Ποια ήταν η πραγματική αιτία του Πελοποννησιακού πολέμου;

 

Σε καμμία των περιπτώσεων δεν μπορούμε πλέον να δεχθούμε ότι η αιτία του οριακού για τον Ελληνισμό πολέμου, του Πελοποννησιακού πολέμου, ήταν η ζήλεια ή ο φθόνος που ένοιωθαν οι Σπαρτιάτες και λοιποί Πελοποννήσιοι για τους Αθηναίους: Προσπαθώντας να σημειώσουμε την πορεία του Ελληνισμού διαμέσου της Αρχαϊκής και Γεωμετρικής και Κλασσικής εποχής, διαπιστώνουμε ότι σταδιακά σταθεροποιήθηκαν τα κοινά Εθνικά χαρακτηριστικά (όπως αυτά αποδίδονται από τον Ηρόδοτο ως το όμαιμον, ομότροπον, ομόφυλον, ομόθρησκον, ομόγλωσσον) όμως ποτέ δεν εφθάσαμε σε ένα Πανελλήνιο Έθνος –Κράτος. Σε αυτό το σημείο έχει λανθασμένα προβληθεί το Εθνικό δήθεν ελάττωμα των Ελλήνων, η διχόνοια. Η διχόνοια όμως έχει συγκεκριμένες αιτίες οι οποίες είναι σημαντικές για το μέλλον ενός Έθνους και ενός Κόσμου.

Η αιτία του Πελοποννησιακού πολέμου ήταν η δομική οντολογική διαφοροποίηση της Αθήνας της αποθέωσης του νοός,  των φιλοσόφων, των γεφυραίων, των μετοίκων, από τη Σπάρτη, της δύναμης, της καθ΄εαυτής φυσικής συμπαντικής δύναμης, της ατομικής οντολογικής δύναμης και όχι τόσο της νοητικής:Εάν σκεφθούμε ότι από την αρχαϊκή εποχή έως την κλασσική εποχή οι Έλληνες δεν είχαν καταφέρει να επιτύχουν την ίδρυση ενός Πανελληνίου Έθνους, καταλαβαίνουμε ότι έφθασε η στιγμή ώστε να εξαχθούν και να φανερωθούν όλες οι οντολογικές διαφορές τους οι οποίες υπήρχαν από πάντα ώστε να ξεκαθαρίσει ποια Ελληνική τάση θα επικρατήσει: Η ζήλεια από την Σπάρτη προς την Αθήνα δεν ήταν αιώνια, όμως η διαφορά ανάμεσα σε μία πνευματική Αθήνα και σε μία συμπαντική Σπάρτη μετρούσε ζωή πολλών χρόνων, εάν σκεφθούμε τον διαφορετικό τρόπο ζωής και σκέψης Αθηναίων και Σπαρτιατών.  Μας κάνει ιδιαιτέρα εντύπωση η πασίγνωστη φράση του Ξενοφώντος από τα Ελληνικά του (η οποία είναι αρκετά σημαντική τουλάχιστον σε αυτή μας την έρευνα (21-23): αναφέρεται λοιπόν: « οι εξόριστοι (όταν οι Σπαρτιάτες επικράτησαν του Πελοποννησιακού πολέμου και γκρέμισαν τα μακρά τείχη) γκρέμιζαν τα τείχη με τη συνοδεία των ασμάτων των αυλητρίδων διότι ενόμιζον ότι εκείνη η ημέρα ήταν η αρχή της ελευθερίας της Ελλάδος».

Είναι πολύ ακραία εκτίμηση, σκεφτόμεθα: δηλαδή πού σύμφωνα με τους Σπαρτιάτες, ήταν σκλαβωμένοι οι Έλληνες; Η Αθήνα του Νοός, της Τέχνης, των Σοφιστών, των Σοφών, των θεωρητικών, της παιδείας, ήταν παραχάραξη του προαιωνίου Ελληνισμού; (σύμφωνα με τους Σπαρτιάτες). Αυτή η Αθήνα διαστρέβλωσε το προαιώνιο πνεύμα και την προαιωνία οντολογική διάσταση του Ελληνισμού, εξαφανίζοντας τον Ταΰγετο, το Διόνυσο, τη συμπαντική διαδοχή των Ελληνικών δυνάμεων, καθιστώντας την Ελλάδα κάτι το πρόσκαιρο και υπόθεση μόνο των Σοφών σαν το Σωκράτη; Δηλαδή έχοντας οι Αθηναίοι δημιουργήσει τον τύπο του Σοφού ανθρώπου, ο οποίος γνωρίζει όσα μόνον αυτός γνωρίζει, αλλαζονικά συμπεριφέρονταν σε όλους και όλα, οι συμμαχίες οι οποίες είχαν μεταλλαχθεί σε ηγεμονίες, στηρίζονταν στο ότι οι Αθηναίοι θεωρούσαν ότι όσα ο Νούς τους γνωρίζει δεν τα γνωρίζει κανείς άλλος άρα θα πρέπει όλοι από αυτούς να εξουσιάζονται; Η φράσις του Ξενοφώντος ίσως μας παραπέμπει εκεί: όμως και αυτό το γεγονός δεν δικαιολογεί το μίσος των Πελοποννησίων προς τους Αθηναίους, το όλο πράγμα θέλει και κάτι άλλο πιο πρακτικό: ας υπενθυμίσουμε ότι στο συνέδριο της Κορίνθου οι Θηβαίοι οι Κορίνθιοι και άλλοι είχαν υποστηρίξει τον ολοκληρωτικό αφανισμό των Αθηναίων κατά τη λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου. Κάτι μάλλον ήξεραν όλοι αυτοί το οποίο (ως εύρος και εξέλιξη) εμείς σήμερα τουλάχιστον το αγνοούμε ή τουλάχιστον απλά το υποψιαζόμαστε.

Ο Θουκυδίδης στο 6.59.3 μας αναφέρει ότι ο Ιππίας, σαφέστατα πρίν τους Περσικούς πολέμους, επειδή φοβόταν για τη ζωή του, προσέφερε την κόρη του Αρχιδίκη στον Λαμψακηνό Αιαντίδη, τύραννο της Λαμψάκου, επειδή αυτός είχε μεγάλη επιρροή στο βασιλέα Δαρείο: άρα οι Αθηναίοι πρίν τους Περσικούς πολέμους είχαν τέτοιου είδους επαφές με τους Πέρσες και τους Βασιλείς τους. Μάλλον το ήξεραν οι Σπαρτιάτες διότι στη μάχη του Μαραθώνος, να μέν είπαν ότι είχαν εορτή (Κάρνεια) και δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν, αλλά σκεφτόμεθα ότι ίσως αγνοούσαν  ότι οι παραδοσιακές σχέσεις των Αθηναίων με τους Πέρσες Βασιλείς είχαν διαρραγεί και περίμεναν να ίδουν εάν θα γίνει μάχη τελικά (ας μην ξεχνούμε ότι σύμφωνα με το Θουκυδίδη ο Ιππίας είχε ακολουθήσει ως σύμβουλος τους Πέρσες στον Μαραθώνα, εάν το ήξεραν αυτό οι  Σπαρτιάτες ίσως θεωρούσαν ότι το όλο θέμα μπορεί να έχει άλλη έκβαση και για αυτό δεν συμμετείχαν στο Μαραθώνα (αν και τελικά είχαμε το έπος του Μιλτιάδου) . Σε αυτό το σημείο ας μην ξεχνούμε (για όλα αυτά ομιλεί ο Ηρόδοτος και όχι μόνον αν και τελευταίως ευρήκαμε ισχυρόν αντίλογο για αυτό και για όσα εδώ γράφουμε θα συνεχίσουμε την έρευνά μας) ότι αναφέρεται ο λαός των Γεφυραίων (ως σημιτικής καταγωγής ) ο οποίος πολύ είχε επηρεάσει τη σκέψη και την πράξη των Αθηναίων ώστε να τους απομακρύνει από την Ελληνική οντολογικότητα: η αποθέωση του νοός, της ηθικής, της έλλογης παιδευτικής κατευθυντικότητας των ανθρώπων, ο οντολογικός διχοτομημένος αθηναίος ( ο οποίος δεν αποθέωνε πλέον την συμπαντική ως τέτοια παιδεία αλλά την παιδεία της επιμέλειας και την κατευθυνόμενης μάθησης με διδάσκαλο) όλα αυτά μας θυμίζουν την  άνθηση των ανατολικών θρησκειών οι οποίες στηρίχθηκαν σε ένα σκληρό ηθικό θεό-νού: πόσο άραγε επήλυδα φύλα είχαν επικρατήσει στην Αθήνα αλλάζοντας την Ελληνική οντολογική προσωπικότητά της, τη στιγμή κατά την οποία ο Λεωνίδας μας παραδίδει το γνήσιο μοντέλου Διονυσιακού οντολογικού εν τω απείρω ανήκοντος Ανθρώπου;

Υπάρχουν αναφορές στον Ηρόδοτο και σε άλλους ότι ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων ήσαν γεφυραίοι, αρνήθηκαν μάλιστα ο Ιππίας και ο Ίππαρχος να βαδίσει η αδελφή τους στην πορεία των Παναθηναίων ως έπηλυς, και για αυτό το λόγο συνέβη η δολοφονία: Σε συνδυασμό με όσα μας αναφέρει ο Θουκυδίδης φαίνεται ότι οι Αθηναίοι είχαν αναπτύξει σχέσεις και με τους Πέρσες και λοιπούς ανατολικούς λαούς (και μέσα από το εμπόριο και τις αποικίες) ώστε μέσα από τη διαλεκτική των ιδεών να ανέπτυξαν τη νοησιοκρατική τους φιλοσοφία η οποία αφενός μεν ομοιάζει με την μονοθεϊστική θεολογία του ενός θεού νοός, αφετέρου τους απομακρύνει από τον  Έλληνα Άνθρωπο του Πανός ο οποίος δεν σκέπτεται το Όν αλλά ως τέτοιο το βιώνει όπως οι Σπαρτιάτες είχαν την οντολογική βιωματική εν οντολογική συνεχεία δύναμιν ως τέτοια και όχι την αντανακλαστική δύναμιν του Νοός. Από τον Ταΰγετος ατενίζοντας την υπόλοιπη Ελλάδα οι Σπαρτιάτες ίσως έβλεπαν όσα εμείς σήμερα αδυνατούμε να ιδούμε: όσες πηγές και αν  μελετήσουμε αδυνατούμε να ξέρουμε όσα ήξερε ο Λύσσανδρος όταν επικρατούσε των Αθηναίων και πανηγύριζε για την Ελευθερία της Ελλάδος, για την επαναφορά των Ελλήνων στη δύναμιν του Διονύσου και του Παντός, και όχι του Νοός.

Φαίνεται όμως ότι οι Σπαρτιάτες βυθισμένοι στο Όν και στην αρχέγονη δύναμιν αυτού απλά ενίκησαν: ως αγνοί οντολόγοι περίμεναν το όν να παρασύρει και τους ηττημένους Αθηναίους όπως τους νικητές Σπαρτιάτες:  η συνέχεια του Πελοποννησιακού πολέμου  όμως είναι η τελική πνευματική επικράτηση του νοός διά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους, και του Αλεξάνδρου ο οποίος μετέφερε αυτό το νού στα πέρατα του Ελληνιστικού κόσμου δημιουργώντας τους χριστιανούς τους οποίους όλοι τους ασπάσθηκαν  "πλήν Λακεδαιμονίων».