Ο διαχρονικός ρόλος του χριστιανισμού.

 

Η Ρώμη επιτέλους κυβέρνησε τον κόσμο: εκεί γύρω στα 212 ο Καρακάλλας επιτέλους έδωσε το δικαίωμα του ρωμαίου πολίτη σε όλους τους υποτακτικούς της Ρώμης: κάποια χρόνια νωρίτερα ο Αύγουστος για πρώτη φορά στα χρονικά ως ένας άνθρωπος πρυτάνευσε σε όλη τη Ρώμη: ο κόσμος φάνηκε να γίγνεται ένας, για πρώτη φορά στα χρονικά ο Πλατωνικός Νούς ξεχύθηκε στη ρώμη, εισήλθε στον Αύγουστο, εισήλθε στη ρωμαϊκή πολιτειακότητα, οι άνθρωποι ενώθηκαν κάτω  από ιδέες και αξίες που πλάσθηκαν στο Ελληνικό φιλοσοφικό εργαστήρι της νοησιοκρατίας και πολιτειολογίας του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους: όμως κάτι δεν έφθανε: ποτέ κάτι δεν φθάνει: πάντα χρειάζεται το κάτι παραπάνω: τα δεδομένα ήταν αμείλικτα: ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης προσεκτικά επεξεργασμένοι από τους Ελληνιστικούς θύλακες είχαν ενώσει τους ανθρώπους: όλοι πλέον συναινούσαν ότι ένας νούς και μία πόλη ενώνει τους πάντες: η Ρώμη έδωσε την ισορροπία του δικαίου και επίσης έδωσε την κεφαλη του τριγώνου: ο Αύγουστος κυβερνούσε όλους τους ανθρώπους με Νού, Πολιτειακό δίκαιο και δίκαιο για πρώτη φορά στα χρονικά: όμως το κάτω μέρος του τριγώνου, ο πολύς κόσμος έμενε ακίνητος, δεν ήξερε πώς να κινηθει: έπρεπε και αυτός να κινηθεί, έμελλε να τους δοθεί εξάλλου η ρωμαϊκή πολιτειακή ταυτότητα. Τι θα την  έκαναν εάν δεν είχαν αποκτήσει αξιακή και πραγματική σημασία; Σε αυτήν την ιστορική στιγμή ο ρωμαϊκός ανθρωπιστικός καισαρισμός εφηύρε τη θεάνθρωπο Ιησού: τον έτεκε τον ενεφάνισε ως αντίπαλον δέος του Αυγούστου: ο Αύγουστος εκίνησε τους επιγείους άρχοντας ο Ιησούς τους επιγείους πτωχούς και κατατρεγμένους: επιτέλους ο ηνωμένος ρωμαϊκός κόσμος ενώθηκε σε όλα του τα σημεία. Ο κόσμος ενώθηκε αποκτώντας μία πολύ συγκεκριμένη αξία: η πτωχεία είναι αρετή διότι οδηγεί απ΄ευθείας στη βασιλεία του θεού: άρα διά του Αυγούστου οι βασιλείς  ηύρον το δρόμο προς τη βασιλεία τους και διά του Ιησού ο λαός ηύρε το δρόμο του προς τη βασιλεία του θεού: άρα: η βυζαντινή αυτοκρατορία ωλοκλήρωσε αυτό το σχέδιο: ο αυτοκράτορας ωδήγησε τον κόσμο στο να ενώσει τους πάντες και τα πάντα στο όνειρο της βασιλείας του θεού: για πρώτη φορά ενώπιον ενός τέτοιου ονείρου οι άνθρωποι ενώθηκαν, δύσκολο αλλά κατορθωτέο.

Το σχέδιο ωλοκληρώθηκε: ο θεός ενώνει τον κόσμο ο οποίος περιμένει τη βασιλεία του θεού: η εκκλησία ως εσωτερική πορεία φαίνεται ότι ελέγχει τα πάντα: μετέτρεψε την Ελληνική θέαση του θείου ως δύναμιν όντος και πορείας σε μεταφυσική θέαση η οποία απαιτεί νόηση και ηθική, όχι προσωπική πορεία: ο Έλληνας  εν σωματική ζωή οδεύει προς τον Όλυμπον διότι ο θεός είναι δύναμις, ο χριστιανός περιμένει να πεθάνει για να πάει στο θεό του διότι ο θεός είναι μεταφυσική στο μυαλό του. Παρά ταύτα η εσωτερικότητα της εκκλησίας φαίνεται ότι θα λυτρώσει τα πολύπαθα πλήθη.

Όμως το ρωμαϊκο κόλπο συνεχίζει τα κόλπα του και τις πονηρές διακλαδώσεις του. Η δύση κληρονομεί  τα πάντα από το βυζάντιο και μέσω του προτεσταντισμού, του παγανιστικού παρελθόντος των Σαξόνων  Τευτόνων και Βορείων λαών που εκυβέρνησαν την ευρώπη, μεταπλάθει το χριστιανισμό σε κοινωνικότητα: μέσω της βιομηχανικής εποχής το χαοτικό παρελθόν των βορείων ευρωπαίων εμπόρεσε επιτέλους να κατακαθίσει στη γή: ο θεός εχάθη στο σύμπαν μέσω του προτεσταντισμού άρα εχάθη και ο μεταφυσικός θεός αφήνοντας την κληρονομιά του στη γή ως νούς αξίες και ηθική: η Ελληνική εσωτερικότητα εχάθη και ο άνθρωπος περιορισμένος στη γή διά του διαφωτισμού έβαλε τα νέα όριά του: ο νούς μου φθάνει μέχρι εκεί που φθάνει ο λόγος μου ο οποίος ισούται με τα μάτια μου: άρα πλέον ο θεός έγινε πολιτικός και επιστήμονας, οι αισθήσεις κυριάρχησαν, η ύλη και το χρήμα, έπρεπε όμως να κινηθεί ο λαός: ο καπιταλιστής, ο βιομήχανος δεν θα είχε καμμία αξία χωρίς το κινούμενο λαό όπως πρίν κάποια χρόνια ο Αύγουστος: τώρα βέβαια η πνευματική εξουσία έχει μεταλλαχθεί σε υλική: το χριστιανικό κόλπο εδούλευσε μία χαρά: όπως οι ρωμαίοι εφηύρον το χριστιανισμό για να κινηθούν τα πλήθη , παρόμοια οι καπιταλιστές αύγουστοι εφηύρον τον ,επιστημονικόν κομμουνισμόν ώστε να κινήσουν τα πλήθη: το κόλπο έπιασε αυθορεί και παραχρήμα: ο λαός εξέχασε κάθε χριστιανική εσωτερικότητα και μεταφυσική (κάτι για το οποίο οι  χριστιανοί ταγοί θα πρέπει να απολογηθούν) και διά της ηθικής του αδικημένου και πτωχού αναμένει τη βασιλεία επί της γής της υλικής προλεταριακής αταξικής κοινωνίας: οι καπιταλιστές κυβερνώντες επιτέλους ομονοούν με τους προλεταρίους κυβερνωμένους: οι πρώτοι φέρουν την κληρονομιά του αυγούστου και οι δεύτεροι των χριστιανών πτωχών: και οι δύο ενώνονται από την υλική δύναμη του πλούτου που κινεί τον κόσμο: οι  δεξιοί κυβερνώντες ενώνουν τον κόσμο εξουσιαστικά και οι αριστεροί κυβερνωμένοι ποθούν ότι  όλο αυτό θα οδηγήσει στην αταξική κοινωνία: άρα συγκυβερνούν διότι χωρίς τους μέν δεν υπάρχουν οι δε: η αριστερά είναι ο τρόπος κίνησης του προλεταριακού κόσμου προκειμένου αυτός να αποδέχεται την εξουσία των καπιταλιστών ώστε το όνειρο της αταξικής προλεταριαότητας να μένει ζωντανό: όπως τότε που οι πτωχοί παρακαλούσαν τους αυτοκράτορες να κυβερνούν ώστε να περνά ο κόσμος προς τη βασιλεία του θεού: τώρα οι αριστεροί κοινωνιστές , έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τουσ  χριστιανούς αλλά και τις αξίες τους υπό τη δύναμη των πλουσίων οι οποίοι αναλαμβάνουν το έργο της ένωσης του κόσμου από τα πάνω, οι προλετάριοι από κάτω , χριστιανοί και στο μυαλό και στις αξίες, ενώνουν τον κόσμο κάνοντάς τον να έχει ένα μυαλό και μία ηθική, μεταφέροντας τις ίδιες χριστιανικές αξίες: όλοι είναι ίσοι έναντι  του χρήματος, έναντι του πλούτου, έναντι της ύλης, όπως οι χριστιανοί ήταν ίσοι έναντι του πνεύματος και της χάριτος του θεού. Ο χριστιανικός εσωτερισμός μεταπλάσθηκε σε προλεταριακό κοινωνισμό με τις ίδιες αξίες αλλά χωρίς τον ιδιο προσανατολισμό: τώρα ο παράδεισος μεταφέρθηκε στη γή και η αγάπη έγινε η εργατική αλληλεγγύη προκειμένου να εγκολπωθούν τον επίγειο παράδεισο της αταξικής  κοινωνίας, η οποία δεν πρόκειται να έλθει αλλά όλα αυτά οδηγούν στη άνετη  ψηφιακή ενοποίηση του παντός διότι δεξιοί και αριστεροί δεν αγαπούν το σκέπτεσθαι αλλά το μιμείσθαι. Για αυτό και η  εκκλησία σταδιακά δεν ομιλεί για τίποτε και έχει μεταβληθεί σε κοινωνικό εσθίειν  και πίειν.

Η αριστερά λοιπόν συγκυβερνά με τη δεξιά  για αυτό και οι ισορροπίες αυτές δεν διασαλεύονται: χωρίς την αριστερά του πνεύματος (χριστιανισμός) και την χριστιανικότητα της ύλης (προλεταριασμός) τα πλήθη θα δοθούν στις ατομικές τους συμπαντικές πορείες οι οποίες θα  σήμαινανκαι το τέλος σε κάθε μορφή εξουσίας.