Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

 

Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

Το Ελληνικό κράτος που προέκυψε στις 3/2/1830 μέσα από τον οθωμανικό ζυγό δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη: Το Νέον Ελληνικόν Κράτος ήταν ολοκληρωτικά βυθισμένο στην υποανάπτυξη, τη φτώχεια και τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Τη στιγμή κατά την οποία τα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη είχαν αναπτυχθεί σύμφωνα με τις βιομηχανικές προδριαγραφές οικονομικής πολιτικής και οικιστικής ανάπτυξης: Απουσίαζαν βέβαια  οι κοινότητες διότι οι βιομηχανικές πόλεις οι οποίες εστήριζαν τις οικονομίες των κρατών αναπτύχθησαν δίπλα σε ποταμούς εργοστάσια και κέντρα βιομηχανικής εξέλιξης. Στο νέο Ελληνικό κράτος η μεγάλη δυναμική ήταν οι κοινότητες με όπλο την πρωτογενή παραγωγή γύρω από την οικογένεια και τη μικροοικοβιοτεχνία  (Φάρσαλα, Αμπελάκια, κ.λ.π). Άρα το κέντρο της Ελλάδος ήταν η οικογένεια ενώ της Ευρώπης το εργοστάσιο, θα λέγαμε η οικογένεια των εργαζομένων: άρα η συνείδηση των Ελλήνων ήταν Εθνική και κοινοτική και οικογενειακή, ενώ των ευρωπαίων υπεροικογενειακή εργασιακή οικονομική σταδιακά υπερεθνική (για αυτό και συνεργάσθηκε αγαστά ο καπιταλισμός με τον κομμουνισμό υπερεθνικά συστήματα και τα δύο).

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την απόλυτη υποαναπτυξιακή στασιμότητα και ελεγξιμότητα που επεφύλαξαν οι πραγματικοί κυβερνήτες του Νέου Ελληνικού κράτους στην μεταεπαναστατική Ελλάδα ώστε να καταλάβουμε και τη φύση του σημερινού Ελληνικού κράτους: Το κράτος που ανεφύη το 1830 θα έπρεπε  σταδιακά να ακολουθήσει το δυτικό βιομηχανικό μοντέλο: ο Έλληνας του 1840 ζούσε σε σχέση με τη γή, τη στιγμή κατά την οποία στα ευρωπαϊκά εργοστάσια εφαρμόζονταν επιστημονικές μέθοδοι στην επεξεργασία των προϊόντων της βιομηχανίας, οι κύριοι με τα αυτοκίνητα πήγαιναν βόλτες τις κυρίες, το μυαλό των ανθρώπων αναπτυσσόταν με βάση την επιστήμη τη βιομηχανία και την νέα μηχανιστική και οικονομική πολιτική.

Η Ελλάδα είχε ικανώτατους επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος: Πάντα είχε και θα έχει: Έλληνες έδωσαν τα φώτα της Ελληνικής παιδείας στη δύση ώστε να εξελιχθεί η επιστήμη και να φθάσει η δύση στο θαύμα της βιομηχανικής και διαφωτιστικής επανάστασης: όταν όμως απελευθερώθηκε η Ελλάς από τον οθωμανικό ζυγό και ενώ είχαμε το παράδειγμα των σπουδαγμένων στην ευρώπη Κοραή, Ρήγα και άλλων, η Ελλάς ως κοιτίδα πολιτισμού έχουσα ικανωτάτους ανθρώπους επιστήμονες, δυστυχώς απομονώθηκε από την Ευρώπη, δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά, κληρονόμησε τη μεγάλη Ιδέα η οποία απεδείχθη όπλο στα χέρια των μεγάλων εξουσιαστικών δυνάμεων ώστε να συρρικνώσουν τον Ελληνισμό, η μία χρεωκοπία διαδεχόταν την άλλη, το κράτος κάπως με τον Τρικούπη ανέπτυξε κάποιον αγροτικό καπιταλισμό, ξένες εταιρείες έφεραν ρεύμα νερό και άλλα αγαθά: Η Ελλάς με τέτοιον ουρανό γή και θάλασσα έμεινε ολοκληρωτικά βιομηχανικώς υποανάπτυκτη, και όσες προσπάθειες ξεκίνησαν εγνώρισαν την απαξίωση και την αδυναμία επιβίωσης (ειδικά μετά τον τελευταίο ερχομό του Κ.Καραμανλή το 1974).

Η Ελλάς λοιπόν έμεινε εκτός κάθε ευρωπαϊκής σκεπτικής και λογικής, κρατικής οργάνωσης και κουλτούρας, προσπαθώντας με κέντρο τις Εθνικοοικογενειακές κοινότητες και την πρωτογενή παραγωγή να επιβιώσει, άθυρμα στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων οι οποίες τελικά της έδωσαν την τελική της μορφή γύρω στην δεκαετία του 1970 (ειδικά μετά την Κυπριακή τραγωδία).

Τότε η Ελλάς κατά τελείως ανορθόδοξο τρόπο έπρεπε να λάβει επιτέλους ευρωπαϊκό προσωπείο: ας το προσέξουμε όχι ευρωπαϊκό χαρακτήρα, αυτό είναι αδύνατον διότι η Ελλάς δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό οικονομικό και πολιτιστικό από όσα εδημιούργησαν την ευρώπη των νέων χρόνων για αυτό και είναι δορυφόρος των μεγάλων δυνάμεων προς την ανατολή , ετερόφωτη ετεροοικονομικά κατευθυνόμενη και υποανάπτυκτη βιομηχανικά (ευτυχώς που έχουμε τη  βαριά βιομηχανία του τουρισμού η οποία οδηγεί σε ανείπωτη πολιτισμική και εθνική αλλοίωση).

Το ευρωπαϊκό προσωπείο ήλθε με την είσοδο στην ΕΟΚ: όμως ο Έλληνας είχε ως κέντρο την Εθνικοοικογενειακή ανάπτυξη και στήριξη των κοινοτήτων έστω πρωτογενώς και δευτερογενώς: αυτό έπρεπε να αλλάξει, σε μία χώρα όπου τίποτε δεν έγινε ώστε να ακολουθήσει τον ορθό ευρωπαϊκό δρόμο ανάπτυξης, ώστε να σταθεί ως ισότιμος ευρωπαϊκός εταίρος με δική της βιομηχανία, οικονομική εξέλιξη και παραγωγή πλούτου, και άλλαξε: σταδιακά ειδικά μετά τον ερχομό του πασόκ και την υιοθέτηση της τακτικής του από όλες τις δυνάμεις της πολιτικής, ο Ελληνικός λαός έμαθε ότι δεν χρειάζεται ανάπτυξη και παραγωγή, δεν χρειάζεται ιδιωτική εξέλιξη και παραγωγή, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό ώστε η Ελλάς να γίνει ένα βιομηχανικό εργοτάξιο, ο Ελληνικός λαός κατά τρόπο ιστορικώς απίστευτο, εξισώθηκε με τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη στο ότι για πρώτη φορά στα χρονικά άφησε τη νοοτροπία των οικογενειακών κοινοτήτων και αγκιστρώθηκε στο κράτος: θεώρησε ότι τα χωράφια του πατέρα του δεν του χρειάζονται αρκεί να διορισθεί σε μία επιχείρηση: το απίστευτο άλογο και ανώμαλο αυτό βήμα το οποίο ξεπέρασε όλους τους αιώνες κατά τους οποίους η ευρώπη αναπτυσσόταν βιομηχανικώς , εξίσωσε την Ελλάδα με τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη: όλοι πλέον οι Έλληνες ως ευρωπαίοι έμαθαν να ζούν σε σχέση  όχι με την οικογένεια και τους κόπους της αλλά σε σχέση με το κράτος: ενώ ο ευρωπαίος το έμαθε σε σχέση με τη βιομηχανική ανάπτυξη ο Έλληνας το έμαθε μέσα από απίστευτα ποσά που σπαταλήθηκαν ώστε να τον αποκόψουν από τις κοινότητες και να τον δέσουν με το κράτος το οποίο έπρεπε να προσφέρει την Ελλάδα στην ευρώπη.

Ο καλλικρατικός και ο καποδιστριακός δήμος ωλοκλήρωσε αυτή την πορεία: όταν  μάλιστα οι Έλληνες εντελώς αστικοποιήθηκαν (κριτήριο ευρωπαϊκής ισότητας , όλοι οι ευρωπαίοι θα πρέπει να ζούν σε σχέση με τις πόλεις και όχι τις κοινότητες της οικογένειας και του Έθνους) ήλθε το κοινό νόμισμα, άρα η απουσία  Εθνικής αυτόνομης παραγωγής (η οποία ποτέ δεν υπήρξε με βιομηχανικούς όρους) ήλθαν τα μνημόνια και σήμερα η Ελλάς εξισώθηκε με την ευρώπη όχι επειδή είναι μία ικανή βιομηχανική χώρα με την απαραίτητη λοιπή εξέλιξη αλλά επειδή πλέον σήμερα οι χώρες δεν ενώνονται με βάση τα εργοστάσια και την παραγωγή (όπως το 1830): σήμερα οι ευρωπαϊκές χώρες ενώθηκαν με βάση το life style, το ηλεκτρονικό χρήμα που χρησιμοποιεί τις χώρες ως απλούς παίκτες, την ψηφιακή εποχή, και την παγκόσμια ηλεκτρονική ελεγξιμότητα η οποία ελέγχει και εξισώνει πλήρως τις χώρες.

Τα επόμενα βήματα είναι γνωστά: η Ελλάς είναι πλήρως ελεγχομένη και είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι θα ακολουθήσει το δρόμο συγκεκριμών νόων: μέσα στην άχρωμη άοσμη και μαζοποιητική ηλεκτρονική εποχή των  ψηφιακών εικόνων η πιο ελκυστική των οποίων είναι αυτή του πάλαι ποτέ νοήμονος ανθρώπου.