Κ.Καρυωτάκη, οι στίχοι μου. Πρός παράλληλο κείμενο.

 

Οι Στίχοι μου

Δικά μου οι Στίχοι, απ’ το αίμα μου, παιδιά.Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτιατα δίνω από την ίδια μου καρδιά,σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια. 5Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό,αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο.Ήλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ,ζώνη ναν τα ’χουν όταν θα νυχτώσω. Τον ουρανόν ορίζουνε, τη γη.10Όμως ρωτιούνται ακόμα σαν τί λείπεικαι πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοιμητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη. Το γέλιο του απαλότερου σκοπού,το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου·15είμαι γι’ αυτούς ανίδεος ρήγας πουέχασε την αγάπη του λαού του. Και ρεύουνε και σβήνουν και ποτέδεν παύουνε σιγά σιγά να κλαίνε.Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·20Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε.