Από τον Οδυσσέα έως το Σωκράτη, το τέλος της Αληθείας ή η μετάλλαξη Αυτής;

 

Τι ενώνει άραγε και τι χωρίζει τον Οδυσσέα σε σχέση με το Σωκράτη; Οι διαφορές τους είναι φυσικές μεταλλάξεις της μίας οντολογικής δυνάμεως που ενώνει τα πάντα, ή οι διαφορές τους ανοίγουν ανήκεστα χάσματα ανάμεσά τους τόσα ώστε να συζητούμε για το ότι ο Σωκράτης εξηφάνισε τις Οδυσσεϊκές οντολογικές αλήθειες ή τις παρουσίασε μεταλλαγμένες και προσιτές στον πολύ κόσμο μεταλλάσσοντας το οντικό μεγαλείο σε νοησιοκρατικό κατάστημα το οποίο έχει ως οροφή τη μεταφυσική και ως δάπεδο την εμπειρία και όλα αυτό φυλακίζει κάθε άμεση βιωματική αυτογνώση του όλου;

Ο Οδυσσέας κινείται ως Ύπαρξις ο Σωκράτης όχι, ο Σωκράτης είναι ακίνητος στο χώρο. Ο Οδυσσέας δεν σκέπτεται ο Σωκράτης μόνον αυτό πράττει. Ο Οδυσσέας πράττει και διά της πράξεως απελευθερώνει τις οντολογικές δυνάμεις του, ο Σωκράτης δεν πράττει διά της ομιλίας (συναναστροφής) απελευθερώνει εσωτερικές μυστικές δυνάμεις του ανθρώπου: Ο Οδυσσέας δεν χρειαζόταν να πίει το κώνειο διότι βίωνε την ερίβωλον Φθίαν, όλα τα επίπεδα ζωής και θανάτου, διότι δεν σκεπτόταν αλλά βίωνε: ο Σωκράτης αντίθετα ακίνητος στο χώρο εάν δεν έπιε το κώνειο δεν υπήρχε περίπτωση να βιώσει όσα βίωσε ο κατεβαίνων στον Άδη Οδυσσέας: Ο Οδυσσέας είναι ήρωας ως βιωματικός ενορατικός σύνδεσμος ανάμεσα σε Γή και Όλυμπο, ο Σωκράτης είναι αντιήρωας σύνδεσμος νοητικά του Εδώ και του Εκεί, ο Οδυσσέας έχει σύνολο μορφής και πράξης εντυπωσιακής ενώ ο Σωκράτης σύνολο μορφής και σκέψης, εξωτερικά ο Ιθακήσιος Βασιλεύς είναι επιβλητικός ο Σωκράτης είναι αποκρουστικός: άρα ενώ ο Οδυσσέας θεωρεί ότι ο άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα αλλά ένα ενιαίο όλον κίνησης πέρα από σκέψη και πράξη που χρειάζεται ένα επιβλητικό σύνολο οντικών δυνάμεων ( ως σώμα και πνεύμα αλλά ενιαίως) ο Σωκράτης υποπίπτει σε έναν άγνωστο στον Όμηρο δυαλισμό, το σώμα αχρηστεύεται και γίνεται απαραίτητος μόνον ο Νούς: άρα ο Άνθρωπος αχρηστεύεται ως όλον (ο Ήρωας ταύτιζε στην εντυπωσιακή του εμφάνιση τη μία δύναμη η οποία ως σωματικοπνευματική τον οδηγούσε στο σύμπαν) και αποκτά σημασία μόνον ως κρυφή διασκεπτική οντότητα. Άρα ο Οδυσσέας παύει να υπάρχει ως ενιαία οντολογική αδιάσπαστη δύναμις η οποία άμεσα και βιωματικά προχωρεί στο σύμπαν ως τέτοιο, στο Σωκράτη έχουμε τον ακίνητο άνθρωπο ο οποίος πνευματικά φέρει στο νού του μέρος του σύμπαντος χωρίς να ασχοληθεί βιωματικά με αυτό.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και έχει να κάνει με το ότι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης θυσιάζοντας τον οντολογικό άνθρωπο, αυτόν ο οποίος άμεσα και βιωματικά ως μία δύναμις ανοίγεται στο Όν ως τέτοιο, άνοιξαν το δρόμο στην θρησκευτική πολιτική και κάθε άλλου είδους εξουσιαστικότητα η οποία διά θεού και ηθικής έκλεισαν το σύμπαν, αρπάχθηκαν από μέρος ιδεών και διά της  επιτρεπτέας σκέψης έφεραν όσο σύμπαν ήθελαν στον άνθρωπο της υποταγής.

Εάν φέρουμε στο νού μας κάποια ορθή γωνία ας σκεφθούμε ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύει την πλευρά που οδηγεί στον Όλυμπο κάθετα, ο Σωκράτης και η μετέπειτα φιλοσοφία την οριζόντια πλευρά η οποία οδηγεί στα πλήθη, στους πολλούς. Πάντως και ο Οδυσσέας και ο Σωκράτης σίγουρα έχουν ένα κοινό: και οι δύο ευρίσκονται κάτω από την επίβλεψη της Αθηνάς Σοφίας (άμεσα ο Οδυσσέας, έμμεσα διά του Νοός ο Σωκράτης). Ίσως και αυτό απαντά στο ερώτημά μας και στην έρευνά μας: Ο Οδυσσέας κληρονόμησε στο Σωκράτη την άμεση Αθηνά-Σοφία η οποία απαιτεί άμεση βιωματική πορεία στο Σύμπαν, ο Σωκράτης εκοίμησε την Αθηνά, πήρε όσα ήθελε ως αφηρημένη Σοφία και περπάτησε όχι επί του Σύμπαντος, δεν περπάτησε στο Σύμπαν βιωματικά ώστε να συναντήσει τον Πολύφημο, να καταβή στον Άδη, να παλέψει με την Κίρκη, αλλά έκανε όσα έκλεψε από τη θεά Αθηνά Σοφία ιδέα, αέρα, και άρχισε να τον διανείμει στους ανθρώπους, αυτός ο αέρας έφερε θεό και άλλες εξουσιαστικότητες και έγινε το όριο αυτού του κόσμου, ενώ ο Οδυσσέας συζητούσε με την Αθηνά-Σοφία ως τέτοια προχωρώντας βιωματικά στο Άπειρο, ο Σωκράτης δεν συζητεί με τη θεά Αθηνά αλλά με ένα αφηρημένο τμήμα της το οποίο το ονομάζει Ιδέα και αυθαίρετα εκεί στηρίζει τον κόσμο που μετά από αυτόν άνοιξε ως Ιδέα και Φύση και Άνθρωπο, ένα μικρόκυκλο μέσα στο άπειρο σύμπαν.

Ως εκ τούτου εμφανίζονται ο Επίκουρος και η Στοά οι οποίες σχολές εξαφανίζουν παντελώς την Οδυσσεϊκή οντολογικότητα: δεν κινούνται σε καμμία θάλασσα και χώρο, δεν έχουν εμπειρίες άμεσες νέων συμπαντικών δυνάμεων βιωματικά και οντολογικά πραγματικά, δεν έχουν εμπειρίες ενορατικής οντολογίας του όλου (από τη νέκυια έως τον Πολύφημο) δεν κινούνται ανάμεσα σε τόσα οντικά επίπεδα όπως ο Οδυσσέας, ακινητοποιημένοι οι Επικούρειοι και οι Στωϊκοί μόνον στο επίπεδο της ζωής γίνονται αντιΟδυσσείς, αναγκαστικά διότι έχουν φυλακισθεί στην Καλυψώ και δεν το γνωρίζουν : φαντασθείτε τον Οδυσσέα να παρέμεινε ατάραχος στην Καλυψώ, ήρεμος στον Πολύφημο, ατάραχος στις Σειρήνες, ουδέτερος στους μνηστήρες, να διέκρινε σε πραγματικές και καταστηματικές αρετές όσα του συνέβαιναν: δυστυχώς ο δρόμος του Οδυσσέως εκλάπη από τη νοησιοκρατική φιλοσοφία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους, έφθασε σε τεχνικές τύπου στοάς και Επίκουρου, βοηθώντας να ξεχασθεί ότι ο ατομικός δρόμος του κάθε ενός είναι πέρα από σκέψεις, πέρα από δυαλισμούς, πέρα από αταραξίες, πέρα από ηρεμίες, πέρα από συστήματα μυαλού τα οποία η Σκύλλα και η Χάρυβδη εν ριπή οφθαλμού τα διαλύουν όλα:

Οι καιροί ου μενετοί και αυτό ισχύει και για τις καθεστωτικές φιλοσοφίες: οι οποίες βαυκάλισαν πνευματικά τον άνθρωπο, του εξηφάνισαν την Οδυσσεϊκή ελευθεριακή πραγματική περιπλάνηση η οποία παρέχει όχι τη σκέψη ή το βίωμα αλλά την κίνηση μέσα στα συμπαντικά επίπεδα πέρα από ζωή και θάνατο πέρα από κάθε δυαλισμό καλού και κακού: ας μιμηθούμε τον Οδυσσέα με ένα κριτήριο: ας νοιώσουμε εν στιγμή ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα σε διάρκεια όχι σκπετόμενοι ή πράττονας αλλά ακολουθώντας τη δική μας προσωπική Αθηνά Σοφία: ως κούροι οι οποίοι πάντα έχουν ένα πόδα μπροστά.