Η οντολογικότητα του ευρωπαϊκού μηδενισμού.

 

Σύμφωνα με την οντολογικότητα θεοί και άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από την ίδια συμπαντική δύναμη: η σχέση τους διαφέρει  μόνον ως μετέπειτα ισορροπία: επίσης η σχέσις των διαφέρει επίσης όσον αφορά τον τομέα της διαχειριζομένης ύλης: οι θεοί διαχειρίζονται την πνευματικότητα των πραγμάτων και οι άνθρωποι την υλικότητά τους. Άρα όλες οι ιδιότητες των θεών είναι ακατάληπτες στους ανθρώπους στη βάση του βάθους: οι θεοί μπορούν να διαχειρίζονται το σύμπαν ως πνεύμα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να το πράξουν αυτό διότι είναι άλλη η αποστολή τους: οι άνθρωποι πρέπει να ασχοληθούν με την πράξη, το βίωμα και την ύλη των πραγμάτων: με την αμαρτία, δηλαδή με την ανάγκη τμήσης, βίωσης, ηδονής και απόλαυσης της ύλης: οι θεοί δεν μπορούν σε καμμία περίπτωση να το πράξουν διότι ασχολούνται όπως είπαμε με το πνευματικό κομμάτι: για αυτό το λόγο ακριβώς οι θεοί είναι ανώτεροι από τους ανθρώπους πνευματικά και κατωτεροι από αυτούς υλικά, οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τους θεούς σε θέματα πραγματικής πράξης αλλά κατώτεροί τους σε πνευματική ισχύ.

Επιπροσθέτως χωρίς τους θεούς δεν υπάρχουν οι άνθρωποι αλλά και χωρίς τους ανθρώπους δεν υπάρχουν οι θεοί: διότι οι πνευματικές επεξεργασμένες δυνάμεις επηρεάζουν ως σκέψεις και διαθέσεις τους ανθρώπους, όπως και το κατεργασμένο βιωματικά σύμπαν , πραξιακά, επηρεάζει την πνευματική κίνηση του σύμπαντος που ελέγχουν οι θεοί. Γι αυτό εξάλλου το σύνολο της Οδυσσείας είναι μία άψογη συμπαντική αλληλεπίδραση ανάμεσα σε θεούς και στον Οδυσσέα, και μάλιστα στους θεούς της δυνάμεως, της γνώσης και της αγγελίας. Ο Οδυσσέας θέτει σε όλα αυτά το βίωμα και την πράξη.

Όταν λοιπόν οι δυτικοί νεοφιλόσοφοι κατήργησαν (επήρθησαν για αυτό πάρα πολύ) την έννοια του θεού, και διεκήρυξαν το θάνατο του θεού, σαφώς είπαν τη μισή αλήθεια (αν και ο Νίτσε το κατάλαβε αυτό πάρα πολύ καλά και έτρεξε να θανατώσει  μεταφυσικώς και τον άνθρωπο, διότι είχε καταλάβει πολύ καλά ότι εάν υπάρχει θεός υπάρχει και άνθρωπος, εάν υπάρχει άνθρωπος υπάρχει και θεός, αυτά τα  δύο μεγέθη είναι οι δύο πλευρές της μιάς συμπαντικής δύναμης, δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Μέσω λοιπόν της Αναγέννησης, της Μεταρρύθμισης και του διαφωτισμού ο θεός πέθανε: δηλαδή έγινε , κατέστη ένα αφηρημένο πνευματικό μέγεθος ουδεμία σχέση έχον με τον άνθρωπο ως πνευματική επί της γής  κατάσταση και πορεία: επίσης το χάσμα ανάμεσα σε θεό και άνθρωπο καλύφθηκε από την επιστήμη και την τεχνολογία άρα ο θεός δεν χρειάσθηκε πλέον στο δυτικό και σύγχρονο γενικότερα άνθρωπο.

Συγχρόνως όμως ελάχιστοι κατάλαβαν ότι αποκλειομένου του θεού, αποκλείσθηκε και ο άνθρωπος, τεθνηκότος του θεού απέθανε και ο άνθρωπος: διότι πλέον ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρχει ως Όν σκεπτόμενο και έχον αξίες, ως όν υπακούον σε αρετές και συμπαντικές συνέχειες υποβληθείσες από το θεό. Άρα μαζί με τον τεθνηκότα θεό έφυγε και ο άνθρωπος.

Καταλαβαίνουμε πλέον ότι έφυγε, πέθανε ο δυτικός άνθρωπος, και γενικότερα ο άνθρωπος της εποχής μας, με δύο τρόπους: ο πρώτος είναι ο τρόπος της επιστήμης και της τεχνολογίας: ο άνθρωπος απώλεσε όλες τις παραδοσιακές αξίες, χωρίς το θεό όλα επετράπησαν. Ο άνθρωπος κατέστη ένα απλό υλικό μέγεθος χωρίς καμμία πνευματική και συμπαντική αναφορικότητα. Ειδικά στη σημερινή ηλεκτρονική εποχή δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε άνθρωπος, απλά ένα  μηχανοποιημένο όν υλικά και μηχανικά κινούμενο διά της ύλης και του χρήματος.

Ο δεύτερος τρόπος θανάτωσης του ανθρώπου είναι ο νιτσεϊκός τρόπος. Ο άνθρωπος μέσω της ανακύκλησης, της μεταξίωσης των αξιών, καταλαβαίνει ότι δεν είναι τίποτε από όλα όσα μεταφυσικά και νοησιοκρατικά του είπαν ότι είναι: ο Νίτσε δολοφονεί φιλοσοφικά τον μεταφυσικό άνθρωπο λέγοντας ότι ο άνθρωπος δεν αποτελεί προϊόν σκέψης αλλά βιώματος: για αυτόν ακριβώς το λόγο εχθρεύεται και το Σωκράτη, διότι ο Άνθρωπος δεν είναι γέννημα σκέψης και εσωτερικής αναζήτησης, αλλά δύναμις συνεχώς εν τω όντι κινουμένη προς το χάος και την συνεχή αναμόχλευση των πραγματικών δυνατοτήτων της. Με αυτόν όμως τον τρόπο ο Νίστε διακηρύσσει ότι απέθανε ο άνθρωπος ο οποίος είχε μάθει να ίσταται έναντι του θεού ως σκέψις, μεταφυσική, ακινητοποιημένος. Χωρίς θεό ο Νίτσε ευρίσκει την καταπληκτική ευκαιρία και κινεί οντολογικά τον άνθρωπο: χωρίς θεό δεν υπάρχει ο κατασκευασθείς νοησιοκρατικά και εμπειρικά άνθρωπος: χωρίς θεό χάνεται ο άνθρωπος ως μεταφυσικό και διασκεπτικό κατασκεύασμα και επιτέλους αναφύει ο οντολογικός άνθρωπος ως δύναμις, οντολογική συνέχεια ως δύναμις στο χάος. Ο Νίτσε μας υπενθυμίζει ότι και θεός και άνθρωπος είναι μία κοινή δύναμις η οποία διαχωρίζεται όταν καταστή αυτή η δύναμις δύο νοητές μορφές με πνευματική και υλική αποστολή αντίστοιχα. Άρα χωρίς θεό και χωρίς άνθρωπος , και ο θεός και ο άνθρωπος αναλύονται σε οντολογική δύναμιν, ενώνονται ως δύο ποτάμια που εκβάλλουν στον ίδιο ωκεανό του χάους , και συνεχίζουν την χαοτική τους πορεία.

Ουσιαστικά ο ευρωπαϊκός μηδενισμός του Νίτσε , είναι η ανακυκλουμένη αναξιμάνδρειος, εμπεδόκλειος και των υπολοίπων προσωκρατικών, ανακυκλουμένη επιστροφή της οντολογικής δυνάμεως, η οποία όταν απελευθερώνεται από τη μορφή του θεού και του ανθρώπου, ταξιδεύει όλα τα όντα ως δυνάμεις, πέρα από νόηση και ήθος.  Είναι μάταιο να επιμένουμε στο μορφικό άνθρωπο της νόησης και της ηθικής: αυτός ο άνθρωπος δεν θα έχει τόπο να στηριχθεί (το σύμπαν θα διαλύσει κάθε χωρική ισορροπία) δεν θα έχει χρόνο να μετρήσει (το Όν θα οδηγήσει τα πάντα σε νέες διάρκειες) δεν έχει ήδη θεό να δημιουργήσει ( ο θεός και ο άνθρωπος εξισώθηκαν ως οντολογικές δυνάμεις). Η ηλεκτρονική εποχή είναι το τελευταίο ανάχωμα της πιο μεγάλης αληθείας: Η ύλη πλήρως θα ελεγχθεί όπως και το πνεύμα του θεού , η ύλη από την επιστήμη το πνεύμα από τον άνθρωπο της επιστήμης: η πλήρης συγκεκριμενικότητα θα αποτελέσει το τελευταίο στάδιο αυτής της γής, διότι  εύκολα ο άνθρωπος θα υπερβή το τελικό υλικό στάδιο όταν εξαντληθούν οι δυνάμεις τροφοδοσίας του. Τότε μέσα στο χάος όπου ήλθε ο Νίτσε όλα θα αναλυθούν ως δυνάμεις, όλα όσα εδώ φάνταζαν ως αντίθετα: όπως ο θεός και ο άνθρωπος. Ώστε ζούμε τα τελικά στάδια του κόσμου, η τελική ηλεκτρονική υλικοποίηση είναι ο πρόλογος του νέου κόσμου, όπου όλοι θα υπάγουν πέφτοντας στο χάος της συνεχείας.