Ετυμολογίες...

 

Χρησιμοποιώντας τα λεξικά στη ζωή μας.

1.Ευριπίδης: ευ+ριπή : άρα Ευριπίδης (ο αποτελεσματικός άνθρωπος).

2.Θουκυδίδης: Θεού +κύδος (δόξα): άρα Θουκυδίδης=ο ένδοξος άνθρωπος.

3. Βασίλειος : εκ του Βαίνω: αυτός ο οποίος προχωρεί στη ζωή του.

4.Δήμητρα: Δη+μήτερ: η γυναίκα της φύσεως.

5.Περίανδρος: περί του Ανδρός : περί της ενδόξου ηρωϊκής ζωής.

6.Περικλής: περί του κλέους: σε σχέση με τη δόξα.

7.Σωκράτης: ο ίσος εν τω κράτει: ο άνθρωπος ο έχων αρμονικά διαμοιράσει τις δυνάμεις του.

8.Λεωκράτης: το κράτος (δύναμις ) του Λαού.

9. Λεωνίδας: ο Λέων +ίδας (υιός): ο υιός του Λέοντος (έχει παραμείνει: Τριανταφυλλίδης= ο υιός του Τριανταφύλλου.

10. Εχέφρων: ο έχων ισορρόπους τας φρένας.

Ποιήματα του Μακιαβέλι (σε δική μου μετάφραση).

 

Ποιήματα του Μακιαβέλι.

Τα τρίστιχα της φιλοδοξίας.

Η ομοιότητα των ιδεών και ακόμα και αυτών των λέξεων κάποιων εκθέσεων του Μακιαβέλι προς την κυβέρνηση της Φλωρεντίας από την Βερόνα  το 1509  θέτει τις δραματικές ημερομηνίες 26/11 και 7/12 ως  πιθανόν τις πραγματικές χρονικές στιγμές δημιουργίας  αυτών των ποιημάτων στο τέλος αυτού του έτους.

Σε άμεση σχέση με ό,τι πραγματικά συμβαίνει η πραγματική βαθύτητα του συναισθήματος καθώς  και η ιερά αγανάκτησις ως κεφάλαια σε αυτά τα ποιήματα, ξεπερνούν κάθε άλλη σύνθεση του Μακιαβέλι τουλάχιστον σε άπταιστη ομοιοκαταληξία. Σε ιδεολογικό επίπεδο, περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά του, καταδεικνύεται η συμπάθειά του για τον απλό και αθώο  λαό ο οποίος εξαναγκάζεται από τους κατακτητές να συμμετέχει σε πράξεις οργανωμένης εμπόλεμης βίας.

Αφιερωμένο στο Λουΐτζι Κουϊτσιαρντίνι.

1.Λουΐτζι μιάς και έμεινες έκπληκτος από αυτό το τόσο καταπληκτικό συμβάν, το οποίο μάλιστα συνέβη στη Σιένα, θεωρώ ότι πλέον δεν αντιμετωπίζεις τον κόσμο σύμφωνα με αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει.

4.Εάν πράγματι αυτή η αναφορά σε ξενίζει, κάτι το οποίο παραδέχθηκες μάλιστα στα γράμματά σου, τότε εμβάθυνε λίγο παραπάνω στην ανθρώπινη θνητή μοίρα.

7. Διότι από τον Ήλιο της Σκυθίας προς τον Ήλιο της Αιγύπτου, από το Γιβραλτάρ προς τις απέναντι ακτές, βλέπουμε πόσο πραγματικά επικρατεί  η παραβατικότητα.

10. Ποια επαρχία ή ποια πόλη μπορεί να ξεφύγει από  την παρανομία που επικρατεί; Ακόμα και τα χωριά και τα μικρά χαμόσπιτα είναι βυθισμένα στην παραβατικότητα. Παντού επικρατούν η πλεονεξία και η άκρατη φιλοδοξία.

13. Όταν ο άνθρωπος εμφανίσθηκε σε αυτόν τον κόσμο μαζί του εμφανίσθηκε η φιλοδοξία με την πλεονεξία: βέβαια εάν δεν υπήρχαν αυτές οι καταστάσεις οι άνθρωποι θα ήταν πολύ περισσότερο χαρούμενοι.

16.Μετά βίας ο Θεός έφτιαξε τα αστέρια, τους ουρανούς, το φώς, τα στοιχεία, ο άνθρωπος –κύριος τόσων πολλών πραγμάτων τέτοιας ομορφιάς-

19.Κατέπνιξε την υπερηφάνεια των αγγέλων και έχασε την θέση του στον παράδεισο.Ο Αδάμ και η Εύα υπέστησαν αυτή την κατάσταση επειδή δοκίμασαν το απηγορευμένο μήλο.

Η αγωγή των νέων σύμφωνα με την Λακεδαιμονίων Πολιτείαν του Ξενοφώντος.

 

Η αγωγή των νέων σύμφωνα με την Λακεδαιμονίων Πολιτείαν του Ξενοφώντος.

Η Λακεδαιμονίων Πολιτεία του Ξενοφώντος αποτελεί απόδειξη ότι η Σπάρτη ήταν πόλις αρχών και βαθέων σκοπών, Πόλις αγωγής μέσω της οποίας υπήρχε ξεκάθαρο πλάνο διαπαιδαγώγησης των νέων προκειμένου αυτοί να καταστούν άξιοι πολίτες. Σε καμμία λοιπόν των περιπτώσεων η Αθήνα δεν ήταν η μόνη Πόλις με συγκεκριμένη ανθρωποκεντρική φιλοσοφία αγωγής. Η Σπάρτη είχε το δικό της Λόγο ο οποίος  διέπλαθε τους νόες και τα ήθη των Νέων ώστε να καταστούν άξοι και αγαθοί πολίτες.

Απλά ο Λόγος των Σπαρτιατών δεν είχε να κάνει με τη νοητική ικανότητα  του ανθρωπίνου νοός να μεταπλάθει σε ιδέες και αξίες τις  φυσικές δυνάμεις, ο Λόγος των Σπαρτιατών ήταν η επαφή των Σπαρτιατών με τις φυσικές δυνάμεις ως τέτοιες: αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα το οποίο ελάχιστα έχει προβληθεί αλλά εξηγεί το ότι και η Σπάρτη και η Αθήνα εκινήθησαν επάνω στο Λόγο αλλά από άλλη οπτική γωνία. Κηρύσσοντας ο Αναξαγόρας την παντοκρατορία του Νοός μετέτρεψε τον κεραυνό του Διός σε δύναμιν βουλήσεως. Αντιθέτως ο Σπαρτιάτης δεν προχώρησε σε αυτό το βήμα: ζούσε ως αίσθηση εξωτερικής δυνάμεως σε σχέση με τον κεραυνό από τον οποίο αντλούσε τη δύναμίν του: θα λέγαμε λοιπόν ότι ο Λόγος των Αθηναίων ήταν εσωτερικός παραστασιακός, ενώ ο Λόγος των Σπαρτιατών εξωτερικός μιμητικός.

Η Λακεδαιμονίων πολιτεία του Ξενοφώντος αποδεικνύει την ύπαρξιν αυτού του Σπαρτιατικού Λόγου: Υμνείται (κατ΄αρχάς ) ο Λυκούργος ως ο νομοθέτης εκείνος ο  οποίος προσπάθησε να φέρει την ευδαιμονία στους Σπαρτιάτες. Άρα παρατηρούμε ότι και στους Σπαρτιάτες υπήρχε το έσχατο πολιτειακό αγαθό της  ευδαιμονίας, η Πόλις δεν ήταν προϊόν τύχης. Αναφέρεται ότι οι έγκυες γυναίκες τρέφονται πολύ προσεκτικά,με επιλεγμένα ποτά και τροφές, ασχολούνταν με βιοτεχνικές εργασίες ώστε διάγοντας καθιστική ζωή να μην κουράζονται προκειμένου να γεννήσιουν υγιείς ανθρώπους.Παρατηρούμε την ύπαρξη προγεννητικής φροντίδας σε μία Πόλη η οποία εστηρίζετο στην αρχή ότι η ευτυχία του Ενός οδηγεί στην ευτυχία Όλων. Αναφέρεται μάλιστα ότι στη  Σπάρτη και οι  δούλες μπορούσαν να παρασκευάζουν ρούχα και άλλα βιοτεχνικά αγαθά, άρα μπορούσαν και οι δούλες να συμμετέχουν σε  εργασίες οι οποίες απαιτούσαν ανάλογο κόπο και κινήσεις. Αυτό οδήγησε στο ότι οι γυναίκες είχαν ενεργό ρόλο στην οικονομική ζωή της Πόλεως διότι κατά φυσική μίμηση εστηρίζοντο στο ότι στη φύση υπάρχουν θήλειες (βροχή) και άρρενες δυνάμεις (κτίσις). Ρητά αναφέρει ο  Ξενοφών ότι είχαν εφευρεθεί αγώνες δρόμων και άλλων αγωνισμάτων σωματικής δυνάμεως και για τις γυναίκες διότι εθεωρείτο ότι και τα δύο φύλα φυσικώς είναι ισχυρά και με αυτόν τον τρόπο θα εγένοντο ανδρείοι απόγονοι.

Καταλαβαίνουμε μέχρι εδώ τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην πνευματική αριστοκρατία των Αθηναίων, οι οποίοι υιοθέτησαν την αριστοκρατία του νοός απορρίπτοντας συγκεκριμένες θήλειες φυσικές δυνάμεις (επιθυμία) διότι ο νούς των  Αθηναίων φιλοσόφων-πολιτειολόγων  εστηρίχθη κυρίως στη δυναμική βούληση κτίσης αυτού του πολιτειακού πλατωνικού και αριστοτελικού κόσμου, ενώ οι Σπαρτιάτες ευρισκόμενοι σε φυσικό περιβάλλον εδέχοντο το σύνολο των αρρένων και θηλειών φυσικών δυνάμεων.

Περί της Οντολογίας της Μηχανής ( σε σχέση με την ανθρώπινη μηχανοποίηση).

 

Περί της Οντολογίας της Μηχανής ( σε σχέση με την ανθρώπινη μηχανοποίηση).

Πλέον μπορούμε να κατανοήσουμε την ετυμολογία της λέξεως «μηχανή, μηχανεύομαι, μηχανορραφία κ.λ.π». Η λέξις λοιπόν μηχανή παράγεται από το ρ.μητιάομαι-ώμαι το οποίο σημαίνει σκέπτομαι. Σαφέστατα λοιπόν η απαρχή της μηχανοποίησης του ανθρώπου είναι η σκέψις. Ας σημειώσουμε ότι η σκέψις παράγεται από το ρ.σκοπέομαι-σκοπούμαι το οποίο σημαίνει εξετάζω. Σημαίνει λοιπόν η λέξις σκέψις της εξωτερικοποίηση και αντικειμενικοποίηση του ανθρώπου σε σχέση με το Είναι του Όντος: διότι για να εξετάσει ο άνθρωπος τις ιδέες και το γύρω του κόσμο, βγαίνει έξω από αυτά τα μεγέθη, και προσπαθεί να τα ερευνήσει και να εξαγάγει ασφαλείς κρίσεις περί αυτών. Αυτό όμως τον μηχανοποιεί διότι ο άνθρωπος πλέον δεν ανήκει στην εσωτερική χαώδη πορεία του Είναι ως αφηρημένη οντολογικότητα αλλά ο άνθρωπος ως Υπο-κείμενο υπό των συνθηκών εξωτερικά κείται προσπαθώντας να ατενίσει τα πάντα όχι ευρισκόμενος ως δύναμις ομοία στην εσωτερική ροή τους αλλά ως παρατηρούν εξωτερικά Υποκείμενο.

Άρα ο Άνθρωπος καθίσταται μηχανή όταν εξέρχεται της συμπαντικής ροής στην οποία ως μυστική τέτοια δύναμις ανήκει και αποκτώντας μορφή και ύλη προσπαθεί εξερχόμενος της αενάου οντολογικής μορφής να ίδει τα πάντα ως αντικείμενο και να τα ερευνήσει και να τα κατακτήσει, να τα επηρεάσει, να τα ταξιθετήσει να τα ελέγξει. Θεωρείται λοιπόν ως πρόοδος η μηχανοποίησις του παντός: ο άνθρωπος να εξέλθη της οντολογικής του πορείας όπου είναι οντολογική αφηρημένη δύναμις και ως σκέψις- παρατήρησις να εξετάζει τα πάντα όχι ως συμμετέχουσα δύναμις εσωτερικότητας  αλλά ως εξωτερική παρατηρούσα δύναμις: ο Αρχιμήδης θεωρείται ως ο πλέον μηχανοποιημένος άνθρωπος διότι παρατήρησε πλείστα όσα φαινόμενα. Η επιστήμη θεωρείται ως η ναυαρχίδα της ανθρώπινης μηχανοποίησης διότι συνθέτει τα μηχανοποιημένα πράγματα της παρακολούθησης και διά των φυσικών και άλλων νόμων οργανώνει τον άνθρωπο σε σχέση με τον κόσμο: όμως η επιστήμη στηρίζεται στον άνθρωπο μηχανή και στον μηχανοποιημένο κόσμο: διότι πολύ απλά ο άνθρωπος βλέποντας το σύμπαν ως αντικείμενο παρατήρησης ταξιθετεί τις παρατηρήσεις του, περιορίζεται στον μικρόκοσμο που μπορεί να παρατηρεί και κατασκευάζοντας τα πάντα γύρω του ως μηχανή σκέψης παρακολούθησης και παρατήρησης μηχανοποιεί διασκεπτικά τον εαυτό του τους άλλους και τον κόσμο: πλέον ο άνθρωπος – μηχανή είναι αυτός ο οποίος έχει συγκεκριμένη μορφή και μυαλό, σώμα και ηθική.

Ποια ακριβώς είναι η Ηρακλείτεια γνώση;

 

Ποια ακριβώς είναι η Ηρακλείτεια γνώση;

Ας αρχίσουμε την έρευνά μας για την Ηρακλείτεια γνώση  από τους περιφήμους Ηρακλειτείους αφορισμούς προς φιλοσόφους οι οποίοι φημίζονταν για τις γνώσεις τους,οι οποίες αποκτήθηκαν μέσα από μελέτη και παρατήρηση. Συγκεκριμένα στο έργο του «περί Φύσεως» ο Εφέσιος φιλόσοφος διατείνεται ότι η γνώση πολλών πραγμάτων δεν αποτελεί δείγμα ευφυΐας. Αναφέρει σχετικά: « Η πολυμάθεια δεν διδάσκει τη βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων. Ειδάλλως θα την είχε διδάξει στον Ησίοδο και στον Πυθαγόρα αλλά και στον Ξενοφάνη και στον Εκαταίο». Επίσης στο ίδιο έργο αναφέρεται : « η πολυμάθεια βλάπτει». Σκωπτικά μάλλον ο σκοτεινός φιλόσοφος γράφει ότι : «Ο Πυθαγόρας, ο γιός του Μνήσαρχου, ασχολήθηκε με την έρευνα περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, και μέσω αυτής κατέκτησε τη σοφία,την πολυμάθεια και τη μοχθηρία».

Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος ζεί,σκέπτεται και πράττει σε σχέση με τον κόσμο, τον εαυτό του και τις ιδέες.Άρα η γνωσιολογική διαφοροποίηση του Ηρακλείτου μάλλον έγκειται όχι τόσο στο πώς της γνώσεως αλλά στο «τι». Καλλίτερα.Μάλλον έγκειται στο ότι η πολυμάθεια όταν δεν έχει να κάνει με την ουσία των συμπαντικών μεταβλητών οι οποίες επηρεάζουν την οντολογική ζωή των ανθρώπων αλλά με πρόσκαιρες επινοήσεις του νοός προκειμένου απλά ο άνθρωπος να προσδιορισθεί επί της γής , τότε η πολυμάθεια είναι ουσιαστικά και από το πρίσμα του Είναι «ολιγομάθεια». Οι απορριφθέντες φιλόσοφοι –ως πολυμαθείς αλλά άχρηστα πολυμαθείς- έχουν ένα κοινό σημείο. Προσπαθούν να κωδικοποιήσουν με συγκεκριμένες διατυπώσεις –οι οποίες παραπέμπουν σε όρατά σύμβολα – τις γνωσιολογικές ανακαλύψεις τους.Συγκεκριμένα ο Ξενοφάνης οδηγήθηκε στη γνώση ενός θεού ο οποίος είναι σύμφυτος με τον κόσμο και ακριβώς όπως ο κόσμος είναι αγέννητος και ανώλεθρος σαν το θείον άπειρον του Αναξιμάνδρου. Αντίθετα όμως προς το άπειρο του Αναξιμάδρου ο θεός του Ξενοφάνους είναι ακίνητος.

Από το οντολογικό Ηρακλείτειο πρίσμα μάλλον ερευνάται το πόσο Είναι ο Ξενοφάνειος θεός μέγεθος του Είναι το οποίο πάντα υπήρχε ώστε να είναι γνωστό σε όλους τους ανθρώπους ενδιάθετα και ενορατικά προκειμένου να τους βοηθήσει σε μία επερχομένη εξελικτική και εσωτερική πορεία. Ίσως ο θεός του Ξενοφάνους αποτελεί μία αντιοντολογική προσωπική ανακάλυψη του φιλοσόφου η οποία δεν κατέχει το οντολογικό υπόβαθρο του να Είναι ως τέτοια σε κάθε μυαλό και πράξη. Άρα από τη στιγμή κατά την οποία δεν ενυπάρχει στο κοινό εσωτερικό ποτάμι του Όντος το οποίο κυλά σε κάθε εαυτό ώστε να συνεχίζεται ένα εσωτερικό εξελικτικό ταξίδι, λόγω αυτού χαρακτηρίζεται η Ξενοφάνειος δόξα περιττή πολυμάθεια.

Περί της φράσεως του Ηρακλείτου: εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ αν εξευρήσει (εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον δεν θα το εύρεις.

 

Περί της  φράσεως του Ηρακλείτου: εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ αν εξευρήσει (εάν δεν ελπίζεις το ανέλπιστον δεν θα το εύρεις.

Πρόκειται περί κορυφαίας οντολογικής έκφρασης του σκοτεινού φιλοσόφου: επειδή το μόνον μέσα στο χάος και στη συμπαντική κίνησή του είναι η βούληση της οντολογικής πορείας και εξέλιξης και συνεχούς αναδιανομής των κοσμικών δυνάμεων υπό το συμβολισμό του αειζώου και αενάου πυρός ο άνθρωπος ποτέ δεν θα πρέπει να εγκλωβίζεται στο παρόν: ποτέ στους περιορισμούς της ανθρωπίνης μορφής η οποία είναι ένα από τους πολλούς τρόπους ύπαρξης του ανθρώπου: ο άνθρωπος θα πρέπει να επεκτείνεται και να αναπετάννυται ώς εσωτάτη δύναμις στο σύμπαν ώστε να επικοινωνεί με παρεληλυθότα παρόντα και εσόμενα όντα και εξελίξεις: Ανοίγοντας τον άπειρο εαυτόν του ο άνθρωπος κατανοεί ότι ενυπάρχει ως οντολογική δύναμις σε ένα ευρύτερο κόσμο όπου πολλά μπορεί να γνωρίσει να καταγνωρίσει και να προγνωρίσει: Σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να εμμένει ο άνθρωπος στο σήμερα αλλά ακολουθώντας το πύρ (συμπαντική κίνησις) μέρος της οποίας είναι θα πρέπει να ανακαλύπτει όλα τα χρυσά δώρα και μήλα που φέρει το Όν. Με αυτή τη φράση ο Ηράκλειτος καταργεί τον κλειστό εαυτό και ανακαλύπτει τον οντολογικό Άνθρωπο ο οποίος μέσα στο Όλον ανακαλύπτει συνεχώς και πάντα πέρα από τους περιορισμούς του μορφικού εαυτού, ο πύρινος εαυτός της οντολογικής συνέχειας είναι ο αποδεκτός Ηρακλείτειος εαυτός.

Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου. Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.

 

Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου.

Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.

Σύνδεση με το έργο του συγγραφέα: Το απόσπασμα του σχολικού βιβλίου προέρχεται από το τρίτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «το διπλό βιβλίο» (1976) στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει τις εμπειρίες του από τα είκοσι χρόνια που έζησε στο εξωτερικό (Γερμανία).

Συγκείμενο: Η Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20^ου αι, έπειτα από τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Η μετανάστευση προς τις χώρες της ευρώπης αλλά και προς την αμερική είναι σύνηθες φαινόμενο.

Ιστορικές συνδέσεις:

Α΄και β΄αποικισμοί

Μεταναστεύσεις κατά την οθωμανική κατοχή.

Εξήγηση του φαινομένου:

Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση (φυσική οικονομία) η έναρξη της βιομηχανικής εποχής, σήμανε την πολιτική σύνδεση με την οικονομία: αυτή η σύνδεση απαιτεί πόλεις, εργατικό δυναμικό, μέσα παραγωγής,προϊόντα και κέρδος. Η αποθέωση του χρήματος ως χρηματιστηριακού μέσου πάσης φύσεως ανταλλαγών, κατέστησε τα κράτη να έχουν ως κοινό παρονομαστή τη δυνατότητα παροχής ή όχι αμειβομένης εργασίας και των καταλλήλων συνθηκών παροχής εργασίας και καλού επιπέδου ζωής. Άρα ως συνέπεια της βιομηχανικής εποχής παραδίδεται η οικονομική μετανάστευση προς χώρες με ισχυρή βιομηχανία άρα ισχυρή οικονομία και με τη δυνατότητα παροχής θέσεων εργασίας.

Υπόρρητη έννοια:

Επανέρχεται το πανάρχαιο πρόβλημα (το είχαν θέσει οι σοφιστές στον α΄ΝεοΕλληνικό διαφωτισμό) της διχοτόμησης του ανθρωπίνου εαυτού σε φυσικό και πολιτικό. Ο άνθρωπος απολλύει την Ελευθερία της Φύσεως χάριν της Πολιτικής εξέλιξης: όπως λέγει ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος προσφέρει μέρος του εαυτού του ώστε όλοι οι άνθρωποι να παράξουν αυτάρκη και ευδαίμονα πόλη.

Θα πρέπει όμως να αναφερθεί ότι οι πόλεις πολιτικά μιμούνται τη φύση, η οικονομία (όπως η φυσις διαχειρίζεται τις δυνάμεις της με σύνεση) είναι ο τρόπος διαχείρισης των πολιτικών δυνάμεων: Θα πρέπει να αναφερθεί ότι προκειμένου να προχωρήσει αυτό το οποίο εννοείται ως πρόοδος και πολιτισμός και επιστήμη υποβιβάζεται πνευματικά και ηθικά και αξιολογικά ο άνθρωπος , ο ξεχωριστός άνθρωπος ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την αλλοίωση του φυσικού πρωταρχικού εαυτού του, ο οποίος ενώ έχει μία τόσο ανεξάρτητη και αυτοτελή θέση στη φύση, στην Πόλη τίθεται συχνά κάτω από την ανάγκη συλλογικής προόδου, προοόδου δομών (όπως είναι η επιστήμη, η οικονομία κ.λ.π).

O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

 

O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι  ο επόμενος  δρόμος  της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας. Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι η μετέπειτα εξέλιξη του σημερινού ανθρώπου και της φύσης του. Κυρίως είναι ένα κάλεσμα στην εσωτέρα οντολογική μας φύση να αρχίσουμε να ζούμε μέσα σε έναν ευρύτερο συμπαντικό κόσμο και όχι εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο που τώρα διαβιούμε: εάν σκεφθούμε ότι σύμφωνα με το φιλόσοφο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών μορφών και υλών που τον συναποτελούν, τότε το κάλεσμα του Μπρούνο είναι συγκεκριμένο: πρέπει να υπερβούμε τις ιδέες που μας καταδυναστεύουν, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αξίες που σαν αλυσίδες μας βαραίνουν, να ενώσουμε την ύλη μας και τη μορφή μας με τις αστρικές και ευρύτερες ελεύθερες πλανητικές δυνάμεις μέρος των  οποίων είμαστε.

Ο Μπρούνο ξεπερνά το θεό με έναν πραγματικά πολύ απλό τρόπο: με τον ίδιο τρόπο που ξεπερνά και τον άνθρωπο της λήθης: διότι ο θεός υπάρχει μόνον εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι της λήθης: Ο άνθρωπος ζεί μέσα στη συμπαντική ροή, μέσα στην αμείλικτη διαδοχή των κόσμων, μέσα στην αδυσώπητη κίνηση του Όλου: άρα κανείς θεός δεν είναι σταθερός, κανείς άνθρωπος δεν γνωρίζει λιγότερα από το θεό: το σύμπαν δεν φέρεται διαφορετικά στο θεό από ό,τι στον άνθρωπο διότι το Όν διαλύει τα πάντα και τα ξανασυνθέτει, άρα ο θεός είναι  πρόσκαιρες δυνάμεις όπως και ο άνθρωπος, το μόνον το οποίο υφίσταται είναιη αδυσώπητη ροή. Οι Ηρακλείτειες θέσεις του φιλοσόφου είναι σαφείς, πύρ αείζωον και  συνεχώς μεταβαλλόμενον είναι  το μόνον που υπό αρχές ευρίσκεται , υπάρχει. Όχι τυχαία και χωρίς να το γνωρίζουν οι διώκτες του του έκαναν το μεγαλύτερο καλό: το έδωσαν στας χείρας του πυρός ώστε να χαθεί  στη συνέχεια του απείρου που τόσο πολύ επιθυμούσε.

Ο Τζιοβάνι Μπρούνο, ξεπερνώντας τον Αριστοτέλη και τον κόσμο της έλλογης κλειστότητας που αυτός υιοθέτησε, επίστευσε στο άπειρο σύμπαν: άρα δεν πίστευσε στο γεωκεντρισμό ή  ακόμα και στον ηλιοκεντρισμό διότι μέσα από τις άπειρες διαδοχές του κόσμου  και των κόσμων κανείς ήλιος και καμμία γαία και κανένας θεός ή άνθρωπος δεν θα  μπορούσαν σταθεροί να μείνουν: σε μία φυσιολογική επέκταση της μυστικής θεολογίας του ο Μπρούνο ανήγαγε το μηδέν στον  πιο δημιουργικό αριθμό: διότι όλα υπάρχουν αλλά προϋπάρχουν διότι θα μεταϋπάρξουν με νέο τρόπο, άρα κάποια στιγμή θα μηδενισθούν διότι θα πρέπει να διαλυθούν και να μεταϋπάρξουν με ένα νέο τρόπο: Αποκάλυψε λοιπόν ο μέγιστος Ιταλός φιλόσοφος το κυριώτερο χαρακτηριστικό των χριστιανών προκειμένου να εγκλβίσουν τους ανθρώπους εδώ και να τους ελέγξουν: την εμμένεια , τίποτε δήθεν δεν αλλάζει διότι ο ένας θεός έκανε τον ένα κόσμο τον ένα άνθρωπο και είναι αυτή η σταθερότητα της μορφής και της ύλης ώστε μόνο το εδώ υφίσταται:

Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

 

Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

Το Ελληνικό κράτος που προέκυψε στις 3/2/1830 μέσα από τον οθωμανικό ζυγό δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη: Το Νέον Ελληνικόν Κράτος ήταν ολοκληρωτικά βυθισμένο στην υποανάπτυξη, τη φτώχεια και τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Τη στιγμή κατά την οποία τα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη είχαν αναπτυχθεί σύμφωνα με τις βιομηχανικές προδριαγραφές οικονομικής πολιτικής και οικιστικής ανάπτυξης: Απουσίαζαν βέβαια  οι κοινότητες διότι οι βιομηχανικές πόλεις οι οποίες εστήριζαν τις οικονομίες των κρατών αναπτύχθησαν δίπλα σε ποταμούς εργοστάσια και κέντρα βιομηχανικής εξέλιξης. Στο νέο Ελληνικό κράτος η μεγάλη δυναμική ήταν οι κοινότητες με όπλο την πρωτογενή παραγωγή γύρω από την οικογένεια και τη μικροοικοβιοτεχνία  (Φάρσαλα, Αμπελάκια, κ.λ.π). Άρα το κέντρο της Ελλάδος ήταν η οικογένεια ενώ της Ευρώπης το εργοστάσιο, θα λέγαμε η οικογένεια των εργαζομένων: άρα η συνείδηση των Ελλήνων ήταν Εθνική και κοινοτική και οικογενειακή, ενώ των ευρωπαίων υπεροικογενειακή εργασιακή οικονομική σταδιακά υπερεθνική (για αυτό και συνεργάσθηκε αγαστά ο καπιταλισμός με τον κομμουνισμό υπερεθνικά συστήματα και τα δύο).

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την απόλυτη υποαναπτυξιακή στασιμότητα και ελεγξιμότητα που επεφύλαξαν οι πραγματικοί κυβερνήτες του Νέου Ελληνικού κράτους στην μεταεπαναστατική Ελλάδα ώστε να καταλάβουμε και τη φύση του σημερινού Ελληνικού κράτους: Το κράτος που ανεφύη το 1830 θα έπρεπε  σταδιακά να ακολουθήσει το δυτικό βιομηχανικό μοντέλο: ο Έλληνας του 1840 ζούσε σε σχέση με τη γή, τη στιγμή κατά την οποία στα ευρωπαϊκά εργοστάσια εφαρμόζονταν επιστημονικές μέθοδοι στην επεξεργασία των προϊόντων της βιομηχανίας, οι κύριοι με τα αυτοκίνητα πήγαιναν βόλτες τις κυρίες, το μυαλό των ανθρώπων αναπτυσσόταν με βάση την επιστήμη τη βιομηχανία και την νέα μηχανιστική και οικονομική πολιτική.

Η Ελλάδα είχε ικανώτατους επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος: Πάντα είχε και θα έχει: Έλληνες έδωσαν τα φώτα της Ελληνικής παιδείας στη δύση ώστε να εξελιχθεί η επιστήμη και να φθάσει η δύση στο θαύμα της βιομηχανικής και διαφωτιστικής επανάστασης: όταν όμως απελευθερώθηκε η Ελλάς από τον οθωμανικό ζυγό και ενώ είχαμε το παράδειγμα των σπουδαγμένων στην ευρώπη Κοραή, Ρήγα και άλλων, η Ελλάς ως κοιτίδα πολιτισμού έχουσα ικανωτάτους ανθρώπους επιστήμονες, δυστυχώς απομονώθηκε από την Ευρώπη, δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά, κληρονόμησε τη μεγάλη Ιδέα η οποία απεδείχθη όπλο στα χέρια των μεγάλων εξουσιαστικών δυνάμεων ώστε να συρρικνώσουν τον Ελληνισμό, η μία χρεωκοπία διαδεχόταν την άλλη, το κράτος κάπως με τον Τρικούπη ανέπτυξε κάποιον αγροτικό καπιταλισμό, ξένες εταιρείες έφεραν ρεύμα νερό και άλλα αγαθά: Η Ελλάς με τέτοιον ουρανό γή και θάλασσα έμεινε ολοκληρωτικά βιομηχανικώς υποανάπτυκτη, και όσες προσπάθειες ξεκίνησαν εγνώρισαν την απαξίωση και την αδυναμία επιβίωσης (ειδικά μετά τον τελευταίο ερχομό του Κ.Καραμανλή το 1974).

Παρώνυμα.

 Πρέπει να εγκύπτουμε στο πρόβλημα της μελέτης της ύλης (εγκύπτω = ασχολούμαι ενδελεχώς με κάτι).

Ενέσκηψε πρόβλημα βαρυχειμωνιάς (προέκυψε, εμφανίσθηκε)..

Η αγένειά του τον καθιστά απεχθή.

Οι επαχθείς όροι του δανείου.

Οι ενδοιασμοί του τον κρατούν σε αναποφασιστικότητα (φόβοι).

Παρουσιάζει ένδεια επιχειρημάτων.

Η χώρα διέρχεται βαθεία οικονομική κρίση.

Μετέρχεται (χρησιμοποιεί) κάθε μέσο να γλιτώσει.

Οδοιπόρος, οδοιπορία.

Το ρ.πορεύω δίδει την πορεία. Αλλά το Οδοιπόρος δίδει την Οδοιπορία: ως παρασύνθετο από το οδός και πόρος: άρα δεν μπορεί να γραφεί με -ει. Οδοιπορία.Με -ι.

Πρωτοπόρος-πρωτοπορία

Πεζοπόρος -πεζοπορία.

Γενικώς το β΄συνθετικό καθορίζει και την ορθογραφία της λέξεως:

ανεξίθρησκος: (ανεξαρτήτου θρησκείας): ανεξιθρησκεία.

Επίσης: γράφω καινούργιος και όχι καινούριος (χωρίς -γ).

Διότι παράγεται από το καινόν έργον : καινούργιο.

Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.

 

Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.

Ο κόσμος μας αποτελείται από τρείς κυρίως παραμέτρους: την ιδέα, τη φύση και τον άνθρωπο: η κινητικότητα αυτών των τριών παραμέτρων καθορίζει και την ποιότητα και ποσότητα του ανθρώπου και του κόσμου: η αφηρημένη ιδέα έγινε συγκεκριμένη αλλά ως ουσία και ονομάσθηκε φύσις (διότι έφυ η ουσία, το Είναι των ιδεών) επίσης αυτή η ουσία απέκτησε μορφή και κατέστη μορφική ουσιαστική ζωή (άνθρωπος και λοιπά έμβια όντα). Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε και να υποστηρίξουμε ότι αυτό το σύνολο δεν προϋπήρχε και δεν θα μεταϋπάρχει, αποτελεί μία πρόσκαιρη στάση του όντος: άρα ορθή σκέψις είναι η περιγραφή και γνώσις όλης της σειράς από τα βάθη του όντος πώς εφτάσαμε σε αυτές τις τρείς παραμέτρους και κυρίως η οντολογική μοίρα αυτών των τριών παραμέτρων στον επόμενο κόσμο: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν συμβαίνει στην παραδοθείσα φιλοσοφία, η οποία υποπίπτει στο παράδοξο απλά με το λόγο να πείθει ότι αυτά τα τρία μεγέθη υπάρχουν, με το λόγο να τα επιβάλει, να τα εγκαθιστά ως φιλοσοφικώς αποδεκτά, διαλύοντας κάθε οντική σειρά και στερεώνοντας μία όψιμη και πρόσκαιρη γήϊνη σειρά όλων αυτών των παραμέτρων η οποία όμως δεν έχει οντολογική αξία και συνέχεια.

Αυτό είναι και το παράδοξο του Αριστοτέλους: ως οντολόγος ορθός φιλόσοφος (εάν ήταν) ώφειλε να περιγράψει και να καθορίσει την οντολογική φύσιν των παραμέτρων του κόσμου μας ώστε να φανεί το οντολογικό αποτύπωμα στο χθές και σήμερα και αύριο των μεγεθών που αποτελούν τον κόσμο μας: Αντίθετα αυθαίρετα και αντιοντολογικά ο Σταγειρίτης φιλόσοφος θεωρεί ότι ο άνθρωπος ως μορφή και ύλη ήταν είναι και θα είναι: δεν λαμβάνει υπ΄όψιν άλλες μορφές ανθρώπου οι οποίες εξαφανίσθηκαν εντέχνως στο βάθος του χρόνου (οι θεότητες, οι ανθρωποθεότητες, τα όντα τα οποία περιγράφονται σε μυθολογίες και ποιήματα, ο Αριστοτέλης υιοθετεί μόνον μία από τις άπειρες ανθρώπινες μορφές με κριτήριο την επιφανειακή αρμονία ανάμεσα στην όψη στον Ήλιο στην αρμονία της μορφής και στο κοινώς αποδεκτό).

Περί του αριθμού Οκτώ (8).

 

Περί του αριθμού Οκτώ (8).

Ο αριθμός 8 δηλώνει την μεγάλη επανεκκίνηση και συνέχεια.  Ίσως είναι ο αριθμός της συνεχούς τελειότητας και ο αριθμός της απολύτου αληθείας διότι δηλώνει την απόλυτο οντολογική συνέχεια, επίσης δηλώνει κάτι που τρέμουν όσοι προσπαθούν να εμπεδώσουν παραμόνιμες αλήθειες και ιδέες και αξίες σε αυτή τη διάσταση: τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο, όλα είναι συνέχεια κάποιου άλλου, όλα γίγνονται ό,τι κάτι άλλο ήταν πρίν από αυτά και ό,τι όλα θα γίνουν μετά από αυτά.

Ο αριθμός 8 χαρακτηρίσθηκε ως ο αριθμός της τελειότητας (δεν είναι) διότι ακινητοποιήθηκε από τις θρησκείες: η απόσταση από την μία Κυριακή έως και την άλλη Κυριακή είναι ο αριθμός 8 και αυτός θεωρήθηκε ως τέλειος διότι κλείνει ο κύκλος της δημιουργίας και όλα επιστρέφουν αυτογνωσιακά στον εαυτόν τους: όμως αυτό είναι οντολογικό λάθος: ο αριθμός 8 δηλώνει την απόλυτη οντολογική ανακύκλιση, συνέχεια, μετατόπιση και ανακατανομή δυνάμεων, όλα είναι και δεν είναι όλα γίγνονται μηδενίζονται και ξαναγίγνονται.

Όχι τυχαία ο αριθμός 8 τοποθετήθηκε έπειτα από τον αριθμό 7 και πρίν από τον αριθμό 9: ο 7 είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης των πάντων ως το τέλειο άθροισμα του τελείου τετραγώνου της συναναστροφής θήλεος και άρρενος (2²) και της διά του τέκνου ολοκλήρωσής των (3) (4+3=7). Ο οκτώ δηλώνει ότι όλα ενώνονται, απολαμβάνουν την ολοκλήρωσή τους, γίγνονται ένα ως σύνολο συνεχούς αποκατάστασης, πρίν ξαναρχίσουν την ανανέωσή τους (νέο-εννέα).

Ας ιδούμε λοιπόν προσεκτικά τον αριθμό 8 και ας τον εφαρμόσουμε στην παρούσα διάστασή μας, διότι ο αριθμός 8 εφευρέθηκε από οντολόγους οι οποίοι διά του αριθμού αυτού  συνέδεσαν όλα τα όντα της διάστασής μας με την οντολογική πραγματική τους συνέχεια: ο αριθμός 8  δηλώνει την δίχως τέλος συνέχεια όλων επί όλων: ο άνθρωπος γίνεται θεός και ο θεός άνθρωπος: το ζώον γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος ζώον: η νύκτα ημέρα και η ημέρα νύκτα: ο πλούσιος πτωχός και ο πτωχός πλούσιος: η πόρνη άγιος και ο άγιος πόρνη: το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Το καλό κακό και το κακό καλό: εφαρμόζονται με αυτόν τον τρόπο όλα τα φυσικά ανθρώπινα και θεία μεγέθη: διότι τίποτε δεν υπάρχει (το θείο είναι ο άνθρωπος που γίγνεται θεός, ο άνθρωπος είναι ο θεός που γίγνεται άνθρωπος, η φύσις είναι η μεταμφίεσις του χάους που ξαναγίνεται χάος ad infinitum).

Η γένεση της Φιλοσοφίας.

 Η γένεση της Φιλοσοφίας:

Ο 6ος.αι. μετά από τις πρώτες Ολυμπιάδες αποτελεί την μεγαλυτέρα τομή για την πορεία του παγκοσμίου ιστορικού γίγνεσθαι. Διότι στις αρχές αυτού του αιώνα εμφανίζονται στην ιστορική σκηνή οι πρώτοι μεγάλοι διανοητές που θελελίωσαν τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Ο χώρος τώρα όπου γίνεται το βαρυσήμαντο τούτο πνευματικό γεγονός είναι η μητρόπολις του μικρασιατικού Ελληνισμού , η Μίλητος της Ιωνίας. Η Μίλητος με τον γλαυκό ουρανό της, το γλυκό κλίμα της, την οικονομική της ευρωστία και τις πολλές και μακρινές αποικίες της έμελλε να είναι ευλογημένη περιοχή όπου εκεί οι Έλληνες πρώτοι εφιλοσόφησαν εξήλθον δηλαδή του χάους του Μύθου και εισήλθαν στην τάξη του Λόγου.

Η γέννηση του φιλοσοφικού στοχασμού δεν υπήρξε ούτε αιφνίδια ούτε ακαριαία. Κυοφορήθηκε χρόνια πρίν και συνετελέσθη μόλις ωρίμασαν οι συνθήκες πνευματικές κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές. Η καλλιέργεια της φιλοσοφίας είναι  η στροφή από το πρακτικό πνεύμα στο θεωρητικό, η σύνταξη σε "κόσμο των ποικίλων εμπειρικών γνώσεων, η προσπάθεια να εξηγηθεί έλλογα το σύμπαν". Με τη φιλοσοφία υπερβαίνεται η μυθική σκέψη. 

Ο μύθος υπήρξε το κύριο όργανο με το οποίο οι προηγούμενοι λαοί και πολιτισμοί αγωνίσθηκαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενα αυτού του κόσμου να δώσουν τελικές λύσεις σε μεγάλα ερωτήματα όπως: η γέννηση και ο θάνατος, όμως οι απαντήσεις στα προβλήματα αυτά ήταν συμβολικές, μεταφορικές και μυθολογικές. Ωστόσο μέσα στις μυθικές εξηγήσεις ευρίσκονται τα σπέρματα της ορθολογικής σκέψης, η άλωσις του μύθου από το λόγο συνέβη εκ των ένδον. Δεν υπάρχει μύθος απηλλαγμένος ολοκληρωτικά από το λόγο και δεν υπάρχει λόγος απελεύθερος του μύθου. Έτσι μυθικό στοιχείο αποκαλύπτει κανείς όχι μόνον στην πρώϊμη φιλοσοφική σκέψη αλλά και στο αποκορύφωμα του φιλοσοφικού στοχασμού , λ.χ στον ΄Εγελο. Ο πατέρας της φιλοσοφίας, ο προσωκρατικός Θαλής ο Μιλήσιος, θεωρούσε ότι ο κόσμος είναι πλήρης δαιμόνων. Ο Έγελος τόσους αιώνες μετέπειτα βλέποντας το παγκόσμιο πνεύμα ενσαρκωμένο στο Ναπολέοντα να καλπάζει μέσα στους δρόμους της γενέτειράς του Ιένας.

Ο λόγος τώρα επιβάλλεται σιγά-σιγά και με την κριτική του ρώμη κλονίζει την παντοδυναμία και την λαμπρότητα του μύθου. Η αχλύς και το πλέγμα του μύθου μέσα στο οποίον είχαν ζήσει και δημιουργήσει οι Ανατολικοί λαοί διαλύεται βαθμιαία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να ιχνεύσει κανείς σπέρματα φιλοσοφικού στοχασμού και στους Αιγυπτίους και στους Βαβυλωνίους. Πρόκειται εδώ για σκόρπιες εμπειρίες και ασύντακτες πρακτικές γνώσεις τέχνες ή σοφίες. Δεν πρόκειται όμως για ορθολογικά ωργανωμένη συστηματική και μεθοδική γνώση για φιλοσοφική και επιστημονική γνώση. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους Έλληνες επικούς τον Όμηρο και τον Ησίοδο τους Ορφικούς αλλά και το Φερεκύδη από τη Σύρο. Δεν ασκούν φιλοσοφία, προοιονίζονται την φιλοσοφία, στρώνουν το δρόμο της, προετοιμάζουν την ανατολή του φιλοσοφικού στοχασμού με τις κοσμογονικές και τις μυθικές τους θεογονίες.Ούτε οι αποκαλούμενοι επτά σοφοί καλλιεργούν τη φιλοσοφία. Η οποία εξάλλου δεν είναι σοφία τέχνη και τεχνική δεν είναι επίσης η φιλοσοφία κατοχή της σοφίας αλλά έλλογη συστηματική θεωρητική και μεθοδική γνώση.

Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.

 

Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.

Εισάγουμε λοιπόν τον Όρο της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας: ο ένας όρος επικοινωνεί σε ελεύθερο Οντολογικό περιβάλλον ολοκληρωτικά με τον επόμενο: εάν σκεφθούμε τον τρόπο κατά τον οποίο οι προσωκρατικές αρχές ωδήγησαν στην εφεύρεση θεού και ανθρώπου και από εκεί στην πλήρη ελεγξιμότητα των όντων, καταλαβαίνουμε ότι μέσα σε ένα ευρύτερο συμπαντικό περιβάλλον καταργώντας την έννοια κάθε Αρχής διαλύουμε και τα εφευρήματα περί θεών και ανθρώπων: η αναρχία έχει να κάνει με το ότι μέσα στο Είναι όλα είναι συνέχεια δυνάμεων και ανακατανομών, και καμμία μα καμμία δύναμις δεν μπορεί να θεωρηθεί τώρα Αρχή και μετέπειτα ως Τέλος. Αποτελεί πρόσκαιρη εφεύρεση η έννοια της Αρχής, διότι μαζί με την αρχή διαλύεται κάθε προηγούμενο που φέρει την αρχή και κάθε επόμενο το οποίο πλέον δεν καθορίζεται από το Όν ως τέτοιο αλλά από τους ανθρώπους κατά τρόπου που διαλύει την οντολογική πορεία των δυνάμεων και εισαγάγει την ανθρώπινη λογική παντού.

Η δήθεν πρώτη Αρχή καταργείται και δεν υφίσταται, ή τουλάχιστον αποκαθίσταται στην αδήριτη οντολογική συνέχεια: άρα όλες οι δυνάμεις είναι ως οντολογικές απρόσωπες ως τέτοιες δυνάμεις συνεχείας και δημιουργικότητας, αυτοδημιουργικότητας: άρα δεν χρειάζεται κανένας θεός να καθοδηγήσει όλα όσα οντολογικά αυτοκαθοδηγούνται: άρα ο άνθρωπος δεν αποτελεί δημιούργημα κανενός παρά ανακατανομή οντολογικών δυνάμεων: ώστε θεός και άνθρωπος επιστρέφουν στην οντολογική τους θέση η οποία είναι ότι αποτελούν πρόσκαιρη σύνθεση χαοτικών δυνάμεων , τέτοιες συνθέσεις αποτελούν συνεχώς τρόπο του όντος: όλα Είναι ως πορεία ως Κίνησις ως συνέχεια.

Καθώς ο Άνθρωπος ατενίζει το Όλον δεν νοιώθει καθόλου ύλη ούτε πνεύμα παρά ό,τι είναι: καλούμαστε να καταργήσουμε κάθε φιλοσοφικό ή θεολογικό προσδιορισμό βυθίζοντας τον Άνθρωπο στην ατομική οντολογική του πορεία: ένα αστέρι δεν γνωρίζει ότι είναι αστέρι αλλά γνωρίζει την ατομική του πορεία, και ο ελέφαντας λίγο πρίν πεθάνει πηγαίνει σε ένα γνωστό σε αυτόν μέρος και πεθαίνει χωρίς φόβο και τύψεις: καταργώντας κάθε έννοια Αρχής και Ύπαρξης απελευθερώνουμε τις πραγματικές οντολογικές δυνάμεις που κινούν όλα τα όντα αυτής της διάστασης και απελευθερώνουμε τις γνήσιες οντολογικές τους πορείες στο άπειρο στο χάος στο ήδη υπάρχον.

Ήδη η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην εκμηδένιση του φιλοσοφικού και θεολογικού μοντέλου του υπεταγμένου σε αρχές και φύση και ιδέες και αξίες ανθρώπου: Η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην πλήρη αποκοπή του ανθρώπου από το Όν και στην τελική επικράτηση της Αρχής του θεού και του ανθρώπου ως ιδέες και αξίες διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει απελευθερωμένος στο όν αλλά πάντα πρέπει να ζεί στηριζόμενος σε ιδέες και αξίες: όπως της καθοδηγουμένης γνώσης της ηλεκτρονικής εποχής. Καταργώντας λοιπόν κάθε έννοια αρχής θεού και ανθρώπου απελευθερώνουμε τις δυνάμεις ως τέτοιες πέρα από ονόματα και ταξιθετήσεις και τις αφήνουμε στις ελεύθερες ατομικές συμπαντικές απελεύθερες πορείες προς τη δική του Ιθάκη.

Η φιλοσοφία ειδικά από τον Πλάτωνα και έπειτα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κλείσει τον άνθρωπο σε ανυπόστατες ιδέες και αξίες οι οποίες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υποβάθμισαν τον άνθρωπο σε παθητικό δέκτη μιάς κεντρικής πηγής που αναβλύζει ιδέες και αξίες ξεχνώντας ότι μέσα στο Όν καμμία δύναμις δεν μερίζεται σε ιδέα και αξία, όλα αυτά αποτελούν αυθαιρεσίες ανθρώπων που θέλουν να εξουσιάσουν, ξεχνώντας ότι μέσα στο Είναι όλοι είναι απελεύθεροι στις ατομικές τους πορείες και δεν χρειάζεται μία κεντρική πορεία να επιβάλλεται στους πολλούς.

Η Αριστεία του Πατρόκλου.

 Διδάσκοντας  την Αριστεία του Πατρόκλου.

Ιλιάδα, Π, 684-867.

1. Οι πνευματικές  καταβολές της Αριστείας.

Το ηρωϊκό περιβάλλον είναι σταθερά προσανατολισμένο στη μίμηση Θεών: υπό  την έννοια ότι οι ήρωες προσπαθούν να εκμαιεύσουν τις ανώτερες πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις τους ώστε να ομοιάσουν στους Θεούς των δυνατικών συμπαντικών δυνάμεων: ο Ήρωας (η ροή του καλού) ρέει ως δύναμις μίμησης του δυναμικού σύμπαντος: ο Ηρακλής είναι η προσωποποίηση αυτής της ροής, όπως εξάλλου ολίγον αργότερα καθιερώθηκε συμβολικά μέσω των Ολυμπιακών αγώνων.

2.Η διαμάχη του Φαίνεσθαι με το Είναι.

Ο Πάτροκλος δεν είναι ο Αχιλλέας. Φαίνεται ότι Είναι κάτι το οποίο δεν Είναι. Το γνωσιολογικό πρόβλημα τίθεται από τον ποιητή: Ποιος είμαι, μέχρι πού ακριβώς φθάνουν οι δυνάμεις μου; Ποια τείχη μπορώ να εκπορθήσω; Τι μπορώ πραγματικά να καταφέρω στη ζωή μου; Εάν θυμηθούμε τον Έγελο (η Ιλιάδα είναι η Γιγαντομαχία περί την ύπαρξιν) ο Πάτροκλος αποτελεί μία γνωσιολογική απόπειρα του Ποιητού να ορίσει τον Εαυτό: μπορώ να είμαι ή  να γίνω κάτι που δεν είμαι: η απάντηση είναι όχι μέσα από το θάνατο του Πατρόκλου. Ο άνθρωπος καταφέρνει και Είναι όταν έχει αυτογνωσία, πολλώ δε μάλλον εκπορθεί τη ζωή και καταφέρνει τα όνειρά του όταν Είναι αυτός που γίγνεται (δεν είναι τυχαίο ότι ο Οδυσσέας ως προσωποποίηση της νόησης που αποκτά συνεπή αληθινό εν τη πράξει εαυτό είναι αυτός ο οποίος διά του Δουρείου Ίππου εκπορθεί την Τροία και φθάνει στο Νόστο του μέσα από ένα τεράστιο ταξίδι αυτογνωσίας).

Περί του Αχιλλέως και Οδυσσέως.

 

Περί του Αχιλλέως, περί του Οδυσσέως.

Οι δύο βασικοί χαρακτήρες στην Ιλιάδα είναι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας. Ο Όμηρος μορφοποιεί στα πρόσωπά τους τις δύο βασικές δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο: το πνεύμα των ιδεών, την ψυχή των συναισθημάτων: Η ιδέα είναι η όραση των δυνάμεων που κινούν το σύμπαν και ο άνθρωπος τις σκέπτεται τις παρατηρεί: όταν αυτές εισέλθουν  μέσα του , συν-αισθαντικά, γίνονται συναίσθημα και παρασύρουν τον άνθρωπο, οι ιδέες καταλήγουν σε διασκεπτικές πράξεις διαρκείας, ενώ τα συναισθήματα καταλήγουν σε παρορμητικές πράξεις στιγμής.

Ο Αχιλλέας λοιπόν είναι ο συναισθηματικός τύπος, είναι αυτός που οργίζεται και η οργή του τον καθοδηγεί σε άμεσες παρορμητικές πράξεις: ο Όμηρος όμως δομεί πολύ ωραία το χαρακτήρα του και τον δικαιολογεί βέβαια: ο Αχιλλέας είναι συναισθηματικός διότι είναι ωκύμορος, δηλαδή ολιγοήμερος σε αυτή τη ζωή, η Θέτις του λέγει ότι θα πεθάνει άμεσα: άρα ο Αχιλλέας αντιπροσωπεύει το συναισθηματικό τύπο ο οποίος δεν σκέπτεται όσο εσωτερικοποιεί συναισθηματικά τις  κοσμικές δυνάμεις, ανήκει στο όλον, δεν φοβείται και εν στιγμή προχωρεί πέρα από διάρκειες και σκέψεις. Ο Αχιλλέας είναι ο συναισθηματικός τύπος ο οποίος με φόντο το όλον ζεί σε σχέση με τις δυνάμεις ως αίσθηση και όχι ως σκέψη, προχωρεί ως στιγμή, βλέπει τη ζωή ως σύνολο στιγμών και όχι ως διάρκεια, αντιμετωπίζει την ενσώματη ζωή σε σχέση με την ακατάσχετη ροή του όλου και δεν φοβείται με γνώμονα την εσωτάτη δύναμιν να ταξιδεύσει στην ολιστική συνέχεια: είναι η προτύπωσις του Λεωνίδα και όλων των μετέπειτα Ηρώων.

Ο Οδυσσέας είναι ο τύπος της λογικής: είναι ο τύπος που βλέπει (είδε) τις συμπαντικές δυνάμεις, τις σταθμίζει μέσα από τις πράξεις του και επιλέγει ποιες θα συνεχίσει να πράττει και ποιες όχι: είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνδέει τη μορφή όχι με την εσωτάτη οντολογική δύναμιν που την κινεί αλλά με την γήϊνη επιφανειακή δύναμι που χρειάζεται ο άνθρωπος να επιβιώσει: ο Οδυσσέας θα ζήσει πολλά χρόνια άρα ο άνθρωπος της σκέψης θέλει το χρόνο ώστε να υιοθετήσει ως μορφή τις ιδέες που θα τον βοηθήσουν στη ζωή του, ο διασκεπτικός άνθρωπος χρειάζεται τη διάρκεια και όχι τη στιγμή. Ο Οδυσσέας είναι αυτός ο οποίος συνδέει τη μορφή με πράξεις που στηρίζονται σε καλά ζυγισμένες ιδέες, η Αθηνά η οποία είναι δίπλα στον Οδυσσέα συνεχώς, αντιπροσωπεύει ότι ο νοήμων και όχι συναισθηματικός Οδυσσέας κινείται παραγωγικά: σταθμίζει τις ιδέες, ελέγχει τα συναισθήματά του, θεοποιεί την επιβίωση της μορφής, τον ενδιαφέρει η παραμονή του στη γή και όχι η γρήγορη αναχώρηση στον Όλυμπο, είναι ο θεμελιωτής της έλλογης εμμενούς ζωής. Είναι αυτός ο οποίος σκέπτεται υιοθετεί θέλει τη διάρκεια μέσα από το ζεύγος σκέψης και πράξης ώστε με βάση τη μορφή και την ηθική της να παραμείνει και να αναπτύξει την γήϊνη εικόνα του, ενώ η συναισθηματικότητα διαλύει τη μορφή χάριν της οντολογικής εσωτάτης δυνάμεως η οποία αναχωρεί άμεσα τον άνθρωπο.

Άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής καταστροφής.

 

Άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής καταστροφής.

Οι σχέσεις των Αμερικανών με τους τούρκους διατηρήθηκαν γενικώς σε καλό σημείο, ειδικά μέχρι το 1917. Γενικώς οι αμερικανοί περιορίσθηκαν στη  Μικρά Ασία στην ιδρυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, όπως νοσοκομείων και  εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Oι αμερικανοί προτεστάντες ιεραπόστολοι προσπάθησαν να μεταστρέψουν στο δόγμα τους όλες τις φυλές της  Μικράς Ασίας, γενικά της εγγύς ανατολής: κατάλαβαν όμως νωρίς ότι η προσπάθειά τους αυτή  όσον αφορά τους μουσουλμάνους ήταν επικίνδυνη: δεν τη συνέχισαν λοιπόν στους μουσουλμάνους: τη συνέχισαν όμως με ενθαρρυντικά αποτελέσματα στους Αρμενίους: σε αυτό το σημείο εάν σκεφθούμε ότι λόγω  της  Μικρασιατικής   καταστροφής  έπειτα διεμοιράσθηκαν  οι κάτοικοι με βάση τη θρησκευτική τους ταυτότητα, μπορούμε να καταλάβουμε σε τι κίνδυνο έθεσαν οι ιεραπόστολοι όσους έπειτα δήλωσαν χριστιανοί.

Σύμφωνα λοιπόν με έγκυρες πηγές η αμερική είχε ξοδέψει κατά τη διάρκεια και λίγο μετά του α΄παγκοσμίου πολέμου ένα ποσό της τάξης των 135.000.000 δολλαρίων για την περιοχή  της εγγύς Ανατολής.Ποσό αρκετά μεγάλο για την εποχή το οποίο δείχνει ότι οι αμερικανοί δεν έβλεπαν αδιάφορα την περιοχή ειδικά έπειτα από την ανάγκη που είχαν για πετρέλαιο ως υλικό κίνησης των  μηχανών τους και ως υλικό οικείας χρήσεως.

Υπήρξαν όμως και πολλές αμερικανικές επιχειρηματικές μονάδες οι οποίες επιχειρηματικά  δραστηριοποιήθηκαν έντονα στην περιοχή της Μικράς Ασίας. Ας αναφέρουμε την εταιρεία αμερικανικών  τσιγάρων camel  η οποία επεξεργαζόταν  τουρκικά καπνά, η εταιρεία Standard oil λόγω της αντικατάστασης του άνθρακα από το πετρέλαιο ως καύσιμης ύλης άρχισε έντονα να δραστηριοποιείται στην περιοχή με αρχική επένδυση  5.000.000 δολλαρίων. Μάλιστα ο ναύαρχος Tσέστερ είχε δημιουργήσει αμερικανικοτουρκικη  εταιρεία εκμετάλλευσης λιμενικών εγκαταστάσεων. Όλο αυτό φανερώνει ότι η τουρκία φαινόταν στην αμερική  ως μία ωραία πύλη προς τον πλούτο της ανατολής.

Το ότι οι οθωμανοί διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τους αμερικανούς το 1917 δεν απετέλεσε αιτία πολέμου για τον αμερικανό πρόεδρο Γουΐλσον διότι ήξερε ότι με αυτόν τον τρόπο έσπρωχνε την τουρκία στις αγκάλες των δυτικών δυνάμεων ή και ακόμα αυτού του Λένιν.Ο Γουΐλσον στα 14 σημεία του δυστυχώς παρουσίασε μία ασάφεια η οποία απεδείχθη καταστροφική: ενώ συζήτησε ότι η τουρκία θα πρέπει να υπάρξει ως ανεξάρτητο Έθνος , σημείωσε ότι θα πρέπει και τα άλλα πληθυσμιακά τμήματα να προστατευθούν, μη σημειώνοντας όμως ποια ακριβώς είναι αυτά τα τμήματα. Η συνέχεια είναι γνωστή  με  αποκορύφωση τη Μικρασιατική καταστροφή.

Tα τρία επιχειρήματα του Πλάτωνος περί της αθανασίας της ψυχής εις τον Φαίδρον: κριτική περί αυτών.

Στον περίφημο λοιπόν διάλογο «Φαίδρο» η επιχειρηματολογία του Πλάτωνος περί της αθανασίας της ψυχής έχει τρία σκέλη: Το πρώτο ευρίσκεται στο απόσμασμα 69e-72d και τρέχει περίπου ως εξής: Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις, για παράδειγμα η πλέον διάσημη αντίθεση είναι ότι το μεγαλύτερο είναι διάφορο του μικροτέρου. Αυτό σύμφωνα με τον Πλάτωνα από κανέναν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Μία επίσης κραυγαλέα και πιο σοβαρή σαφώς αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο: Δεδομένου και του στοιχείου ότι το σώμα διαλύεται και οι ψυχές των ανθρώπων διαμένουν εις τον Άδην: Άρα από όλα αυτά προέρχεται και προκύπτει ότι από τους τεθνεώτες προκύπτουν οι ζωντανοί, οι νεκροί είναι οι γονείς των ζωντανών: Άρα το στοιχείο ψυχή το οποίο παραμένει στον Άδη και ξαναγεννά τις ανθρώπινες έμμορφες ζωές είναι αθάνατο.

Το δεύτερο επιχείρημα ευρίσκεται στα χωρία 72e-77a και εστιάζει στη θεωρία της ανάμνησης: Η συγκεκριμένη θεωρία έχει αναπτυχθεί και στο Μένωνα και αλλού όμως σε αυτό το σημείο τίθεται αποφασιστικά ώστε  να αποδείξει την αθανασία της ψυχής: το επιχείρημα του Πλάτωνος είναι τόσο εύλογο όσο και σαφές: υπάρχει κάτι πέρα από το θνητό μου κομμάτι το οποίο προϋπήρχε και το ενθυμούμαι, και αυτό ως προϋπάρχον θα είναι και μεταϋπάρχον ώστε να με οδηγήσει στην μεταθανάτια ζωή, και αυτό είναι η ιδέα της ψυχής την οποία ενθυμούμαι όταν ευρισκόμουν στον κόσμο των ιδεών της ψυχής, άρα αυτή η ιδέα είναι ήταν και θα είναι, αθάνατη στη βάση της: παρατηρούμε ότι η πλατωνική αθανασία δεν έχει να κάνει με την αφθαρσία τόσο (διότι η ψυχή βασανίζεται και παιδεύεται μέσα στη διαδρομή εν τω σώματι και εκτός αυτού) αλλά έχει να κάνει με τη διάρκειά της από τον κόσμο των ιδεών έως τον κόσμο των ανθρώπων και πάλι στον κόσμο των ιδεών. Το συμπέρασμά του είναι σαφές: «τὸ ὁμοίως εἶναι τήν τε ψυχὴν ἡμῶν πρὶν γενέσθαι ἡμᾶς καὶ τὴν οὐσίαν ἣν σὺ νῦν λέγεις( η ψυχή μας υπήρχε πριν γεννηθούμε, και με τον ίδιο τρόπο η ουσία για την οποία εσύ τώρα μιλάς)».

Μάλιστα σε αυτό το σημείο ο Πλάτων κάνει επίκληση του Πινδάρου και άλλων ποιητών ώστε να τονίσει την έννοια της θείας αθανασίας της ψυχής: το θείο εννοείται είτε ως ένα νοητό σημείο εις το οποίον έφθασαν οι ποιητές και οι μύστες είτε ως ένα ανώτερο επίπεδο ιδεών το οποίο εμπνέει φωτισμένους ανθρώπους.

Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.

 

Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.

Η υπαρξιακή πορεία του Οδυσσέως προς την Ιθάκην έχει δύο αναγνώσεις: μία από την πλευρά των ανθρώπων και μία από την πλευρά των όντων: αυτή πραγματικά είναι μία σημαντική  παρατήρηση διότι αλλάζει τη θέαση των όντων  και μας κάνει να βλέπουμε από δύο διαφορετικές πλευρές τα «τέρατα» που συναναστράφηκαν με τον Οδυσσέα.

Ας προσέξουμε το εξής: σταδιακά ο Οδυσσέας κορύφωσε την έννοια του Ανθρωποκεντρισμού. Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά το Όν χωρεί στην ανθρώπινη σκέψη και πράξη και το κέντρο του παρόντος σύμπαντος μετατοπίζεται προς τον Άνθρωπο ο οποίος κινείται προς ένα σκοπό: ας προσέξουμε και τούτο: ξαφνικά τα ευλογημένα Τέρατα (εν τη έρα (μέσα στο γίγνεσθαι της έρας Γής όντα) από σύνολα οντολογικής πορείας φυσικώ τω λόγω καθίστανται αποκρουστικά, άσχημα και πρέπει να νικηθούν. Γιατί όμως: διότι ο Οδυσσέας δεν έχει σκοπό να χαθεί μέσα στο Όν (αυτό συμβολίζει οι Σειρήνες, η Κίρκη, ο Άδης, κ.λ.π) αλλά να ανοίξει δρόμο μέσα στο σύμπαν ώστε να δημιουργήσει μέσα στο Όν ένα νησί σκοπού την Ιθάκη: όταν λέμε νήσον (εκ του νέω=κινούμαι) εννοούμε ότι ο Οδυσσέας δημιουργεί κάτι το μεγαλοφυές και πρωτότυπο το οποίο εκίνησε σύνολη την μετέπειτα φιλοσοφία και θεολογία: απομόνωσε την Ιθάκη από κάθε τι το συμπαντικό και απροσδιόριστο, ήλεγξε τον τόπο του, και τον έκανε ένα ξεχωριστό απομονωμένο τόπο μέσα στο σύμπαν, το οποίο βρέχεται παντού από το Όν αλλά αποτελεί ένα στέρεο ανθρωποκεντρικώς ελεγχόμενο τόπο.

Περί της αξιολογίας αυτού του κόσμου.

 Περί της αξιολογίας αυτού του κόσμου.

Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι μέσα από τον υλοζωισμό τους, μέσα από τα τέσσαρα δομικά συμπαντικά στοιχεία, τον αέρα, το ύδωρ, το πύρ και τη γαία, προσέφεραν κατά λογικό τρόπο την επόμενη στάση της μυθολογίας: ενδιάμεσος σταθμός η ποίησις: η Μυθολογία προσέφερε στο ανθρώπινο σύμπαν το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων αλλά όχι κατά νοητικό τρόπο: όχι δηλαδή κατά ένα τρόπο που θα μπορούσε να κλεισθεί στο μυαλό του ανθρώπου, αλλά κατά ένα ελεύθερο ενορατικό τρόπο που ενθύμιζε την οντολογική απελευθέρωση: η Ποίησις, σημαντικό να το πούμε αυτό, έκανε το επόμενο βήμα, συνέδεσε όλες τις μυθολογικές δυνάμεις με τον Άνθρωπο: για αυτό εξάλλου ο Αριστοτέλης την καλεί ποίηση, για αυτό ο Όμηρος είναι Ποιητής: είναι αφηρημένη και μεταφέρει έννοιες σε σχέση με τον Άνθρωπο: η διαφορά της μυθολογίας με την Ποίηση είναι αυτή λοιπόν: η μυθολογία δεν έχει κέντρο τον  Άνθρωπο αλλά τις δυνάμεις του όλου η ποίησις ποιεί τον Άνθρωπο σε σχέση με τις συμπαντικές δυνάμεις που κατεβάζει: ο Οδυσσέας θέτει το σκοπό της ύπαρξης που δομείται στην Ιλιάδα.

Οι προσωκρατικοί προχώρησαν αυτήν την ποίησιν: έθεσαν πέριξ του Ομηρικού Ανθρώπου τον κόσμον (μήτραν) μέσα στον οποίο ο νοήμων Οδυσσεύς θα εξέλισσε την Ιθάκη του: έφεραν την Φύσιν εκ του φύω (γεννιέμαι)  όχι με την έννοια του Σοφοκλέους (σύνολον ανθρωπίνων ιδιοτήτων) αλλά ως  το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες μεταφέρουν τις οντολογικές ιδιότητες συμπαντικές κινήσεις και τις ανάλογες επιρροές επί του ανθρώπου.

Το καλό ή το κακό δεν το ήξεραν, την αξιολογία γενικότερα, γνωσιολογία είχαν, αξιολογία δεν είχαν: διότι ευρίσκονταν σε ένα οντολογικό ακόμη επίπεδο όπου η αστραπιαία κίνησις των δυνάμεων ως τέτοια δεν σου επιτρέπει να τις ακινητοποιήσεις σε καλές και κακές, βλαβερές ή ωφέλιμες: για αυτό εξάλλου ο Ήλιος περιστρεφόταν γύρω από τη γή, προσπαθούσαν μανιωδώς να καταλάβουν το πάν και ένοιωθαν ότι όλα στρέφονται γύρω τους, όχι τόσο από τη γή όσο από τον εαυτόν τους.

 

Η οντολογία των Ηρώων.

 

Ο Ήρωας αντιπροσωπεύει την Οντολογική εποχή του Ανθρώπου, όταν ο Άνθρωπος ήταν συνεχής απορρέουσα εκ του Είναι δύναμις και όχι σύνολο σκέψεως και πράξης: Ο Ήρωας (ο ρέων εν τη ολική συνεχεία) απλώνεται κατά τρόπο τέλειο και συνεχή σε τρία επίπεδα, και επειδή δεν έχει απολέσει τη συνέχεια των τριών αυτών επιπέδων είναι αδιάσπαστη και μία οντολογική δύναμις και συνέχεια.

Κατ΄αρχάς ο Ήρωας δέχεται να φορέσει το ένδυμα του σώματος διότι γνωρίζει τη συνέχειά του στο χρόνο: για αυτό όλοι οι Ήρωες είναι Διογενείς, διότι έχουν θετικά ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Πατρός των θεών να συνεχίσουν σωματικώς την οντολογική τους πορεία: αυτή η διογένεια τους προσφέρει σύνδεση με το χθές άρα με το αύριό τους, για αυτό και ο Αχιλλέας επειδή ξέρει πολύ καλά από πού ήλθε επιθυμεί την γρήγορη επαναφορά του Εκεί: ο Οδυσσέας γνωρίζει πολύ καλά από πού ήλθε και επιστρέφει νοστίζων εκεί.

Ο Ήρωας λοιπόν έχει τη γνώση ως γίγνεσθαι δυνάμεων εν συνεχεία όλου: για αυτό και δεν φοβείται τις μεταλλαγές της τύχης διότι όλα έχουν την εκούσια αποδοχή του να συνεχίσει την πορεία του στο όλον εν σώματι: ο Ήρωας είναι ποτάμι συνεχείας αυτοοριζόμενον και όχι ετεροκαθοριζόμενον, βέβαια υπήρξαν Ήρωες όταν οι Άνθρωποι Ήρωες έπρεπε να συνεχίσουν το  Όν στη θέση των Τιτάνων: είναι γνωστό ότι όταν χάνονται όντα αυτά αναπληρώνονται, η εποχή μας νεκρή ούτε σκοτώνει ούτε  ζωντανεύει ζεί μέσα από τη στείρα ανακύκλωση μαζανθρώπων και τίποτε άλλο.

Ο Ήρωας λοιπόν αποτελεί τη διαλεκτική σύνθεση  Θεών και Τιτάνων για αυτό και είναι το χθές διά του σήμερα προς το αύριο, για αυτό και είναι η οντολογική δύναμις του χθές στη σημερινή συνέχεια  διά των Ολυμπίων θεών και της περαιτέρω διάχυσης της οντολογικής δύναμης στους ανθρώπους. Ο  Ήρωας πολεμά συνέχεια διότι πρέπει την οντολογική δύναμη που φέρει να την συνδέσει με όλες τις δυνάμεις της  γής αλλοιώς θα φύγει σαν αϊτός στην επομένη κατάσταση: για αυτό και όλοι οι Ήρωες έχουν τη δύναμη του αϊτού,ο Όμηρος τους παρομοιάζει με λέοντες, ο πόλεμος ως έρευνα και προσπάθεια ανακάλυψης των εαυτών των Ηρώων επί της γής είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους: οι Ήρωες επειδή ως Ροή συνεχώς κινούνται πέλονται (συναναστρέφονται) διά του πολέμου ώστε ως ακατάπαυστη Ροή συνεχώς να προωθούν, να αναδιανέμουν, να ενώνουν και να μορφοποιούν δυνάμεις: η ειρήνη είναι ο πόλεμος των Ηρώων διότι ενώνουν τα πάντα (είρω) όταν πολεμούν: για αυτό και δεν έχουν θρησκεία οι Ήρωες υπό την έννοια ενός στατικού θεού: επειδή συνεχώς κινούνται ως δυνάμεις είναι πέρα από κάθε θεία στατικότητα, οι Θεοί των Ηρώων είναι ο νόστος τους διότι διά της κινήσεως τους πρέπει να φθάσουν στην Ολύμπια τελειότητα.

 Περί της Οντολογίας των Ελληνικών αγαλμάτων.

Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί ο Πλάτων αποδόμησε την Τέχνη από την ιδανική του Πολιτεία, θεωρώντας την απλή μίμηση, ειδικά στο Γοργία και αλλού τη θεωρεί τρίτη εμφάνιση της ιδέας, πέρα από τον καθαρό Νού και την ανάμνηση των Ιδεών. Η Οντολογική Τέχνη αποτελεί εχθρό του νοησιοκρατικού πλατωνισμού ο οποίος απέκοψε τον άνθρωπο από την οντολογική του ρίζα, τον χώρισε σε δύο μέρη: σε ψυχή αθάνατο και σε σώμα θνητό, εσωτερικοποίησε το πρώτο στο δεύτερο, απομόνωσε τον εαυτό άνθρωπο, και άφησε το κάθε σώμα ανελέητα να χάνεται υπό την παρηγοριά ότι κάτι αθάνατο μέσα του ζεί αιώνια. Με αυτόν τον τρόπο ο φιλόσοφος απομόνωσε τους ανθρώπους, τους απέκοψε από την κοινή οντολογική τους ρίζα του ενιαίου οντολογικού εαυτού, αφήνοντας τον κάθε άνθρωπο αδύναμο να φέρει το φόβο του θνητού σώματος, μεταβιβάζοντας μάλιστα την κοινή οντολογική δύναμιν που ανήκει στους ανθρώπους σε κάποιο θείο παράγοντα (ας σκεφθούμε το σωκρατικό δαιμόνιο κ.λ.π).

Φαίνεται όμως και από την καταδίκη του Σωκράτους ότι όλα αυτά δεν συνήδον με τον οντολογικό Ελληνικό πολιτισμό μέσα στα βάθη του χρόνου, φαίνεται ότι ο Πλάτων προωθούσε ιδέες ξένες και αλλότριες στον μακραίωνο Οντολογικό Ελληνισμό, αν μάλιστα προσέξουμε την γλυπτική τέχνη θα μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ότι ο Πλάτων την υποβίβασε, την θεώρησε απλή μίμηση, σχεδόν την απέκλεισε από το ιδανικό του πολιτειακό σύστημα (ο Αριστοτέλης τη δέχθηκε ως ψυχοθεραπεία(!)) διότι η οντολογική τέχνη των Ελλήνων, και δή η γλυπτική τέχνη των Ελλήνων, είναι οντολογικός εχθρός του διαστασιακού Πλατωνικού συστήματος.