Περί της φράσεως του Ηρακλείτου: εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ αν εξευρήσει (εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον δεν θα το εύρεις.

 

Περί της  φράσεως του Ηρακλείτου: εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ αν εξευρήσει (εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον δεν θα το εύρεις.

Πρόκειται περί κορυφαίας οντολογικής έκφρασης του σκοτεινού φιλοσόφου: επειδή το μόνον μέσα στο χάος και στη συμπαντική κίνησή του είναι η βούληση της οντολογικής πορείας και εξέλιξης και συνεχούς αναδιανομής των κοσμικών δυνάμεων υπό το συμβολισμό του αειζώου και αενάου πυρός ο άνθρωπος ποτέ δεν θα πρέπει να εγκλωβίζεται στο παρόν: ποτέ στους περιορισμούς της ανθρωπίνης μορφής η οποία είναι ένα από τους πολλούς τρόπους ύπαρξης του ανθρώπου: ο άνθρωπος θα πρέπει να επεκτείνεται και να αναπετάννυται ώς εσωτάτη δύναμις στο σύμπαν ώστε να επικοινωνεί με παρεληλυθότα παρόντα και εσόμενα όντα και εξελίξεις: Ανοίγοντας τον άπειρο εαυτόν του ο άνθρωπος κατανοεί ότι ενυπάρχει ως οντολογική δύναμις σε ένα ευρύτερο κόσμο όπου πολλά μπορεί να γνωρίσει να καταγνωρίσει και να προγνωρίσει: Σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να εμμένει ο άνθρωπος στο σήμερα αλλά ακολουθώντας το πύρ (συμπαντική κίνησις) μέρος της οποίας είναι θα πρέπει να ανακαλύπτει όλα τα χρυσά δώρα και μήλα που φέρει το Όν. Με αυτή τη φράση ο Ηράκλειτος καταργεί τον κλειστό εαυτό και ανακαλύπτει τον οντολογικό Άνθρωπο ο οποίος μέσα στο Όλον ανακαλύπτει συνεχώς και πάντα πέρα από τους περιορισμούς του μορφικού εαυτού, ο πύρινος εαυτός της οντολογικής συνέχειας είναι ο αποδεκτός Ηρακλείτειος εαυτός.