Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση γ΄γυμνασίου: Ευριπίδου Ελένη. Σκέψεις για την αναγνώριση Μενελάου και Ελένης.

 

Η αναγνώριση του Μενελάου και της  Ελένης περνά από διάφορα στάδια. Αυτός ο οποίος ουσιαστικά ανακουφίζεται είναι ο Μενέλαος ο οποίος πλέον κατανοεί  ότι ποτέ μα ποτέ η Ελένη δεν συνευρέθηκε με τον Πάρι. Παρά ταύτα μέσα από την υπέροχη τεχνική των ερωτήσεων ο Μενέλαος επιθυμεί να μάθει, η μετάβαση από την άγνοια προς τη γνώση γίγνεται από το Μενέλαο όχι από την Ελένη , η Ελένη ήδη γνωρίζει και αυτό αποτελεί μία πολύ σημαντική παράμετρο. Ο Μενέλαος κινείται προς το παρελθόν (αναδρομή) ενώ η Ελένη προς το μέλλον (προϊδεασμός) αν και ο αγγελιοφόρος είναι αυτός ο οποίος ουσιαστικά προκαλεί την αναγνώριση.

Ο Μενέλαος θέλει να μάθει, η αναγνώριση της Ελένης με το Μενέλαο δεν αποτελεί απλό συναισθηματικό γεγονός, διότι στο κλεινόν άστυ όλα ήταν φιλοσοφική υπόθεση του Νοός: η σχέση θήλεος – άρρενος είναι και αυτή νοητική υπόθεση: ποια θηλυκά στοιχεία μεταφέρουν τον άνδρα από την άγνοια στη γνώση; Η Ελένη με τα λεγόμενα μεταφέρει την τραγωδία από το φαίνεσθαι στο είναι, από την άγνοια στη γνώση, όλα είναι θέμα νοήσεως: ο Μενέλαος μαθαίνει ότι η Ελένη παρασύρθηκε στην Αίγυπτο από το σχέδιο της Ήρας, η ροή παρασύρει τα πάντα, και οι άνθρωποι μέσα στο συμπαντικό χάος θα πρέπει να κρατούν τη νοητική τους συνέχεια προκειμένου να μην χάνονται στην άγνοια του χάους αλλά να διατηρούν τη γνώση της μορφής τους και του είδους τους: ώστε το ωραίο στον Ευριπίδη (αλλά γενικά στη φιλοσοφίζουσα Αθήνα) είναι η Γνώση: πλέον η Ελένη στον Ευριπίδη είναι ωραία επειδή επιτέλους μεταφέρει τον Άνδρα Μενέλαο από την άγνοια στη γνώση, άρα η Ωραιότητα είναι Γνώση.

Όμως όλα αυτά –δυστυχώς – δεν γίνονται άμεσα από τον Μενέλαο προς την Ελένη: ο Μενέλαος από μόνος του δεν μπορεί να πιστεύσει ότι η γυναίκα απέναντί του είναι η Ελένη: ο Αθηναίος φιλοσοφών δεν θέλει να δώσει τέτοιου  είδους διαστάσεις στο νού του, θέλει διά των αποδείξεων να πορεύεται ο Νούς του, ήλθε η εποχή όπου και η εμπειρία του Άλλου και του κόσμου υποδύεται το δικό της ρόλο: ο Αγγελιοφόρος είναι αυτός ο οποίος μεταβιβάζει την τελική γνώση στο Μενέλαο, διά της οποίας ανοίγει η οδός της αναγνωρίσεως: το είδωλο Μενέλαε –θα πεί ο αγγελιοφόρος, έχει φύγει, είπε μάλιστα ότι όλα ήταν τερτίπια της Ήρας και ότι η πραγματική Ελένη είναι άλλη: το ψεύδος δεν αντέχει, ο Σωκράτης και η αντικειμενική του γνώση δικαιώνεται, η Αλήθεια αποκαλύπτεται ως συμφωνία εικόνας και σκέψης και του αποκλειομένου τρίτου: η Αλήθεια είναι μία (όπως μία είναι και η Ωραία Ελένη) και αποκλείει κάθε άλλη μορφή και είδος: η αλήθεια είναι μοναδική στην ουσία της.

Η Γυναίκα διαθέτει τη γνώση: ο άνδρας ακούει και μετέπειτα θα εξαγάγει στο σχέδιο επιστροφής στην Πατρίδα: πράγματι η γυνή είναι η απόλυτος ροή η φέρουσα τις δυνάμεις διά των οποίων ο άνδρας κινείται, δομεί και στην κατάλληλη Πατρίδα (τόπο) αποκαθιστά το κτίσμα , την οικογένεια και το βασίλειο. Ο Μενέλαος είναι αυτός ο οποίος αποσπάσει την Ελένη από την Αίγυπτο, αυτός ο οποίος κινεί τη θήλεια δύναμη επιστροφής ώστε στην Σπάρτη όλα να αποκτήσουν την κανονική τους ροή.