Eίναι ο Πελοποννησιακός πόλεμος το οριακό τέλος του Ελληνισμού;

 

Θεωρούμε ότι ο Πελοποννησιακός πόλεμος σηματοδοτεί το ορατό όριο της Ελληνικότητας πρίν αυτή κρυβεί και αλλοιωθεί σε νοησιοκρατικές και εμπειρικές φιλοσοφίες, σε δυαλιστικές θρησκείες και σε απλές πρακτικές βίου, οι οποίες είναι παρασάγγας μακριά από τον προαιώνιο συμπαντικό και διαιώνιο Ελληνισμό. Θεωρούμε ότι αγνοούμε το μεγαλύτερο κομμάτι το οποίο μετέφερε προς τη Γαία τους Έλληνες και τη συμπαντική πρακτική τους, απλά αναγωγικά και αντανακλαστικά προσπαθούμε να την υποθέσουμε μέσα από ελάχιστα διασωθέντα κείμενα (έπη, ορφικά κείμενα, κ.λ.π).

Όπως ήδη αναφέραμε ο Πελοποννησιακός πόλεμος σηματοδοτεί το όριο της Ελληνικής συμπαντικής κουλτούρας και την απαρχή της μίξης και οικουμενικής αλλοίωσης του υπερκοσμικού Ελληνικού τρόπου μέσα από την προσγείωσή του στον κόσμο αυτό και στην προσπάθεια ο ΕΛληνισμός να δημιουργήσει τύπους ανθρώπους ελεύθερους ικανούς να ζήσουν αξιοπρεπώς στην πόλη τους, στον κόσμο τους. Η Ελληνιστική εποχή είναι το καλύτερο δείγμα της συγκρητικής αλλοίωσης του πανάρχαιου Ελληνισμού, ο οποίος περιορίσθηκε σε λέξεις και αλλοιωμένες ιδέες και ψευτοηθικές.

Θεωρούμε ότι από τον Πλάτωνα και μετέπειτα αλλοιώθηκε το αγνό συμπαντικό Ελληνικό προαιώνιο πνεύμα, από τον Αριστοτέλη και έπειτα, και οι άνθρωποι αποκομμένοι από το συμπαντικό περιβάλλον του Ελληνισμού, από τη διονυσιακή του πρωτολειακή μέθεξη, προσπάθησαν με ιδεατά και εμπειρικά κόλπα να ξεγελάσουν το χάος και την πορεία τους. Όμως ο Οδυσσέας και οι πανάρχαιοι Έλληνες ούτε σκέπτονταν ούτε έπρατταν έτσι απλά ως  άνθρωποι, ήταν πολλά παραπάνω, βυθισμένοι στο Όν ως μέγεθος συνεχές δυναμικά προχωρούσαν ως Ένα με την οντική οδό και περιβάλλον,χωρίς τις πολλές σκέψεις και τις διαφορετικές πράξεις αλλά ακολουθώντας τη μία οντολογική δύναμι.

Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης μεγαλούργησαν μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο ο οποίος εξηφάνισε κάθε ψευδαίσθηση των Ελλήνων περί την Ανθρώπινη φύση, η οποία κινείται ανάμεσα στο απλό ζώον, στους θεούς και στην ανθρώπινη εξισορρόπηση αυτών. Βιαστικά-βιαστικά, και μέσα από την είσοδο της ανατολής στα Ελληνικά δρώμενα, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης επιστρατεύθηκαν ώστε να φτιάξουν κατά νοερό και ανύπαρκτο οντολογικά τρόπο ένα μοντέλο ανθρώπου ο οποίος πλέον δεν θα υπόκειται στην αισχρά φύση του ανθρώπου όπως αυτή ανεδείχθη στον Πεολοποννησιακό πόλεμο. Αναλογικά είναι το ίδιο εγχείρημα με σήμερα όπου γίνεται προσπάθεια κατασκευής ενός μηχανικού ανθρώπου: όμως όλα αυτά δεν υπακούουν σε καμμία Ελληνική συνέχεια, ο Οδυσσέας ως δύναμις πέρα από σκέψεις και πράξεις υπερνικά τις δοκιμασίες και φθάνει στην Ιθάκη: διαδοχικά η Αντιγόνη και ο Οιδίποδας διαλύουν τα ανθρώπινα όρια και επικοινωνούν πρακτικά και δυναμικά με το σύμπαν χωρίς σκέψεις και πολύπλοκες ηθικές και φιλοσοφίες: η Αντιγόνη δυναμικά κινουμένη κατά οντικό τρόπο ζεί σε ένα ευρύτερο σύμπαν όπως και ο Οιδίποδας ο οποίος αρχίζει τη συμπαντική του αναχώρηση αυτοτυφλώνοντας τον εαυτό του χωρίς να ψάξει την άνεση ενός παραδείσιου ψεύτικου περιβάλλοντος, σαν και αυτό που προσπάθησε να φτιάξει ο Πλάτωνας (κόσμος των ιδεών) και ο Αριστοτέλης (ο φυσικός κόσμος των μορφών και των ουσιών).

Σωστά ο Νίτσε στη «γένεση της τραγωδίας» τονίζει ότι ενώ η Ομηρική εποχή ανέδειξε τον αρμονικό σωματικά και πνευματικά Αχιλλέα φθάσαμε στην κλασσική εποχή της Αθήνας στο πρότυπο του Σωκράτους, εξωτερικά ασχήμου αλλά εσωτερικά ωραίου. Η διχοτόμηση αυτή του ανθρώπου σηματοδοτεί και το τέλος του Ελληνικού κοσμοθεωρητικού μοντέλου: η διάλυση της συνεχείας από το ωραίο πνεύμα στην εκτύλιξη αυτού ως ωραίου σώματος, (ο Αχιλλέας ως Έλληνας λέγει  ουσιαστικά ότι το πνεύμα είναι σώμα και αυτά μαζί το ωραίο μέσα στον Ολύμπιο κόσμο των Θεών) σηματοδοτεί την είσοδο στην Ελλάδα αλλοτρίων ανατολικών υποδοξασιών οι οποίες διαλύουν κάθε οντολογική επικοινωνία σώματος και πνεύματος, θεωρώντας το πνεύμα αιώνιο και το σώμα φθαρτό (βασικές πλατωνικές και αριστοτελικές δοξασίες) οι οποίες είναι αυθαίρετες και οδήγησαν στην ανάπτυξη των θρησκειών οι οποίες είναι απλή πνευματική δέσμευση των ανθρώπων και αντιοντολογική κατακράτησή τους. Ειδικά ο μύθος του Πλατωνικού Αριδαίου μας θυμίζει έντονα ανατολικές δοξασίες, δεν εκφράζουν πουθενά τον προαιώνιο λόγο της συμπαντικής συνέχειας, εκεί όπου ο Έλληνες είναι διασυμπαντικό μέγεθος, μη γνωρίζον κόλαση και παράδεισο και άλλες πρόσκαιρες στάσεις του Όντος: τα απίστευτα πολύπλοκα ηθικά συστήματα των πλατωνικών διαλόγων, οι ατελείωτοι λόγοι περί έρωτος και λοιπών άλλων πραγμάτων, η απίστευτη απολυτότητα του Πρωταγόρα περί της αντικειμενικής διδαχής της αρετής, μας θυμίζει τη ρήση του Ηρακλείτου ότι η οντολογική πορεία του αειφόρου πυρός είναι το Πάν και όχι η άγονος πολυγνωσία: ο Οδυσσέας έμαθε τα πάντα από την Κίρκη και τις Σειρήνες, αλλά σύμφωνα με τον Πλάτωνα ( ο οποίος από ανατολίτες θα χαρακτηρισθεί αττικίζων μωϋσής!) θα έπρεπε να τα διδαχθεί από κάποιον πολιτικό επαΐοντα, ο Πλάτων απεχθανόταν τον Όμηρο διότι ήξερε ότι το συμπαντικό περιβάλλον του Ποιητή δεν υπακούει σε καμμία ιδέα, σε κανένα κόσμο ιδεών, αλλά προσφέρει άμεση θέαση  και βίωση της Σοφίας Αθηνάς και του Πατρός Διός, της γνησίας οντολογική δυνάμεως.

Οι νικητές του Πελοποννησιακού πολέμου ήσαν οι Σπαρτιάτες: η οντολογική δυναμική πλευρά του Ελληνισμού, αλώβητοι από ανατολικές επιδράσεις: αρνήθηκαν (ακόμα και στον μέγα Αγησίλαο) τη διάδοση των οντολογικών μυστικών τους στην Ανατολή αν και θα μπορούσε ο Αγησίλαος να πράξει όσα έπραξε ο Αλέξανδρος: αντίθετα ο Αλέξανδρος ο μαθητής του Αριστοτέλους ο οποίος διά του Πλάτωνος προσγείωσε κατά μη Ελληνικό τρόπο σε απλά εμπειρικά επίπεδα τον Άνθρωπο και τον κόσμο, ειδικά ο διαχωρισμός του όλου σε λογικό και άλογο αποκλείει συλλήβδην την υπερκοσμικότητα του Ελληνικού πνεύματος όπως και η ηθική μεσότητά του η οποία απορρίπτει τις υψιπετείς πτήσεις του Αχιλλέα και της Αντιγόνης, ο Αλέξανδρος δεν είχε πρόβλημα αυτόν τον παράγωγο Ελληνισμό να τον μεταδώσει στα πέρατα της οικουμένης: δεν είναι τυχαίο ότι μέσα από απίστευτες μίξεις ο αριστοτελισμός και ο πλατωνισμός πορεύθηκαν σε νεοπλατωνικά, μουσλουλμανικά, λουθηρανικά μονοπάτια, χάνοντας το Ελληνικό συμπαντικό βάθος, καθιστάμενοι προάγγελοι εξουσιαστικών θρησκειών. Για αυτό και ο Αλέξανδρος έγραψε πλήν Λακεδαιμονίων, πλήν του πυρήνα της αρχέγονης Ελληνικής οντολογικής δυνάμεως όπως αυτή αναδευόταν από τον Ταΰγετο.

Οι Αθηναίοι κατενόησαν ότι εξεμέτρησαν το ζήν, κατενόησαν ότι χάνονται και αλλοιώνονται, ο Δημοσθένης δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε του λόγο προέτασσε την παραδοσιακή Αθηναϊκή δύναμι, μυστηριακότητα και αυτάρκεια: Οι Αθηναίοι κατάλαβαν ότι ο Σωκράτης δεν ομιλεί ως Ελληνική συνέχεια αλλά ως μαιευτήρας ο οποίος από τα σπλάχνα του Όντος φέρει τον Άνθρωπο της συγκεκριμένης οριστικής και επαγωγικής γνώσης και αξίας: για αυτό και τον δολοφόνησαν, μαζί και την πόλη τους, διότι ο Σωκράτης ήταν η αυριανή πραγματικότητα, η οποία τους συνήντησε μέσα από το πρόσωπο του Αλεξάνδρου ο οποίος Αθηναϊκή παιδεία είχε, την πλατωνική σχολή τελείωσε ο Αριστοτέλης: εξάλλου ο Κριτίας ο μαθητής του Σωκράτους τόσο πολύ απαξίωσε την Αθήνα ώστε ήλθε διά του Σωκράτους η εποχή όπου ο Άνθρωπος θέλησε να ζήσει στη γή ως σκέψη και πράξη αποκομμένος από το σύμπαν ως σχέση βιωματικής δύναμης αλλά ως μέγεθος το οποίο επικοινωνεί με τις ιδέες του μυαλού του από όπου βλέπει και το όλον: σε αυτό το σημείο σημειώνεται η μη Ελληνική αξιακή μετατόπιση που μετά τον Πελοποννησιακό εξηφάνισε την γνησία Ελληνική κουλτούρα: ο Σωκρατικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη την Πατρίδα ως σύνολο οντολογικών δυνάμεων προκειμένου να συνεχίσει το οντολογικό του ταξίδι, δεν βλέπει την Πατρίδα βιωματικά ως εστία δυνάμεων που θα τον οδηγήσουν στη συμπαντική του συνέχεια: στηριζόμενος ο Σωκρατικός άνθρωπος στην ιδέα δηλαδή σε ό,τι μπορεί να ίδει και να μεταλλάξει σε σκέψη αντιμετωπίζει όλη τη γή ως τρόπο της ιδέας: άρα ενώνει ιδεατά τους πάντες και τα πάντα διότι όλα στο μυαλό του γίνονται μία ιδέα (άνθρωποι και όντα, θεωρία ιδεών) άρα χάνει το ξεχωριστό και τα ομογενοποιεί όλα ιδεατά: ξαφνικά όλα γίνονται το ίδιο ως ιδέα, χάνοντας τη διαφορά ανάμεσα στον Αχιλλέα και το Θερσίτη, η όποια διαφορά είναι γνώσης, αλλά και εκεί όλα ενώνονται διότι εάν ο Αχιλλέας και ο Θερσίτης μάθουν τα ίδια είναι το ίδιο και γίνονται το ίδιο. Αυθαίρετα όσα κομμάτια ανθρώπων και πραγμάτων ίδω τα μεταπλάθω στο μυαλό μου σε ιδέες που καλύπτουν τα πάντα: αυτό όμως είναι μη Ελληνική συνέχεια: διότι στον Ελληνισμό τίποτε δεν κινείται μόνο στο μυαλό μου αλλά μέσα στο Είναι συνεχώς ανακαλύπτω τα χίλια διαφορετικά όντα του Όντος τα οποία μέσα στο σύμπαν δεν υπακούουν σε μία ιδέα: προκειμένου ο Πλάτωνας να θεραπεύσει την πεπτωκυία φύση του Πελοποννησιακού πολέμου ένωσε ιδεατά τον Οδυσσέα με τον Θερσίτη έναντι όχι του Όντος (εκεί αυτοί θα είναι ες αεί διακριτοί) αλλά της γήϊνης παιδείας. Αυτό όμως είναι το όριο του Ελληνισμού.