής λαμβάνει ενέργεια από τον κόσμο των ιδεών τότε η γή και ο άνθρωπος αυτοκινείται: Η αυτοκίνηση  του Πλάτωνος στηρίζεται στην αντιοντολογική δυαλικότητα και δυιστικότητα του παντός: όλα τα οδυσσεϊκά τέρατα στον Πλάτωνα καθίσταται ανήθικα πάθη και όλες οι Οδυσσεϊκές νίκες καθίστανται στον Πλάτωνα ηθικές αρετές (τα ανήθικα πάθη στηρίζονται στην άγνοια και τα ηθικά κατορθώματα στα πνευματικά σχήματα). Ο Πλάτωνας διάβασε καλά την πορεία του Οδυσσέως, και από την ανθρώπινη πλευρά και την οντολογική αντίστοιχη: για αυτό μίσησε τον Οδυσσέα όπως και την οντολογική πλευρά του.Ο Πλάτωνας εξηφάνισε την οντολογική πορεία του Ανθρώπου στην προσπάθειά του να καταστήσει τη γή πνευματική νήσον: οι Σειρήνες δεν πρέπει ως υψιπετείς σκέψεις να μας απορροφήσουν διότι θα χαθούμε στο όν, ο Αίολος δεν πρέπει να μας προσφέρει τους αέρηδες διότι εάν αυτοί ξεσπάσουν οι άνθρωποι θα χαθούν στη γη, ο Πολύφημος δεν πρέπει να μας κάνει να βλέπουμε οντολογικά τα πράγματα αλλά πάντα θα πρέπει να τα βλέπουμε όλα διπλά, καλά και άσχημα: διότι η μετατροπή της γής σε πνευματική νήσο στηρίχθηκε στο ότι κάθε τι το οποίο μου θυμίζει τον ωκεανό που περιβάλλει τη νήσο  είναι κακό ενώ κάθε τι άλλο που με εμμένει στη νήσο είναι καλό. Για αυτό λοιπόν ο Σωκράτης στερεοποιεί το άτομο στη γή, το απομονώνει διαστασιακά εδώ, θεωρεί ως αμαρτία κάθε χαοτική σκέψη, και δέχεται μόνον όσα ο καθείς έχει μέσα του: ξαφνικά ο άνθρωπος γίνεται στη νήσο γή το κέντρο του όλου: για αυτό και η λήθη είναι κακή διότι βρήκαμε την Ιθάκη των Ιδεών και εκεί μόνον πρέπει να θυμόμαστε: η πορεία του Οδυσσέα νοητικοποιείται: όλες οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως βλέπονται από τη νοητική πλευρά και δαιμονοποιείται η οντολογική της πλευρά υπό το ζεύγος νόησης και ηθικής: π.χ οι Λωτοφάγοι είναι κακοί όχι γιατί ξεχνώ (από οντολογικής πλευράς με βοηθούν να απορροφηθώ στο Όν ξεχνώντας το πρόσκαιρο εδώ) αλλά γιατί δεν πρέπει να ξεχάσω την Ιδέα που με δένει ο Πλάτων στη νήσο γή. Οι Σειρήνες είναι κακοί όχι γιατί θα τις ακούσω και θα πάω κοντά τους και αυτές θα με στείλουν ως αιθέρα στο όν, αλλά διότι η νήσος γή πρέπει να έχει σκληρή πρακτική ηθική, διότι μιάς και ο άνθρωπος είναι η βάση της νήσου θα πρέπει να μην επιθυμεί του όντος αλλά της γής η οποία θέλει τον άνθρωπο να κάνει όλα αυτά που θα αναπτύξουν συλλογικά το εδώ, χωρίς πάθη οι άνθρωποι δένονται μεταξύ τους διότι μπορούν και βλέπουν τον άλλο ως σώμα και ύπαρξη τον δέχονται δεν τον πειράζουν και σταθεροποιείται η ζωή στη γή.

Γι αυτό και ο χριστιανισμός αποθέωσε τους ιχθύς. Διότι οι άνθρωποι είναι σαν τους ιχθύς στην μετατραπείσα γή ως νήσον, και εύκολα καθοδηγούνται όταν η πλατωνική ιδέα καθίσταται χριστιανικός θεός. Εν ολίγοις καταλαβαίνουμε ότι η Ιθάκη δεν είναι το τέλος αλλά ένα από τα πολλά λιμάνια του όλου.