O Ήλιος Απόλλωνας εις την Ορφικήν Διδασκαλίαν.

 

Οι πληροφορίες τις οποίες εδώ θα προσκομίσουμε τις αντλεί ο ερευνητής από τον 8^ο και 34^ο Ορφικόν Ύμνον είς Ήλιον Απόλλωνα. Η πλέον σημαντική πληροφορία είναι ότι εις την Ορφικήν διδασκαλίαν ο Ήλιος ταυτίζεται με το Θεό Απόλλωνα, και εδώ θα πρέπει να κατανοήσουμε το γιατί ο  Όμηρος, θέτει τον Οδυσσέα να μένει μόνος του στο νησί του Ηλίου. Ο Άνθρωπος (ο πολύτροπος και νοστίζων Οδυσσέας) φθάνει στη Μεγάλη Είσοδο του κόσμου μας όπου μαθαίνει τη Μεγάλη Αλήθεια. Ο  Ένας περνά την Πύλην προς την Καλυψώ και τους Φαίακες και την Μεγάλη Πατρίδα Ιθάκη. Οι πολλοί δεν χρειάζονται είναι όλα θέμα ποιότητας. Θα πρέπει βέβαια να επανεξετασθούν τα όσα μας λέγει ο Πλάτων αλλά κυρίως ο Αριστοτέλης για το ότι όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται διότι όλοι έχουν κνίσμα αληθείας ώστε η  πόλις είναι το μέγιστο αγαθό μιάς και αποκαλύπτεται το ανθρώπινο δυναμικό ολοκληρωμένο. Ο Οδυσσέας στον Ήλιο Απόλλωνα ανακαλύπτει την Πύλη του κόσμου μας, την περνά και φθάνει στην κόρη αυτού που ήξερε το όλον κρατώντας στον ώμο του τον Ουρανό (ως Ουρανό θα θεωρήσουμε ουρανό και γή μαζί εξάλλου ως ζεύγος παραδίδονται). Άρα η Αλήθεια είναι το Ενός , ο Ένας κατέχει την Αλήθεια, αυτός και περνά την Πύλη προς τη μεγάλη πατρίδα του όντος. Αποκαθιστά ο Μέγας Όμηρος την έννοια του Ανθρώπου κάτι που μόνον ο Χάϊντεγγερ το υποψιάσθηκε όταν φώναξε ότι ο θάνατός μου είναι ο δικός μου θάνατος ενάντια στο μαζοποιητικό θάνατο των μονοθεϊστών, στην κοινή κρίση και στα λοιπά φληναφηματικά.

Το ότι ο Ορφεύς ταυτίζει τον Ήλιο με τον Απόλλωνα είναι μάλλον σίγουρο αν διαβάσουμε τον 32^ο ύμνο όπου ρητά αναφέρεται : « Ω άναξ Λητούς υιέ, εκατηβόλε Φοίβε κραταιέ, πανδερκές ηέλιε χρυσέησιν αειρόμενε πτερύγεσσιν…».  Το σχήμα που απέδιδαν οι Ορφικοί στον Ήλιον Απόλλωνα  είναι κυκλικόν (περίδρομον όμμα) αν και πολλές φορές ως αιολοδείκτης παρουσιάζεται με αλλοιωμμένη και διαφορετική τη μορφή.Το χρώμα του καθορίζεται ως χρυσοκίτρινον (χρυσαυγής, χρυσοκόμης και χρυσολύρης). Το πύρ και η αυτοδυναμία του ηλίου περιέχεται στα επίθετα πυρόεις και αυτοφυής.

Ο Ήλιος ξεκινά την πορεία του ως εύδρομος αλλά όταν φθάνει στο ύψιστο σημείο του είναι υπερίων. Είναι μάλιστα ακάμας (ακαταπόνητος).  Ελίσσεται εν κύκλω γι αυτό είναι και κυκλοέλικτος. Ως Απόλλων πετά το φώς μακριά είναι λοιπόν εκηβόλος και τοξοβέλεμνος.

Εις τον ύμνον του ηλίου αναφέρεται ότι ο Ήλιος είναι : «χορεύων διά τεσσάρων ποδών» δηλαδή μέσα από τέσσαρες εποχές. Ώστε οι εποχές δεν είναι απλά καιρικά φαινόμενα αλλά τρόπο εξάντλησης της οντικής δυνάμεως του Όλου όπως παρέχεται εις τον Ήλιον. Η Ανοιξη σημαίνει τη νέα οντολογική σοδειά το καλοκαίρι την αποθέωσή της και ο χειμώνας πριν και το φθινόπωρο τη σταθερότητα και εσωτερικοποίηση και κατανόηση αυτής της δύμαμης.Γι αυτό εξάλλου και οι Πατέρες μας (πάγανες) ζούσαν σε σχέση με τη Φύση , η φύση αποτελούσε τη σκηνή εκτύλιξης των δυνάμεων του Ηλίου Απόλλωνος του φέροντος τους τρόπους της ζωής. Εξάλλουκαι οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες και οι λοιποί Έλληνες ζούσαν και πολεμούσαν σε σχέση με την ηλιακή δύναμη ανά εποχή.

Ο Ήλιος επίσης παρουσιάζεται ως αρματηλάτης διφρευτός και κατευθύνει το άρμα που κινούν τέσσαρες ίπποι (οι τέσσαρες εποχαί). Οι τέσσαρες τρόποι συμμετοχής της οντικής δυνάμεως του Ηλίου επί της γής.Ο εξωτερικός του καλού καιρού και ο εσωτερικός του κακού καιρού.Οι δύο τρόποι του Όντος. Ο Ήλιος ελαύνει επί του οίμου (προχωρεί επί του δρόμου) , όπως λέγει ο Αρχιμήδης ο Ήλιος προχωρεί κατά κύκλου περιφέρεια, το ελαύνων επί οίμον σημαίνει ότι προχωρεί προς ελλειπτικήν πορείαν. Φυσιολογικό εάν σκεφθούμε ότι το όν σταδιακά εξαντλεί την παρεχομένη δύναμη και ο ήλιος παρεκκλίνει της πορείας του ώστε στο τέλος του χρόνου να παρέχει όση λιγότερη δύναμη επί την γήν ώστε να γεννηθεί μία νέα διάστασις. Τίποτε δεν είναι αρμονικό εκτός της αρμονίας του Όντος.

Ο εκλειπτικός οίμος διατρέχεται από τον Ήλιον Απόλλωνα ο οποίος συμπεριφέρεται ως παμμέγιστος στρόβος (απειρέσιος ρόμβος). Είναι ο Ήλιος άπειρος ρόμβος διότι μόνον αυτή η φράση μπορεί να μετρήσει το μέγεθός του. Όμως ο  Ήλιος παρουσιάζεται και ως κυκλοέλικτος διότι ουσιαστικά δεν διατρέχει τον κόσμο ως οι αστέρες παραλλήλως κυκλοειδώς αλλά με μία κίνηση ελικοειδούς ποικιλίας. Πρόκειται για μία πολύ σημαντική παρατήρηση η οποία εξηγεί και το μέλλον του κόσμου μας. Ο Ήλιος δεν συντηρεί τη διάστασή μας αλλά την εξ-οντώνει μέσα από την κυκλοελικτική κίνησή του. Είναι σαν το γεωργό ο οποίος μέσα από ποικίλες κινήσεις ξεθάβει το δένδρο από τις ρίζες του. Ο Ήλιος κινούμενος και κυκλικά και ευθέως και κυκλοελικτικά κτυπά ανελέητα τη γή με δυνάμεις οι οποίες για λίγο απορροφώνται όμως σταδιακά θα απορροφηθούν τόσο ώστε θα εξ-οντώσουν τη γή ώστε να υπάρξει η επομένη διάσταση διότι με αυτή του την κίνηση ο Ήλιος ουσιαστικά προσφέρει και την ίδια στιγμή παίρνει όλους τους καρπούς της γής ώστε ως κίνησης πυρός να τους προσφέρει στην επομένη διάσταση. Είναι εραστής ο οποίος προσφέρει δυνάμεις αλλά με αντίστροφες κινήσεις τις παίρνει όταν καρπίσουν ώστε να προχωρήσει σε νέες μορφές.

Ο Ήλιος αναφέρεται ως κοσμοκράτωρ ο οποίος έλκει τον κόσμον. Όντως το φώς ελκύει τους ανθρώπους προς την πηγήν του ώστε μέσα από αυτό να νοηματοδοτηθεί και ο άνθρωπος και ο κόσμος. Ο Ήλιος είναι φερέσβιος , φέρων το φώς της ζωής άρα χωρίς τον Ήλιον δεν υπάρχει ζωή.

Οι Ορφικοί Πατέρες λοιπόν διείδον ότι το Όν προσέφερε στη διάστασή μας τον τρόπο του Φωτός. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι προΠάτορές μας εδημιούργησαν πλήθος λέξεων εκ της ρίζης Φ(ως).Κατενόησαν ότι το Όν έρχεται στον κόσμο διά του Ηλίου προσφέροντας το Φώς. Ίσως Ήλιος δεν υπάρχει υπό την έννοια ότι αποτελεί μία αντανάκλαση της απείρου οντικής δυνάμεως (όπως θα έλεγε και ο Αναξίμανδρος) ίσως δεν πρέπει να κοιτάμε τον ήλιο αλλά τη δύναμη πρίν και τη δύναμη μετά (οι οποίες δεν έχουν καμμία σχέση με το φώς αλλά ορώνται εν στιγμή ως φώς). Όμως ο ήλιος ως χρυσή τομή ανάμεσα στις οντικές εμφανίσεις αποτελεί πηγή αρχεγονικής γνώσης για όλους αυτούς που θέλουν να ακολουθήσουν  τις επιταγές του αρχεγόνου όντος.Οι Ορφικοί κατέλαβαν ότι το Όν ως άκρη του δόρατος έχει το φώς και το τίμησαν δεόντως, γι αυτό εξάλλου και το δόρυ ήταν το αγαπημένο όπλο, το φώς είναι η αιχμή του Όντος στη διάστασή μας. Η γένεση το έλαβε από τους ορφικούς και όχι μόνον.Ο μέγας όμως Όμηρος Όδυσσεύς δεν ξεγελάσθηκε. Άκουσε το Διόνυσο πίσω από τον Ήλιο, είδει ο Λαερτιάδης τον Ήλιο όχι ως πηγή αλλά ως διαχειριστή δύναμης. Όταν τον ξεπέρασε (όλη η δύναμη του Ηλίου είναι τα ιερά ζώα η πρόσκαιρος ζωοποίησις που προσφέρει έως ότου το Όν του την αφαιρέσει(το προοικονόμησαν οι σύντροφοι του Πολυτρόπου) εσωτερικεύθηκε στην αγνή οντική δύναμη πέρα από φώς και σκότος οδηγούμενος στην Μεγάλη Ιθάκη.