Από το Θουκυδίδη στο Σωκράτη: πώς ο Αθηναίος ιστορικός προσέφερε το κώνειο στον Αθηναίο φιλόσοφο;

 

Από τη Μυθολογία των Ελλήνων έως το Λόγο των Ελλήνων, η ανθρώπινη εξέλιξη και πορεία περνά μέσα από δύο πολέμους: τον Τρωϊκό πόλεμο και τον Πελοποννησιακό πόλεμο: μετά από αυτούς τους πολέμους παύει να υπάρχει η Οντολογική Ελλάς και συνεχίζει να υφίσταται το νοητικό αντικαθρέπτισμα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλους, ένα ιδεατό κατασκεύασμα το οποίο απλά ως κιβωτός έσωσε όσα έπρεπε να γίνουν από τους ανθρώπους στη γή, στη βάση της θρησκειάς, του πολιτισμού, της πολιτικής, της κοινωνίας, της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τελικής ανθρωπίνης τελεολογίας: Η Οντολογική Ελλάς έφυγε στα άστρα και από εκεί συνέχισε ένα ταξείδι το οποίο κάποια στιγμή θα γνωρίσουμε: στο Όλον.

Ο Θουκυδίδης είναι αυτός ο οποίος έθεσε την ταφόπετρα στην προσπάθεια του οντολογικού Ελληνισμού να κατεβάσει τον Όλυμπό στη γή: ο ιστορικός είναι σαφής: για τα αίσχη του Πελοποννησιακού πολέμου φταίει και ευθύνεται η ανθρωπίνη φύσις: η αληθεστάτη αυτή πρόφασις: Τι και αν οι Θεοί έδωσαν τόσες δυνάμεις στους ανθρώπους, τι και αν ποιητές και φιλόσοφοι, τραγωδοί και δραματουργοί, ρήτορες και άλλοι χάλασαν και ξόδευσαν κόπο και γράμματα για να καλύψουν την πραγματική ανθρωπίνη φύση: Τόλμησαν οι Έλληνες να κρύψουν την χαοτική ανθρωπίνη φύση κάτω από το θείο ανθρωπομορφισμό, ο Δίας ζευγάρωνε και ως κύκνος και ως ταύρος αλλά ήταν και ο Πατήρ Θεών και Ανθρώπων: ο κένταυρος Χείρων μισός ίππος προσέφερε το Θείο Αχιλλέα, ο Οδυσσέας θείος και συνετός εξηφάνισε τους μνηστήρες και δεν μπόρεσε και δεν εθέλησε να τους συγχωρήσει: Συμμαχούσαν και με τους Πέρσες οι Έλληνες, στην Κέρκυρα Πατέρας έσφαζε τον υιό του, έγκλημα δεν υπήρξε που δεν έγινε, οι λέξεις ( θα μας πεί ο μέγας Ιστορικός) έχασαν και άλλαξαν κατά την ειωθυίαν φύσιν την σημασίαν των, και έχασαν την νοητική καθολικότητά τους, δεν σήμαιναν πιά στον Πελοποννησιακό πόλεμο καθολικές ιδέες και αξίες, διότι χάθηκε το κοινό των ανθρώπων: πλέον οι λέξεις σήμαινε ότι ήθελε ο καθένας ξεχωριστά:

Η ανακάλυψη του Θουκυδίδη είναι μεγαλοφυής και καθαρά Οντολογική: αντιαριστοτελική και αντιπλατωνική αλλά καθαρά σωκρατική: διότι αυτό το οποίο έκανε ο Πλάτων είναι  να φορέσει το προσωπείο του δήθεν καλού στο Σωκράτη διότι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης έθεσαν ως σκοπό της ζωής τους να κρυβούν από τη μεγίστη Θουκυδίδεια Αλήθεια: ότι για όλα φταίει η ανθρωπίνη φύσις, η οποία είναι αδήριτη, αμείλικτη, χάος και έρεβος, πορεία προς το άπειρον, χωρίς λόγο και συναίσθημα: όλα τα Ελληνικά όρια έσπασαν από τους ιδίους Έλληνες οι οποίοι μέσα από την Σπάρτη και την Αθήνα δοκίμασαν το μέγιστο ανθρώπινο πείραμα: μπορεί ο άνθρωπος να ομοιάσει προς κάτι το φαντασιακό όπως είναι η μορφή και οι αρετές της: προσπάθησαν οι Έλληνες: οι Αθηναίοι με τη φιλοσοφία και οι Σπαρτιάτες με τη δύναμιν: προσπάθησαν να μικρύνουν τον άνθρωπο ως Όν και να τον φανερώσουν ως μορφή και ύλη συγκεκριμένων ιδιοτήτων και αρετών:

Ήλθε όμως ο Θουκυδίδης και τα διέλυσε όλα: και ο Όμηρος τα είχε διαλύσει αλλά τότε το ωραίο ως Έλένη έδωσε προθεσμία μήπως και η Ελένη συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα: ο Οιδίποδα χτύπησε το καμπανάκι, ο άνθρωπος σκοτώνει ό,τι τον πιέζει αγαπά κάθε επιθυμία: η Αντιγόνη, η κόρη και αδελφή του, δύναμις εκ της δυνάμεώς του διέλυσε κάθε τι το γήϊνο και έστειλε ηχηρό μήνυμα ότι ο άνθρωπος δεν μπαίνει σε κανένα καλούπι, φιλοσοφίας ή τέχνης αλλά είναι χάος και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο: ο πραγματικός Ελληνισμός, ο άγνωστος σε εμάς το παραδέχθηκε όταν μετά το Θουκυδίδη άφησε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη να λένε τις ανύπαρκτες και διαστασιακές για ολίγον φιλοσοφίες τους, οι οποίες ήδη έχουν εξαφανισθεί από την ηλεκτρονική εποχή, ο πραγματικός Ελληνισμός έφυγε στο χάος, ήταν η δύναμις των φωτισμένων οι οποίοι κατάλαβαν ότι η γή είναι ένα από τα πολλά σπίτια: τους πραγματικούς Έλληνες μόνο να τους φαντασθούμε μπορούμε, ευτυχώς θα τους γνωρίσουμε στο χάος όπου θα συναντηθούμε:

Ο Σωκράτης προσπάθησε να αποφύγει την Θουκυδίδεια αλήθεια: λέγοντας ψέμματα ότι ένα γνωρίζει ότι τίποτε δεν γνωρίζει προσπάθησε να καλοπιάσει την Θουκυδίδεια αλήθεια προσφέροντας ένα από τα πιο διάσημα ψέμματα: ενώ όμως ελάχιστοι ξέρουν το Θουκυδίδειο αληθινό απόφθεγμα όλοι γνωρίζουν τη Σωκρατική ανύπαρκτη οντολογικά φράση: ο Σωκράτης ως καλός Αθηναίος ήξερε ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να γνωρίζει τίποτε διότι ο Άνθρωπος ως χάος όπως τον ανεκάλυψε ο Θουκυδίδης δεν χρειάζεται τίποτε να γνωρίζει, διότι είναι καταδικασμένος στο οντολογικό χάος της ύπαρξής του όλα να τα ζήσει χωρίς φραγμό και με δύναμιν συνεχείας: πίστεψε ότι θα καλοπιάσει τους Αθηναίους οι οποίοι έβλεπαν τον κόσμο τους να διαλύεται και να μην μπορούν να κάνουν τίποτε.

Ο Σωκράτης προσπάθησε να λάβει θέση ανάμεσα στην Αθήνα  του μέτρου και του καλού και του νοός ( από τη μία πλευρά) και στο Θουκυδίδη της χαώδους ανθρωπίνης φύσης (από την άλλη πλευρά). Ήταν ανέντιμο όμως διότι προσπάθησε να υποκλέψει και τις δύο πλευρές: από την Αθήνα πήρε τη μανία του φιλοτελούς και του ωραίου και από το Θουκυδίδη το άπειρο της ανθρωπίνης φύσεως το οποίο δήθεν το εκμαίευε: απέτυχε οικτρά: ο άνθρωπος μέσα του τίκτει χάος και έρεβος (καλά το είπε ο Θουκυδίδης) ο Σωκράτης γεννούσε δήθεν αρετές και καλωσύνες όταν εκμαίευε τους ανθρώπους, διότι αυτό ήθελε να ίδει: σταματούσε τις προσπάθειες όταν έβλεπε από τους μαθητές να βγαίνουν στην επιφάνεια τα τέρατα που είδε στον άνθρωπο ο Θουκυδίδης, και ο Σωκράτης τα είδε αλλά ποτέ δεν τόλμησε να παραδεχθεί ότι ούτε αρετές υπάρχουν ούτε καλωσύνες, παρά μόνο χάος που για ολίγον γίνεται άνθρωπος: δεν είναι τυχαίο ότι ο τερατώδης αρχηγός των τριάκοντα ο Κριτίας, ο Αλκιβιάδης επίσης , ήταν Σωκρατικοί μαθητές:

Ο Θουκυδίδης γλίτωσε το θάνατο γιατί είπε αλήθειες αλλά όχι αυτός τα γεγονότα: ο Σωκράτης όμως; Ο Σωκράτης και ψέμματα είπε, και η μεσαία θέση του τον έκαψε: διότι στην προσπάθειά του να κρύψει τη Θουκυδίδεια ανακάλυψη προσπάθησε το χάος του ανθρώπου να το καλοπιάσει με τις αρετές: δεν κατάφερε τίποτε: ή μάλλον κατάφερε: η τερατώδης ανθρώπινη  φύση φορώντας το σωκρατικό ένδυμα έκρυψε την αθηναϊκή φύσιν της, έκρυψε κάθε τι το αθηναϊκόν, ένοιωσε ότι καθαγιασμένη δεν έχει ανάγκη μία Πατρίδα, αλλά η γή αόριστα της επαρκεί: ο Σωκράτης δεν εγέννησε τον άνθρωπο της παραίσθησης αλλά και τον άνθρωπο ο οποίος παραμυθιασμένος ότι είναι καλός με την πρόσκαιρη γνώση που του έβαλαν στο μυαλό μπορεί να ζήσει όπου δή της γής: αυτό οι Αθηναίοι δεν το συγχώρεσαν στο Σωκράτη και τον σκότωσαν: αυτός όμως ο Σωκρατικός ψευτάνθρωπος στα χέρια του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους εσμίλευσε τέλεια το παιδαγωγικό ένδυμά του με όλα όσα του εγέμισαν στο μυαλό μετέπειτα φιλοσοφίες και θρησκείες, και ας φώναζε ο Θουκυδίδης: ο άνθρωπος είναι χαοτικός ατομικός δρόμος και αφήστε τον στους συμπαντικούς δρόμους του: ίσως για αυτό δεν άντεξε να τελειώσει και την απαρίθμηση των επιχειρημάτων του επί του Πελοποννησιακού πολέμου.