απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: "πέρα από τη ζωή και το θάνατο".

 

Ο Πλάτωνας με τη νοησιοκρατική του φιλοσοφία και ο Αριστοτέλης με την εμπειριοκρατική του αντίστοιχη, φυλακίζουν το συμπαντικό Άνθρωπο σε μία σειρά νοητικών και ηθικών θεωρημάτων και αξιωμάτων: αυτό δεν θα μπορούσε να ισχύσει εάν δεν διαχωρίζαμε τον άνθρωπο του σώματος από τον άνθρωπο του μη-σώματος. Μειώνοντας τις πνευματικές ικανότητες του ενσώματου ανθρώπου, αποθεώνοντας το θάνατο με τον τρόπο του Φαίδρου και του Φαίδωνος ο Σωκράτης αντιφάσκει κατά πλήρως αντιοντολογικό τρόπο: δεν μπορεί ο σωματικός άνθρωπος να είναι εδώ αδύναμος και με τις ίδιες δυνάμεις να ενώνεται με το σύμπαν  και να δυναμώνει μεταθανατίως αφημένος στη συμπαντική μεγαλοπρέπεια: ο άνθρωπος ούτε ζεί ούτε πεθαίνει και έχει διαρκώς τις ίδιες δυνάμεις απλά μεταλλάσσεται ο τρόπος εμφάνισης και κατανομής των. Όταν ο Σωκράτης στο Φαίδωνα συζητεί ότι η ζωή είναι μελέτη θανάτου προσπαθεί μυστικά να υπερκεράσει αυτή τη σημειωθείσα αντίφαση διότι ουσιαστικά προσπαθεί να μας πεί ότι επειδή ο άνθρωπος εν σώματι είναι ο ίδιος με τον άνθρωπο χωρίς σώμα μάθετε από τώρα ποιες δυνάμεις θα σας οδηγήσουν στη συμπαντική μεγαλοπρέπεια της μεταθανάτιας ζωής, διότι ήδη όλα υπάρχουν. Όμως αυτή η Σωκρατική αντίφαση επειδή ακριβώς δεν λύνεται ευθέως με συμπαντικούς όρους οδηγεί σε μία μεγαλύτερη αντίφαση αυτή της αθανασίας της ψυχής όπως αναφέρεται σε πλήθος πλατωνικών διαλόγων (Μένων, Φαίδων, Φαίδρος κ.λ.π). Αν και ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη κατά πλήρη βιωματικό τρόπο έχει επιλύσει την αντίφαση της αθανασίας της ψυχής ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης κατά τρόπο αντιοντολογικό αλλά πλήρως νοησιοκρατικό, οδηγούν τον άνθρωπο σε ένα νέο ανθρώπινο κεφάλαιο, αποκρύπτοντας ουσιαστικά όλα τα επιτεύγματα της Ομηρικής και Δραματικής Ποίησης. Για αυτό και θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι ο Ελληνισμός τελειώνει με τον Πελοποννησιακό πόλεμο, έπειτα από τον Πελοποννησιακό πόλεμο ξεκινά η Ελληνιστική εποχή αρχής γενομένης από τη διεθνιστική φιλοσοφία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους( η οποία ουδεμία σχέση έχει με την υπερβατική βιωματική δραματική ποίηση ανάδειξης του οντικού ατομικού υποκειμένου συγχρόνως του τόσο συλλογικού). Με την Αντιγόνη τελειώνει το γένος των ηρώων και ξεκινά η εποχή όπου η ποιότητα αφήνει τη θέση της στην ποιότητα, και αυτό τόσο έκδηλα διαφαίνεται και στο θέμα θανάτου και ζωής. Τώρα πλέον οι ολίγοι φεύγουν προς τον ουρανό του ηρωϊσμού τους και ξεκινά η εποχή όπου οι πολλοί θα πρέπει να κληρονομήσουν ψήγματα των ηρώων μιάς και η γή θα πρέπει να προχωρήσει σε ένα τελικό απαξιωτικό στάδιο πτώσης ώστε να επέλθη η επόμενη οντολογική στιγμή.

Οι ήρωες μετέφεραν όση συμπαντική γνώση και αξία μπορούσαν και τώρα αυτή θα πρέπει μεταφερομένη προς τους πολλούς να καταστή ιδέα και αξία, μεγέθη τα οποία δεν έχουν καμμία σχέση με την πρωταρχική συμπαντική δύναμιν, η οποία είναι πέρα από τον ανθρώπινο νού και όχι εντός αυτού. Πλέον οι άνθρωποι, λαμβάνοντας το τελευταίο κομμάτι των συμπαντικών δυνάμεων, αυτό το οποίο τους φαίνεται πιο προσηνές και φιλικό, το βλέπουν, το αισθάνονται, το οικειοποιούνται, δεν το αντικαθιστούν με τις επόμενες και προηγούμενες δυνάμεις, δεν το κινούν, το ακινητοποιούν, το φέρουν στο μυαλό τους και εκεί εργάζεται κάτι το οποίο απετέλεσε την ναυαρχίδα του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, των θρησκειών: αναφερόμαστε στην παράσταση, το τελευταίο μέγεθος των συμπαντικών δυνάμεων οι άνθρωποι το βλέπουν και ως τέτοιο το αποθηκεύουν στο μυαλό τους, εκεί αυτό παραμένει ως νύκτα, ως κάτι το αόρατο, η ιδέα είναι νύκτα, αόρατη, και μεταφέρεται από γενεά σε γενεά: η μετατροπή του βιωματικού σύμπαντος σε ιδέες νοητικές ακολουθεί την πορεία της νύκτας και της ημέρας: όπως ο ήλιος ως υλικό φώς τη νύκτα υπάρχει αλλά κατά εσωτερικό αναμνησιακό της ημέρας τρόπο, παρόμοια το σύμπαν ως τέτοιο χάνεται στο ανθρώπινο μυαλό και μετατρέπεται σε ό,τι έχει ίδει ο άνθρωπος, από το ίδει εξέρχεται η ιδέα. Σταδιακά ο άνθρωπος εισέρχεται στη νύκτα της ιδέας, στην αόρατη αναπαράσταση εντός του μυαλού του του κόσμου, του σύμπαντος και του ανθρώπου.

Η νοητικοποίηση του σύμπαντος επηρέασε τις έννοιες ή τις καταστάσεις της ζωής και του θανάτου: στην αμέσως παραπάνω παράγραφο είπαμε το πώς: οι συμπαντικές δυνάμεις της ημέρας άρχισαν να εισέρχονται στο ανθρώπινο μυαλό με τον τρόπο που η νύκτα απορροφά και διαχέει διαφορετικά τις ακτίνες του ηλίου: ο άνθρωπος άρχισε να κρύβει ως νύκτα στο νού του τις ηλιακές εντυπώσεις και να τις θυμάται ως κρυφές δυνάμεις οι οποίες σταδιακά άρχισαν να αποκτούν νοήματα: αγαθό, καλό, κακό, μορφή, ύλη κ.λ.π. ΟΙ αισθήσεις και οι συμπαντικές δυνάμεις άρχισαν να ακινητοποιούνται στο ανθρώπινο μυαλό και επειδή εκεί τις έβλεπε ο άνθρωπος πιά έγιναν ιδέες (επειδή εκεί τις είδε εντός του μυαλού του και μόνο στη νύκτα του μυαλού του όπου όλες οι συμπαντικές δυνάμεις υπάρχουν ως απλή επιρροή και όχι ως άμεση ενόραση και βίωμα). Αυτή η ιδεοποίηση του παντός επηρέασε αμεσότατα τον άνθρωπο: πλέον ο άνθρωπος έχασε την οντολογική του συνέχεια ως ατομική συμπαντική δύναμις, αλλά όλοι οι άνθρωποι χώρεσαν σε ένα ανθρώπινο μυαλό ως ιδέα: η ανθρώπινη σωματικότητα απεκόπη από ό,τι εχώρεσε ως ιδέα στο ανθρώπινο μυαλό και αυτό είχε ως συνέπεια η ιδέα του ανθρώπου να καταστή αθάνατος και το σώμα θνητό: ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας εκμεταλλεύθηκαν με τον καλλίτερο τρόπο ή και σφετερίσθηκαν την πορεία του δυναμικού σύμπαντος εντός του ανθρωπίνου μυαλού, μία διαδικασία η οποία μάλλον είχε δουλευθεί αιώνες πρίν: ο άνθρωπος μιμούμενος τη διαδοχή ημέρας και νύκτας, εφάρμοσε την πορεία του ηλίου στο νού του: έκρυψε ως νύκτα τις βιωματικές δυνάμεις του σύμπαντος ως ιδέες στο μυαλό του: φαντάσθηκε το αγαθό, την αρμονία, το καλό, την έννοια άνθρωπος: όλα έξω από το μυαλό του κατήντησαν φθαρτά και πρόσκαιρα, άρα ο θάνατος και η ζωή υπάρχουν μόνο στο ανθρώπινο μυαλό διότι στο πραγματικό οντολογικό και δυναμικό σύμπαν, η συνέχεια η αεναότητα και η ενιαία άφθαρτη δύναμις του παντός είναι το μόνον που υπάρχει. Η υποκειμενική, μορφική και ουδιώδης αποξένωση του ανθρώπου από την άφθαρτο και χωρίς ταυτότητα συμπαντική ροή επέφερε στο ανθρώπινο μυαλό και μόνο τις ανύπαρκτες οντολογικά έννοιες ζωής και θανάτου.