Η γένεσις του Αυτεγνωσμένου Υποκειμένου στην Οδύσσεια.

 

Ο Αλκίνοος έπειτα από τα δάκρυα του Οδυσσέως στο άκουσμα του αοιδού Δημοδόκου ο οποίος τραγουδούσε τα κλέη του Ιθακησίου Βασιλέως στην Τροία,  ειδικά έπειτα από παράκληση του Βασιλέως της Ιθάκης τραγούδησε την ιστορία του Δουρείου Ίππου, κατάλαβε ο Βασιλεύς των Φαιάκων ότι ο φιλοξενούμενος αυτός δεν ήτο τυχαίος. Κατάλαβε ότι ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος.

Ας προσέξουμε όμως κάτι πολύ σημαντικό: μέχρι αυτή τη στιγμή οι Βασιλείς ήταν σημαντικοί επειδή ακριβώς ήταν Βασιλείς, ακόμα και τα κατορθώματά τους ήσαν απλές πολεμικές περιπέτειες επί γής, συνηθισμένες και υποβοηθούμενες από τους υποτακτικούς τους. Ο Οδυσσέας είναι ο πρώτος Άνθρωπος και ο πρώτος Βασιλεύς ο οποίος είναι σημαντικός διότι κατάφερε και με τους συντρόφους του και μόνος του, όλες εκείνες τις πράξεις οι οποίες γεμίζουν τον άνθρωπο με πραγματική γνώση του  Όλου σύμπαντος και πλάθουν το υπερκοσμικό Εγώ του. Ο Οδυσσέας είναι σημαντικός όχι επειδή είναι Βασιλεύς αλλά διότι διέπλασε την Ύπαρξίν του συμφώνως με το Σύμπαν οι δυνάμεις του οποίου κινούν τους ανθρώπους.

Συζητούμε λοιπόν για τη γένεση του Ανθρωπίνου Υποκειμένου το οποίον υπάρχει ως ουσιωμένη εκ των πράξεών του Ύπαρξις , ως Εγώ διαμορφούμενον εν μέσω της κίνησης των συμπαντικών δυνάμεων που καλούνται να διαπλάσουν το ανθρώπινο υποκείμενο: ο Άνθρωπος Οδυσσέας είναι το πρώτο Εγώ στην παγκόσμια ανθρωπίνως γνωστή Ιστορία ο οποίος Είναι Εγώ επειδή Έγινε Εγώ διά της συμπαντικής δυναμικής κινήσεώς του μέσα στο σύμπαν των περιπετειών αυτογνωσίας και διάπλασης του χαρακτήρος του.

Πλέον κανείς Άνθρωπος δεν θα είπει ότι  Είναι κάτι το οποίο απλά έχει κληρονομήσει: ακόμα και η φράσις : είμαι ο τάδε, πλέον δεν επαρκεί: πλέον ο Άνθρωπος νοηματοδοτείται ως Άνθρωπος ο οποίος έχει πράξει όλα όσα εκ του σύμπαντος έχει κληρονομήσει ώστε να τα εξαντλήσει στην γήϊνη κίνησίν του προκειμένου να καταστή Ύπαρξις ουσιωμένη και καταξιωμένη, πολύτροπος και πολύγνωστος.

Ας ιδούμε τα στάδια συν-ομιλίας του Ιθακησίου Βασιλέως προς τον Αλκίνοον, Βασιλέαν των Φαιάκων: 1. Είμαι ο Οδυσσέας, ο υιός του Λαέρτη, 2. Είμαι γνωστός λόγω της πανουργίας μου (ο Άνθρωπος πλέον κατανοεί  ότι το πρώτο μέγεθος στήριξής του είναι ο Νούς και όχι η Δύναμις του Βασιλέως ως τέτοια, εξάλλου ελάχιστες φορές ο Οδυσσέας επέρασε τας δοκιμασίας του επειδή ήταν Βασιλεύς, επειδή σκεφτόταν ενόστισε προς την Ιθάκη,3.Τώρα πρέπει να ιστορήσω όσα με τη βοήθεια και την άδεια του Δία έχω καταφέρει.

Το Ανθρώπινο Εγώ γεννάται ως Γίγνεσθαι: εις την Ιλιάδαν έχουμε τα Ανθρώπινα Υποκείμενα ως Είναι: ο Αχιλλέας δεν έχει να αποδείξει τίποτε, διά μέσου του Τρωϊκού πολέμου μετοικίζει εις τον Όλυμπον το οποίο του ήτο γνωστόν. Όμως όπως πολλαπλώς έχουμε είπει ο Τρωϊκός πόλεμος είναι ο  πόλεμος περί του διαμορφωτέου Ανθρώπου ως Γίγνεσθαι: η Ωραία Ελένη είναι η πιθανώς επιλεχθείσα ύπαρξις και ο τρόπος της. Ο Οδυσσέας απέδειξε διά των Φαιάκων ότι το Εγώ το οποίο διεμόρφωσε είναι η δική του συνέχεια στο σύμπαν που ως δυνάμεις του ανήκει: άρα ο Οδυσσέας είναι το πρώτο Εγώ το οποίο επέτυχε την πραξιακή συνέχεια μέσα στον Κόσμο: απέδειξε ότι δεν υπάρχουμε από τη γέννησή μας και έπειτα, αλλά μπορούμε να ενωθούμε με δυνάμεις προ-γεννήσεως, τις οποίες κατανοώντας τις, τις υλοποιούμε και δημιουργούμε ένα Εγώ το οποίο στηρίζεται στο ασώματο παρελθόν μας , στο ενσώματο Εγώ και στο μελλούμενο τρόπο υπάρξεώς μας: Η κάθοδος του Οδυσσέως εις τον Άδην είναι η οριστική σύνδεσίς του με τον προαιώνιο και μελλούμενο εαυτόν του, στη βάση ότι εκεί πλουτίζει (στον Πλούτωνα) με όλες τις γνώσεις του Όλου: βλέπει το ανοικτόν Όλον (πόσο μας θυμίζει το Χάϊντεγγερ όλο αυτό) και κατανοεί τον Εαυτόν του πρίν , τώρα και μετά, κατανοεί ότι υπάρχει ο μέγας Ωκεανός που πρέπει να υπερβή.

Ώστε ο Οδυσσέας είναι το πρώτο Εγώ συνεχείας στην Ελληνική Γραμματεία το οποίο καταξιώνει τη Γή, η οποία όταν συνδεθεί με τη συμπαντική της δυναμική, τότε ανάγει το Υποκείμενο σε Πρόσωπο εγνωσμένης αυτογνωσίας που πηγάζει από πράξεις. Η Οδυσσεϊκή  πράξις νοείται ως κίνησις του Υποκειμένου προς την επαφήν με δυνάμεις οι οποίες όταν εσωτερικοποιηθούν προσφέρουν στο Υποκείμενο συμπαντική ώθηση (γνώση): η Οδυσσεϊκή γνώσις είναι ερωτική ομιλία με όλες εκείνες τις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες όταν οικειοποιηθούν από τον Άνθρωπο τον οδηγούν στους συμπαντικούς του δρόμους: Το γεγονός με τον Πολύφημο συνιστά πράξη διότι ο Οδυσσέας συναναστράφηκε με τόσο ενάντιες δυνάμεις (βίας και σκληρής επαφής με τον Πολύφημο) ώστε αυτές εξύπνησαν ανώτερα επίπεδα στο μυαλό του (κυρίως κατενόησε ότι είμαστε ένα Τίποτε (Ούτις) μέσα στην αδήριτο συμπαντική ροή.

Ο Οδυσσέας επίσης είναι το πρώτο ανθρώπινο Υποκείμενο με βάση την αφήγησή του στη Γή των Φαιάκων, το οποίο υπάρχει πλέον σε τρία ενωμένα επί της γήϊνης υπάρξεώς του επίπεδα: ο Οδυσσέας ενθυμείται (ανάμνησις) τις περιπέτειές του και τις αφηγείται, ο Οδυσσέας ομιλεί τώρα (ομιλών Εαυτός) ο Οδυσσέας ελπίζει στο νόστο του (κινούμενον προς σκοπό Εαυτός). Κατανοούμε ότι η Οδύσσεια είναι η βάσις του Πλατωνικού Υποκειμένου (ειδικά της θεωρίας του Πλάτωνος περί της αναμνήσεως, διότι πλέον σημαντικός είναι αυτός ο οποίος έχει να θυμηθεί κάτι ανώτερο από το Εδώ ως Πράξιν ή Καταγωγήν) αλλά και η βάσις της Αριστοτελικής Ηθικής (ο Άνθρωπος πλάθει κατ΄έθος κινήσεως την Ηθική του η οποία διά της επαναλήψεως των πρεπουσών πράξεων δεν είναι τυχαίο αλλά έλλογο γεγονός).

Ώστε λοιπόν ο Οδυσσέας είναι σημαντικός στον κόσμο των Φαιάκων επειδή έχει πολλά να θυμηθεί μέσα από την τράπεζα των πράξεών του, και μάλιστα συμπαντικώς σημαντικά, είναι το συμπαντικώς διαμορφούμενο Εγώ, το οποίο ήνοιξε συμπαντικούς δρόμους απελευθέρωσης προς την ατομικήν Ιθάκη στον κάθε ένα (πρίν οι νοησιοκράτες και εμπειριοκρατιστές Πλάτων και Αριστοτέλης εγκλείσουν το Υποκείμενον εδώ αρνούμενοι την δυνατότητα πραγματικού δυναμικού νόστου, αντικαθιστώντας αυτόν μόνον με νοητικό ή μικροηθικό νόστο (κάτι που ωλοκλήρωσαν οι μετέπειτα θρησκείες): Ο Οδυσσέας αφηγείται τον τρόπο αυτογνώσεως μέσα στο σύμπαν ως τέτοιο προκειμένου ο Άνθρωπος να γνωρίσει και να ενώσει τα κομμάτια όλων του των δυνάμεων, όλων των στιγμών του, όλων των εαυτών του (ασωμάτου και μη): δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα από τον Οδυσσέα η κατάρα του Ποσειδώνος (της συμπαντικής κινήσεως) πέτρωσε το νησί των Φαιάκων: όταν ο άνθρωπος μάθει το συμπαντικό δρόμο απελευθέρωσης (οι Φαίακες τον έμαθαν από τον Οδυσσέα) αφήνουν το Τώρα και ταξιδεύουν μαζί με το Δάσκαλο στο Επόμενο Εγώ και Κόσμο.