Περί του  πλατωνικού και αριστοτελικού ανθρώπου.

Το λογικό λάθος το οποίο συμβαίνει  σε σχέση με την  πλατωνική και αριστοτελική φιλοσοφία είναι το ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι απευθύνεται σε άλλο είδος και τύπο ανθρώπου. Θεωρούμε (αιτία αποτελεί η τελευταία ανάγνωσή μας στο περί ψυχής έργον του Αριστοτέλους όπου ξεκάθαρα ο φιλόσοφος απευθύνεται σε άλλο τύπο ανθρώπου ο οποίος καμμία σχέση δεν έχει με το σημερινό άνθρωπο) ότι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης συνεχίζοντας την Ελληνική ποίηση αλλά και τη δραματική ποίηση απευθύνονται σε άλλο τύπο ανθρώπου ο οποίος σήμερα θεωρείται είτε έχων ψυχολογικά ή πνευματικά προβλήματα ή χαρακτηρίζεται ως ρομαντικά αθεράπευτος , ανώριμος ή αιθεροβάμων. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης απευθύνονται σε ένα τύπο ανθρώπου ο οποίος δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλώσει τον τύπο του σημερινού Εγώ, απεύθύνονται σε ένα τύπο ανθρώπου ο οποίος δεν έχει το σημερινό Εγώ, αναφέρονται σε ατομικές ανθρώπινες πορείες τις οποίες προσπαθούν να ενώσουν κάτω από τις κοινές ιδέες του αγαθού και  της πόλης. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν άλλο εγώ το οποίο είναι ενιαίο έναντι του θεού και της πόλης, άρα ο σημερινός άνθρωπος μόνον θεωρητικά μπορεί να κατανοήσει τους   φιλοσόφους αυτούς , πρακτικά δεν μπορεί σε τίποτε να βιώσει αυτές τις φιλοσοφίες διότι αποτελεί άλλο τύπο ανθρώπου. Ο Αριστοτελικός ή Πλατωνικός άνθρωπος ήταν ένας ελεύθερος συμπαντικά άνθρωπος ο οποίος περπατούσε διαφορετικά επί της γής, μία ατομικότητα η οποία διά του Αριστοτέλους και του Πλάτωνος έγινε ένας αγώνας απόκτησης καινής φύσεως, ενώ σήμερα όλα αυτά έχουν επιτευχθεί διά της θρησκείας και της πολιτικής και της επιστήμης, σήμερα οι άνθρωποι έχουν ένα μυαλό και δεν  έχουν καμμία σχέση με τον πλατωνικό ή αριστοτελικό άνθρωπο ο οποίος ήταν συμπαντικό μέγεθος, είχε ατομικό  νού διάφορο από τους άλλους και  προσπάθησαν οι σοφοί που εδώ αναφέρουμε να δημιουργήσουν ένα  τύπο μυαλού και πράξης. Ο τύπος ανθρώπου που απευθύνονται οι Πλάτων και Αριστοτέλης σήμερα θα εθεωρείτο ως «αυτιστικός» ευρισκόμενος σε ένα παράλληλο δρόμο σε σχέση με το δρόμο των πολλών.

Η διαχώρησις του Πλάτωνος σε κόσμο των νοουμένων ιδεών και των φαινομένων απεικασμάτων των ιδεών , απευθύνεται σε άνθρωπο ο οποίος κινείται μέσα στο βαθύ σύμπαν , σε χαοτικές ενοράσεις του ευρυτέρου  κόσμου, και προσπαθεί να κατανοήσει τις δυνάμεις και ενέργειες και να τις ταξινομήσει σε ιδέες και εικόνες και παραστάσεις. Δεν απευθύνεται ο Πλάτων σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει αποκρυσταλλωμένο Εγώ, ίσταται γερά και σταθερά επί της γής, αντιθέτως ο Πλατωνικός άνθρωπος δεν έχει Εγώ, είναι βυθισμένος στο χάος και στο πέρασμα οντολογικών δυνάμεων, και μπορεί βυθισμένος σε ένα κόσμο μείζονα του δικού μας να τον χωρίσει σε κόσμο ιδεών και φαινομένων. Ο σημερινός άνθρωπος του αποκρυσταλωμμένου θεολογικού και πολιτικού Εγώ , ο σημερινός μικράνθρωπος της πόλης και του σούπερ μάρκετ δεν μπορεί να βιώσει το πλατωνικό εύρος της πορείας από τον κόσμο των ιδεών έως τη βίωση της ανάμνησης όσων ιδεών  μπορεί να πραγματώσει. Ας υπενθυμίσουμε ότι το Πλατωνικό καλό και ωραίο ουδεμία σχέση με το μετέπειτα χριστιανικό απομίμημα: ο βυθισμένος στο Είναι άνθρωπος της εποχής του Πλάτωνος, θεωρούσε ως καλό και ωραίο το να συναναστραφεί τις δυνάμεις του σύμπαντος που του αναλογούν ώστε με βάση αυτές να πορευθεί: σήμερα θεωρούμε ωραίο και καλό την επιλογή συμπεριφορών διότι ο θεός και η πόλη μας έχουν εξασφαλίσει όλες τις άλλες δυνάμεις οι οποίες αποτελούσαν το ατομικό σύμπαν του πλατωνικού ανθρώπου.

Επίσης ο Αριστοτέλης στο περί ψυχής  έργον του και αλλού απορρίπτει την πλατωνική θεωρία των ιδεών, ο άνθρωπος της εποχής του Αριστοτέλους ήταν εντελώς αδιαμόρφωτος και για αυτό το λόγο ο Σταγειρίτης στο έν λόγω έργον  του προσπαθεί να διαμορφώσει τις ισορροπίες ανάμεσα στο ανθρώπινο σώμα και ψυχή (η ψυχή προσφέρει στο σώμα το αιώνιο κομμάτι  χωρίς να ταυτίζεται μαζί του) επίσης στα Μεταφυσικά ο άνθρωπος αποτελείται από μορφή και ύλη και αυτό είναι η ουσία του. Άρα για να ισχυρίζονται όλα αυτά οι φιλόσοφοι (Αριστοτέλης κ.α) σημαίνει ότι οι  άνθρωποι ήταν χαμένοι σε ατομικά σύμπαντα τα οποία προσπάθησαν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης να συνενώσουν σε σχέση  με έναν κοινό τύπο ανθρώπου. Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης δεν συμφωνούν σε ένα κοινό σύμπαν (αυτό το ξεπερνούν χωρίς να ασχοληθούν με τη βαθυτέρα δυναμική του ως συνόλου πραγματικών δυνάμεων) αλλά συμφωνούν στο να παρουσιάσουν το σύμπαν ως μαθηματικά, ως έννοιες, ως ιδέες και αξίες, ώστε να διαμορφωθεί ένας κοινός τύπος ανθρώπου έχων κοινές ιδέες και αξίες για όλα.

Το ότι όμως ο Αριστοτέλης προσπαθεί να χαρράξει τα όρια της ψυχής και του σώματος σημαίνει ότι εκείνη την εποχή οι άνθρωποι ήταν βυθισμένοι σε ένα σύμπαν χαοτικό χωρίς να νοιώθουν όρια ψυχής και σώματος, όρια πνεύματος και ύλης, νοιώθοντας σύνολο δυνάμεων και ενεργειών, νοιώθοντας το σώμα τους όχι ως ύλη ή απλή υπόσταση αλλά ως βυθισμένο σε ένα σύνολο οντολογικών   δυνάμεων οι οποίες του προσφέρουν άλλες άπειρες δυνατότητες.

Σήμερα όμως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης δεν έχουν καμμία σχέση με τον μαζάνθρωπο και   ρομποτάνθρωπο της μηχανοκρατουμένης εποχής όπου ο μηχανάνθρωπος έχει επικρατήσει.  Ο  άνθρωπος της βιομηχανικής εποχής κινείται με βάση  την ύλη  και ό,τι ικανοποιεί μηχανικά την ύπαρξή του. Η ανθρώπινη ψυχή σήμερα είναι  το σύνολο των υλικών πραγματώσεων τα οποία εξασφαλίζου μία καλή αστική ζωή και βέβαια ταυτίζεται πλήρως με το ανθρώπινο σώμα κατά ένα τρόπο που ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας ποτέ δεν φαντάσθηκαν: εάν ο Αριστοτέλης ορίζει την ψυχή ως  το σύνολο εκείνων των πνευματικών ενεργειών οι οποίες ωθούν τον άνθρωπο προς την ενδελέχεια,  και ως τέτοια δεν ταυτίζεται με το ανθρώπινο σώμα, σήμερα η ανθρώπινη ψυχή είναι το σύνολο των μηχανικών  αναγκών που επιφυλάσσουν μία καλή σωματική ζωή στον άνθρωπο, και ως τέτοια ταυτίζεται πλήρως με το ανθρώπινο σώμα. Το αποκρυσταλλωμένο ανθρώπινο Εγώ, η  μονότονη και μία φύση του ανθρώπου, μας υπενθυμίζουν ότι ο άνθρωπος της εποχής του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους ουδεμία σχέση έχει με το σημερινό: ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είναι αυτοί που προσπάθησαν να αποσπάσουν τον άνθρωπο από το βαθύ εσωτερικό σύμπαν όπου ευρίσκονταν,  διαπλάθοντας την καθαρά γήϊνη φύσιν των. Σήμερα οι άνθρωποι έχοντας ενώσει υλικά και μηχανικά το πνεύμα τους και την ψυχή τους με το σώμα τους ,έχοντας καταστή μία ενιαία σωματικοψυχοπνευματική οντότητα, κινουμένη ως μηχανικό Εγώ στον περιορισμένο αστικό κόσμο, δεν έχουν καμμία σχέση με τον ατομικό συμπαντικό άνθρωπο της εποχής του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους ο οποίος εκινείτο αυτονόμως ως οντολογικό μέγεθος μέσα στο οντικό χάος όπου ευρισκόταν από όπου προσπάθησε να τον αποσπάσει ο Αριστοτέλης με τον Πλάτωνα σε πνευματικό περιβάλλον θέτοντας  όρια ανάμεσα στην ψυχή το πνεύμα και το σώμα. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης στο βαθμό που σήμερα καταργείται ο σκεπτόμενος άνθρωπος αποτελούν πλέον απλές ανεφάρμοστες αναμνήσεις.