Περί της Οντολογίας της Μηχανής ( σε σχέση με την ανθρώπινη μηχανοποίηση).

 

Περί της Οντολογίας της Μηχανής ( σε σχέση με την ανθρώπινη μηχανοποίηση).

Πλέον μπορούμε να κατανοήσουμε την ετυμολογία της λέξεως «μηχανή, μηχανεύομαι, μηχανορραφία κ.λ.π». Η λέξις λοιπόν μηχανή παράγεται από το ρ.μητιάομαι-ώμαι το οποίο σημαίνει σκέπτομαι. Σαφέστατα λοιπόν η απαρχή της μηχανοποίησης του ανθρώπου είναι η σκέψις. Ας σημειώσουμε ότι η σκέψις παράγεται από το ρ.σκοπέομαι-σκοπούμαι το οποίο σημαίνει εξετάζω. Σημαίνει λοιπόν η λέξις σκέψις της εξωτερικοποίηση και αντικειμενικοποίηση του ανθρώπου σε σχέση με το Είναι του Όντος: διότι για να εξετάσει ο άνθρωπος τις ιδέες και το γύρω του κόσμο, βγαίνει έξω από αυτά τα μεγέθη, και προσπαθεί να τα ερευνήσει και να εξαγάγει ασφαλείς κρίσεις περί αυτών. Αυτό όμως τον μηχανοποιεί διότι ο άνθρωπος πλέον δεν ανήκει στην εσωτερική χαώδη πορεία του Είναι ως αφηρημένη οντολογικότητα αλλά ο άνθρωπος ως Υπο-κείμενο υπό των συνθηκών εξωτερικά κείται προσπαθώντας να ατενίσει τα πάντα όχι ευρισκόμενος ως δύναμις ομοία στην εσωτερική ροή τους αλλά ως παρατηρούν εξωτερικά Υποκείμενο.

Άρα ο Άνθρωπος καθίσταται μηχανή όταν εξέρχεται της συμπαντικής ροής στην οποία ως μυστική τέτοια δύναμις ανήκει και αποκτώντας μορφή και ύλη προσπαθεί εξερχόμενος της αενάου οντολογικής μορφής να ίδει τα πάντα ως αντικείμενο και να τα ερευνήσει και να τα κατακτήσει, να τα επηρεάσει, να τα ταξιθετήσει να τα ελέγξει. Θεωρείται λοιπόν ως πρόοδος η μηχανοποίησις του παντός: ο άνθρωπος να εξέλθη της οντολογικής του πορείας όπου είναι οντολογική αφηρημένη δύναμις και ως σκέψις- παρατήρησις να εξετάζει τα πάντα όχι ως συμμετέχουσα δύναμις εσωτερικότητας  αλλά ως εξωτερική παρατηρούσα δύναμις: ο Αρχιμήδης θεωρείται ως ο πλέον μηχανοποιημένος άνθρωπος διότι παρατήρησε πλείστα όσα φαινόμενα. Η επιστήμη θεωρείται ως η ναυαρχίδα της ανθρώπινης μηχανοποίησης διότι συνθέτει τα μηχανοποιημένα πράγματα της παρακολούθησης και διά των φυσικών και άλλων νόμων οργανώνει τον άνθρωπο σε σχέση με τον κόσμο: όμως η επιστήμη στηρίζεται στον άνθρωπο μηχανή και στον μηχανοποιημένο κόσμο: διότι πολύ απλά ο άνθρωπος βλέποντας το σύμπαν ως αντικείμενο παρατήρησης ταξιθετεί τις παρατηρήσεις του, περιορίζεται στον μικρόκοσμο που μπορεί να παρατηρεί και κατασκευάζοντας τα πάντα γύρω του ως μηχανή σκέψης παρακολούθησης και παρατήρησης μηχανοποιεί διασκεπτικά τον εαυτό του τους άλλους και τον κόσμο: πλέον ο άνθρωπος – μηχανή είναι αυτός ο οποίος έχει συγκεκριμένη μορφή και μυαλό, σώμα και ηθική. Ο μηχανοποιημένος κόσμος είναι αυτός ο οποίος δεν έχει καμμία σχέση με την οντολογική του ως τέτοια πορεία αλλά είναι ο μηχανοποιημένος κόσμος το σύνολο των ανθρωπίνων παρατηρήσεων και συνεξετάσεων ώστε ο κόσμος να καταστή πλήρως ελεγχόμενος ως μηχανή ανθρωπίνων παρατηρήσεων και σχέσεων .

Ο άνθρωπος λοιπόν μηχανή είναι αυτός ο οποίος προσπαθεί ως έξω της οντολογικής ροής να κατασκευάσει με το μυαλό του και με βάση τις παρατηρήσεις του έναν δικό του κόσμο και ένα δικό του ανθρώπινο μοντέλο και πόλη- κράτος, αυτός ο κόσμος και ο εαυτός και η πόλις – κράτος είναι μηχανές διότι είναι προϊόν ανθρωπίνων σκέψεων. Από ό,τι μάλιστα παρατηρούμε αυτός ο κόσμος και αυτός ο άνθρωπος επειδή δεν έχουν καμμία σχέση με την οντολογική ροή αλλά είναι προϊόντα μητίωσης  (σκέψης) είναι μηχανές. Επίσης παρατηρούμε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: σταδιακά άρχισαν να επικρατούν οι σχέσεις των «αρχιμηχανικών» αυτών οι οποίοι είτε ως φιλόσοφοι είτε ως θεολόγοι άρχισαν να επιβάλλουν τις δικές τους σκέψεις.

Αυτό βέβαια οδήγησε σε κάτι πολύ – πολύ σημαντικό: Ο άνθρωπος άρχισε να μαθαίνει για το σώμα του και τον κόσμο και το θεό όχι μέσα από τη δική του οντολογική μέθεξη στις δυνάμεις του Είναι αλλά μέσα από τις επικρατούσες ιδέες άλλων: τώρα ο άνθρωπος έγινε εσωτερικά μηχανή και όχι απλά εξωτερικά. Άρχισε να βλέπει τον εαυτό του, σωματικά και πνευματικά ως μία μηχανή, ως μία ανυπόφορη εξωτερικότητα την οποία δεν ήξερε και δεν ξέρει πώς να την ελέγξει και να την καθοδηγήσει: ο άνθρωπος μηχανή ως απόλυτος εξωτερικότητα  μακριά από την οντολογική του βύθιση παρατηρεί το σώμα του όπως μία μηχανή του καφέ την οποία χρησιμοποιεί αλλά δεν έχει ιδέα πώς δουλεύει και θα την πάει στον ειδικό εάν χαλάσει, όπως ο άνθρωπος θα πάει στο γιατρό εάν αρρωστήσει.

Σταδιακά λοιπόν ο άνθρωπος έγινε εσωτερικά μηχανή διότι άρχισε να υπάρχει και να ζεί με ένα σώμα και πνεύμα που εργάζονταν  σύμφωνα με τις γνώσεις άλλων. Αναπόφευκτα αυτό ωδήγησε σε κάτι τραγικό: ο άνθρωπος βλέποντας τον εαυτό του ως απλή μηχανική εξωτερικότητα την οποία δεν ξέρει και δεν μπορεί να ελέγξει άρχισε να ζεί με βάση την ηθική των φιλοσόφων και των θεολόγων: η ηθική είναι το καύσιμο κίνησης του ανθρώπου μηχανής. Κάθε τι το οποίο αναλύουν οι φιλόσοφοι ή οι θεολόγοι απλά καταναλώνεται από τον άνθρωπο μηχανή διότι ο ίδιος έχει πλήρως χάσει την οντολογική του συνέχεια και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εμπιστεύεται τους μηχανικούς είτε λέγονται θεολόγοι είτε φιλόσοφοι είτε επιστήμονες κ.λ.π. Δεν είναι τυχαίο ότι όπως σταθερό καύσιμο για τα καλοριφέρ είναι το πετρέλαιο, αναλλοίωτο εδώ και αιώνες, αναλλοίωτες είναι οι πλατωνικές ιδέες, η αριστοτελική ενδελέχεια, η στωϊκή αταραξία, οι πυθαγόρειοι αριθμοί, η χριστιανική εσχατολογία, οι πολιτικές κορώνες οι επιστημονικοί νόμοι κ.λ.π. Κανείς δεν έχει ιδέα από όλα αυτά, κανείς δεν γνωρίζει κάν εάν του ταιριάζουν όλα αυτά, κανείς δεν γνωρίζει πώς λειτουργούν στον εαυτό του όλα αυτά, κανείς δεν γνωρίζει εάν ο ίδιος ανήκει σε άλλες οντολογικές ατραπούς, όμως αυτά όλα ως σταθερά καύσιμα καταναλώνονται από τους ανθρώπους διότι αυτοί βλέπουν τον εαυτό τους όπως και τις μηχανές αυτοκινήτου: οδηγούν αλλά δεν  ξέρουν πώς δουλεύουν, όλα τα πλατωνικά και άλλα καύσιμα που προσφέρονται από άλλους λίγους και άλλους πολλούς κινούν απλά το μηχανάνθρωπο ως σκέψεις άλλων για όλους άρα είμαστε εντάξει: εξάλλου ο άνθρωπος μηχανή απλά κινείται διαστασιακά δεν μπορεί να απελευθερωθεί οντολογικά διότι ζεί με καύσιμα άλλων.

Αυτό οδήγησε στην ηγεμονική σχέση του ανθρώπου με το πάν: επειδή ο άνθρωπος βλέπει ως μηχανή που δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό , επειδή έχει μάθει να υπάρχει ως μηχανική εξωτερικότητα (είναι ο τρόπος αυτή η σταθερή εξωτερικότητα να ξεγελασθεί ο κρόνος – χρόνος) επειδή δεν μπορεί να ελέγξει τίποτε από τον εαυτό του αλλά ζεί με ένα σώμα το οποίο άλλοι γνωρίζουν για αυτόν (ο ίδιος φοβείται να εισέλθει και πάλι στο οντολογικό ποτάμι το οποίο σημαίνει γνώση αλλά ανυπαρξία συγχρόνως) σταδιακά διά της τεχνολογίας ταύτισε τον περιβάλλοντα κόσμο με τον εαυτό του που δεν γνωρίζει: όλα πλέον είναι προϊόν παρατήρησης και εκμετάλλευσης και ζωής όπως την θέλουν οι «ειδικοί». Η ταύτισις του ανθρώπου-μηχανή με τον κόσμο-μηχανή οριστικά θέτει το ατομικό Εγώ έναντι ενός μηχανοποιημένου μικροκόσμου εαυτού και κόσμου: όλα είναι οι γνώμες των ειδικών οι σκέψεις που έχουν επικρατήσει για την μηχανοποίηση του παντός: το Εγώ δεν μπορεί να αντισταθεί: εισέρχεται στην ψηφιακή εποχή ολοκληρώνοντας την μηχανοποίησή του διότι πλέον ολοκληρωτικά θα είναι ψηφιακά και εικονικά μηχανοποιημένο το ανθρώπινο Εγώ. Διότι θα βλέπει τα πάντα όπως του λέει το κομπιούτερ, κάποτε το έκανε με τις ιδέες και τις αξίες φιλοσόφων και θεολόγων τώρα μηχανοποιείται απευθείας από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Αυτό θα είναι η τελευταία σκέψη πρίν την οντολογική κατάργηση της σκέψης και την επαναφορά του ανθρώπου όχι ως σκέψη αλλά ως δύναμη στη χαοτική σειρά του Όλου.