απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: πέρα από τη ζωή και το θάνατο....

 

Εννοείται όμως ότι ο διαχωρισμός της ανθρώπινης ουσίας σε είδος και ύλη ως κάτι το ανθρωπίνως κινούμενο και όχι συμπαντικώς, γεννά καταστάσεις στο ανθρώπινο μυαλό και όχι στη συμπαντική συνέχεια. Ο διαχωρισμός μορφής (είδους) και σώματος (ύλης) ως αυθαίρετη ανθρώπινη κίνηση συνδέεται στενά με τη μυθολογία ζωής και θανάτου σε τέτοιο βαθμό ώστε άνετα μπορούμε να διατυπώσουμε το συμπέρασμα ότι η ζωή και ο θάνατος ως αντισυμπαντική διαρραγή της οντολογικής συνεχείας ευρίσκεται και μόνον στο ανθρώπινο μυαλό και όχι στη συμπαντική συνέχεια. Αφ΄ής στιγμής ο άνθρωπος επιδέχεται τον Αριστοτελισμό διχοτομισμό του Είναι του σημαίνει αυτοχρήμα ότι επιδέχεται ένα πρόσκαιρο και ένα διαρκές χαρακτηριστικό: η μορφή είναι το διηνεκές το οποίο ως μεταφορά των συμπαντικών δυνάμεων στον άνθρωπο κείται πέραν κάθε φθοράς: μοιραία όμως χωριζομένου αυτού του μεγέθους από το σώμα-ύλη αμέσως το σώμα-ύλη χαρακτηρίζεται από φθαρτότητα, διότι ο Αριστοτέλης προέκρινε την ανθρώπινη συνέχεια ως πολιτιστική ενδελέχεια υπέρ του ατομικού ανθρώπου, τον οποίο διεχώρισε σε μορφή και ύλη προκειμένου ο καθείς όταν χάνει το σώμα του να μεταφέρει το είδος του στους επομένους: η Αριστοτελική κοινωνική σκοποθεσία λοιπόν του θανάτου και της ζωής είναι έκδηλη διότι ο θάνατος και η ζωή στο πολιτικό σύστημα του Αριστοτέλους υπηρετεί την ιστορική διαιώνιση της ανθρωπίνης ουσίας, όπως την προσδιόρισε ο Αριστοτέλης: αφ΄ής στιγμής ο Σταγειρίτης θεώρησε τον ατομικό άνθρωπο, ατομική ουσία, συναποτελουμένη από ένα φθαρτό και ένα άφθαρτο μέρος (μορφή και ύλη) μοιραία διεκήρυξε την διαδοχή της αιωνίας υπάρξεως της μορφής και την πρόσκαιρο ύπαρξη της ύλης: όσο συνυπάρχουν κινείται η ύλη άρα αυτό είναι ζωή (γνωρίζουμε ότι ο Αριστοτέλης κατήργησε την πλατωνική αυτοκίνηση), όσο διαχωρίζονται η ύλη εξαφανίζεται και η μορφή παραμένει (θάνατος): καταλαβαίνουμε όμως το ανυπόστατο του όλου συλλογισμού: είναι απλά ένας συλλογισμός ο οποίος από τη στιγμή ειδικά που ταίριαξε με τη θρησκεία και τους εκπροσώπους της βρήκε πρόσφορο έδαφος ώστε να εξαπλωθεί στα πλήθη: Ορίζεται ο Άνθρωπος ως μορφή και ύλη: είναι αυθαίρετο αυτό διότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ένα μέγεθος τόσο άπειρο όπως είναι η μορφή που αρχίζει η δική μου μορφή και που του συνανθρώπου μας: επίσης: η ύλη του σώματος δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό συνταυτίζεται με τη μορφή ώστε όταν διαχωρίζονται ολοκληρωτικά η ύλη να έχει μεταλλαχθεί σε μορφή (μετατροπή του θνητού σε αθάνατο) ώστε να συζητούμε ότι όλα δεν είναι πορεία ζωής και θανάτου αλλά πορεία απλής εκτύλιξης, αναδιανομής, και ολικής αλλαγής και ύπαρξης όλων των δυνάμεων: Μέσα στο χάος του Όλου αυθαιρετεί ο Αριστοτέλης όταν υποστηρίζει ότι έτσι απλά μπορούμε αχανή μεγέθη όπως τα είδη και οι μορφές να τα αλληλοπεριχωρήσουμε σε υλικούς υποδοχείς όπως είναι τα σώματα. Επίσης: τα σώματα δεν είναι συνέχεια των μορφών και δεν αιωνοποιούνται μαζί τους; Επίσης: το εύρος της ατομικής μορφής μπορεί ποτέ να μην διαχωρίζεται από την συμπαντική συλλογικότητά του ώστε όλοι οι άνθρωποι να υπήρξαν, να υπάρχουν και θα υπάρχουν με χίλιους δύο τρόπους (ακόμα και αν δεχθούμε τη διαρραγή μορφής και ύλης ) ώστε είναι πολύ αντιοντολογικό έτσι απλά να θεωρούμε ότι σε κάποιο σημείο διαρρηγνύεται η ένωση μορφής και ύλης και επέρχεται ο θάνατος: εάν οι άνθρωποι υπάρχουν μετά τη διαρραγή μορφής και ύλης με έναν νέο οντολογικό τρόπο που δεν ήξερε ο Αριστοτέλης;

Ο άνθρωπος είναι σύνολο χαωδών δυνάμεων, δύναμις συνεχής, άτομα τα οποία αλληλοδιανέμονται συνεχώς και είναι αφροσύνη να προσπαθεί κανείς να τα μορφοποιήσει και να ελέγξει τις οντολογικές πορείες τους κάτω από το βολικό ζεύγος ζωής και θανάτου. Ο άνθρωπος είναι απροσδιόριστο μέγεθος, σύνολο αχανών δυνάμεων, ίσως δεν υπάρχει το μέγεθος άνθρωπος όπως έχει οριστεί από το σωκρατικό και αριστοτελικό ανθρωποκεντρισμό, διότι ο άνθρωπος ίσως δεν γνωρίζει ή υποχρεώθηκε να γνωρίσει ότι είναι άνθρωπος με τον τρόπο του Σωκράτη και του Αριστοτέλους (ο οποίος μετέπειτα υιοθετήθηκε από το θρησκευτικό ανθρωποκεντρισμό λέγοντας ότι ο άνθρωπος είναι το κέντρο του δημιουργού θεού ) διότι τελικά Άνθρωπος είναι σύνολα παροδικών αχανών δυνάμεων τα οποία συνεχίζουν την χαοτική πορεία τους πέρα από ζωή και θάνατο διότι συνεχώς Είναι. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για κάθε θεό, δυνάμεις του σύμπαντος οι οποίες εκτελούν τα οντολογικά τους καθήκοντα και έχουν ονομασθεί από τους επιλήσμονες ανθρώπους θεοί, ίσως δεν γνωρίζουν κάν πώς είναι θεοί διότι ίσως δεν γνωρίζουν τις σημασιολογικές προίκες που τους απέδωσαν οι άνθρωποι, μιάς και αυτές οι δυνάμεις απλά οντολογικά υπάρχουν και αυτοσυνεχίζονται χωρίς κανένα ανθρώπινο προσδιορισμό πρόσκαιρο και επισφαλή.