Περί της Ακινησίας του Παρμενίδου.

 

Ο ωκύπους (γρήγορος στα πόδια) Αχιλλέας πάντα θα τρέχει και κάποιον θα κυνηγά, πάντα κάτι θα προσπαθεί να αιχμαλωτίσει, ποτέ δεν θα σταματα, κυνηγώντας ο Αχιλλέας μία χελώνα ποτέ δεν θα την προσπεράσει διότι πάντα θα τρέχει και πάντα θα ευρίσκεται σε κάποιο σημείο: πρίν τη χελώνα: επίσης το βέλος ποτέ δεν πρόκειται να φθάσει στο στόχο του διότι πάντα θα διατρέχει μία απόσταση και ποτέ δεν θα σταματήσει να ίπταται προς ένα στόχο: Μέσα από τα παράδοξά του αυτά ο Ζήνων προσπάθησε να αποδείξει τις θέσεις της Παρμενιδείου Ελεατικής σχολής: δεν υπάρχει κίνηση, παρά μόνον ακινησία, υπάρχει το Είναι ως ενιαίο σύνολο όντων τα οποία μέσα από την αυτοπλήρωσή τους Είναι και δεν χρειάζεται με καμμία κίνηση αυτό να το αποδείξουν: όπως πρεσβεύει ο Παρμενίδης δεν υφίσταται το μη-Είναι διότι είναι αδύνατο το Είναι να λησμονήσει τον Εαυτό του.

Συζητούμε για τα πνευματικά όρια του Οντολογικού Ελληνισμού, πρίν αυτός καταστρατηγηθεί από τις πλατωνικές διασπάσεις σε νοητικό κόσμο ιδεών και φαινόμενο κόσμο αισθητών, συζητούμε για τη στιγμή κατά την οποία οι Άνθρωποι ενεθυμούντο το βάθος του Όντως Όντος και προσπαθούσαν να το μεταβιβάσουν ως πνευματική κληρονομιά.  Λόγω του γεγονότος ότι συνολικά ελάχιστα πράγματα έχουν σωθεί από τον Παρμενίδη, επίσης με βάση όσα διαβάζουμε στον Πλατωνικό διάλογο «Παρμενίδης» ο Παρμενίδης θεωρείται ως μονιστής, έχοντας μάλιστα υποπέσει στην αντίφαση (αυτό σημειώνεται και στον Πλατωνικό Παρμενίδη) ότι από τη στιγμή κατά την οποία ο Ελεάτης σοφός πρεσβεύει ότι μόνον το  Έν ως Είναι και Όν υπάρχει, ως νόησις του Όλου, πώς είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί το σύνολο των διαφορετικών αισθητών όντων: ο Ελεάτης παραδίδεται ότι θεωρεί τον κόσμο των αισθητών ως παραπλάνηση του Ενός όντος, εξάλλου ο Πλατωνικός Σωκρατικός Παρμενίδης προσπαθεί να ξεπεράσει τη δήθεν (για εμάς) αυτή αντίφαση με το να εφεύρει τον κόσμο των Ιδεών προσπαθώντας διά της μεθέξεως των ιδεών να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον τέλειο κόσμο του Ενός Είναι Όντος και στον κόσμο των αισθητών: οι Ιδέες μεταφέρουν τα νοητά Είδη και στον κόσμο και στον άνθρωπο γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στο Παρμενίδειον Έν Όν και στον κόσμο των πολλών αισθητών διαφορετικοτήτων.

Δυστυχώς όμως η Σωκρατική εξωτερική και πεζή αντιμετώπισις του Παρμενίδου στον ομώνυμο διάλογο, όπως και η σύνολη αντιμετώπισις του Ελεάτου φιλοσόφου, απέκρυψε και βοήθησε στο να λησμονηθεί αυτό το οντολογικό στάδιο του Οντολογικού Ενιαίου Ελληνισμού, με αποτέλεσμα τα πλατωνικά δυαλιστικά χάσματα να επικρατήσουν κρύβοντας το προαιώνιο μεγαλείο του Ενωμένου Ελληνικού  Όντος.

Ο Παρμενίδης λοιπόν συζητεί ως μέρος του Όντος και όχι ως εξωτερικός παρατηρητής αυτού: ο Παρμενίδης δεν ομιλεί ως Υπό-κείμενος υπό των οντολογικών δυνάμεων έξωθεν αυτού αλλά ως Εν-κείμενος εντός του Όντος και της ροής του. Η Νύκτα ποτέ δεν παύει να υπάρχει: πάντα η γή έχει Νύκτα όπως και η Ημέρα: ποτέ η γή δεν παύει να έχει Ημέρα: αρκεί όμως να την παρατηρεί κάποιος τη Γή από έξω: τότε θα ίδει ότι συνεχώς η Νύκτα ταξιδεύει από την Ανατολή στη Δύση και τανάπαλιν και ποτέ δεν παύει να υπάρχει: επίσης η Ημέρα: ποτέ δεν σταματά να ταξιδεύει από την Ανατολή στη Δύση και πάντα επάνω στη Γή θα υπάρχει έστω ένα μέρος το οποίο θα έχει Ημέρα: άρα η Ημέρα ποτέ δεν φθάνει σε ένα τέλος να ξεπεράσει τη Νύκτα διότι πάντα θα την κυνηγά κυκλικά επί της Γής όπως και η Νύκτα ποτέ δεν φθάνει να ξεπεράσει την Ημέρα διότι πάντα κυκλικά θα την κυνηγά.

Ο Αχιλλέας, κάποιος Αχιλλέας, πάντα θα κυνηγά τη χελώνα και ποτέ δεν θα την φθάνει: οι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια κυνηγούν και ποτέ δεν σταμάτησαν ούτε θα σταματήσουν, ποτέ δεν έφθασαν τα θηράματά τους υπό την έννοια ότι ποτέ δεν βρήκαν ένα τρόπο άλλο να τρέφονται και πάντα κάτι κυνηγούν ώστε να το σκοτώνουν και να κορεννύουν την πείνα τους. Επίσης  πάντα κάποιο βέλος θα ευρίσκεται στον αέρα από κάποιο τόξο ενός πολεμιστή διότι πάντα οι άνθρωποι θα πολεμούν και κάποιο βέλος θα ευρίσκεται στον αέρα ενάντια σε κάποιον αντίπαλο.

Ο Παρμενίδης σηματοδοτεί την ταύτιση του χώρου με το χρόνο, του Νοείν με το Είναι, του Όντος με την πράξη ως κίνηση, κυρίως όμως ορίζει την ενική οντολογικότητα ως άθροισμα όλων των δυνατών κινήσεων: όταν όλες οι κινήσει αθροίζονται ισούνται με μία τελεία ακινησία διότι η μία κίνησις αναιρεί την άλλη ή ωραία ολοκληρώνει την άλλη, διότι μέσα στο Έν όλα είναι αρμονία αλλοιώς δεν θα υπήρχε κανενός είδους δημιουργία και δημιουργικότητα. Ώστε ο Παρμενίδης μας μεταφέρει στην αρχέγονη φύση του Ελληνισμού όπου το Όλον εθεάτο ως Τέτοιο, ως Ακίνητο επειδή όλες οι κινήσεις αυτοισορροπούσαν, ως Είναι επειδή συνέβαιναν όλα, ως Όν επειδή μέσα από την Ολική αυτοισορροπία όλα Είναι, ως Έν υπό την Έννοια ότι Όλα έχουν την τελεία αυτοϊσορροπία του Ενός μεγέθους. Από αυτή την άποψη όλα Είναι ως Ένα τέλειο ισόρροπο Όν μέγεθος: ο Άνθρωπος ποτέ δεν πεθαίνει επειδή πάντα θα υπάρχει έστω και ένας Άνθρωπος, ο Θεός δεν  υπάρχει διότι το Όν Είναι σε τελεία επαφή με τον Άνθρωπο, ζωή δεν υπάρχει διότι πάντα κάποιος θα πεθαίνει όπως και θάνατος δεν υπάρχει διότι πάντα κάποιος θα ζεί: συζητούμε για την πιο οντολογική δημιουργική λησμονηθείσα περίοδο των Ελλήνων των άλλων διαστάσεων.

Η διάσπασις του Σωκράτους στον Παρμενίδη  του Όντος σε κόσμο ιδεών και σε κόσμο των αισθήσεων, κοινώς η μερική διάλυσις του χάους σε ιδέες και απεικάσματα αισθήσεων, κατά-έστρεψε τον Ελληνισμό στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, στο συγκεκριμένο μικρό Άνθρωπο ο οποίος βιώνει τα πάντα ως συγκεκριμένες αντικείμενες κινήσεις στον μικροκοσμό του. Ο άνθρωπος πλέον δεν βλέπει τα πάντα από την πλευρά του Όντος αλλά από την δική του πλευρά. Αυτή τη στιγμή η Ημέρα ενίκησε την Νύκτα διότι στο δικό μου μέρος  έχει φώς και ο Αχιλλέας έφθασε την χελώνα διότι την έπιασε με το χέρι του, δεν μας ενδιαφέρει ότι κάπου αλλού έχει νύκτα και η διάθεση να κυνηγά ο Άνθρωπος τη χελώνα συνεχίζεται: διότι ο Παρμενίδης ωμίλησε για το ότι οι κύριες συμπαντικές δυνάμεις (ο Αχιλλέας να οργίζεται και να κυνηγά την χελώνα, όπως και η διαδοχή Νυκτός και Ημέρας) ποτέ δεν θα παύσουν και επειδή θα γίνονται αρμονικά δεν κινούνται διότι έξω από τη γή απλά φαίνονται σε μία ήρεμη δύναμη η οποία ικανοποιείται ισόρροπα από όλους τους ανθρώπους: Η Ελληνική Παρμενίδεια Ισορροπία , η γή να έχει ακίνητες όλες τις οντολογικές της δυνάμεις επειδή αυτές ανήκουν σε όλους και το Όλον είναι ακίνητον, επειδή αυτό το γεγονός εξίσωνε θεούς και ανθρώπους ακινητοποιώντας τη διαχώριση θεών και ανθρώπων, δεν άντεξε: ο Πλάτων τη διέλυσε και έδωσε τον άνθρωπο άθυρμα στα χέρια των θρησκειών: διότι η κυριωτέρα Πλατωνική κίνησις (ανάμνησις του καλού) είναι άγνωστος στον Παρμενίδη αλλά εγέννησε τις θρησκείες ως υποχρεωτική κίνηση ανάμνησις του θεού.